Η Μάχη μου για τη Ζωή

ΠΡΙΝ από είκοσι χρόνια η σύζυγός μου, η Ίνγκριντ, κι εγώ μεγαλώναμε τα δυο μικρά μας αγόρια στη Λίμα του Περού και απολαμβάναμε μια γεμάτη, πολυάσχολη ζωή. Μολονότι η κοσμική μου εργασία περιλάμβανε ταξίδια σε άλλες χώρες της Νότιας Αμερικής, προγραμματίζαμε το χρόνο μας κάθε εβδομάδα ώστε να παρακολουθούμε τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά και να μοιραζόμαστε τις αλήθειες της Αγίας Γραφής με άλλους ανθρώπους στη δημόσια διακονία.

Τότε, το 1973, κι ενώ δεν ήμουν ούτε 30 χρονών, άρχισα να υποφέρω από πονοκεφάλους και κρίσεις κατάθλιψης. Τόσο οι πονοκέφαλοι όσο και η κατάθλιψη επιδεινώθηκαν στη διάρκεια των επόμενων δυο χρόνων και παρουσιάζονταν συχνότερα. Χρειαζόταν να καταβάλλω συνεχείς προσπάθειες για να ανταποκρίνομαι στις καθημερινές δραστηριότητες.

Θυμάμαι καλά ένα επαγγελματικό ταξίδι ψηλά στις Άνδεις, στο Κίτο του Ισημερινού. Καθώς κατέβηκα από το αεροπλάνο και πάτησα το πόδι μου στο διάδρομο προσγείωσης, ένιωσα να μου «τρυπάει» το κεφάλι ένας τόσο ανυπόφορος πονοκέφαλος, ώστε το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν να επιστρέψω στη Λίμα με το επόμενο αεροπλάνο.

Πήγα αμέσως στο γιατρό μου. Αυτός με είχε υποβάλει σε θεραπεία για την ένταση, πιστεύοντας ότι αυτή ήταν η αιτία των πονοκεφάλων μου. Αλλά όταν εξέτασε το πίσω μέρος των ματιών μου, παρατήρησε αιμοφόρα αγγεία τα οποία είχαν υποστεί ρήξη. Έτσι, μπήκα στο νοσοκομείο.

Οι εξετάσεις επιβεβαίωσαν την ύπαρξη όγκου στον εγκέφαλο. Αλλά με συνέτριψε ακόμη πιο πολύ το νέο ότι ο όγκος ήταν τόσο μεγάλος και προφανώς είχε διακλαδωθεί τόσο περίπλοκα μέσα στον εγκέφαλο, ώστε δεν επιδεχόταν εγχείρηση. Μέσα σ’ ένα μήνα, είπε ο γιατρός, θα τυφλωνόμουν. Κατόπιν θα παρέλυα και θα πέθαινα μέσα σε τρεις μήνες περίπου.

Τα νέα αποτέλεσαν ισχυρό σοκ για την Ίνγκριντ, που έμαθε πρώτη την πρόγνωση. Αμέσως ήρθε σε επαφή με την αδελφή μου, τη Χάιντι, στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας των Η.Π.Α., και της ζήτησε να βρει ένα χειρουργό ο οποίος θα συμφωνούσε να με χειρουργήσει χωρίς μεταγγίσεις αίματος—μια βασική προϋπόθεση για εμάς, λόγω της σταθερής απόφασής μας να υπακούσουμε στη Γραφική εντολή που λέει να απέχουμε από το αίμα.—Πράξεις 15:28, 29.

Σε τρεις μόλις μέρες, που κύλησαν μέσα σ’ ένα ξέφρενο ρυθμό, ξεκινήσαμε για το Λος Άντζελες. Όταν πετούσαμε πάνω από την Καραϊβική, η Ίνγκριντ μού είπε: «Κοίτα τι όμορφα που είναι τα νησιά με τις άσπρες αμμουδιές τους!» Κοίταξα έξω αλλά δεν μπόρεσα να δω τίποτα. Η όρασή μου είχε ήδη αρχίσει να χάνεται!

Η Πρώτη Μάχη

Αμέσως μόλις φτάσαμε, μεταφέρθηκα στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες. Στις 6 Οκτωβρίου 1975, ο Δρ Ουόλτερ Στερν με χειρούργησε. Καθώς συνερχόμουν, ούτε και το πρόσωπο της Ίνγκριντ που έλαμπε από χαρά δεν κατάφερε να με προετοιμάσει για τα καλά νέα—είχαν αφαιρέσει ολόκληρο τον όγκο! Στο μέγεθος ήταν σαν μπάλα του μπέιζμπολ και βρισκόταν στο δεξιό μετωπιαίο λοβό του εγκεφάλου. Αλλά περιβαλλόταν από τη δική του μεμβράνη και έτσι αφαιρέθηκε στο σύνολό του.

Φαίνεται πως η έγκαιρη επέμβαση μου έσωσε τη ζωή. «Λίγες ακόμα μέρες, και δεν θα ήσουν πια μαζί μας», είπε ο γιατρός. Αλλά ήμουν ζωντανός και με άθικτες τις διανοητικές μου ικανότητες! Είχαμε κυριευτεί από ευφορία!

Ωστόσο, η περίοδος της ανάρρωσης συνοδεύτηκε από τις δικές της ανησυχίες. Αρχικά σχηματίστηκαν θρόμβοι στο ένα πόδι, πράγμα που έθετε ένα δίλημμα. Επειδή, μολονότι χρειαζόμουν αντιπηκτικές ουσίες για να διαλύσουν τους θρόμβους προτού αυτοί απελευθερωθούν στην κυκλοφορία του αίματος και φτάσουν σε κάποιο ζωτικό όργανο, χρειαζόμουν επίσης πηκτικούς παράγοντες οι οποίοι θα μείωναν την αιμορραγία στον εγκέφαλο στο ελάχιστο. Πόση ανακούφιση ένιωσα όταν οι γιατροί κατόρθωσαν να εξισορροπήσουν με επιτυχία αυτά τα δυο αντίθετα φάρμακα!

Το τραύμα που προκάλεσε η 12ωρη χειρουργική επέμβαση στο δεξιό μετωπιαίο λοβό—ο οποίος συνδέεται με τα συναισθήματα—ήταν προφανώς υπεύθυνο για μια περίοδο ευφορίας, μιας συναισθηματικής έξαρσης, η οποία δεν μπορούσε να τεθεί υπό έλεγχο με φάρμακα. Επί έξι μήνες αφότου επέστρεψα στη Λίμα, δεν στάθμιζα με λογικότητα τις δυνατότητές μου, σαν να ήμουν διαρκώς σε κατάσταση υπερδιέγερσης. Σε λίγους μήνες αυτό πέρασε και με έπιασε βαριά κατάθλιψη, τόσο έντονη ώστε, σχεδόν συνέχεια, σκεφτόμουν να αυτοκτονήσω. Ευτυχώς, έπειτα από ένα χρόνο επανήλθα στη φυσιολογική μου κατάσταση και μπόρεσα να ξαναρχίσω όλες μου τις δραστηριότητες.

Διορίστηκα πρεσβύτερος στη Χριστιανική εκκλησία και τώρα αντιμετώπιζα την πρόκληση να εξισορροπήσω τις εκκλησιαστικές, τις οικογενειακές και τις επαγγελματικές ευθύνες. Όποτε δεν ταξίδευα για επαγγελματικούς λόγους, διευθετούσα το χρόνο μου για να βρίσκομαι με τους γιους μου. Η πιο ευχάριστη απασχόλησή μας ήταν να κάνουμε βόλτα με τα μοτοποδήλατά μας πάνω στους ασταθείς αμμόλοφους των περιχώρων της Λίμα. Τα επόμενα εννέα χρόνια φάνηκαν να κυλούν τόσο γρήγορα που σπάνια συνειδητοποιούσαμε το πέρασμά τους. Άρχισα να παίρνω ως δεδομένη την ανανεωμένη υγεία μου.

Τότε, το Μάιο του 1985, η Ίνγκριντ άρχισε να παρατηρεί ότι ήμουν κάπως χλωμός και ότι παρουσίαζα αδικαιολόγητη έλλειψη ζωτικότητας. Δεν υποψιαζόμασταν την ύπαρξη κι άλλου όγκου στον εγκέφαλο, μέχρι που, κάποιο βράδυ, ήθελα να αλλάξω πλευρό στο κρεβάτι και δεν μπορούσα. Η αριστερή πλευρά του σώματός μου είχε παραλύσει. Αυτή τη φορά οι γιατροί μού είπαν να κάνω μια ακτινογραφία προηγμένης μορφής, μια αξονική τομογραφία, και τα αποτελέσματα μας οδήγησαν πάλι στο Λος Άντζελες.

Η Μάχη Ξαναρχίζει

Στις 24 Ιουνίου 1985, ο Δρ Στερν και η ομάδα του με χειρούργησαν ξανά. Ο όγκος είχε μεγαλώσει πάλι. Αυτή τη φορά εκτεινόταν προς τα πίσω, στο βρεγματικό λοβό—στη ζώνη του εγκεφάλου η οποία ελέγχει τις κινήσεις των άκρων. Ως αποτέλεσμα, το αριστερό μου χέρι και το αριστερό μου πόδι παρέλυσαν. Η εγχείρηση ολοκληρώθηκε έπειτα από οχτώ ώρες, αφήνοντας βαθιά μέσα στο κεφάλι μου το 25 τοις εκατό του όγκου.

Το χέρι και το πόδι μου παρέμειναν σε κατάσταση μερικής παράλυσης μετά την εγχείρηση. Επί μερικές εβδομάδες υποβλήθηκα σε κοβαλτιοθεραπεία στην προσπάθεια να σταματήσει η ανάπτυξη του όγκου. Αλλά, δυο μήνες μετά την εγχείρηση, άρχισα να παθαίνω σπασμούς. Αν και ελέγχονταν κάπως με φάρμακα, με τον καιρό έγιναν συχνότεροι και ανεξέλεγκτοι. Οι επαφές μου με τον έξω κόσμο μειώθηκαν στο ελάχιστο. Μπορούσα να κάνω λίγη δουλειά από το σπίτι, αλλά η απειλή των σπασμών κρεμόταν διαρκώς από πάνω μου σαν μαύρο σύννεφο. Το γεγονός ότι κάτι ύπουλο είχε κυριεύσει την ύπαρξή μου αποτελούσε πηγή συνεχούς απογοήτευσης.

Επειδή δεν ήξερα πότε θα εμφανίζονταν οι σπασμοί, δεν τολμούσα να αναλάβω πλέον κάποιο πρόγραμμα στις συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας. Όμως, με τη βοήθεια του Ιεχωβά, μπορούσα να μοιράζομαι τη γνώση της Αγίας Γραφής με ανθρώπους που ήθελαν να μελετήσουν στο σπίτι τους. Κάνοντάς το αυτό τακτικά, το μυαλό μου προσηλωνόταν στην Πηγή της δύναμής μας, στον Ιεχωβά Θεό, και φαινόταν πως η θλίψη για την ασταθή κατάσταση της υγείας μου λιγόστευε.

Τελικά, το Μάιο του 1988, έπαθα δυνατούς σπασμούς οι οποίοι άφησαν παράλυτη ολόκληρη την αριστερή πλευρά του σώματός μου. Ωστόσο, κάθε φορά οι αξονικές τομογραφίες έδειχναν ότι η κατάσταση ήταν φυσιολογική, ότι ο όγκος δεν είχε μεγαλώσει. Το συμπέρασμα που βγήκε ήταν ότι οι σπασμοί αποτελούσαν κατά κάποιον τρόπο μέρος της θεραπευτικής διαδικασίας. Παρ’ όλα αυτά, αποφασίσαμε να ξαναπάμε στο Λος Άντζελες για περαιτέρω εξετάσεις.

Ο Δρ Στερν, ο οποίος είχε κάνει τις δυο πρώτες εγχειρήσεις χωρίς τη χρήση αίματος, είχε πλέον πάρει σύνταξη. Αλλά προσφέρθηκε ευγενικά να μας συστήσει στον Δρ Ντόναλντ Μπέκερ, διευθυντή του Τμήματος Νευροχειρουργικής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες. Ο Δρ Μπέκερ συμφώνησε να με χειρουργήσει, αν κρινόταν απαραίτητο, και ταυτόχρονα να σεβαστεί τη βασισμένη στην Αγία Γραφή στάση μας για το αίμα με το να μη με υποβάλει σε μεταγγίσεις αίματος.

Άρχισαν πάλι οι γνωστές εξετάσεις. Αλλά αυτή τη φορά, εκτός από τις αξονικές τομογραφίες και την αγγειογραφία του εγκεφάλου, περιλήφθηκε μια καινούρια, ασυνήθιστη εξέταση που ονομάζεται Διαγνωστική Απεικόνιση με Μαγνητικό Συντονισμό (MRI). Καταδείχτηκε ότι, ναι, υπήρχαν όγκοι—και μάλιστα τρεις!

Πριν από τη μέρα που είχε προγραμματιστεί η εγχείρηση, διαπιστώθηκε κάτι τρομακτικό—το αίμα μου δεν έπηζε! Το φάρμακο που έπαιρνα για τον έλεγχο των σπασμών κατέστρεφε τα αιμοπετάλιά μου. Έτσι, τις επόμενες δυόμισι εβδομάδες, αυτό το φάρμακο αντικαταστάθηκε βαθμιαία από κάποιο άλλο που δεν προκαλούσε αυτή την παρενέργεια. Η περίοδος της αλλαγής του φαρμάκου ήταν τραυματική επειδή, μέχρι να ολοκληρωθεί, είχα πάθει πολλές φορές αλλεπάλληλες κρίσεις δυνατών σπασμών.

Η Τρίτη Εγχείρηση

Τελικά, έφτασε η 1η Αυγούστου 1988, η μέρα της εγχείρησης. Στις 6:00 π.μ., η Ίνγκριντ κι εγώ αποχαιρετιστήκαμε μέσα σε μια συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα. Λίγα λεπτά αργότερα βρέθηκα στο χειρουργείο. Πέρασαν 12 ατέλειωτες ώρες ώσπου να βγει ο Δρ Μπέκερ και να πει στην Ίνγκριντ ότι είχαν αφαιρέσει όλους τους όγκους—ακόμα και εκείνο το τμήμα το οποίο είχε απομείνει από τη δεύτερη εγχείρηση πριν από τρία χρόνια—και ότι το αίμα που είχα χάσει ήταν μόλις κάτι περισσότερο από μια κούπα!

«Όμως, κάτι εξακολουθούσε να με ανησυχεί», εξηγεί η Ίνγκριντ. «Ποια θα ήταν η διανοητική κατάσταση του Χανς όταν θα συνερχόταν; Θα καταλάβαινε ότι ήμουν η γυναίκα του;» Νωρίς το επόμενο πρωί, οι γιατροί άφησαν την Ίνγκριντ να με δει. Καθώς άνοιξα τα μάτια μου είπα: «Σάτσι», μια στοργική λέξη που πάντα χρησιμοποιούσα. Και, όπως είπε η ίδια: «Ήταν η αρχή μιας καινούριας μέρας!»

Η Μάχη Συνεχίζεται

Ωστόσο, η περίοδος αποκατάστασης της υγείας μου φαινόταν ατέλειωτη. Δυο χρόνια αργότερα, καινούριοι όγκοι έπαιξαν ανασταλτικό ρόλο στην ανάρρωσή μου. Έτσι, στις 26 Νοεμβρίου 1990 έκανα και τέταρτη εγχείρηση στον εγκέφαλο. Αφαιρέθηκαν δυο ακόμα όγκοι. Βρέθηκα πάλι καθισμένος στο αναπηρικό καροτσάκι και, άλλη μια φορά, το πρόγραμμα της κάθε μέρας γέμισε με επώδυνες ασκήσεις για τα πόδια, προκειμένου να διεγερθεί ο εγκέφαλος για να θυμηθεί πώς να με κάνει να ξαναπερπατήσω.

Όμως, σύντομα δημιουργήθηκαν ξανά όγκοι και, σύμφωνα με τη διάγνωση, αυτή τη φορά ήταν κακοήθεις. Η πιο πρόσφατη εγχείρησή μου έγινε στις 16 Ιουλίου 1991· ωστόσο, αρκετοί όγκοι δεν επιδέχονταν εγχείρηση. Υποβλήθηκα σε μια ειδική θεραπεία με ακτινοβολία στην προσπάθεια να συρρικνωθούν και να διαλυθούν οι όγκοι. Ελπίζουμε ότι αυτό είναι εφικτό, αλλά η θεραπεία που κάνω για την αποκατάσταση της υγείας μου είναι δυσκολότερη από κάθε άλλη φορά.

Αν υπολόγιζα τις μελλοντικές προοπτικές με βάση τη σωματική μου κατάσταση, μόνο απογοήτευση θα ένιωθα. Η μοναδική πορεία σοφίας είναι να συγκεντρώνω την προσοχή μου στις πνευματικές αξίες. Σαν να απευθυνόταν αποκλειστικά σ’ εμένα, η Αγία Γραφή αναφέρει: «Η σωματική γυμνασία είναι προς ολίγον ωφέλιμος, αλλ’ η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης».—1 Τιμόθεον 4:8.

Η ζωή που πρόκειται να έρθει είναι αιώνια ζωή στο νέο κόσμο του Θεού. Οι αποδείξεις δείχνουν ότι είναι κοντά, ναι, ότι σύντομα θα τρέχω και θα πηδάω σαν ελάφι. (Ησαΐας 35:6) Και αν πεθάνω προτού έρθει αυτός ο νέος κόσμος, η ανάσταση είναι σίγουρη για εκείνους που θα έχουν παραμείνει πιστοί στον Ιεχωβά. Η αιώνια ζωή δεν θα αποκτηθεί με τις δικές μας δυνάμεις, αλλά μέσω της πιστής μας υπηρεσίας στον Θεό μας, τον Ιεχωβά.—Όπως το αφηγήθηκε ο Χανς Αουγκουστίν.

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Με τη σύζυγό μου την Ίνγκριντ