Οι Γιατροί Διδάχτηκαν Όταν Βρέθηκα στο Κατώφλι του Θανάτου

ΣΤΑ μέσα του Μαΐου του 1991, μάθαμε ότι θα αποκτούσαμε το τέταρτο παιδί μας. Το μικρότερο, ο Μικέλ, ήταν εννιά χρονών, και οι δίδυμες κόρες μας, η Μαρία και η Σάρα, ήταν 13 χρονών. Μολονότι δεν το είχαμε στο πρόγραμμα, σύντομα συνηθίσαμε στην ιδέα ότι θα είχαμε άλλο ένα μωρό.

Κάποιο βράδυ στον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης, ένιωσα έναν ξαφνικό πόνο στον πνεύμονά μου. Την επόμενη μέρα σχεδόν δεν μπορούσα να περπατήσω. Η γιατρός είπε ότι είχα πνευμονία και μου έδωσε πενικιλίνη. Άρχισα να νιώθω καλύτερα έπειτα από μερικές μέρες, αλλά ήμουν πολύ αδύναμη. Τότε, ξαφνικά άρχισαν οι πόνοι στον άλλο μου πνεύμονα, και επαναλήφθηκε η ίδια διαδικασία.

Τις επόμενες μέρες, δεν μπορούσα να ξαπλώσω επειδή είχα δυσκολίες στην αναπνοή. Μια εβδομάδα και κάτι ύστερα από τον πρώτο ξαφνικό πόνο, το ένα πόδι μου μελάνιασε και πρήστηκε. Αυτή τη φορά εισάχθηκα στο νοσοκομείο. Η γιατρός με πληροφόρησε ότι ο πόνος στους πνεύμονες δεν οφειλόταν σε πνευμονία αλλά σε θρόμβωση. Επίσης μου είπε ότι είχα ένα θρόμβο στη βουβωνική χώρα. Έμαθα ότι η θρόμβωση είναι μια από τις πιο κοινές αιτίες θανάτου μεταξύ των εγκύων στη Σουηδία. Λίγες μέρες αργότερα, με μετέφεραν στο Νοσοκομείο Καρολίνσκα Χουικχίσετ στη Στοκχόλμη, το οποίο έχει ειδική μαιευτική κλινική για όσες παρουσιάζουν επιπλοκές στην εγκυμοσύνη.

Οι γιατροί αποφάσισαν να μου χορηγούν την αντιπηκτική ουσία ηπαρίνη. Με διαβεβαίωσαν ότι ο κίνδυνος αιμορραγίας από τη λήψη ηπαρίνης ήταν μικρός σε σύγκριση με τον κίνδυνο δημιουργίας ενός ακόμα θρόμβου στους πνεύμονες. Έπειτα από μερικές εβδομάδες, ήμουν αρκετά καλά για να επιστρέψω στο σπίτι. Ένιωθα γλυκιά, απέραντη ευτυχία που ήμουν ζωντανή καθώς το ζωηρό παιδάκι μεγάλωνε μέσα μου.

Η Ώρα του Τοκετού

Αποφασίστηκε να επισπευστεί ο τοκετός, αλλά προτού γίνουν οι κατάλληλες ενέργειες για να αρχίσει η διαδικασία, ένιωσα έναν έντονο πόνο στο κάτω μέρος της κοιλιάς. Έτσι, με πήγαν εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Ωστόσο, οι γιατροί δεν βρήκαν τίποτα.

Το επόμενο βράδυ η κοιλιά μου ήταν πολύ πρησμένη, και ο πόνος δεν είχε μειωθεί. Στο μέσο της νύχτας, με εξέτασε κάποιος γιατρός και διαπίστωσε ότι είχα πόνους γέννας. Το επόμενο πρωί η κοιλιά μου είχε πρηστεί περισσότερο, και ο πόνος ήταν ανυπόφορος. Ο γιατρός φαινόταν ανήσυχος και με ρώτησε πότε είχα ακούσει το παιδί για τελευταία φορά. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δεν το είχα ακούσει για πολύ καιρό.

Με πήγαν εσπευσμένα στην αίθουσα τοκετού. Μπορούσα να ακούσω το προσωπικό να συζητάει στο βάθος. «Αρνείται να κάνει μετάγγιση αίματος», είπε κάποιος. Κατόπιν μια νοσοκόμα έσκυψε πάνω μου και μου είπε δυνατά: «Το ξέρεις ότι το μωρό σου είναι νεκρό, έτσι δεν είναι;» Ένιωσα σαν να μου είχε καρφώσει κάποιος ένα μαχαίρι στην καρδιά.—Παροιμίαι 12:18, ΜΝΚ.

Σταθερή Άρνηση να Δεχτώ Αίμα

Ξαφνικά εμφανίστηκε ο γιατρός μου και μου είπε ότι η κατάστασή μου ήταν πάρα πολύ σοβαρή. Με ρώτησε αν ενέμενα στην απόφασή μου να μη δεχτώ μετάγγιση αίματος. Δήλωσα κατηγορηματικά ότι ενέμενα, αλλά δεν θυμάμαι και πολλά για το τι έγινε κατόπιν. Ωστόσο, είχα ξεκαθαρίσει στο γιατρό μου ότι οι Χριστιανοί έχουν λάβει την εντολή να απέχουν από αίμα, και ότι ήθελα να υπακούσω στο νόμο του Θεού.—Πράξεις 15:28, 29· 21:25.

Στο μεταξύ, κάλεσαν άλλη μια γιατρό, την Μπάρμπρο Λάρσον, μια επιδέξια χειρουργό. Έφτασε πολύ γρήγορα και με χειρούργησε αμέσως. Όταν άνοιξαν την κοιλιά μου, διαπίστωσαν ότι είχα χάσει τρία λίτρα αίμα εξαιτίας εσωτερικής αιμορραγίας. Αλλά η Δρ Λάρσον σεβάστηκε την απόφασή μου σχετικά με τη μετάγγιση αίματος.

Στη συνέχεια, κάποιος γιατρός είπε ότι ο θάνατός μου ήταν ζήτημα λεπτών. «Δεν ξέρω αν τώρα είναι ακόμα ζωντανή», λέγεται ότι ισχυρίστηκε. Αργότερα μάθαμε ότι οι γιατροί δεν μπόρεσαν να βρουν την αιτία της αιμορραγίας, γι’ αυτό τοποθέτησαν μια γάζα στην κοιλιά μου. Οι γιατροί και οι νοσοκόμες δεν έδιναν καμιά ελπίδα ότι θα ζούσα.

Όταν έφτασαν τα παιδιά μου στο νοσοκομείο και έμαθαν για την κατάστασή μου, ένα από αυτά είπε ότι ο Αρμαγεδδών θα έρθει σύντομα και πως έπειτα θα με ξαναδούν στην ανάσταση. Τι θαυμάσια και δίκαιη διευθέτηση είναι η ανάσταση!—Ιωάννης 5:28, 29· 11:17-44· Πράξεις 24:15· Αποκάλυψη 21:3, 4.

Η Ζωή μου Κρέμεται από Μια Κλωστή

Η αιμοσφαιρίνη μου είχε πέσει στα 4 γραμμάρια ανά δεκατόλιτρο, αλλά η αιμορραγία φαινόταν ότι είχε σταματήσει. Νωρίτερα είχα βάλει ένα αντίτυπο του περιοδικού Ξύπνα! 22 Νοεμβρίου 1991 στο ιατρικό ιστορικό μου. Η Δρ Λάρσον το βρήκε και πρόσεξε την επικεφαλίδα: «Πώς να Αποφύγουμε και να Ελέγξουμε την Αιμορραγία Χωρίς Μετάγγιση Αίματος». Χωρίς καθυστέρηση το εξέτασε λεπτομερώς για να δει αν υπήρχε κάτι που μπορούσε να κάνει προκειμένου να με βοηθήσει να ζήσω. Τα μάτια της έπεσαν στη λέξη «ερυθροποιητίνη», η οποία είναι μια φαρμακευτική ουσία που διεγείρει το σώμα ώστε να παραγάγει ερυθρά αιμοσφαίρια. Κατόπιν μου χορήγησε αυτή την ουσία. Αλλά χρειάζεται χρόνος για να φέρει αποτελέσματα αυτό το φάρμακο. Έτσι το ερώτημα ήταν: Θα δρούσε η ερυθροποιητίνη αρκετά γρήγορα;

Την επόμενη μέρα το επίπεδο της αιμοσφαιρίνης μου είχε πέσει στο 2,9. Όταν ξύπνησα και είδα όλη την οικογένειά μου στο προσκέφαλό μου, αναρωτήθηκα τι είχε συμβεί. Δεν μπορούσα να μιλήσω λόγω της αναπνευστικής συσκευής. Με είχε πιάσει σχεδόν υστερία από τη θλίψη, αλλά δεν μπορούσα ούτε να κλάψω. Όλοι μου έλεγαν ότι έπρεπε να φυλάω τις δυνάμεις μου αν ήθελα να ζήσω.

Την επομένη είχα πυρετό εξαιτίας της φλεγμονής η οποία προκλήθηκε από τη γάζα που είχαν αφήσει στην κοιλιά μου. Η αιμοσφαιρίνη μου έπεσε στο 2,7. Αν και είναι πολύ επικίνδυνο να κάνεις αναισθησία σε κάποιον που βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση, η Δρ Λάρσον εξήγησε ότι, παρά τους κινδύνους, ήταν αναγκασμένοι να με χειρουργήσουν ξανά για να βγάλουν τη γάζα.

Πριν από την εγχείρηση επέτρεψαν στα παιδιά να έρθουν να με δουν. Όλοι νόμιζαν ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο αντίο. Αρκετά μέλη του ιατρικού προσωπικού έκλαιγαν. Δεν πίστευαν ότι θα τα κατάφερνα. Τα παιδιά μας ήταν πολύ γενναία, και αυτό με γέμισε ηρεμία και σιγουριά.

Επειδή μου χορήγησαν την κατώτατη δυνατή δόση αναισθητικού, μερικές φορές μπορούσα να ακούσω τι συζητούσε το προσωπικό. Μερικοί μιλούσαν για εμένα σαν να ήμουν ήδη νεκρή. Αργότερα, όταν αφηγήθηκα τι είχα ακούσει στη διάρκεια της εγχείρησης, μια νοσοκόμα μού ζήτησε συγνώμη. Αλλά είπε ότι ήταν πεπεισμένη πως θα πέθαινα και ακόμα δεν μπορούσε να καταλάβει πώς έζησα.

Την επομένη ένιωθα λίγο καλύτερα. Η αιμοσφαιρίνη μου ήταν 2,9 και ο αιματοκρίτης μου 9. Οι Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές μου με επισκέπτονταν, και έφερναν φαγητό και καφέ για την οικογένειά μου. Νιώθαμε ευγνωμοσύνη για την αγάπη και τη στοργή τους. Το βράδυ η κατάστασή μου παρέμενε κρίσιμη αλλά είχε σταθεροποιηθεί, και με μετέφεραν σε άλλη πτέρυγα.

Οι Γιατροί Διδάσκονται

Πολλά μέλη του ιατρικού προσωπικού ήθελαν να μάθουν πώς τα πήγαινα, και οι περισσότεροι ήταν πολύ ευγενικοί. Μια νοσοκόμα είπε: «Ο Θεός σου πρέπει να σε έσωσε». Κάποιος γιατρός από άλλη πτέρυγα ήρθε να με δει και σχολίασε: «Θέλω να δω πώς μοιάζει ένας άνθρωπος με τόσο χαμηλή αιμοσφαιρίνη. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είστε τόσο νηφάλια».

Την επομένη, η γιατρός μου αν και είχε ρεπό ήρθε να με δει. Μου είπε ότι ντρεπόταν για όσα είχαν συμβεί. Αν ανέρρωνα πλήρως, μου είπε, θα άρχιζαν μια καινούρια έρευνα για τις εναλλακτικές λύσεις αντί της μετάγγισης αίματος στη θεραπεία ασθενών.

Η ανάρρωσή μου ήταν εντυπωσιακή. Δυόμισι εβδομάδες μετά τον τραγικό μου τοκετό, η αιμοσφαιρίνη μου αυξήθηκε σε 8 και κάτι. Έτσι, μου έδωσαν εξιτήριο από το νοσοκομείο. Τρεις μέρες αργότερα είχαμε την ετήσια συνέλευσή μας περιοχής των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και ήμουν εκεί. Πόσο ενθαρρυντικό ήταν να βλέπω ξανά τους Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές μας που μας υποστήριξαν τόσο πολύ στη διάρκεια της δοκιμασίας μας!—Παροιμίαι 17:17.

Όπως υποσχέθηκε η Δρ Λάρσον, μια έκθεση για την περίπτωσή μου δημοσιεύτηκε αργότερα στο σουηδικό ιατρικό περιοδικό Λεκερτίντνιγκεν (Läkartidningen) με τίτλο «Η Ερυθροποιητίνη Αντικαθιστά τη Μετάγγιση Αίματος». Η έκθεση έλεγε: «Μια 35χρονη γυναίκα, Μάρτυρας του Ιεχωβά, έπαθε οξεία μαζική αιμορραγία κατά τον τοκετό. Αρνήθηκε τη μετάγγιση αίματος αλλά δέχτηκε τη θεραπεία με ερυθροποιητίνη. Έπειτα από εννιά μέρες μετεγχειρητικής θεραπείας με υψηλές δόσεις ερυθροποιητίνης, η αιμοσφαιρίνη ανέβηκε από 2,9 σε 8,2 γραμμάρια ανά δεκατόλιτρο χωρίς καμιά παρενέργεια».

Το άρθρο κατέληγε: «Αρχικά η ασθενής ήταν πολύ αδύναμη, αλλά ανέρρωσε εκπληκτικά γρήγορα. Επιπλέον, η μετεγχειρητική πορεία ήταν εντελώς απαλλαγμένη από επιπλοκές. Η ασθενής πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο έπειτα από δύο εβδομάδες».

Μολονότι αυτή η εμπειρία ήταν ένα σκληρό χτύπημα για εμάς, είμαστε ευχαριστημένοι που, ως αποτέλεσμα, μερικοί γιατροί ίσως διδάχτηκαν περισσότερα πράγματα για τις εναλλακτικές λύσεις αντί της μετάγγισης αίματος. Ελπίζουμε ότι θα είναι έτοιμοι να δοκιμάσουν αυτές τις θεραπευτικές μεθόδους που στέφθηκαν με επιτυχία.—Όπως το αφηγήθηκε η Αν Γυψιώτη.

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Με τη χειρουργό μου που ήταν πρόθυμη να βοηθήσει