Πιάστηκαν σε Έκρηξι Βόμβας Τρομοκρατών!
ΜΟΛΟΝΟΤΙ ένα άτομο μπορεί να είναι αφιερωμένος δούλος του Θεού, αυτό δεν σημαίνει ότι θα σώζεται θαυματουργικά από ατυχήματα και καταστροφές που συμβαίνουν κάθε μέρα στον κόσμο. Σαν παράδειγμα, εξετάστε τι συνέβη στη μικρή μου κόρη και σ’ εμένα την Κυριακή, 29 Ιουλίου 1979.
Ενώ η σύζυγός μου ετοίμαζε το γεύμα, αποφάσισα να πάω την τετράχρονη κόρη μου, τη Τζέμμα, σ’ ένα πάρκο στη Μαδρίτη. Αλλά στο δρόμο, μου ζήτησε να την πάω σ’ ένα σιδηροδρομικό σταθμό για να δη τα τραίνα. Της αρέσει να βλέπη τα τραίνα, και επειδή η απόστασις ήταν περίπου η ίδια, δέχθηκα να την πάω εκεί.
Όταν φθάσαμε στο σταθμό, της αγόρασα ένα παγωτό και ύστερα παρατηρούσαμε τα τραίνα που έρχονταν και έφευγαν. Περπατήσαμε γύρω από το σταθμό και ύστερα αποφασίσαμε να φύγωμε για το σπίτι. Είχαμε διανύσει περίπου 11 μέτρα (12 γυάρδες) έξω από την κυρία αίθουσα, όταν η προσοχή της κόρης μου ελκύσθηκε από ένα θάλαμο αυτόματης φωτογραφήσεως. Με την παιδική της περιέργεια, έχωσε το κεφάλι της και τους ώμους της μέσα στον θάλαμο για να δη περισσότερα.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ακούστηκε μια δυνατή έκρηξι κι ένα κύμα από σπασμένα γυαλιά πέρασε συριστά από πάνω μου! Αισθάνθηκα μια ισχυρή δύναμι να με χωρίζη από τη Τζέμμα και να με πετά στο πάτωμα μερικά μέτρα πιο πέρα. Ύστερα, άκουσα μια φωνή να φωνάζη, «Μια βόμβα εξερράγη!» Είδα ένα πελώριο σκοτεινό σύννεφο να βγαίνη από την αίθουσα από την οποία μόλις είχαμε βγη. Πολλοί πρέπει να πέθαναν, σκέφθηκα, καθώς έφερα στη μνήμη μου το πλήθος που είχαμε δει εκεί.
Τότε, κάτι πολύ σημαντικό μ’ έκανε να πηδήσω από το έδαφος σαν να τιναζόμουν από μια παγίδα. Η κόρη μου! Η Τζέμμα μου! Έτρεξα κοντά της. Καθόταν στο πάτωμα δίπλα στο φωτογραφικό θάλαμο. «Ω, μπαμπά, τι συνέβη;» ρώτησε φοβισμένη. Το γεγονός ότι είχε μπη η μισή μέσα στον θάλαμο την έσωσε από το χειρότερο μέρος της εκρήξεως και από τα σπασμένα γυαλιά. Με τη σκέψι να τη μεταφέρω στο νοσοκομείο, τη σήκωσα από το πάτωμα και έτρεξα στο αυτοκίνητο. Όταν έφθασα εκεί, διεπίστωσα ότι είχα χάσει τα κλειδιά! Έψαξα να τα βρω αλλά μάταια, ενώ το αίμα μούσκευε τα ρούχα μου.
Δεν μπορούσα να βρω τα κλειδιά και άρχισα ν’ απελπίζωμαι. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, σταμάτησε ένα ταξί δίπλα μας! Μπήκα μέσα αμέσως και είπα στον οδηγό να μας μεταφέρη στο πιο κοντινό νοσοκομείο. Έβαλα τη Τζέμμα στα γόνατά μου, και όταν άρχισα να την εξετάζω πιο προσεκτικά κάτι τρομερό με συγκλόνισε. Η πολυαγαπημένη μου Τζέμμα είχε μια τομή στην κόρη του οφθαλμού της! Με κοιτούσε μ’ ένα σταθερό βλέμμα. Προσπάθησα να παρηγορήσω τον εαυτό μου, σκεπτόμενος πώς ό,τι κι αν γίνη, ο Ιεχωβά θα εξαλείψη κάθε βλάβη και η Τζέμμα μου θ’ απολαμβάνη τελειότητα στη νέα του τάξι εδώ στη γη.—Αποκ. 21:3, 4.
Στην πραγματικότητα, ούτε η Τζέμμα ούτε εγώ υποστήκαμε σοβαρές συνέπειες απ’ αυτή την τρομοκρατική επίθεσι. Το μάτι της, μετά από μια σύντομη επέμβασι, έγινε καλά, και οι γιατροί λένε ότι δεν θα χάση την όρασί της. Άλλοι, όμως, ήσαν πιο ατυχείς. Την ίδια εκείνη μέρα, τρεις βόμβες εξερράγησαν σε διαφορετικά μέρη στη Μαδρίτη. Πέντε άτομα φονεύθηκαν και περισσότεροι από 100 τραυματίσθηκαν.
Αλλά γιατί συμπεριληφθήκαμε κι’ εμείς; Όπως η Αγία Γραφή σαφώς δηλώνει: «Καιρός και περίστασις συναντά εις πάντας αυτούς.» (Εκκλ. 9:11) Αυτή η πείρα με δίδαξε να πλησιάσω περισσότερο το Θεό και τη ζωντανή ελπίδα της βασιλείας του, πού είναι η μόνη λύσις για τα τρομερά πράγματα που πλήττουν την όμορφη γη μας και τους ανθρώπους που βρίσκονται πάνω σ’ αυτή.—Από συνεργάτη.