Η Αγωνία μου στην Πτήση 232

Όπως το αφηγήθηκε μια επιβάτις που επέζησε

Όταν το αεροπλάνο της Πτήσης 232 της Γιουνάιτεντ Ερλάινς συντρίφτηκε πέρσι σ’ ένα χωράφι με καλαμπόκι στην Αϊόβα, 110 από τους επιβάτες και το πλήρωμα πέθαναν. Αλλά είναι αξιοσημείωτο ότι 186 επέζησαν.

«ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ αναγκαστική προσγείωση στη Σου Σίτυ», προειδοποίησε ο πιλότος. «Η προσγείωση θα είναι ανώμαλη».

Ήταν 19 Ιουλίου 1989, όταν ο σύζυγός μου κι εγώ πηγαίναμε στο Σικάγο, για να παρακολουθήσουμε ένα συνέδριο κάποιας εταιρίας κομπιούτερ, στην οποία ήταν διευθυντής ο σύζυγός μου, ο Κέβιν. Είχαμε ήδη πετάξει από το Αλμπουκέρκι στο Ντένβερ, όπου συναντηθήκαμε με κάποιο φίλο που πήγαινε στο ίδιο συνέδριο, αλλά με άλλη πτήση. Θυμάμαι που αστειευτήκαμε για το ποιος θα έφτανε πρώτος στο Σικάγο. Το αεροπλάνο μας, Πτήση 232 της Γιουνάιτεντ, ξεκίνησε πρώτο· το άλλο θα απογειωνόταν περίπου δέκα λεπτά αργότερα.

Πρόβλημα την Ώρα της Πτήσης

Ξαφνικά, ενώ τρώγαμε κατά τη διάρκεια της πτήσης, ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος και το αεροπλάνο άρχισε να τραντάζεται και να χάνει ύψος. Σε λίγο, ο πιλότος ανακοίνωσε ότι είχαμε χάσει τη μια μηχανή και θα φτάναμε αργότερα στο Σικάγο. Η φωνή του ήταν ήρεμη.

Οι αεροσυνοδοί ήταν ανήσυχοι, αλλά όχι ιδιαίτερα. Όλοι μιλούσαν για την κατάσταση, αλλά δεν υπήρχε καθόλου πανικός. Αργότερα, έμαθα ότι το αεροπλάνο θα μπορούσε να πετάξει μόνο προς τα δεξιά, επειδή οι υδραυλικές γραμμές κόπηκαν όταν μια μηχανή διαλύθηκε.

Σύντομα, ο πιλότος ανακοίνωσε ότι θα προσγειωνόμασταν στη Σου Σίτυ, στην Αϊόβα, και θα κάναμε ανώμαλη προσγείωση. Είπε πως όλα θα πήγαιναν καλά, αλλά μας είπε να προετοιμαστούμε για αναγκαστική προσγείωση. Οι αεροσυνοδοί μάς έδειξαν πώς να προσδεθούμε και να πιάσουμε τους αστραγάλους μας.

Από τη στιγμή που διαλύθηκε η μηχανή, εγώ άρχισα να κλαίω και δεν μπορούσα να σταματήσω. Ο Κέβιν με κρατούσε και προσευχήθηκε στον Ιεχωβά Θεό και για τους δυο μας. Πόσο ευχαριστημένοι ήμασταν που τα δυο κορίτσια μας, ηλικίας έξι και δύο ετών, δεν ήταν μαζί μας σ’ αυτό το ταξίδι!

Η γυναίκα που καθόταν δίπλα μου, με τα δυο της αγόρια, άπλωσε το χέρι της και έπιασε το δικό μου καθώς ετοιμαζόμασταν να προσγειωθούμε. Το αεροπλάνο άρχισε να κατεβαίνει ομαλά, και πραγματικά πίστεψα πως τα είχαμε καταφέρει όταν υπέθεσα πως προσγειωθήκαμε.

Επιβίωση και Νοσοκομειακή Περίθαλψη

Κρατούσα τα μάτια μου κλειστά και ένιωθα σαν να με παρέσερνε στο πέρασμά του ένας ανεμοστρόβιλος. Θυμάμαι πως έβλεπα το φως του ήλιου μέσα από τα κλειστά μου μάτια. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι ο αέρας ρούφηξε τα παπούτσια μου προς τα έξω κι εγώ λύγιζα τα δάχτυλα των ποδιών μου για να τα συγκρατήσω.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου, γύρω ήταν σκοτεινά, κι εγώ κινιόμουν. Ένα μέλος της ομάδας διάσωσης γύριζε ανάποδα το κάθισμά μου. Ήμασταν σ’ ένα χωράφι. Γύρω όλα ήταν μαύρα και πράσινα, και ο ήλιος έλαμπε. Ο Κέβιν ήταν ακόμη δεμένος δίπλα μου. Τον φώναξα, αλλά δεν απάντησε.

Ύστερα, με έβαλαν στο έδαφος κι εγώ ανασηκώθηκα με τους αγκώνες. Ρώτησα αν ο άντρας μου σώθηκε. Ο άνθρωπος της ομάδας διάσωσης κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. Εγώ απλώς δεν αντέδρασα καθόλου. Κατά τη διάρκεια της μεταφοράς μου με το ασθενοφόρο, τα αφτιά μου έπιαναν όλους τους ήχους, αλλά δεν άκουγα πραγματικά. Αισθανόμουν το μάτι μου να πρήζεται.

Στο Κέντρο Υγείας της Κομητείας Μάριον οι άνθρωποι έδειξαν ενδιαφέρον και ήταν εξυπηρετικοί, κυρίως μια νοσοκόμα που την έλεγαν Λόρι. Ήμουν αρκετά καλά ώστε μπόρεσα να της δώσω το τηλέφωνο της αδελφής μου στο Αλμπουκέρκι, κι εκείνη τηλεφώνησε για να πληροφορήσει την οικογένειά μου ότι ήμουν ζωντανή.

Ήμουν σίγουρη ότι αφού ήμουν στην Αϊόβα, κανείς δεν θα ήταν εκεί για να με δει. Αλλά την πρώτη κιόλας νύχτα, δυο πρεσβύτεροι από την τοπική εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά με επισκέφτηκαν στο νοσοκομείο. Οι Μάρτυρες της περιοχής συνέχισαν να με επισκέπτονται, να τηλεφωνούν και να μου γράφουν κατά τη διάρκεια της τετραήμερης παραμονής μου. Η αεροπορική εταιρία άνοιξε ένα λογαριασμό σ’ ένα πολυκατάστημα J. C. Penney, και οι Μάρτυρες μου ψώνισαν για να έχω κάτι να φορέσω.

Την επόμενη μέρα αιφνιδιάστηκα ξανά όταν έφτασε η μητέρα μου, η αδελφή μου, ο αδελφός του Κέβιν και οι γονείς του, για να σταθούν πλάι μου. Κανένας τους δεν με άφηνε να σκέφτομαι πως ο Κέβιν ήταν νεκρός, έτσι εξακολουθούσα να τρέφω μια μικρή ελπίδα ότι ίσως να ήταν ανάμεσα στους τραυματίες που δεν είχαν αναγνωριστεί.

Όταν παρακολούθησα τις ειδήσεις στην τηλεόραση, δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Ούτε καν ήξερα πως το αεροπλάνο είχε συντριφτεί. Όταν νόμισα ότι το αεροπλάνο είχε προσγειωθεί, υπέθεσα πως ήμασταν ασφαλείς. Ούτε καν στάθηκα να σκεφτώ το γιατί ήμασταν έξω από το αεροπλάνο. Η σειρά των θέσεων στις οποίες καθόμασταν ο Κέβιν κι εγώ ήταν πίσω από το φτερό. Ήμασταν στο μεσαίο τμήμα πέντε θέσεων, και όταν το αεροπλάνο κομματιάστηκε οι θέσεις μας κατρακύλησαν έξω στο έδαφος. Ο Κέβιν και η γυναίκα που καθόταν δίπλα μου πέθαναν, αλλά τα δυο μικρά αγοράκια της κι εγώ επιζήσαμε.

Ένας από την ομάδα διάσωσης—ο μόνος που θυμάμαι—με επισκέφτηκε στο νοσοκομείο. Το γεγονός ότι ορισμένοι έζησαν ενώ άλλοι πέθαναν τον απασχολούσε. Εγώ του εξήγησα ότι ήταν αυτό που λέει η Αγία Γραφή, «καιρός και [απρόβλεπτη, ΜΝΚ] περίστασις συναντά εις πάντας αυτούς». (Εκκλησιαστής 9:11) Ο Θεός δεν διάλεξε ορισμένους ανθρώπους για να καθήσουν σε ορισμένες θέσεις για να σκοτωθούν και άλλους σε διαφορετικές θέσεις για να σωθούν. Του έδωσα το Γραφικό φυλλάδιο Ποια Ελπίδα Υπάρχει για τους Αγαπημένους σας που Έχουν Πεθάνει; και το ειδικό βιβλιάριο «Ιδού! Κάμνω Νέα τα Πάντα». Αγκαλιαστήκαμε, και νομίζω πως αισθανόταν λίγο καλύτερα όταν έφυγε.

Η Λόρι, η οποία περιποιόταν τα τραύματά μου στην εντατική παρακολούθηση, συνέχισε να με επισκέπτεται όσο έμεινα στο νοσοκομείο, παρ’ όλο που δεν ήμουν ανάμεσα στους ασθενείς που φρόντιζε. Εκτίμησε το ψυχικό σθένος μου, κι εγώ προσπάθησα να της εξηγήσω ότι το αντλούσα από τον Θεό μου, τον Ιεχωβά, ο οποίος με βοηθούσε να αντιμετωπίσω την κατάσταση.—Ψαλμός 121:1-3.

Συνεχίζω να Αντιμετωπίζω την Κατάσταση

Την Κυριακή 23 Ιουλίου ήμουν έτοιμη να συνεχίσω την ανάρρωση στο σπίτι. Μόλις επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο, άρχισα να καθησυχάζω τον εαυτό μου, και συγκέντρωσα την προσοχή μου στην αναπνοή μου για να μην πανικοβληθώ. Όταν η δίχρονη κόρη μου, η Μερτσέντες, με είδε γεμάτη επιδέσμους και μελανιές, δεν ήθελε καν να με πλησιάσει. Χρειάστηκε τρεις με τέσσερις μέρες για να αρχίσει να νιώθει άνετα μαζί μου. Η Τάρα ήταν χαρούμενη που είχε και πάλι πίσω τη μητέρα της, αλλά αποζητούσε τον πατέρα της.

Το ότι ήμουν μαζί με τα άτομα που γνώριζαν τον Κέβιν και τα οποία είχαν δει την πνευματική του πρόοδο (θα βαφτιζόταν ως Μάρτυρας του Ιεχωβά τον Οκτώβριο) με δυσκόλευε ακόμη περισσότερο να δεχτώ το θάνατό του. Ορισμένοι λένε ότι στη Σάντα Φε δεν ξανάγινε μεγαλύτερη κηδεία απ’ αυτή. Ο Κέβιν ήξερε πώς να φέρεται ως φίλος και είχε αγγίξει τη ζωή πολλών ανθρώπων.

Συνειδητοποίησα ότι ήταν αναγκαίο να παραμένω απασχολημένη και πως δεν υπάρχει καμιά καλύτερη δραστηριότητα από τη Χριστιανική διακονία. Τον Απρίλιο και το Μάιο συμμετείχα στο βοηθητικό σκαπανικό, μια μορφή ολοχρόνιας υπηρεσίας. Αποφάσισα να ξανακάνω σκαπανικό το Σεπτέμβριο. Το ότι ερχόμουν σε επαφή με άλλους ανθρώπους και με τα προβλήματά τους ήταν πραγματικά υποβοηθητικό. Διευθέτησα επίσης να κάνω διάφορα πράγματα στο σπίτι—έβαλα στόρια στα παράθυρα, κόλλησα ταπετσαρία στην τραπεζαρία και σ’ ένα μικρό δωμάτιο, και ξαναλουστράρισα το τραπέζι της τραπεζαρίας.

Τον καιρό που έπαθα το δυστύχημα, διεξήγα δυο οικιακές Γραφικές μελέτες με άτομα που ενδιαφέρονταν για το Λόγο του Θεού, και ύστερα από το δυστύχημα ένα από τα άτομα με το οποίο μελετούσα στο παρελθόν θέλησε να ξαναρχίσει τη μελέτη της. Και τα τρία άτομα με τα οποία μελετούσα ρώτησαν: «Γιατί ο Ιεχωβά έσωσε εσένα και όχι τον Κέβιν, αφού κι εκείνος έκανε το καλύτερο που μπορούσε για να ευχαριστήσει τον Θεό;»

Εγώ τους εξήγησα τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε κάποια ενέργεια που κάνει ο Θεός και σε μια φυσική καταστροφή ή ένα ατύχημα. Όταν πρόκειται για θεϊκή ενέργεια, μας δίνεται θεία προειδοποίηση ότι κάτι πρόκειται να συμβεί. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο Κατακλυσμός των ημερών του Νώε. Σ’ εκείνη την περίπτωση, ο Θεός είπε στον Νώε τι έπρεπε να κάνει για να αποφύγει τη συμφορά. Αυτός έπρεπε να κατασκευάσει μια κιβωτό. Από την άλλη μεριά, τα ατυχήματα και οι φυσικές καταστροφές δεν μπορούν να προβλεφθούν και επηρεάζουν τον καθένα χωρίς διάκριση, είτε είναι καλός είτε κακός. Κανείς δεν ήξερε ότι κάτι δεν θα πήγαινε καλά με το αεροπλάνο μας. Αν αυτό ήταν γνωστό, κανείς δεν θα επιβιβαζόταν. Η επιβίωσή μου ήταν τόσο τυχαία όσο και ο θάνατος του Κέβιν.

Οι άνθρωποι που μου λένε πόσο «δυνατή» είμαι δεν αντιλαμβάνονται πόσες φορές μου ’ρχεται να βάλω τα κλάματα. Χρειάζεται να περάσει κάποιο διάστημα μέχρι να ξεπεράσω αυτό το γεγονός. Μπορώ να μιλάω για τον Κέβιν ή να βλέπω φωτογραφίες και να είμαι καλά ώσπου να μείνω μόνη· μετά κλαίω. Νιώθω μεγάλο κενό που έχασα το σύντροφό μου ύστερα από τόσο λίγο διάστημα που ήμασταν μαζί, μόνο εφτά χρόνια.

Οι μικρές μου κόρες δίνουν πολύ μεγάλη προσοχή σε όσους Χριστιανούς αδελφούς έρχονται να μας επισκεφτούν, μερικές φορές τους τραβάνε από τα μπατζάκια για να μη φύγουν. Η Τάρα ήταν θυμωμένη για κάποιο διάστημα και μερικές φορές έκλαιγε χωρίς να ξέρει γιατί. Όμως τα καταφέρνει καλά στο σχολείο και προσπαθεί να μιλάει στους συμμαθητές της για την ανάσταση.—Ιωάννης 5:28, 29.

Προσπαθούμε να απλοποιήσουμε τη ζωή μας και να κάνουμε τη Χριστιανική διακονία τρόπο ζωής. Με τη βοήθεια του Ιεχωβά θα το κατορθώσουμε. Περίπου πριν από ένα χρόνο, ένας αδελφός με ενθάρρυνε να αρχίσω να υπηρετώ ως τακτική σκαπάνισσα. Είμαι χαρούμενη που δέχτηκα εκείνη την ενθάρρυνση. Ως ολοχρόνια διάκονος, το να βοηθάω άλλους να μαθαίνουν για τους σκοπούς του Θεού με έχει βοηθήσει να κρατήσω την προσοχή μου στραμμένη στο μεγαλειώδη σκοπό που έχει ο Θεός να δημιουργήσει ένα γήινο παράδεισο και να αναστήσει τους αγαπημένους μας που έχουν πεθάνει. (Λουκάς 23:43, ΜΝΚ· Αποκάλυψις 21:3, 4)—Όπως το αφηγήθηκε η Λύντια Φράνσις Άτγουελ.

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Με το σύζυγό μου πριν από την πτήση

[Ευχαριστία για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 25]

UPI/Bettmann Newsphotos