Είμαι Ευγνώμων για την Αδιάκοπη Υποστήριξη του Ιεχωβά

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Η ΣΑΡΟΝ ΓΚΑΣΚΙΝΣ

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ στη γη! Έβλεπα τον εαυτό μου να τρέχει στα λιβάδια, να κυνηγάει πεταλούδες, να παίζει με τα λιονταράκια. Πόσο ωραίο φαινόταν! Όμως είχα αμφιβολίες. Πόσες φορές μετατράπηκε τελικά η ελπίδα μου σε απογοήτευση!

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, το αναπηρικό καροτσάκι είναι ο μόνιμος σύντροφός μου. Από τη μέρα της γέννησής μου, η εγκεφαλική παράλυση μού στέρησε τις χαρές της παιδικής ηλικίας. Τα άλλα παιδιά διασκέδαζαν με τα πατίνια και με τα ποδήλατα, αλλά εγώ καθόμουν μόνη μου, ανίκανη ακόμα και να περπατήσω. Έτσι, όταν η μητέρα με πήγαινε από το ένα άτομο που έλεγε ότι έκανε θεραπείες μέσω πίστης στο άλλο, ελπίζαμε ειλικρινά να γίνει κάποιο θαύμα. Ωστόσο, κάθε φορά η μητέρα μου έφευγε σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι μου. Ήταν απογοητευτικό για εμένα, αλλά πόσο σπαραχτικό ήταν και για εκείνη!

Λαχταρώντας να βρει μια γνήσια ελπίδα, η μητέρα μου άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στις αρχές του 1964. Τότε ήμουν περίπου εξίμισι χρονών.

Ήταν θαυμάσιο που μάθαμε ότι κάποτε υπήρχε ένας όμορφος παράδεισος σε αυτή τη γη. Δυστυχώς, ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, τα απέρριψε όλα αυτά, αλλά εγώ επιθυμούσα να απολαμβάνω τη στενή σχέση με τον Θεό που κάποτε απολάμβανε εκείνος. Πώς θα ήταν άραγε να είχα μια σχέση με τον Θεό; Ή πώς θα ήταν αν ζούσα όταν ο Γιος του περπάτησε στη γη; Επίσης, οι ονειροπολήσεις μου με πήγαιναν στο μελλοντικό Παράδεισο. Ακόμα και σε εκείνη τη μικρή ηλικία, ήταν ξεκάθαρο για εμένα ότι είχαμε βρει την αλήθεια.

Η μητέρα άρχισε να παίρνει την οικογένεια στην Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Οι συναθροίσεις τους ήταν τόσο διαφορετικές από όσα είχαμε δει στις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου! Οι άνθρωποι και το περιβάλλον με συγκίνησαν βαθιά.

Ήταν δοκιμασία για τη μητέρα μου το να μας πηγαίνει στην Αίθουσα Βασιλείας. Εκτός από εμένα, υπήρχαν τρία μικρότερα παιδιά, και δεν είχαμε αυτοκίνητο. Παίρναμε ταξί όποτε είχε να το πληρώσει. Θυμάμαι ακόμα πόσο αγωνίστηκε η μητέρα μου κάποια Κυριακή. Δεν φαινόταν πουθενά ταξί. Τότε, εντελώς αναπάντεχα, εμφανίστηκε ένα φορτηγό και ο οδηγός του μας πήγε στον προορισμό μας. Αργήσαμε στη συνάθροιση, αλλά φτάσαμε. Πόσο ευγνώμονες ήμασταν στον Ιεχωβά!

Σύντομα οι αγαπητοί πνευματικοί αδελφοί και αδελφές μας που είχαν αυτοκίνητο στοργικά μας μετέφεραν με τη σειρά. Η ενθάρρυνση που μας έδινε η μητέρα προκειμένου να μη χάνουμε ποτέ τις συναθροίσεις, εκτός αν ήμασταν πραγματικά άρρωστοι, εντύπωσε στη νεανική μου διάνοια τη σπουδαιότητα του να ‘συναθροιζόμαστε’. (Εβραίους 10:24, 25, ΜΝΚ) Η μητέρα μου, υποκινημένη από τα όσα είχε μάθει, αφιέρωσε τη ζωή της στον Ιεχωβά και βαφτίστηκε το 1965.

Τότε ήμουν αρκετά μεγάλη για να εκτιμώ πληρέστερα τις συναθροίσεις. Στην Εκκλησία Σάιπρες Χιλς, στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, υπήρχαν Ευρωπαίοι, μαύροι, Ισπανοί και άλλα άτομα τα οποία απέδιδαν λατρεία ενωμένα. Φαινόταν τόσο κατάλληλο να ζουν οι θεοφοβούμενοι άνθρωποι μέσα σε μια τέτοια αληθινή αδελφότητα.—Ψαλμός 133:1.

Η μητέρα μου με δίδαξε πώς να προετοιμάζομαι για τις συναθροίσεις. Αυτό δεν αποτελούσε πρόβλημα από διανοητική άποψη αλλά από σωματική. Η εγκεφαλική παράλυση μετατρέπει τις απλές εργασίες σε δύσκολα εγχειρήματα. Ήταν, και είναι ακόμα, αδύνατον να τραβήξω μια ίσια γραμμή προκειμένου να σημειώσω τις απαντήσεις στα Γραφικά μας έντυπα. Ωστόσο, με την εξάσκηση μπόρεσα να βελτιωθώ στην υπογράμμιση των απαντήσεων.

Το μυαλό μου πλημμύριζε από πράγματα που ήθελα να πω. Αλλά τη στιγμή που άνοιγα το στόμα μου, οι λέξεις μπερδεύονταν. Η χαλάρωση ήταν απαραίτητη για να μη γίνουν οι μύες μου δύσκαμπτοι. Έπρεπε επίσης να συγκεντρώνομαι για να προφέρω την κάθε λέξη όσο πιο καθαρά μπορούσα. Ένιωθα απογοήτευση όταν δεν εκφωνούσα το σχόλιο όπως έπρεπε ή όταν ήξερα ότι οι άνθρωποι δεν κατάλαβαν τα λόγια μου. Όταν, όμως, οι αδελφοί και οι αδελφές στην εκκλησία με γνώρισαν, μπορούσαν να καταλαβαίνουν καλύτερα την ομιλία μου. Ωστόσο, εξακολουθώ να έχω τις καλές και τις άσχημες μέρες σε σχέση με αυτό το πρόβλημα.

Έξι Μήνες Αναστάτωσης

Σε ηλικία οχτώ χρονών είχα μια εξάμηνη εμπειρία η οποία με επηρεάζει μέχρι σήμερα. Παρά τη φυσιοθεραπεία, την εργασιοθεραπεία και τη λογοθεραπεία που ήδη έκανα, οι γιατροί με έστειλαν σε ένα νοσοκομείο αποκατάστασης αναπήρων στο Γουέστ Χάβεστρο της Νέας Υόρκης. Η μητέρα και εγώ ήμασταν συντετριμμένες. Χρόνια νωρίτερα, όταν οι γιατροί διέγνωσαν εσφαλμένα ότι ήμουν διανοητικά καθυστερημένη, εκείνη τους είπε ότι ποτέ δεν θα με έκλεινε σε κάποιο ίδρυμα. Έτσι, ακόμα και ο προσωρινός χωρισμός ήταν σκληρός για εκείνη. Ωστόσο, κατάλαβε ότι για να μπορέσω να ζήσω μια παραγωγική ζωή, ανεξάρτητη από εκείνη και από τον πατέρα μου, έπρεπε να είμαι όσο το δυνατόν πιο αυτάρκης από σωματική άποψη.

Οι εγκαταστάσεις ήταν ωραίες, αλλά ένιωθα εγκαταλειμμένη. Τα γοερά κλάματα και οι εκρήξεις θυμού έδειχναν καθαρά το πώς αισθανόμουν για εκείνο το μέρος. Ήταν σπάνιες οι φορές που μπορούσαν οι γονείς μου να κάνουν το τρίωρο ταξίδι με το λεωφορείο για να με επισκεφτούν, ιδιαίτερα εφόσον η μητέρα μου ήταν έγκυος στο πέμπτο της παιδί. Όταν έφτανε η ώρα να φύγουν, αναστατωνόμουν τόσο πολύ ώστε ο γιατρός είπε ότι οι επισκέψεις έπρεπε να γίνονται σε ακόμα πιο αραιά διαστήματα. Μου επέτρεψαν να πάω στο σπίτι μόνο δυο φορές.

Οι φυσιοθεραπευτές με δίδαξαν πώς να περπατώ υποβοηθούμενη από νάρθηκες και από πατερίτσες οι οποίες είχαν πάνω τους κρεμασμένα μολυβένια βάρη. Μου φαινόταν πως ζύγιζαν έναν τόνο. Ωστόσο, το βάρος με βοηθούσε να κρατάω ισορροπία και να μην πέφτω. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα που έκανα για να μάθω να περπατώ μόνη μου χωρίς νάρθηκες.

Ο τεμαχισμός της τροφής, το κούμπωμα—οτιδήποτε απαιτούσε να χρησιμοποιώ τα δάχτυλά μου—ήταν δύσκολα αν όχι αδύνατα για εμένα. Αλλά έμαθα, σε κάποιο βαθμό, πώς να τρώω και να ντύνομαι μόνη μου. Αυτό με βοήθησε αργότερα στην υπηρεσία μου προς τον Θεό.

Η εκπαίδευσή μου τελείωσε και ξαναγύρισα στο σπίτι. Η μητέρα με έβαλε να χρησιμοποιώ τις καινούριες μου ικανότητες. Το να το κάνω αυτό αποτελούσε συναισθηματική μάχη, επειδή, αν και ήθελα να κάνω πράγματα μόνη μου, το να τα φέρω σε πέρας ήταν απογοητευτικό, χρονοβόρο και εξαντλητικό. Μόνο το να ντυθώ για τις συναθροίσεις αποτελούσε δίωρο εγχείρημα!

Όταν μετακομίσαμε ακριβώς απέναντι από την Αίθουσα Βασιλείας, στην πραγματικότητα περπατούσα μέχρι εκεί μόνη μου. Δεν ήταν και μικρή νίκη!

Η πιο Ευτυχισμένη Μέρα της Ζωής Μου

Η μητέρα μου φρόντιζε να έχει η οικογένεια ισορροπημένη πνευματική διατροφή. Μελετούσε μαζί μου και ανέμενε από εμένα να διαβάζω κάθε τεύχος των περιοδικών μας Σκοπιά και Ξύπνα! Υπήρχαν και οι συναθροίσεις για τις οποίες έπρεπε να προετοιμάζομαι και να τις παρακολουθώ. Μολονότι το μυαλό μου και η καρδιά μου απορροφούσαν αχόρταγα αυτή τη γνώση, οποιεσδήποτε σοβαρές σκέψεις σχετικά με το να αφιερώσω τη ζωή μου στον Ιεχωβά και να το συμβολίσω αυτό με το βάφτισμα στο νερό παρέμεναν στο περιθώριο. Η μητέρα με βοήθησε να καταλάβω ότι, παρά την αναπηρία μου, ο Θεός με θεωρούσε πνευματικά υπεύθυνη για τον εαυτό μου. Δεν μπορούσα να περιμένω να μπω στο νέο κόσμο λόγω της δικής της αξίας, κρεμασμένη από την ποδιά της.

Αγαπούσα τον Θεό, αλλά η κατάστασή μου με έκανε να διαφέρω από τους άλλους—πράγμα που αποτελούσε οδυνηρή διαπίστωση για μια έφηβη. Ήταν δύσκολο να αποδεχτώ τους περιορισμούς μου. Συχνά με κυρίευε θυμός, και αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να μάθω να το ελέγχω πριν βαφτιστώ. (Γαλάτας 5:19, 20) Αλλά τι θα γινόταν αν δεν μπορούσα να ζήσω σύμφωνα με την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά;

Έπειτα από παράκληση της μητέρας μου, ένας πρεσβύτερος από την εκκλησία μίλησε μαζί μου. Μου ανέφερε την ερώτηση που έκανε ο προφήτης Ηλίας στους Ισραηλίτες: «Έως πότε χωλαίνετε μεταξύ δύο φρονημάτων;» (1 Βασιλέων 18:21) Ήταν σαφές ότι ο Ιεχωβά δεν ήταν ευχαριστημένος με την αναποφασιστικότητά μου.

Συνήλθα από πνευματική άποψη και προσευχήθηκα με ειλικρίνεια για να με βοηθήσει ο Ιεχωβά και για να πάρω την απόφαση να αφιερώσω τη ζωή μου σε εκείνον. Μια αδελφή από την εκκλησία μελετούσε μαζί μου. Ήταν νεότερη από εμένα και είχε χάσει τη μητέρα της όταν ήταν μικρή. Παρ’ όλα αυτά, είχε αφιερωθεί στον Θεό ενώ ήταν ακόμα αρκετά μικρή.

Σε ηλικία 17 χρονών το αποφάσισα. Ήθελα να υπηρετώ τον Ιεχωβά όσο καλύτερα μπορούσα. Η 9η Αυγούστου 1974—όταν βαφτίστηκα—ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου.

Χαρά στη Διακονία

Η συμμετοχή μου στη διακονία παρουσίαζε μερικά εμπόδια που έμοιαζαν με βουνό. Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να γίνομαι κατανοητή. Μιλούσα όσο πιο καθαρά μπορούσα. Κατόπιν, όποτε ήταν αναγκαίο, η σύντροφός μου στη διακονία αγρού επαναλάμβανε τα σχόλιά μου στον οικοδεσπότη. Μερικά άτομα αντιδρούσαν αρνητικά, θεωρώντας με θύμα εκμετάλλευσης από τους Μάρτυρες. Αλλά το κήρυγμα αποτελεί ορθή και εγκάρδια επιθυμία μου.

Το να περπατώ από πόρτα σε πόρτα ακόμα και για ένα τετράγωνο μπορεί να είναι εντελώς εξουθενωτικό. Πολλά σπίτια στον τομέα που κηρύττουμε έχουν σκάλες, πράγμα που τα κάνει απρόσιτα για εμένα. Το χειμώνα, οι παγωμένοι δρόμοι κάνουν το έργο από σπίτι σε σπίτι ουσιαστικά αδύνατο για εμένα. (Πράξεις 20:20) Ωστόσο, οι πνευματικοί αδελφοί με έχουν βοηθήσει αφάνταστα, και ο Ιεχωβά με έχει ευλογήσει τώρα με ένα μηχανοκίνητο αναπηρικό καροτσάκι το οποίο κάνει τη διακονία πολύ πιο εύκολη.

Αργότερα, άρχισα να κηρύττω μέσω αλληλογραφίας. Το να γράφω γράμματα με το χέρι δεν θα ήταν κατάλληλο επειδή ο γραφικός μου χαρακτήρας είναι δυσανάγνωστος για τους περισσότερους ανθρώπους. Έτσι η ηλεκτρική γραφομηχανή έγινε η γραμματέας μου. Δακτυλογραφώ με πολύ αργό ρυθμό επειδή δυσκολεύομαι να συντονίσω τα χέρια μου. Το μισό περίπου χρόνο, προσπαθώ να χτυπήσω ένα πλήκτρο και πατάω άλλο. Μπορεί να μου πάρει μια ώρα ή και περισσότερο για να δακτυλογραφήσω μία μόνο σελίδα.

Παρά την έλλειψη αντοχής, υπηρετώ από καιρό σε καιρό ως βοηθητική σκαπάνισσα, αφιερώνοντας 60 ή και περισσότερες ώρες στη διακονία σε ένα μήνα. Αυτό απαιτεί καλό πρόγραμμα, μεγαλύτερη προσπάθεια και υποστήριξη από τους ομοπίστους μου. Το σκαπανικό πνεύμα που εκείνοι έχουν με ενθαρρύνει. Η μητέρα έχει επίσης θέσει ένα θαυμάσιο παράδειγμα υπηρετώντας ως τακτική ή ως βοηθητική σκαπάνισσα ενώ αντιμετωπίζει δυσκολίες, κακή υγεία και την πρόκληση να αναθρέψει εφτά παιδιά σε ένα θρησκευτικά διαιρεμένο σπίτι.

Πηγαίνω να Μείνω Μόνη Μου

Σε ηλικία 24 χρονών, αποφάσισα να μετακομίσω και να μείνω μόνη μου. Η μετακόμισή μου στην περιοχή Μπένσονχερστ του Μπρούκλιν αποδείχτηκε ευλογία. Η Εκκλησία Μάρλμπορο ήταν σαν μια πολύ ενωμένη οικογένεια. Πόσο ενίσχυσε την πίστη μου το ότι ήμουν μαζί τους! Παρ’ όλο που υπήρχαν μόνο δυο-τρία αυτοκίνητα διαθέσιμα στην εκκλησία, οι πνευματικοί αδελφοί με πήγαιναν σε όλες τις συναθροίσεις. Αλλά δεν έμεινα εκεί για πολύ.

Αισθανόμενη εντελώς αποτυχημένη, επέστρεψα στην οικογένειά μου και βυθίστηκα σε μια τρίχρονη περίοδο βαριάς κατάθλιψης. Εμφανίστηκαν ξανά τα ξεσπάσματα θυμού. Κατόπιν άρχισα να σκέφτομαι να αυτοκτονήσω και έκανα αρκετές προσπάθειες να το πραγματοποιήσω αυτό. Ο θάνατος πλανιόταν σαν μαύρο σύννεφο. Ωστόσο, στηρίχτηκα στον Θεό και υποσχέθηκα να δείξω εκτίμηση για το δώρο της ζωής που δίνει εκείνος. Οι πρεσβύτεροι μου έδωσαν παρηγοριά και συμβουλή. Αυτό, μαζί με την προσευχή, την προσωπική μελέτη, την υπομονή από μέρους της οικογένειάς μου και κάποια βοήθεια που έλαβα από ειδικούς, διόρθωσε τον τρόπο σκέψης μου.

Μέσω της Σκοπιάς, ο Ιεχωβά προμήθεψε με τρυφερότητα ενόραση για τη βαριά κατάθλιψη. Ναι, εκείνος φροντίζει πράγματι για το λαό του και κατανοεί τα αισθήματά μας. (1 Πέτρου 5:6, 7) Με τον καιρό η βαριά κατάθλιψη υποχώρησε. Δέκα χρόνια αργότερα, ο Ιεχωβά εξακολουθεί να με βοηθάει να αντιμετωπίζω την απογοήτευση και την κατάθλιψη. Κατά καιρούς, σχεδόν με κατακλύζουν αισθήματα αναξιότητας. Παρ’ όλα αυτά, η προσευχή, η μελέτη της Αγίας Γραφής και η πνευματική μου οικογένεια αποτελούν θαυμάσια βοηθήματα που με κρατούν στη ζωή.

Έπειτα από μια μάταιη αναζήτηση για άλλο διαμέρισμα, είχα αποφασίσει απρόθυμα να ζήσω με την οικογένειά μου για το υπόλοιπο της ζωής μου. Τότε ο Ιεχωβά απάντησε στις προσευχές μου. Βρέθηκε κάποιο μέρος στην περιοχή Μπέντφορντ-Στάιβεσαντ του Μπρούκλιν. Μετακόμισα εκεί στο τέλος του καλοκαιριού του 1984 και μένω εκεί από τότε.

Τα μέλη της πολύ στοργικής Εκκλησίας Λαφαγιέτ με μετέφεραν με καλοσύνη στις συναθροίσεις. Η πρώτη Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας που παρακολούθησα παραμένει ακόμα ζωντανή στη μνήμη μου. Γινόταν στον τέταρτο όροφο—και δεν υπήρχε ασανσέρ! Μόνο με τη βοήθεια του Ιεχωβά κατάφερα να ανέβω και να κατέβω εκείνες τις σκάλες. Αργότερα βρέθηκε ένα πιο προσιτό μέρος. Τώρα ο Ιεχωβά με έχει ευλογήσει με το προνόμιο να γίνεται μια Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας στο σπίτι μου.

Θαυμάσιο σκαπανικό πνεύμα διαποτίζει αυτή την εκκλησία. Όταν πήγα, υπήρχαν περίπου 30 σκαπανείς, και μερικοί με πήραν υπό την προστασία τους. Η γεμάτη ζήλο ατμόσφαιρα με υποκίνησε να κάνω βοηθητικό σκαπανικό πιο συχνά.

Τον Απρίλιο του 1989 οι Εκκλησίες Λαφαγιέτ και Πρατ έχτισαν μια καινούρια Αίθουσα Βασιλείας στον ίδιο δρόμο που βρίσκεται το διαμέρισμά μου. Αυτό, επίσης, έγινε πάνω στην ώρα, επειδή, εξαιτίας της περαιτέρω επιδείνωσης της σωματικής μου κατάστασης, το να περπατώ αποτελούσε ξανά πρόβλημα. Ωστόσο, με το σκούτερ που έχω και με τους πνευματικούς αδελφούς και τις πνευματικές αδελφές στο πλευρό μου, οι διαδρομές προς και από τις συναθροίσεις είναι υπέροχες. Πόσο βαθιά εκτιμώ αυτή τη στοργική βοήθεια!

Είμαι Ευγνώμων για την Υποστήριξη του Θεού

Μολονότι τα πόδια μου είναι ασταθή, η καρδιά μου είναι σταθερή. Η καλή εκπαίδευση έκανε τη ζωή μου λίγο πιο εύκολη, αλλά ο Θεός με έχει συντηρήσει. Κατά καιρούς δεν ήξερα από πού θα έρθει το επόμενο γεύμα μου, αλλά ο Ιεχωβά με έχει στηρίξει και είναι πιστός Προμηθευτής. Πραγματικά, αγαπώ πολύ τα λόγια του Δαβίδ: «Νέος ήμην και ήδη εγήρασα, και δεν είδον δίκαιον εγκαταλελειμμένον ουδέ το σπέρμα αυτού ζητούν άρτον».—Ψαλμός 37:23-25.

Αρκετές φορές ο Ιεχωβά μού έδωσε τη δυνατότητα να διατηρήσω μια Γραφική στάση βοηθώντας με να αρνηθώ να δεχτώ αίμα στη διάρκεια εγχειρήσεων. (Πράξεις 15:28, 29) Πρόσφατα, πέθανε ο πατέρας μου. Το γεγονός ότι έχασα κάποιον τόσο δικό μου άνθρωπο ήταν πραγματικά ένα δυνατό χτύπημα. Μόνο η δύναμη από τον Ιεχωβά με βοήθησε να αντεπεξέλθω σε αυτήν και σε άλλες δοκιμασίες.

Η υγεία μου μπορεί να εξακολουθεί να επιδεινώνεται, αλλά η εμπιστοσύνη μου στον Θεό και η σχέση μου μαζί του είναι αυτά που μου δίνουν ζωή. Πόσο ευτυχισμένη είμαι που βρίσκομαι ανάμεσα στο λαό του Ιεχωβά και που έχω την αδιάκοπη υποστήριξή Του!