Γλίτωσα στο Κατώφλι του Θανάτου με Θεραπεία Χωρίς Αίμα

Όπως το αφηγήθηκε ένα μέλος του προσωπικού από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά

ΦΑΙΝΟΤΑΝ ειρωνικό. Το Φεβρουάριο του 1991 είχα πάει στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής για να βοηθήσω στη διεξαγωγή σεμιναρίων σχετικά με τη χρήση εναλλακτικών μεθόδων αντί των μεταγγίσεων αίματος. Και τώρα βρισκόμουν εγώ στα πρόθυρα του θανάτου με σοβαρή εσωτερική αιμορραγία.

Το πρόβλημα είχε αρχίσει από την προηγούμενη εβδομάδα, όσο βρισκόμουν στο Μεξικό. Ένιωσα κάποιον πόνο στην κοιλιά, αλλά δεν σκέφτηκα ότι ήταν σοβαρό. Ένας ντόπιος γιατρός είπε πως είναι συνηθισμένο για τους Αμερικανούς να αντιμετωπίζουν στομαχικά προβλήματα ενώ επισκέπτονται την περιοχή. Μου έδωσε φάρμακα για να μετριαστεί ο πόνος.

Ενώ πετούσα προς το Μπουένος Άιρες την επόμενη μέρα, ο πόνος αυξήθηκε. Ένιωθα ένα κάψιμο στην κοιλιά που δυο μέρες αργότερα έγινε έντονο σαν φλόγα. Μου έκαναν μια ένεση για να μειωθεί ο πόνος. Αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να τελειώσω τις διαλέξεις μου στο σεμινάριο. Αργότερα, μεταφέρθηκα από το τμήμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά, όπου έμενα μαζί με τη σύζυγό μου, σε ένα τοπικό νοσοκομείο. Εκεί η διάγνωση έδειξε ότι είχα ένα έλκος που όπως φάνηκε είχε σταματήσει να αιμορραγεί πρόσφατα.

Η διάγνωση ήταν κάπως αινιγματική αφού ποτέ δεν είχα έλκος, ούτε συμπτώματα έλκους. Εν πάση περιπτώσει, ελπίζαμε ότι θα ανέρρωνα με ανάπαυση στο κρεβάτι, αντιόξινα φάρμακα και δίαιτα καταπραϋντικών τροφών. Δυστυχώς, όταν επέστρεψα στο αναρρωτήριο του τμήματος, η αιμορραγία άρχισε και πάλι.

Τα κόπρανά μου ήταν μαύρα, γεμάτα αίμα, και εγώ ήμουν χλωμός σαν νεκρός. Τελικά, λιποθύμησα, τραβώντας άθελά μου τον ενδοφλέβιο καθετήρα από το μπράτσο μου. Η σύζυγός μου έτρεξε στο διάδρομο φωνάζοντας τη νοσοκόμα.

Εγχείρηση ή Όχι;

Δυο γιατροί βρέθηκαν σύντομα δίπλα στο κρεβάτι μου. Μέσω ενός διερμηνέα με πληροφόρησαν ότι η αιμοσφαιρίνη μου είχε πέσει στα 6,8 γραμμάρια ανά δεκατόλιτρο (το φυσιολογικό είναι περίπου 15). Είπαν ότι είχαν τηλεφωνική επικοινωνία με κάποιον ειδικό σε εγχειρήσεις χωρίς αίμα. Αυτός σύστηνε να γίνει χειρουργική επέμβαση επειγόντως. Ζήτησα να μάθω ποιες εναλλακτικές λύσεις υπήρχαν αντί της εγχείρησης.

Ρωτήθηκε ένας γαστρεντερολόγος. Αυτός είπε ότι θα μπορούσαν να περάσουν ένα γαστροσκόπιο από το λαιμό μου ως τη διάτρηση που βρισκόταν στο δωδεκαδάκτυλο, το πρώτο μέρος του λεπτού εντέρου. Όταν θα έφτανε στο σημείο της αιμορραγίας, θα μπορούσαν να ρίξουν κάποιο χημικό αιμοστατικό στην πληγή σε μια προσπάθεια να σταματήσει η αιμορραγία.

«Πόσες είναι οι πιθανότητες επιτυχίας;» ρώτησα.

«Περίπου 50-50», απάντησε αυτός. Ωστόσο, ο χειρουργός είπε ότι αν το αιμοστατικό δεν έφερνε αποτελέσματα, η καθυστέρηση και η απώλεια αίματος πιθανώς θα καθιστούσαν αδύνατη μια εγχείρηση στη συνέχεια. Φαινόταν ότι δεν είχα άλλη λύση από τη χειρουργική επέμβαση.

Η στιγμή ήταν συγκινητική. Η σύζυγός μου και εγώ αγκαλιαστήκαμε. Πριν φύγω για το νοσοκομείο με το ασθενοφόρο, συντάχτηκε η διαθήκη μου και την υπέγραψα. Οι φίλοι μας αισθάνονταν ότι μάλλον δεν θα επιζούσα από την εγχείρηση.

Η Χειρουργική Επέμβαση

Στο χειρουργείο, με έβαλαν πάνω σε κάτι που φαινόταν σαν μεγάλο γυάλινο τραπέζι. Φως το διαπερνούσε από κάτω και εκτυφλωτικό φως έπεφτε από ψηλά. Η ανησυχία μου κορυφώθηκε, πράγμα που πρέπει να ήταν ολοφάνερο, αφού ένας από τους χειρουργούς με πλησίασε. «Μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε καλά», είπε. Το θερμό του ενδιαφέρον με καθησύχασε. Μου χορηγήθηκε αναισθητικό μέσω εισπνοής και σε ένα δευτερόλεπτο, όπως μου φάνηκε εμένα, ζαλίστηκα, μούδιασα και έχασα τις αισθήσεις μου.

Ξύπνησα καθώς με μετέφεραν από το φορείο σε ένα κανονικό κρεβάτι νοσοκομείου. Με έπιασε πανικός όταν αισθάνθηκα το φοβερό πόνο από την τομή και από τα σωληνάκια στη μύτη και στο λαιμό μου. Η σύζυγός μου και κάποια φίλη με καθησύχασαν. Η έντονη δίψα μου ελαττωνόταν καθώς μου έβρεχαν τα χείλια μου με νερό. Χαιρόμουν που ήμουν ζωντανός.

Μολονότι με διαβεβαίωσαν ότι η εγχείρηση είχε πετύχει, το αιμοδιάγραμμά μου συνέχιζε να παρουσιάζει πτώση. Ποιο θα μπορούσε να είναι το πρόβλημα; Η εξέταση των κοπράνων μου αποκάλυψε ότι αιμορραγούσα ακόμη. Οι χειρουργοί ήταν βέβαιοι ότι αυτό δεν προερχόταν από το σημείο που μόλις είχαν διορθώσει—αλλά τότε από πού προερχόταν;

Οι γιατροί κατάλαβαν ότι πρέπει να είχα πάρει κάποια τοξική ουσία που προκάλεσε διάτρηση, ίσως στο κόλον. Είπαν ότι ήμουν πολύ εξασθενημένος και δεν θα μπορούσα να υποβληθώ σε άλλη μια εγχείρηση.

Πίεση να Δεχτώ Αίμα

Καθώς το αιμοδιάγραμμά μου συνέχιζε να παρουσιάζει πτώση, η πίεση να δεχτώ μετάγγιση αίματος γινόταν εντονότερη. Η νοσοκόμα που με φρόντιζε είπε ότι αν ήταν γιατρός, απλώς θα έπαιρνε την πρωτοβουλία να μου βάλει αίμα χωρίς να με ρωτήσει. Περίπου στις τρεις το πρωί, ένας γιατρός με πλησίασε και μου είπε: «Πρέπει να βάλεις αίμα αν θέλεις να ζήσεις».

Του εξήγησα ότι ήμουν Μάρτυρας του Ιεχωβά και ότι, τόσο για θρησκευτικούς όσο και για ιατρικούς λόγους, δεν επρόκειτο να δεχτώ μετάγγιση αίματος. (Λευιτικόν 17:10-14· Πράξεις 15:28, 29) Ήταν φανερά αναστατωμένος, αλλά απέδωσα τη συμπεριφορά του στο ότι δεν κατανοούσε και δεν σεβόταν τη σταθερή μου στάση.

Εξαιτίας της αυξανόμενης πίεσης καθώς και άλλων παραγόντων στο νοσοκομείο, ζήτησα εξιτήριο. Σύντομα επέστρεψα με ασθενοφόρο στο αναρρωτήριο του τμήματος.

Επιτυχημένη Ζωοσωτήρια Θεραπεία

Ζήτησα από το γιατρό εκεί, ένα Μάρτυρα του Ιεχωβά, να με διαβεβαιώσει ότι μου είχε χορηγήσει ερυθροποιητίνη (EPO), μια συνθετική ορμόνη η οποία διεγείρει το μυελό των οστών ώστε να παράγει ερυθρά αιμοσφαίρια με ταχύ ρυθμό. Αυτός είπε ότι το είχε κάνει. Φυσικά, το σώμα χρειάζεται ακόμη τα βασικά δομικά στοιχεία για να παράγει υγιή ερυθρά αιμοσφαίρια. Αυτά τα δομικά στοιχεία είναι το φυλλικό οξύ, η βιταμίνη Β και ιδιαίτερα ο σίδηρος. Η ενδοφλέβια χορήγηση σιδηρούχας δεξτράνης (Imferon) είναι ο γρηγορότερος τρόπος για την παροχή του αναγκαίου σιδήρου, και αυτήν ακριβώς ζήτησα.a

Ωστόσο, το Imferon δεν υπήρχε στην Αργεντινή. Ήταν δύσκολο να βρεθεί ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες, επειδή το περισσότερο είχε σταλεί στη Μέση Ανατολή λόγω του πολέμου στον Περσικό Κόλπο. Παρ’ όλα αυτά, τελικά κάτι βρέθηκε και αμέσως ανέλαβε να το μεταφέρει κάποιος Μάρτυρας του Ιεχωβά που θα ταξίδευε στην Αργεντινή.

Η αιμοσφαιρίνη μου τότε ήταν μόνο 4. Ξέροντας ότι η συχνή λήψη δειγμάτων αίματος μπορεί να συντελέσει σε αναιμία, είπα στο μικροβιολόγο που ήρθε στο τμήμα ότι δεν θα του επέτρεπα να μου ξαναπάρει αίμα. Αυτός αντέδρασε: «Πρέπει να παίρνουμε αίμα, για να μάθουμε τι συμβαίνει».

«Ξέρετε τι συμβαίνει», αποκρίθηκα. «Αιμορραγώ, και ποια είναι η πιο πολύτιμη ουσία στο σώμα μου;»

«Το αίμα», παραδέχτηκε.

«Και, προς το παρόν, αποφάσισα να μη δώσω άλλο από το δικό μου», απάντησα. Πόσο χαμηλά έφτασε τελικά το αιμοδιάγραμμά μου δεν ξέρουμε.

Εκείνο το βράδυ προσευχήθηκα ένθερμα στον Ιεχωβά, ικετεύοντάς τον για την κατεύθυνσή του και εκφράζοντας την ελπίδα να ξυπνήσω την επόμενη μέρα. Ξύπνησα, αλλά αισθάνθηκα ότι η δύναμη της ζωής μου με εγκατέλειπε. Ο θάνατος φαινόταν απειλητικά κοντά. Η αιμοσφαιρίνη μου φυσιολογικά είναι περίπου 17,2 γραμμάρια ανά δεκατόλιτρο, και αυτή αποτελεί μια από τις ψηλότερες τιμές της αποδεκτής κλίμακας, άρα είχα χάσει το 75 τοις εκατό και πλέον του αίματός μου. Έπρεπε να γίνει κάτι ακόμη.

Εκείνο το πρωί ζήτησα από τους γιατρούς που με παρακολουθούσαν να συζητήσουμε σχετικά με τη θεραπεία μου. Η βιταμίνη Κ, σημαντική για την πήξη του αίματος, δεν μου είχε χορηγηθεί, αλλά τώρα συμφώνησαν αμέσως να αρχίσουν τη χορήγησή της. Κατόπιν ρώτησα: «Θα μπορούσε κάποιο από τα φάρμακα που μου χορηγείτε να προκαλεί ή να συμβάλλει στην αιμορραγία;»

«Όχι», απάντησαν.

«Είστε βέβαιοι;» επέμεινα.

Νωρίς το επόμενο πρωί, ένας από τους χειρουργούς ήρθε και μου είπε πως έπειτα από περαιτέρω έρευνα είχαν διαπιστώσει ότι ένα από τα φάρμακα θα μπορούσε κάλλιστα να συμβάλλει στην αιμορραγία. Η χρήση του διακόπηκε αμέσως. Η προθυμία των γιατρών να με ακούσουν ως ασθενή και να αναλύσουν προσεκτικά τη θεραπευτική αγωγή μου αύξησε το σεβασμό μου για αυτούς.

Έπειτα από παράκλησή μου, έφεραν ιατρικά έντυπα στο κρεβάτι μου, και άρχισα να τα ερευνώ μαζί με τη σύζυγό μου. Ένα άρθρο ανέφερε κάποιο χημικό αιμοστατικό, ένα φάρμακο που ανακόπτει την αιμορραγία. Μόλις το είχαμε εντοπίσει, μπήκε ο Δρ Μαρσέλο Καλντερόν Μπλάνκο, Μάρτυρας και αυτός, και ανακοίνωσε πως ήθελε να χρησιμοποιήσει κάποιο παρόμοιο προϊόν! Το παρασκεύασμα μου χορηγήθηκε με τον ίδιο τρόπο που γίνεται ο υποκλυσμός. Περίπου την ίδια ώρα, το Imferon έφτασε από τις Ηνωμένες Πολιτείες και μου χορηγήθηκε ενδοφλεβίως.

Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε τώρα ήταν να περιμένουμε. Την ίδια μέρα, άρχισα να αισθάνομαι πιο δυνατός. Τρεις μέρες αργότερα τους επέτρεψα να μου πάρουν αίμα. Ήταν εκπληκτικό το ότι η αιμοσφαιρίνη είχε ανεβεί στο 6! Και όμως, όταν είχε ελεγχτεί πέντε μέρες νωρίτερα, ήταν 4 και ακόμη έπεφτε! Οι γιατροί αμφέβαλλαν. Ζήτησαν να γίνει άλλη μια εξέταση. Αυτή επιβεβαίωσε την πρώτη. Η ερυθροποιητίνη και το Imferon έφερναν αποτελέσματα!

Ο μικροβιολόγος της κλινικής, ο οποίος είχε εξετάσει το αίμα μου, τηλεφώνησε και είπε ότι ο γιατρός πρέπει να μου είχε κάνει μετάγγιση αίματος. «Κανενός το αιμοδιάγραμμα δεν μπορεί να παρουσιάσει τόσο γρήγορη άνοδο χωρίς μετάγγιση αίματος», επέμενε. Ο γιατρός τον διαβεβαίωσε ότι δεν μου είχε δοθεί καθόλου αίμα. «Ποια θεραπευτική αγωγή ακολουθείται και το επίπεδο του αίματος ανεβαίνει τόσο γρήγορα;» ήθελε να μάθει. Τον πληροφόρησαν σχετικά με τη χρήση της ερυθροποιητίνης και του Imferon.

Ο Δρ Αμίλκαρ Φερνάντες Γεϊρέινα, ένας από τους γιατρούς μου που δεν ήταν Μάρτυρας, με επισκέφτηκε τη μέρα που λάβαμε την εξέταση αίματος. Αφού με εξέτασε, είπε έκπληκτος: «Σου δίνω ένα νέο όνομα—Λάζαρος». (Παράβαλε Ιωάννης 11:38-44). Χρειάστηκε να επιστρατεύσω όλες τις δυνάμεις μου για να συγκρατήσω τα δάκρυα.

Ο Δρ Γεϊρέινα είπε: «Μπορείς να ευχαριστείς τον Θεό σου, τον Ιεχωβά, που είσαι ζωντανός». Τον ρώτησα τι εννοούσε. «Αν κάπνιζες, αν έπαιρνες ναρκωτικά ή αν έπινες πολύ», απάντησε, «δεν θα είχες επιζήσει από την εγχείρηση. Αλλά επέζησες επειδή το σώμα σου είναι καθαρό και ισχυρό λόγω του ότι υπακούς στο νόμο του Θεού».

Οι πληροφορίες που χρησιμοποίησα στην περίπτωσή μου ήταν κυρίως ό,τι διδάσκουμε στις Επιτροπές Νοσοκομείων με σεμινάρια στη Βόρεια Αμερική, στην Ευρώπη και στη Λατινική Αμερική. Το πρόγραμμα δίνει έμφαση σε πετυχημένες εναλλακτικές μεθόδους που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε ιατρικές θεραπείες χωρίς αίμα. Ευτυχώς, οι πληροφορίες σχετικά με αυτές τις εναλλακτικές μεθόδους είναι διαθέσιμες για τους γιατρούς μέσω μιας Επιτροπής Νοσοκομείων, από τις 800 και πλέον οι οποίες υπάρχουν τώρα σε όλο τον κόσμο.

Ελπίζω ότι η εμπειρία μου θα βοηθήσει και άλλους Μάρτυρες οι οποίοι ζητούν θεραπεία χωρίς αίμα. Αργότερα, από το νοσοκομείο στο οποίο χειρουργήθηκα επικοινώνησαν με το τμήμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αργεντινή και είπαν ότι τώρα συνειδητοποιούσαν ότι είχαμε μια πετυχημένη θεραπευτική αγωγή για τη θεραπεία ασθενών με μη αιματούχα προϊόντα και ότι θα χαίρονταν να συνεργαστούν μαζί μας στο μέλλον.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Φεύγοντας από το νοσοκομείο μετά την εγχείρησή μου