Τα Γεγονότα που Βρίσκονται Πίσω Από τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και το Χαλοουίν

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ δείχνει ότι ο Ιησούς ήταν 33 1/2 ετών όταν σταυρώθηκε στις αρχές της άνοιξης του έτους 33 Κ.Χ., τον καιρό του Ιουδαϊκού Πάσχα. Αυτό σημαίνει, μετρώντας προς τα πίσω, ότι η εποχή που γεννήθηκε ήταν στις αρχές φθινοπώρου.

Η γιορτή των Σατουρναλίων της ειδωλολατρικής Ρώμης, τα γενέθλια του ακατανίκητου ήλιου, ήταν περίπου τρεις μήνες αργότερα. Πώς μεταφέρθηκε η γιορτή της γέννησης του Ιησού στις 25 Δεκεμβρίου, για να συμπέσει με βλάσφημο τρόπο με την ειδωλολατρική γιορτή των γενεθλίων του ήλιου;

Οι μικρότερες σε διάρκεια μέρες του Δεκεμβρίου προκαλούσαν δεισιδαιμονικό πανικό μεταξύ των λάτρεων του ήλιου, οι οποίοι φοβούνταν ότι ο θεός τους πέθαινε. Αυτοί άναβαν κεριά και υπαίθριες φωτιές για να βοηθήσουν να συνέλθει ο θεός που έπασχε. Αυτό φαινόταν να έχει αποτελέσματα. Μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο, στις 21 Δεκεμβρίου, ο θεός-ήλιος φαινόταν πως ανακτούσε τις δυνάμεις του καθώς οι μέρες μεγάλωναν.

«Ο Δεκέμβριος ήταν ο κύριος μήνας των ειδωλολατρικών γιορτών, και η 25η Δεκεμβρίου ήταν το αποκορύφωμα των χειμωνιάτικων ξέφρενων γλεντιών», εξηγεί η Εκκλησιαστική Εφημερίδα των Χριστουγέννων (Church Christmas Tab). «Μερικοί πιστεύουν ότι ο επίσκοπος της Ρώμης επέλεξε την 25η Δεκεμβρίου ως την ημερομηνία γέννησης του Χριστού με σκοπό να ‘καθαγιάσει’ τις ειδωλολατρικές γιορτές. Αυτό που προέκυψε ήταν ένα παράξενο μείγμα ειδωλολατρικών και Χριστιανικών γιορτών το οποίο τώρα ο κόσμος ονομάζει Χριστούγεννα». Το ίδιο άρθρο παραδέχεται: «Η λέξη ‘Χριστούγεννα’ δεν εμφανίζεται στην Αγία Γραφή. Και η Γραφή δεν δίνει καμιά εντολή για τον εορτασμό της γέννησης του Ιησού».

Δεν είναι παράξενο που ο θεολόγος Τερτυλλιανός παραπονέθηκε: «Εμείς, που δεν είμαστε εξοικειωμένοι με τα Σάββατα, τις νεομηνίες και τις άλλες γιορτές οι οποίες ήταν κάποτε αποδεκτές από τον Θεό, τηρούμε συστηματικά τα Σατουρνάλια [και άλλες ειδωλολατρικές γιορτές], ανταλλάσσουμε δώρα, . . . και διασκεδάζουμε θορυβωδώς με αθλήματα και συμπόσια».

Ο Πάπας Γρηγόριος Α΄ συνέχισε αυτή τη μολυσματική τάση. Σύμφωνα με το περιοδικό Φυσική Ιστορία (Natural History), «αντί να προσπαθήσουν να εξαλείψουν τα έθιμα και τις πεποιθήσεις των λαών, οι οδηγίες του πάπα ήταν χρησιμοποιήστε τες. Αν μια ομάδα λαών λατρεύει ένα δέντρο, αντί να το κόψετε, αφιερώστε το στον Χριστό και επιτρέψτε τους να συνεχίσουν τη λατρεία τους».

Καμιά Ανάμειξη της Αλήθειας με το Ψέμα

Μήπως αυτή η πολιτική του συμβιβασμού έχει τη θεϊκή επιδοκιμασία; Προσέξτε την προειδοποίηση που απηύθυνε ο Θεός στο λαό του όταν ήταν έτοιμοι να μπουν στην ειδωλολατρική Χαναάν: ‘Πρόσεχε εις σεαυτόν . . . μήποτε εξετάσης περί των θεών αυτών, λέγων, Πώς ελάτρευον τα έθνη ταύτα τους θεούς αυτών; ούτω θέλω κάμει και εγώ. Δεν θέλεις κάμει ούτως εις Ιεχωβά τον Θεόν σου· διότι παν βδέλυγμα, το οποίον ο Ιεχωβά μισεί, έκαμον εις τους θεούς αυτών’. (Δευτερονόμιον 12:30, 31) Η ίδια προειδοποίηση επαναλαμβάνεται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές: «Μην μπαίνετε άνισα κάτω από τον ίδιο ζυγό με απίστους. Διότι τι σχέση έχουν η δικαιοσύνη και η ανομία; Ή τι συμμετοχή έχει το φως με το σκοτάδι; Ακόμη, τι αρμονία υπάρχει μεταξύ του Χριστού και του Βελίαλ [Σατανά, υποσημείωση στη ΜΝΚ]; Ή τι μερίδα έχει ένα πιστό άτομο με ένα άπιστο;»—2 Κορινθίους 6:14, 15.

Τι είναι εκείνο που ο Θεός βρίσκει τόσο προσβλητικό όσον αφορά αυτούς τους ψεύτικους θεούς και τη λατρεία τους; Ο Σατούρνος ήταν ο Ρωμαίος θεός-ήλιος προς τιμή του οποίου γίνονταν τα Σατουρνάλια. Το άξιζε αυτό; Ο Σάιμον Σάμα, καθηγητής της ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, λέει για αυτόν ότι «προς τιμή του οργανώνονταν όργια με φαγοπότι και με άλλες ανήθικες δραστηριότητες». Το περιοδικό Λίαρς (Lear’s) αποκαλεί αυτή τη γιορτή «το πιο ξακουστό όργιο οινοποσίας στον αρχαίο κόσμο».

Η λατρεία του θεού-ήλιου Μίθρα επεκτάθηκε σε όλη την Ασία. Σύμφωνα με τον ανθρωπολόγο Γκάμπριελ Σίμπρουκ, αυτός ήταν «ένας πολεμιστής θεός, ο οποίος έριχνε θανατηφόρα βέλη και ανίατες ασθένειες στους εχθρούς του στο πεδίο της μάχης».

Η λατρεία του ήλιου ήταν ιδιαίτερα αιματηρή μεταξύ των Αζτέκων. Το περιοδικό Φυσική Ιστορία εξηγεί ότι, «αν τα θύματα δεν θυσιάζονταν στους θεούς του ήλιου, κάθε μορφή ζωής—περιλαμβανομένων και των ίδιων των θεών—θα πέθαινε».

Ανασκοπώντας την προέλευση αυτής της γιορτής (βλέπε πλαίσιο κάτω), μπορεί πιθανώς να μη σας ξαφνιάσει καθόλου το γεγονός ότι οι μάγισσες και οι σατανιστές εξακολουθούν να θεωρούν ιερή την 25η Δεκεμβρίου. Η εφημερίδα Σαν Φρανσίσκο Κρόνικλ (San Francisco Chronicle) της 21ης Δεκεμβρίου 1991 παραθέτει τα λόγια μιας μάγισσας η οποία είναι και δημοφιλής ειδωλολάτρισσα συγγραφέας: «Είναι μια από τις πιο κοπιώδεις γιορτές μας. Μένουμε ξάγρυπνοι όλη νύχτα». Ένα μέλος της ομάδας Διαθήκη της Θεάς δήλωσε: «Κάνουμε μια τελετουργική αναπαράσταση. . . . Τα μέλη του κλήρου μας εκτελούν ένα μυστήριο σχετικά με τη γέννηση του παιδιού του ήλιου».

Θα δεχτεί ο Θεός ή ο Γιος του τέτοια τιμή, η οποία αντικατοπτρίζει τη λατρεία ψεύτικων θεών;

Πάσχα—Έχει Σχέση με την Αστάρτη;

Οι εορταστικές εκδηλώσεις αυτής της οικογένειας αρχίζουν νωρίς το πρωί καθώς σηκώνονται και χαιρετούν την ανατολή με ευλαβικό φόβο. Τα παιδιά φορούν τα καλύτερά τους καινούρια ρούχα, και η εμφάνισή τους συμπληρώνεται με καινούρια καπέλα. Η γιορτή περιλαμβάνει εμβλήματα κουνελιών, καλάθια γεμάτα αβγά βαμμένα με ζωηρά χρώματα και ζεστά κουλούρια με το σήμα του σταυρού. Πρέπει να είναι το Πάσχα (στην αγγλική Ίστερ). Ή μήπως όχι;

Η άνοιξη ήταν ιερή για τους λάτρεις του σεξ στη Φοινίκη. Η θεά τους της γονιμότητας, η Αστάρτη, ή αλλιώς Ιστάρ (για τους Έλληνες Αφροδίτη), είχε ως σύμβολά της το αβγό και το λαγό. Αυτή είχε ακόρεστη δίψα για αίμα και ανήθικο σεξ. Τα διάφορα αγάλματά της την απεικόνιζαν να έχει χυδαία μεγεθυσμένα όργανα αναπαραγωγής, ή με ένα αβγό στο χέρι της και ένα κουνέλι στο πλευρό της. Η ιεροδουλία ήταν μέρος της λατρείας της. Στη Χαναάν, η θεά του σεξ ήταν η σύζυγος του Βάαλ. Την τιμούσαν με μεθύσια και σεξουαλικά όργια, και οι λάτρεις της είχαν την πεποίθηση ότι οι σεξουαλικές τους σχέσεις βοηθούσαν να επιτευχτεί η πλήρης αφύπνιση και η ένωση του Βάαλ με τη σύζυγό του. Σύμφωνα με το βιβλίο Πρόσφατες Ανακαλύψεις σε Βιβλικές Χώρες (Recent Discoveries in Bible Lands), «σε καμιά χώρα δεν έχει βρεθεί τόσο μεγάλος σχετικά αριθμός ειδωλίων της γυμνής θεάς της γονιμότητας, μερικά από τα οποία είναι ιδιαίτερα χυδαία».

Κάτω από μνημεία της στην Καρχηδόνα, ανακαλύφτηκαν ζωηρόχρωμες τεφροδόχοι που περιείχαν απανθρακωμένα οστά μικρών παιδιών. Οι γονείς τους, συνήθως άνθρωποι της ανώτερης τάξης, επιζητούσαν την ευλογία των θεών στα πλούτη και στην επιρροή τους. Μερικές από τις τεφροδόχους που βρέθηκαν περιείχαν υπολείμματα αρκετών παιδιών διαφορετικών ηλικιών, ίσως από την ίδια οικογένεια.

Μια ματιά στο πλαίσιο επάνω θα φανερώσει πόσο άσχημα συγκαλυμμένες είναι οι σύγχρονες εκδόσεις αυτών των αρχαίων τελετουργιών. Ακόμη και το όνομα Ίστερ ελάχιστα διαφέρει από το αρχαίο ειδωλολατρικό όνομα. Είναι, λοιπόν, αυτός ο τρόπος για να τιμάει κανείς τον άγιο Γιο του Θεού;

Χαλοουίν—Αρχαία Νύχτα Τρόμου

Είναι η τελευταία νύχτα του Οκτωβρίου. Κάτω από το σεληνόφως, μια μικρή ομάδα που αποτελείται από μεταμφιεσμένες μορφές κινείται από σπίτι σε σπίτι δηλώνοντας τις απαιτήσεις της με φοβερές απειλές. Μερικά κατώφλια τα φυλάνε κεφάλια, φτιαγμένα από κολοκύθες, τα οποία μορφάζουν και φωτίζονται από αναμμένα κεριά—φτιαγμένα από ανθρώπινο λίπος. Άλλες πόρτες στάζουν ανθρώπινο αίμα. Είναι η νύχτα του Σαμέν, του Κέλτη κυρίου των νεκρών.

Ίσως σε καμιά άλλη «εκχριστιανισμένη» γιορτή ο Σατανάς δεν τιμάει με τόσο κραυγαλέο τρόπο τον εαυτό του και δεν κάνει μνημόσυνο για τους νεκρούς που έχασε στον πόλεμο. Ο συγγραφέας Τζ. Γκαρνιέ εκφράζει την άποψη ότι οι γιορτές των παθημάτων και του θανάτου ανάγονται στην αρχαία καταστροφή όλων των ανθρώπινων ακολούθων του, καθώς και των υβριδικών γιων των ξεπεσμένων αγγέλων, τον καιρό του Κατακλυσμού. Πολιτισμοί σε όλο τον κόσμο έχουν γιορτές για τους νεκρούς, ‘οι οποίες γιορτάζονται την ίδια ή περίπου την ίδια μέρα στην οποία, σύμφωνα με την αφήγηση του Μωυσή, έγινε ο Κατακλυσμός, δηλαδή, τη δέκατη έβδομη ημέρα του δεύτερου μήνα—του μήνα που σχεδόν αντιστοιχεί με το δικό μας Νοέμβριο’.—Η Λατρεία των Νεκρών (The Worship of the Dead), του Τζ. Γκαρνιέ.

Οι Δρυίδες δεν αποτελούσαν εξαίρεση. Στις 31 Οκτωβρίου, λεγόταν ότι ο Σαμέν ελευθέρωνε τα πνεύματα των νεκρών για να αναμειχτούν με τους ζωντανούς. Οι Δρυίδες γύριζαν στους δρόμους κρατώντας φανάρια και όταν έφταναν σε κάποιο σπίτι απαιτούσαν να τους δοθούν χρήματα ως προσφορά για τον Σατανά.

Η γιορτή Χαλοουίν (παραμονή της γιορτής των Αγίων Πάντων που τηρεί η Καθολική Εκκλησία) είναι μια μεγάλη σατανιστική τελετουργική ημέρα. «Είναι μια θρησκευτική γιορτή για τον κάτω κόσμο, με τους σατανιστές να προσφέρουν θυσίες και τις μάγισσες να γιορτάζουν στα κρυφά με κύκλους προσευχών ή γεύματα για τους νεκρούς», σύμφωνα με ένα άρθρο της εφημερίδας Η.Π.Α. Σήμερα (USA Today). Αυτό παρέθετε τα λόγια του μάγου Μπράιαν Τζόρνταν από την Ουάσινγκτον: «[Οι Χριστιανοί] δεν το συνειδητοποιούν, αλλά γιορτάζουν τη γιορτή μας μαζί μας. . . . Αυτό μας αρέσει».

Γονείς, θέλετε να μιμούνται τα παιδιά σας αυτές τις καταχθόνιες τελετουργίες;

[Πλαίσιο στη σελίδα 12]

Τα Σύμβολα των Χριστουγέννων

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο «έχει ελάχιστη σχέση με το Χριστιανικό εορτασμό και μεγάλη σχέση με την επίμονη επιβίωση μέσω των χιλιετιών ειδωλολατρικών τελετουργιών για το χειμερινό φως και την αναγέννηση». (Δε Μπόστον Χέραλντ [The Boston Herald]) «Τα δέντρα που είχαν πάνω τους κρεμασμένα στολίδια αποτελούσαν επί αιώνες μέρος των ειδωλολατρικών γιορτών».—Εκκλησιαστική Εφημερίδα των Χριστουγέννων.

Το λιόπρινο ήταν δημοφιλές στους Κέλτες «για να διατηρεί σε τάξη τους καλικάντζαρους του σπιτιού την περίοδο του χειμερινού ηλιοστασίου. . . . Αυτό μπορούσε να απομακρύνει το κακό, να συμβάλει στην ερμηνεία ονείρων και να προστατέψει το σπίτι από τους κεραυνούς».—Όμορφη Βρετανική Κολομβία (Beautiful British Columbia).

Το γκι «προήλθε από τους Δρυίδες στην Αγγλία οι οποίοι το χρησιμοποιούσαν σε μια παράξενη λατρεία που σχετιζόταν με δαιμονικές και απόκρυφες δυνάμεις».—Εκκλησιαστική Εφημερίδα των Χριστουγέννων.

Την 25η Δεκεμβρίου «οι Μιθραϊστές γιόρταζαν τη γέννηση του Μίθρα . . . Δεν υπάρχει καμιά απολύτως Βιβλική πηγή που να δείχνει ότι η 25η Δεκεμβρίου είναι η μέρα των Χριστουγέννων».—Ισαάκ Ασίμοφ.

Η ανταλλαγή δώρων ήταν χαρακτηριστικό των Σατουρναλίων. «Στη γιορτή αυτή αναμενόταν να κάνει κανείς κάποιο δώρο σε όλους τους φίλους του».—Η Αρχαία Ιταλία και η Σύγχρονη Θρησκεία (Ancient Italy and Modern Religion).

Το άστρο «στην κορυφή του δέντρου το λάτρευαν στην Ανατολή ως σύμβολο αγνότητας, αγαθότητας και ειρήνης 5.000 χρόνια πριν από τη γέννηση του Χριστού».—Κήρυκας της Ενωμένης Εκκλησίας (United Church Herald).

Το κερί «δεν προέρχεται . . . από το Χριστιανικό αγιαστήριο. Το πήραμε από έναν πολύ παλαιότερο βωμό, τη βελανιδιά των Δρυίδων».—Κήρυκας της Ενωμένης Εκκλησίας.

Ο Αϊ-Βασίλης είναι κλεμμένος «από την αρχαία γερμανική μυθολογία: Ο Θωρ ήταν ένας ηλικιωμένος, εύθυμος και φιλικός άντρας, γεροδεμένος με μακριά άσπρη γενειάδα. Οδηγούσε μια άμαξα και λεγόταν ότι ζούσε στη χώρα του βορρά . . . Το στοιχείο του ήταν η φωτιά, το χρώμα του ήταν το κόκκινο. Το τζάκι κάθε σπιτιού ήταν αφιερωμένο σε αυτόν, και λεγόταν ότι κατέβαινε σε αυτό μέσα από την καμινάδα».—Κήρυκας της Ενωμένης Εκκλησίας.

[Πλαίσιο στη σελίδα 13]

Οι Τελετουργίες της Άνοιξης

Το Πάσχα (Ίστερ) ήταν «αρχικώς η εαρινή εορτή προς τιμή της τευτονικής θεάς του φωτός και της ανοίξεως γνωστής στην αγγλοσαξονική ως Ίστερ». (Το Λεξικό της Αγίας Γραφής, του Γουεστμίνστερ [The Westminster Dictionary of the Bible]) «Δεν υπάρχει στην Καινή Διαθήκη καμιά απόδειξη για την τήρηση του εορτασμού του Ίστερ».—Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (Encyclopædia Britannica).

Το κουνέλι «ήταν ο συνοδός της γερμανικής θεάς Όσταρα».—Στερεότυπο Λεξικό της Λαογραφίας, της Μυθολογίας και των Θρύλων, των Φανκ και Γουάγκναλς (Funk & Wagnalls Standard Dictionary of Folklore, Mythology and Legend).

Τα αβγά «λέγεται ότι τα έβαφαν και τα έτρωγαν στις γιορτές της άνοιξης στην αρχαία Αίγυπτο, στην Περσία, στην Ελλάδα και στη Ρώμη».—Γιορτές (Celebrations).

Το πασχαλινό καπέλο αρχικά «ήταν ένα στεφάνι με λουλούδια ή φύλλα. Το κυκλικό του σχήμα αναπαριστούσε το στρογγυλό ήλιο και την πορεία του στον ουρανό η οποία έφερνε την επιστροφή της άνοιξης». Τα καινούρια πασχαλινά ρούχα ήρθαν στην επιφάνεια επειδή «θεωρούνταν αγένεια και συνεπώς έφερνε κακή τύχη το να χαιρετήσει κανείς τη Σκανδιναβή θεά της Άνοιξης, ή Ίστερ, φορώντας οτιδήποτε άλλο εκτός από καινούρια φορεσιά, εφόσον η θεά έντυνε τη γη με καινούρια φορεσιά».—Το Τεράστιο Βιβλίο των Προλήψεων (The Giant Book of Superstitions).

Τα ζεστά κουλούρια με το σήμα του σταυρού: «Όπως και οι Έλληνες, έτσι και οι Ρωμαίοι έτρωγαν ψωμί με το σήμα του σταυρού . . . στις δημόσιες θυσίες». Τα έτρωγαν οι ειδωλολάτρες Σάξονες προς τιμή της Ίστερ».—Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα.

Η πρωινή λειτουργία αποτελεί παράλληλο των ιεροτελεστιών που «εκτελούνταν την εαρινή ισημερία υποδεχόμενοι τον ήλιο στη μεγάλη του δύναμη να φέρει νέα ζωή σε όλα τα αναπτυσσόμενα όντα».—Γιορτές.

[Πλαίσιο στη σελίδα 14]

Οι Φρικιαστικές Ρίζες της Γιορτής Χαλοουίν

Μάσκες και κοστούμια: «Οι Κέλτες άφηναν έξω φαγητό, ποτό και άλλα κεράσματα για τα πνεύματα και κατόπιν τα ξεγελούσαν και τα απομάκρυναν φορώντας μάσκες και κοστούμια και παρελαύνοντας ως την άκρη του χωριού».

Οι υπαίθριες φωτιές ήταν «στην πραγματικότητα ‘φωτιές από κόκαλα’» με τις οποίες «οι ιερείς επιδίωκαν να εξευμενίσουν το θεό ήλιο θυσιάζοντας ζώα και, συχνά, ανθρώπους επίσης». (Δε Τάμπα Τρίμπιουν [The Tampa Tribune]) «Παρατηρώντας τον τρόπο με τον οποίο πέθαιναν οι θυσίες, οι Δρυίδες αναζητούσαν οιωνούς για το μέλλον».—Μπομόν Εντερπράιζ (Beaumont Enterprise).

Παιχνίδι «Τρικ ορ τριτ»: «Η κραυγή των Δρυίδων ήταν παρόμοια με τη σύγχρονη φράση ‘Τρικ ορ Τριτ’».—Σέντραλ Κόουστ Πάρεντ (Central Coast Parent).

Τρομακτικές ιστορίες: «Οι αιματηρές τελετουργίες των Δρυίδων διαιωνίζονται καθώς οι νέοι δίνουν έμφαση στα φαντάσματα και στα πνεύματα. . . . Τα πάρτι της γιορτής Χαλοουίν και η αφήγηση τρομακτικών ιστοριών προέρχονται επίσης από την εποχή των Δρυίδων οπότε πιστευόταν ότι τα πνεύματα περιφέρονταν στη γη».—Δε Τάμπα Τρίμπιουν.

Παρά την ειδωλολατρική προέλευση αυτών των γιορτών, μερικοί θα αντιδράσουν στην ιδέα να αρνηθούν στα παιδιά τη διασκέδαση των σύγχρονων γιορτών. Στο κάτω-κάτω, τι ξέρουν τα ενημερωμένα παιδιά σχετικά με τον Σατούρνο, την Αστάρτη και τον Σαμέν της αρχαιότητας; Μερικά παιδιά ξέρουν αρκετά πράγματα. Επίσης ξέρουν ότι δεν θέλουν να συμμετέχουν σε αυτές τις γιορτές.

[Εικόνες στη σελίδα 12]

Μίθρας

Θωρ

[Ευχαριστίες]

Mithra: Musée du Louvre, Paris

Thor: The Age of Fable by T. Bulfinch, 1898

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Αστάρτη

[Ευχαριστία για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 14]

Κρανίο: U.S. Forest Service photo