Εξήγηση των Φαινομένων Μετενσάρκωσης

ΜΙΑ από τις αντιρρήσεις σχετικά με τη θεωρία της μετενσάρκωσης είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων στη γη δεν θυμούνται καθόλου να έχουν ζήσει στο παρελθόν. Περαιτέρω, ούτε καν νομίζουν ότι θα μπορούσαν να έχουν ζήσει προηγούμενες ζωές.

Είναι αλήθεια ότι μερικές φορές έχουμε ένα παράξενο αίσθημα ότι αναγνωρίζουμε κάποιο άτομο που συναντούμε για πρώτη φορά. Ένα συγκεκριμένο σπίτι, χωριό ή τοπίο μπορεί να μας φαίνεται γνωστό, μολονότι ξέρουμε ότι είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε εκεί. Ωστόσο, αυτά τα πράγματα μπορούν να εξηγηθούν χωρίς να χρειαστεί να καταφύγουμε στη θεωρία της μετενσάρκωσης.

Για παράδειγμα, ορισμένα μέρη σε περιοχές που απέχουν πολύ μεταξύ τους μπορεί να μοιάζουν κάπως, έτσι ώστε όταν επισκεπτόμαστε ένα καινούριο μέρος, μπορεί να νιώθουμε ότι έχουμε ξαναπάει εκεί, ενώ δεν έχουμε πάει. Πολλά σπίτια, γραφεία, καταστήματα, χωριά και τοπία σε μερικά μέρη του κόσμου έχουν κάποια ομοιότητα με τα αντίστοιχά τους σε άλλα μέρη. Το ότι φαίνονται παρόμοια με αυτά που έχουμε δει στο παρελθόν δεν αποτελεί απόδειξη πως έχουμε πάει σε εκείνα τα μέρη σε κάποια προηγούμενη ζωή. Αυτά απλώς μοιάζουν με μέρη τα οποία μας είναι οικεία.

Αυτό αληθεύει και για ανθρώπους επίσης. Μερικοί είναι αρκετά όμοιοι με άλλους στην όψη, μάλιστα έχουν τους λεγόμενους σωσίες. Ένα άτομο μπορεί να έχει συνήθειες που μας θυμίζουν κάποιον άλλον που συνεχίζει να ζει, ή ακόμη και κάποιον που έχει πεθάνει. Αλλά γνωρίζουμε εκείνα τα άτομα στην παρούσα ζωή, όχι σε κάποια προηγούμενη ύπαρξη. Η ομοιότητα στην εμφάνιση ή στην προσωπικότητα δεν σημαίνει ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν γνωστοί μας σε κάποια προηγούμενη ζωή. Χωρίς αμφιβολία, όλοι μας έχουμε κατά καιρούς περάσει κάποιο άτομο για κάποιο άλλο. Αλλά και τα δυο αυτά άτομα είναι ζωντανά ταυτόχρονα με εσάς και όχι σε κάποια προηγούμενη ζωή. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη μετενσάρκωση.

Η Επήρεια της Ύπνωσης

Ακόμη και εμπειρίες υπό την επήρεια ύπνωσης μπορούν να εξηγηθούν χωρίς να χρειαστεί να καταφύγουμε στη θεωρία της μετενσάρκωσης. Το υποσυνείδητό μας αποτελεί μια αποθήκη πληροφοριών πολύ πιο περιεκτική από ό,τι μπορούμε να φανταστούμε. Οι πληροφορίες φτάνουν σε αυτή την αποθήκη μέσω βιβλίων, περιοδικών, της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου και μέσω άλλων εμπειριών και παρατηρήσεων.

Μεγάλο μέρος αυτών των πληροφοριών αποθηκεύεται σε κάποια κρυμμένη γωνία του υποσυνείδητού μας επειδή δεν έχουμε κάποια απευθείας ή άμεση χρήση για αυτές. Το υποσυνείδητό μας μοιάζει κάπως με βιβλία σε κάποια βιβλιοθήκη για τα οποία προς το παρόν υπάρχει περιορισμένη ζήτηση και γι’ αυτό τα έχουν βάλει σε ένα απομακρυσμένο ράφι.

Ωστόσο, υπό την επήρεια ύπνωσης, η συνειδητότητα του ατόμου αλλάζει έτσι ώστε μπορούν να έρθουν στην επιφάνεια ξεχασμένες μνήμες. Μερικοί άνθρωποι τις εκλαμβάνουν ως μνήμες κάποιας προηγούμενης ζωής, αλλά αυτές δεν είναι τίποτα περισσότερο από εμπειρίες της παρούσας ζωής τις οποίες είχαμε προσωρινά ξεχάσει.

Υπάρχουν, όμως, λίγες περιπτώσεις που μπορεί να είναι πιο δύσκολο να εξηγηθούν με φυσικό τρόπο. Ένα παράδειγμα είναι όταν ένα άτομο αρχίζει να μιλάει μια άλλη «γλώσσα» υπό την επήρεια ύπνωσης. Μερικές φορές η γλώσσα είναι κατανοητή, αλλά συχνά δεν είναι. Εκείνοι που πιστεύουν στη μετενσάρκωση μπορεί να πουν ότι αυτή είναι η γλώσσα την οποία μιλούσε το άτομο σε μια προηγούμενη ζωή.

Ωστόσο, είναι πασίγνωστο πως η λεγόμενη γλωσσολαλιά επίσης λαβαίνει χώρα όταν οι άνθρωποι βρίσκονται σε κατάσταση μυστικιστικής ή θρησκευτικής έκστασης. Εκείνοι που έχουν τέτοιες εμπειρίες είναι πεπεισμένοι ότι αυτό δεν έχει καμία σχέση με κάποια προηγούμενη ζωή αλλά ότι επηρεάζονται από κάποια αόρατη δύναμη στην παρούσα ζωή.

Οι γνώμες διίστανται ως προς το ποια δύναμη είναι αυτή. Σε μια από κοινού διακήρυξη του Φάουντεν Τραστ (Fountain Trust) και της Ευαγγελικής Συνόδου της Εκκλησίας της Αγγλίας, έγινε η εξής δήλωση όσον αφορά τη γλωσσολαλιά: «Είμαστε επίσης ενήμεροι του γεγονότος ότι ένα παρόμοιο φαινόμενο μπορεί να συμβεί κάτω από αποκρυφιστική/δαιμονική επιρροή». Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι τέτοια φαινόμενα είναι απόδειξη του ότι έχουμε ζήσει σε κάποια προηγούμενη ζωή θα έχουμε βγάλει βιαστικά ένα εσφαλμένο συμπέρασμα.

Εμπειρίες στα Πρόθυρα του Θανάτου

Τι θα λεχτεί λοιπόν για τις εμπειρίες στα πρόθυρα του θανάτου, τις οποίες μερικά άτομα λένε ότι είχαν; Αυτές έχουν ερμηνευτεί από μερικούς ως απόδειξη του ότι το άτομο έχει μια ψυχή που συνεχίζει να ζει μετά το θάνατο του σώματος. Αλλά αυτές οι εμπειρίες εξηγούνται πολύ καλύτερα με αρκετούς φυσιολογικούς τρόπους.

Στο τεύχος του Μαρτίου 1991 του γαλλικού επιστημονικού περιοδικού Επιστήμη & Ζωή (Science & Vie), τα διαφορετικά στάδια των εμπειριών στα πρόθυρα του θανάτου αποκαλούνται «παγκόσμιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ψευδαίσθησης» που είναι γνωστό από καιρό. Παρόμοιες εμπειρίες δεν περιορίζονται σε άτομα που βρίσκονται σε καταστάσεις στα πρόθυρα του θανάτου. Μπορούν επίσης να εκδηλωθούν σε συνδυασμό με «κόπωση, πυρετό, κρίσεις επιληψίας και χρήση ναρκωτικών».

Ένας πρωτοπόρος νευροχειρουργός, ο Ουάιλντερ Πένφιλντ, ο οποίος χειρούργησε επιληπτικούς που είχαν υποβληθεί σε τοπική αναισθησία, έκανε μια ενδιαφέρουσα ανακάλυψη. Διαπίστωσε πως, ερεθίζοντας διαφορετικά μέρη του εγκεφάλου με ένα ηλεκτρόδιο, μπορούσε να κάνει τον ασθενή να νιώθει ότι βρίσκεται έξω από το ίδιο του το σώμα, ότι ταξιδεύει μέσα σε ένα τούνελ και ότι συναντάει νεκρούς συγγενείς.

Μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια σε σχέση με αυτό είναι το ότι παιδιά που είχαν εμπειρίες στα πρόθυρα του θανάτου συνάντησαν, όχι τους νεκρούς συγγενείς τους, αλλά συμμαθητές ή δασκάλους—εκείνους που είναι ακόμη ζωντανοί. Αυτό δείχνει ότι τέτοιες εμπειρίες έχουν συγκεκριμένη σχέση με τα βιώματα του ατόμου. Αυτό που νιώθει κάποιος συνδέεται με την παρούσα ζωή, όχι με κάτι πέρα από το θάνατο.

Ο Δρ Ρίτσαρντ Μπλάχερ γράφει τα εξής στο Περιοδικό του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου (The Journal of the American Medical Association): «Το να πεθαίνει κάποιος, ή το να υποφέρει από μια θανατηφόρα σωματική κατάσταση, είναι μια διαδικασία· ο θάνατος είναι κατάσταση». Ως παράδειγμα, ο Μπλάχερ μιλάει για κάποιο άτομο που πετάει για πρώτη φορά από τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Ευρώπη. «Η πτήση με το αεροπλάνο δεν είναι [σαν να βρίσκεται στην] Ευρώπη», γράφει. Ο τουρίστας που αναχωρεί για την Ευρώπη, αλλά του οποίου το αεροπλάνο αλλάζει πορεία και επιστρέφει λίγα λεπτά μετά την αναχώρηση, δεν μπορεί να πει στους ανθρώπους περισσότερα για την Ευρώπη από ό,τι μπορεί να πει για το θάνατο κάποιος που επιστρέφει από κώμα.

Με άλλα λόγια, εκείνοι που έχουν βρεθεί στα πρόθυρα του θανάτου στην πραγματικότητα ποτέ δεν ήταν νεκροί. Ένιωσαν κάτι ενώ ήταν ακόμη ζωντανοί. Και ένα άτομο εξακολουθεί να είναι ζωντανό ακόμη και δευτερόλεπτα πριν από το θάνατό του. Αυτοί ήταν στα πρόθυρα του θανάτου αλλά δεν ήταν ακόμη νεκροί.

Ακόμη και αυτοί των οποίων η καρδιά είχε σταματήσει για λίγο και οι οποίοι κατόπιν αναζωογονήθηκαν στην ουσία δεν μπορούν να θυμηθούν κάτι από εκείνες τις στιγμές μη συνειδητότητας κατά τις οποίες θα μπορούσαν να οριστούν «νεκροί». Αυτό που θυμούνται, αν θυμούνται κάτι, θα ήταν αυτό που συνέβη την ώρα που πλησίαζε αυτή η σύντομη διακοπή, όχι στη διάρκειά της.

Οι εμπειρίες στα πρόθυρα του θανάτου οι οποίες έχουν δημοσιευτεί σχεδόν πάντα παρουσιάζονται ως θετικές, αν και είναι γνωστό ότι υπάρχουν επίσης αρνητικές εμπειρίες. Η Γαλλίδα ψυχαναλύτρια Κατερίν Λεμέρ το εξηγεί ως εξής: «Εκείνοι που δεν έχουν νιώσει κάποια [εμπειρία στα πρόθυρα του θανάτου] που να ταιριάζει με το πρότυπο που επιβάλλει η Διεθνής Ένωση Μελετών για τα Πρόθυρα του Θανάτου [IANDS] δεν ενδιαφέρονται να αφηγηθούν την ιστορία τους».

Καμία Μνήμη

Το γεγονός είναι ότι δεν έχουμε καμία άλλη εμπειρία ζωής εκτός από αυτήν που ζούμε τώρα, ούτε προηγούμενη ζωή ούτε ζωή πέρα από το θάνατο. Συνεπώς, δεν έχουμε βάσιμες μνήμες από τίποτα άλλο εκτός από τη ζωή που στην πραγματικότητα έχουμε ζήσει.

Εκείνοι που πιστεύουν στη μετενσάρκωση λένε ότι το ίδιο το νόημα της αναγέννησης είναι να έχουμε μια νέα ευκαιρία να βελτιώσουμε την κατάστασή μας. Αν είχαμε πράγματι ζήσει προηγούμενες ζωές, αλλά τις είχαμε λησμονήσει, μια τέτοια απώλεια μνήμης θα συνιστούσε μεγάλη απώλεια. Το ότι θυμόμαστε τα σφάλματά μας είναι αυτό που μας κάνει να ωφελούμαστε από αυτά.

Επίσης, εκείνοι που υποστηρίζουν τη λεγόμενη θεραπεία μετενσάρκωσης πιστεύουν ότι μπορείς να αντιμετωπίσεις καλύτερα τα παρόντα προβλήματα αν, μέσω ύπνωσης, μπορέσεις να θυμηθείς προηγούμενες ζωές. Η θεωρία λέει ότι ξαναγεννιόμαστε με σκοπό να καλυτερέψουμε κάτι, ωστόσο έχουμε ξεχάσει τι είναι αυτό το κάτι.

Η απώλεια της μνήμης στην παρούσα ζωή θεωρείται αναπηρία. Πρέπει να συμβαίνει το ίδιο και σε αυτή την περίπτωση. Η αντίρρηση ότι αυτή η αμνησία δεν πειράζει, εφόσον μόνο οι καλοί άνθρωποι ξαναγεννιούνται ως άνθρωποι, δεν είναι λογική στους σύγχρονους καιρούς μας που η πονηρία κυριαρχεί στην παγκόσμια σκηνή περισσότερο παρά ποτέ. Αν μόνο οι καλοί άνθρωποι ξαναγεννιούνται ως άνθρωποι, από πού ήρθαν όλοι οι κακοί άνθρωποι; Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ολοένα και λιγότεροι πονηροί άνθρωποι; Η αλήθεια είναι: Κανείς, καλός ή πονηρός, δεν μετενσαρκώνεται ποτέ για να αρχίσει μια άλλη ζωή ως άνθρωπος ή οτιδήποτε άλλο.

Ωστόσο, μπορεί να πείτε: ‘Δεν είναι η μετενσάρκωση Γραφική διδασκαλία;’ Ας εξετάσουμε αυτό το ερώτημα στο επόμενο άρθρο.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 6]

Το υποσυνείδητό μας είναι σαν μια βιβλιοθήκη με πληροφορίες που έχουν αποθηκευτεί αλλά μπορεί να ανακληθούν αργότερα

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 7]

«Ο θάνατος είναι κατάσταση», όχι διαδικασία.—Δρ Ρίτσαρντ Μπλάχερ στο Περιοδικό του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου