«Τώρα Είναι Μονάχα η Μία και ο Ιεχωβά»

ΤΟ ΜΑΪΟ του 1991, το σώμα μου με είχε ήδη προειδοποιήσει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Όταν περπατούσα πολύ ή κάλυπτα με το ποδήλατό μου μια μεγάλη απόσταση, ένιωθα έντονους πόνους στα χέρια και στα πόδια μου καθώς επίσης πρήζονταν οι αρθρώσεις μου. Όταν παρευρέθηκα στο γάμο ενός από τα αδέλφια μου, τον Ιούλιο του 1991, αρρώστησα. Έπειτα από αυτό, τον περισσότερο χρόνο ήμουν άρρωστη στο κρεβάτι, και έβγαλα κάτι παράξενες κόκκινες κηλίδες στο πρόσωπο και στο σώμα μου.

Η μητέρα μου με πήγε σε ένα γιατρό, ο οποίος με έστειλε εσπευσμένα σε κάποιο νοσοκομείο που βρισκόταν κοντά στο σπίτι μας στο Άσκιμ της Νορβηγίας. Η διάγνωση ήταν νεφρική υπολειτουργία και υψηλή αρτηριακή πίεση. Το επίπεδο της αιμοσφαιρίνης μου ήταν μόνο 7,3 γραμμάρια ανά δεκατόλιτρο, σε σύγκριση με το φυσιολογικό που είναι 11,5 έως 16. Έπειτα από δύο μέρες με μετέφεραν σε ένα μεγαλύτερο νοσοκομείο που είχε ειδικό τμήμα για τη θεραπεία νεφροπαθειών. Αφού είδε τα αποτελέσματα αρκετών εξετάσεων αίματος, ο γιατρός συμπέρανε ότι υπέφερα από συστηματικό ερυθηματώδη λύκο, και ότι το ανοσοποιητικό μου σύστημα παρήγε αντισώματα τα οποία επιτίθονταν στο αίμα μου και στους ιστούς των νεφρών μου. Μου έδωσε κορτικοστεροειδή και υποβλήθηκα σε χημειοθεραπεία.

Εφόσον τόσο η ασθένεια όσο και μερικά από τα φάρμακα προκαλούν αιμόλυση, εγέρθηκε το ζήτημα της μετάγγισης αίματος. Συγκέντρωσα όλες τις δυνάμεις μου και είπα: «Είμαι αφιερωμένη και βαφτισμένη Μάρτυρας, και δεν θέλω αίμα». (Γένεσις 9:4· Πράξεις 15:28, 29) Στη συνέχεια, ο γιατρός μίλησε ιδιαιτέρως με τη μητέρα μου, και η μητέρα μου του εξήγησε ότι θα θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε εναλλακτικές λύσεις αντί της μετάγγισης αίματος. Εκείνος είπε ότι ήταν πρόθυμος να σεβαστεί τη στάση μου και ότι θα έκανε το καλύτερο που μπορούσε για να με βοηθήσει.

Το ιατρικό ιστορικό, αντίγραφο του οποίου πήραμε αργότερα, λέει: «Η ασθενής είναι ενήλικη, έχει διαύγεια πνεύματος και είναι ενημερωμένη. Συνεπώς, το θεωρούμε απαραίτητο να σεβαστούμε την άποψη της ασθενούς». Αυτό επίσης δηλώνει: «Το παθολογικό τμήμα είναι αποφασισμένο να σεβαστεί την απόφαση της ασθενούς να μη δεχτεί αίμα, ακόμα και αν αυτό έχει ως συνέπεια το θάνατό της».

Θεραπευτική Αγωγή

Στη διάρκεια των επόμενων ημερών, δοκίμασαν διάφορες θεραπευτικές αγωγές για να μειωθεί η αρτηριακή μου πίεση και κατά συνέπεια να μειωθεί η υπερφόρτωση των νεφρών μου. Το σώμα μου δεν ανεχόταν τα φάρμακα, και το μόνο που θυμάμαι από εκείνη την περίοδο είναι ότι έκανα εμετό ξανά και ξανά. Μερικές φορές ένιωθα πολύ καταθλιμμένη, και οι γονείς μου και εγώ συνήθως προσευχόμασταν στον Ιεχωβά για βοήθεια και δύναμη. Έπειτα από ένα μήνα στο νοσοκομείο, μου επιτράπηκε να πάω στο σπίτι για το σαββατοκύριακο. Αργότερα, στη διάρκεια μιας δεύτερης εξόδου μου, είχα ένα μεγάλο επιληπτικό παροξυσμό, τον οποίο ακολούθησαν τέσσερις μικρότεροι. Η ασθένεια επηρέαζε το κεντρικό νευρικό μου σύστημα. Με πήγαν εσπευσμένα πίσω στο νοσοκομείο.

Οι γιατροί αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν εναλλακτική θεραπεία. Αποχώρισαν πλάσμα από το αίμα, και έτσι απομάκρυναν τα αντισώματα που επιτίθονταν στα αιμοσφαίριά μου και στους ιστούς των νεφρών μου. Στη συνέχεια μου έκαναν ενέσεις με διάλυμα Ρίνγκερ μαζί με λευκοματίνη. Είχα συζητήσει αυτή τη θεραπευτική αγωγή με τους γιατρούς και τους είχα δώσει έγγραφη άδεια να τη χρησιμοποιήσουν.a Παρά τη θεραπευτική αυτή αγωγή, η κατάστασή μου χειροτέρεψε. Τους έδωσα επίσης την άδεια να χρησιμοποιήσουν στη θεραπεία μου ανοσοσφαιρίνες, αλλά δεν μου τις χορήγησαν τότε.b

Η λειτουργία των νεφρών μου είχε μειωθεί πάρα πολύ. Η κρεατινίνη ορού ήταν 682, σε σύγκριση με το φυσιολογικό που είναι 55 ως 110. Η αρτηριακή πίεση παρέμενε υψηλή, και η αιμοσφαιρίνη μου ήταν ακόμα 5 με 6 γραμμάρια ανά δεκατόλιτρο. Κάποια μέρα ο αριθμός των αιμοπεταλίων ήταν 17.000 ανά κυβικό χιλιοστόμετρο αίματος (ενώ ο φυσιολογικός αριθμός είναι από 150.000 ως 450.000), αυξάνοντας έτσι κατά πολύ τον κίνδυνο αιμορραγιών. Ευτυχώς, ο αριθμός των αιμοπεταλίων άρχισε αμέσως να αυξάνεται. Την επόμενη μέρα ο αριθμός ήταν 31.000 και η αύξηση συνεχίστηκε.

Στοργική Υποστήριξη

Το προσωπικό του νοσοκομείου εντυπωσιάστηκε από τα πολλά λουλούδια, γράμματα, κάρτες και τηλεφωνήματα που έλαβα από στοργικούς Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές από όλη τη Νορβηγία. Τα μέλη του προσωπικού αναρωτιόνταν πώς μπορούσε μια 18χρονη να έχει τόσο πολλούς φίλους. Αυτό μας έδωσε την ευκαιρία να τους μιλήσουμε για τη Χριστιανική ελπίδα μας και τη στοργική οργάνωση του Ιεχωβά.—Ιωάννης 5:28, 29· Αποκάλυψη 21:3, 4.

Στο μεταξύ, η Επιτροπή Νοσοκομείων των Μαρτύρων του Ιεχωβά εργαζόταν σκληρά για να βρει περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη θεραπεία του λύκου. Από το γραφείο τμήματός μας στη Νορβηγία λάβαμε ένα άρθρο που είχε δημοσιευτεί σε κάποιο ιατρικό περιοδικό στην Ιαπωνία. Αυτό περιέγραφε δύο περίπλοκες περιπτώσεις συστηματικού ερυθηματώδη λύκου στις οποίες χορηγήθηκαν ανοσοσφαιρίνες σε δύο νεαρές γυναίκες—με καλά αποτελέσματα. Στη διάρκεια μιας σύσκεψης που είχαν με τους γιατρούς, οι γονείς μου τους ζήτησαν να διαβάσουν το άρθρο και να δουν αν οι πληροφορίες μπορούσαν να αποδειχτούν υποβοηθητικές στην περίπτωσή μου. Οι γιατροί είχαν διαφορετικές απόψεις σχετικά με το τι έπρεπε να κάνουν. Ανησυχούσαν, για παράδειγμα, για το ότι υπήρχαν λίγες πληροφορίες σχετικά με τις παρενέργειες της θεραπείας με ανοσοσφαιρίνες.

Πίεση για να Δεχτώ Αίμα

Μέχρι τότε βρισκόμουν στο νοσοκομείο επί σχεδόν οχτώ εβδομάδες. Ένα βράδυ ένιωσα έναν οξύ πόνο στο στομάχι μου, και παρουσιάστηκε αίμα στα κόπρανα εξαιτίας εσωτερικών αιμορραγιών. Υπήρξε επικοινωνία με ένα χειρουργό. Αυτός είπε ότι χρειαζόμουν επειγόντως εγχείρηση και αίμα, διαφορετικά θα πέθαινα μέσα σε λίγες ώρες. Αυτός ο χειρουργός είπε στην αδελφή μου, η οποία καθόταν μαζί μου στο νοσοκομείο, ότι το καλύτερο που είχε να κάνει ήταν να με πείσει να δεχτώ αίμα διαφορετικά εκείνη θα ήταν υπεύθυνη για το θάνατό μου. Αυτό με έκανε να θυμώσω, επειδή η απόφαση να αρνηθώ τη μετάγγιση αίματος ήταν δική μου.

Οι γιατροί ήθελαν να μου μιλήσουν ιδιαιτέρως για να βεβαιωθούν ότι η απόφαση ήταν πράγματι δική μου και ότι ήμουν πλήρως ενήμερη του ποιες, κατά τη γνώμη τους, θα ήταν οι συνέπειες της άρνησης αίματος. Έπειτα από 15 λεπτά είχαν πειστεί ότι δεν επρόκειτο να αλλάξω γνώμη. Αντί να με χειρουργήσουν, οι γιατροί μού έδωσαν αντιβιοτικά για να καταπολεμήσουν τη λοίμωξη.

Στις 30 Σεπτεμβρίου, την επομένη της συζήτησης με τους γιατρούς, η αιμοσφαιρίνη μου παρουσίασε πτώση από 6,5 σε 3,5. Με μετέφεραν στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Ήμουν τόσο αδύναμη ώστε χρειαζόμουν οξυγόνο. Μολονότι λίγο πολύ είχα τις αισθήσεις μου σε όλη τη διάρκεια αυτής της κρίσιμης φάσης, δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα. Έτσι τα όσα συνέβησαν τις επόμενες λίγες μέρες μού τα αφηγήθηκαν αργότερα η οικογένειά μου και δύο Χριστιανοί πρεσβύτεροι.

Η Ζωή μου Βρίσκεται σε Κίνδυνο

Τότε οι γιατροί συμφώνησαν να μου χορηγήσουν ενδοφλεβίως ενέσεις ανοσοσφαιρινών. Από τις 9 ως τις 11 Οκτωβρίου, μου έδιναν μια δόση έξι γραμμαρίων ανοσοσφαιρινών τη μέρα. Είχα ακράτεια ούρων και κοπράνων, και οι νοσοκόμες άλλαζαν συνεχώς τα σεντόνια. Η αιμοσφαιρίνη μου συνέχισε να σημειώνει πτώση. Το ιατρικό ιστορικό λέει: «Το χαμηλότερο επίπεδο της αιμοσφαιρίνης της ήταν σύμφωνα με τις μετρήσεις 1,4, και κατόπιν είχε και άλλες μέλαινες κενώσεις [κόπρανα που περιείχαν αίμα], και αποφασίστηκε να μην της κάνουν άλλες αιμοληψίες. Εκείνη την περίοδο ήταν ουσιαστικά ετοιμοθάνατη».

Οι γιατροί είχαν τώρα πια εγκαταλείψει κάθε ελπίδα ανάρρωσης, δηλώνοντας ότι αν επιζούσα θα είχα εγκεφαλική βλάβη και πιθανώς θα ήμουν επίσης μερικώς παράλυτη. Ήταν τόσο σίγουροι ότι δεν μπορούσε να γίνει τίποτα άλλο ώστε στις 12 Οκτωβρίου αποφάσισαν να διακόψουν κάθε συστηματική θεραπεία και απλώς να χορηγούν υγρά. Ο πατέρας μου, ο οποίος συνεχώς με ενθάρρυνε να συνεχίσω να αγωνίζομαι, καθόταν στο προσκέφαλό μου, λέγοντας: «Τώρα είναι μονάχα η Μία και ο Ιεχωβά».

Υπήρχε πάντοτε κάποιος από την εκκλησία στο προσκέφαλό μου μαζί με την οικογένειά μου στη διάρκεια αυτής της κρίσιμης περιόδου. Ένας από αυτούς αφηγήθηκε: «Το Σάββατο το βράδυ, στις 12 Οκτωβρίου, κανένας δεν πίστευε ότι η Μία θα ζούσε έπειτα από αυτή τη νύχτα. Αλλά την Κυριακή το πρωί ήταν ακόμα ζωντανή. Το απόγευμα η αναπνοή της έγινε βαριά, και όλοι περίμεναν ότι αυτό θα ήταν το τέλος. Όλη η οικογένεια συγκεντρώθηκε γύρω από το κρεβάτι της. Εκείνη εισέπνεε βαθιά και, έπειτα από μερικές στιγμές που έμοιαζαν με αιωνιότητα, εξέπνεε. Οι γονείς της υπέφεραν το μεγαλύτερο πόνο που μπορεί να υποφέρουν οι γονείς—να βλέπουν το αγαπημένο τους παιδί να αργοπεθαίνει. Ο πατέρας της είπε ότι θα έπρεπε όλοι να στραφούμε στον Ιεχωβά με προσευχή. Στη συνέχεια μιλούσαμε σιγά, ελπίζοντας ότι η Μία δεν θα χρειαζόταν να υποφέρει πολύ.

»Αλλά η Μία δεν πέθανε. Οι γιατροί και οι νοσοκόμες δεν είχαν δει ποτέ κάτι παρόμοιο—κάποιον να ζει με τόσο χαμηλή αιμοσφαιρίνη. Οι αιμορραγίες σταμάτησαν και έτσι η κατάσταση δεν χειροτέρεψε. Η νύχτα της Κυριακής πέρασε, και η Μία ήταν ακόμα ζωντανή».

Σημείο Στροφής

Τη Δευτέρα το πρωί, στις 14 Οκτωβρίου, ένας από τους γιατρούς ήρθε να με δει. Εγώ ήμουν μισοκοιμισμένη και δεν θυμάμαι το συμβάν. Ο γιατρός στεκόταν δίπλα στο κρεβάτι μου, και η μητέρα μου είπε: «Ο γιατρός ήρθε για να σου πει καλημέρα». Η αντίδρασή μου ήταν ένα πολύ καθαρό «γεια σας». Εκείνος δεν το περίμενε, και ένιωσε έκπληξη και συγκίνηση.

Ο εγκέφαλός μου ήταν μια χαρά, και δεν είχα παραλύσει. Η θεραπεία ξανάρχισε. Μου χορηγούσαν ενδοφλεβίως ερυθροποιητίνη και σιδηρούχα δεξτράνη, καθώς επίσης δύο δόσεις ανοσοσφαιρινών ημερησίως. Σιγά σιγά η κατάστασή μου βελτιώθηκε. Στις 16 Οκτωβρίου η αιμοσφαιρίνη μου παρουσίασε άνοδο και έφτασε στο 2,6, και στις 17 Οκτωβρίου έφτασε στο 3. Η κατάστασή μου συνέχισε να βελτιώνεται. Στις 12 Νοεμβρίου, μου έδωσαν εξιτήριο από το νοσοκομείο, και η αιμοσφαιρίνη μου βρισκόταν στο 8.

Δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια γιατί σταμάτησε η καταστροφή των ερυθρών αιμοσφαιρίων μου ούτε γιατί η αιμοσφαιρίνη μου παρουσίασε τέτοια γοργή άνοδο. Οι ενέσεις ανοσοσφαιρινών, ερυθροποιητίνης και σιδηρούχας δεξτράνης προφανώς έπαιξαν σπουδαίο ρόλο. Στις αρχές του Μαΐου του 1992, η αιμοσφαιρίνη μου ήταν φυσιολογική επειδή είχε φτάσει στο 12,3, και από τότε έχει παραμείνει στα φυσιολογικά επίπεδα.

Τώρα κάνω συντηρητική θεραπεία για να διατηρώ την κατάστασή μου υπό έλεγχο, και η υγεία μου είναι καλή. Στις 28 Νοεμβρίου 1992 παντρεύτηκα κάποιο συγχριστιανό, και τώρα υπηρετούμε τον Ιεχωβά μαζί. Η αρρώστια μου, καθώς και το ότι υπάκουσα στο νόμο του Ιεχωβά σχετικά με το αίμα, με έφερε πιο κοντά στον Ιεχωβά. Τώρα αποβλέπω στο να τον υπηρετώ με όλη μου τη δύναμη στην αιωνιότητα.—Όπως το αφηγήθηκε η Μία Μπιόρντελ.

[Υποσημειώσεις]