«Ποτέ Μη Λέτε Ποτέ!»

ΤΟ ΕΔΑΦΙΟ Εκκλησιαστής 9:11 μας λέει ότι «καιρός και περίστασις συναντά εις πάντας». Αυτό έγινε και με την οικογένειά μας στα τέλη του Νοεμβρίου του 1986. Η Τιάρα, ένα από τα τρία μας παιδιά, ήταν τριάμισι χρονών όταν την έπιασε κάτι που εμείς θεωρήσαμε κρυολόγημα και το οποίο συνοδευόταν από επίμονο βήχα. Την πήγαμε στον παιδίατρο, ο οποίος μας παρέπεμψε σε παθολόγο. Και αυτός με τη σειρά του πίστευε ότι η Τιάρα είχε ένα κρυολόγημα, με κάποια υπεραιμία στο θώρακα, τίποτα το ανησυχητικό. Μας έγραψε ένα ακόμη αντιβηχικό σιρόπι και αντιβιοτικά.

Η κατάσταση της Τιάρας επιδεινωνόταν. Ο πυρετός της είχε φτάσει τους 41° C και είχε εμετούς, δυσλειτουργία του εντέρου και πόνους στο θώρακα. Της έκαναν ακτινογραφία θώρακα και αύξησαν τα αντιβιοτικά. Η νοσοκόμα μάς τηλεφώνησε όταν βγήκαν οι ακτινογραφίες της Τιάρας. Οι γιατροί πίστευαν ότι έπασχε από οξεία πνευμονία. Στο μεταξύ ο πυρετός της κυμαινόταν από 42° C σε 43° C. Αυτό είχε σαν συνέπεια να πέφτει το αιμοδιάγραμμά της πάρα πολύ χαμηλά, στο 2,0. Στις 16 Δεκεμβρίου, η Τιάρα μπήκε στο νοσοκομείο.

Είμαστε Μάρτυρες του Ιεχωβά και συμμορφωνόμαστε με τη συμβουλή που δίνεται στους Χριστιανούς, στο εδάφιο Πράξεις 15:29, να ‘απέχουν από αίμα’. Ωστόσο, δεν ανησυχούσαμε υπερβολικά για το ζήτημα του αίματος. Ο παιδίατρος της Τιάρας είναι αιματολόγος και αυτός ήξερε πολύ καλά ότι δεν θα δεχόμασταν μεταγγίσεις αίματος. Όταν η Τιάρα επρόκειτο να μπει στο νοσοκομείο, αμέσως υπενθυμίσαμε στον παιδίατρο τη στάση μας σχετικά με το αίμα. Η απάντησή του ήταν: «Ναι, ναι, ξέρω τις πεποιθήσεις σας, αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται να ανησυχείτε για το ζήτημα του αίματος».

Στο νοσοκομείο έκαναν στην Τιάρα καινούριες ακτινογραφίες, ηλεκτροκαρδιογράφημα και εξετάσεις αίματος, και έπειτα απ’ όλα αυτά την έβαλαν σ’ ένα δωμάτιο. Μείναμε μαζί της ώσπου αποκοιμήθηκε. Το επόμενο πρωί μάς είπαν ότι η Τιάρα είχε πνευμονία, ότι επρόκειτο για πολύ σοβαρή περίπτωση και ότι δίχως αμφιβολία θα έμενε στο νοσοκομείο περίπου 10 με 15 μέρες. Η θερμοκρασία της παρέμενε γύρω στους 42° C, πράγμα που ανησυχούσε πολύ τους γιατρούς. Οι γιατροί ξανακοίταξαν τις ακτινογραφίες, το ηλεκτροκαρδιογράφημα και τις εξετάσεις αίματος, και αποφάσισαν να κάνουν κι άλλες εξετάσεις. Αυτές οι εξετάσεις έδειξαν ότι δεν είχε πνευμονία αλλά πιθανώς κάποια μορφή όγκου στον πνεύμονά της.

Το Αίμα Έρχεται στο Προσκήνιο

Δεν χρειάζεται να πω ότι αυτό έριξε διαφορετικό φως στην κατάσταση της Τιάρας. Την υπέβαλαν σε ατέλειωτες εξετάσεις, περιλαμβανομένης και μιας εξέτασης για φυματίωση της οποίας το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό. Της έκαναν υπερηχογραφήματα, την πέρασαν από αξονική τομογραφία και της έβγαλαν πάμπολλες ακτινογραφίες. Οι τελευταίες ακτινογραφίες έδειξαν εκτενή μόλυνση στο δεξιό πνεύμονα. Ο αριστερός πνεύμονας φαινόταν έτοιμος να καταρρεύσει—και αυτός ο πνεύμονας είναι ζωτικής σημασίας αφού επιτελεί το μεγαλύτερο μέρος των λειτουργιών της αναπνοής. Το ζήτημα της μετάγγισης αίματος ήρθε και πάλι στο προσκήνιο. Όταν βάλαμε την Τιάρα στο νοσοκομείο υπογράψαμε μια γραπτή βεβαίωση με την οποία απαλλάσσαμε το νοσοκομείο από κάθε ευθύνη σχετικά με την άρνησή μας να δεχτούμε αίμα. Τώρα, όμως, εκείνοι σκέφτονταν ότι επειδή η ζωή του παιδιού μας κινδύνευε, θα αλλάζαμε γνώμη.

Όταν μείναμε σταθεροί στην απόφασή μας, τα πάντα άλλαξαν. Η διεύθυνση του νοσοκομείου μάς είπε ότι δεν ήμασταν κατάλληλοι για γονείς, ότι θα έπαιρναν δικαστική εντολή που θα τους επέτρεπε να βάλουν αίμα στην Τιάρα και ότι θα μας έπαιρναν και τα άλλα δυο μας παιδιά. Θα περίμεναν τη δικαστική εντολή και, όταν αυτή θα ερχόταν, θα αφαιρούσαν το μολυσμένο πνεύμονα. Πενήντα φορές προσπαθήσαμε να τους εξηγήσουμε πως δεν είμαστε αντίθετοι με την ιατρική θεραπεία και ότι, αν και δεν δεχόμαστε αίμα, δεχόμαστε υποκατάστατα του αίματος.

Όλα ήταν ανώφελα. Οι γιατροί αρνούνταν να ακούσουν. Κατέφυγαν στην πίεση για να μας κάνουν να αλλάξουμε γνώμη. Άρχισαν να λένε σε όλο το προσωπικό και σ’ εκείνους που εργάζονταν στον όροφο—από τους γιατρούς και τις νοσοκόμες μέχρι τα άτομα που εργάζονταν στην καθαριότητα—τι κάναμε στο παιδί μας. Αυτοί οι άνθρωποι έρχονταν κατόπιν σ’ εμάς και μας ρωτούσαν γιατί αφήναμε το παιδί μας να πεθάνει. Ο σύζυγός μου κι εγώ είπαμε στους γιατρούς ότι θα ψάχναμε να βρούμε κάποιο γιατρό και ένα νοσοκομείο που θα δεχόταν την Τιάρα και θα έκανε τις απαραίτητες ενέργειες και μάλιστα χωρίς αίμα. Μας είπαν ότι κανένα νοσοκομείο δεν θα τη δεχόταν σ’ αυτή την κατάσταση. Τους είπα: «Ποτέ μη λέτε ποτέ!»

Ακόμη κι αν θα Πέθαινε, Δεν Ήθελε Αίμα

Εξήγησα την κατάσταση στην Τιάρα, της είπα τι έλεγαν οι γιατροί, ποια ήταν η άποψη του Ιεχωβά γι’ αυτό το θέμα και τι είχαμε αποφασίσει να κάνουμε—να βρούμε δηλαδή κάποιο γιατρό και ένα νοσοκομείο που θα τη βοηθούσαν χωρίς να της βάλουν αίμα. Η Τιάρα κατάλαβε πολύ καλά παρά τη νεαρή της ηλικία. Αυτή ήθελε να υπακούσει στον Ιεχωβά. Ακόμη κι αν θα πέθαινε, δεν ήθελε αίμα. Το γεγονός ότι άκουγα την κόρη μου, έτσι άρρωστη όπως ήταν, να παίρνει τη δική της στάση μού έφερε δάκρυα στα μάτια. Συνειδητοποίησα τότε, όσο ποτέ προηγουμένως, τη σπουδαιότητα του να αρχίζει κανείς τη Γραφική εκπαίδευση ενός παιδιού από τη βρεφική του ηλικία, αφού ακόμη και σε ηλικία τριάμισι ετών η Τιάρα μπορούσε να μας πει με το δικό της απλό τρόπο ότι ήθελε να παραμείνει πιστή στον Ιεχωβά παρ’ όλες τις αντιξοότητες.—Εφεσίους 6:4· 2 Τιμόθεον 3:15.

Στην προσπάθειά μας να βγάλουμε την Τιάρα από το νοσοκομείο προτού έρθει η δικαστική εντολή που θα επέτρεπε να της βάλουν αίμα, ο σύζυγός μου μίλησε μ’ έναν πρεσβύτερο της εκκλησίας μας. Εκείνος μίλησε σ’ ένα γιατρό, ο οποίος είπε ότι θα έβλεπε τι μπορούσε να κάνει. Το γεγονός αυτό μας έδωσε κάποιες ελπίδες.

Ήμουν στο νοσοκομείο από το βράδυ της επόμενης μέρας που δέχτηκαν την Τιάρα. Ήμουν διανοητικά, σωματικά και συναισθηματικά εξαντλημένη. Ο αγαπημένος μου σύζυγος, που το καταλάβαινε αυτό, επέμενε να πάω στο σπίτι και είπε ότι εκείνη τη νύχτα θα έμενε αυτός κοντά στην Τιάρα. Πήγα στο σπίτι, αλλά δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Καθάρισα το σπίτι, τηλεφώνησα στους γονείς μου και μίλησα και με άλλους φίλους Μάρτυρες. Τελικά αποκοιμήθηκα—δεν ξέρω πόση ώρα κοιμόμουν—και τότε χτύπησε το τηλέφωνο. Φοβόμουν να το σηκώσω, μήπως τυχόν ήταν ο σύζυγός μου που μου τηλεφωνούσε για να μου πει ότι η Τιάρα πέθανε.

Τελικά απάντησα στο τηλέφωνο. Ήταν ο γιατρός με τον οποίο είχε έρθει σε επαφή ο πρεσβύτερος, και μου είπε ότι είχε βρει ένα γιατρό που ήταν πρόθυμος να σεβαστεί τη στάση μας για το αίμα και ο οποίος θα δεχόταν την Τιάρα ακόμη και τώρα που η κατάστασή της είχε επιδεινωθεί. Αυτός είχε ήδη κανονίσει όλα τα σχετικά για να βγει η Τιάρα από το νοσοκομείο που βρισκόταν! Τον ευχαρίστησα κλαίγοντας. Έκλεισα το τηλέφωνο και έπεσα στα γόνατα ευχαριστώντας τον Ιεχωβά.

Αφού είχαμε μείνει σ’ εκείνο το πρώτο νοσοκομείο δέκα μέρες, η Τιάρα έγινε δεκτή σε κάποιο νοσοκομείο που βρισκόταν σε άλλη συνοικία της Πόλης της Νέας Υόρκης. Αυτό το νοσοκομείο ειδικευόταν σε πνευμονικά προβλήματα παιδιών. Όταν η Τιάρα έφτασε, την περίμεναν. Την υπέβαλαν σε μια σειρά από αξονικές τομογραφίες, ακτινογραφίες, υπερηχογραφήματα, ηλεκτροκαρδιογραφήματα και εξετάσεις αίματος για το αρχείο τους, και εξέτασαν τα αρχεία που τους δώσαμε από το άλλο νοσοκομείο. Έπειτα από όλες αυτές τις εξετάσεις, ο γιατρός που είχαμε τώρα, ένας πνευμονολόγος, ήταν της γνώμης ότι η μετάγγιση θα ήταν λάθος και ότι το σώμα της θα την απέρριπτε.

Πλήρης Θεραπεία Χωρίς Αίμα

Όσο η Τιάρα ήταν στο νοσοκομείο, άτομα ειδικευμένα στο χειρισμό πνευμονικών επιπλοκών σε παιδιά παρείχαν στην Τιάρα εξαιρετικά καλή φροντίδα. Ζητούσαν τη γνώμη μας όταν ανέκυπταν ιατρικά προβλήματα και μας πληροφορούσαν σχετικά με το ποιες διαδικασίες θα ακολουθούσαν. Δεν την υπέβαλαν σε ολική νάρκωση, αλλά χρησιμοποίησαν τοπικό αναισθητικό. Κατόπιν πήραν λίγο υγρό από την κοιλότητα του πνεύμονα και το έστειλαν στο εργαστήριο για να το δοκιμάσουν σε συνδυασμό με διάφορα αντιβιοτικά. Βρήκαν ένα απλό αντιβιοτικό που χρησιμοποιείται σε κρυολογήματα και το οποίο θα μπορούσε να καταπολεμήσει το μικρόβιο. Η Τιάρα πήρε πολλές δόσεις από αυτό το αντιβιοτικό, και επί δέκα μέρες την είχαν σε σκηνή οξυγόνου. Σταδιακά καλυτέρευε.

Εξετάζοντας την αξονική τομογραφία και τις ακτινογραφίες της, οι γιατροί ανακάλυψαν ότι είχε απόστημα στο κάτω μέρος του δεξιού της πνεύμονα. Παρ’ όλο που το αντιβιοτικό μείωνε την ποσότητα του υγρού που περιέβαλλε τον πνεύμονα, δεν καταπολεμούσε το απόστημα. Στην πραγματικότητα, το απόστημα παρήγε κι άλλο υγρό, και οι γιατροί σκέφτονταν ότι ίσως έπρεπε να το αφαιρέσουν με χειρουργική επέμβαση. Αλλά πρώτα συνέχισαν τη θεραπεία με το αντιβιοτικό, προσθέτοντας και ένα άλλο είδος αντιβιοτικού. Της έδωσαν επίσης μεγάλες δόσεις σιδήρου και επί τρεις μέρες η Τιάρα τρεφόταν ενδοφλέβια, ενώ τις επόμενες ακολούθησε ελαφρύ διαιτολόγιο αποτελούμενο από στερεά τροφή. Το αιμοδιάγραμμά της ανέβηκε στο 5,0 και κατόπιν στο 7,0. Ο αιματολόγος και ο πνευμονολόγος εξεπλάγησαν από την τόσο γρήγορη και συνεχή βελτίωση—τόσο πολύ μάλιστα, που ο πνευμονολόγος είπε: «Μάλλον βοηθάει ο Θεός σας».

Επειδή το απόστημα έμενε ανεπηρέαστο από τις υψηλές δόσεις των αντιβιοτικών, πήραν υγρό μέσα από το ίδιο το απόστημα και το εξέτασαν. Διαπιστώθηκε ότι ένα άλλο είδος αντιβιοτικού θα καταπολεμούσε αυτό το συγκεκριμένο μικρόβιο. Εφόσον επρόκειτο για ένα μικρόβιο κρυολογήματος που συνήθως βρίσκεται στο στόμα, ο γιατρός σκέφτηκε ότι πιθανόν η Τιάρα να το κατάπιε μαζί με κάποια τροφή και ότι αυτό κατέβηκε στον πνεύμονά της περνώντας από λάθος σωλήνα. Τα αντιβιοτικά προσπαθούσαν να καταπολεμήσουν αυτό το μικρόβιο, το οποίο δημιούργησε κάτι σαν τείχος γύρω του, κι εκείνο εξελίχθηκε σε απόστημα. Σύμφωνα με το γιατρό, αυτό ήταν πολύ ασυνήθιστο, και έτσι σκέφτηκε να τεκμηριώσει όλα του τα πορίσματα και τις ενέργειές του και να υποβάλει μια έκθεση σε κάποιο ιατρικό περιοδικό.

Αφού έμεινε σ’ εκείνο το νοσοκομείο ένα μήνα, η Τιάρα βγήκε ως ασθενής που θα νοσηλευόταν στο σπίτι. Έπρεπε και πάλι να επισκέπτεται τον ειδικό μια φορά την εβδομάδα επί τρεις μήνες και να παίρνει μεγάλες δόσεις αντιβιοτικών και σιδήρου. Ωστόσο, ποτέ δεν υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση. Ανέρρωσε τελείως, χωρίς να μείνει ούτε ένα σημάδι στους πνεύμονές της.

Η Τιάρα είναι τώρα ευαγγελιζόμενη στη Χριστιανική εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Στις 14 Φεβρουαρίου 1991, έκανε την πρώτη της ομιλία στην εκκλησία, στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας. Ο σύζυγός μου κι εγώ ευχαριστούμε τον Ιεχωβά για το ότι ευλόγησε τη σταθερή στάση που διακρατήσαμε, σε υπακοή των εντολών Του, ως προς το να απέχουμε από αίμα. Μακάρι όλοι μας να συνεχίσουμε να αινούμε τον Ιεχωβά επειδή αυτός αξίζει τον αίνο. Και να θυμάστε, αν κάποιος γιατρός σάς πει ότι ποτέ δεν θα τα καταφέρετε χωρίς αίμα, εσείς πείτε του: «Ποτέ μη λέτε ποτέ!»—Αφήγηση της Νίνας Χουκς, από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.