«Η Επιστήμη Παίρνει ένα Μάθημα από τη Φύση»
ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ λόγια ήταν επικεφαλίδα στην εφημερίδα Δε Νιου Γιορκ Τάιμς (The New York Times) στις 31 Αυγούστου 1993. Το άρθρο παρατηρούσε ότι ένας αυξανόμενος αριθμός επιστημόνων οι οποίοι σχεδιάζουν νέα υλικά έχουν αρχίσει να ασχολούνται με τον τομέα της βιομιμητικής. Η ίδια εφημερίδα όρισε τη βιομιμητική ως «τη μελέτη της δομής και της λειτουργίας των βιολογικών υλικών τα οποία χρησιμεύουν ως πρότυπα για υλικά κατασκευασμένα με τεχνητά μέσα».
Το άρθρο αναγνώριζε ότι ταπεινά πλάσματα όπως ζώα της θάλασσας και αράχνες κατασκευάζουν υλικά που είναι ανώτερα από παρόμοιες ουσίες τις οποίες μπορούν να κατασκευάσουν οι σημερινοί επιστήμονες. Για παράδειγμα, το αμπαλόνε παίρνει από το νερό ανθρακικό ασβέστιο, το συστατικό της κιμωλίας που μοιάζει με σκόνη, και κατασκευάζει πολύ λεπτές πλάκες. Κατόπιν συγκολλά πολλές τέτοιες πλάκες με μια κολλητική ουσία από πρωτεΐνες και σάκχαρα. Ο Δρ Μεχμέτ Σαρικάγια λέει ότι η δομή του όστρακου είναι 30 φορές πιο ισχυρή και ανθεκτική από το σύνηθες ανθρακικό ασβέστιο που κατασκευάζεται στο εργαστήριο. «Δεν διαθέτουμε την τεχνολογία για να κάνουμε τα στρώματα του υλικού τόσο λεπτά όσο είναι στο κέλυφος του όστρακου», παραδέχεται ο ίδιος.
Παρόμοια, το νήμα του ιστού της αράχνης είναι ισχυρότερο από το ατσάλι και πιο ανθεκτικό από το νάιλον. Οι επιστήμονες μελετούν το νήμα ελπίζοντας να κατασκευάσουν ίνες ισχυρότερες από το Κέβλαρ, το υλικό που χρησιμοποιείται στην κατασκευή αλεξίσφαιρων γιλέκων. Ωστόσο, οι περίπλοκες διαδικασίες παρασκευής από μέρους της αράχνης εξακολουθούν να μην μπορούν να αντιγραφούν από τον άνθρωπο.
«Οι αράχνες παράγουν νήμα χρησιμοποιώντας νερό ως διαλύτη στον αέρα, σε θερμοκρασίες και πίεση του εκάστοτε περιβάλλοντος, και το νήμα περνάει από όλα αυτά τα στάδια για να γίνει ένας σταθερός, αδιάβροχος ιστός μεγάλης δύναμης», παρατήρησε ο Δρ Κρίστοφερ Βίνι από το Πανεπιστήμιο Ουάσινγκτον στο Σιάτλ. «Ωστόσο, για να παραγάγει κάποιος μια ισχυρή ίνα όπως το Κέβλαρ, πρέπει να το κάνει αυτό σε συνθήκες υψηλής πίεσης χρησιμοποιώντας πυκνό θειικό οξύ». Έτσι, αυτός ο επιστήμονας παραδέχεται: «Έχουμε πολλά ακόμα να μάθουμε».
Για σκεφτείτε. Αν η καλύτερη ανθρώπινη τεχνολογία δεν είναι ικανή να παραγάγει αυτό που μπορούν να παραγάγουν τα ταπεινά πλάσματα της θάλασσας και οι ταπεινές αράχνες, δεν φαίνεται λογικό να πιστεύουμε ότι αυτά τα πλάσματα είναι προϊόντα ανώτερης νοημοσύνης; Με σοφία, θα αποδώσουμε την τιμή στον Μεγαλειώδη Σχεδιαστή—του οποίου το έργο πασχίζουν να μιμηθούν οι σημερινοί επιστήμονες—για την απαράμιλλη ευφυΐα που εκδήλωσε γεμίζοντας τη γη με τα δημιουργήματά του.—Ψαλμός 104:24.