Όταν Κρατάνε τον Καρκίνο Μυστικό
ΚΑΠΟΙΑ μέρα το Μάιο του 1987, πήρα στα χέρια μου το τεύχος 8 Ιουνίου του Ξύπνα! και άρχισα να διαβάζω τη στήλη «Από Τους Αναγνώστες Μας». Αμέσως, πρόσεξα ένα γράμμα από την Ιαπωνία που έλεγε τα εξής:
«Θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε για τα άρθρα που δημοσιεύσατε για τον καρκίνο. (8 Οκτωβρίου και 22 Οκτωβρίου 1986) Πέρσι ανακαλύψαμε εντελώς ξαφνικά μετά από ιατρική εξέταση, ότι η κόρη μας, που δεν είχε αρρωστήσει ούτε μια φορά μέσα σε 16 χρόνια, έπασχε από φυματίωση, και έτσι νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο για έξι μήνες. Μετά, αφού δεν είχε πια βακτηρίδια της φυματίωσης, βγήκε από το νοσοκομείο».
‘Καταπληκτικό!’ σκέφτηκα. ‘Να ένα κορίτσι που είχε την ίδια εμπειρία μ’ εμένα’. Και συνέχισα να διαβάζω:
«Τον επόμενο μήνα όμως, μάθαμε ότι είχε καρκίνο του θυρεοειδή και ότι ο καρκίνος είχε κάνει μετάσταση στους πνεύμονές της. Αμέσως υποβλήθηκε σε εγχείρηση και της αφαιρέθηκε ο θυρεοειδής, οι γύρω απ’ αυτόν λεμφαδένες, και μέρος των πνευμόνων. Τώρα, ακολουθεί θεραπεία με κοβάλτιο».
Είχα κάνει κι εγώ αυτή την εγχείρηση. Μου μπήκαν υποψίες. ‘Μήπως λέει για μένα;’ αναρωτήθηκα. ‘Μα εγώ δεν έχω καρκίνο, ή μήπως έχω;’ Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, καθώς τα μάτια μου προχωρούσαν γρήγορα στις υπόλοιπες σειρές του γράμματος:
«Η εγχείρησή της πέτυχε, και ζει μια φυσιολογική ζωή. Αλλά σαν γονείς, ανησυχούσαμε διαρκώς και μας βασάνιζε η σκέψη του τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε την κόρη μας. Τα άρθρα σας μας καθησύχασαν και βρήκαμε τη γαλήνη μας. Αυτά μας έδωσαν καλές οδηγίες σχετικά με το πώς στο μέλλον να δίνουμε στην κόρη μας κουράγιο.—Χ. Κ., Ιαπωνία»
Μα, αυτά είναι τα αρχικά του μπαμπά! Ώστε, λοιπόν, εγώ είμαι αυτό το κορίτσι; Έτρεξα γρήγορα στη μητέρα μου. «Το κατάλαβες λοιπόν ότι μιλάει για εσένα;» είπε εκείνη και χαμογέλασε. Έκανε μεγάλες προσπάθειες να βγάλει κάποιο συμπέρασμα από το ύφος μου. Μ’ αυτόν τον τρόπο πρωτοέμαθα ότι είχα καρκίνο.
Γιατί δεν μου το Είπαν πιο Πριν
Στην Ιαπωνία, όταν βρίσκουν ότι ένας ασθενής έχει καρκίνο, δεν συνηθίζεται να του το λένε. Οι γιατροί μου συμβούλευσαν τους γονείς μου να συμμορφωθούν μ’ αυτή την τακτική. Η αλήθεια είναι ότι η μητέρα μου σκεφτόταν μήπως θα ήταν καλύτερο να μου το πουν, αλλά ο πατέρας μου δεν συμφωνούσε. Ανησυχούσε μήπως με πιάσει απελπισία, και δίσταζε. Έτσι, δεν μπορούσαν να αποφασίσουν αν έπρεπε να μου μιλήσουν για την αρρώστια μου ή όχι.
Κατόπιν, μια σειρά άρθρων σχετικά με τον καρκίνο εμφανίστηκε στα τεύχη 8 και 22 Οκτωβρίου 1986 του Ξύπνα! Μόλις τα διάβασαν οι γονείς μου αποφάσισαν ότι, στον κατάλληλο καιρό, έπρεπε να μου πουν ότι είχα καρκίνο. Πρώτα όμως, ο πατέρας μου έγραψε μια ευχαριστήρια επιστολή για τα άρθρα αυτά στην Εταιρία Σκοπιά στην Ιαπωνία. Όταν το γράμμα του δημοσιεύτηκε στο Ξύπνα!, οι γονείς μου πίστεψαν ότι το χέρι του Ιεχωβά, του Θεού της Αγίας Γραφής, ήταν πίσω απ’ αυτή την εξέλιξη των πραγμάτων. Αυτός ήταν ένας ήπιος τρόπος για να μάθω ότι είχα καρκίνο, εφόσον η έκπληξη που αισθάνθηκα βλέποντας το γράμμα του πατέρα μου κάλυψε προς στιγμή όλα τα άλλα συναισθήματα.
Δεν ένιωθα φόβο, επειδή πιστεύω ειλικρινά στη διδασκαλία της Αγίας Γραφής σχετικά με την κατάσταση των νεκρών. Η Αγία Γραφή λέει ότι «οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν». (Εκκλησιαστής 9:5) Επίσης, έχω εμπιστοσύνη στην υπόσχεση της Αγίας Γραφής ότι «πάντες οι εν τοις μνημείοις» θα ξαναγυρίσουν αναστημένοι.—Ιωάννης 5:28, 29.
Από την άλλη μεριά όμως, αυτό που με κατέθλιβε ήταν η σκέψη: ‘Αν πεθάνω, οι γονείς μου θα είναι τόσο μόνοι ενόσω θα περιμένουν την ανάστασή μου’. Βλέπετε, είμαι το μοναδικό τους παιδί. ‘Ο Ιεχωβά σίγουρα θα στηρίξει τους γονείς μου στα χρόνια της μοναξιάς τους’, σκεφτόμουν και έδιωχνα αυτή την καταθλιπτική σκέψη.
Περιορισμένη στο Νοσοκομείο
Τον Απρίλιο του 1985, ακριβώς δυο χρόνια πριν δω το Ξύπνα! με το γράμμα του πατέρα μου, γράφτηκα στο λύκειο. Ήμουν 15 χρονών. Αφού υποβλήθηκα σε γενικές ιατρικές εξετάσεις, έλαβα το Μάιο ένα σημείωμα που έλεγε: «Βρογχεκτασία—Απαιτούνται λεπτομερείς εξετάσεις».
Αν και ένιωθα ότι δεν είχα τίποτα, αυτή η μεγάλη λέξη με έβαλε σε σκέψεις. Ποτέ δεν είχα περάσει κάποια σοβαρή αρρώστια και όλοι με θεωρούσαν υγιέστατο κορίτσι. Ωστόσο, πήγα σ’ ένα τοπικό νοσοκομείο για λεπτομερείς εξετάσεις. Εκεί διέγνωσαν ότι είχα φυματίωση και μπήκα αμέσως στο νοσοκομείο.
Η ζωή στο θάλαμο των φυματικών ήταν κάθε άλλο παρά ευχάριστη. Επί έξι μήνες δεν επιτρεπόταν να με επισκεφτεί κανένας αν ήταν εκτός νοσοκομείου, με εξαίρεση τους γονείς μου. Τα γράμματα που έπαιρνα από Χριστιανούς φίλους και οι ηχογραφήσεις των Χριστιανικών συναθροίσεων με ενίσχυαν και με βοηθούσαν να καταπολεμώ τη θλίψη μου. Επιπλέον, το διάβασμα εκδόσεων της Εταιρίας Σκοπιά ήταν κι αυτό κάτι που με εμπόδιζε να σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου. Αλλά πάνω απ’ όλα, η προσωπική μου σχέση με τον Θεό με βοήθησε να κρατήσω θετική στάση.
Η Απόφασή μου να Υπηρετώ τον Θεό
Βλέπετε, οι γονείς μου άρχισαν να μελετούν την Αγία Γραφή όταν ήμουν τεσσάρων μηνών, και με ανέθρεψαν έτσι ώστε να δεχτώ τις Γραφικές διδασκαλίες ως την αλήθεια. Όταν μεγάλωσα, χάρη στην εκπαίδευση που μου είχαν δώσει οι γονείς μου, έφτασα στο σημείο να θεωρώ πολύτιμη τη σχέση μου με τον Ιεχωβά και καλλιέργησα πίστη σ’ εκείνον από μόνη μου. Αφιερώθηκα στον Ιεχωβά και συμβόλισα την αφιέρωσή μου με το βάφτισμα στο νερό στις 4 Δεκεμβρίου 1982, όταν ήμουν 13 χρονών.
Αφού έμεινα σχεδόν έξι μήνες στο νοσοκομείο, με άφησαν να βγω τον Οκτώβριο του 1985. Για πρώτη φορά στη ζωή μου συνειδητοποίησα πόσο ευχάριστος είναι ο αέρας όταν μπορείς να κυκλοφορείς ελεύθερα. Για να δείξω την ευγνωμοσύνη μου, αποφάσισα να υπηρετήσω ως προσωρινή ολοχρόνια διάκονος ή αλλιώς βοηθητική σκαπάνισσα. Έτσι, και το Νοέμβριο και το Δεκέμβριο δαπάνησα 60 ώρες στη Χριστιανική εθελοντική υπηρεσία. Αλλά το Δεκέμβριο, έμαθα ότι έπρεπε να ξαναμπώ στο νοσοκομείο για να υποβληθώ σε εγχείρηση του θυρεοειδή. Και μόνο στη σκέψη του περιορισμού με έπιαναν κλάματα.
Το Ζήτημα του Αίματος
Ο Λόγος του Θεού δίνει στους Χριστιανούς την εντολή ‘να απέχουν από αίμα’, και ως αφιερωμένη δούλη του Ιεχωβά, ήθελα να κάνω τα πάντα για να τον ευαρεστώ. (Πράξεις 15:29) Εφόσον έπρεπε να γίνει εγχείρηση, μίλησα με το γιατρό μου και του εξήγησα γιατί δεν μπορούσα να δεχτώ μεταγγίσεις αίματος. Εκείνος σεβάστηκε τη θέση μου και μου είπε να μην ανησυχώ γι’ αυτό.
Όμως, μια μέρα πριν από την εγχείρηση, με οδήγησαν σ’ ένα δωμάτιο του νοσοκομείου όπου με περίμεναν περισσότεροι από δέκα γιατροί. Αυτοί οι χειρουργοί, που δεν τους είχα δει ποτέ άλλοτε, επρόκειτο να είναι παρόντες όταν θα εγχειριζόμουν. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα όταν ήρθα αντιμέτωπη με τόσο πολλούς επιστήμονες.
«Θα θέλαμε να συζητήσουμε μαζί σου για την αυριανή εγχείρηση», άρχισε ο επικεφαλής γιατρός. «Θα σου ανοίξουμε τους πνεύμονες καθώς και το θυρεοειδή. Τώρα, σχετικά μ’ αυτό που είπες για τις μεταγγίσεις αίματος, είσαι σίγουρη ότι θέλεις να κάνουμε ακριβώς αυτό που είπες, ακόμα κι αν προκύψει κάποια απρόβλεπτη κατάσταση επείγουσας ανάγκης;»
«Ναι, είμαι απόλυτα σίγουρη», απάντησα, καθώς οι γιατροί άκουγαν με μεγάλη προσοχή. «Σας παρακαλώ να κάνετε ό,τι σας είπα».
Ύστερα, μερικοί άρχισαν να κάνουν ερωτήσεις όπως: «Γιατί δεν δέχεσαι μεταγγίσεις αίματος;» «Είναι αυτή πραγματικά η δική σου άποψη;» Όλοι τους άκουγαν με σεβασμό, καθώς απαντούσα στις ερωτήσεις τους. Η ένταση που ένιωθα στην αρχή εξαφανίστηκε σιγά-σιγά, και τους εξήγησα πώς έφτασα στο σημείο να δεχτώ την άποψη του Θεού για το αίμα. Επίσης, τους εξήγησα καθαρά ότι το γεγονός πως ζήτησα να μου γίνει η εγχείρηση χωρίς αίμα οφείλεται στην προσωπική μου αναγνώριση του νόμου του Θεού, και όχι σε κάποια μορφή πίεσης από μέρους των γονέων μου. Οι γιατροί έδειξαν ευγενή σεβασμό για τη στάση μου και με ενθάρρυναν να μην ανησυχώ, επειδή θα προετοιμάζονταν πολύ καλά για την εγχείρηση.
Η Εγχείρηση και η Θεραπεία με Κοβάλτιο
Στη διάρκεια της εγχείρησης, οι γιατροί άνοιξαν το λαιμό μου και έβγαλαν το θυρεοειδή, τους λεμφαδένες και ένα μέρος των πνευμόνων. Ανακάλυψαν ότι αυτό που αρχικά είχαν διαγνώσει ως φυματίωση ήταν στην πραγματικότητα καρκινοματώδεις όγκοι που είχαν κάνει μετάσταση από το θυρεοειδή. Ωστόσο, δεν μου είπαν ποτέ πως η εγχείρηση είχε δείξει ότι είχα καρκίνο.
Επειδή, κατά την εγχείρηση, οι γιατροί είχαν πειράξει τις φωνητικές μου χορδές, προειδοποίησαν τους γονείς μου ότι μπορεί να χρειαζόταν να κάνω και άλλη εγχείρηση για να μπορέσω να μιλήσω. Έτσι, τόσο οι γιατροί όσο και οι γονείς μου καταχάρηκαν όταν ξαναβρήκα τις αισθήσεις μου και ρώτησα: «Δεν μου βάλατε αίμα, έτσι δεν είναι;»
Χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες των γιατρών, η εγχείρηση πέτυχε, κι εγώ διατήρησα καθαρή τη Χριστιανική μου συνείδηση. Εντούτοις, οι γιατροί είπαν στους γονείς μου: ‘Ίσως μπορέσει να ζήσει μόνο γύρω στα τέσσερα χρόνια. Μπορεί και να πεθάνει μέσα στο χρόνο. Στο τέλος θα έχει δυσκολίες στην αναπνοή της και θα πεθάνει με φρικτούς πόνους. Από τώρα και στο εξής θα χάνει βάρος άσχετα με το πόσο θα τρώει. Σας παρακαλούμε να είσαστε προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσετε τέτοιες καταστάσεις’. Φυσικά, εγώ δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτές τις τρομερές προβλέψεις. Αλλά οι γονείς μου συγκλονίστηκαν και η θλίψη τους ήταν πάρα πολύ μεγάλη.
Έπειτα από την εγχείρηση που έκανα τον Ιανουάριο του 1986, μπήκα στο νοσοκομείο για μια σειρά από θεραπείες με κοβάλτιο το Φεβρουάριο και ξανά το Νοέμβριο του ίδιου χρόνου. Ο γιατρός που έμπαινε μέσα στο θάλαμο του θεραπευτηρίου ήταν προστατευμένος με ειδική ποδιά και γάντια. Έβγαζε δυο κάψουλες από ένα μικρό, στρογγυλό, μεταλλικό κουτί και μου τις έδινε να τις καταπιώ. Έβαζα στον οργανισμό μου ραδιενεργή ύλη, που θα λειτουργούσε εσωτερικά. Έτσι, εξέπεμπα ραδιενέργεια και γι’ αυτό χρειαζόταν να μένω περιορισμένη σ’ ένα ιδιαίτερο δωμάτιο για μια βδομάδα κάθε φορά. Εκτός από τις νοσοκόμες που έρχονταν για να μου δώσουν φαγητό, δεν είχα καμιά άλλη επαφή με τους έξω.
Πρέπει να πω ότι μου προξένησαν έκπληξη όλες αυτές οι περίπλοκες προετοιμασίες που έβλεπα, και μου έκανε εντύπωση η σοβαρότητα της θεραπείας. Εντούτοις, όπως συνηθίζεται στην Ιαπωνία, το γεγονός ότι είχα καρκίνο παρέμεινε ένα μυστικό που το κρατούσαν καλά φυλαγμένο από εμένα.
Επειδή το δωμάτιο ήταν ημιυπόγειο και είχε χτισμένο ένα περίφραγμα για προστασία από τη διαφυγή ραδιενέργειας, δεν μπορούσα να δω και πολλά πράγματα από τα παράθυρα. Μου γλύκαιναν τόσο πολύ την καρδιά οι Χριστιανοί φίλοι όταν με επισκέπτονταν και μου ένευαν από μακριά! Αισθανόμουν την αγάπη τους, που με στήριζε μέσα στη μοναξιά του περιορισμού μου.
Πέτυχα το Στόχο που Είχα στη Ζωή
Στη διάρκεια της θεραπείας που έκανα με κοβάλτιο, μια νοσοκόμα με ρώτησε τι ήταν εκείνο που με διατηρούσε τόσο ευδιάθετη. Της είπα ότι η μελέτη της Αγίας Γραφής μού είχε δώσει ειρήνη διάνοιας. (Ψαλμός 41:3) Αυτή η συζήτηση της κίνησε το ενδιαφέρον και άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή.
Ανέκαθεν με έκανε ευτυχισμένη το να μιλάω στους άλλους για τον Θεό μου. Γι’ αυτό, από μικρή είχα βάλει στόχο να γίνω ολοχρόνια διάκονος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Για να φτάσω το στόχο αυτό, έπρεπε να εξισορροπώ τη σχολική μου εργασία και τη διακονία μου με τη μάχη μου κατά του καρκίνου. Πόσο ευτυχισμένη ένιωσα όταν διορίστηκα στην ολοχρόνια διακονία ως τακτική σκαπάνισσα αμέσως μόλις τελείωσα το σχολείο το Μάρτιο του 1988!
Βέβαια, η αρρώστια μου δεν θεραπεύτηκε εντελώς. Παρ’ όλο που δεν αισθάνομαι τώρα ιδιαίτερα αδύναμη, χρειάζεται να μπαίνω στο νοσοκομείο από καιρό σε καιρό για γενικές εξετάσεις. Αλλά μέχρι και στο νοσοκομείο μπορώ να μιλάω στους γιατρούς, στις νοσοκόμες και στους άλλους ασθενείς για την ελπίδα που προσφέρει ο Θεός για αιώνια ζωή σ’ ένα νέο κόσμο.—Αποκάλυψις 21:3, 4.
Μια φορά κάποιος εργαζόμενος στο νοσοκομείο είπε στους γονείς μου: «Έτσι όπως έχουν πειραχτεί οι πνεύμονές της, θα έπρεπε τώρα να της κόβεται η αναπνοή, να έχει φρικτούς πόνους καθώς αναπνέει και να κάθεται χωρίς να κάνει τίποτα. Αλλά η Ράι τρέχει εδώ κι εκεί. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Μήπως είναι η θρησκεία σας αυτή που την κάνει τόσο δραστήρια και ευδιάθετη;»
Πράγματι, έχω ένα μυστικό που με στηρίζει ώστε να μην αποκαρδιώνομαι. Είναι η σχέση μου με τον Ιεχωβά Θεό. Εκείνος μου δίνει δύναμη ώστε να μην αφήνω την αρρώστια μου να με καταβάλλει. (Φιλιππησίους 4:13, ΝΔΜ) Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, παρ’ όλο που έχω καρκίνο, διακρατώ ειρήνη διάνοιας και δεν χάνω την ελπίδα μου. Φυσικά, θα ήθελα να περάσω ζωντανή στο νέο κόσμο που θα φέρει ο Ιεχωβά όπου «ουδείς των κατοικούντων . . . θα λέγη ‘είμαι ασθενής’». (Ησαΐας 33:24, ΛΧ) Αλλά ό,τι κι αν συμβεί, ακόμα κι αν με πάρει ο θάνατος, έχω την πεποίθηση ότι ο Ιεχωβά δεν θα με ξεχάσει αν συνεχίσω να τον ευαρεστώ.—Όπως το αφηγήθηκε η Ράι Κινοσίτα.
[Εικόνα στη σελίδα 23]
Υπηρετώ ως ολοχρόνια διάκονος από το Μάρτιο του 1988