Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις του Μπέννετ Μπέρρυ

ΜΕΓΑΛΩΣΑ μέσα στη μικρή πόλι Χέμπρον του Μισσισσιππή των Ην. Πολιτειών της Αμερικής. Σ’ αυτή την κτηνοτροφική και βαμβακο-καλλιεργητική περιφέρεια απεφοίτησα από το γυμνάσιο. Αν και δεν ήμουν μεγάλος φιλαναγνώστης ή μελετηρός, αργότερα έγινα ένας βαθύς βιβλιόφιλος, ειδικά στην παγκόσμια ιστορία. Έγινα ένας συνήθης αναγνώστης της Γραφής, των εκδόσεων της Εταιρίας Σκοπιά και των καλών εφημερίδων.

Στο παραπλεύρως σπίτι ένας προφανώς συνδρομητής της Σκοπιάς εδέχθη την επίσκεψι, το φθινόπωρο του 1939, ενός περιοδεύοντος εκπροσώπου της Εταιρίας (ήδη υπηρέτου περιοχής), διότι τότε δεν υπήρχε ενταύθα εκκλησία των μαρτύρων του Ιεχωβά Τον επόμενο Μάρτιο, με την ευκαιρία της νέας του επισκέψεως στην κοινότητά μας, εσυμβόλισα την αφιέρωσί μου στον Ιεχωβά. Μέσα σε έξη μήνες προσπαθούσα πραγματικά ν’ αποφασίσω αν έπρεπε ν’ αναλάβω εργασία σε κάποια από τις πολυάσχολες πολεμικές βιομηχανίες για να πάρω λίγα πρόχειρα χρήματα ή, αντί τούτου, να γίνω ένας ολοχρόνιος κήρυξ της βασιλείας του Θεού. Στην επόμενη επίσκεψι του, εκείνος ο υπηρέτης της ζώνης έμαθε κατά σύμπτωσιν ότι με απασχολούσε η ιδέα του ν’ αναλάβω έργον σκαπανέως. Προτού λήξη η εβδομάδα εκείνη είχα υπογράψει και ταχυδρομήσει μια αίτησι σκαπανέως. Εκφράζω τώρα τις ευχαριστίες μου σ’ αυτόν, όπου κι αν βρίσκεται. Ήταν η 1η Μαΐου του 1941· ήμουν 23 ετών. Τώρα είμαι σχεδόν 40. Στους σκονισμένους δρόμους του αγροτικού Μισσισσιππή, άρχισα να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή, πεζοπορώντας από μέρα σε μέρα, διαθέτοντας πολλά βιβλία, απολαμβάνοντας πολλές πείρες. Νωρίς κάθε πρωί άρχιζα να κάνω έργον σε όλα τα σπίτια στη δεξιά πλευρά της οδού ως το μεσημέρι, και κατόπιν ξεκινούσα να επιστρέψω στο σπίτι εργαζόμενος στην άλλη πλευρά. Μέσα σε λιγώτερο από ένα έτος είδα τη μικρή τοπική εκκλησία ν’ αυξάνη από δέκα σε τριάντα διαγγελείς της Βασιλείας. Όταν συνεπληρώθη άλλο ένα έτος η Εταιρία με εκάλεσε να γίνω ειδικός σκαπανεύς. Μου ωρίσθη να εργασθώ στο Κλάρκσβιλ του Τέννεσση, σε απόστασι 700 μιλίων, με δύο συντρόφους. Εμείναμε εκεί μόλις ένα έτος, οπότε δύο άλλοι κι εγώ εστάλημεν στο Πάρις του Κεντώκυ. Αυτό έγινε τον Δεκέμβριο του 1942. Η πόλις Πάρις ήταν τελείως απομονωμένη, και επί πολλές μέρες εκεί ο καθείς μας διέθετε από δέκα ως δεκαπέντε μεγάλα βιβλία. Σε λιγώτερο του ενός έτους είχαμε την ευχαρίστησι να ιδούμε μια νέα εκκλησία να ριζώνη.

Ενώ ήμεθα στο Πάρις μάς ήλθε η είδησις για τη σχολή Γαλαάδ μέσω της Σκοπιάς της 15ης Φεβρουαρίου 1943. Αυτή την είδησι την ανέγνωσα κατ’ επανάληψιν, αλλά φρονούσα ότι ήταν πάρα πολύ ψηλά από μένα—ότι η σχολή Γαλαάδ θα ήταν μόνο για κείνους που είχαν μια πολύ καλύτερη μόρφωσι, και οι οποίοι είχαν κάνει έργον σκαπανέως επί πολλά χρόνια. Ωστόσο, ήμουν πρόθυμος ν’ αναμένω και κατέληξα στο λογικό συμπέρασμα ότι ο μόνος τρόπος για να πάω εκεί ήταν να συνεχίσω το έργον σκαπανέως. Κατόπιν ήλθε η είδησις για τη Θεοκρατική Συνέλευσι «Ελευθέρων Εθνών» του 1943, που θα εγίνετο στη Μιννεάπολι της Μιννεσότας, 20-23 Αυγούστου.

Από χρόνια τώρα μια σκαπανεύς αδελφή κι εγώ είχαμε αλληλογραφία μεταξύ μας. Κάθε χρόνο παρακολουθούσαμε τις ίδιες συνελεύσεις. Η ανταλλαγή επιστολών μεταξύ μας εγίνετο συχνότερη. Πραγματικά, σκοπεύαμε να νυμφευθούμε την εβδομάδα της προσεχούς συνελεύσεως που θα εγίνετο στο Βίκσμπουργκ του Μισσισσιππή—η οποία θα συνεδέετο με σύρμα με την κύρια συνέλευσι της Μιννεαπόλεως. Ανεμέναμε, βέβαια, να συνεχίσωμε και οι δύο το έργον του σκαπανέως. Εγώ είχα ακόμη ελπίδες για τη σχολή Γαλαάδ, σκεπτόμουν, όμως, ότι θα περνούσαν πολλά χρόνια ώσπου να έλθη η ευκαιρία. Αλλά, ένα μήνα ακριβώς πριν από τη συνέλευσι εκείνη, ήλθε η πρόσκλησίς μου για τη δεύτερη σειρά σπουδαστών της σχολής Γαλαάδ. Τώρα συγκλονιζόμουν μεταξύ δύο ισχυρών επιθυμιών. Μερόνυχτα προσπαθούσα να καταλήξω σε μια απόφασι, τελικά δε, απεφάσισα να περιμένω και να συζητήσω το ζήτημα μαζί της. Εκείνο τον καιρό αυτή ήταν πιο ώριμη στην υπηρεσία. Συνεζητήσαμε το ζήτημα επί μια εβδομάδα. Εκείνη, ενδιαφερομένη για την ευημερία μου και την πνευματική μου πρόοδο, ήταν ευτυχής με τα να δεχθώ εγώ την πρόσκλησι για τη σχολή Γαλαάδ.

Όταν έφθασα στη σχολή Γαλαάδ, τον Σεπτέμβριο του 1943, όλοι μας είχαμε ατομική συνέντευξι με τον Αδελφό Νορρ, περιήλθαμε τα γήπεδα γύρω και μας εδόθη καιρός να γνωρισθούμε γενικά. Σύντομα απεκτήσαμε το αίσθημα της σχολής Γαλαάδ. Οι εκπαιδευταί ήσαν φιλάγαθοι, εξυπηρετικοί, οι ενδεδειγμένοι. Στις δεκαοκτώ εβδομάδες που επακολούθησαν, οι Βιβλικές προφητείες, η ιστορία της Εταιρίας, τα Βιβλικά χειρόγραφα, η οργάνωσις περιοχών, περιφερειών και τμημάτων, όλα φεγγοβολούσαν στη διάνοιά μας. Εγώ ήμουν σαν να μετρούσα τους πασσάλους ενός φράκτου από το παράθυρο ενός ταχυκινήτου τραίνου. Η μεγαλύτερη επιθυμία μας ήταν η ικανότης του να συγκρατήσωμε περισσότερα πράγματα στο νου μας. Η αγάπη μου για τον Ιεχωβά, την Εταιρία, και για τους ανθρώπους καλής θελήσεως προς τον Ιεχωβά ηύξαναν από ώρα σε ώρα. Στο τέλος της φοιτήσεως αισθανόμουν τον εαυτό μου πολύ ταπεινό λόγω ζωηροτέρας οράσεως της μεγαλωσύνης του Ιεχωβά και της οργανώσεως του. Οι πεποιθήσεις μου ήσαν ισχυρότερες, η πίστις μου σταθερώτερη, η δε επιθυμία μου να διδάξω άλλους ήταν πιο έντονη. Η σχολή Γαλαάδ αφήρεσε μερικά ανώμαλα άκρα, ελάμπρυνε μερικά από τα σκουριασμένα μέρη, και πολύ απειργάσθη τη διαμόρφωσι μιας νέας προσωπικότητος, σύμφωνα με το θέλημα του Ιεχωβά. Η εκπαίδευσις στη σχολή Γαλαάδ έθεσε ένα θεμέλιο στη διάνοια και στην καρδιά μου εναντίον του οποίου πολλές θύελλες εφώρμησαν από τότε. Η μέρα που υπέγραψα την αίτησι σκαπανέως και το βράδυ που βγήκα από τη σχολή Γαλαάδ, μετά την αποφοίτησί μου, είναι δύο περιπτώσεις που δεν θα τις λησμονήσω ποτέ.

Σε κάθε νεαρό σκαπανέα, καθώς και σε κάθε έναν που είναι τώρα μαθητής με την κρυφή ελπίδα να γίνη μια μέρα σκαπανεύς, ας πω αυτά: Η σχολή Γαλαάδ ας είναι ο στόχος σας. Αξίζει τις ταλαιπωρίες που τυχόν θα περάση. Ακόμη κι αν έπρεπε κανείς να είναι σκαπανεύς πενήντα χρόνια προτού πάη στη σχολή Γαλαάδ, θα το άξιζε, ίσως δε και πιο πολύ.

Μετά τη σχολή Γαλαάδ πήγα στο Μπέθελ του Μπρούκλυν για λίγες μέρες. Αφού έλαβα τον άμεσο διορισμό μου, μαζί με άλλους έξη, να πάω στο Μοντγκόμερυ της Αλαμπάμας, σε λίγο ήμεθα στο δρόμο για κει. Εκεί είχαμε πολλές ευχάριστες πείρες και είδαμε την εκκλησία ν’ αυξάνη. Μέσα σ’ ένα έτος απεστάλημεν στην Αυγούστα, της Τζώρτζια· και μέσα στο επόμενο έτος είδαμε αυτή την εκκλησία να μετακομίζη σε μια νέα Αίθουσα Βασιλείας και να έχη αυξηθή από είκοσι πέντε σε πενήντα πέντε ευαγγελιζομένους. Δεν μας ήταν εκεί ασύνηθες πράγμα να διαθέτωμε 150 μεγάλα βιβλία τον μήνα.

Τελικά ήλθε η από πολύν καιρό αναμενόμενη επιστολή. Με ημερομηνία 28 Ιουλίου 1945, καθώριζε τον τόπο διορισμού μας στο εξωτερικό, στο τμήμα Μπαρμπάντος (στις Βρεττανικές Δυτικές Ινδίες). Όταν εφθάσαμε στη Νέα Υόρκη για τις θεωρήσεις των διαβατηρίων μας, ελάβαμε και τις τελικές οδηγίες από τον Αδελφό Νορρ. Κατόπιν εταξιδεύσαμε με την ταχεία αμαξοστοιχία για το Μαϊάμι της Φλωρίδας. Απ’ εκεί, με το αεροπλάνο επεράσαμε από την Κούβα, την Αϊτή, τη Δομινικανή Δημοκρατία, τη Βενεζουέλα, την Τρίνινταντ, και τελικά εφθάσαμε στο ωραίο νησί Μπαρμπάντος στις 14 Οκτωβρίου. Επειδή εμείς ήμεθα οι πρώτοι ιεραπόστολοι που θα εργαζόμεθα σ’ αυτό το τμήμα, ολόκληρη η μικρή εκκλησία μάς συνήντησε μέσα στην Αίθουσα Βασιλείας στη Μπριτζτάουν εκείνο το απόγευμα, με μια πολύ θερμή υποδοχή. Εδώ όλα ήσαν διαφορετικά από τη ζωή που περνούσαμε στον τόπο μας. Οι αγορές ήσαν διαφορετικές· οι άνθρωποι προφανώς έκαναν κάθε τι διαφορετικά, και τ’ αυτοκίνητα ακόμη εκινούντο στην αριστερή πλευρά των οδών. Αλλά, τέλος, εμείς δεν αφιερωθήκαμε στον Ιεχωβά για να τον υπηρετήσωμε μόνο στον τόπο μας με τα ανώτερα επίπεδα ζωής και με την τοπική μας γλώσσα· έτσι δεν είναι; Η αφιέρωσις ήταν χωρίς όρους.

Αφού εμείναμε περίπου δυο χρόνια στη Μπαρμπάντος, δύο σύντροφοι μου, για λόγους υγείας, επέστρεψαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρέμεινα μόνος μέσα στο οίκημα. Τώρα οι εκκλησίες του νησιού ήσαν καλά ωργανωμένες. Οι ευαγγελιζόμενοι εδώ, που άλλοτε ήσαν 40, τώρα ανέρχονται σε 300. Μερικοί απ’ αυτούς εφοίτησαν από τότε στη σχολή Γαλαάδ.

Τον Αύγουστο του 1947 διωρίσθηκα ως ο πρώτος τακτικός υπηρέτης περιοχής του τμήματος αυτού. Διαδοχικά επισκέφθηκα δεκατέσσερα από τα πολυάριθμα νησιά, ταξιδεύοντας με πλοίο, αεροπλάνο, άλογο και πεζή, πεζοπορώντας συχνά δεκαοκτώ ως είκοσι μίλια σε απόκρημνα βουνά, μερικά των οποίων είχαν ύψος ενός μιλίου περίπου. Κατά καιρούς ερριψοκινδύνευα σε κάποιο νησί όπου δεν είχε γίνει ποτέ έργον, αφήνοντας έντυπα. Το Καριακού, ένα απ’ αυτά τα νησιά, έχει τώρα δεκατρείς ευαγγελιζομένους· ένα άλλο νησί, το Νέβις, είκοσι τέσσερες ευαγγελιζομένους. Το έργον του τμήματος τούτου ηύξησε σταθερά—πρώτα σε 500 ευαγγελιζομένους, και υστέρα σ’ ένα αποκορύφωμα 1.570.

Μέσα στον ιεραποστολικό οίκο της Τρίνινταντ υπήρχαν έξη κορίτσια. Συχνά ένα απ’ αυτά τα κορίτσια κι εγώ πηγαίναμε να κολυμπήσωμε μαζί τις Δευτέρες και να παίξωμε την κιθάρα της. Ενόσω εγώ απουσίαζα στα άλλα νησιά, αντηλλάσσαμε επιστολές καθώς το επέτρεπε ο χρόνος· κατόπιν επεράσαμε μια περίοδο διακοπών μαζί στο νησί Μπαρμπάντος και αργότερα μνηστευθήκαμε στο νησί Γρενάδα. Στις 19 Ιανουαρίου 1949 ενυμφευθήκαμε στο ρωμαντικό νησί Τρίνινταντ κι επεστρέψαμε τον μήνα εκείνον στις Ηνωμένες Πολιτείες. Φθάνοντας στη Λούισβιλ του Κεντώκυ, γρήγορα καταλάβαμε το λάθος μας να επιστρέψωμε εφόσον όλες οι γέφυρες πίσω ήταν κομμένες. Ο γάμος μας ήταν εξαιρετικά ευτυχής, αλλ’ ένας τόπος διορισμού στο εξωτερικό, στον οποίον να μείνωμε ήταν ένα σκληρό ζήτημα. Αν και επανέκτησα τη φυσική μου δύναμι μέσα σε λίγους μήνες, όπως και όλοι οι άλλοι ιεραπόστολοι, δεν ήμεθα πραγματικά ευτυχείς ευρισκόμενοι έξω από την ιεραποστολική υπηρεσία στο εξωτερικό. Σε λίγο πάλι εκάναμε έργο σκαπανέως στο Κεντώκυ· κι εκεί έλαβα από την Εταιρία ένα διορισμό ως υπηρέτης μιας από τις εκκλησίες της Φιλαδελφείας, Πενσυλβανίας, που ακολουθήθη αργότερα στο 1951 από τα προνόμια υπηρέτου περιοχής στη Νέα Αγγλία, και μετά δύο χρόνια έλαβα διορισμό στην Ονδούρα.

Τα μεγάλα πράγματα, όπως είναι η φοίτησις στη σχολή Γαλαάδ και κατόπιν η συμμετοχή στο κήρυγμα της Βασιλείας στον αγρό του εξωτερικού, αξίζουν χρόνια προσπαθειών. Εμμένετε λοιπόν στο έργον σκαπανέως.