Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή
Αφήγησις του Άλλεν Σ. Κόβιλ
ΣΤΟ Ηστ Εντ του Λονδίνου, σε ηλικία δεκαοκτώ ετών, άκουσα για τους μάρτυρας του Ιεχωβά για πρώτη φορά. Η νυμφευμένη αδελφή μου κατοικούσε στα περίχωρα του Λονδίνου και συνήθιζα να περνώ τα Σαββατοκύριακά μου εκεί. Αυτή ήδη μελετούσε τα συγγράμματα της αληθείας και παρευρίσκετο στις συναθροίσεις· και όταν διεπίστωνα ότι ήταν στον κήπο ή κάπου αλλού απασχολημένη, επιθυμούσα να βλέπω κρυφά μέσα στα βιβλία της Εταιρίας, που ήσαν τακτοποιημένα στις δύο πλευρές του ραδιοφώνου. Αργότερα, στο σπίτι, η αλήθεια μού έκαμε βαθιά εντύπωσι όταν ανέγνωσα τρία βιβλιάρια της Εταιρίας Σκοπιά: Άγγελοι· Οίκος και Ευτυχία και Ευημερία Βεβαία.
Παρακολουθούσα την Εκκλησία των Μεθοδιστών με τους γονείς μου, αλλά τελικά άρχισα να πηγαίνω στην Αίθουσα Βασιλείας. Τον Ιούνιο του 1938 απεφάσισα ν’ ασχοληθώ στο έργο του κηρύγματος. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχε πρόγραμμα εκπαιδεύσεως ούτε τρίλεπτες έως οκτάλεπτες ομιλίες, ούτε σχολή διακονίας. Θυμάμαι ότι προσφέραμε τότε το μικρό βιβλιάριο Θεραπεία αντί μιας πέννας το αντίτυπο. Ύστερ’ από έξη πόρτες που κτυπήσαμε με ένα αδελφό, αυτός μου είπε: «Θα πας από εκεί, και εγώ θα είμαι από την άλλη πλευρά του δρόμου.» Καίτοι εστερούμην εντελώς διακριτικότητος, εν τούτοις έκαμα έναρξι στο έργο κηρύγματος· αλλά με τη βοήθεια των αδελφών και με την επιμονή και την υπομονή από μέρους μου εβελτίωσα τις παρουσιάσεις μου.
Κατόπιν ήλθε ο Σεπτέμβριος του 1938. Εσυμβόλισα την αφιέρωσί μου στον Ιεχωβά με το εν ύδατι βάπτισμα στη διάρκεια της συνελεύσεως Ρόυγιαλ Άλμπερτ Χωλ, που έγινε στο Λονδίνο στις 9 ως τις 11 Σεπτεμβρίου. Μια από τις ομιλίες του αδελφού Ρόδερφορδ στη συνέλευσι αυτή ήταν «Αντιμετωπίσατε τα Γεγονότα». Εσυνέχιζα τις μελέτες μου σε κάθε διαθέσιμη ώρα. Πήγαινα με τον υπόγειο σιδηρόδρομο στην εργασία μου, δαπανώντας κάθε μέρα στη διαδρομή σαράντα πέντε λεπτά περίπου, για μετάβασι και επιστροφή, και με τον τρόπο αυτόν εδιάβασα αρκετά αντίτυπα των εκδόσεων της Εταιρίας.
ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΝΑ ΥΠΑΓΩ ΣΤΟ ΜΠΕΘΕΛ
Έφθασε ο Δεκέμβριος του 1938 και ο Αδελφός Σρόεντερ, που ήταν την εποχή εκείνη υπηρέτης Τμήματος στην Αγγλία, επεσκέφθη την εκκλησία και με προσκάλεσε να ενταχθώ στο Μπέθελ. Έκαμα την ορθή απόφασι. Τα εννέα εκείνα χρόνια στο Μπέθελ του Λονδίνου ήσαν πάρα πολύ ευχάριστα, αν και περάσαμε μερικές πολύ στενόχωρες στιγμές σε ωρισμένες περιπτώσεις στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Κήρυγμα και εργασία κάτω από συνθήκες συνεχών επιδρομών από αέρος ήταν μια πείρα, έπρεπε πραγματικά να αντιμετωπίσωμε.
Ήμουν ευγνώμων διότι μπόρεσα, εκτός από τα προνόμια του Μπέθελ, να υπηρετήσω και ως υπηρέτης εκκλησίας. Μέσα στα εννέα εκείνα χρόνια είχα την πείρα να υποστώ φυλάκισιν, διότι εκράτησα ουδετερότητα στην παγκόσμια σύγκρουσι. Το ίδιο και άλλοι οκτώ από τους αδελφούς του Μπέθελ και τελικά μας απέλυσαν στις 4 Ιουλίου 1944. Το έτος 1946 είδα τους γονείς μου ν’ αρχίζουν να σπουδάζουν την αλήθεια και ήταν μια χαρά για την αδελφή μου και μένα όταν τους είδαμε να βαπτισθούν και οι δύο στη συνέλευσι του Ουέμπλεϋ στο 1951.
Τότε στο τέλος του 1947 μου ήλθε μια επιστολή από το γραφείο του προέδρου της Εταιρίας, που με προσκαλούσε να πάω στη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς. «Παρακαλείσθε να παρουσιασθήτε στην περίοδο που αρχίζει στις 25 Φεβρουαρίου 1948.» Εδώ έπρεπε να λάβω μια άλλη απόφασι· θα μπορούσα και να αποποιηθώ την πρόσκλησι. Καταλάβαινα ότι από την κοσμική μου εργασία είχα πάει κατ’ ευθείαν στο Μπέθελ. Και πολλές σκέψεις περνούσαν από τη διάνοιά μου όταν έλεγα στον εαυτό μου: ‘Ξέρεις ότι ουδέποτε υπήρξες σκαπανεύς. Αν υποτεθή ότι αποστέλλεσαι σε έργο ιεραπαστολικό κάπου σε μια χώρα του εξωτερικού, για να πηγαίνης από σπίτι σε σπίτι, να ομιλής κάθε μέρα σε ξένη γλώσσα, θα είσαι ικανός να το κάμης αυτό;’ Αλλά τον Δεκέμβριο του 1947 είκοσι τέσσερες Μάρτυρες επεβιβάζοντο από την Αγγλία στο υπερωκεάνειο Βασίλισσα Ελισάβετ για τη Νέα Υόρκη και μεταξύ αυτών ήμουν και εγώ.
Αποβιβασθήκαμε στις αρχές του Ιανουαρίου 1948 στη Νέα Υόρκη και αφού φθάσαμε στο Μπέθελ μάς έστειλαν σε διάφορες θέσεις στη Νέα Υόρκη και τα πέριξ περιμένοντας για το ταξίδι προς τη σχολή Γαλαάδ. Απήλαυσα τις ολίγες μέρες που πέρασα στο Μπέθελ του Μπρούκλυν, όπου μπόρεσα να εργασθώ ύστερ’ από όσα είχα ακούσει γι αυτό.
Η σχολή Γαλαάδ άρχισε στις 25 Φεβρουαρίου και οι πεντέμιση μήνες που πέρασαν ουδέποτε θα λησμονηθούν. Υπήρχε η σκληρή μεν, αλλά τερπνή εργασία (ο όγκος της καθημερινής μελέτης, καθώς και οι μικροδουλειές του αγροκτήματος), η Χριστιανική συντροφιά (με αδελφούς διαφόρων εθνικοτήτων, που έδιδε μια πρόγευσι της ζωής στον μέλλοντα Νέον Κόσμο), και η εκτίμησις (για όσα η οργάνωσις εν τη αγάπη της, κάνει για κείνους που είναι ικανοί ν’ ανταπακρίνωνται στις απαιτήσεις για εκπαίδευσι στη Γαλαάδ). Ναι, τα πάντα κατευθύνονται προς τον ένα εκείνο σκοπό, την προπαρασκευή για το πραγματικό έργο που αργότερα θα έλθη με το να εξαρτιζώμεθα τώρα καλύτερα για να φροντίζωμε για τα «άλλα πρόβατα».
Η ημέρα της απονομής των πτυχίων έφθασε την 1η Αυγούστου 1948, και ήταν η πρώτη αποφοίτησις που έγινε στο γήπεδο έμπροσθεν της τότε νεόκτιστης οικοδομής της βιβλιοθήκης Σηλώ. Καθώς αφήναμε την Γαλαάδ, η αποχαιρετιστήριος ομιλία του Αδελφού Νορρ εξακολουθούσε να αντηχή στα αυτιά μου: ‘Η Εταιρία είναι μια ανθρώπινη οργάνωσις, αλλ’ έχει το πνεύμα και την ευλογία του Κυρίου και μπορώ να πω για την Εταιρία ότι δεν θα εγκαταλείψη κανένα από σας. Είμεθα μαζί με τον καθένα σας.’ Και πόσον αληθινό ήταν αυτό! Από τότε πολλοί από μας είδαμε ο ένας τον άλλον τουλάχιστον δύο φορές, το 1953 στο Στάδιο Γιάγκη και πάλι το 1958 στην ειδική συγκέντρωσι στο Νιου Ρόκλαντ Πάλας κατά την Διεθνή Συνέλευσι το Θείον Θέλημα.
ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙ ΓΑΛΑΑΔ
Μετά τη Γαλαάδ υπηρέτησα ως υπηρέτης περιοχής στην υπ’ αριθμόν τέσσερα περιοχή της Πενσυλβανίας, αρχίζοντας έτσι την εφαρμογή της Γαλααδικής εκπαιδεύσεώς μου. Έπειτα, ακριβώς ένα έτος μετά την αποβίβασί μου από το πλοίον, έξη από την αρχική ομάδα των είκοσι τεσσάρων είμεθα πάλιν επάνω στην Βασίλισσα Ελισάβετ, στον δρόμο της επιστροφής προς την Ευρώπη.
Διωρίσθηκα, μαζί με έναν άλλον Άγγλο αδελφό, στη Γαλλία ως ιεραπόστολος, για να πηγαίνω από σπίτι σε σπίτι καθημερινώς, ομιλώντας σε μια ξένη γλώσσα. Η πιθανότης, που είχε περάσει από την διάνοιά μου πριν πάω στη σχολή Γαλαάδ, επρόκειτο τώρα να γίνη πραγματικότης. Έτσι μια ομιχλώδη ημέρα του Ιανουαρίου 1949, το νυκτερινό πλοιάριο από το Σαούθαμπτον μπήκε στο λιμάνι της Χάβρης. Έτσι άρχισε για μας η πραγματική εφαρμογή της Γαλααδικής μας εκπαιδεύσεως.
Μας υπεδέχθησαν μερικοί από τους εντοπίους ευαγγελιζομένους, που μιλούσαν γρήγορα Γαλλικά ώστε δεν μπορούσαμε να τους εννοήσωμε. Αφήκαμε την αποβάθρα και προχωρήσαμε δια μέσου της πόλεως, κυττάζοντας την μελλοντική μας εδαφική περιοχή. Τελικά εφθάσαμε στην κατοικία μας, σ’ ένα υπερώο με μια οροφή χαμηλή, στο σπίτι ενός ηλικιωμένου αδελφού και αδελφής. Έκαμαν ό,τι μπορούσαν για μας και το εκτιμήσαμε, αλλ’ ήταν τόσο διαφορετικό! Εδώ άρχιζε για μας η υπομονή και η καρτερικότης και η πραγματική πίστις στον Ιεχωβά και στην οργάνωσί του. Στο τέλος τακτοποιηθήκαμε και αρχίσαμε να εργαζώμεθα, πράγμα που περιελάμβανε το πλύσιμο των ρούχων μας καθώς και το μαγείρευμα των φαγητών μας.
Αν και ωπλισμένοι με μια βασική γνώσι της Γαλλικής που ελάβαμε στη Γαλαάδ, εν τούτοις ήταν δύσκολο να δώσωμε μαρτυρία. Όταν ήμουν στην Αγγλία, είχε προετοιμασθή για μένα μια κάρτα γραμμένη στη γαλλική και αυτή συνήθιζα να χρησιμοποιώ για να παρουσιάζω τον εαυτό μου. Στο πρώτο σπίτι που επεσκέφθηκα βρήκα κάποιον που είχε μερικά βιβλία της Εταιρίας· δεν καταλάβαμε ότι τα είχαν, αλλά είδαμε ότι τα είχαν, διότι μας τα έδειξαν. Έτσι συνεχίσαμε λέγοντας αργά: «Θέλετε να διαβάσετε την κάρτα αυτή, παρακαλώ;» Τότε ακούομε ένα χείμαρρο λέξεων σ’ απάντησι.
Από εβδομάδα σ’ εβδομάδα οι γνώσεις μας στην Γαλλική βαθμιαίως εβελτιώνοντο και επηγαίναμε στις μελέτες της Σκοπιάς και με πιστότητα προχωρούσαμε στη Γαλλική γλώσσα.
ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΣ ΣΕ ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ
Λόγω συνθηκών που ήσαν πέραν των δυνάμεών μας, δεν ήταν δυνατόν να μείνωμε περισσότερο από πέντε μήνες, και έτσι επιστρέψαμε στην Αγγλία. Έλαβα ένα άλλο διορισμό, αυτή τη φορά για το Βέλγιο. Έφθασα στο Βέλγιο την 1η Σεπτεμβρίου 1949. Ήδη εφωδιασμένος με αρκετές γνώσεις στη Γαλλική, και εκεί πλέον με άλλους τρεις ιεραποστόλους μαζί, εβελτίωσα βαθμηδόν τις γνώσεις μου στα γαλλικά. Και αληθινά μπορώ να πω ότι τη μεγαλύτερη βοήθεια στο να εννοώ και να ομιλώ τα Γαλλικά την πήρα με το να διεξάγω οικιακές Γραφικές μελέτες, τόσο στη Γαλλία όσο και στο Βέλγιο. Κατέπεισα τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι θα εκτιμούσα το να διορθώνουν τα καταφανή σφάλματά μου στην προφορά και στη γραμματική. Συγχρόνως και εγώ μπόρεσα να τους δείξω με τον λόγον του Ιεχωβά, πώς θα μπορούσαν να μάθουν την «νέα γλώσσα» της Γραφής. Βλέποντας τα όσα πέρασαν, μπορώ να πω ότι το μεγαλύτερο μέρος σχετικά με τη γλώσσα το απεκόμισα—βγαίνοντας έξω ανάμεσα στον λαό και μαθαίνοντας απ’ αυτούς και ταυτοχρόνως ωφελώντας τους για την πνευματική των ευημερία.
Κατά τον πρώτον μήνα της παραμονής μου στο Βέλγιο, που η προσφορά ήταν ένα βιβλιάριο, διέθεσα 514 βιβλιάρια και στον έβδομο μήνα είχα το προνόμιο να διεξάγω δεκαεννέα Γραφικές μελέτες.
Όταν ήμουν εδώ στο Βέλγιο, είχα διάφορα προνόμια υπηρεσίας: υπηρέτησα ως ιεραπόστολος, ως υπηρέτης περιοχής, ως μέλος της οικογενείας Μπέθελ των Βρυξελλών και ως υπηρέτης περιφερείας. Τον Ιούλιο του 1955, αφού υπηρέτησα τον Ιεχωβά μόνος επί δεκαεπτά σχεδόν χρόνια, ενυμφεύθηκα μια αδελφή που ήταν στη δεκάτη εβδόμη σειρά σπουδαστών της σχολής Γαλαάδ και που ήταν στο έργο σκαπανέως από τον Μάιο του 1945. Εκάμαμε τον γάμο μας εδώ στις Βρυξέλλες και ως τώρα υπηρετούμε μαζί εδώ στο Βέλγιο τα τελευταία πέντε χρόνια.
Το ιεραποστολικό έργο είναι μια ευτυχισμένη ζωή. Πρέπει να πω ότι εκείνοι οι λίγοι μήνες στη Γαλλία ευθύς αμέσως μετά τη σχολή Γαλαάδ ήσαν οι σκληρότεροι έως τώρα αλλά χαίρω τώρα που υπέμεινα τότε, διότι με τέτοιες πείρες χαλυβδώνεται ένας για άλλες δοκιμασίες.
Είμαι χαρούμενος, διότι έκαμα την απόφασι να πάω στο Μπέθελ του Λονδίνου τον Δεκέμβριο του 1938, διότι αυτό κατέληξε σε άφθονες ευλογίες. Πολλά προνόμια θα μας έλθουν, αν υιοθετήσωμε την στάσι του Ησαΐα: «Ιδού εγώ! Απόστειλόν με.» Όταν πρόκειται να λάβωμε αποφάσεις, είναι ορθό να λογαριάσωμε την δαπάνη, αλλ’ εκείνος που αποφασίζει υπέρ της Βασιλείας και των συμφερόντων της ουδέποτε θα απογοητευθή.