Είχα Εκπαιδευτεί για να Σκοτώνω, Αλλά Τώρα Προσφέρω Ζωή

«Τρομοκράτες κρατάνε ομήρους σε κάποιο σπίτι στο βόρειο Ισραήλ».

ΕΙΧΑ πάρει άδεια για το σαββατοκύριακο από τον ισραηλινό στρατό και είχα κατασκηνώσει δίπλα στη Θάλασσα της Γαλιλαίας όταν άκουσα τις ειδήσεις στο ραδιόφωνο. Ήξερα καλά τι σήμαιναν αυτά τα λόγια. Ήμουν αξιωματικός του στρατού σε κάποια ειδική μονάδα στην οποία είχε δοθεί επαγγελματική εκπαίδευση για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Ήξερα επίσης ότι θα έπρεπε να είμαι ανάμεσα σε εκείνους που θα έμπαιναν αιφνιδιαστικά στο σπίτι, θα σκότωναν τους τρομοκράτες και θα ελευθέρωναν τους ομήρους. Χωρίς να διστάσω, μπήκα βιαστικά στο αυτοκίνητό μου και οδήγησα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στον τόπο των επεισοδίων.

Επειδή οι αξιωματικοί του ισραηλινού στρατού μπαίνουν πάντοτε πρώτοι, ήξερα ότι θα έπρεπε να είμαι ανάμεσα στους πρώτους που θα αντίκριζαν τους τρομοκράτες, αλλά η σκέψη ότι θα σκοτωνόμουν ή ότι θα τραυματιζόμουν δεν με αποθάρρυνε. Έφτασα στον τόπο των επεισοδίων λίγα λεπτά αφότου οι φίλοι μου που ήταν στη μονάδα μας είχαν ολοκληρώσει την αποστολή, σκοτώνοντας τους πέντε τρομοκράτες και ελευθερώνοντας τους ομήρους. Απογοητεύτηκα πολύ που έχασα τη δράση.

Γιατί αισθανόμουν έτσι; Επειδή ήμουν πολύ εθνικιστής και ήθελα να αποδείξω την αγάπη μου για τη χώρα μου. Αλλά πώς βρέθηκα σε αυτή την ειδικευμένη αντιτρομοκρατική μονάδα;

Γεννήθηκα στην Τιβεριάδα, στο Ισραήλ, το 1958 και μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου επικρατούσε ο εθνικισμός. Πίστευα ότι η χώρα μου είχε πάντοτε δίκιο. Έτσι, όταν κατατάχτηκα στο στρατό το 1977, προσφέρθηκα εθελοντικά να υπηρετήσω στην πιο επαγγελματικά εκπαιδευμένη μάχιμη μονάδα του ισραηλινού στρατού. Μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό εκείνων που κάνουν αίτηση γίνονται δεκτοί για να αρχίσουν την πολύ δύσκολη εκπαίδευση. Δεν τελειώνουν όλοι, και από αυτούς που τελειώνουν, μόνο λίγοι επιλέγονται για να γίνουν αξιωματικοί. Εγώ ήμουν ένας από αυτούς.

Η επιτυχία μου ήταν στην πραγματικότητα αντανάκλαση της αγάπης μου για την πατρίδα μου. Δικαιολογημένα αισθανόμουν περήφανος για τον εαυτό μου. Στο κάτω κάτω, ήμουν αξιωματικός σε μια ειδική μάχιμη μονάδα και έκανα πράγματα που ο μέσος άνθρωπος σπάνια τα βλέπει, ακόμα και στις ταινίες. Ωστόσο, η επιτυχία, η φήμη και η μυστικότητα συνοδεύονταν από ένα πνευματικό κενό το οποίο μεγάλωνε ωσότου άρχισα να συνειδητοποιώ ότι πρέπει να υπάρχουν περισσότερα στη ζωή. Έτσι, έπειτα από τέσσερα και πλέον πολύ δύσκολα χρόνια, έφυγα από το στρατό προκειμένου να ταξιδέψω και να δω τον κόσμο.

Γιατί Έφυγα από το Ισραήλ

Τα ταξίδια μου στον κόσμο τελείωσαν όταν, στην Ταϋλάνδη, συνάντησα την Κουνλάγια, τη μελλοντική μου σύζυγο, η οποία τότε σπούδαζε καλές τέχνες στο Πανεπιστήμιο της Μπανγκόκ. Κανένας από τους δυο μας δεν σκόπευε να παντρευτεί, αλλά η αγάπη μας ήταν πιο δυνατή από ό,τι είχαμε αντιληφτεί. Έτσι η Κουνλάγια διέκοψε τις σπουδές της, εγώ σταμάτησα το ταξίδι μου και αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Πού; Στο Ισραήλ, φυσικά. «Πρέπει να βοηθήσω στην προστασία της πατρίδας μου», της είπα.

Στο Ισραήλ, ένας Εβραίος μπορεί να παντρευτεί μόνο κάποια Εβραία· έτσι ήξερα καλά ότι η Κουνλάγια, η οποία ήταν τότε Βουδίστρια, θα έπρεπε να μεταστραφεί στον Ιουδαϊσμό, κάτι που ήταν πρόθυμη να κάνει. Αλλά οι θρησκευόμενοι Ιουδαίοι που ήταν υπεύθυνοι για αυτή τη μεταστροφή δεν ήθελαν την Κουνλάγια. Όπου στραφήκαμε για βοήθεια, αντιμετωπίσαμε την ίδια αρνητική αντίδραση: «Κάποιος σαν και εσένα θα έπρεπε να βρει μια καλή Εβραιοπούλα και να μην παντρευτεί αυτή την Εθνική». Η Κουνλάγια όχι μόνο ήταν Εθνική αλλά ήταν και από διαφορετική φυλή.

Έπειτα από προσπάθειες έξι μηνών, μας κάλεσαν τελικά στο θρησκευτικό δικαστήριο για να μας εξετάσουν τρεις ραβίνοι οι οποίοι θα αποφάσιζαν αν θα μεταστρεφόταν η Κουνλάγια ή όχι. Εκεί με επέκριναν επειδή ήθελα να παντρευτώ μια Εθνική. Μου είπαν να τη στείλω στο σπίτι της. «Γιατί να μην την πάρεις ως δούλη σου!» πρότεινε στη συνέχεια κάποιος ραβίνος. Απέρριψαν την αίτησή μας.

Το ποτήρι είχε ξεχειλίσει. Ενώ μιλούσαν ακόμα, πήρα την Κουνλάγια από το χέρι και φύγαμε από το δικαστήριο, δηλώνοντας ότι η Κουνλάγια δεν θα γινόταν ποτέ Εβραία ακόμα και αν της το επέτρεπαν και ότι και εγώ δεν ήθελα να παραμείνω Εβραίος. ‘Στο κάτω κάτω, μια θρησκεία που φέρεται στους ανθρώπους με αυτόν τον τρόπο δεν αξίζει τίποτα!’ σκέφτηκα μέσα μου. Τώρα που είχα πάρει την απόφασή μου, κατέβαλαν ιδιαίτερες προσπάθειες για να μας χωρίσουν. Ακόμα και οι αγαπημένοι μου γονείς αναμείχτηκαν σε όλη αυτή την ιστορία λόγω ισχυρών θρησκευτικών αισθημάτων και της πίεσης που ασκούνταν πάνω μας για να αφήσουμε ο ένας τον άλλον.

Στο μεταξύ είχε αρχίσει ο πόλεμος στο Λίβανο ανάμεσα στις ισραηλινές δυνάμεις και στους Παλαιστίνιους αντάρτες. Με κάλεσαν, φυσικά, να συμμετάσχω στη μάχη, και ενώ εγώ βρισκόμουν βαθιά μέσα σε εχθρική περιοχή διακινδυνεύοντας τη ζωή μου για την πατρίδα μου, πήραν το διαβατήριο της Κουνλάγια και της ζήτησαν να εγκαταλείψει τη χώρα. Όλα αυτά ήταν μέρος της προσπάθειας που έκαναν για να μας χωρίσουν. Τη στιγμή που ανακάλυψα τι είχε συμβεί, η αγάπη μου για την πατρίδα μου πέθανε. Για πρώτη φορά, άρχισα να συνειδητοποιώ ποιο είναι το νόημα του εθνικισμού. Ήμουν πρόθυμος να δώσω τόσο πολλά για την πατρίδα μου, και τώρα ούτε καν με άφηναν να παντρευτώ τη γυναίκα που αγαπούσα! Ένιωσα πολύ πληγωμένος και προδομένος. Για εμένα, το ότι έδιωχναν την Κουνλάγια σήμαινε ότι έδιωχναν εμένα. Συνεπώς, το να αγωνιστώ για να κερδίσω αυτή την υπόθεση ήταν στην πραγματικότητα σαν να αγωνιζόμουν για τη δική μου θέση στο Ισραήλ, κάτι που δεν ήμουν διατεθειμένος να κάνω.

Δεν είχαμε άλλη εκλογή από το να πάμε στο εξωτερικό, να παντρευτούμε και κατόπιν να επιστρέψουμε στο Ισραήλ και να κάνουμε τις τελικές διευθετήσεις προτού φύγουμε από τη χώρα. Φύγαμε από το Ισραήλ το Νοέμβριο του 1983, αλλά πρώτα συμφιλιωθήκαμε με τους γονείς μου. Θεωρούσα πάντοτε τη θρησκευτική υποκρισία ως την κύρια αιτία των προβλημάτων μας, όμως ποτέ δεν ήμουν τόσο απομακρυσμένος από τη θρησκεία όσο ήμουν τότε.

Βρίσκουμε την Αλήθεια για τον Μεσσία

Νιώσαμε μεγάλη έκπληξη όταν μάθαμε ότι κάποιος συγκεκριμένος νόμος σχετικά με τους μετανάστες το έκανε αδύνατο να ζήσουμε στη χώρα της συζύγου μου. Έπρεπε να βρούμε μια τρίτη χώρα για να εγκατασταθούμε! Ο πρώτος μας γιος γεννήθηκε στην Αυστραλία, αλλά ούτε εκεί μπορούσαμε να μείνουμε. Συνεχίσαμε τη μετακίνησή μας από χώρα σε χώρα. Είχαν περάσει δύο χρόνια, και σταδιακά αρχίσαμε να χάνουμε τις ελπίδες μας ότι θα βρίσκαμε κάποιο μέρος στο οποίο θα μπορούσαμε να ζήσουμε μόνιμα. Τον Οκτώβριο του 1985, φτάσαμε στη Νέα Ζηλανδία. ‘Άλλη μια χώρα όπου θα μείνουμε προσωρινά’, σκεφτήκαμε καθώς κάναμε οτοστόπ για να πάμε βόρεια με το αγοράκι μας που ήταν 11 μηνών. Αλλά πόσο λάθος κάναμε!

Κάποιο βράδυ, μας προσκάλεσε για φαγητό ένα πολύ ευγενικό ζευγάρι. Αφού άκουσαν την ιστορία μας, η σύζυγος προσφέρθηκε να μας βοηθήσει σε σχέση με την αίτησή μας για μόνιμη διαμονή στη Νέα Ζηλανδία. Την επόμενη μέρα, ακριβώς πριν αποχαιρετιστούμε, μου έδωσε ένα μικρό βιβλίο με τίτλο Η Καινή Διαθήκη (Ελληνικές Γραφές). «Διάβασέ το», μου είπε εκείνη. «Όλοι οι συγγραφείς του ήταν Εβραίοι». Το έβαλα στην τσάντα μου και υποσχέθηκα να το κοιτάξω. Δεν είχα ιδέα για το τι περιείχε αυτό το βιβλίο—οι Εβραίοι συνήθως δεν διαβάζουν Χριστιανικά έντυπα. Αργότερα αγοράσαμε ένα παλιό αυτοκίνητο και αρχίσαμε να κινούμαστε προς τα νότια, κάνοντας το αυτοκίνητο σπίτι μας.

Σε μια από τις στάσεις που κάναμε, θυμήθηκα την υπόσχεσή μου. Έβγαλα το βιβλίο και ξεκίνησα να το διαβάζω. Άρχισα να μαθαίνω για τον άντρα που η Ιουδαϊκή πίστη με δίδαξε να αντιπαθώ, μάλιστα να απεχθάνομαι. Έμεινα έκπληκτος όταν διάβασα ότι ο Ιησούς είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του εκεί όπου είχα περάσει και εγώ το δικό μου, γύρω από τη Θάλασσα της Γαλιλαίας. Έμεινα ακόμα περισσότερο έκπληκτος όταν είδα τα πράγματα που είπε. Δεν είχα ακούσει ποτέ κανέναν να μιλάει όπως αυτός.

Προσπάθησα να βρω κάτι στραβό σε αυτόν τον άνθρωπο, αλλά δεν μπόρεσα. Αντίθετα, αγάπησα αυτά που δίδαξε, και όσο πιο πολύ διάβαζα για αυτόν τόσο πιο πολύ αναρωτιόμουν γιατί οι Εβραίοι μού είχαν πει ψέματα για αυτόν. Άρχισα να καταλαβαίνω ότι, αν και ποτέ δεν ήμουν θρησκευόμενο άτομο, η θρησκεία μού είχε κάνει πλύση εγκεφάλου όπως μου είχε κάνει και ο εθνικισμός. Αναρωτήθηκα: ‘Γιατί οι Εβραίοι τον μισούν τόσο πολύ;’

Το ερώτημά μου απαντήθηκε εν μέρει όταν διάβασα το 23ο κεφάλαιο του Ματθαίου. Στην κυριολεξία έπεσα από τα σύννεφα όταν διάβασα ότι ο Ιησούς με θάρρος ξεσκέπασε την υποκρισία και την πονηρή διαγωγή των Ιουδαίων θρησκευτικών ηγετών της εποχής του. ‘Τίποτα δεν έχει αλλάξει’, σκέφτηκα. ‘Αυτά τα ίδια λόγια του Ιησού εφαρμόζονται πλήρως στους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτες σήμερα. Το έχω δει και έχω προσωπική εμπειρία αυτού του γεγονότος!’ Δεν μπορούσα παρά να νιώσω βαθύ σεβασμό για αυτόν τον άντρα ο οποίος είπε άφοβα την αλήθεια. Δεν έψαχνα για άλλη θρησκεία, αλλά δεν μπορούσα να αγνοήσω τη δύναμη της διδασκαλίας του Ιησού.

Ακούμε το Όνομα Ιεχωβά

Είχα διαβάσει περίπου τις μισές Ελληνικές Γραφές όταν φτάσαμε στα Στενά Μίλφορντ, στο Φιόρντλαντ της Νότιας Νήσου της Νέας Ζηλανδίας. Παρκάραμε το αυτοκίνητό μας δίπλα σε ένα άλλο αυτοκίνητο, κοντά στο οποίο καθόταν μια Ασιάτισσα. Η σύζυγός μου άρχισε να της μιλάει. Όταν έφτασε ο Βρετανός σύζυγός της τους είπαμε σύντομα την ιστορία μας. Κατόπιν ο σύζυγος άρχισε να μας λέει ότι στο κοντινό μέλλον ο Θεός θα καταστρέψει τις σημερινές κυβερνήσεις και ότι θα φροντίσει ώστε η κυβέρνησή Του να εξουσιάζει πάνω σε ένα δίκαιο κόσμο. Αν και αυτό μου άρεσε, σκέφτηκα: ‘Αυτός ο άντρας ονειρεύεται’.

Ο άντρας συνέχισε, μιλώντας μας για τη θρησκευτική υποκρισία και τις ψεύτικες διδασκαλίες των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου. Κατόπιν η σύζυγός του είπε: «Είμαστε Μάρτυρες του Ιεχωβά». Αμέσως σκέφτηκα: ‘Τι δουλειά έχουν αυτοί οι Εθνικοί με τον Θεό των Εβραίων; Και με αυτό το όνομα, Ιεχωβά!’ Ήξερα το όνομα, αλλά ήταν η πρώτη φορά που άκουσα να το λέει κάποιος. Οι Εβραίοι δεν επιτρέπεται να προφέρουν αυτό το όνομα. Το ζευγάρι μάς έδωσε τη διεύθυνσή του και μερικά Βιβλικά έντυπα, και φύγαμε. Τότε δεν ξέραμε ότι η συνάντησή μας με εκείνα τα δύο άτομα θα άλλαζε τη ζωή μας.

Βρίσκουμε την Αλήθεια

Δύο εβδομάδες αργότερα βρισκόμασταν στο Κράισττσερτς. Είχαν γίνει διευθετήσεις για να μείνουμε και να βοηθήσουμε σε ένα αγρόκτημα με πρόβατα που ανήκε σε μέλη μιας Πεντηκοστιανής εκκλησίας. Στο αγρόκτημα τελείωσα την ανάγνωση των Ελληνικών Γραφών και άρχισα να τις ξαναδιαβάζω. Παρατήρησα πόσο προφανής ήταν η ύπαρξη του Θεού για τον Ιησού. Για πρώτη φορά στη ζωή μου αναρωτήθηκα: ‘Υπάρχει πράγματι Θεός;’ Άρχισα να ψάχνω για να βρω την απάντηση. Μπόρεσα να προμηθευτώ ένα αντίτυπο ολόκληρης της Αγίας Γραφής στη γλώσσα μου, την εβραϊκή, και άρχισα να τη διαβάζω προκειμένου να μάθω περισσότερα πράγματα για τον Ιεχωβά, εκείνον που ισχυρίζεται ότι είναι ο Παντοδύναμος Θεός.

Η σύζυγός μου και εγώ σύντομα συνειδητοποιήσαμε ότι οι διδασκαλίες που μαθαίναμε από τους ιδιοκτήτες του αγροκτήματος δεν ήταν σε αρμονία με ό,τι διαβάζαμε στην Αγία Γραφή μας. Και ούτε η διαγωγή τους ήταν. Μάλιστα, σε κάποια περίοδο ήμασταν τόσο αναστατωμένοι από τον τρόπο με τον οποίο μας συμπεριφέρονταν στο αγρόκτημα ώστε έγραψα ένα γράμμα σχετικά με αυτό στην κυρία που μας είχε δώσει τις Ελληνικές Γραφές. «Πιστεύω πως μέχρι τώρα ο Θεός μάς έχει δείξει ποια ‘Χριστιανοσύνη’ είναι εσφαλμένη, και αν υπάρχει πράγματι Θεός, τώρα θα μας δείξει την αληθινή Χριστιανοσύνη». Της έγραψα μη γνωρίζοντας πόσο δίκιο είχα. Τότε θυμήθηκα τι μας είχαν πει εκείνοι οι δύο Μάρτυρες σχετικά με την υποκρισία των εκκλησιών. Αποφασίσαμε να συναντηθούμε ξανά με τους Μάρτυρες.

Λίγες μέρες αργότερα, εκείνο το ζευγάρι διευθέτησε να μας επισκεφτούν δύο άλλοι Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι ζούσαν κοντά μας. Αυτοί μας προσκάλεσαν για φαγητό. Στο σπίτι τους συζητήσαμε για την Αγία Γραφή, και μας άρεσαν πολύ τα όσα ακούσαμε. Την επόμενη μέρα μας προσκάλεσαν ξανά και είχαμε άλλη μια εκτενή συζήτηση. Τα όσα μας έδειξαν από την Αγία Γραφή φαίνονταν τόσο λογικά ώστε και η σύζυγός μου και εγώ νιώσαμε ότι είχαμε ανακαλύψει κάτι θαυμάσιο, ναι, την αλήθεια!

Δυσκολευτήκαμε να κοιμηθούμε εκείνο το βράδυ. Ξέραμε ότι η ζωή μας δεν θα ήταν ποτέ πια η ίδια. Άρχισα να διαβάζω το βιβλίο Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη, που είναι έκδοση των Μαρτύρων, και καθώς το διάβαζα, ένιωσα σαν να ήμουν τυφλός αλλά τώρα μπορούσα να δω! Μπόρεσα να καταλάβω το σκοπό της ζωής, γιατί τέθηκε ο άνθρωπος στη γη, γιατί πεθαίνουμε, γιατί ο Θεός επιτρέπει τόσο πολλά παθήματα και πώς τα παγκόσμια γεγονότα εκπληρώνουν Γραφικές προφητείες. Δανείστηκα όσο περισσότερα βιβλία μπορούσα από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και δαπάνησα ώρες διαβάζοντάς τα. Μπόρεσα εύκολα να δω πόσο ψεύτικες είναι οι διδασκαλίες της Τριάδας, της πύρινης κόλασης και της αθανασίας της ψυχής. Μου άρεσε η λογική και οι ισχυροί Γραφικοί συλλογισμοί που χρησιμοποιούσαν τα έντυπα.

Συγκρίνουμε Άγιες Γραφές και Πιστούς

Οι ιδιοκτήτες του αγροκτήματος προσπάθησαν να μας αποθαρρύνουν από το να μελετούμε με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. «Έχουν διαφορετική Αγία Γραφή, μια ανακριβή μετάφραση», μας είπαν. «Θα πρέπει να το ελέγξω αυτό», τους είπα. Δανείστηκα μερικές μεταφράσεις της Αγίας Γραφής από τους ιδιοκτήτες του αγροκτήματος και επίσης πήρα ένα αντίτυπο της Μετάφρασης Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών και τις σύγκρινα όλες με ένα αντίτυπο της Αγίας Γραφής στην εβραϊκή γλώσσα. Συγκινήθηκα όταν διαπίστωσα ότι η Μετάφραση Νέου Κόσμου ήταν η πιο ακριβής και γνήσια μετάφραση. Η εμπιστοσύνη μου στα έντυπα της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά μεγάλωσε.

Την πρώτη φορά που παρακολουθήσαμε μια συνάθροιση στην Αίθουσα Βασιλείας δεν καταλάβαμε όλα όσα συζητήθηκαν εκεί, αλλά δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου να καταλάβουμε τη θαυμάσια αγάπη που μας έδειξε η εκκλησία. Εντυπωσιαστήκαμε από το γεγονός ότι αναφερόταν τόσο συχνά το όνομα Ιεχωβά. «Ιεχωβά, Ιεχωβά», έλεγα ξανά και ξανά όταν επιστρέφαμε από τη συνάθροιση. «Δεν είναι απλώς ‘Θεός’ τώρα, είναι ‘Ιεχωβά Θεός’», είπα στη σύζυγό μου.

Τελικά μετακομίσαμε στο Κράισττσερτς για να συναναστρεφόμαστε περισσότερο με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και για να παρακολουθούμε όλες τις συναθροίσεις. Το βιβλίο Ζωή—Πώς Βρέθηκε Εδώ; Από Εξέλιξη ή από Δημιουργία; δεν άφησε καμιά αμφιβολία στη διάνοιά μου για το ότι ο Ιεχωβά Θεός υπάρχει πράγματι και ότι αυτός είναι ο Δημιουργός.

Ερχόμαστε σε Επαφή με Παλαιστίνιους Αδελφούς

Αφού ήρθαμε σε επαφή με το γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Ισραήλ, έλαβα μερικά γράμματα από Μάρτυρες που υπήρχαν εκεί. Ένα από τα γράμματα προερχόταν από κάποια Παλαιστίνια που ζούσε στη Δυτική Όχθη, και τα αρχικά λόγια της ήταν τα εξής: «Αδελφέ μου Ράμι». Αυτό μου φαινόταν απίστευτο, εφόσον οι Παλαιστίνιοι ήταν εχθροί μου, και να που ένα άτομο από αυτούς με αποκαλούσε «Αδελφέ μου». Άρχισα να εκτιμώ τη μοναδική αγάπη και ενότητα που υπάρχει παγκόσμια ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Διάβασα πως, στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Γερμανία ρίχτηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, υπέφεραν και εκτελέστηκαν επειδή δεν ήθελαν να μάθουν να πολεμούν τους πνευματικούς αδελφούς τους σε άλλες χώρες. Ναι, αυτό ακριβώς περίμενα από τους αληθινούς ακολούθους του Ιησού.—Ιωάννης 13:34, 35· 1 Ιωάννη 3:16.

Συνεχίσαμε να σημειώνουμε πρόοδο στη μελέτη μας. Στο μεταξύ η υπηρεσία αλλοδαπών της Νέας Ζηλανδίας ευγενικά μας επέτρεψε να ζήσουμε εκεί μόνιμα, πράγμα που έκανε ακόμα μεγαλύτερη τη χαρά μας. Τώρα μπορούσαμε να εγκατασταθούμε και να λατρεύουμε τον Ιεχωβά σε μια από τις ομορφότερες χώρες στον κόσμο.

Οι Γονείς μου Έρχονται Αντιμέτωποι με την Αλήθεια

Φυσικά, αμέσως μόλις μάθαμε αυτές τις θαυμάσιες Βιβλικές αλήθειες, άρχισα να γράφω για αυτές στους γονείς μου. Εκείνοι είχαν ήδη εκφράσει την επιθυμία τους να έρθουν και να μας επισκεφτούν. «Έχω βρει κάτι ανυπολόγιστης αξίας», τους έγραψα, αυξάνοντας έτσι την αναμονή τους. Ήρθαν στη Νέα Ζηλανδία στα τέλη του 1987, και αρχίσαμε να μιλάμε για την αλήθεια της Αγίας Γραφής σχεδόν αμέσως. Ο πατέρας μου νόμιζε ότι είχα τρελαθεί επειδή πίστεψα στον Ιησού, και προσπάθησε σθεναρά να μου αποδείξει ότι είχα λάθος. Είχαμε λογομαχίες σχεδόν κάθε μέρα. Με τον καιρό, ωστόσο, εκείνες οι λογομαχίες μετατράπηκαν σε συζητήσεις, και οι συζητήσεις σε Γραφική μελέτη. Με τη γνήσια αγάπη που τους πρόσφεραν οι Μάρτυρες, οι γονείς μου είδαν την ομορφιά και τη λογική της αλήθειας.

Πόσο χαρούμενος ήμουν που είδα τους γονείς μου να ελευθερώνονται από τη δουλεία στην ψεύτικη θρησκεία και αργότερα από τον εθνικισμό επίσης! Έπειτα από μια τετράμηνη επίσκεψη, αυτοί επέστρεψαν με την αλήθεια στη γενέτειρά τους, δίπλα στη Θάλασσα της Γαλιλαίας. Εκεί συνέχισαν να μελετούν με δύο Μάρτυρες από την κοντινότερη εκκλησία, η οποία απείχε 65 χιλιόμετρα. Σύντομα άρχισαν να μιλάνε στους άλλους για τον Ιεχωβά και το Λόγο του. Λίγες μέρες προτού αρχίσει ο πόλεμος στον Περσικό Κόλπο, εκείνοι συμβόλισαν την αφιέρωσή τους στον Ιεχωβά.

Στο μεταξύ, η σύζυγός μου και εγώ ενωθήκαμε με την παγκόσμια οικογένεια των Μαρτύρων του Ιεχωβά όταν συμβολίσαμε δημόσια την αφιέρωσή μας στον Ιεχωβά Θεό τον Ιούνιο του 1988. Ήξερα καλά ότι για εμένα υπήρχε μόνο ένας τρόπος να υπηρετώ τον Ιεχωβά και αυτός ήταν ως ολοχρόνιος διάκονος, έτσι επωφελήθηκα από την πρώτη ευκαιρία για να αρχίσω την ολοχρόνια υπηρεσία. Ποτέ δεν θα ξεχάσω πόσο πολλά πράγματα ήμουν πρόθυμος να κάνω για την πατρίδα μου, διακινδυνεύοντας ακόμα και τη ζωή μου. Πόσο περισσότερο πρόθυμος θα πρέπει να είμαι να το κάνω αυτό για τον Ιεχωβά Θεό, ο οποίος γνωρίζω ότι ποτέ δεν θα με απογοητεύσει!—Εβραίους 6:10.

Ευχαριστούμε τον Ιεχωβά για την καταπληκτική ελπίδα που μας παρέχει, την ελπίδα ότι σύντομα ο πλανήτης Γη θα είναι ένα όμορφο σπίτι για εκείνους που αληθινά αγαπούν τη δικαιοσύνη—ένα σπίτι που θα είναι απαλλαγμένο από τον εθνικισμό και την ψεύτικη θρησκεία και, συνεπώς, απαλλαγμένο από τον πόλεμο, τα παθήματα και την αδικία. (Ψαλμός 46:8, 9)—Όπως το αφηγήθηκε ο Ράμι Όβεντ.

[Χάρτης στη σελίδα 17]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΛΙΒΑΝΟΣ

ΣΥΡΙΑ

ΙΣΡΑΗΛ

Τιβεριάδα

Κατεχόμενα Εδάφη

Ιεριχώ

Ιερουσαλήμ

Λωρίδα της Γάζας

ΙΟΡΔΑΝΙΑ

[Εικόνα στη σελίδα 18]

Ο Ράμι Όβεντ με την οικογένειά του σήμερα