Οι Νεαροί Ρωτούν . . .

Ομαδικά Αθλήματα—Είναι Κατάλληλα για Εμένα;

«Μου αρέσει να αθλούμαι. Αισθάνομαι πραγματικά πολύ ωραία. Και μου αρέσει που είμαι με τις φίλες μου».—14χρονη Σάντι.

«ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ!» «Συγκινήσεις!» «Νίκη!» Αυτοί ήταν μερικοί από τους λόγους που ανέφεραν νέοι από τις Η.Π.Α. και τον Καναδά όταν ρωτήθηκαν γιατί συμμετείχαν σε οργανωμένα αθλήματα. Προφανώς, πολλοί νέοι συμμερίζονται τον ενθουσιασμό τους.

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τις Ηνωμένες Πολιτείες. Σύμφωνα με το βιβλίο Το Παιδί σας και τα Αθλήματα (Your Child in Sports), του Λόρενς Γκάλτον, «κάθε χρόνο, 20 εκατομμύρια Αμερικανόπουλα ηλικίας έξι ετών και άνω παίζουν, ή προσπαθούν να παίξουν, σε οργανωμένες αθλητικές ομάδες». Και ενώ μόλις πριν από λίγα χρόνια οι οργανωμένες αθλητικές ομάδες αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από άντρες, τώρα βλέπουμε κορίτσια σε πρωτοφανείς αριθμούς να κάνουν βολές στο μπέιζμπολ ή να ρίχνουν την μπάλα στις μπασκέτες, ακόμα και να ανταγωνίζονται μεταξύ τους στο γήπεδο του ποδοσφαίρου.

Ίσως να είσαι αθλητικός τύπος και να νομίζεις ότι το να συμμετέχεις σε κάποια ομάδα θα είναι διασκεδαστικό. Ή μπορεί να σε ενθαρρύνουν πολύ—ή ακόμα και να σε πιέζουν—να το κάνεις αυτό οι γονείς σου, οι δάσκαλοι ή οι προπονητές. Όπως και αν έχουν τα πράγματα, η συμμετοχή σου σε κάποιο ομαδικό άθλημα απαιτεί να αφιερώνεις πολύ από το χρόνο και τις δυνάμεις σου. Είναι λογικό, λοιπόν, να γνωρίζεις μερικά από τα υπέρ και τα κατά. Πρώτα ας εξετάσουμε μερικά από τα πλεονεκτήματα.

Αθλήματα—Τα Οφέλη

«Η σωματική εκγύμναση είναι ωφέλιμη σε μικρό βαθμό», λέει η Αγία Γραφή. (1 Τιμόθεο 4:8) Και τα νεαρά άτομα μπορούν σίγουρα να ωφεληθούν από τη σωματική δραστηριότητα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ανησυχητικοί αριθμοί νέων υποφέρουν από παχυσαρκία, υπέρταση και υψηλή χοληστερίνη. Η τακτική άσκηση μπορεί να συμβάλει πολύ στο να τεθούν αυτά τα προβλήματα υπό έλεγχο. Σύμφωνα με κάποιο άρθρο του περιοδικού Αμέρικαν Χελθ (American Health), οι νέοι που ασκούνται τακτικά «αποκτούν καλύτερη φυσική κατάσταση από τα [αδρανή] παιδιά τα οποία κάνουν καθιστική ζωή. Εκείνοι που ασκούνται τακτικά επίσης τα καταφέρνουν καλύτερα στα αθλήματα και στον έλεγχο του βάρους τους». Οι ερευνητές λένε επίσης ότι η άσκηση μπορεί να φέρει ανακούφιση από το άγχος, να μειώσει την κόπωση, ακόμα και να βελτιώσει τον ύπνο σου.

Το βιβλίο Το Παιδί σας και τα Αθλήματα κάνει μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση: «Έχει αποδειχτεί ότι πολλά από τα προβλήματα υγείας των ενηλίκων έχουν τις ρίζες τους στα πρώτα χρόνια της ζωής». Γι’ αυτό πολλοί γιατροί πιστεύουν ότι τα οφέλη της τακτικής άσκησης ίσως επεκτείνονται και στη ζωή μας ως ενηλίκων. Η συγγραφέας Μαίρη Κ. Χίκεϊ αναφέρει: «Οι έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά που αθλούνται πιθανώς θα είναι πιο δραστήριοι σωματικά ως ενήλικοι».

Πολλά άτομα πιστεύουν ότι υπάρχουν και άλλα σημαντικά οφέλη στα ομαδικά αθλήματα. Κάποιος πατέρας είπε σχετικά με το γιο του που παίζει ποδόσφαιρο: ‘Δεν γυρίζει στους δρόμους. Μαθαίνει την πειθαρχία’. Άλλοι πιστεύουν ότι παίζοντας σε μια ομάδα το νεαρό άτομο μαθαίνει να συνεργάζεται με άλλους—μια ικανότητα που θα μπορούσε να έχει ισόβια οφέλη. Τα ομαδικά αθλήματα μαθαίνουν επίσης τους νέους να υπακούν σε κανόνες, να έχουν αυτοπειθαρχία, να ασκούν ηγεσία και να δέχονται αξιοπρεπώς τόσο την επιτυχία όσο και την αποτυχία. «Τα αθλήματα είναι μεγάλο σχολείο για τους νεαρούς», λέει ο Δρ Τζορτζ Σίχαν. «Παρέχουν στους μαθητές άμεση εμπειρία για τα πράγματα που συνήθως ακούνε από τους δασκάλους τους: θάρρος, επιδεξιότητα, αφοσίωση».—Σύγχρονη Υγεία (Current Health), Σεπτέμβριος 1985.

Αν μη τι άλλο, το να είναι κάποιος στην ομάδα των νικητών μπορεί να αυξήσει την αυτοεκτίμησή του. «Αν σκοράρω ή κάνω ένα καλό σουτ», λέει ο νεαρός Έντι, «αισθάνομαι πολύ περήφανος για τον εαυτό μου».

Δόξα, Πλούτη και Δημοτικότητα

Εκείνο, όμως, που πραγματικά ελκύει άλλους νεαρούς στα ομαδικά αθλήματα είναι το ότι κερδίζουν την επιδοκιμασία και την αναγνώριση των συνομηλίκων τους. «Κάθε φορά που κάνεις κάτι ωραίο», εξηγεί ο 13χρονος Γκόρντον, «όλοι σου χτυπάνε φιλικά την πλάτη».

Το βιβλίο Εφηβικό Άγχος (Teenage Stress), της Σούζαν και του Ντάνιελ Κοέν, αναγνωρίζει: «Αν υπάρχει ένας σίγουρος δρόμος για να γίνει κάποιος δημοφιλής, ιδιαίτερα τα αγόρια, αυτός είναι ο αθλητισμός. . . . Σπάνια θα δείτε τον καλύτερο παίκτη κάποιας ομάδας ποδοσφαίρου ή μπάσκετ να επιζητεί αναγνώριση». Μια έρευνα αποκάλυψε πόσο μεγάλη εκτίμηση απολαμβάνουν οι αθλητές. Ορισμένοι μαθητές ρωτήθηκαν αν προτιμούσαν να τους θυμούνται ως αστέρες των σπορ, ως πανέξυπνους μαθητές ή ως τα πιο δημοφιλή άτομα. Τα περισσότερα αγόρια διάλεξαν το να είναι «αστέρες των σπορ».

Το γεγονός ότι κάποιος ποδοσφαιριστής ή μπασκετμπολίστας αντιμετωπίζεται με μεγαλύτερο σεβασμό από ό,τι κάποιος επιστήμονας δεν είναι και τόσο παράξενο αν σκεφτείς τη λατρευτική προσοχή που δίνουν τα μέσα ενημέρωσης στους επαγγελματίες αθλητές. Μεγάλο μέρος της δημοσιότητας συγκεντρώνεται στις αστρονομικές αμοιβές τους και στον πλούσιο τρόπο ζωής τους. Δεν είναι να απορεί κανείς που πολλοί νέοι, ιδιαίτερα εκείνοι οι οποίοι ζουν στο υποβαθμισμένο κέντρο της πόλης, ίσως βλέπουν τα σχολικά αθλήματα σαν ένα σκαλοπάτι για την ευημερία—ένα εισιτήριο για να βγουν από τη φτώχεια!

Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική από αυτές τις προσδοκίες. Ένα άρθρο στο περιοδικό Σύγχρονη Υγεία με τίτλο «Πόσοι Αθλητές Καταφέρνουν να Γίνουν Επαγγελματίες;» έδωσε μερικά στατιστικά στοιχεία που βάζουν σε σκέψεις. Ανέφερε: «Περισσότερα από 1 εκατομμύριο αγόρια [στις Ηνωμένες Πολιτείες] παίζουν ποδόσφαιρο στο λύκειο· σχεδόν 500.000 παίζουν μπάσκετ· και περίπου 400.000 συμμετέχουν στο μπέιζμπολ. Από το λύκειο στο κολέγιο, ο αριθμός εκείνων που αθλούνται μειώνεται δραστικά. Συνολικά, μόνο γύρω στους 11.000 αθλητές παίζουν ποδόσφαιρο, μπάσκετ και μπέιζμπολ στο κολέγιο». Ύστερα από το κολέγιο, οι στατιστικές γίνονται ακόμα πιο αποθαρρυντικές. «Μόνο περίπου το 8 τοις εκατό [των αθλητών στα κολέγια] φτάνουν τελικά σε επαγγελματικές ομάδες, και μόνο περίπου το 2 τοις εκατό υπογράφουν επαγγελματικό συμβόλαιο». Στη συνέχεια το άρθρο κάνει την εξής υπενθύμιση: «Ακόμα και το ότι ο αθλητής υπογράφει συμβόλαιο δεν σημαίνει πως θα μπει στην ομάδα».

Τελικά, λοιπόν, «μόνο ένας στους 12.000 αθλητές των λυκείων θα γίνει επαγγελματίας». Αυτό δεν είναι και πολύ καλύτερο από τις πιθανότητες που υπάρχουν να κερδίσει κανείς τον πρώτο αριθμό του λαχείου! Ίσως, όμως, αναρωτιέσαι: Δεν μπορεί τουλάχιστον κάποιος αθλητής να λάβει δωρεάν κολεγιακή εκπαίδευση για τους κόπους του; Και πάλι, οι πιθανότητες δεν είναι και τόσο μεγάλες. Σύμφωνα με το βιβλίο Λάβετε Θέσεις (On the Mark), του Ρίτσαρντ Ε. Λάπτσικ και του Ρόμπερτ Μάλκοφ, «από τους εκατομμύρια αθλητές των λυκείων . . . , μόνο 1 στους 50 θα πάρει αθλητική υποτροφία από κάποιο κολέγιο». Άλλη μια θλιβερή στατιστική είναι η εξής: «Από τους καλύτερους παίκτες που παίρνουν υποτροφία σε πολύ κερδοφόρα αθλήματα, όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, λιγότεροι από το 30 τοις εκατό θα αποφοιτήσουν από το κολέγιο έπειτα από τέσσερα χρόνια».

Για τη συντριπτική πλειονότητα των παικτών, το όνειρο να γίνουν πλούσιοι και διάσημοι αθλητές παραμένει απλώς στο χώρο της φαντασίας—ένα άπιαστο όνειρο.

Εκείνοι που Εγκαταλείπουν την Προσπάθεια

Αν σκεφτείς τις προοπτικές που υπάρχουν για καλύτερη υγεία, για βελτίωση του χαρακτήρα και για αυξημένη δημοτικότητα, το να συμμετέχεις σε μια οργανωμένη αθλητική ομάδα ίσως σου φαίνεται ακόμα έξυπνη λύση. Αλλά προτού σπεύσεις να συμμετάσχεις σε κάποια τεστ επιδόσεων, σκέψου τι έγραψε το περιοδικό Λέιντις Χόουμ Τζέρναλ (Ladies’ Home Journal): «Περισσότερα παιδιά συμμετέχουν σε οργανωμένα αθλήματα σήμερα από οποιαδήποτε άλλη γενιά. Τα άσχημα νέα: Εγκαταλείπουν αυτά τα αθλητικά προγράμματα σε πρωτοφανείς αριθμούς». Ο Δρ Βερν Σίφελτ, ειδικός σε αυτό το θέμα, λέγεται ότι είπε: «Το εβδομήντα πέντε τοις εκατό των παιδιών που κάποτε συμμετείχαν σε κάποιο άθλημα το έχουν ήδη εγκαταλείψει σε ηλικία δεκαπέντε ετών».

Σκεφτείτε τον Καναδά, όπου το άθλημα του χόκεϊ σε πάγο είναι πάρα πολύ δημοφιλές. Σε μια ομοσπονδία ερασιτεχνικών σωματείων χόκεϊ, περίπου το 53 τοις εκατό των 600.000 και πλέον παικτών της ήταν κάτω των 12 ετών. Ωστόσο, μόνο το 11 τοις εκατό ήταν πάνω από 15 ετών. Ο λόγος; Οι περισσότεροι νέοι έχουν σταματήσει σε αυτή την ηλικία. Γιατί σταματούν τόσο πολλοί;

Οι ερευνητές λένε ότι τα άτομα που εγκαταλείπουν την προσπάθεια συνήθως δίνουν έναν εκπληκτικά απλό λόγο για την αποχώρησή τους: Τα αθλήματα δεν αποτελούν πλέον διασκέδαση. Μάλιστα, το να παίζει κάποιος σε μια ομάδα μπορεί να είναι εξαντλητικό και χρονοβόρο. Το περιοδικό Σεβεντίν (Seventeen) είπε στους αναγνώστες του ότι απλώς και μόνο τα τεστ επιδόσεων για κάποια ομάδα μπορεί να περιλαμβάνουν το να εργάζεται κανείς «τρεις ώρες τη μέρα, πέντε μέρες την εβδομάδα . . . για περίπου μία ή δύο εβδομάδες». Αν περάσεις αυτή τη δοκιμασία και μπεις στην ομάδα, στο μέλλον σου θα υπάρχουν πολύ περισσότερες ώρες προπόνησης και ασκήσεων. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ενός κοριτσιού που ανήκει σε κάποια ομάδα μπάσκετ και δαπανά πάνω από τρεις ώρες κάθε μέρα προπονούμενη για το άθλημά της. Θα μπορούσε να δαπανήσει αυτόν το χρόνο κάνοντας κάτι πιο αξιόλογο.

Ασφαλώς, πολλούς νεαρούς δεν τους πειράζει η επίπονη ρουτίνα. Τους αρέσει η διασκέδαση και η δυσκολία την οποία συνεπάγεται η τελειοποίηση των αθλητικών τους ικανοτήτων. Εντούτοις, υπάρχουν άλλοι λόγοι που κάνουν πολλούς νέους να εγκαταλείψουν τα οργανωμένα αθλήματα. Πρέπει να τους γνωρίζεις προκειμένου να αποφασίσεις αν θα γραφτείς ή όχι σε κάποια ομάδα. Όπως λέει το εδάφιο Παροιμίαι 13:16, ‘όλοι οι φρόνιμοι ενεργούν με γνώση’. Γι’ αυτό, η συζήτηση αυτή θα συνεχιστεί σε κάποιο μελλοντικό άρθρο.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 14]

‘Οι πιο πολλοί από τους καλύτερους παίκτες πανεπιστημίων που παίρνουν αθλητική υποτροφία δεν αποφοιτούν’

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Η δημοτικότητα των αθλητών ελκύει πολλούς νέους στα οργανωμένα αθλήματα