Μια Ζωή που Δεν θα Ήθελα να την Αλλάξω

ΠΟΛΛΟΙ άνθρωποι μετανιώνουν για τον τρόπο με τον οποίο έχουν ζήσει τη ζωή τους. Μπορεί να λένε: ‘Αν μπορούσα να ξαναρχίσω τη ζωή μου, πόσα πράγματα θα έκανα με διαφορετικό τρόπο!’ Αλλά αναπολώντας τη δική μου ζωή, μολονότι δεν ήταν εύκολη, βλέπω ότι ήταν μια ζωή που δεν θα ήθελα να την αλλάξω.

Οι γονείς μου με ανέθρεψαν ως Μάρτυρα του Ιεχωβά και έθεσαν στην καρδιά μου τους νόμους του Θεού από τη βρεφική ηλικία. (2 Τιμόθεο 3:15) Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια εποχή που να μην πήγαινα σε συναθροίσεις και συνελεύσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Μάλιστα όταν ήμουν κοριτσάκι, πήγαινα επίσης μαζί με μεγαλύτερους σε ηλικία Μάρτυρες για να επισκεφτώ τους ανθρώπους και να τους βοηθήσω να μάθουν για τη Γραφική ελπίδα της αιώνιας ζωής σε μια παραδεισένια γη υπό την κυβέρνηση της Βασιλείας του Θεού. (Ματθαίος 24:14) Θυμάμαι ακόμα που σε ηλικία πέντε χρονών πρόσφερα σε άλλους το βιβλιάριο με τίτλο Η Βασιλεία, η Ελπίς του Κόσμου.

Οι γονείς μου άκουσαν για πρώτη φορά την αλήθεια σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού το 1917. Μολονότι πήγαιναν τακτικά στην εκκλησία, αναγνώρισαν ότι τα όσα άκουσαν σε κάποια διάλεξη που εκφώνησε ένας περιοδεύων εκπρόσωπος της Εταιρίας Σκοπιά, στο Μπρίτζτον του Νιου Τζέρσι των Η.Π.Α., ήταν η αλήθεια. Ο παππούς μου άκουσε την ίδια διάλεξη, και πείστηκε και αυτός ότι όσα άκουσε ήταν η αλήθεια. Αργότερα, όταν ήμουν 14 χρονών, βαφτίστηκα σε μια συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά που έγινε στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν, συμβολίζοντας την αφιέρωση της ζωής μου στον Ιεχωβά.

Εκείνα τα χρόνια, οι εβδομαδιαίες συναθροίσεις μας για μελέτη της Αγίας Γραφής διεξάγονταν στο καθιστικό μας. Τελικά αγοράστηκε ένα μαγαζί και μετατράπηκε σε Αίθουσα Βασιλείας. Εκείνον τον καιρό υπήρχαν λίγες Αίθουσες Βασιλείας. Αλλά σήμερα, σε όλη τη γη, δεκάδες χιλιάδες τέτοιες αίθουσες στεγάζουν τις 70.000 και πλέον εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Έναρξη της Ολοχρόνιας Διακονίας

Η μητέρα μου άρχισε τη σταδιοδρομία της ως ολοχρόνια διάκονος το 1939 και τη συνέχισε μέχρι το θάνατό της σε ηλικία 85 χρονών. Ο αδελφός μου, ο Ντικ, και εγώ αρχίσαμε τη σταδιοδρομία μας στην ολοχρόνια υπηρεσία την 1η Απριλίου 1941, όταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος μαινόταν στην Ευρώπη και η εναντίωση κατά των Μαρτύρων του Ιεχωβά είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις λόγω της ουδέτερης στάσης μας σχετικά με την πολιτική.

Τρεις από τους νεαρούς Μάρτυρες της εκκλησίας μας καταδικάστηκαν σε πενταετή κάθειρξη λόγω της ουδετερότητάς τους. Πόσο ενθαρρυντικό είναι να βλέπω δύο από αυτούς τους άντρες να εξακολουθούν να υπηρετούν ως πρεσβύτεροι στην εκκλησία! Ο αδελφός μου υπηρέτησε αργότερα στο Μπέθελ του Μπρούκλιν, τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, στη Νέα Υόρκη, και εξακολουθεί να υπηρετεί ως πρεσβύτερος στη γενέτειρά μας, στο Μίλβιλ του Νιου Τζέρσι.

Εκείνα τα χρόνια του πολέμου ήταν πολύ δύσκολα στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς και αλλού, για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Οι οχλοκρατικές ενέργειες ήταν κάτι το συνηθισμένο. Παιδιά αποβλήθηκαν από τα σχολεία. (Βλέπε Ξύπνα! 22 Ιουλίου 1993, στη βιογραφία της Λίλιαν Γκομπάιτας Κλόζε). Χιλιάδες πνευματικοί αδελφοί μας φυλακίστηκαν, γι’ αυτό χρειάστηκε να εκτελούμε εμείς οι γυναίκες διάφορα εκκλησιαστικά καθήκοντα. Έτσι, αν και νεαρή στην ηλικία, βρέθηκα να εκτελώ χρέη υπηρέτη εντύπων. Με τη βοήθεια του Ιεχωβά επιβιώσαμε στα δύσκολα χρόνια του πολέμου, και όταν οι αδελφοί μας επέστρεψαν από τη φυλακή, τα πράγματα βελτιώθηκαν.

Τότε ήταν που ο Λάιμαν Σουίνγκλ από το Μπέθελ επισκέφτηκε την εκκλησία μας. Εκείνος με πρότρεψε να πάω στο Μπρούκλιν και να συμμετάσχω στις προσπάθειες που γίνονταν για παροχή βοήθειας στους ομοπίστους μας στην Ευρώπη μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Έτσι, το Μάρτιο του 1948 πήγα στο Μπρούκλιν.

Ευτυχισμένα Χρόνια σε μια Καινούρια Εκκλησία

Διορίστηκα στην καινούρια μου εκκλησία, Μπρούκλιν Κέντρο. Αυτή ήταν η πρώτη εκκλησία που σχηματίστηκε στην Πόλη της Νέας Υόρκης και στις γειτονικές περιοχές πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αν και τότε είχε διαφορετικό όνομα. Εκείνον τον καιρό, βρισκόταν στην περιοχή Μπρούκλιν Χάιτς. Αλλά, όταν πήγα εγώ στην Εκκλησία Μπρούκλιν Κέντρο το 1948, αυτή βρισκόταν στη γωνία της 5ης Λεωφόρου και του 8ου Δρόμου στο Μπρούκλιν. Σχεδόν επί 30 χρόνια χρησιμοποιούσαμε αυτόν το νοικιασμένο χώρο ως τόπο διεξαγωγής των συναθροίσεών μας, μέχρι που αποκτήθηκε μια καινούρια αίθουσα κάπου εκεί κοντά.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω την πρώτη μου μέρα στο έργο κηρύγματος στο Μπρούκλιν—στην οδό Χένρι. Ήταν αρκετά μεγάλη αλλαγή από την επίδοση μαρτυρίας σε μια μικρή κωμόπολη. Αλλά σε λίγο συνάντησα μια νεαρή γυναίκα η οποία δέχτηκε τα Βιβλικά έντυπα και συμφώνησε να έχει μια οικιακή Γραφική μελέτη. Αργότερα αυτή έγινε αφιερωμένη δούλη του Ιεχωβά, και το ίδιο έκαναν και δύο από τα παιδιά της. Ο γιος της, ο Άρθουρ Αϊανόνι, υπηρετεί τώρα στο Μπέθελ του Μπρούκλιν μαζί με τη σύζυγό του Λίντα, το γιο τους και τη νύφη τους.

Ο τομέας της εκκλησίας όπου κηρύτταμε ήταν μεγάλος και καρποφόρος. Με τη βοήθεια του Ιεχωβά, μπόρεσα να δω πολλούς με τους οποίους διεξήγα Γραφική μελέτη να γνωρίζουν την αλήθεια και να βαφτίζονται. Μέχρι σήμερα, μερικοί υπηρετούν ως ολοχρόνιοι διάκονοι σε αυτή τη χώρα. Άλλοι είναι ιεραπόστολοι σε μακρινές χώρες. Μερικοί έγιναν πρεσβύτεροι σε διάφορες εκκλησίες. Τέλος, πολλοί έχουν υπηρετήσει με άλλες ιδιότητες ως πιστοί διαγγελείς των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού.

Η αύξηση ήταν εκπληκτική. Εκεί όπου αρχικά υπήρχε μόνο μια εκκλησία για την Πόλη της Νέας Υόρκης και τη γύρω περιοχή, τώρα υπάρχουν περίπου 400 στην Πόλη της Νέας Υόρκης και μόνο. Τι γλυκές αναμνήσεις έχω από τη μικρή μου συμβολή σε αυτή την επέκταση!

Το Ενδιαφέρον στο Γαλλόφωνο Τομέα Ανθεί

Στη δεκαετία του 1960, αρχίσαμε να βρίσκουμε στον τομέα της εκκλησίας πολλούς γαλλόφωνους οι οποίοι είχαν μεταναστεύσει από την Αϊτή. Οι περισσότεροι μιλούσαν πολύ λίγα ή και καθόλου αγγλικά. Εδώ υπήρχε μια πρόκληση. Πώς θα μπορούσαμε να τους βοηθήσουμε να μάθουν περισσότερα για την Αγία Γραφή; Εγώ δεν μιλούσα γαλλικά, αλλά έχοντας το αγγλικό αντίτυπο ενός βασικού βιβλίου για Γραφική μελέτη στο ένα χέρι και τη γαλλική μετάφραση αυτού του βιβλίου στο άλλο, μπορούσα να διεξάγω Γραφικές μελέτες.

Ωστόσο, δεν υπήρχαν συναθροίσεις στη γαλλική γλώσσα για να βοηθήσουν αυτά τα άτομα να αναπτυχτούν πνευματικά. Γι’ αυτό ζητούσαμε αμέσως τη βοήθεια κάθε Μάρτυρα ιεραποστόλου που επισκεπτόταν το Μπρούκλιν και μιλούσε γαλλικά. Ένας από τους πρώτους που ήρθαν να μας βοηθήσουν ήταν ο Νίκολα Μπρίζαρ, ο οποίος είναι συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος στη Γουαδελούπη. Αυτός εκφώνησε την πρώτη μας δημόσια ομιλία στη γαλλική στο σπίτι της αδελφής Μπέρθα Λουίντο, η οποία εξακολουθεί να υπηρετεί πιστά τον Ιεχωβά. Παρευρέθηκαν 27 άτομα.

Εντούτοις, εκείνον τον καιρό, εκτός από την ισπανική, δεν υπήρχαν άλλες ξενόγλωσσες εκκλησίες στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Έτσι, ήταν δύσκολο να φανταστούμε την επίσημη ίδρυση μιας γαλλόφωνης εκκλησίας. Μάλιστα, ένας περιοδεύων επίσκοπος έκανε τα πράγματα να φαίνονται ακόμα πιο ζοφερά όταν μας πληροφόρησε ότι η τακτική εκείνον τον καιρό ήταν να παροτρύνουμε τους ανθρώπους που ζούσαν σε αυτή τη χώρα να μάθουν αγγλικά.

Ο αδελφός Φρεντ Γ. Φρανς, ο οποίος αργότερα έγινε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, ήταν πηγή ενθάρρυνσης. Εκείνος είπε: «Μαίρη, αν είναι θέλημα του Ιεχωβά θα δημιουργηθεί γαλλική εκκλησία». Ενθαρρυντικός ήταν και ο αδελφός Χάρι Πελόγιαν, ο προεδρεύων επίσκοπος της Εκκλησίας Μπρούκλιν Κέντρο. Εκείνος είπε ότι τα βράδια που δεν χρησιμοποιούνταν η Αίθουσα Βασιλείας θα μπορούσαμε να έχουμε μια ανεπίσημη Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας και δημόσιες ομιλίες όποτε ερχόταν κάποιος επισκέπτης ο οποίος μιλούσε γαλλικά.

Ήδη τότε υπήρχαν αρκετοί βαφτισμένοι αδελφοί από την Αϊτή που είχαν μετακομίσει εδώ, αλλά δεν υπήρχε ακόμα κάποιος αρκετά έμπειρος για να αναλάβει την οργανωτική ηγεσία στη γαλλική γλώσσα. Κατόπιν, ο αδελφός Τίμοθι Γκάλφας, ο οποίος είχε σπουδάσει στο Παρίσι και ήταν τώρα μέλος της οικογένειας Μπέθελ του Μπρούκλιν, έμαθε σε τι κατάσταση βρισκόμασταν. Κάθε Σάββατο, μετά την εργασία του στο Μπέθελ, ερχόταν και ψάχναμε να βρούμε αδελφούς και αδελφές από την Αϊτή οι οποίοι έμεναν εδώ αλλά δεν ήξεραν με ποια εκκλησία να συνταυτιστούν.

Σύντομα είχαμε περίπου 40 άτομα συνταυτισμένα με εμάς. Ζητήσαμε από τον επίσκοπο της περιοχής μας να γράψει στην Εταιρία προκειμένου να μας δοθεί έγκριση για τη διεξαγωγή μιας επίσημης Μελέτης Βιβλίου Εκκλησίας στη γαλλική. Πόσο χαρήκαμε όταν δόθηκε η έγκριση! Αργότερα, πήραμε επίσης άδεια να έχουμε τακτικές δημόσιες ομιλίες και μια εβδομαδιαία Μελέτη Σκοπιάς.

Η Πρώτη Γαλλική Εκκλησία

Την 1η Δεκεμβρίου 1967 λάβαμε την έγκριση να ιδρύσουμε μια γαλλόφωνη εκκλησία, την πρώτη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτή θα στεγαζόταν στην ίδια Αίθουσα Βασιλείας με τις Εκκλησίες Μπρούκλιν Κέντρο και Πρόσπεκτ. Ήμασταν πολύ συγκινημένοι! Γνωρίζαμε ότι όλοι θα έκαναν μεγαλύτερη πνευματική πρόοδο στη γλώσσα που καταλάβαιναν. Στη διάρκεια όλων εκείνων των δύσκολων χρόνων, εκτιμήσαμε πάρα πολύ την υποστήριξη αδελφών όπως ο Χάρι Πελόγιαν, ο Τζορτζ Χάνταντ και ο Κάρλος Κουίλες, οι οποίοι αποτελούσαν την επιτροπή υπηρεσίας της Εκκλησίας Μπρούκλιν Κέντρο.

Η αύξησή μας ήταν γοργή. Σύντομα σχηματίστηκαν νέες γαλλικές εκκλησίες στο Μανχάταν, στο Κουίνς και στο Νάιακ της Νέας Υόρκης. Σε αυτή την επέκταση συνέβαλαν ο Τζεφ Κελτς και ο Τομ Σέσιλ από το Μπέθελ του Μπρούκλιν. Ο αδελφός Κελτς υπηρέτησε ως επίσκοπος της περιοχής μας και ο αδελφός Σέσιλ υπηρέτησε στην Επιτροπή της Συνέλευσής μας Περιφερείας. Και άλλοι βοήθησαν, όπως ιεραπόστολοι οι οποίοι για λόγους υγείας αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στις Ηνωμένες Πολιτείες από χώρες όπου μιλούσαν τη γαλλική. Πόσο πολύτιμη αποδείχτηκε η βοήθειά τους! Μεταξύ αυτών είναι ο Στάνλεϊ Μπόγκους, ο οποίος υπηρετεί ως προεδρεύων επίσκοπος και αναπληρωτής επίσκοπος περιοχής.

Πόσο χαρωπή αποδείχτηκε αυτή η περίοδος, καθώς είδαμε το μικρό γαλλικό όμιλο της 5ης Λεωφόρου και του 8ου Δρόμου να αυξάνεται και να γίνεται δεκάδες εκκλησίες και δύο περιοχές! Μάλιστα, είχαμε την πρώτη μας συνέλευση περιοχής στη γαλλική γλώσσα τον Απρίλιο του 1970. Ο αδελφός Νάθαν Ο. Νορ, ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, μας μίλησε την Παρασκευή το βράδυ και μας ευχήθηκε να πάνε όλα καλά. Εκείνο το καλοκαίρι είχαμε επίσης και την πρώτη μας συνέλευση περιφερείας, κάτω από τις κερκίδες του Σταδίου Ρούζβελτ στο Τζέρσι Σίτι του Νιου Τζέρσι. Έκανε ζέστη και υπήρχε σκόνη, αλλά οι 200 και πλέον παρόντες ήταν πολύ ευτυχισμένοι που άκουσαν ολόκληρο το πρόγραμμα, περιλαμβανομένου και του δράματος, στη γαλλική γλώσσα.

Ενθουσιαστήκαμε επίσης όταν το 1986 μας επιτράπηκε να χρησιμοποιήσουμε την Αίθουσα Συνελεύσεων των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Τζέρσι Σίτι για τη συνέλευσή μας περιφερείας. Πέρσι, σε μια συνέλευση που διεξάχτηκε εκεί στη γαλλική γλώσσα παρευρέθηκαν 4.506 άτομα και βαφτίστηκαν 101. Ταυτόχρονα, διεξάχτηκε άλλη μια γαλλική συνέλευση στη Φλόριντα.

Πιστές Συγκάτοικοι

Άλλο ένα μέρος της ζωής μου που ήταν πολύ ευχάριστο έχει να κάνει με τη συγκατοίκησή μου σε ένα διαμέρισμα στο Μπρούκλιν με άλλες αδελφές οι οποίες ήταν στην ολοχρόνια υπηρεσία. Οι δύο πρώτες (η Ρόουζ Λιούις Πελόγιαν και η Μάντλεν Μέρντοκ Γουάιλντμαν) πήγαν στο Μπέθελ. Αργότερα δύο ακόμα (η Λίλα Ρότζερς Μόλοχαν και η Μάργκαρετ Στέλμα) έγιναν και αυτές μέλη της οικογένειας Μπέθελ. Δύο άλλες (η Μπάρμπαρα Ρεπάσκι Φορμπς και η Βιρτζίνια Μπούρις Μπελτραμέλι) πήγαν στη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς και υπηρετούν ακόμα στη Γουατεμάλα και στην Ουρουγουάη αντίστοιχα.

Εμείς οι αδελφές διαθέταμε πάντοτε χρόνο για να συζητάμε ένα Γραφικό εδάφιο προκειμένου να αρχίσουμε τη μέρα μας, και κατόπιν πηγαίναμε στην κοσμική μας εργασία και στη διακονία. Επιστρέφαμε το βράδυ κουρασμένες και πεινασμένες αλλά ευτυχισμένες! Είχαμε πολλές εποικοδομητικές εμπειρίες να αφηγηθούμε η μια στην άλλη! Για παράδειγμα, κάποια περίοδο μελετούσα με μια νεαρή γυναίκα, την Ελίζα Μπουμόντ Φαρίνα, η οποία επέμενε να γίνεται η μελέτη της στις 10:00 μ.μ. Αυτή σημείωσε ταχύτατη πρόοδο. Την πρώτη φορά που την πήρα στη διακονία, μου είπε: «Μην περιμένεις να το κάνω αυτό συνέχεια!» Αλλά έγινε ολοχρόνια διάκονος και αργότερα παρακολούθησε τη σχολή Γαλαάδ και υπηρέτησε πολλά χρόνια στον Ισημερινό. Εξακολουθεί να υπηρετεί ολοχρόνια στο Τρέντον του Νιου Τζέρσι.

Μερικές από τις συγκατοίκους μου έχουν αναθρέψει παιδιά που και αυτά εκτιμούν και υπηρετούν τον Ιεχωβά. Πέρσι η κόρη (Τζόντι Ρόμπερτσον Σακίμα) μιας από τις πρώην συγκατοίκους μου (Βιρτζίνια Χέντι Ρόμπερτσον) παντρεύτηκε και τώρα υπηρετεί με το σύζυγό της στο Μπέθελ του Μπρούκλιν.

Από τις συγκατοίκους που είχα, οι οποίες ξεπερνούν τις 20, μπορώ με χαρά να πω ότι όλες τους παρέμειναν πιστές στον Ιεχωβά, και αρκετές από αυτές εξακολουθούν να βρίσκονται στην ολοχρόνια υπηρεσία.

Χαρές από την Παγκόσμια Οικογένειά Μας

Ήταν επίσης πηγή χαράς για εμένα το ότι γνωρίστηκα με πολλούς Μάρτυρες από άλλες χώρες. Για παράδειγμα, εφόσον ζούσαμε κοντά στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας, είχαμε το προνόμιο να συναναστρεφόμαστε με σπουδαστές που παρακολουθούσαν την ιεραποστολική σχολή Γαλαάδ, η οποία τότε στεγαζόταν στο Μπέθελ του Μπρούκλιν.

Δύο σπουδαστές, ο Γκούντερ Μπούσμπεκ, που τώρα υπηρετεί στο τμήμα της Αυστρίας, και ο Βίλι Κονστάντι, που υπηρετεί στο τμήμα της Γερμανίας, είχαν διοριστεί στην Εκκλησία Μπρούκλιν Κέντρο ενόσω παρακολουθούσαν τη Γαλαάδ. Τι πηγή ενθάρρυνσης ήταν αυτοί! Είχαν τέτοια θετική επιρροή στις συγκατοίκους μου ώστε και αυτές άρχισαν σύντομα να σκέφτονται την υπηρεσία Γαλαάδ.

Αρκετές φορές, είχα το προνόμιο να διευρύνω τις φιλίες μου με την παγκόσμια οικογένειά μας ταξιδεύοντας στο εξωτερικό. Έχω παρακολουθήσει διεθνείς συνελεύσεις και έχω ξαναδεί, στους διορισμούς τους, πολλούς από τους αποφοίτους της Γαλαάδ που είχα γνωρίσει παλιότερα.

Μια Ζωή Γεμάτη Εμπειρίες

Αναπολώντας τη ζωή μου, μπορώ να πω ότι ήταν θαυμάσια—μια ευτυχισμένη ζωή γεμάτη ευλογίες. Αν και είχα πολλά από τα συνηθισμένα προβλήματα που επιφέρει αυτό το σύστημα πραγμάτων, τίποτα δεν με έχει κάνει να μετανιώσω κάποια στιγμή για το παρελθόν μου ή να εγκαταλείψω το πολύτιμο προνόμιο της ολοχρόνιας υπηρεσίας.

Από τότε που ήμουν μικρή, η μητέρα μου μού ενστάλαξε τα λόγια των εδαφίων Ψαλμός 126:5, 6: «Οι σπείροντες μετά δακρύων εν αγαλλιάσει θέλουσι θερίσει. Όστις εξέρχεται και κλαίει, βαστάζων σπόρον πολύτιμον, ούτος βεβαίως θέλει επιστρέψει εν αγαλλιάσει, βαστάζων τα χειρόβολα αυτού». Εκείνα τα εδάφια εξακολουθούν να αποτελούν οδηγό μου. Όποια και αν ήταν τα προβλήματα, ο Ιεχωβά με βοήθησε να βρω έναν τρόπο να τα ξεπεράσω και να διατηρήσω αυτή τη χαρά.

Η ζωή μου είναι τέτοια που ασφαλώς δεν θα ήθελα να την αλλάξω. Δεν μετανιώνω που έδωσα περίπου 53 χρόνια στον Ιεχωβά υπηρετώντας στην ολοχρόνια διακονία. Επιθυμία μου είναι να συνεχίσω να τον υπηρετώ σε όλη την αιωνιότητα στο νέο του κόσμο.—Όπως το αφηγήθηκε η Μαίρη Κένταλ.

[Εικόνα στη σελίδα 16]

Η Μαίρη Κένταλ