Η Πον ντι Γκαρ Αντέχει στη Δοκιμασία του Χρόνου
«ΠΟΛΥ καιρό έπειτα από τη διάλυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τα υδραγωγεία της εξακολούθησαν να χρησιμοποιούνται και να αποτελούν αντικείμενο θαυμασμού και να χρησιμεύουν ως έμπνευση για τους κατασκευαστές οικοδομημάτων στους μετέπειτα αιώνες», εξηγεί Η Νέα Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (The New Encyclopædia Britannica). Η Πον ντι Γκαρ δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Ίσως να είναι το πιο ξακουστό ρωμαϊκό απομεινάρι στη Γαλλία.
Τα ρωμαϊκά υδραγωγεία γενικά δεν κατασκευάζονταν για την άρδευση χωραφιών αλλά για τη μεταφορά νερού στις πόλεις. Αυτές οι πόλεις είχαν δημόσιες κρήνες, θέρμες, πισίνες και δεξαμενές νερού· και μερικές από τις μεγαλύτερες πόλεις είχαν ακόμη και αποχετευτικό σύστημα. Ναι, οι ρωμαϊκές πόλεις και οι αποικίες χρειάζονταν νερό—και μάλιστα πολύ.
Η Πον ντι Γκαρ, μια υδρογέφυρα που ορθώνεται σχεδόν 49 μέτρα πάνω από τον ποταμό Γκαρ, είναι η πιο ψηλή απ’ αυτές που έφτιαξαν οι Ρωμαίοι για τη μεταφορά νερού. Αν και έχει μήκος 275 μέτρα, δεν είναι παρά ένα μόνο τμήμα όλου του υδραγωγείου. Το συνολικό μήκος του υδραγωγού ήταν στην πραγματικότητα 49 χιλιόμετρα. Χρησιμοποιούνταν για να προμηθεύει νερό στη ρωμαϊκή πόλη Νιμ. Όπως και μερικές άλλες ρωμαϊκές κατασκευές της ίδιας περιόδου, το υδραγωγείο άντεξε κατά ένα μεγάλο βαθμό στο πέρασμα των αιώνων και αποτελεί μαρτυρία για την ιδιαίτερα ποιοτική εργασία των Ρωμαίων, καθώς και για τη δεξιοτεχνία των μηχανικών τους. Τεράστιοι ασβεστόλιθοι, μερικοί βάρους 5,5 τόνων, κόβονταν και λαξεύονταν σ’ ένα κοντινό λατομείο στη Βερ. Είναι ενδιαφέρον ότι δεν χρησιμοποιήθηκε συνδετικό κονίαμα.
Η κατασκευή επάλληλων σειρών αψίδων ήταν απαραίτητη για διάφορους λόγους. Από τη στιγμή που μια κατασκευή φτάνει σ’ ένα συγκεκριμένο ύψος, πρέπει να γίνει πιο ελαφριά, και το σχήμα των αψίδων προσφέρεται για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Αλλά η Πον ντι Γκαρ έπρεπε επίσης να είναι και γέφυρα σε ποτάμι. Προκειμένου να αντέξει η γέφυρα στα ισχυρά ρεύματα, οι κατασκευαστές την έκαναν ελαφρώς καμπύλη.
Αργότερα έγιναν κάποιες κατασκευαστικές αλλαγές στη γέφυρα, αν και αυτό δεν το επικρότησαν όλοι οι θαυμαστές της. Έγιναν ανοίγματα στους χοντρούς αψιδοστάτες της για να μπορούν να τη διασχίζουν κάρα, και το 18ο αιώνα, έγινε επέκταση του πρώτου πατώματος. Έπειτα από έναν αιώνα, ο Αυτοκράτορας Ναπολέων Γ΄, πρόδρομος αυτών που υποστηρίζουν τη διατήρηση του περιβάλλοντος, ο οποίος ενδιαφερόταν να διατηρηθεί η περιοχή όπως ήταν, ξεκίνησε τις απαραίτητες εργασίες για την αποκατάσταση της γέφυρας.
Πάνω από δύο εκατομμύρια άτομα επισκέπτονται κάθε χρόνο αυτή τη γέφυρα. Αυτό το τρομακτικό ενδιαφέρον έχει θέσει σε κίνδυνο την Πον ντι Γκαρ, και ήδη γίνονται κάποιες εργασίες με σκοπό τη διατήρηση του χώρου. Ανεξάρτητα από το τι της επιφυλάσσεται στο μέλλον, αυτή η γέφυρα καταδεικνύει ότι η σωστή δουλειά μπορεί να αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου.