Μια Σφαίρα Άλλαξε τη Ζωή Μου

ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ πράγμα που μπορούν να κάνουν οι γονείς για τα παιδιά τους είναι να τους ενσταλάξουν γνώση για τον Δημιουργό τους καθώς και την επιθυμία να τον υπηρετούν. Μια τραγωδία που με έπληξε όταν ήμουν ακόμη έφηβη με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πόσο αληθινό είναι αυτό.

Προτού περιγράψω τι συνέβη τότε—πριν από 20 και πλέον χρόνια—επιτρέψτε μου να σας πω λίγα πράγματα για τη ζωή μου καθώς μεγάλωνα στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό επηρέασε άμεσα τον τρόπο με τον οποίο μπόρεσα να αντιμετωπίσω τρομερές αντιξοότητες.

Τι Διαμόρφωσε τη Ζωή Μου

Γεννήθηκα στο Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα—μέρος του φυλετικά χωρισμένου Νότου—τον Ιανουάριο του 1955. Όταν ήμουν μόνο οχτώ χρονών, μια βόμβα που εξερράγη κοντά στο σπίτι μας διέλυσε μια εκκλησία την ώρα του κατηχητικού. Τρομοκρατημένα μαύρα παιδιά, πολλά στην ηλικία μου, βγήκαν έξω φωνάζοντας· άλλα ήταν αιμόφυρτα και βογκούσαν. Τέσσερα ήταν νεκρά—δολοφονημένα από λευκούς.

Τέτοιες τραγωδίες δεν ήταν μεμονωμένα περιστατικά στο Νότο. Το επόμενο καλοκαίρι δολοφονήθηκαν στο Μισισιπή τρεις αγωνιστές για τα πολιτικά δικαιώματα. Εκείνες ήταν τρομερές μέρες φυλετικής αναταραχής που μας επηρέασαν όλους.

Η μητέρα μου ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά, και ο πατέρας έγινε Μάρτυρας το 1966. Σύντομα ολόκληρη η οικογένειά μας μετέδιδε στους γείτονές μας τη βασισμένη στη Γραφή ελπίδα μας για ένα νέο ειρηνικό κόσμο. (Ψαλμός 37:29· Παροιμίαι 2:21, 22· Αποκάλυψη 21:3, 4) Κάθε Σάββατο τα καλοκαίρια λίγο πριν από το 1970, ταξιδεύαμε για να κηρύξουμε σε ανέπαφους τομείς έξω από το Μπέρμιγχαμ. Εκεί, οι άνθρωποι δεν είχαν ακούσει ποτέ για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά ή για το άγγελμα της Βασιλείας που κηρύτταμε. Δεν ήξεραν ούτε καν το όνομα του Θεού, Ιεχωβά. (Έξοδος 6:3) Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, αληθινά απολάμβανα να μιλάω στους ανθρώπους για το σκοπό που έχει ο Ιεχωβά να αντικαταστήσει αυτόν το διεφθαρμένο παλιό κόσμο με έναν επίγειο παράδεισο.—Λουκάς 23:43.

Θέτω ένα Στόχο στη Ζωή

Το Δεκέμβριο του 1969, συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά με το βάφτισμα. Προσευχήθηκα στον Ιεχωβά και εξέφρασα την ειλικρινή μου επιθυμία να επιδιώξω την ολοχρόνια διακονία ως σταδιοδρομία. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο πατέρας διορίστηκε να βοηθάει τη μικρή εκκλησία που βρισκόταν στο Άνταμσβιλ, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Μπέρμιγχαμ. Αυτή η αλλαγή τομέα αύξησε την επιθυμία μου να γίνω σκαπάνισσα, ή ολοχρόνια διάκονος. Σε κάθε ευκαιρία που είχα όσο πήγαινα στο λύκειο, έκανα προσωρινό σκαπανικό, το οποίο σήμαινε ότι δαπανούσα τουλάχιστον 75 ώρες στη διακονία κάθε μήνα.

Αποφάσισα να μάθω μια τέχνη για να προετοιμαστώ για την ολοχρόνια διακονία μετά την αποφοίτησή μου. Αλλά στην τελευταία τάξη του λυκείου, αντιμετώπισα μια πρόκληση. Ήμουν ανάμεσα στους αριστούχους μαθητές, και έτσι μια μέρα με πήγαν στο γειτονικό κολέγιο για μερικές εξετάσεις. Κατόπιν, με κάλεσαν στο γραφείο της διευθύντριας. Ήταν ενθουσιασμένη και χαρούμενη για εμένα. «Πήρες άριστα!» αναφώνησε. «Μπορείς να πας σε όποιο κολέγιο διαλέξεις!» Ήθελε να αρχίσω αμέσως να συμπληρώνω αιτήσεις υποτροφίας.

Αναστατώθηκα επειδή δεν ήμουν προετοιμασμένη για αυτό. Αμέσως εξήγησα τα σχέδια που είχα να γίνω ολοχρόνια διάκονος και να βρω κοσμική εργασία μερικής απασχόλησης για να συντηρούμαι στη διακονία. Μάλιστα της είπα ότι αργότερα, όπως έχουν κάνει άλλοι Μάρτυρες, ίσως μπορούσα να υπηρετήσω ως ιεραπόστολος σε ξένη χώρα. Αλλά ήταν σαν να μη με άκουγε. Πρότεινε να ακολουθήσω τον κλάδο των θετικών επιστημών και είπε ότι αν πήγαινα σε κάποιο τοπικό κολέγιο θα φρόντιζε να βρω εργασία σε ένα επιστημονικό κέντρο.

«Περιόρισε τη θρησκεία σου στα σαββατοκύριακα, Γκλόρια», είπε, «οι γονείς σου θα είναι και τότε περήφανοι για εσένα». Ένιωσα προσβεβλημένη επειδή συμπέρανε ότι ο στόχος μου της ολοχρόνιας διακονίας ήταν αποτέλεσμα παρότρυνσης από τους γονείς μου. Με έκανε να νιώθω υποχρεωμένη, σαν να αποκήρυττα ολόκληρη τη μαύρη φυλή αρνούμενη αυτή τη μεγάλη ευκαιρία. Ωστόσο, έμεινα σταθερή. Μετά την αποφοίτηση, αντί να ακολουθήσω πανεπιστημιακή εκπαίδευση, βρήκα ολιγόωρη εργασία ως γραμματέας.

Έψαξα να βρω κάποια σύντροφο για το σκαπανικό, αλλά μάταια. Όταν επισκέφτηκε την εκκλησία μας ένας περιοδεύων επίσκοπος, του μίλησα για το πρόβλημά μου. «Δεν χρειάζεσαι σύντροφο», είπε. Κατόπιν κατέστρωσε ένα πρόγραμμα με το οποίο θα μπορούσα να φροντίζω τις ευθύνες της κοσμικής μου εργασίας και επίσης θα είχα αρκετό χρόνο για το σκαπανικό. Αισθάνθηκα ότι το πρόγραμμα ήταν τέλειο. Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ ώστε έθεσα την 1η Φεβρουαρίου 1975 ως τη μέρα που θα ξεκινούσα το σκαπανικό.

Ωστόσο, λίγες μέρες αργότερα, στις 20 Δεκεμβρίου 1974, ενώ επέστρεφα στο σπίτι από το σούπερ μάρκετ, με χτύπησε μια αδέσποτη σφαίρα.

Στο Κατώφλι του Θανάτου

Όταν βρέθηκα στο έδαφος, κυριολεκτικά έβλεπα το αίμα μου να χύνεται. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα πως θα πέθαινα. Ζήτησα από τον Ιεχωβά να μου επιτρέψει να ζήσω αρκετά ώστε να βοηθήσω τη μητέρα να καταλάβει ότι ένα τόσο φοβερό ατύχημα μπορούσε να συμβεί ακόμη και σε μια οικογένεια πλήρως αφοσιωμένη στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Αν και γνωρίζαμε καλά το εδάφιο της Αγίας Γραφής ‘καιρός και απρόβλεπτη περίσταση τους βρίσκει όλους’, δεν πίστευα ότι ήμασταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε μια τόσο τρομερή τραγωδία.—Εκκλησιαστής 9:11, ΜΝΚ.

Η σφαίρα με χτύπησε στην αριστερή πλευρά του λαιμού, καταστρέφοντας νεύρα στο νωτιαίο μυελό μου. Επηρεάστηκε η ομιλία και η αναπνοή μου. Δεν περίμεναν να ζήσω πάνω από δύο μέρες. Κατόπιν είπαν «δύο εβδομάδες». Αλλά συνέχισα να ζω. Όταν έπαθα πνευμονία, με μετέφεραν σε μια πολυπλοκότερη αναπνευστική συσκευή. Με τον καιρό, η κατάστασή μου σταθεροποιήθηκε, και έγιναν σχέδια για να ενταχθώ σε κάποιο πρόγραμμα αποκατάστασης.

Δοκιμασίες Κατά την Αποκατάσταση

Δεν ένιωθα απελπισμένη τις πρώτες λίγες εβδομάδες. Απλώς ένιωθα μουδιασμένη. Όλοι στο Κέντρο Αποκατάστασης Σπέιν στο Μπέρμιγχαμ ήταν καλοί και εργάστηκαν σκληρά για χάρη μου. Άρχισα να μαθαίνω από το προσωπικό ότι οι γιατροί πίστευαν πως θα είμαι εντελώς παράλυτη, κατάκοιτη, για την υπόλοιπη ζωή μου. Με χαρακτήρισαν τετραπληγική και πίστευαν ότι θα χρειαζόμουν αναπνευστική συσκευή για την υπόλοιπη ζωή μου, καθώς επίσης ότι δεν θα μπορούσα παρά μόνο να ψιθυρίζω.

Οι γιατροί είχαν βάλει έναν τραχειοσωλήνα μέσω του οποίου ανέπνεα. Αργότερα ο πνευμονολόγος έβαλε ένα μικρότερο σωλήνα για να δει μήπως μπορούσα να μιλήσω. Ωστόσο, το μέγεθος δεν έπαιζε ρόλο. Έτσι, συμπέραναν πως το ότι δεν μπορούσα να μιλήσω οφειλόταν σε βλάβη κάποιων νεύρων. Περίπου τότε άρχισα να καταθλίβομαι, και τίποτα από όσα μου έλεγαν δεν μπορούσε να με κάνει να νιώσω καλύτερα. Κάθε ευγενική κουβέντα μού φαινόταν προσβολή. Γι’ αυτό έκλαιγα πολύ.

Κατάλαβα ότι, αν κάτι παρεμποδίζει την πνευματικότητά σου, δύο πράγματα μπορούν να βοηθήσουν—επίμονη προσευχή στον Ιεχωβά και ενεργή συμμετοχή στη διακονία, το να μιλάς σε άλλους για τις Γραφικές αλήθειες. (Παροιμίαι 3:5) Η προσευχή ήταν εύκολη. Μπορούσα να προσεύχομαι. Αλλά πώς μπορούσα, στην κατάσταση που βρισκόμουν, να γίνω πιο δραστήρια στη διακονία;

Ζήτησα από την οικογένειά μου να φέρει αντίτυπα των περιοδικών Σκοπιά και Ξύπνα! και άλλων βοηθημάτων μελέτης της Αγίας Γραφής που χρησιμοποιούσαμε στη διακονία τότε, όπως τα βιβλία Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή, Αληθινή Ειρήνη και Ασφάλεια—Από Ποια Πηγή; και Είναι Αυτή η Ζωή το Παν που Υπάρχει; Τα άφησαν σε διάφορα μέρη στο δωμάτιό μου. Τα μέλη του προσωπικού συχνά με κοίταζαν συμπονετικά και ρωτούσαν: «Κοριτσάκι μου, τι μπορώ να κάνω για εσένα;»

Τότε κοίταζα κάποιο έντυπο και, ανοιγοκλείνοντας το στόμα μου, ζητούσα από το άτομο να μου διαβάσει. Υπολόγιζα το χρόνο που διάβαζε το άτομο ως ώρες που δαπανούσα στη διακονία. Για να δείξω την ευγνωμοσύνη μου στο άτομο που μου διάβαζε, συνήθως του έκανα δώρο το βιβλίο ή το περιοδικό. Και αυτά τα περιλάμβανα στα έντυπα που διέθετα. Όταν κάποιος μου διάβαζε δεύτερη φορά, το υπολόγιζα ως επανεπίσκεψη. Το να συμμετέχω με αυτόν τον τρόπο στη διακονία με ενθάρρυνε, όπως και οι συγκινητικές κάρτες, τα λουλούδια και οι επισκέψεις από πολλούς Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές μου.

Ύστερα από μήνες αποκατάστασης, μπορούσα να σηκώνω μόνο λίγο το κεφάλι μου. Αλλά ήμουν αποφασισμένη να καταφέρω να κινούμαι περισσότερο. Έτσι, ζήτησα περισσότερο χρόνο φυσιοθεραπείας και απασχολησιοθεραπείας. Όταν ζήτησα να με βάλουν σε αναπηρικό καροτσάκι, μου είπαν ότι αυτό ήταν αδύνατον, ότι δεν μπορούσα να κρατήσω το κεφάλι μου αρκετά ψηλά ώστε να καθήσω. Τους ζήτησα να προσπαθήσουν ούτως ή άλλως.

Αφού πήρε συγκατάθεση από τους γιατρούς, η υπεύθυνη θεραπεύτρια με βοήθησε να ανέβω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Με τύλιξαν με ελαστικούς επιδέσμους από το στήθος ως τη μέση, από το γοφό ως το γόνατο και από το γόνατο ως την πατούσα. Έμοιαζα με μούμια. Αυτή ήταν μια προφύλαξη για να σιγουρευτούν ότι η πίεσή μου θα παρέμενε σταθερή και για να αποτραπεί η καταπληξία. Πέτυχε! Ωστόσο, με άφηναν να κάθομαι μόνο μια ώρα κάθε φορά. Αλλά καθόμουν—ενώ είχα μείνει κατάκοιτη 57 μέρες!

Επιτέλους στο Σπίτι!

Τελικά, έπειτα από πέντε ατελείωτους μήνες, μου έβγαλαν τον τραχειοσωλήνα και με άφησαν να πάω στο σπίτι. Ήταν Μάιος του 1975. Κατόπιν, πηγαινοερχόμουν στο κέντρο αποκατάστασης για θεραπεία. Το καλοκαίρι του 1975, άρχισα να πηγαίνω στη Χριστιανική διακονία με το αναπηρικό καροτσάκι μου. Δεν μπορούσα να κάνω πολλά, αλλά τουλάχιστον ήμουν εκεί με τους αδελφούς.

Στις αρχές του 1976, η Υπηρεσία Επαγγελματικής Αποκατάστασης (VRS), που χρηματοδοτούσε την αποκατάστασή μου, μου ζήτησε να πάω για επανεξέταση. Νόμιζα ότι έκανα πρόοδο. Μάθαινα να ζωγραφίζω με πινέλο που κρατούσα με τα δόντια μου. Χρησιμοποιώντας ένα ξυλάκι με τον ίδιο τρόπο, άρχιζα να γράφω στη γραφομηχανή και μάλιστα να γράφω κάποια πράγματα με μολύβι. Επειδή η VRS πλήρωνε το μεγαλύτερο μέρος της θεραπείας μου, ήθελαν να βρουν κάποιον τρόπο για να εργάζομαι και να γίνω παραγωγικό μέλος της κοινωνίας.

Ο σύμβουλος φάνηκε στοχαστικός στην αρχή, αλλά άρχισε να μου ζητάει να προσπαθήσω να μιλήσω πιο δυνατά. Τότε μπορούσα μόλις και μετά βίας να ψιθυρίζω. Μετά ρώτησε: «Δεν μπορείς να καθήσεις ίσια;»

Δεν μπορούσα.

«Κούνησε ένα δάχτυλο», είπε.

Όταν δεν μπόρεσα να κάνω ούτε αυτό, χτύπησε το στυλό του στο γραφείο του και είπε με αναστατωμένη φωνή: «Είσαι άχρηστη!»

Μου είπε να πάω στο σπίτι και να περιμένω τηλεφώνημά του. Καταλάβαινα το δίλημμά του. Κανένας ασθενής πριν από εμένα στο Κέντρο Αποκατάστασης Σπέιν δεν είχε τόσο σοβαρούς περιορισμούς. Το κόστος των μηχανημάτων που χρησιμοποιούνται εκεί είναι πολύ υψηλό, και ο υπεύθυνος για τη λήψη αποφάσεων δεν είχε οδηγίες σχετικά με το τι να κάνει για έναν ασθενή με τόσους περιορισμούς όπως εγώ. Εντούτοις, πληγώθηκα όταν με είπε άχρηστη, επειδή είχα ήδη αρχίσει να νιώθω έτσι.

Λίγες μέρες αργότερα, έλαβα ένα τηλεφώνημα και μου είπαν ότι δεν ανήκα πλέον στο πρόγραμμα. Ένιωσα εγκαταλειμμένη. Το αποτέλεσμα ήταν άλλη μια περίοδος κατάθλιψης.

Υπερνικώ την Κατάθλιψη

Τότε σκέφτηκα το εδάφιο Ψαλμός 55:22, που λέει: ‘Επίρριψον επί τον Ιεχωβά το φορτίον σου, και αυτός θέλει σε ανακουφίσει’. Αυτό που με ανησυχούσε ήταν το οικονομικό φορτίο για τους γονείς μου, και προσευχήθηκα για αυτό.

Η κατάθλιψή μου με επηρέασε δυσμενώς σωματικά, έτσι στη διάρκεια της συνέλευσης περιφερείας εκείνο το καλοκαίρι δεν μπορούσα να μείνω καθιστή. Άκουσα το πρόγραμμα ξαπλωμένη. Το έργο βοηθητικού σκαπανέα, όπως λέγεται, ξεκίνησε σε εκείνη τη συνέλευση το 1976, και τράβηξε την προσοχή μου. Για να είναι κάποιος βοηθητικός σκαπανέας πρέπει να δαπανά μόνο 60 ώρες το μήνα στη διακονία, κατά μέσο όρο μόλις 2 ώρες τη μέρα. Πίστευα ότι μπορούσα να τα καταφέρω. Αργότερα, ζήτησα από την αδελφή μου Ελίζαμπεθ να με βοηθήσει να κάνω βοηθητικό σκαπανικό. Νόμισε ότι αστειευόμουν, αλλά όταν έκανα αίτηση για σκαπανικό τον Αύγουστο, έκανε και εκείνη.

Η Ελίζαμπεθ σηκωνόταν νωρίς και φρόντιζε τις προσωπικές μου ανάγκες. Έπειτα αρχίζαμε τη μαρτυρία από τηλεφώνου. Αυτό περιλάμβανε το να τηλεφωνούμε σε ανθρώπους και να συζητούμε μαζί τους για τις ευλογίες που επιφυλάσσει ο Θεός για τους ανθρώπους υπό τη διακυβέρνηση της Βασιλείας του. Γράφαμε επίσης επιστολές, ιδιαίτερα σε άτομα που χρειάζονταν παρηγοριά. Τα σαββατοκύριακα, η οικογένειά μου ή οι αδελφοί με έπαιρναν στη διακονία από πόρτα σε πόρτα με το αναπηρικό μου καροτσάκι. Φυσικά, επειδή δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω καθόλου τα άκρα μου, δεν μπορώ παρά να λέω το άγγελμα της Βασιλείας, να παραθέτω εδάφια ή να ζητώ από τους άλλους να διαβάσουν από την Αγία Γραφή.

Την τελευταία μέρα του μήνα, χρειαζόμουν ακόμη 6 ώρες για να φτάσω στις 60 που απαιτούνταν. Η Ελίζαμπεθ δεν μπορούσε να με βοηθήσει, έτσι ζήτησα από τη μητέρα μου να ρυθμίσει την πλάτη από το αναπηρικό μου καροτσάκι ώστε να κάθομαι με την πλάτη ίσια. Κατόπιν, με ένα ξυλάκι στο στόμα, έγραφα επιστολές με τη γραφομηχανή επί έξι ώρες. Δεν είχα καμιά επιπλοκή! Το μόνο που ξέρω είναι ότι κουράστηκα πολύ!

Απάντηση στην Προσευχή Μου

Την επόμενη εβδομάδα, καθισμένη με την πλάτη ίσια στο αναπηρικό μου καροτσάκι, πήγα στο Κέντρο Αποκατάστασης Σπέιν για εξετάσεις. Ο γιατρός μου, που δεν με είχε δει από τότε που με είχαν διώξει από το πρόγραμμα στις αρχές του έτους, έμεινε έκπληκτος. Δεν μπορούσε να πιστέψει τη βελτίωσή μου. «Πώς τα κατάφερες;» ρώτησε. Προτού ακόμη τελειώσω αυτά που του έλεγα για τη διακονία μου, μου πρόσφερε εργασία.

Η βοηθός του μου πήρε συνέντευξη και εντυπωσιάστηκε με τα όσα έκανα στη διακονία. Μου ζήτησε να συμμετάσχω στο λεγόμενο πρόγραμμα ασθενής-πρότυπο. Αυτό θα με έφερνε σε επαφή με μια άλλη ασθενή την οποία θα βοηθούσα. Αναφερόμενη στη διακονία μας, είπε: «Αυτό κάνουν όλοι οι δικοί σας ούτως ή άλλως, έτσι δεν είναι;» Με διόρισαν να βοηθώ μια ασθενή που είχε σχεδόν τόσους περιορισμούς όσους και εγώ.

Με κάποιον τρόπο τα νέα τού τι επιτύγχανα στη διακονία με τη βοήθεια της οικογένειάς μου έφτασαν στη VRS. Έμειναν τόσο έκπληκτοι ώστε σύστησαν να επανενταχτώ στο πρόγραμμα. Αυτό σήμαινε ότι η οικογένειά μας θα λάβαινε χρήματα για να καλύψει τα έξοδα του ειδικού εξοπλισμού και της φροντίδας που χρειαζόμουν προκειμένου να συνεχίζω τη δραστηριότητά μου. Ένιωσα ότι ο Θεός είχε απαντήσει στις προσευχές μου.

Η Κατάστασή μου Σταθεροποιείται

Η σωματική μου ανάρρωση ήταν τόση ώστε τώρα μπορώ να σηκώνω το κεφάλι μου, να το γυρίζω και να ανακάθομαι. Ευτυχώς, έχω καταφέρει και πάλι να μιλώ σχεδόν τέλεια. Με ένα ξυλάκι στο στόμα μπορώ να γράφω, να χρησιμοποιώ τη γραφομηχανή, να χειρίζομαι ένα τηλέφωνο ανοιχτής ακρόασης και να ζωγραφίζω. Οι πίνακές μου έχουν παρουσιαστεί σε εκθέσεις ζωγραφικής με το στόμα. Κινούμαι με ένα ηλεκτρικό αναπηρικό καροτσάκι που οδηγώ με το πηγούνι. Ένα ηλεκτρικό ανυψωτικό μηχάνημα ανεβάζει το καροτσάκι μου στο φορτηγάκι μας, και με αυτό μπορούν να με πάνε σχεδόν οπουδήποτε θέλω.

Είχα πολλά αναπνευστικά προβλήματα—η πνευμονία αποτελεί διαρκή απειλή. Μερικές φορές χρειάζομαι οξυγόνο τη νύχτα. Το 1984 κόντεψα να πεθάνω από επιπλοκές κάποιας μόλυνσης. Μπαινόβγαινα στο νοσοκομείο αρκετό καιρό. Αλλά από τότε η υγεία μου έχει βελτιωθεί. Από το 1976, κατάφερνα να κάνω βοηθητικό σκαπανικό μία ή δύο φορές το χρόνο. Αλλά δεν ένιωθα ικανοποιημένη. Σκεφτόμουν τα σχέδια που έκανα ως έφηβη και τα οποία είχαν διακοπεί από τη σφαίρα.

Ο Στόχος μου Γίνεται Πραγματικότητα

Την 1η Σεπτεμβρίου 1990, μπήκα τελικά στις τάξεις των ολοχρόνιων σκαπανέων, εκπληρώνοντας έτσι την επιθυμία που είχα από παιδί. Τους χειμωνιάτικους μήνες, όταν κάνει κρύο, δίνω μαρτυρία γράφοντας επιστολές και χρησιμοποιώντας το τηλέφωνο. Αλλά όταν ο καιρός γίνεται πιο ζεστός, συμμετέχω και εγώ στη διακονία από σπίτι σε σπίτι. Όλο το χρόνο, διεξάγω Γραφικές μελέτες από το σπίτι με το τηλέφωνο.

Αποβλέπω έντονα σε ένα υπέροχο μέλλον στην παραδεισένια γη τότε που ο Χριστός Ιησούς και ο Ιεχωβά Θεός θα με απαλλάξουν από αυτό το καροτσάκι. Κάθε μέρα ευχαριστώ τον Ιεχωβά για τις υποσχέσεις του ότι θα μπορώ να απολαμβάνω θαυμάσια υγεία και να έχω την ικανότητα ‘να πηδώ σαν ελάφι’. (Ησαΐας 35:6) Θα τρέχω τόσο πολύ ώστε να αναπληρώσω το χαμένο καιρό, και έπειτα θα μάθω ιππασία.

Περιμένοντας εκείνον τον καιρό, έχω απερίγραπτη χαρά ακόμη και τώρα επειδή ανήκω στον ευτυχισμένο λαό του Ιεχωβά και συμμετέχω πλήρως στη διακονία.—Όπως το αφηγήθηκε η Γκλόρια Γουίλιαμς.

[Εικόνες στη σελίδα 15]

Η Χριστιανική μου διακονία—πηγαίνω από σπίτι σε σπίτι, δίνω μαρτυρία από τηλεφώνου, γράφω επιστολές

[Εικόνα στη σελίδα 16]

Οι πίνακές μου έχουν παρουσιαστεί σε εκθέσεις ζωγραφικής με το στόμα