Πλατύνθηκα για να Βοηθάω Άλλους

ΤΟ 1973, τότε που συνέβησαν όλα, ήμουν ένας υγιής νέος 22 χρονών. Η ζωή μου ήταν γεμάτη χαρά. Συμμετείχα σε διάφορα αθλήματα και μου άρεσε η σωματική εργασία. Στις διακοπές, πήγαινα για σέρφινγκ. Μου άρεσε πολύ να οδηγώ. Αλλά ένα ανόητο, έντονο ξέσπασμα θυμού έβαλε απότομο τέλος σ’ όλα αυτά.

Με τη σύζυγό μου, την Τζέμα, είχαμε πάει για επίσκεψη σε κάποιους συγγενείς, όταν μερικοί νεαροί τράβηξαν την προσοχή μας. Τους βλέπαμε να σπάνε κομμάτια από το φράχτη του κήπου, καθώς προχωρούσαν στο δρόμο. Όταν μας είδαν, άρχισαν να πετάνε χοντρά κομμάτια ξύλου στον κήπο και μετά στο μπαλκόνι του σπιτιού, όπου στεκόμασταν εμείς. Ένα κομμάτι χτύπησε την Πίπα, την τετράχρονη κόρη μου. Σε μια έκρηξη οργής, γύρισα και πέταξα στους βανδάλους το γυάλινο ποτήρι που κρατούσα. Το μπαλκόνι ήταν 3,7 μέτρα πάνω από το έδαφος, κι εγώ έχασα κατά κάποιον τρόπο την ισορροπία μου. Έπεσα κάτω με το κεφάλι, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να εξαρθρωθούν και να σπάσουν αρκετοί σπόνδυλοι στον αυχένα μου.

Έμεινα κατάκοιτος στο κρεβάτι του νοσοκομείου σχεδόν ένα χρόνο, κι έτσι είχα καιρό να σκεφτώ την κατάστασή μου. Ο άντρας που βρισκόταν στο διπλανό κρεβάτι αυτοκτόνησε, και από τότε έκαναν το ίδιο κι άλλοι που γνώριζα εκεί. Η απόγνωση και η απογοήτευση που νιώθει κανείς είναι απερίγραπτες. Το ότι γινόμουν βάρος στους άλλους και το ότι ήξερα πως δεν θα υπάρξει βελτίωση με στενοχωρούσε φοβερά. Ναι, πολλές φορές, κι εγώ σκέφτηκα να δώσω ένα τέλος στη ζωή μου. Μάλιστα, ζήτησα από τη σύζυγό μου να με βοηθήσει σ’ αυτό, φέρνοντάς μου μερικά χάπια. Αλλά εκείνη μου είπε ότι ήμουν τρελός και δεν ήθελε ούτε να το ακούσει. Πόσο ευγνώμονες είμαστε τώρα και οι δυο γι’ αυτή της την άρνηση!

Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν όταν η θεία της Τζέμας, που ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά πολλά χρόνια, ξεκίνησε μελέτη της Αγίας Γραφής μαζί της. Η μελέτη άρχισε να αποκτάει νόημα για την Τζέμα, αλλά εμένα δεν με ενδιέφερε ποτέ η θρησκεία. Τα όσα άκουγα να λένε οι κληρικοί στην τηλεόραση με απωθούσαν. Άλλωστε, δεν ήμουν και ιδιαίτερα φιλομαθής. Αλλά όταν η Τζέμα άρχισε να μου μιλάει για την καινούρια πίστη που είχε βρει, αμέσως μου φάνηκαν ελκυστικά δυο πράγματα.

Πρώτον, έμαθα ότι η Αγία Γραφή συνδέεται στενά με ένα από τα θέματα που έβρισκα πολύ ενδιαφέροντα στο σχολείο, με την ιστορία. Αυτό με εξέπληξε. Ποτέ δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι μπορεί να υπήρχε τέτοια σχέση ανάμεσά τους. Δεύτερον, η δικαιοσύνη του Θεού με έλκυσε κοντά του. Ανέκαθεν πίστευα ότι οι αδικίες της ζωής δεν θα διορθώνονταν ποτέ. Αλλά καθώς μάθαινα για τους σκοπούς του Ιεχωβά και για τη Βασιλεία του, άρχισα να καταλαβαίνω ότι η δικαιοσύνη θα υπερισχύσει.—Δευτερονόμιον 32:4· Λουκάς 18:7, 8.

Σκοπός στη Ζωή

Μετά απ’ αυτό, έκανα γρήγορη πρόοδο στη Γραφική μου μελέτη. Είχα βρει σκοπό στη ζωή, παρ’ όλο που ήμουν σωματικά ανάπηρος και θα παρέμενα έτσι. Είχα κάθε λόγο για να είμαι ευγνώμων. Αλλά σύντομα η άποψή μου πλατύνθηκε, όταν συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να κάνω πολλά για να βοηθήσω άλλους με τη γνώση που αποκτούσα.

Όμως πώς θα μπορούσα να προοδεύσω; Αυτό ήταν το βασανιστικό ερώτημα. Η Τζέμα κι εγώ βαφτιστήκαμε μαζί, κι εγώ μελετούσα σκληρά, με τη βοήθεια πολλών και καλών δασκάλων, για να προοδεύσω πνευματικά. Όμως, το σημείο καμπής ήρθε όταν διάβασα για ένα Μάρτυρα στο Λίβανο.a Εκείνος ήταν 46 χρονών και είχε ήδη μείνει εντελώς κατάκοιτος επί 18 χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, όσο κι αν εμένα μου φαινόταν αδύνατο, ήταν πρεσβύτερος στη Χριστιανική εκκλησία! Μέχρι εκείνη τη στιγμή, είχε βοηθήσει 16 άτομα να γίνουν αφιερωμένοι υπηρέτες του Ιεχωβά, και διεξήγε ήδη εφτά Γραφικές μελέτες κάθε μήνα. Η εμπειρία του ήταν πηγή ενθάρρυνσης για εμένα.

Η τοπική υπηρεσία στέγασης προμήθευσε μια μονώροφη κατοικία για την οικογένειά μου, πλήρως εξοπλισμένη με μηχανικά συστήματα που με βοηθούν να κυκλοφορώ. Είναι ευλογία να έχω στη διάθεσή μου όλη τη βοήθεια που χρειάζομαι. Οι συγγενείς μας συνεργάστηκαν και αγόρασαν ένα κλειστό φορτηγό αυτοκίνητο, μέσα στο οποίο να χωράει εύκολα η αναπηρική μου καρέκλα. Αυτό μας δίνει τη δυνατότητα, ως οικογένεια, να πηγαίνουμε στις συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας. Φιλόστοργα, η τοπική εκκλησία διευθέτησε σύντομα να διεξάγεται στο σπίτι μου μια Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας.

Η επιθυμία μου να κηρύττω από σπίτι σε σπίτι εκπληρώθηκε όταν οι αδελφοί και οι αδελφές στην εκκλησία προσφέρθηκαν να σπρώχνουν την αναπηρική μου καρέκλα. Μπορώ και μιλάω στους οικοδεσπότες, αλλά, επειδή δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τα χέρια μου, μου είναι αδύνατο να χρησιμοποιώ την Αγία Γραφή. Έτσι, αναφέρω διάφορα εδάφια, και μετά ο σύντροφός μου δείχνει τα εδάφια αυτά από το δικό του αντίτυπο της Αγίας Γραφής και προσφέρει τα βοηθήματα για τη μελέτη της Αγίας Γραφής, στα οποία αναφέρομαι.

Βέβαια, πολλά άτομα έρχονται και με επισκέπτονται στο σπίτι, και μ’ αυτόν τον τρόπο μπορώ να διεξάγω Γραφικές μελέτες. Επίσης, έχω αποκτήσει την ικανότητα να γράφω επιστολές κρατώντας το στυλό με το στόμα μου, κι έτσι μπορώ να είμαι δραστήριος στο κήρυγμα σε οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Ακόμα, έχω καταφέρει να κάνω βοηθητικό σκαπανικό τακτικά επί τρία χρόνια.

Αποκτώ Προσόντα Δασκάλου

Στον κατάλληλο καιρό, απέκτησα προσόντα διακονικού υπηρέτη, αλλά πώς θα γινόταν να διδάσκω από το βήμα; Στις μελέτες μου, είχα μάθει να γυρίζω τις σελίδες της Αγίας Γραφής χρησιμοποιώντας ένα ξυλαράκι που το κρατούσα με τα δόντια μου. Όσο χρήσιμη κι αν είναι αυτή η μέθοδος, είναι φυσικό ότι πρέπει να σταματώ να μιλάω για να σηκώνω το ξυλαράκι και μετά να το ξαναβάζω στη θέση του. Σύντομα συνειδητοποίησα πως για να γυρίζω τις σελίδες της Αγίας Γραφής η λύση ήταν η χρήση της γλώσσας μου! Και αυτό κάνω τώρα.

Αυτή η ασυνήθιστη τεχνική μού έδωσε τη δυνατότητα να αναπτύξω την ικανότητά μου να εκφράζομαι, και έμαθα πολύ περισσότερα από τους διορισμούς που έπαιρνα στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας. Φανταστείτε τα αισθήματά μου όταν το 1984 διορίστηκα να υπηρετώ ως πρεσβύτερος στην εκκλησία!

Το επόμενο βήμα ήταν να δώσω μια δημόσια ομιλία, διάρκειας 45 λεπτών. Αυτό απαιτεί σχολαστική προετοιμασία, και, παρ’ όλο που πάντα κουράζομαι σωματικά, επιμένω. Τώρα έχω το επιπρόσθετο προνόμιο να επισκέπτομαι κατά καιρούς γειτονικές εκκλησίες και να κάνω κάποια ομιλία εκεί. Τα παιδιά μένουν έκπληκτα όταν με βλέπουν να γυρίζω τις σελίδες της Αγίας Γραφής με τη γλώσσα μου, και μερικές φορές προσπαθούν να με μιμηθούν. Γρήγορα, όμως, σταματούν. Απαιτείται πολύ εξάσκηση για να κάνεις κάτι τέτοιο αποτελεσματικά.

Όταν αναλογίζομαι το παρελθόν, θυμάμαι καθαρά την πίκρα που ένιωθα όταν έφυγα για πρώτη φορά από το νοσοκομείο. Ήξερα ότι οι σύζυγοι πολλών άλλων ανάπηρων αντρών, όπως ήμουν εγώ, τους είχαν εγκαταλείψει. Αν η Τζέμα με είχε εγκαταλείψει θα την καταλάβαινα. Αλλά εκείνη, σαν στοργική σύντροφος, στάθηκε στο πλάι μου, έχοντας την υποστήριξη της κόρης μας, της Πίπα. Με τη βοήθειά τους και τη βοήθεια των αδελφών της εκκλησίας, έχω κατορθώσει να ‘πλατυνθώ’ και να βοηθώ άλλους. (2 Κορινθίους 6:13)—Όπως το αφηγήθηκε ο Τόνι Γουντ.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνες στη σελίδα 25]

Με την Τζέμα και την Πίπα, τη σύζυγό μου και την κόρη μου

Πώς γυρνώ τις σελίδες με τη γλώσσα μου