Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις του Α. Ε. Θαρπ

ΑΦΟΥ συνεπλήρωσα ένα τέταρτον αιώνος στην ολοχρόνια υπηρεσία του Ιεχωβά και του Βασιλέως του, αναλογίζομαι τι ευχάριστος, πολυάσχολος καιρός ήταν αυτός.

Στο έτος 1929 ο πατέρας μου ήταν συνδρομητής στον Χρυσούν Αιώνα. Είχε, επίσης, και μερικά βιβλία της Εταιρίας Σκοπιά των ημερών εκείνων. «Όταν ο Κόσμος Παρεφρόνησε», ένα άρθρον του Χρυσού Αιώνος υπό Δανιήλ Μόργκαν, προσείλκυσε το βλέμμα μου και το διάβασα μ’ ευχαρίστησι. Το επόμενο θέρος μέσα στο σπίτι ενός γείτονος είδα του πατέρα μου το αντίτυπο του βιβλίου Δημιουργία. Δεκαέξη ετών τότε, έχοντας μόλις τελειώσει τα μαθήματα γεωλογίας στο γυμνάσιο, πήρα το βιβλίο αυτό στο σπίτι μου και το διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον. Όταν έφθασα στο κεφάλαιο περί «αφιερώσεως», έκαμα την ανεπιφύλακτη αφιέρωσί μου στον Ιεχωβά. Το θέρος μετά την αποφοίτησί μου από το γυμνάσιο εβαπτίσθηκα μέσα σε μια μικρή λίμνη καστόρων κι άρχισα να βγαίνω στην υπηρεσία με τους λίγους εντοπίους αδελφούς, επιδιώκοντας τον σκοπό μου στη ζωή.

Το φθινόπωρο του έτους εκείνου Η Σκοπιά ανήγγειλε ότι θα μας επεσκέπτοντο δύο περιοδεύοντες εκπρόσωποι της Εταιρίας, ο Α. Χ. Μακμίλλαν, συνοδευόμενος από τον Γ. Υ. Μακ Κόρμικ. Στη διάρκεια της επισκέψεως εκείνης, ο Αδελφός Μακμίλλαν μ’ ερώτησε, «Γιατί δεν κάνεις έργον σκαπανέως;» Με διεβεβαίωσε ότι η Εταιρία θα με άφηνε να γίνω σκαπανεύς, αν και ήμουν ακόμη ανήλικος· εστάλη, λοιπόν, επειγόντως μια επιστολή στο Μπρούκλυν. Σε λίγο ήλθε ο ποθούμενος διορισμός. Ο Ιανουάριος του 1932 με είδε ν’ ανεβαίνω τον λόφο στον τομέα μου που απείχε περίπου τρία μίλια. Το θέρος που επακολούθησε εχρησιμοποίησα το ποδήλατο του αδελφού μου· κατόπιν μου εδόθη μια γερασμένη φοράδα κι εχρησιμοποιούσα ένα αμαξάκι ως το φθινόπωρο, οπότε με συντρόφευσε κι ο αδελφός μου στο έργον σκαπανέως ως τον θάνατό του μετά δύο χρόνια.

Στο Μάιλς Σίτυ της Μοντάνας ένας άλλος σύντροφος κι εγώ περιμέναμε τον αναμενόμενο διορισμό μας ως ειδικών σκαπανέων. Επρόκειτο να είναι το Μιλγουώκη, Ουισκόνσιν. Εκεί το έτος εκείνο (1938) εχρησιμοποιούσαμε ως μέσον μαρτυρίας στις θύρες το γραμμόφωνο και διαθέταμε το βιβλίο Εχθροί. Πολλές ήσαν οι πείρες μας. Εξαίρετο ήταν το γεγονός ότι έγινα δεκτός από τον γενικό διευθυντή του Σωματείου Άλλις Τσάλμερς και έπαιξα τον δίσκο «Απόφασις» για ν’ ακούση αυτός και το προσωπικό του γραφείου του. Τότε, επίσης, είδαμε και την έναρξι οχλοκρατικής βίας, που επρόκειτο να επεκταθή σε όλο το έθνος μετά δύο έτη. Πολύτιμη, επίσης, έγινε και η εκπαίδευσίς μας στο να εργαζώμεθα με μια μεγάλη εκκλησία. Ήταν επίσης και η πρώτη μου εκπαίδευσις στη δημοσία ομιλία, που κατέστησε αναγκαία σημαντική πλαισίωσι μετά από χρόνια στη σχολή Γαλαάδ.

Τελικά ο Άαρν κι εγώ αποχωρισθήκαμε μονίμως· μου ανετέθη έργον υπηρέτου ζώνης, και κατόπιν πάλι έργον ειδικού σκαπανέως, ακολουθούμενον από έργον υπηρέτου των αδελφών. Εκείνο τον καιρό, στις πολιτείες Κάνσας και Οκλαχόμα, οι οχλοκρατίες και οι συλλήψεις ήσαν συχνά περιστατικά. Αυτές οι πείρες μας ήνωσαν στενώτερα και μας εδίδαξαν να υπακούωμε πληρέστερα στις οδηγίες οργανώσεως.

Μετά τον θάνατο του Αδελφού Ρόδερφορδ εμάθαμε ότι ένα κτίριο, που είχε κτισθή από την Εταιρία στη διάρκεια της ζωής του στο βόρειο τμήμα της πολιτείας Νέας Υόρκης, έγινε η σχολή Γαλαάδ, όπου επρόκειτο να εκπαιδεύωνται αδελφοί για ιεραποστολική υπηρεσία. Θα επήγαινα αν με καλούσαν; Θα ήμουν πρόθυμος να εγκαταλείψω τους υπάρχοντας δεσμούς και τις φιλίες χάριν της διακονίας σε μια άλλη χώρα;

Η αμέτρητη αξία της εκπαιδεύσεως στη σχολή Γαλαάδ μου διετυπώθη το φθινόπωρο του 1943, όταν συνήντησα στο Ντάνβιλ του Κεντώκυ ένα απόφοιτον της πρώτης σειράς σπουδαστών. Αυτός εκτελούσε έργον υπηρέτου των αδελφών. Είχαμε γνωρισθή μεταξύ μας πριν από χρόνια στο Τέξας. Οποία αξιοσημείωτη διαφορά παρετηρείτο σ’ αυτόν, ένα μέρος της οποίας το απέδωσα στην εκπαίδευσι που έλαβε στη σχολή Γαλαάδ. Η συζήτησίς μας με έπεισε ότι η σχολή Γαλαάδ αποτελούσε ένα σοβαρό βήμα, που άξιζε να το λάβη κανείς.

Ναι, μ’ εκάλεσαν εκεί· η τρίτη σειρά σπουδαστών με είδε στη σχολή Γαλαάδ μαζί με τους υπολοίπους που εξελέγησαν γι’ αυτή τη σειρά. Πόσο σκληρά εργασθήκαμε! Για πρώτη φορά έμεινα πίσω στο διάβασμα της Σκοπιάς και της Παρηγορίας. Η εργασία, όμως, ήταν ευχάριστη και όλοι σχεδόν έκαναν ό,τι μπορούσαν για ν’ ανταποκριθούν στις απαιτήσεις. Η καλωσύνη και η υπομονή που επεδείχθησαν από τους εκπαιδευτάς μάς έκαναν εντύπωσι. Τόσο πολλά πράγματα έπρεπε να μελετηθούν ώστε επιθυμούσαμε να είχαμε διαθέσιμο ένα έτος ολόκληρο αντί των πέντε μηνών. Αλλά τώρα φθάσαμε στον Ιούλιο, στην αποφοίτησι, στους διορισμούς ιεραποστολών και στον διασκορπισμό. Ο διορισμός μου ήταν για έργον υπηρέτου των αδελφών, που ήταν ακόμη πιο απολαυστικό μετά την αποφοίτησι από τη σχολή Γαλαάδ παρά πριν.

Κατά τον Φεβρουάριο του 1946, μια επιστολή από τον Αδελφό Νορρ με βρήκε στο Μακμίνβιλ του Όρεγκον. Τέλος διωρίσθηκα στην Τρίνινταντ των Βρεττανικών Δυτικών Ινδιών. Αμέσως την επεσήμανα στον χάρτη ως μια μικρή νήσο πέρα από την ακτή της Βενεζουέλας, σε απόστασι περίπου δέκα μοιρών βορείως του ισημερινού. Κατόπιν εδαπανήθησαν λίγες ημέρες με τους δικούς μου για να τους αποχαιρετήσω, μια εβδομάδα επέρασα στο Μπέθελ του Μπρούκλυν για να μάθω κάτι από εργασίες γραφείου, και κατόπιν επήγα στο Μαϊάμι κι από εκεί στην Τρίνινταντ!

Μια πρωινή απόβασις στο αεροδρόμιο της Τρίνινταντ απεκάλυψε μια όμορφη πράσινη τοποθεσία περιστοιχισμένη από ωραία βουνά και αγρούς με ζακχαροκάλαμο—τον νέο μου τόπο διαμονής! Ένας αδελφός της δικής μου σειράς σπουδαστών της σχολής Γαλαάδ, διωρισμένος σε μια γειτονική νήσο, επεσκέπτετο την Τρίνινταντ. Μαζί με άλλους δύο είχε έλθει για τη συνέλευσι στην οποία επρόκειτο να υπηρετήσουν οι Αδελφοί Νορρ και Φραντς. Ο υπηρέτης του τμήματος ήταν κι αυτός στο αεροδρόμιο, και γνωρισθήκαμε αμέσως και προχωρήσαμε προς την πόλι. Πόση διαφορά εδώ! Βωδάμαξες, φοινικόδενδρα, μικροκαλύβες και μελαψοί άνθρωποι—μου υπενθύμιζαν πολύ τις ημέρες που είχα περάσει στο Λαρέδο του Τέξας. Ο Αδελφός Νορρ αγόρασε το κτίριο που επρόκειτο να γίνη ιεραποστολικός οίκος και γραφείο του τμήματος. Εκεί διέμεινα μόνος από τον Μάιο ως τον Οκτώβριο, οπότε έφθασαν οι υπόλοιποι ιεραπόστολοι. Σχεδόν κάθε Κυριακή οι εντόπιοι αδελφοί κι εγώ εκάναμε ομαδική μαρτυρία σε διάφορα μέρη, συχνά δε είχαμε δημόσιες ομιλίες που ήταν πολύ εύκολο να διευθετηθούν στο ύπαιθρο και τις οποίες πάντοτε παρακολουθούσαν πολλοί τότε, και ίσαμε σήμερα. Όταν ήλθαν και οι άλλοι, ήμεθα εννέα μέσα στον ιεραποστολικό οίκο. Πολύ έργον επρόκειτο να γίνη· τ’ αποτελέσματα γρήγορα άρχισαν ν’ αναφαίνωνται. Υπήρχε μια εκκλησία (60 ευαγγελιζομένων) στην περιοχή του Πορτ οφ Σπαίν, όταν άρχισε να λειτουργή ο ιεραποστολικός οίκος. Τώρα υπάρχουν περίπου 400 ευαγγελιζόμενοι με επτά εκκλησίες. Αυτό πολύ σύντομα διεπιστώθη σε όλη την περιφέρεια του τμήματος, περίπου δε 3.500 άτομα παρακολουθούσαν τις συνελεύσεις που εγίνοντο τακτικά εδώ όπως και αλλού.

Το τμήμα είναι καλά ωργανωμένο και παρέχει ένδειξιν της ευλογίας του Ιεχωβά. Από τους αρχικούς εννέα ιεραποστόλους μερικοί είναι ακόμη εδώ, μία δε ιεραπόστολος έγινε σύζυγός μου.

Στον καθένα από σας, οι οποίοι, ως νεώτεροι αδελφοί μου, σκέπτεσθε τώρα να ευαρεστήσετε τον Ιεχωβά, ας πω ότι καλό είναι να θυμάσθε τον Δημιουργό σας στη νεότητά σας. Γίνετε σκαπανεύς· παραμείνατε σκαπανεύς· ποτέ δεν θα λυπηθήτε γι’ αυτό. Αν κληθήτε να φοιτήσετε στη σχολή Γαλαάδ, πηγαίνετε, αλλ’ όχι για να επιστρέψετε. Εμμείνατε σ’ αυτό. Ο διωγμός δεν εξασθενίζει· ενδυναμώνει εκείνους που έχουν καθαρή καρδιά, οι οποίοι φοβούνται τον Ιεχωβά. Θυμηθήτε ότι η κοινωνία του Νέου Κόσμου είναι του Ιεχωβά, και αυτός θα κάμη ό,τι ευαρεστείται μέσω αυτής και θα διορθώση μέσα σ’ αυτή κάθε τι που δεν του είναι αρεστόν. Δεν είναι ανάγκη να δυσφορούμε· έχομε ανάγκη ν’ αυξήσωμε σε πίστι, σε υπομονητική εγκαρτέρησι, και ως αποκλειστικά αφωσιωμένοι δούλοι του Ιεχωβά να εξακολουθήσωμε επιδιώκοντας τον σκοπό μας στη ζωή. Κάνοντας το μέρος μας, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι ο Ιεχωβά θα κάμη το δικό του μέρος, πάντοτε. Τώρα, είθε όλοι μας να εργασθούμε για επιτύχωμε με την παρ’ αξίαν αγαθότητά του, εξακολουθώντας να έχωμε την επιδοκιμασία του για διεκδίκησι του ονόματός του και για τα ατελεύτητα προνόμιά μας μέσα στον νέο του κόσμο.