Πόλεμος—Αντιμετωπίζοντας τα Επακόλουθά Του
ΠΩΣ καταφέρνουν να τα βγάλουν πέρα οι άνθρωποι που φέρουν ψυχικά τραύματα από τον πόλεμο; Για να δούμε πιο βαθιά αυτό το θέμα, το Ξύπνα! πήρε συνέντευξη από μερικά θύματα του πολέμου.
Ο Μπομπ Χόνις ήταν ανάμεσα στους δεκάδες χιλιάδες Αμερικανούς πεζοναύτες που πολέμησαν στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στη μάχη του Ίβο Τζίμα στο δυτικό Ειρηνικό. Η ιστορία του δημοσιεύεται, όχι για να σοκάρει, αλλά για να δείξει ότι είναι δυνατό για μερικούς να συνέλθουν ακόμα κι από τις πιο τραυματικές εμπειρίες.
Το Τραύμα
«Αρχίσαμε να πλησιάζουμε το Ίβο Τζίμα στις 8:30 π.μ. στις 19 Φεβρουαρίου 1945. Πίσω μας, τα μεγάλα όπλα του πολεμικού πλοίου Τένεσι ήταν σιωπηλά, και τότε το αποβατικό σκάφος μας κλονίστηκε από τους βομβαρδισμούς των εχθρικών πυροβολαρχιών που βρίσκονταν στην ακτή. Τα συναισθήματα ήταν σε μεγάλη έξαρση, επικρατούσε αγωνία για το τι βρισκόταν μπροστά μας, κι εγώ, μέσα σ’ όλο το θόρυβο και την αντάρα, φώναξα: ‘Αφήστε μερικούς και για μας!’ καθώς ακολουθούσαμε τα πρώτα στρατεύματα εφόδου.
»Από τη στιγμή που βρεθήκαμε στην ακτή, το μόνο που μπορούσα να μυρίσω ήταν η αηδιαστική μυρωδιά του μπαρουτιού, της ηφαιστειακής τέφρας και των εφοδίων που καίγονταν. Το αποβατικό μας σκάφος είχε χτυπηθεί. Ο οδηγός σκοτώθηκε ακαριαία και όλα μας τα εφόδια καταστράφηκαν.
»Δεν θα ξεχάσω ποτέ το θέαμα που παρουσίαζαν άλλοι νεκροί πεζοναύτες. Ένας απ’ αυτούς ήταν πεσμένος μπρούμυτα στην άμμο. Στις πολεμικές του μπότες, που τους έλειπαν οι σόλες, τα κορδόνια ήταν δεμένα κανονικά μέχρι τα γόνατά του, πάνω στα ακρωτηριασμένα άκρα που κάποτε ήταν νεανικά και γερά πόδια. Κοιτάζοντας στα δεξιά μου, καθώς κουλουριαζόμουν σ’ ένα προχειροσκαμμένο χαράκωμα, είδα άλλον έναν πεζοναύτη—που έγερνε προς τα μπρος, έχοντας το τουφέκι του σφιγμένο στο στήθος του—ένα σώμα χωρίς κεφάλι. Η ακτή είχε γεμίσει με νεκρούς πεζοναύτες, πολλοί από τους οποίους ήταν σακατεμένοι σε απερίγραπτο βαθμό. Αυτή δεν ήταν παρά η αρχή.
»Τη δεύτερη μέρα, με έστειλαν να ελέγξω μια από τις θέσεις μας. Τι απαίσιο θέαμα ήταν αυτό που αντίκρισα! Ένα εκρηκτικό βλήμα είχε τινάξει στον αέρα τα πόδια και τα χέρια του πρώτου πεζοναύτη που είδα. Το κράνος του και το λουρί που περνάει κάτω από το πηγούνι του εξακολουθούσαν να βρίσκονται στη θέση τους. Τα μάτια του ήταν ορθάνοιχτα και στυλωμένα κατευθείαν μπροστά, λες και βρισκόταν σε βαθιά περισυλλογή. Οι άλλοι πολυβολητές ήταν σπαρμένοι εδώ κι εκεί, σαν τσακισμένα παιχνίδια, τίποτα περισσότερο από κομμάτια ξεσχισμένης σάρκας σκορπισμένα μέσα στη μαλακή, μαύρη ηφαιστειακή τέφρα.
»Η σφαγή συνεχίστηκε και ολόκληρη την τρίτη μέρα. Έπειτα οι νεκροί άρχισαν να αποσυντίθενται γρήγορα. Η δυσοσμία έγινε ανυπόφορη. Ήταν παντού. Δεν μπορούσες να την αποφύγεις.
»Έπειτα από τέσσερις μέρες σκληρών μαχών, στις 23 Φεβρουαρίου, έγινε η περίφημη τώρα έπαρση της αμερικανικής σημαίας στο Όρος Σουριμπάτσι. Αντί για ενθουσιασμό, το μόνο που αισθανόμουν ήταν απελπισία. Παντού υπήρχαν νεκροί. Η ζωή φαινόταν τόσο φτηνή. Η άγρια μάχη συνεχίστηκε μέχρι τις 26 Μαρτίου, οπότε πήραμε τελικά το Ίβο Τζίμα, έπειτα από βδομάδες ασταμάτητων σφαγών. Τι λουτρό αίματος—σ’ ένα νησί έκτασης 20 μόνο τετραγωνικών χιλιομέτρων σκοτώθηκαν συνολικά 26.000 Αμερικανοί και Ιάπωνες!
Τα Επακόλουθα
»Κανονικά, η περίοδος στην οποία απολύθηκα από το σώμα των πεζοναυτών και ξαναενώθηκα με την οικογένειά μου θα έπρεπε να ήταν περίοδος μεγάλης ευτυχίας. Όμως, αντί γι’ αυτό, ήρθαν τότε στην επιφάνεια αυτά που μαζεύονταν τόσο καιρό μέσα μου—ένα φοβερό κενό κι ένα αίσθημα ματαιότητας.
»Με βασάνιζαν συνέχεια ερωτήματα. Αν η ζωή είναι τόσο φτηνή, τότε ποιος ο λόγος να ζει κανείς; Μπορεί στ’ αλήθεια να υπάρχει ένας Θεός που ενδιαφέρεται; Θα με κατατρέχουν οι εμπειρίες μου σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου; Ακόμα και μετά το γάμο μου με τη γυναίκα μου, τη Μαίρη, το μαρτύριο συνεχιζόταν. Δεν μπορούσα να διακρίνω καμιά προοπτική για ένα διαρκές, ευτυχισμένο μέλλον· μονάχα πόλεμο και περισσότερες άσκοπες σφαγές, ώσπου τελικά να έρθει η καταστροφή της γης και όλης της ζωής πάνω σ’ αυτήν.
Η Ανεύρεση της Λύσης
»Λίγο μετά το γάμο μας, επισκέφτηκαν τη γυναίκα μου κι εμένα δυο Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω ορισμένες διερευνητικές ερωτήσεις για τον πόλεμο, τα δεινά και το σκοπό της ζωής. Οι απαντήσεις στα ερωτήματά μου ήρθαν γρήγορα από την Αγία Γραφή.
»Ναι, υπάρχει ένας στοργικός Θεός που ενδιαφέρεται και που σύντομα θα θεραπεύσει όλους τους πόνους και τη θλίψη μας. (Ψαλμός 83:18, ΜΝΚ· Αποκάλυψις 21:1-4) Όχι, ο Θεός δεν αγιάζει τους πολέμους που γίνονται για την επίτευξη ανθρώπινων πολιτικών στόχων. (Ψαλμός 46:9· Ησαΐας 2:4· Ιωάννης 18:36) Όχι, η γη δεν θα καταστραφεί σ’ ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα. Θα παραμείνει για πάντα, ως παραδεισένια κατοικία για όλους όσοι ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του Θεού.—Ψαλμός 37:29· Ησαΐας 45:18· Αποκάλυψις 11:17, 18.
»Καθώς εξακολουθούσα να μελετώ τις εγκαρδιωτικές υποσχέσεις που περιέχονται στην Αγία Γραφή, το κενό μέσα μου καλυπτόταν λίγο-λίγο. Πείστηκα ότι η Βασιλεία του Θεού είναι το μόνο ρεαλιστικό μέσο για την επικράτηση ειρήνης και ασφάλειας στη γη. Ο πόλεμος του Θεού, ο Αρμαγεδδώνας, θα απαλλάξει τελικά τη γη από κάθε μορφή κακού.—Δανιήλ 2:21, 22· Ματθαίος 6:10· Αποκάλυψις 16:14-16».
Οικοδόμηση Ελπίδας στις Υποσχέσεις του Θεού
Άλλοι επιβεβαιώνουν πως το ότι έμαθαν την αλήθεια σχετικά με το σκοπό του Θεού για τη γη και τους λόγους που έχει Εκείνος να επιτρέπει προσωρινά την πονηρία έχει αποτελέσει τον πιο ισχυρό παράγοντα που τους βοήθησε να τα βγάλουν πέρα με τα τραύματα του πολέμου που είχαν μείνει μέσα τους.
Μ’ αυτό δεν υπονοούμε ότι μερικές φορές μπορεί να μη χρειάζεται η επαγγελματική ιατρική βοήθεια. Αλλά η γνήσια ελπίδα, που βασίζεται στις αξιόπιστες υποσχέσεις του Θεού στην Αγία Γραφή, δίνει πραγματικά εσωτερική δύναμη στον άνθρωπο να υπομένει σοβαρά προβλήματα.
Ωστόσο, μπορεί να μην έχετε επηρεαστεί προσωπικά από το τραύμα του πολέμου. Ίσως όμως γνωρίζετε κάποιον που έχει επηρεαστεί. Τι μπορείτε να κάνετε για να βοηθήσετε; «Να δείχνετε κατανόηση και να ενθαρρύνετε τα άτομα που έχουν υποφέρει μ’ αυτόν τον τρόπο», λέει ένα θύμα του τραύματος του πολέμου, η Μαίρη Κ. «Βοηθήστε τα άτομα αυτά να κοιτάζουν στο μέλλον, να σκέφτονται τις υποσχέσεις του Θεού, κι όχι τις τραγωδίες του παρελθόντος», συμβουλεύει η ίδια. Ναι, να είστε υπομονετικοί και συμπονετικοί. Να τους βρίσκετε ελαφρυντικά. Και να προσπαθείτε να τους βοηθήσετε να οικοδομήσουν ελπίδα για το μέλλον.
‘Αλλά’, μπορεί να πείτε, ‘πώς είναι δυνατό για εκείνους που έχουν υποφέρει από το τραύμα του πολέμου, η λύση να είναι ένας άλλος πόλεμος, ο Αρμαγεδδώνας;’ Ο Αρμαγεδδώνας, ο πόλεμος του Θεού ενάντια σε κάθε μορφή κακού, θα είναι ένας πόλεμος χωρίς αθώα θύματα. Δεν θα παραβιάζει τις αρχές της δικαιοσύνης και της καλοσύνης. Θα είναι ένας ‘πόλεμος δικαιοσύνης’, στον οποίο θα πεθάνουν μόνο οι ασεβείς.—Αποκάλυψις 19:11· Παροιμίαι 2:20-22.
Ο Αρμαγεδδώνας δεν θα έχει φρικτά επακόλουθα, ούτε εφιάλτες που θα ξανάρχονται στο νου ή άλλα ψυχολογικά τραύματα. Ο νέος κόσμος του Θεού θα εκπληρώσει την προφητική εικόνα που περιγράφεται στα εδάφια Ησαΐας 65:17-19: «Δεν θέλει είσθαι μνήμη των προτέρων . . . και δεν θέλει ακουσθή πλέον . . . φωνή κλαυθμού και φωνή κραυγής».
Όλοι όσοι στο παρελθόν υπήρξαν θύματα φονικών πολέμων και βίας, ακόμα και οι νεκροί, θα ωφεληθούν απ’ αυτόν τον πόλεμο. (Ψαλμός 72:4, 12-14· Ιωάννης 5:28, 29) Σκεφτείτε το—αποκατάσταση του Παραδείσου της ειρήνης, τον οποίο από την αρχή είχε ως σκοπό ο Θεός.
«Αυτή η ελπίδα που δίνει η Αγία Γραφή», είπε ο Μπομπ Χόνις, «είναι η λύση για την αντιμετώπιση των επακόλουθων του πολέμου. Όλοι όσοι έχουν υποφέρει από το τραύμα του πολέμου μπορούν να ωφεληθούν απ’ αυτή την ελπίδα. Αυτό το είδος της ελπίδας είναι, όπως λέει η Αγία Γραφή, ‘άγκυρα της ψυχής’».—Εβραίους 6:19.
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 8]
«Ήρθαν τότε στην επιφάνεια αυτά που μαζεύονταν τόσο καιρό μέσα μου—ένα φοβερό κενό κι ένα αίσθημα ματαιότητας»
[Εικόνες στη σελίδα 7]
Στο δρόμο για το Ίβο Τζίμα, μελετούσαμε μακέτες του νησιού
Ο Χόνις φαίνεται επάνω δεξιά
[Ευχαριστία]
U.S. Marine Corps
[Εικόνα στη σελίδα 9]
Ο Μπομπ και η Μαίρη Χόνις σήμερα