Η Αλήθεια με Ελευθέρωσε

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ μου πέθανε όταν ήμουν εφτά χρονών και η δύστυχη μητέρα μου απέμεινε να μεγαλώνει μόνη της έξι παιδιά. Μεγαλώσαμε στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής. Όταν ήμουν νεαρός δεν μου άρεσε η συντροφιά των άλλων ανθρώπων. Βλέπετε, ερχόμουν σε δύσκολη θέση όταν έπρεπε να μιλήσω επειδή τραύλιζα πάρα πολύ.

Όμως, αυτό το ελάττωμα με βοήθησε να αναπτύξω άλλες ικανότητες. Στο σχολείο πολλές φορές έπαιρνα τον καλύτερο βαθμό όταν γράφαμε έκθεση. Μερικές φορές, μάλιστα, οι δάσκαλοι διάβαζαν τις εκθέσεις μου και στις άλλες τάξεις. Επίσης, ο τραυλισμός δεν επηρέαζε την ικανότητά μου να τραγουδάω. Στο σπίτι, περνούσα τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο μου στην κρεβατοκάμαρα παίζοντας κιθάρα και τραγουδώντας.

Τελικά, η μουσική έγινε το μοναδικό πράγμα που με ενδιέφερε πραγματικά. Λαχταρούσα να παίξω σε κάποιο ροκ συγκρότημα και αυτό επηρέασε τη σχολική μου εργασία. Μάλιστα, εγκατέλειψα το σχολείο χωρίς να ολοκληρώσω τη βασική εκπαίδευση. Σχημάτισα ένα συγκρότημα και παίζαμε σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο σε διάφορα μέρη των περιχώρων του Γιοχάνεσμπουργκ. Σε λίγο είχα αφήσει μακριά μαλλιά και είχα αρχίσει να πίνω υπερβολικά.

Θυμάμαι που παίζαμε σε κάποιο νυχτερινό κέντρο στο Γιοχάνεσμπουργκ επί αρκετές εβδομάδες. Μια από τις υπαλλήλους, που φαινόταν όμορφη γυναίκα, με συμπάθησε και με κερνούσε ποτά. Πόση αηδία ένιωσα όταν ανακάλυψα ότι αυτό το άτομο ήταν άντρας ντυμένος γυναίκα! Ναι, το νυχτερινό κέντρο ψυχαγωγούσε ομοφυλόφιλους. Για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στο ωράριο εργασίας αυτού του κέντρου, που ήταν από τις 9:00 μ.μ. ως τις 5:00 π.μ. και για έξι νύχτες την εβδομάδα, βασιζόμασταν στα παραισθησιογόνα.

Έπαιζα στο συγκρότημα ήδη πέντε χρόνια, όταν συνέβη κάτι που με έκανε να αρχίσω να σκέφτομαι σοβαρά το θέμα της θρησκείας. Ένας Καθολικός ιερέας κάλεσε το συγκρότημά μας να παίξει στην αίθουσα της εκκλησίας για μια οργάνωση νέων. Παρευρέθηκαν πάνω από 500 έφηβοι, και ο Καθολικός ιερέας εκτελούσε χρέη ταμία. Παίζαμε πραγματικά εκκωφαντική μουσική, και πολλά από τα παιδιά βρίσκονταν υπό την επήρεια του αλκοόλ. Όμως, μια άλλη ομάδα παιδιών ήταν αυτή που τράβηξε την προσοχή μου. Κάθονταν πάνω στην πίστα σε κύκλους και έδιναν το ένα στο άλλο ναρκωτικά. Άρχισα να αμφιβάλλω αν υπήρχε πράγματι Θεός.

Υπάρχει Θεός;

Στην αναζήτησή μου, πήγα στην εκκλησία των Αντβεντιστών της Έβδομης Ημέρας, των Μεθοδιστών, των Καθολικών και σε άλλες εκκλησίες. Αλλά κατάλαβα ότι δεν μπορούσαν να προσφέρουν τίποτα και σε λίγο σταμάτησα να πηγαίνω. Το αίσθημα απογοήτευσης το οποίο είχα αποδείχτηκε δικαιολογημένο από ένα γεγονός που συνέβη μια Κυριακή βράδυ σε κάποια ντισκοτέκ. Τα φώτα ήταν χαμηλωμένα, η μουσική ακουγόταν δυνατά και το βλέμμα μου έπεσε στον μπάρμαν, που ήταν ο Καθολικός ιερέας της περιοχής. Φορούσε τζιν παντελόνι, ένα γιλέκο χωρίς πουκάμισο και ένα μεγάλο εσταυρωμένο στο λαιμό του. Δεν τον θεωρούσαμε καλύτερο από εμάς και τον φωνάζαμε παπα-χίπη.

Άρχισα να ενδιαφέρομαι για το Βουδισμό και αγόρασα ένα αγαλματάκι του Βούδα το οποίο έβαλα στο δωμάτιό μου δίπλα στο κρεβάτι μου. Κάθε μέρα γονάτιζα μπροστά του και έλεγα: «Βούδα, βοήθησέ με σε παρακαλώ». Επίσης πίστευα ότι οι άνθρωποι έχουν αστρικό σώμα, το οποίο είναι δεμένο στο σώμα τους μ’ ένα ασημένιο νήμα, και ότι μέσω αυτού μπορεί κάποιο άτομο να ταξιδέψει οπουδήποτε θελήσει μέσα στο σύμπαν.

Αυτή η εσφαλμένη πεποίθηση στην αθανασία της ψυχής επηρέασε τη μουσική μας. (Παράβαλε Εκκλησιαστής 9:5, 10 και Ιεζεκιήλ 18:4). Άρχισα να γράφω τραγούδια υπό την επήρεια ναρκωτικών. Το συγκρότημα έμαθε να παίζει τη μουσική μου και την ηχογραφήσαμε επαγγελματικά. Η ηχογράφηση διήρκεσε δυο ώρες, και το κεντρικό θέμα των τραγουδιών αφορούσε τη ζωή ενός αστρικού ταξιδιώτη. Ένα από τα τραγούδια μιλούσε για τον Σατανά· προωθούσε τη βλάσφημη άποψη ότι ο Διάβολος είναι ισχυρότερος από τον Θεό.

Το πάθος μου για τον αποκρυφισμό και τα παραισθησιογόνα μού έκανε πράγματι κακό. Ξυπνούσα τη νύχτα και έβλεπα σκοτεινές σιλουέτες να τριγυρίζουν στο δωμάτιό μου. Μια νύχτα φοβήθηκα τόσο πολύ που παρέλυσαν τα χέρια μου και δεν μπόρεσα ούτε να κουνηθώ καθώς ένα τρομακτικό αντικείμενο ερχόταν καταπάνω μου. Σε μια άλλη περίπτωση, ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι όταν ξαφνικά εμφανίστηκαν στο δωμάτιο παράξενα αντικείμενα. Ευχόμουν να μπορούσα να ελευθερωθώ απ’ αυτή τη δουλεία.

Η Μέρα που Άλλαξε τη Ζωή Μου

Στο μεταξύ, ο αδελφός μου ο Τσαρλς και η σύζυγός του η Λορέιν είχαν γίνει Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τα πρωινά του Σαββάτου ξυπνούσα συνήθως άσχημα από το μεθύσι της προηγούμενης νύχτας και έβρισκα δίπλα στο κρεβάτι μου ένα μικρό κομμάτι χαρτί. Ήταν μερικά Γραφικά εδάφια που είχε γράψει ο Τσαρλς και τα οποία αναφέρονταν στον αχαλίνωτο τρόπο ζωής μου.

Μια Κυριακή, λοιπόν, ο Τσαρλς και η Λορέιν με κάλεσαν να πάω μαζί τους και να παρακολουθήσω ένα Βιβλικό δράμα που θα παιζόταν από Μάρτυρες του Ιεχωβά στην ετήσια συνέλευση περιφερείας η οποία γινόταν στην Πρετόρια. Από περιέργεια για το δράμα αποφάσισα να πάω. Τι ευχάριστη έκπληξη ήταν να δω ένα τόσο μεγάλο πλήθος από καθαρούς ανθρώπους! Πέρασα όμορφα εκείνη τη μέρα παρά το γεγονός ότι δεν κατάλαβα το 90 τοις εκατό των όσων άκουσα. Όταν ο Τσαρλς με σύστησε στους φίλους του, εντυπωσιάστηκα από τον ένθερμο τρόπο με τον οποίο με καλωσόρισαν παρότι είχα μακριά μαλλιά και δεν ήμουν ντυμένος κατάλληλα για την περίσταση. Έγιναν διευθετήσεις ώστε να μελετήσω την Αγία Γραφή με κάποιο Μάρτυρα.

Την επόμενη εβδομάδα, αντί να παρευρεθώ στις πρόβες του συγκροτήματος, πήγα στις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αίθουσα Βασιλείας τους. Προτού περάσει εκείνη η εβδομάδα είχα ήδη αποφασίσει να εγκαταλείψω το συγκρότημα και να πουλήσω το μουσικό μου εξοπλισμό. Μετά τη διάλυση του συγκροτήματος, συμφωνήσαμε μεταξύ μας να κρατήσω την αρχική κόπια της ταινίας με τα τραγούδια μας επειδή εγώ είχα γράψει τους στίχους όλων των τραγουδιών και είχα συνθέσει τη μουσική. Δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό να την κρατήσω. Κράτησα επίσης την κιθάρα μου και συνέχιζα να παίζω την αποκρυφιστική μουσική που είχα συνθέσει υπό την επήρεια ναρκωτικών.

Καθώς συνέχιζα να μελετάω την Αγία Γραφή και να παρακολουθώ τις Χριστιανικές συναθροίσεις, βαθμιαία αυξήθηκε η κατανόησή μου για τις απαιτήσεις του Θεού. Σύντομα συνειδητοποίησα ότι, για να ευχαριστώ τον Θεό, θα έπρεπε να συμμετέχω στις Χριστιανικές συναθροίσεις και στη διάδοση των καλών νέων από σπίτι σε σπίτι ως Μάρτυρας του Ιεχωβά. (Πράξεις 5:42· Ρωμαίους 10:10) Στη σκέψη και μόνο ότι θα έκανα κάτι τέτοιο, με έπιανε ρίγος. Τραύλιζα τόσο πολύ που είχα γίνει εσωστρεφής και συνήθως βασιζόμουν στους άλλους ώστε να μιλάνε εκείνοι εκ μέρους μου.

Ο Τραυλισμός Δεν με Σταμάτησε

Όταν παρακολουθούσα τις συναθροίσεις, έλεγα στον εαυτό μου: ‘Μακάρι να μπορούσα να δώσω κι εγώ σχόλια όπως οι άλλοι’. Τελικά το κατόρθωσα, αλλά πόσο αγωνίστηκα για να προφέρω εκείνες τις λίγες λέξεις! Μόλις τέλειωσε η συνάθροιση με πλησίασαν πολλά άτομα και με επαίνεσαν. Με έκαναν να νιώσω σαν ποδοσφαιριστής που μόλις είχε βάλει γκολ. Άρχιζα να νιώθω τη γνήσια αγάπη η οποία αποτελεί το γνώρισμα της αληθινής Χριστιανοσύνης.—Ιωάννης 13:35.

Αντιμετώπισα το επόμενο εμπόδιο όταν γράφτηκα στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας και έπρεπε να διαβάσω ένα μέρος από την Αγία Γραφή μπροστά σ’ ένα μικρό ακροατήριο. Τραύλιζα τόσο πολύ ώστε δεν κατόρθωσα να ολοκληρώσω την ανάγνωση στον προκαθορισμένο χρόνο. Στο τέλος της συνάθροισης ο επίσκοπος σχολής, με καλοσυνάτο τρόπο, μου έδωσε πρακτικές συμβουλές. Μου πρότεινε να εξασκηθώ διαβάζοντας μεγαλόφωνα. Αυτό ακριβώς έκανα· αφιέρωνα χρόνο κάθε μέρα και διάβαζα μεγαλόφωνα από την Αγία Γραφή μου και από το περιοδικό Σκοπιά. Η αυτοπεποίθηση που απέκτησα από τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας με βοήθησε να αντιμετωπίσω την πρόκληση του να επισκέπτομαι ξένους ανθρώπους στη διακονία από σπίτι σε σπίτι. Τον Οκτώβριο του 1973 βαφτίστηκα, συμβολίζοντας έτσι την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά Θεό.

Ολοκληρωτική Αποδέσμευση

Ωστόσο, ήμουν ακόμα καινούριος, ανώριμος Χριστιανός. Για παράδειγμα, τις παγωμένες Κυριακές, αφού τέλειωνα το κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι, έμπαινα στο αυτοκίνητό μου και έκλεινα τα παράθυρα. Καθώς απολάμβανα τη ζεστασιά του ήλιου, άκουγα μια κασέτα με τη μουσική μου. Ταυτόχρονα, είχα αρχίσει να γνωρίζομαι στενά με μια θαυμάσια νεαρή γυναίκα, την Ντέμπι, η οποία ενασχολούνταν στο έργο των Μαρτύρων ολοχρόνια. Μια φορά, ενώ άκουγα αυτή την κασέτα, η Ντέμπι πλησίασε το αυτοκίνητο κι εγώ σταμάτησα αμέσως την κασέτα. Βαθιά μέσα μου συνειδητοποιούσα ότι αυτή δεν ήταν κατάλληλη μουσική για ένα Χριστιανό.

Σύντομα μετά το γάμο μου με την Ντέμπι, αρχίσαμε να έχουμε προβλήματα. Πολλές φορές ξυπνούσα μέσα στη νύχτα λουσμένος στον ιδρώτα και τρέμοντας. Είχα τρομακτικούς εφιάλτες στη διάρκεια των οποίων έβλεπα ότι περνούσα με κόπο μέσα από ποτάμια αίματος ενώ με κυνηγούσαν δαίμονες. Η καημένη η γυναίκα μου πέρασε δύσκολες ώρες επί πολλούς μήνες εξαιτίας αυτών των δαιμονικών επιθέσεων. Παρότι η Ντέμπι δεν ήταν πλήρως ενήμερη για το περιεχόμενο της μουσικής μου, ωστόσο υποπτευόταν ότι είχε κακή επίδραση πάνω μου και μου είπε την άποψή της. Αλλά εγώ επέμεινα πεισματικά: «Θα κρατήσω παντοτινά αυτή την ταινία για συναισθηματικούς λόγους».

Επίσης μαλώναμε για πολλά άλλα πράγματα, και πολλές φορές έφτανα στο σημείο να της βάζω τις φωνές. Επειδή καβγαδίζαμε τόσο πολύ, η Ντέμπι, ενεργώντας σοφά, πλησίασε τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας για βοήθεια. Μερικές φορές ερχόταν ένας πρεσβύτερος και προσπαθούσε να μας βοηθήσει, αλλά όταν έφευγε θύμωνα ξανά με την Ντέμπι. Η υπερβολική μου υπερηφάνεια δεν με άφηνε να παραδεχτώ ότι χρειαζόμασταν βοήθεια κι έτσι έλεγα: «Με ποιο δικαίωμα πήγες και μίλησες στους πρεσβυτέρους. Αυτή είναι δική μου ευθύνη. Εγώ είμαι η κεφαλή του σπιτιού». Πράγματι, δεν είχα ισορροπημένη άποψη για την ηγεσία. Κατόπιν κατσούφιαζα και έκανα μέρες να της μιλήσω. Τώρα καταλαβαίνω πως απλώς προσπαθούσε να σώσει το σύζυγό της και το γάμο της.

Κάποιο βράδυ, λοιπόν, η Ντέμπι μίλησε σ’ έναν από τους πρεσβυτέρους για τη μουσική που έπαιζα στην κιθάρα και το είδος της μουσικής που άκουγα. Έτσι με επισκέφτηκε ένας πρεσβύτερος και μιλήσαμε πολλή ώρα. Θυμάμαι ότι με ρώτησε: «Μήπως έχεις κάτι στο σπίτι σου που πιθανόν να αποτελεί την αιτία των προβλημάτων σου;» Τελικά, άνοιξα την καρδιά μου, του είπα για την ταινία και παραδέχτηκα πως αυτό ενοχλούσε τη συνείδησή μου.—1 Τιμόθεον 1:5, 19.

Το ίδιο εκείνο βράδυ, μόλις ο πρεσβύτερος έφυγε, αποφάσισα να απαλλαγώ από την ταινία. Μαζί με την Ντέμπι την πήγαμε στην αυλή στο πίσω μέρος του σπιτιού και προσπαθήσαμε να την κάψουμε, αλλά δεν καιγόταν. Γι’ αυτό σκάψαμε ένα λάκκο και τη θάψαμε. Επίσης πούλησα την κιθάρα μου. Είπα στον εαυτό μου: ‘Αν πρόκειται να αποδεσμευτώ από την εξαχρειωτική μουσική, πρέπει να το κάνω μια και καλή’. Και προς έκπληξή μας, σταμάτησα να έχω εφιάλτες. Από τότε και μετά, η κατάσταση στο γάμο μας σταδιακά βελτιώθηκε.

Η Πρόκληση του να Μιλάω Δημόσια

Αν και η Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας μού είχε δώσει περισσότερη αυτοπεποίθηση, εξακολουθούσα να τραυλίζω πολύ. Λαχταρούσα να καταφέρω να εκφωνήσω μια ομιλία στη συνάθροιση χωρίς να τραυλίζω. Η Ντέμπι μού πρότεινε με καλοσύνη να απευθυνθώ σε κάποιο λογοθεραπευτή. Συμφώνησα, και επί τέσσερις μήνες περίπου λάβαινα βοήθεια από ειδικό μια φορά την εβδομάδα. Εφαρμόζοντας τη θεραπεία σε συνδυασμό με τις καλές συμβουλές της οργάνωσης του Ιεχωβά, κατάφερα να σημειώσω πρόοδο στο να μιλάω δημόσια.

Το 1976, είχα το προνόμιο να διοριστώ πρεσβύτερος στην εκκλησία μας. Δυο μήνες αργότερα, εκφώνησα την πρώτη μου δημόσια ομιλία διάρκειας 45 λεπτών. Έπειτα από λίγα χρόνια, είχα το προνόμιο να εκφωνήσω την πρώτη μου ομιλία στο πρόγραμμα της συνέλευσης περιοχής. Με τον καιρό, έφτασα στο σημείο να έχω ομιλία σχεδόν σε κάθε συνέλευση περιοχής. Κατόπιν, το Δεκέμβριο του 1990, δοκίμασα τη μεγαλύτερη εμπειρία που είχα ποτέ ως δημόσιος ομιλητής. Μου δόθηκε το προνόμιο να εκφωνήσω μια 20λεπτη ομιλία με θέμα τη Χριστιανική οικογενειακή ζωή σ’ ένα ακροατήριο τεσσάρων χιλιάδων και πλέον ατόμων στο αγγλικό πρόγραμμα της Συνέλευσης Περιφερείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Καθαρή Γλώσσα», που έγινε στο Γιοχάνεσμπουργκ.

Πρέπει να καταβάλλω συνεχείς προσπάθειες για το πρόβλημα του τραυλισμού. Αν δεν το κάνω αυτό, το πρόβλημα μπορεί να εμφανιστεί και πάλι, και όταν αρχίζω να τραυλίζω μου είναι πολύ δύσκολο να σταματήσω. Από καιρό σε καιρό, αντιμετωπίζω ακόμη κάποιο μικρό πρόβλημα, αλλά το ότι βασίζομαι στον Ιεχωβά με βοηθάει πραγματικά. Κάθε φορά που ανεβαίνω στο βήμα για να εκφωνήσω μια ομιλία, προσεύχομαι στον Ιεχωβά ώστε να είμαι ήρεμος και να παρουσιάσω τις πληροφορίες σωστά. Μπορώ να πω, ωστόσο, ότι ποτέ δεν ξεχνώ να ευχαριστήσω ταπεινά τον Ιεχωβά έπειτα από κάποια ομιλία, επειδή με τη δική του βοήθεια κατορθώνω να τη φέρω σε πέρας.

Η Ντέμπι κι εγώ ευλογηθήκαμε επίσης με δυο αξιαγάπητα παιδιά, την Πέντρεϊ που είναι τώρα 15 χρονών και τον Κάιλ ο οποίος είναι 11 χρονών. Ως οικογένεια, βρίσκουμε μεγάλη χαρά να βγαίνουμε στη διακονία από σπίτι σε σπίτι. Ο ενθουσιασμός της Πέντρεϊ και του Κάιλ γι’ αυτό το έργο αποτελεί πραγματική ενθάρρυνση για την Ντέμπι και εμένα.

Καθώς αναπολώ τη ζωή μου, αισθάνομαι ευτυχία αλλά και λύπη. Λύπη για την κακή επίδραση που είχε η μουσική μου πάνω σε άλλους ανθρώπους, αλλά ευτυχία επειδή βρήκα την αλήθεια, σταμάτησα να παίζω εξαχρειωτική μουσική και ξεπέρασα με επιτυχία το πρόβλημα του τραυλισμού. Σκέφτομαι συχνά τα λόγια που είπε ο Ιησούς στους μαθητές του: «Θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν. Και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει». (Ιωάννης 8:32) Είμαι ευτυχισμένος, επειδή μέσω της παρ’ αξία καλοσύνης του Ιεχωβά, αυτό αποδείχτηκε αληθινό και στη δική μου περίπτωση.—Όπως το αφηγήθηκε ο Γουίλιαμ Γιορντάν.

[Εικόνες στη σελίδα 26]

Η Ντέμπι και ο Γουίλιαμ Γιορντάν σήμερα

Χρειάζεται συνεχώς να καταβάλλω σκληρές προσπάθειες για το πρόβλημα του τραυλισμού