Εκπληρώθηκε ένα Μεγάλο Όνειρο!

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΗ ΤΟΥ ΞΥΠΝΑ! ΣΤΗ ΝΙΓΗΡΙΑ

ΠΑΝΩ από 500 Μάρτυρες ήταν παρόντες στο μεσημεριανό φαγητό στον Οίκο Μπέθελ της Νιγηρίας στις 9 Φεβρουαρίου 1994 όταν οι σερβιτόροι έφεραν πάνω σε καροτσάκια παγωτό για επιδόρπιο. «Είναι καμιά ειδική περίσταση;» αναρωτήθηκαν μερικοί δυνατά. «Όχι μόνο έχουμε παγωτό, αλλά και τέτοια ποικιλία—βανίλια, σοκολάτα, φράουλα και φυστίκι!»

«Παγωτό με τέσσερα χρώματα! Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία», ανακοίνωσε ο επικεφαλής του γεύματος. «Είναι για να γιορτάσουμε την αλλαγή μας σε τετράχρωμη [έγχρωμη] εκτύπωση!»

Τα θυελλώδη χειροκροτήματα που ακολούθησαν δεν ήταν μόνο για το παγωτό που υπήρχε στην τραπεζαρία. Τα χειροκροτήματα αποτελούσαν ένδειξη εκτίμησης για τα καινούρια εκτυπωτικά πιεστήρια που υπήρχαν στο εργοστάσιο και τα οποία είχαν ήδη αρχίσει να τυπώνουν έγχρωμα τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! Η έγχρωμη εκτύπωση ήταν τώρα πραγματικότητα σε παγκόσμια κλίμακα. Το τμήμα της Νιγηρίας ήταν το τελευταίο από τα μεγάλα εκτυπωτικά τμήματα που επρόκειτο να στραφεί στην έγχρωμη εκτύπωση—μια κίνηση που είχε αρχίσει στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Με το τεύχος της Σκοπιάς 15 Μαρτίου 1994, η δίχρωμη εκτύπωση ανήκε στο παρελθόν για τη Νιγηρία.

Τα δύο νέα εκτυπωτικά πιεστήρια Koenig και Bauer Rapida 104 είχαν έρθει από το τμήμα της Ολλανδίας. Μαζί με τα πιεστήρια ήρθε και άλλος τυπογραφικός εξοπλισμός: σαρωτής τσίγκων, διπλωτική μηχανή, συρραπτική μηχανή, κοπτική μηχανή ξακρίσματος και κοπτική φύλλων χαρτιού. Συνολικά, όλα αυτά ήταν 130 μετρικοί τόνοι εξοπλισμού.

Εκτυπωτικά Πιεστήρια που Αιωρούνται Πάνω από το Έδαφος!

Ταυτόχρονα με τη λήψη της απόφασης για να σταλούν τα πιεστήρια δημιουργήθηκε και το πρόβλημα της αποστολής τους. Πιεστήρια 35 τόνων δεν χωράνε σε μια βαλίτσα! Ο Μπερντ Ζάουερμπιρ, ο οποίος οργάνωσε την αποστολή από την Ολλανδία, είπε: «Έπρεπε να σκεφτούμε ποιος θα ήταν ο καλύτερος τρόπος μεταφοράς των μηχανημάτων για να τα προστατέψουμε από βλάβη».

Φυσιολογικά αυτά τα πιεστήρια μεταφέρονται μέσα σε μεγάλα ξύλινα κιβώτια. Ωστόσο, οι αδελφοί φοβούνταν ότι το ξύλο μπορεί να μην ήταν αρκετά ισχυρό για να αντέξει στις δυσκολίες του θαλάσσιου ταξιδιού σε συνδυασμό με το φόρτωμα και το ξεφόρτωμα στην προκυμαία. Μια πιο φτηνή και πιο ασφαλής εναλλακτική λύση θα ήταν να τα στείλουν μέσα σε χαλύβδινα εμπορευματοκιβώτια μήκους περίπου 13 μέτρων. Αλλά πώς μπορεί κάποιος να βάλει αυτά τα τεράστια μηχανήματα στα εμπορευματοκιβώτια και να τα βγάλει από αυτά; Ο αδελφός Ζάουερμπιρ είπε: «Αυτό αποτελούσε πρόκληση επειδή δεν είχαμε καθόλου εμπειρία στη φόρτωση εκτυπωτικών πιεστηρίων σε εμπορευματοκιβώτια. Ακόμα και η εταιρία που κατασκεύασε τα πιεστήρια δεν ήξερε πώς να τα στείλει με αυτόν τον τρόπο».

Η λύση περιλάμβανε τη χρήση ενός είδους αερόσακων. Αυτοί δεν είναι καθόλου εντυπωσιακοί στην εμφάνιση, αλλά επιτελούν τεράστιο έργο. Είναι επίπεδες συσκευές φτιαγμένες από αλουμίνιο και καουτσούκ, και είναι λίγο μεγαλύτερες και βαρύτερες από ένα χαρτοφύλακα. Αυτές τροφοδοτούνται με πεπιεσμένο αέρα ο οποίος προωθείται προς τα κάτω. Αυτός σηκώνει τους αερόσακους λίγο πάνω από το έδαφος μαζί με οτιδήποτε βρίσκεται πάνω τους.

Με αυτόν τον τρόπο, ακόμα και τα τμήματα ενός εκτυπωτικού πιεστηρίου που ζυγίζουν πολλούς τόνους μπορούν να στηριχτούν πάνω σε ένα λεπτό στρώμα αέρα. Αυτές οι συσκευές μένουν μετέωρες, αιωρούνται πάνω από το έδαφος! Από τη στιγμή που ένα τμήμα σηκώνεται από το έδαφος, είναι εύκολο να το σπρώξει κάποιος με τα χέρια όπου θέλει.

Οι Μάρτυρες έβαλαν στο πάτωμα των εμπορευματοκιβωτίων ξυλόπλακες ώστε να είναι αρκετά λείο για να χρησιμοποιηθούν οι αερόσακοι μέσα σε αυτά. Επίσης έπρεπε να βεβαιωθούν ότι το πάτωμα κάθε εμπορευματοκιβωτίου ήταν εντελώς επίπεδο. Μόλις μπήκαν τα μηχανήματα μέσα σε κάθε εμπορευματοκιβώτιο, οι αδελφοί έβαλαν χαλύβδινες ράβδους στις πλευρές και στην οροφή κάθε εμπορευματοκιβωτίου για να κάνουν το φορτίο πιο ασφαλές. Χρειάστηκαν δύο εβδομάδες τον Αύγουστο του 1993 για να φορτωθούν όλα τα τμήματα στα εμπορευματοκιβώτια.

Στις 29 Δεκεμβρίου 1993, στις 6:00 μ.μ., τα πρώτα πέντε εμπορευματοκιβώτια έφτασαν στο συγκρότημα του Μπέθελ στη Νιγηρία. Οι αδελφοί περίμεναν, και ήταν πρόθυμοι και έτοιμοι να αρχίσουν την απαιτητική εργασία της εκφόρτωσης. Δούλεψαν όλη τη νύχτα μέχρι το χάραμα. Εφόσον τα μηχανήματα είχαν συσκευαστεί πάνω σε αερόσακους, τα άτομα που ήταν εκεί τους τροφοδότησαν με πεπιεσμένο αέρα, και κομμάτι κομμάτι τα τμήματα γλίστρησαν έξω από τα εμπορευματοκιβώτια. Στη συνέχεια, γερανοί σήκωσαν κάθε τμήμα και το μετέφεραν σε μια ειδικά κατασκευασμένη πλατφόρμα στην είσοδο του εργοστασίου. Ξανά οι αερόσακοι τέθηκαν σε λειτουργία, και καθώς ένα πλήθος ενθουσιασμένων παρατηρητών παρακολουθούσε, κάποια άτομα έσπρωξαν τα μηχανήματα με τα χέρια στο σημείο λειτουργίας τους.

Ενθουσιώδης Ανταπόκριση στα Έγχρωμα Περιοδικά

Στις 7:45 μ.μ., στις 3 Φεβρουαρίου 1994, τα πιεστήρια παρήγαγαν την πρώτη έγχρωμη Σκοπιά, στην αγγλική, που τυπώθηκε στη Νιγηρία. Σύντομα τα πιεστήρια τύπωναν επίσης περιοδικά στις γλώσσες γιορούμπα, ίγκμπο, εφίκ, και στη γαλλική γλώσσα.

Καθώς τα πρώτα αντίτυπα διατέθηκαν σε εκείνους που ζουν στο Μπέθελ, ποια ήταν η ανταπόκριση; «Ήμουν κατενθουσιασμένος!» αναφώνησε κάποιος από αυτούς. «Η ελκυστικότητά τους ξεπερνάει κατά πολύ κάθε άλλο έντυπο που τυπώνεται σε αυτή τη χώρα».

Ένας άλλος είπε: «Μόλις έγιναν διαθέσιμα, πήρα 20 αντίτυπα, τα οποία ταχυδρόμησα στην οικογένειά μου και σε φίλους μου. Ανυπομονώ να τα χρησιμοποιήσω στον αγρό».

Κάποια άλλη, όταν ρωτήθηκε πώς αισθάνεται για τα νέα έγχρωμα περιοδικά, αποκρίθηκε: «Υπέροχα! Αυτή είναι άλλη μια απόδειξη του ότι ο Ιεχωβά φροντίζει για όλους παγκόσμια!»

Έτσι, καθώς τα άτομα που υπηρετούν στο Μπέθελ απολάμβαναν το παγωτό τους με τα τέσσερα χρώματα, σκέφτονταν τα έγχρωμα περιοδικά. Όπως το εξέφρασε κάποιος, «εκπληρώθηκε ένα μεγάλο όνειρο».

[Εικόνες στη σελίδα 21]

Τα τμήματα του εκτυπωτικού πιεστηρίου που ζυγίζουν πολλούς τόνους στηρίζονταν πάνω σε ένα λεπτό στρώμα αέρα