Υπό Πίεση και Δίνοντας Μάχη για τη Ζωή
«ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ να καταπιείς για να ξεβουλώσουν τα αφτιά σου! Είναι σημαντικό να το κάνεις αυτό!» Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια που άκουσα έπειτα από την εγχείρηση εκτομής του παχέος εντέρου μου. Σκέφτηκα: «Παράξενο—με χειρούργησαν στην κοιλιά. Γιατί να πειραχτούν τα αφτιά μου;»
Όμως, σταδιακά, καθώς αντιλαμβανόμουν το περιβάλλον μου, συνειδητοποίησα ότι αυτή δεν ήταν μια συνηθισμένη πτέρυγα νοσοκομείου. Βρισκόμουν σε ένα στενόμακρο δωμάτιο με σχήμα τορπίλης—σε ένα θάλαμο υπερβαρικού οξυγόνου.
Επιπλοκές στη Διάρκεια της Εγχείρησης
Ανακάλυψα ότι η χειρουργική μου επέμβαση ήταν πολύ πιο εκτενής από ό,τι είχε αρχικά προγραμματιστεί. Ο καρκίνος είχε εξαπλωθεί στο συκώτι μου και είχα πάθει μαζική εσωτερική αιμορραγία. Όταν βγήκα από το χειρουργείο το επίπεδο της αιμοσφαιρίνης μου είχε πέσει στο 3,6. (Η φυσιολογική αναλογία αιμοσφαιρίνης στους ενηλίκους είναι περίπου 15 γραμμάρια ανά δεκατόλιτρο αίματος). Οι γιατροί θορυβήθηκαν και κάλεσαν τον πατέρα μου στο νοσοκομείο. Είναι και αυτός Μάρτυρας του Ιεχωβά και αρνήθηκε να ακυρώσει την απόφασή μου να μην κάνω μετάγγιση αίματος.—Πράξεις 15:20, 29.
Ο χειρουργός μου ζήτησε εσπευσμένα την άδεια να χρησιμοποιήσει το θάλαμο υπερβαρικού οξυγόνου στις εγκαταστάσεις καταδύσεων μεγάλου βάθους στην Ντάις, κοντά στο Αμπερντίν της Σκοτίας. Αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει να κυκλοφορήσει οξυγόνο στη μικρή ποσότητα αίματος που είχε απομείνει στο σώμα μου. Η άδεια δόθηκε. Κατόπιν ακολούθησε μια κούρσα οχτώ χιλιομέτρων με ασθενοφόρο από το Αμπερντίν στην Ντάις, όπου τέθηκα υπό πίεση ισοδύναμη με εκείνη που επικρατεί σε βάθος 15 μέτρων κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Αυτή ήταν μια καινούρια εμπειρία για όλους όσους περιλαμβάνονταν, επειδή το θάλαμο το χρησιμοποιούσαν κανονικά για την αποσυμπίεση των δυτών που απασχολούνταν στις γεωτρήσεις πετρελαίου στη Βόρεια Θάλασσα. Για την πρώτη του χρήση στη μετεγχειρητική θεραπεία, δυο νοσοκόμες και ένας τεχνικός, που όλοι τους διένυαν την τρίτη δεκαετία της ζωής τους, με συνόδεψαν στη μονάδα όπου έπρεπε να παραμείνουν ωσότου γίνει αποσυμπίεση. Έξω, οι ειδικοί του θαλάμου υπερβαρικού οξυγόνου χειρίζονταν το σύστημα ελέγχου της εγκατάστασης.
Υπό Πίεση
Καθώς ο θάλαμος τροφοδοτήθηκε με αέρα, η εσωτερική πίεση ανέβηκε. Το να αναπνέω με μάσκα σε ατμοσφαιρική πίεση η οποία ήταν δυόμισι φορές μεγαλύτερη από την κανονική σήμαινε ότι γέμιζα τα πνευμόνια μου με ποσότητα οξυγόνου που ήταν δυόμισι φορές μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη. Η αναγκαστική είσοδος του αερίου που διαλυόταν στα υγρά συστατικά του αίματός μου (το οποίο τώρα ήταν ενισχυμένο από τα εκτατικά όγκου) αντιστάθμισε την έλλειψη της αιμοσφαιρίνης.a
Οι επόμενες λίγες μέρες ήταν πολύ δύσκολες. Μόνο επισκέπτες που είχαν περάσει αυστηρές ιατρικές εξετάσεις μπορούσαν να μπουν στο διπλανό τμήμα όπου η πίεση μπορούσε να μειωθεί. Μια μικρή θυρίδα στην μπροστινή άκρη του θαλάμου έδινε την ευκαιρία στους άλλους επισκέπτες να με βλέπουν, αλλά το μόνο που μπορούσα να δω εγώ ήταν ένα μάτι!
Ο αδελφός μου, που είναι και αυτός Μάρτυρας, με επισκέφτηκε για λίγο στο θάλαμο. Αυτό μου αναπτέρωσε το ηθικό σε μεγάλο βαθμό. Το ίδιο έκαναν και όλες οι κάρτες που τόσο ευγενικά έστελναν οι πολλοί φίλοι μου για να εκφράσουν την αγάπη τους και Γραφικές σκέψεις. Όλα αυτά τα μηνύματα φαίνονταν να φτάνουν σε στιγμές που αισθανόμουν ιδιαίτερα αδύναμη.
Την πέμπτη μέρα που βρισκόμουν στο θάλαμο, ο γιατρός που ήταν υπεύθυνος στη μονάδα με πλησίασε. Ήταν φανερά ανήσυχος και μου εξήγησε: «Τώρα υπάρχει πάρα πολύ οξυγόνο στο αίμα σου». Ως αποτέλεσμα, ο μυελός των οστών μου φαινόταν ότι δεν λειτουργούσε πια. Είπε ότι το αίμα μου είχε προσλάβει αιμοφιλικές ιδιότητες, και αναμενόταν ότι και αυτό το λίγο που μου είχε απομείνει θα διέρρεε λόγω του ότι δεν λειτουργούσαν οι μηχανισμοί πήξης. (Μέχρι τότε η αιμοσφαιρίνη μου είχε πέσει τόσο χαμηλά που τα όργανα δεν μπορούσαν να τη μετρήσουν. Ήταν περίπου στο 2,6).
Οι νοσοκόμες ξέσπασαν σε κλάματα. Έκανα ό,τι μπορούσα ώστε να τις καθησυχάσω και άφησα την έκβαση στα χέρια του Ιεχωβά.
Αποσυμπίεση—Επιτυχία!
Με εντολή των γιατρών ξεκίνησε αμέσως η διαδικασία αποσυμπίεσης. Οι νοσοκόμες άρχιζαν να παρουσιάζουν τις παρενέργειες που προκύπτουν όταν κάποιος παραμένει υπό πίεση επί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα· κανείς προηγουμένως δεν είχε μείνει στο θάλαμο περισσότερο από τρεις μέρες. Αυτή ήταν ήδη η πέμπτη μέρα για όλους μας! Τώρα έπρεπε να περιμένουμε δυο ακόμη μέρες ώστε η πίεση να πέσει σταδιακά.
Την επόμενη φορά που μπήκε μέσα ο γιατρός φαινόταν πολύ πιο χαρούμενος και ανακοίνωσε: «Για κάποιον άγνωστο λόγο, το επίπεδο της αιμοσφαιρίνης σου αυξήθηκε έστω και λίγο». Πίστευε ότι ο μυελός των οστών είχε αρχίσει να λειτουργεί ξανά. Πετούσα από τη χαρά μου.
Μια εβδομάδα μετά τη χειρουργική επέμβαση βγήκα τελικά από το θάλαμο με επίπεδο αιμοσφαιρίνης 4,6, και μεταφέρθηκα στη διπλανή πτέρυγα να περιμένω το ασθενοφόρο που θα με πήγαινε στη μονάδα εντατικής παρακολούθησης στο Αμπερντίν. Ενώ βρισκόμουν εκεί, με επισκέφτηκε μια από τις φίλες μου που ήταν Μάρτυρας και μου έδωσε τα περιοδικά που είχε πάρει από την Αίθουσα Βασιλείας το προηγούμενο βράδυ. Το κύριο άρθρο «Ιατρικές Αποφάσεις—Ποιος Πρέπει να τις Παίρνει;» (Ξύπνα! 8 Δεκεμβρίου 1984) έφτασε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή! Το χρησιμοποίησα για να δείξω το λόγο για τον οποίο είχα διακρατήσει αυτή τη στάση.
Η αιμοσφαιρίνη μου ανέβηκε σταδιακά πάνω από το 5, και με έβγαλαν από τη λίστα των κρίσιμων περιστατικών. Δεν έκανα καμιά θεραπεία εκτός από το να τρώω καλό και υγιεινό φαγητό. Το σώμα μου τώρα τα πήγαινε θαυμάσια από μόνο του. Την επόμενη μέρα, με επίπεδο αιμοσφαιρίνης 7,8, βγήκα από το νοσοκομείο.
Λόγω του χρόνου που απαιτείται συνήθως για να αναρρώσει κάποιος από μια τέτοια χειρουργική επέμβαση, μου έδωσαν τρίμηνη άδεια από τη δουλειά μου ώστε να ανακτήσω τις δυνάμεις μου. Η αιμοσφαιρίνη μου τώρα έφτασε στο 15,3 και πήρα ξανά 9,5 κιλά.
Πόσο ευχαριστημένη νιώθω που τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιώ την παράταση της ζωής μου για να συνεχίσω να μοιράζομαι την πίστη μου με άλλους! Απευθύνω τις μεγαλύτερες ευχαριστίες μου στον Ιεχωβά, τον Υποστηρικτή της ζωής, καθώς επίσης στο ευγενικό ιατρικό προσωπικό που μου παρείχε μια τέτοια πρωτοποριακή θεραπεία με τόση επιτυχία.—Όπως το αφηγήθηκε η Ντορίν Στρέιχαν.
[Υποσημειώσεις]
a Από θεωρητική άποψη, η αντικατάσταση των υγρών του σώματος με διάλυμα χλωριούχου νατρίου, δεξτρόζης ή δεξτράνης σε συνδυασμό με το υπερβαρικό οξυγόνο είναι μια ρεαλιστική διαδικασία για παροχή επείγουσας θεραπείας σε περίπτωση οξείας αναιμίας από απώλεια αίματος. Ωστόσο, όπως συμβαίνει με κάθε μορφή ιατρικής θεραπείας, μπορεί να προκύψουν επιπλοκές, και ο ασφαλής χειρισμός της μονάδας υπερβαρικού οξυγόνου απαιτεί μεγάλη επιδεξιότητα και προσοχή.—Βλέπε το άρθρο με τίτλο «Μια Ζωοσωτήριος Νέα Θεραπεία» στο Ξύπνα! 22 Οκτωβρίου 1979.
[Εικόνα στη σελίδα 21]
Η Ντορίν, μια εβδομάδα αφότου βγήκε από το νοσοκομείο
[Ευχαριστία για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 20]
By Courtesy of Grampian Health Board