Ανταπόκριση Αναγνώστριας σε Άρθρο του Ξύπνα!

Ζώντας με το ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΝΤΑΟΥΝ

ΤΟ τεύχος 8 Αυγούστου 1989 του περιοδικού Ξύπνα! περιλάμβανε ένα άρθρο σχετικά με ένα κορίτσι που το έλεγαν Σούζι και το οποίο είχε γεννηθεί με το σύνδρομο Ντάουν. Το άρθρο περιέγραφε τη μεγάλη αγάπη που εκδήλωσαν, την προσπάθεια που κατέβαλαν και την υπομονή που έδειξαν στη Σούζι οι γονείς της, η αδελφή της και ο αδελφός της. Ανταποκρινόμενη στο άρθρο αυτό, μια γυναίκα από το Σποκάν της πολιτείας της Ουάσινγκτον, έγραψε στο Ξύπνα! το ακόλουθο γράμμα:

«Αφού διάβασα το Ξύπνα! της 8ης Αυγούστου, ένιωσα την ανάγκη να σας γράψω. Θέλω να σας ευχαριστήσω που δημοσιεύσατε το άρθρο για τη μικρή Σούζι. Τα αισθήματά μου είναι λίγο παράξενα γιατί είμαι ‘γονέας’ με ‘βρέφος’ τη μητέρα μου, και γι’ αυτό ένιωσα ότι έχω τόσο πολλά κοινά σημεία με τη μητέρα της Σούζι. Θα ήθελα να πω σε όλους σας για μια άλλη κατάσταση απ’ τις πολλές που αντιμετωπίζουν σήμερα μερικοί από εμάς και πόση ενθάρρυνση λαβαίνουμε από το έργο σας για να τα βγάζουμε πέρα.

»Ένιωσα τόσο βαθιά να με αγγίζει η περίπτωση της μικρής Σούζι με το σύνδρομο Ντάουν, που έκλαψα. Έχω φτάσει να συμμερίζομαι πολύ αυτά τα παιδιά και τους γονείς τους, καθώς έχω γνωριστεί με αρκετά τέτοια άτομα. Μόλις διάβασα πόσο δυσκολευόταν η Σούζι για να ζήσει, άρχισα να κλαίω για τη μητέρα μου. Εγώ η ίδια είμαι μια ηλικιωμένη κυρία στα 70 και βλέπω τώρα τη ζωή της μητέρας μου να κλείνει τον κύκλο της.

»Τη θυμάμαι τότε που ήταν νέα και όμορφη, περιποιητική, αξιαγάπητη και γεμάτη ζωντάνια. Τώρα βρίσκεται στα 90 της. Την είδα να περνάει μια σειρά εγκεφαλικών επεισοδίων με αποτέλεσμα να φθείρεται το σώμα της σε σημείο που να γίνεται τελικά φοβερά παραμορφωμένο, με τις ζωτικές του λειτουργίες όμως σχεδόν σε φυσιολογική κατάσταση.

»Το πρώτο σοβαρό επεισόδιο της αφαίρεσε την ικανότητα να τακτοποιεί τους λογαριασμούς στο βιβλιάριο των επιταγών της, να φτιάχνει καταλόγους για τα ψώνια, κτλ. Μέσα σ’ ένα χρόνο η κατάστασή της χειροτέρεψε ως το σημείο που να μην μπορεί ούτε να ζεστάνει ένα πρόχειρο φαγητό ή ένα απλό γεύμα.

»Ενάμιση χρόνο αργότερα, ένα άλλο ισχυρό επεισόδιο της αφαίρεσε την ικανότητα να μετακινείται, την ευχέρεια κινήσεων, την ομιλία και της δημιούργησε ακράτεια. Είχε φτάσει για δεύτερη φορά στο στάδιο του ‘βρέφους’, κι έτσι την έβλεπα κι εγώ. Θα έπρεπε τώρα να την ταΐζω, να την αλλάζω σαν μωρό και να τη μεταφέρω απ’ το κρεβάτι στην αναπηρική πολυθρόνα.

»Η μητέρα δεν μπορούσε πια να μας μιλήσει για να μας πει τι σκέφτεται, τι αισθάνεται, τι θέλει ή τι λαχταράει. Αλλά μάθαμε να επικοινωνούμε με τα μάτια, με το χαμόγελο και με τα δάκρυα! Το πρόσωπό της έλαμπε κάθε φορά που της έλεγα κάτι ενδιαφέρον που άκουσα στην Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην οποία πηγαίνω ή κάποιο μήνυμα που της έστελνε κάποιος από εκεί ή όταν της διάβαζα κάτι το πολύ ενδιαφέρον από το Ξύπνα! ή τη Σκοπιά.

»Όταν έφευγα, τα μάτια της συχνά γέμιζαν δάκρυα και για να με αποχαιρετήσει με φιλούσε ελαφρά στο μάγουλο. Όμως, όταν μετά από μια επίσκεψη έλεγα, ‘Μαμά, η ώρα είναι εφτά και πρέπει να φύγω για τη συνάθροιση’, αυτή χαμογελούσε, κουνούσε το κεφάλι της καταφατικά και με φιλούσε με δύναμη. Καθώς πήγαινα προς την πόρτα με παρακολουθούσε με το βλέμμα της και, για να με αποχαιρετήσει, κουνούσε χαμογελώντας τα δάχτυλά της όπως της είχε διδάξει μια από τις δισέγγονές της.

»Τον καιρό που μπήκε στο νοσηλευτικό ίδρυμα, πλησίαζε η παραμονή της γιορτής των Αγίων Πάντων. Μια μέρα που πήγα να την επισκεφτώ, τη βρήκα στο δωμάτιο αναψυχής. Αναπηρικές πολυθρόνες είχαν τοποθετηθεί ανά τέσσερις σε κάθε μακρύ τραπέζι και πάνω τους ήταν στρωμένα όλα τα υλικά που χρειάζονταν για να φτιαχτούν μικροαντικείμενα για τη γιορτή. Εκεί καθόταν και η μαμά με ένα μορφασμό τετράχρονου παιδιού στο πρόσωπό της, που έλεγε σιωπηλά: ‘Δεν θέλω να το κάνω αυτό, και δεν θα το κάνω!’

»Την πλησίασα από πίσω και της είπα: ‘Γεια σου μαμά’, και σκύβοντας να τη φιλήσω στο μάγουλο, γέλασα λίγο (για να κρύψω τα δάκρυά μου) και ψιθύρισα στο αφτί της: ‘Σε έφεραν εδώ για να φτιάξεις πράγματα για τη γιορτή των Αγίων Πάντων’. Γυρνώντας το κεφάλι της με κοίταξε με σκανδαλιάρικο βλέμμα και χαμογέλασε. Κατόπιν έκανε ένα μορφασμό απόλυτης περιφρόνησης! Και το ίδιο γινόταν κάθε φορά που ερχόταν κάποια γιορτή. Δεν πίστευε στις γιορτές αυτές με την ειδωλολατρική τους προέλευση, και να που τώρα, στην περιορισμένη της κατάσταση, έμενε προσκολλημένη στο πιστεύω της.

»Πριν από οχτώ μήνες είχε άλλο ένα σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο που την έριξε σε κώμα και άρχισε να αναστέλλει τη λειτουργία των νεφρών της. Όμως, όλες οι άλλες ζωτικές λειτουργίες ήταν καλές. Μετά από πέντε μέρες, άλλαξε τόσο πολύ, που ο γιατρός της δεν μπορούσε να το πιστέψει. Στην αρχή, δεν αναγνώριζε κανέναν μας. Τώρα, όμως, είναι μερικές φορές που όταν τη φιλούμε, ανταποκρίνεται. Μπορούμε να αισθανθούμε τα χείλη της να αγγίζουν απαλά το μάγουλό μας.

»Στους τελευταίους οχτώ μήνες, η μητέρα μου είναι σαν νεογέννητο μωρό, ένας άνθρωπος που ζει και αναπνέει, αλλά ανίσχυρος να επιβιώσει από μόνος του. Τα μωρά μερικές φορές αρνούνται να φάνε, αλλά μετά από μισή ώρα δείχνουν με τα ξεφωνητά τους ότι πεινούν ή ότι χρειάζονται φροντίδα. Η μητέρα μου δεν έχει τρόπο να μας δώσει να καταλάβουμε τι ζητάει ή τι χρειάζεται. Οι νοσοκόμες και οι συγγενείς χρειάστηκε να μάθουν γιατί μερικές φορές κρατάει για αρκετή ώρα το φαΐ της στο στόμα της χωρίς να το καταπίνει. Με τη βοήθεια του γιατρού, μάθαμε ότι ο λόγος που το κάνει αυτό ίσως είναι ότι περιμένει να της έρθει ρέψιμο πρώτα, επειδή από τη μερική παράλυση από την οποία υποφέρει, οι μύες της μερικές φορές δεν λειτουργούν. Αν βιαστεί και καταπιεί ενώ δεν νιώθει ακόμα καλά, θα πνιγεί.

»Για να φροντίσει κανείς ένα βρέφος (σαν τη Σούζι ή τη μητέρα μου) χρειάζεται εκπαίδευση. Τι ευτύχημα ήταν για τη Σούζι που είχε τέτοια περιποιητική και φιλόστοργη οικογένεια! Το θεωρούμε ευτύχημα που μας ανέθρεψαν καλοί γονείς. Καθώς μεγαλώναμε, η μαμά μάς διάβαζε άρθρα από εκδόσεις της Σκοπιάς σχετικά με την υγεία καθώς και πολλά άλλα θέματα οικογενειακού ενδιαφέροντος. Με ενθάρρυνε να χρησιμοποιώ τις πληροφορίες αυτές για να γράφω εκθέσεις και να δίνω ομιλίες στο σχολείο.

»Έτσι τώρα, εμείς τα παιδιά είμαστε οι γονείς, και η μητέρα το παιδί. Γιατί έκλαψα όταν διάβασα για τη Σούζι; Πώς έγινε να μου θυμίσει όλα αυτά για την ηλικιωμένη μητέρα μου η μικρή Σούζι; Ο λόγος, φαντάζομαι, είναι ότι αισθάνθηκα να έχω πολλά κοινά σημεία με τη μητέρα της. Επίσης, ένιωσα να με πλημμυρίζει ένα βαθύ αίσθημα αγάπης και εκτίμησης για τον ουράνιο Πατέρα μας, τον Ιεχωβά Θεό, που από την αγάπη του για όλους εμάς έχει κάνει προμήθεια ώστε κάποια μέρα, στο νέο του κόσμο πάνω σε μια παραδεισένια γη, η γλυκιά μικρούλα Σούζι και η μητέρα μας θα είναι τέλειες σύμφωνα με τον αρχικό του σκοπό για τους ανθρώπους.—Ματθαίος 6:9, 10· Αποκάλυψις 21:4, 5.

»Ελπίζω, κάποια μέρα, στον Παράδεισο που έρχεται, οι οικογένειές μας να συναντηθούν και να είμαστε μαζί με άλλους σαν κι εμάς. Τότε, θα μπορούμε με δάκρυα χαράς, γέλια και ευτυχία, να δίνουμε ευχαριστίες και αίνο στον Δημιουργό μας, τον Ιεχωβά, και στον Γιο του, τον Ιησού Χριστό, τον Λυτρωτή μας».—Από συνεργάτη.