Διάσωση από το Διωγμό στη Ναζιστική Γερμανία

ΑΣ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ μαζί πίσω στη Γερμανία όπως αυτή ήταν μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου στηνόταν το σκηνικό για μια δραματική περίοδο διωγμού ενάντια στους Χριστιανούς.

Το 1919 παντρεύτηκαν οι γονείς μου και τον ίδιο χρόνο αφιέρωσαν τη ζωή τους για να υπηρετούν τον Ιεχωβά. Γεννήθηκα τον επόμενο χρόνο, ο αδελφός μου ο Γιοχάνες το 1921, η Εύα το 1922, και τελικά ο Γκέοργκ το 1928. Ήμασταν τα μοναδικά παιδιά Σπουδαστών της Γραφής, όπως ονομάζονταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τότε, στην πόλη μας τη Βιττενμπέργκε.

Όταν οι Εθνικοσοσιαλιστές, ή Ναζιστές, πήραν την εξουσία το 1933, πολλοί δάσκαλοι έγιναν μέλη του κόμματος. Όταν αρνιόμουν να πω το χαιρετισμό «Χάιλ Χίτλερ!» με ενοχλούσαν διαρκώς οι συμμαθητές μου που ανήκαν στη Χιτλερική Νεολαία. Το αποκορύφωμα έφτασε όταν δεν έλαβα μέρος στη γιορτή του θερινού ηλιοστασίου στη διάρκεια της οποίας καίγονταν δημόσια έντυπα που είχαν κριθεί εκτός νόμου από τους Ναζιστές, συμπεριλαμβανομένων και Αγίων Γραφών.

Εκείνο περίπου τον καιρό, μπροστά σ’ ολόκληρη την τάξη, ο αδελφός μου ο Γιοχάνες δέχτηκε ένα χτύπημα στο πρόσωπο γιατί αρνήθηκε να πει «Χάιλ Χίτλερ!» Η μητέρα μου αμφισβήτησε το δικαίωμα του δάσκαλου να το κάνει αυτό, επικαλούμενη το νόμο για την ελευθερία λατρείας και λόγου, τον οποίο σ’ αυτό το αρχικό στάδιο της Ναζιστικής διακυβέρνησης, υποστήριζαν δημόσια ο Ρούντολφ Ες και ο υπουργός εσωτερικών Δρ Φρικ.

Αγνοώντας ό,τι είπε εκείνη, ο δάσκαλος ούρλιαξε: «Πώς τολμάς να μιλάς μ’ αυτόν τον τρόπο! Ο Φίρερ έχει πάρει την εξουσία και ο καθένας θα κάνει καλά να βιαστεί και να τον ακολουθήσει!» Έπειτα φώναξε με οργή: «Θα φροντίσω ώστε εσύ και η οικογένειά σου να καταλήξετε στο βούρκο!»

Κοιτώντας τον κατευθείαν στα μάτια, η μητέρα απάντησε: «Αυτό, Χερ Σίνκχεντ, ο Ιεχωβά ο Θεός του ουρανού και της γης θα το αποφασίσει, και όχι εσύ!»

Διωγμός της Οικογένειάς μας

Σύντομα ήρθε ο πατέρας στο σπίτι και, χωρίς κανένα πρόλογο, είπε: «Βρισκόμαστε στο λάκκο των λεόντων του Δανιήλ!» Τον είχαν απολύσει από τη δουλειά του χωρίς προειδοποίηση. Αυτό στην πραγματικότητα σήμαινε ότι θα μέναμε χωρίς κάποια φανερά μέσα συντήρησης. Τι θα κάναμε τώρα;

Κι όμως άνθρωποι που δεν περιμέναμε καν ότι θα ενεργούσαν έτσι, μας έφεραν φαγητό· μερικοί έρχονταν στο σπίτι μας τη νύχτα με μεγάλη προσοχή. Ο πατέρας αργότερα άρχισε να πουλάει ηλεκτρικές σκούπες και ταυτόχρονα μπορούσε να διαθέτει και τα εκτός νόμου έντυπα της Σκοπιάς.

Το 1936 οι Χριστιανοί αδελφοί μας έξω από τη Γερμανία υιοθέτησαν μια απόφαση, η οποία προειδοποιούσε την κυβέρνηση του Χίτλερ να σταματήσει την κακομεταχείριση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Εμείς οι Μάρτυρες στη Γερμανία μοιράσαμε αυτή την απόφαση σ’ ολόκληρη τη χώρα στις 12 Δεκεμβρίου 1936 από τις 5 ως τις 7 μ.μ. Τότε ήταν που άρχισα να συμμετέχω στην υπηρεσία αγρού.

Το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου οι γονείς μου έλαβαν μια κλήση για να εμφανιστούν στο Σοντεργκερίχτ (Ειδικό Δικαστήριο) στο Βερολίνο. Η κατηγορία: διανομή των εντύπων μιας απαγορευμένης οργάνωσης. Λίγες μέρες αργότερα μια άλλη κλήση ήρθε και για τα τέσσερα παιδιά, για να εμφανιστούμε στο τοπικό δικαστήριο της Βιττενμπέργκε. Γιατί; Ισχυρίζονταν ότι οι γονείς μας μάς είχαν παραμελήσει πνευματικά. Πόσο παράλογο ήταν αυτό!

Οι δικαστικοί έμειναν κατάπληκτοι όταν άκουσαν εμάς τους νεαρούς, που τώρα ήμασταν 16, 15, 14 και 8 χρονών, να υπερασπίζουμε την πίστη μας χρησιμοποιώντας τις Γραφές. Είπαμε ότι το «Χάιλ Χίτλερ» σημαίνει «Η σωτηρία έρχεται από τον Χίτλερ» και αφού η σωτηρία έρχεται μόνο από τον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού, εμείς δεν θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό το σύνθημα. Ωστόσο, το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι θα έπρεπε να μας απομακρύνουν από τους γονείς μας και να μας στείλουν σ’ ένα αναμορφωτήριο στο Στράουσμπεργκ, κοντά στο Βερολίνο.

Πριν έρθουν εκείνοι να μας πάρουν, οι γονείς μας μάς πήγαν στο σιδηροδρομικό σταθμό και μας έστειλαν στο Βολφενμπούτελ στη γιαγιά μας. Ενήργησαν έτσι γιατί η δικαστική τους υπόθεση εκκρεμούσε, και φοβούνταν για το αποτέλεσμα. Στην αποβάθρα του σιδηροδρομικού σταθμού η μητέρα, με δάκρυα στα μάτια, είπε πολύ σταθερά: «Ο Ιεχωβά είναι καλύτερος Προστάτης απ’ ό,τι είμαστε εμείς». Αγκαλιάζοντάς μας με το αίσθημα ότι αυτή ίσως να ήταν η τελευταία φορά, οι γονείς μας παρέθεσαν τα λόγια του εδαφίου Ησαΐας 40:11: «Θέλει βοσκήσει το ποίμνιον αυτού ως ποιμήν· θέλει συνάξει τα αρνία δια του βραχίονος αυτού και βαστάσει εν τω κόλπω αυτού». Νιώσαμε μεγάλη ανακούφιση.

Οι γονείς μου έμειναν κατάπληκτοι όταν έμαθαν ότι η δίκη εναντίον τους απορρίφθηκε λόγω έλλειψης αποδείξεων.

Διαφυγή από τους Ναζιστές

Σύντομα οι Ναζιστές βρίσκονταν ξανά στα δικά μας ίχνη—των παιδιών. Διευθέτησαν αμέσως να μας δουν και να ελέγξουν τις «απόψεις» μας. Για να τους αποφύγουμε, φύγαμε από τη γιαγιά μας στο Βολφενμπούτελ, χωρίσαμε και μείναμε ο καθένας σε διαφορετικό μέρος. Εγώ έπιασα δουλειά ως υπάλληλος της υποδοχής στο Ντουισμπούργκερ Χοφ, ένα ξενοδοχείο στο Ράινλαντ.

Μια μέρα όλοι στο ξενοδοχείο περίμεναν με ενθουσιασμό την επίσκεψη του Υπουργού Προπαγάνδας Γιόσεφ Γκέμπελς και του προσωπικού του. Όταν έφτασαν, όλοι όσοι βρίσκονταν στην αίθουσα υποδοχής, εκτός από μένα, τους χαιρέτησαν και φώναξαν το καθιερωμένο «Χάιλ Χίτλερ!» Ένας από τους αξιωματούχους που είχε υψηλό βαθμό το παρατήρησε αυτό, και αργότερα, ήρθε να με βρει στο πίσω δωμάτιο. Σκέφτηκα: «Αυτό είναι, ήρθε η ώρα!» Αλλά ξαφνικά τον φώναξαν. Απ’ ό,τι φάνηκε ο Δρ Γκέμπελς τον χρειαζόταν αμέσως. Γρήγορα εξαφανίστηκα σ’ έναν από τους πολλούς διαδρόμους του τεράστιου ξενοδοχείου, και δεν φάνηκα καθόλου όλη εκείνη την ημέρα.

Προς το τέλος του 1943 οι αεροπορικές επιδρομές των Συμμάχων στις πόλεις εντάθηκαν, και για πρώτη φορά τρόφιμοι των στρατόπεδων συγκέντρωσης χρησιμοποιήθηκαν για να βοηθήσουν στον καθαρισμό και στις εργασίες επιδιόρθωσης που ήταν απαραίτητες μετά τις βομβαρδιστικές επιθέσεις. Το ξενοδοχείο χρειαζόταν επιδιορθώσεις σε μερικά παράθυρα και σε μερικές πόρτες, κι έτσι ανατέθηκε σε φυλακισμένους να κάνουν αυτή τη δουλειά. Χάρηκα πάρα πολύ όταν είδα τα μωβ τρίγωνα στα ριγωτά σακάκια τους, που τους προσδιόριζαν ως Μάρτυρες του Ιεχωβά! Δυστυχώς όταν προσπάθησα να τους μιλήσω, οι φρουροί των Ες-Ες με σημάδεψαν με τα τουφέκια τους και φώναξαν: «Προχώρα!» Ένιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά μου.

Οι τρομακτικές συνθήκες που επικρατούσαν στον κόσμο τότε έκαναν πολλούς από μας να νομίζουμε ότι όλα αυτά θα κατέληγαν στον Αρμαγεδδώνα. Αλλά στη συνέχεια άρχισε να διαδίδεται η πληροφορία ότι οι Συμμαχικές δυνάμεις βρίσκονταν καθ’ οδόν για να εισβάλουν στη Γερμανία. Αρχίσαμε να χαιρόμαστε γιατί ξέραμε ότι η Ναζιστική τυραννία πλησίαζε στο τέλος της.

Η Μεταπολεμική Περίοδος

Αφού κατακάθησαν τα σύννεφα της σκόνης από τη Συμμαχική κατάκτηση, οι αδελφοί άρχισαν να συμμετέχουν πρόθυμα στην αναδιοργάνωση του δημόσιου έργου κηρύγματος. Στο μεταξύ η οικογένειά μας ενώθηκε ξανά—αφού είχε μείνει χωρισμένη για δέκα ατέλειωτα χρόνια—και ζούσαμε στο Αννόβερο, στη βόρεια Γερμανία. Εκείνο τον πρώτο μεταπολεμικό χρόνο, το 1946, γιορτάσαμε την Ανάμνηση στο σπίτι μας, το οποίο ήταν αρκετά μεγάλο για να χωρέσει τους 50 περίπου αδελφούς του Αννόβερου. Τι αξέχαστη που ήταν αυτή η γιορτή, καθώς απολαμβάναμε τη συντροφιά των αδελφών που είχαν πρόσφατα απελευθερωθεί από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και βλέπαμε τους χρισμένους να παίρνουν από τα εμβλήματα! Είχε μια αλησμόνητη επίδραση πάνω μου.

Το 1946 κάναμε επίσης την πρώτη μας μεγάλη μεταπολεμική συνέλευση στη βόρεια Γερμανία. Εκεί χύσαμε πολλά δάκρυα χαράς. Ακόμα και οι ομιλητές έπρεπε να σταματούν πότε-πότε για να καταλαγιάζει η συγκίνησή τους. Ήταν πολύ δύσκολο γι’ αυτούς να συγκρατηθούν όταν έβλεπαν τόσους πολλούς από τους αγαπητούς αδελφούς τους να κάθονται ειρηνικά και να απολαμβάνουν τη διδασκαλία χωρίς να τους περιβάλλουν τα αγκαθωτά σύρματα! Μετά απ’ αυτό το γεγονός ενώθηκα με τις τάξεις των σκαπανέων και διορίστηκα στην κοντινή πόλη Λέρτε.

Ενώ βρισκόμουν εκεί, έλαβα την πρόσκληση να υπηρετήσω στο γραφείο τμήματος της Γερμανίας, στο Βισμπάντεν. Όταν πήγα, το έτος 1947, η οικογένεια Μπέθελ είχε λιγότερα από 20 μέλη. Εργαζόμασταν προσωρινά σε μια μεγάλη βίλα και ο χώρος ήταν περιορισμένος. Ενώ ήμουν στο Μπέθελ με κάλεσαν να παρακολουθήσω τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς και αποφοίτησα από τη 19η τάξη. Κατόπιν έλαβα διορισμό πάλι για το Βισμπάντεν ώστε να συνεχίσω να εργάζομαι εκεί ως μεταφραστής.

Το 1954, σε ηλικία 34 χρονών, αποφάσισα να παντρευτώ. Η Έντιθ ήταν σκαπάνισσα και επιπλέον, λόγω ενός συμβολαίου, είχε μερικές υποχρεώσεις ακόμα ως τραγουδίστρια της όπερας. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, όμως, μας έστειλαν ως ειδικούς σκαπανείς στη Λορ, μια μεσαιωνική πόλη.

Σύντομα έλαβε χώρα άλλη μια αλλαγή στο διορισμό μας. Η Έντιθ έμεινε έγκυος στο γιο μας, τον Μάρκους, και έτσι έπρεπε να εγκαταλείψουμε την ολοχρόνια υπηρεσία. Αργότερα μετακομίσαμε στον Καναδά. Εκεί γεννήθηκε ο Ρόιμπεν, ο άλλος μας γιος. Οι γιοι μας είναι τώρα 34 και 30 χρονών. Ο ένας υπηρετεί ως πρεσβύτερος και ο άλλος ως διακονικός υπηρέτης στην εκκλησία του Θόρνχιλ, στο Οντάριο, βόρεια του Τορόντο όπου εγώ υπηρετώ ως προεδρεύων επίσκοπος.

Ο Ιεχωβά Ευλογεί Αυτούς που Υπομένουν

Με τη βοήθεια του Ιεχωβά ο λαός του διασώθηκε από τη φρίκη του Ναζιστικού καθεστώτος και αναδιοργανώθηκε για αυξημένη θεοκρατική υπηρεσία. Σε αντίθεση παρατηρήστε τι έγινε με τους Ναζιστές. Αυτοί γιόρταζαν τις πρώτες τους νίκες, στα πρώτα προπολεμικά χρόνια στο Ζεππελινβίζε στη Νυρεμβέργη. Αλλά τώρα πήραμε αυτό το ίδιο μέρος για μια αξέχαστη συνέλευση το Σεπτέμβριο του 1946. Το πραγματικό αποκορύφωμα ήταν τη Δευτέρα, στις 30 Σεπτεμβρίου. Τα γραφεία, τα καταστήματα και τα εστιατόρια στην πόλη ήταν κλειστά όλη εκείνη την ημέρα.

Αλλά γιατί είχαν κλείσει οι επιχειρήσεις αυτή τη συγκεκριμένη Δευτέρα; Γιατί οι ποινές θανάτου των Ναζιστών εγκληματιών πολέμου επρόκειτο να ανακοινωθούν στη Νυρεμβέργη. Αρχικά, η ανακοίνωση των ποινών έπρεπε να είχε γίνει στις 23 Σεπτεμβρίου, αλλά αναβλήθηκε για τις 30 Σεπτεμβρίου. Έτσι την ίδια ακριβώς ώρα που οι πρώην διώκτες μας βρίσκονταν υπό κράτηση και άκουγαν τις δικαστικές αποφάσεις, ναι, την ίδια μέρα, εκεί όπου στο παρελθόν έκαναν τις παρελάσεις τους οι Ναζιστές, εμείς που προηγουμένως είχαμε υποστεί διωγμό γιορτάζαμε τώρα ευτυχισμένα μπροστά στον Θεό μας!

Κοιτάζοντας πίσω, μπορώ να πω με εμπιστοσύνη ότι ποτέ δεν πρέπει να ανησυχούμε για μια φαινομενική ‘αργοπορία’ της προειπωμένης επερχόμενης καταστροφής αυτού του άδικου και καταπιεστικού συστήματος. «Βεβαίως θέλει ελθεί», όπως υποσχέθηκε ο Θεός. «Δεν θέλει ψευσθή». Ο Ιεχωβά είναι όσιος. Έχει τον απόλυτο έλεγχο του χρόνου. Έτσι, πρέπει να έρθει ο ‘ορισμένος καιρός’, κατά τον οποίο αυτός «βεβαίως» θα εξοντώσει τους εχθρούς του, για τη δική του δόξα και για τη σωτηρία εκείνων που τον λατρεύουν. «Δεν θέλει βραδύνει»! (Αββακούμ 2:3)—Όπως το αφηγήθηκε ο Κόνσταντιν Βάιγκαντ.

[Εικόνα στη σελίδα 18]

Ο Κόνσταντιν Βάιγκαντ, τον οποίο βλέπουμε εδώ με την οικογένειά του, διασώθηκε από το διωγμό που έκαναν εναντίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά οι Ναζιστές της Γερμανίας

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Οι Ναζιστές χαιρετούν τον Χίτλερ το 1937. Το 1946, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποίησαν αυτό το στάδιο στη Νυρεμβέργη για να διεξάγουν μια συνέλευση ενώ οι Ναζιστές ηγέτες καταδικάζονταν

[Ευχαριστίες]

U.S. National Archives