Ορφανά από το Αφγανιστάν που Ήθελαν να Δουν ένα Αγρόκτημα
ΜΕ ΤΗΝ ολοένα και μεγαλύτερη αστικοποίηση της σημερινής κοινωνίας, υπάρχουν εκατομμύρια παιδιά που δεν τους δίνεται ποτέ η ευκαιρία να δουν κάποιο αγρόκτημα και τα ζώα του. Ασφαλώς, τα παιδιά που ζουν στο Αφγανιστάν φυσιολογικά δεν θα είχαν ποτέ την ευκαιρία να δουν ένα αμερικανικό αγρόκτημα. Φανταστείτε, λοιπόν, τη συναρπαστική εμπειρία που έζησε μια μικρή ομάδα τέτοιων παιδιών, ορφανών, έρημων και ακρωτηριασμένων από τον πόλεμο, όταν μπόρεσαν να επισκεφτούν το Αγρόκτημα της Σκοπιάς, που βρίσκεται στο Γουόλκιλ, περίπου δυο ώρες με το αυτοκίνητο βόρεια της Πόλης της Νέας Υόρκης.
Αφγανοί διερμηνείς συνόδευσαν τα παιδιά για να τα βοηθήσουν να καταλάβουν όλα τα σχετικά με τη δραστηριότητα σ’ αυτό το μοναδικό συγκρότημα αγροκτήματος-τυπογραφείου των Μαρτύρων του Ιεχωβά, το οποίο είναι επανδρωμένο με χίλιους και πλέον εθελοντές εργαζόμενους που απαρτίζουν την οικογένεια Αγροκτήματος της Σκοπιάς.
Η επίσκεψη άρχισε με τσάι και μπισκότα, που προσφέρθηκαν για την υποδοχή των παιδιών, και μετά η ομάδα πήγε και είδε τα τεράστια πιεστήρια έγχρωμης εκτύπωσης που χρησιμοποιούνται για την έκδοση των περιοδικών Σκοπιά και Ξύπνα! Ένας ξεναγός είπε: «Με εξέπληξε το γεγονός ότι τα παιδιά ενθουσιάστηκαν με τις δυνατότητες και το μέγεθος των εγκαταστάσεων, παρ’ όλο που οι καρδιές τους λαχταρούσαν να δουν τα ζώα του αγροκτήματος».
Ο ίδιος συνέχισε: «Μετά, πήγαμε στα μοσχάρια, κι εκεί τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να χαϊδέψουν και να ταΐσουν τα ζώα. Ήταν μια σκηνή που άξιζε να τη βλέπει κανείς—τα παιδιά έτρεχαν να μαζέψουν κι άλλο χορτάρι για να ταΐσουν τα μικρά ζώα. Στο κοτέτσι, όλα τα παιδιά πήραν στα χέρια τους τα μικρά κοτόπουλα. Και κάτι αρκετά αστείο· όταν τα ρώτησαν ποιο ήταν το αγαπημένο τους αμερικανικό φαγητό, εκείνα απάντησαν: ‘Τηγανητό κοτόπουλο αλά Κεντάκι!’»
Όταν έφτασε η ώρα του φαγητού, έφαγαν κοτόπουλο με ρύζι μαζί με την τεράστια οικογένεια του αγροκτήματος στην τραπεζαρία. Κατόπιν, μέλη της οικογένειας μαζεύτηκαν γύρω απ’ αυτά τα μικρά, που έρχονταν από τόσο μακριά, για να τα χαιρετήσουν. Η αγάπη τους για τα παιδιά ήταν ολοφάνερη.
Το απόγευμα τα παιδιά διασκέδασαν ανεβαίνοντας στα τρακτέρ και κρατώντας το τιμόνι στα χέρια τους. Φυσικά, όλα ήθελαν να ανεβούν σε άλογο, και αυτή η επιθυμία τους σύντομα εκπληρώθηκε. Η επόμενη συναρπαστική εμπειρία; Ο πυροσβεστικός σταθμός του Αγροκτήματος της Σκοπιάς με το μεγάλο, κατακόκκινο πυροσβεστικό όχημα! Τι μεγάλος ενθουσιασμός! Μπορούσες να τον δεις στα πρόσωπά τους καθώς έκαναν με τη σειρά μια βόλτα με το όχημα και έβαζαν σε λειτουργία τη σειρήνα. Τα παιδιά σε όλο τον κόσμο αγαπούν ουσιαστικά τα ίδια πράγματα—τα χρώματα και το θόρυβο!
Όταν τα ρώτησαν για τις εντυπώσεις τους από την επίσκεψη, ο Αχμάντ, ένα αγόρι μεγάλο σε ηλικία, είπε: «Μου άρεσε το τυπογραφείο, η προσευχή που κάναμε πριν και μετά το γεύμα—και όλα όσα μας σέρβιραν!» Σε όλα τα παιδιά άρεσαν τα ζώα και η ιππασία.
Αυτή η σύντομη εμπειρία δείχνει με παραστατικό τρόπο ότι η καλοσύνη προς τα ορφανά, ή προς οποιονδήποτε άλλον, μπορεί να αποτελέσει μια έξοχη μαρτυρία για τη Χριστιανική πίστη και τον στοργικό Θεό, τον Ιεχωβά. Όπως λέει η Αγία Γραφή: «Θρησκεία καθαρά και αμίαντος ενώπιον του Θεού και Πατρός είναι αύτη, να επισκέπτηται [να φροντίζει, ΜΝΚ] τους ορφανούς και τας χήρας εν τη θλίψει αυτών, και να φυλάττη εαυτόν αμόλυντον από του κόσμου». (Ιακώβου 1:27)—Από Συνεργάτη.