Όταν τα Απάγουν οι Γονείς

ΑΦΟΥ υπέφερε επί χρόνια βίαιους ξυλοδαρμούς και σφοδρή συναισθηματική κακομεταχείριση από το σύζυγό της και αφού αυτός τελικά την πρόδωσε για μια άλλη γυναίκα, η Σέριλ υπέβαλε αίτηση διαζυγίου.a Εφόσον τα δικαστήρια της έδωσαν την πλήρη επιμέλεια των παιδιών της, η ηρεμία επέστρεφε σιγά σιγά καθώς εκείνη άρχιζε να ανασυγκροτεί τη ζωή της—μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο μια μέρα. Ήταν ο πρώην σύζυγός της. Εκείνος είπε: «Αν θέλεις να δεις ξανά τα παιδιά σου, πρέπει να συμφωνήσεις να με ξαναπαντρευτείς»! Τα παιδιά της Σέριλ είχαν πέσει θύματα απαγωγής εφόσον ο πατέρας τους δεν τους επέτρεψε να επιστρέψουν στη μητέρα τους αφού είχαν επισκεφτεί τη χώρα της καταγωγής του επί ένα μήνα.

Νιώθοντας συντριμμένη, η Σέριλ απευθύνθηκε στο αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών αλλά δεν βρήκε κανένα νόμιμο τρόπο για να πάρει πίσω τα παιδιά της που βρίσκονταν σε άλλη χώρα. Τα αισθήματα της πλήρους απόγνωσης που ένιωθε όλα εκείνα τα χρόνια των ξυλοδαρμών εμφανίστηκαν ξανά. «Είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα», εξηγεί αυτή. «Δεν ξέρεις πώς να το σταματήσεις».

‘Ψυχολογική Βία’

Η απαγωγή από κάποιο γονέα έχει χαρακτηριστεί ως «ύψιστη πράξη ψυχολογικής βίας» η οποία ασκείται εναντίον ενός γονέα και του παιδιού. Η Κάρολιν Ζογκ, γενική διευθύντρια της Οργάνωσης για την Ανεύρεση Παιδιών στην Αμερική, είπε σχετικά με αυτούς τους απαγωγείς: «Πολλοί από τους γονείς που το κάνουν αυτό παίρνουν εκδίκηση, και παίρνουν εκδίκηση με το χειρότερο δυνατό τρόπο και από τον πιο ευάλωτο τομέα. Αυτός είναι ο τομέας που βρίσκεται πιο κοντά στους [γονείς οι οποίοι έχουν τη νόμιμη επιμέλεια]—το στολίδι τους, τα παιδιά τους. . . . Αυτοί δεν σκέφτονται το παιδί, παρά μόνο τον εαυτό τους και την εκδίκηση—να ανταποδώσουν τα ίσα, να αντεκδικηθούν».

Η απαγωγή ενός παιδιού όχι μόνο προκαλεί στο γονέα αισθήματα οργής, απώλειας, απόγνωσης και ανησυχίας αλλά επίσης σχεδόν πάντα βλάπτει τη συναισθηματική ευημερία του παιδιού σε κάποιο βαθμό. Σε ορισμένες περιπτώσεις το παιδί μπορεί να αναγκαστεί να μετακινείται διαρκώς, αποφεύγοντας τους στενούς δεσμούς και ακούγοντας παραποιημένα σχόλια και ψέματα για τον άλλο γονέα. Η εμπειρία αυτή μπορεί να προκαλέσει πλήθος διαταραχών, όπως είναι η νυχτερινή ενούρηση, η αϋπνία, η παθολογική αφοσίωση, ο φόβος για τα παράθυρα και τις πόρτες και ο υπερβολικός τρόμος. Ακόμα και σε μεγαλύτερα παιδιά, μπορεί να προκαλέσει θλίψη και οργή.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχουν πάνω από 350.000 περιπτώσεις κάθε χρόνο στις οποίες ο γονέας παίρνει το παιδί παραβιάζοντας τη δικαστική απόφαση για την επιμέλεια ή δεν επιστρέφει το παιδί στο χρόνο που του έχει παραχωρηθεί. Σε 100.000 και πλέον από αυτές τις περιπτώσεις, το παιδί το κρύβει κάποιο μέλος της οικογένειας με σκοπό να το εμποδίσει για πάντα να επιστρέψει στον άλλο γονέα. Μερικά παιδιά τα οδηγούν έξω από τα σύνορα της πολιτείας ή ακόμα και έξω από τη χώρα.

Άλλοι Λόγοι

Είναι πάντοτε η επιθυμία για συμφιλίωση ή το εκδικητικό πνεύμα αυτό που υποκινεί τους γονείς να απαγάγουν τα παιδιά τους; Ο Μάικλ Νίπφινγκ της Οργάνωσης για την Ανεύρεση Παιδιών εξηγεί ότι μερικοί γονείς φοβούνται μήπως χάσουν τη μάχη για την επιμέλεια του παιδιού με τον πρώην σύντροφό τους και ότι «από φόβο ενεργούν βεβιασμένα». Ή όταν η επιμέλεια έχει ήδη δοθεί και ο ένας γονέας εξακολουθεί να αρνείται στον άλλον το δικαίωμα που έχει να επισκέπτεται το παιδί, αρχίζει η απογοήτευση. Ο Νίπφινγκ εξηγεί: «Αν αγαπάτε το παιδί σας και δεν σας επιτρέπουν να το δείτε, τείνετε να σκέφτεστε ότι δεν έχετε άλλη εναλλακτική λύση από το να αρπάξετε το παιδί και να φύγετε γρήγορα».

Επίσης ο ίδιος δηλώνει ότι ‘οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται τι συνέπειες έχει η απαγωγή ενός παιδιού. Δεν αντιλαμβάνονται ότι θα δυσκολευτούν να βρουν δουλειά. Εκδίδονται εντάλματα για τη σύλληψή τους. Νομίζουν ότι το πρόβλημα είναι απλώς ανάμεσα σε αυτούς και στον άλλο γονέα. Δεν αντιλαμβάνονται ότι ανακατεύεται η αστυνομία. Χρειάζονται δύο δικηγόρους αντί για έναν, επειδή τώρα έχουν να αντιμετωπίσουν ένα ποινικό αδίκημα σε συνδυασμό με την αστική υπόθεση, η οποία είναι το ποιος θα πάρει την επιμέλεια του παιδιού’.

Κάποιοι γονείς ίσως υποπτεύονται ότι ο άλλος γονέας κάνει κακό στο παιδί τους. Αν το νομικό σύστημα αργεί να αναλάβει δράση, τότε ίσως αναλάβει δράση ο απελπισμένος γονέας άσχετα από τις συνέπειες. Αυτό συνέβη στην περίπτωση της πεντάχρονης Χίλαρι Μόργκαν. Ένας παιδοψυχίατρος συμβούλεψε να σταματήσουν οι συναντήσεις μεταξύ της Χίλαρι και του πατέρα της, αποκαλώντας τις αποδείξεις της κακομεταχείρισης «ξεκάθαρες και πειστικές». Τα δικαστήρια, ωστόσο, αποφάσισαν ότι η κακομεταχείριση ήταν ανεξακρίβωτη και όρισαν επισκέψεις χωρίς επίβλεψη. Η Δρ Ελίζαμπεθ Μόργκαν, η μητέρα της Χίλαρι, παραβαίνοντας την απόφαση του δικαστηρίου, έκρυψε την κόρη της. Ένας τέτοιος γονέας που απάγει το παιδί του και φεύγει για να βρει προστασία κερδίζει σε μεγάλο βαθμό τη συμπάθεια του κοινού.

Στην περίπτωση της Ελίζαμπεθ Μόργκαν, εκείνη έχασε την εργασία που είχε ως χειρουργός, πέρασε δύο και πλέον χρόνια στη φυλακή και έβαλε ιατρικά και δικαστικά χρέη που ξεπερνούσαν το 1,5 εκατομμύριο δολάρια (περ. 345 εκατ. δρχ.). Η ίδια εξήγησε στο περιοδικό Νέα των Η.Π.Α. & Παγκόσμιες Ειδήσεις (U.S.News & World Report): «Οι ειδικοί μου λένε ότι το παιδί μου θα είχε τώρα τρελαθεί εντελώς αν δεν είχα σταματήσει την κακομεταχείριση. . . . Ήμουν αναγκασμένη να κάνω εγώ αυτό που αρνήθηκε να κάνει το δικαστήριο: Να σώσω το παιδί μου».

Πράγματι είναι αληθινή η παρατήρηση που έκαναν οι ερευνητές Γκράιφ και Χέγκαρ σχετικά με τις απαγωγές από τους γονείς: «Αυτά είναι εξαιρετικά περίπλοκα γεγονότα τα οποία, σαν μια βαθιά λίμνη, φαίνονται λίγο διαφορετικά ανάλογα με την οπτική γωνία· κάθε φορά που κάποιος κοιτάει μέσα στο νερό βλέπει κάτι καινούριο».—Όταν Απαγωγείς Είναι οι Γονείς—Οι Οικογένειες Πίσω από τους Τίτλους των Εφημερίδων (When Parents Kidnap—The Families Behind the Headlines).

Εκτός από τα παιδιά που τα απάγει κάποιος από τους γονείς ή κάποιος άγνωστος, υπάρχουν εκατομμύρια άλλα αγνοούμενα παιδιά σε όλο τον κόσμο—τα διωγμένα παιδιά και τα παιδιά φυγάδες. Ποια είναι αυτά τα παιδιά και τι τους συμβαίνει;

[Υποσημειώσεις]