Επιζήσαμε από τη Βόμβα ενός Δολοφόνου

ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ της Κυριακής 21 Ιουλίου 1985 προμήνυε μια ψυχρή, χαρακτηριστικά χειμωνιάτικη μέρα. Μάρτυρες του Ιεχωβά και φίλοι άρχισαν να γεμίζουν την Αίθουσα Βασιλείας Κασούλα σ’ ένα δυτικό προάστιο του Σίντνεϊ, στην Αυστραλία. Στις 9:35 π.μ., ο Ντέιβιντ Γουίντερ, ο επισκέπτης ομιλητής, άρχισε την ομιλία του με θέμα τη Χριστιανική οσιότητα. Λίγο μετά τις δέκα, σκυμμένοι στις Γραφές μας, παρακολουθούσαμε την ανάγνωση του εδαφίου Ιωάννης 6:68, καθώς ο ομιλητής το διάβαζε μεγαλόφωνα.

Δεν κατάφερε να τελειώσει την ανάγνωση. Μια σφοδρότατη έκρηξη που προερχόταν κάτω από το βήμα τον άφησε να σφαδάζει στο πάτωμα, στα πρόθυρα του θανάτου. Ένας φίλος μας, ο Γκρέιχαμ Γουάικς, σύζυγος και πατέρας, πέθανε ακαριαία. Πολλοί άλλοι τραυματίστηκαν, μερικοί μάλιστα πολύ σοβαρά. Αυτή η απρόκλητη βαναυσότητα σ’ έναν τόπο λατρείας συγκλόνισε ακόμη κι έναν κόσμο που έχει χάσει πια την ευαισθησία του. Καθώς τα νέα διαδόθηκαν, οι Αυστραλοί καθηλώθηκαν στις τηλεοράσεις και στα ραδιόφωνά τους μην μπορώντας να πιστέψουν αυτό που έγινε.

Οι Πρώτες Αντιδράσεις

Αμέσως μετά την έκρηξη, προς στιγμήν επικράτησε σιγή. Νομίζω πως οι περισσότεροι από εμάς μείναμε αποσβολωμένοι και ζαλισμένοι κοιτάζοντας γύρω μας με τρόμο, ανήμποροι να μιλήσουμε ή να δεχτούμε το παράλογο που μόλις είχε συμβεί. Η ατμόσφαιρα ήταν θολή από τη σκόνη. Όλη η σκηνή καθώς και η οσμή που αναδινόταν θύμιζαν πεδίο μάχης. Τα παιδιά άρχισαν να κλαίνε και μερικά άρχισαν να ουρλιάζουν από το σοκ. Αργότερα, ένας οδηγός ταξί που παρευρισκόταν εκεί είδε «να βάζουν μέσα στο ασθενοφόρο μια κοπέλα αγνώστων στοιχείων που της έλειπε το μισό από το μάλλον όμορφο πρόσωπό της».a Αυτή η άγνωστη κοπέλα ήταν η σύζυγός μου, η Σου.

Η Σου έπεσε αναίσθητη από ένα αντικείμενο που εκσφενδονίστηκε από το βήμα κατευθείαν στο πρόσωπό της. Τα τύμπανα των αφτιών μου τρύπησαν αμέσως. Ο ήχος που έκανε η έκρηξη, όπως τον άκουσα, ήταν σαν να είχε ανοίξει κάποιος έναν αεραγωγό μέσα στο κεφάλι μου—δεν ακούστηκε κρότος, παρά μόνο ένα ξαφνικό, αβάσταχτο σύριγμα καθώς τα πάντα σκοτείνιασαν. Εμείς καθόμασταν στη δεύτερη σειρά των καθισμάτων, αλλά ο ομιλητής στεκόταν ουσιαστικά πάνω από τη βόμβα, η οποία ήταν κρυμμένη κάτω από το ξύλινο βήμα.

Ενστικτωδώς, μαζεύτηκα σκεπάζοντας το κεφάλι μου με τα χέρια μου από φόβο μήπως πέσουν πάνω μου συντρίμματα. Τα επόμενα λίγα δευτερόλεπτα μου φάνηκαν σαν να ήταν λεπτά. Τότε συνειδητοποίησα ότι είχε εκραγεί βόμβα στην αίθουσά μας, κι ένα κακό προαίσθημα με κυρίευσε, επειδή η Σου είχε εξαφανιστεί μέσα στα συντρίμμια και στη σκόνη. Καθώς φώναζα «Σούζι, Σούζι!» στις σκέψεις μου μπερδεύονταν ένα σωρό ερωτήσεις: ‘Έχει σκοτωθεί; Τι απέγινε ο Ντέιβιντ—και οι υπόλοιποι; Έχω τραυματιστεί;’

Κομμάτια από την οροφή, πλαστικές καρέκλες, αποσχισμένα δοκάρια, τσάντες, καθώς και σκισμένες Γραφές και περιοδικά ήταν σκορπισμένα παντού. Σε λίγο, ζαλισμένα πρόσωπα, πολλά απ’ αυτά αιμόφυρτα και μερικά βομβαρδισμένα από σκλήθρες ξύλου, αναδύθηκαν μέσα από τα χαλάσματα. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς που κάθονταν στο πίσω μέρος της αίθουσας δεν τραυματίστηκαν, με εξαίρεση τις βλάβες στα τύμπανα των αφτιών τους.

Ο Εφιάλτης της Συζύγου μου

Βρήκα τη Σου όταν εντόπισα τις μπότες της που προεξείχαν κάτω από μια μεγάλη, αλλά ευτυχώς πολύ ελαφριά πλάκα της οροφής. Όταν το πέταξα στην άκρη, ήμουν απροετοίμαστος για το θέαμα που αντίκρισα. Το επάνω χείλος της Σου είχε κοπεί οριζόντια και κρεμόταν κάτω από την τσακισμένη μύτη της κοντά στο πιγούνι. Τα μπροστινά της δόντια είχαν κατακομματιαστεί, και όταν είδα τα τραύματα πάνω στα μάτια της και γύρω απ’ αυτά, φοβήθηκα για την όρασή της. Τα ανακατωμένα μαλλιά της ήταν μια μάζα από αίμα, χώμα και σκλήθρες ξύλου, και φαινόταν πως είχε κοπεί άσχημα στο αριστερό της μπράτσο. Ένιωσα ανακούφιση, ωστόσο, όταν είδα ότι δεν αιμορραγούσε βαριά. Αλλά αργότερα έμαθα ότι είχα γελαστεί. Λίγο αφότου σήκωσα το κεφάλι της και τους ώμους της από τα χαλάσματα, πρόφερε αδύναμα το όνομά μου. Προσπάθησα να την ηρεμήσω, πιστεύοντας λανθασμένα ότι άρχιζε να καταλαβαίνει τι είχε συμβεί. Η Σου είπε αργότερα: «Νόμιζα ότι ήμουν στο σπίτι, ότι ήμουν ξαπλωμένη και έβλεπα εφιάλτη, και ήθελα απεγνωσμένα να με ξυπνήσει ο Πίτερ». Έδειχνε να πλανιέται μεταξύ συνειδητότητας και ασυνείδητου και δεν ήθελα να την αφήσω, αλλά οπωσδήποτε χρειαζόμουν βοήθεια.

Μια άλλη Μάρτυρας, που είχε ήδη πάθει σοκ και, χωρίς αμφιβολία, κλονίστηκε ακόμα περισσότερο όταν είδε την κατάσταση της συζύγου μου, μας πλησίασε λέγοντας ασυνάρτητα πράγματα. Με το ελεύθερο χέρι μου, της έγνεψα να γονατίσει για να μπορέσω να της μιλήσω. Με τα μάτια της καρφωμένα στη Σου, γονάτισε και μου έδωσε το χέρι της. Κάναμε μια σύντομη προσευχή μαζί, ικετεύοντας τον Ιεχωβά να μας δώσει σοφία και δύναμη για να αντέξουμε. Όταν είπαμε αμήν, αν και τα μάτια της ήταν ακόμη βουρκωμένα, είχε ανακτήσει πλήρως την ψυχραιμία της. Της ζήτησα να βρει κάτι για να το βάλουμε σαν μαξιλάρι στη Σου.

Και Όμως Επέζησαν!

Όταν η βόμβα εξερράγη, ο νεαρός Πολ Χαν καθόταν ακριβώς μπροστά μου, σε απόσταση περίπου δύο μέτρων από το πιάνο. Με την έκρηξη, το πιάνο εκτοξεύτηκε στον αέρα και ένα μεγάλο τμήμα του προσγειώθηκε πάνω στον Πολ, αποσπώντας ένα μεγάλο κομμάτι σάρκας από το επάνω μέρος του μηρού του. Τα όμορφα μπροστινά του δόντια, από τα οποία μόλις είχε βγάλει τα σιδεράκια, είχαν κατακομματιαστεί. Η Τζόι Γουάικς, που έμεινε χήρα εξαιτίας της βόμβας, κοιτόταν πιο πέρα, σοβαρά τραυματισμένη στο κεφάλι καθώς και με άλλα τραύματα. Δυο από τις κόρες της τραυματίστηκαν επίσης.

Απ’ όσους τραυματίστηκαν σοβαρά, πιο αξιοσημείωτη ήταν η επιβίωση του ομιλητή, του Ντέιβιντ Γουίντερ. Η βόμβα τον εκτίναξε προς τα επάνω, μαζί με συντρίμματα από το βήμα, και μέσα από εκεί που μόλις λίγες στιγμές νωρίτερα υπήρχε σκεπή. Έπεσε σχεδόν στο ίδιο σημείο όπου στεκόταν προηγουμένως. Διατηρούσε τις αισθήσεις του, αλλά είχε υποστεί σοβαρό σοκ. Επειδή τα πέλματά του και το κάτω μέρος των ποδιών του είχαν παραμορφωθεί, μερικοί νόμισαν ότι δεν θα περπατούσε ξανά. Σήμερα, φοράει ορθοπεδικό κηδεμόνα στους αστραγάλους του και είναι σε θέση να περπατάει. Μερικά από τα ρούχα του βρέθηκαν πάνω σ’ έναν κοντινό ευκάλυπτο. Το αναλόγιο βρέθηκε τρία σπίτια πιο κάτω στην πίσω αυλή ενός γείτονα. Λόγω μαζικής απώλειας αίματος, ο Ντέιβιντ βρισκόταν σε κρίσιμη κατάσταση. Μεταφέρθηκε με ελικόπτερο στο νοσοκομείο.

Φτάνουν τα Συνεργεία Διάσωσης

Οι αστυνομικοί και οι νοσοκόμοι με τα ασθενοφόρα, προς έπαινό τους, φάνηκε πως έφτασαν πολύ γρήγορα. Ενώ οι νοσοκόμοι φρόντιζαν τους τραυματισμένους, η αστυνομία είχε κι εκείνη πολλή δουλειά να κάνει. Επειδή η έκρηξη είχε ακουστεί και είχε γίνει αισθητή και σε άλλα προάστια πιο μακριά, οι δρόμοι κοντά στην Αίθουσα Βασιλείας σύντομα συνωστίστηκαν από εκατοντάδες περίεργους θεατές, και οι κάμερες των ειδησεογραφικών σταθμών «είχαν πάρει φωτιά». Μερικοί από τους κοντινούς γείτονές μας προσφέρθηκαν ευγενικά να μας βοηθήσουν με όποιον τρόπο μπορούσαν.

Τα ασθενοφόρα γρήγορα γέμισαν και άρχισαν να μεταφέρουν τους τραυματισμένους στα τοπικά νοσοκομεία. Το προσωπικό των νοσοκομείων τρομοκρατήθηκε μ’ αυτό που συνέβη. Πολλοί ντόπιοι Μάρτυρες ήρθαν στα νοσοκομεία για να παράσχουν παρηγοριά και υποστήριξη. Ο Ντέιβιντ Γουίντερ και η Σου μεταφέρθηκαν σ’ ένα νοσοκομείο το οποίο ήταν ειδικά εξοπλισμένο για τη νοσηλεία τραυματιών. Εκείνη τη νύχτα στο Νοσοκομείο Λίβερπουλ, οι γιατροί με υπέβαλαν σε ολική νάρκωση και μου αφαίρεσαν τις σκλήθρες ξύλου που είχαν καρφωθεί βαθιά μέσα στο μπράτσο μου. Την επομένη, κι ενώ η ανησυχία μου μεγάλωνε, ήθελα να δω τη σύζυγό μου. Με κάποιες επιφυλάξεις, μου έδωσαν εξιτήριο εκείνο το απόγευμα ώστε να μπορώ να είμαι μαζί με τη Σου.

Το Ζήτημα του Αίματος στο Προσκήνιο

Τη βρήκα μέσα στο θάλαμο της εντατικής παρακολούθησης, και όταν στάθηκα και την πρωτοείδα από την άλλη άκρη του κρεβατιού, ξέσπασα σε κλάματα. Ένα πρόσωπο, με εντελώς αλλοιωμένο χρώμα, πρησμένο και παραμορφωμένο σε σημείο που δεν αναγνωριζόταν, με χαιρέτησε. Σειρές από ράμματα, σαν μικροσκοπικά μαύρα φερμουάρ, συγκρατούσαν τις κομματιασμένες σάρκες του προσώπου της.

Η Σου δεν μπορούσε να δει, επειδή τα μάτια της, ακόμη και οι βλεφαρίδες της, καλύπτονταν από πρησμένη σάρκα. Από τα οστά του προσώπου της, τα ρινικά οστά, η άνω γνάθος, τα ζυγωματικά και τα κογχιαία οστά των ματιών της είχαν γίνει κομμάτια. Ο ουσιαστικός κίνδυνος, όμως, ήταν το γεγονός ότι ένα μέρος του κρανίου της ακριβώς πάνω από τη ράχη της μύτης της είχε αποσπαστεί προς τα πίσω και είχε τρυπήσει μια αρτηρία. Ενώ ήταν αναίσθητη και θαμμένη κάτω από τα ερείπια, έρεε αίμα στο στομάχι της χωρίς να φαίνεται. Ο αιματοκρίτης της έπεσε κατακόρυφα στο έξι. (Ο μέσος όρος για μια γυναίκα είναι περίπου 14.)

Αμέσως ήρθε στο προσκήνιο το ζήτημα του αίματος, και τελικά φτάσαμε σε αδιέξοδο με το χειρουργό. Αυτός είπε στη Σου ότι, η άρνησή της να επιτρέψει μετάγγιση, σε περίπτωση που ήταν αναγκαία, θα του έδενε τα χέρια. Η Σου τον διαβεβαίωσε ότι και οι δυο μας το αναγνωρίζαμε αυτό και ότι «θα δεχόμασταν οποιαδήποτε λογική εναλλακτική διαδικασία, αλλά η απαίτησή μας ‘να απέχουμε από αίμα’ δεν ήταν διαπραγματεύσιμη». (Πράξεις 15:28, 29) Εκείνος δεν ήταν διατεθειμένος να το δεχτεί αυτό.

Ο ψυχολογικός πόλεμος άρχισε και συνεχίστηκε επίμονα. Ρώτησε τη Σου αν είχε παιδιά, και όταν εκείνη απάντησε «όχι», η απόκρισή του ήταν: «Ευτυχώς, γιατί θα είχαν άσχημη μητέρα». Ο γιατρός μίλησε επίσης στη Σου για το ενδεχόμενο να τη χωρίσω εξαιτίας του προσώπου της. Η αντίδραση της Σου; «Αυτό ήταν φοβερά καταθλιπτικό. Πήρα την απόφαση, ακόμη κι αν ο χειρουργός ήθελε με τον τρόπο του να με κάνει να δείχνω όσο το δυνατόν καλύτερα, να μην τον αφήσω να ποδοπατήσει τη συνείδησή μου». Με τις αδιάκοπες παρενοχλήσεις του σχετικά με τη μετάγγιση αίματος απλώς μεγάλωνε η ένταση και χανόταν πολύτιμος χρόνος. Στη διάρκεια αυτής της τραυματικής περιόδου, αυτό που ξεχώρισε και ήρθε σε οξεία αντίθεση ήταν η συμπονετική και τρυφερή φροντίδα που παρείχε στη Σου κάθε μέλος του νοσηλευτικού προσωπικού. Αυτοί κέρδισαν το σεβασμό μας.

Τώρα είχαν περάσει 11 μέρες από τότε που έγινε η έκρηξη. Τα οστά στο πρόσωπο της Σου ήταν στο κρίσιμο εκείνο στάδιο που αρχίζουν να ενώνονται αλλά σε λάθος σημεία. Χρειαζόταν χειρουργική επέμβαση αμέσως! Στην επόμενη επίθεσή του, ο γιατρός της, σ’ ένα τελικό ξέσπασμα θυμού, αναφώνησε: «Δεν πρόκειται να την αγγίξω!» και κατόπιν έφυγε. Αυτές ήταν οι πιο αγωνιώδεις στιγμές της ζωής μας. Ωστόσο, καθώς αναπολούμε τώρα το παρελθόν, διαπιστώνουμε ότι η εγκατάλειψη της Σου από το χειρουργό αποδείχτηκε ευλογία.

Ένας Συμπονετικός Χειρουργός

Ένας Μάρτυρας, επίσης γιατρός, μίλησε εκ μέρους μας σ’ έναν πλαστικό χειρουργό ο οποίος συμφώνησε να αναλάβει τη νοσηλεία της Σου χρησιμοποιώντας κάποια εναλλακτική τεχνική. Αν και αυτή δεν ήταν η προτιμητέα μέθοδος από ιατρικής πλευράς, έβαλε στο περιθώριο το ζήτημα της μετάγγισης αίματος. Αυτός ο χειρουργός, όπως αποδείχτηκε, έδειχνε σεβασμό και ήταν ευγενικός. Κέρδισε το σεβασμό μας, επειδή ήταν προετοιμασμένος να κάνει το καλύτερο που μπορούσε χωρίς τη χρήση αίματος.

Βίδωσαν μέσα στα σπασμένα οστά του προσώπου της Σου ατσάλινα καρφιά με σπείρωμα και μήκος οχτώ περίπου εκατοστά. Ατσάλινες γέφυρες συγκρατούσαν με τη σειρά τους αυτά τα καρφιά στη θέση τους, πράγμα που επέτρεπε τη σωστή ανασύνδεση των οστών. «Μ’ αυτά τα μυτερά καρφιά να εξέχουν από το πρόσωπό μου επί έξι εβδομάδες, ο ύπνος δεν ήταν ευχάριστη υπόθεση!» παραδέχτηκε η Σου. Η κομματιασμένη άνω γνάθος της δέθηκε με σύρμα στην κάτω γνάθο, η οποία δεν είχε υποστεί βλάβη, για να εξασφαλιστεί το γεγονός ότι θα γινόταν σωστή ανασύνδεση. Η όσφρησή της δεν ήταν δυνατόν να αποκατασταθεί.

Η Σου έχει θαυμάσια αίσθηση του χιούμορ και, το πιο σημαντικό, μπορούσε να γελάει με τον εαυτό της, όπως όταν σκεφτόταν ότι έμοιαζε με ‘κινητή κεραία τηλεόρασης’. Χρειαζόταν όμως κάτι παραπάνω από καλή αίσθηση του χιούμορ, επειδή επρόκειτο να υποβάλλεται σε εγχειρήσεις στη διάρκεια των επόμενων δυόμισι χρόνων. Αυτό περιλάμβανε την τοποθέτηση μοσχευμάτων στις τυμπανικές μεμβράνες και εκτεταμένη εργασία από οδοντίατρο.

Τα Μαθήματα που Διδαχτήκαμε

Και οι δυο μας διδαχτήκαμε πολλά μαθήματα, όπως το πόση δύναμη έχει η προσευχή και το ότι ο Ιεχωβά ποτέ δεν επιτρέπει να υποφέρουμε περισσότερο απ’ όσο μπορούμε να αντέξουμε. Η Σου, αναφερόμενη στην αντιπαράθεση που είχε με τον πρώτο χειρουργό για το θέμα του αίματος, εκμυστηρεύτηκε τα εξής: «Ένιωθα μεγάλη νευρικότητα και λύπη για το γεγονός ότι έπρεπε να γίνει αυτή η αντιπαράθεση. Κάθε φορά προσευχόμουν στον Ιεχωβά, και το αίσθημα της ολοκληρωτικής ηρεμίας που με κατέκλυζε ήταν πολύ καθησυχαστικό. Είχα διαβάσει για άλλους Μάρτυρες που είχαν δοκιμάσει κάτι παρόμοιο, αλλά τώρα το αισθανόμουν εγώ η ίδια». Τώρα έχουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη για την αντιμετώπιση πιθανών μελλοντικών δοκιμασιών, επειδή έχουμε δει πώς ο Ιεχωβά βοηθάει σε καταστάσεις που προηγουμένως θα θεωρούσαμε απελπιστικές.

Μερικοί μας ρώτησαν γιατί ο Ιεχωβά επέτρεψε να εκραγεί βόμβα σε μια Αίθουσα Βασιλείας και να πεθάνει ένας αδελφός. Στο διάβα της ιστορίας και στην εποχή μας οι άνθρωποι του Θεού έχουν αντιμετωπίσει πολλές βαναυσότητες. Αν ο Ιεχωβά είχε θέσει γύρω τους έναν προστατευτικό κλοιό, όπως ισχυρίστηκε ο Σατανάς για την περίπτωση του Ιώβ, τα κίνητρά τους σε σχέση με την υπηρεσία τους προς τον Θεό θα ήταν στ’ αλήθεια αμφισβητήσιμα. Δεν έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι δεν πρόκειται να μας συμβεί κανένα κακό—ότι ο Θεός θα μας διασώζει πάντοτε, ακόμη και από κάποια ‘απρόβλεπτη περίσταση’. Το γεγονός ότι δεχόμαστε να υποφέρουμε ή ακόμη και να χάσουμε τη ζωή μας, είτε για τα πιστεύω μας είτε από κάποια άλλη αιτία, συστήνει τη λατρεία μας ως γνήσια, ανιδιοτελή—όχι καιροσκοπική.—Εκκλησιαστής 9:11, ΜΝΚ· Ιώβ, κεφάλαια 1 και 2· Ματθαίος 10:39.

Η Αδελφότητα σε Δράση

Σ’ αυτόν τον καιρό της δοκιμασίας, οι πνευματικοί μας σύντροφοι αποδείχτηκαν ‘στενότεροι αδελφού’. (Παροιμίαι 18:24) Η Σου εξηγεί: «Μερικοί από την οικογένειά μου ταξίδεψαν με το αεροπλάνο 4.000 χιλιόμετρα για να είναι μαζί μας στη διάρκεια των πρώτων δύο κρίσιμων εβδομάδων. Ήταν τόσο παρηγορητικό να έχω πλάι μου την οικογένειά μου και τους φίλους μου, επειδή υπέφερα από συχνούς εφιάλτες». Στοχαστικοί αδελφοί και αδελφές από εδώ και από το εξωτερικό έστειλαν έναν ατέλειωτο, όπως έμοιαζε, χείμαρρο από κάρτες, γράμματα, τηλεγραφήματα και λουλούδια. Πόσο ευγνώμονες ήμασταν γι’ αυτά τα ‘χρυσά μήλα πάνω σε ποικίλματα αργυρά’. (Παροιμίαι 25:11) Το αποτέλεσμα ήταν να δοθεί θαυμάσια μαρτυρία. Αυτό σήμαινε πραγματικά «αδελφότητα σε δράση».

Η Σου προσθέτει: «Μας παρείχαν βοήθεια και με πρακτικούς τρόπους επίσης. Στενοί φίλοι, που ήταν Μάρτυρες, έφτιαχναν χυμούς από φρούτα και λαχανικά τα οποία ήταν ιδιαίτερα πλούσια σε σίδηρο. Αισθανόμασταν ότι, εφόσον ζητούσαμε από τους γιατρούς να σεβαστούν τις επιθυμίες μας, ήμασταν υποχρεωμένοι να υποστηρίζουμε τις προσπάθειές τους και, στην περίπτωσή μου, αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να ανεβάσουμε τον αιματοκρίτη μου. Έπαιρνα επίσης συμπληρώματα σιδήρου». Πολλοί από εμάς γίναμε ειδικοί στο να μετατρέπουμε ένα πλήρες γεύμα σε υγρό, και η Σου, προς έπαινό της, έγινε εξίσου ικανή στο να το πίνει. (Έχετε ποτέ δοκιμάσει να φάτε μαγειρεμένο φαγητό μέσα από καλαμάκι;) «Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν ότι ο αιματοκρίτης μου ανέβηκε τρεις μονάδες προεγχειρητικά, πράγμα που ευχαρίστησε πολύ τον καινούριο μου χειρουργό», λέει η Σου.

Η υπομονή, η αγάπη, η προσευχή, η βοήθεια από το πνεύμα του Θεού και απλώς η πάροδος του χρόνου, μαζί με μια λογική δίαιτα, συνέβαλαν όλα στην ανάρρωση της Σου. Μερικά τραύματα άφησαν την κληρονομιά τους στη Σου, μια κληρονομιά που μόνο η διακυβέρνηση της Βασιλείας του Θεού θα διορθώσει στον καιρό της. Όσο για το πρόσωπο της Σου, για εκείνους που τη γνωρίζουν καλά, είναι λίγο διαφορετικό, αλλά δεν παύει να αποτελεί ένα αξιέπαινο επίτευγμα του χειρουργού της. Και για εμένα εξακολουθεί να είναι όμορφη.

Ναι, η ελπίδα που έχουμε ως Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι κάτι ξεχωριστό. Μπορεί να μας κάνει να αντιμετωπίσουμε επιτυχώς κάθε δοκιμασία. Και αυτή η οδυνηρή δοκιμασία αντί να εξασθενίσει την εκκλησία πνευματικά δυνάμωσε τους δεσμούς μας. Ένας ενδιαφερόμενος φίλος, ο οποίος ήταν παρών κατά την έκρηξη της βόμβας, παραδέχεται χαμογελώντας ότι ‘εκτοξεύτηκε στην αλήθεια’. Βλέποντας με τα ίδια του τα μάτια αυτή τη βάναυση επίθεση εναντίον ειρηνόφιλων οικογενειών, ήταν περισσότερο αποφασισμένος να συνεχίσει τη Γραφική του μελέτη.

Μέχρι σήμερα, δεν έχουν απαγγελθεί κατηγορίες σε κάποιον για την έκρηξη της βόμβας, αλλά η αστυνομία έχει υπόψη της έναν κύριο ύποπτο, κάποιον, όπως φημολογείται, εκδικητικό δολοφόνο ο οποίος μισούσε τους Μάρτυρες. Ωστόσο, δεν υπάρχουν επαρκείς αποδείξεις για να του απαγγείλουν κατηγορίες. Αυτός έχει σχέση με πολλές ακόμη εγκληματικές ενέργειες.

Τώρα, έξι και πλέον χρόνια αργότερα, η Σου κι εγώ συνεχίζουμε να απολαμβάνουμε το προνόμιο να υπηρετούμε ως μέλη του προσωπικού που εργάζεται στο γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στην Αυστραλία. Ιδιαίτερη ευχαρίστηση μας έδωσε η αφιέρωση της καινούριας μας Αίθουσας Βασιλείας, που χτίστηκε με το σύστημα ταχείας ανέγερσης στις 22-24 Ιουνίου 1990, δίπλα από την παλιά αίθουσα που καταστράφηκε από την έκρηξη. Η Χριστιανική αγάπη ξεπέρασε το τυφλό μίσος ενός ανθρώπου.—Όπως το αφηγήθηκαν ο Πίτερ και η Σου Σουλτζ.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνες στη σελίδα 10]

Πρόσφατη φωτογραφία του Πίτερ και της Σου Σουλτζ

Το πρόσωπο της Σου Σουλτζ δεμένο με σύρμα για να αποκτήσει πάλι το σωστό σχήμα

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Η καινούρια και μεγαλύτερη Αίθουσα Βασιλείας