Ο Θεός μάς Άφησε να τον Βρούμε

ΟΤΑΝ ο Βασιλιάς Δαβίδ ήταν έτοιμος να παραδώσει τη βασιλεία στο γιο του, τον Σολομώντα, του έδωσε την εξής συμβουλή: ‘Γνώρισον τον Θεόν του πατρός σου και δούλευε αυτόν εν καρδία τελεία και εν ψυχή θελούση· διότι ο Ιεχωβά εξετάζει πάσας τας καρδίας και εξεύρει πάντας τους λογισμούς των διανοιών [διακρίνει την κάθε τάση των σκέψεων, ΜΝΚ]· εάν εκζητής αυτόν, θέλει ευρίσκεσθαι υπό σου· εάν όμως εγκαταλίπης αυτόν, θέλει σε απορρίψει δια παντός’.—1 Χρονικών 28:9.

Διαπιστώσαμε ότι αυτό αλήθευε στη δική μας περίπτωση. Αναζητούσαμε τον Θεό, και πραγματικά τον βρήκαμε—αλλά αφού πρώτα περιπλανηθήκαμε σε πολλά εσφαλμένα μονοπάτια. Πιστεύουμε ότι ο Ιεχωβά διέκρινε το πόσο οι τάσεις των σκέψεών μας στρέφονταν σε εκείνον και στην υπηρεσία του, και μας άφησε να τον βρούμε. Να πώς συνέβη αυτό.

Ήμασταν τέσσερα αδέλφια, και μεγαλώσαμε στη Φλόριντα των Η.Π.Α. Ο πατέρας μας ήταν μάγειρας και εργαζόταν υπερωρίες για να συντηρήσει την οικογένεια, η μητέρα ήταν νοικοκυρά, και εμείς τα τέσσερα αγόρια δουλεύαμε κουρεύοντας γκαζόν και μοιράζοντας εφημερίδες—κάναμε οτιδήποτε θα μπορούσε να συμβάλει στο οικογενειακό εισόδημα. Η μητέρα ήταν Καθολική και ο πατέρας Βαπτιστής. Όλοι μας πιστεύαμε στον Θεό και στην Αγία Γραφή αλλά δεν κάναμε τίποτα σε σχέση με αυτό, και σπάνια πηγαίναμε στην εκκλησία. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, η ειρήνη, τα τζιν παντελόνια καμπάνες, τα μακριά μαλλιά και η μουσική ροκ ήταν στο απόγειό τους. Όλα αυτά επηρέασαν τη ζωή μας.

Τελικά, το 1982 δύο από εμάς, ο Σκοτ και ο Στιβ—24 και 17 χρονών αντίστοιχα—αρχίσαμε να ενδιαφερόμαστε σοβαρά για την Αγία Γραφή και να ανησυχούμε ολοένα και περισσότερο για τις παγκόσμιες συνθήκες που χειροτέρευαν. Ο Σκοτ είχε τη δική του οικοδομική εταιρία. Ήταν αποδοτική, και έτσι μετακομίσαμε σε ένα διαμέρισμα μαζί. Είχαμε βαρεθεί τα μπαρ και εκείνον τον τρόπο ζωής και ξέραμε ότι κάπου έπρεπε να υπάρχει κάτι καλύτερο. Αναπτύχτηκε η πείνα μας για πνευματικά πράγματα. Η τακτική ανάγνωση της Αγίας Γραφής κέντρισε την επιθυμία μας για περισσότερη γνώση και ενόραση σε σχέση με το Λόγο του Θεού.

Αρχίσαμε να πηγαίνουμε σε διάφορους ναούς τις Κυριακές. Στους ναούς που βρίσκονταν κοντά στο σπίτι μας, στο Λέικ Γουόρθ της Φλόριντα, 25 λεπτά του κυριακάτικου κηρύγματος περιστρέφονταν γύρω από την προσφορά χρημάτων. «Δώστε γενναιόδωρα, βάλτε το χέρι σας βαθιά μέσα στην τσέπη σας», έλεγε ο διάκονος γέρνοντας ελαφρά πάνω στο αναλόγιο. Συνήθως περιέφεραν το δίσκο τρεις φορές στη διάρκεια μιας λειτουργίας, πράγμα που έκανε πολλούς να φεύγουν με άδειες τσέπες. Πήγαμε σε πολλούς ναούς, αλλά το μόνο που βρήκαμε ήταν και άλλες περιφορές δίσκων και κοινωνικές συγκεντρώσεις.

Μας Προειδοποιούν για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά

Κατηχηθήκαμε σε αυτό που πιστεύαμε ότι ήταν βασικές Βιβλικές διδασκαλίες, και τις δεχτήκαμε επειδή οι δάσκαλοι ήταν επαγγελματίες θεολόγοι. Ένα από τα μαθήματα είχε σχέση με τις αιρέσεις στην Αμερική, και στην κορυφή του καταλόγου βρίσκονταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μας προειδοποίησαν ότι αυτοί δεν πίστευαν στον Ιησού, ότι είχαν τη δική τους Αγία Γραφή, ότι δεν θα πήγαιναν στον ουρανό και ότι δεν πίστευαν στην κόλαση. Όλα αυτά, βεβαίως, μας έκαναν να συμπεράνουμε ότι οι Μάρτυρες είχαν λάθος.

Τότε είχαμε ήδη αναπτύξει ισχυρό ζήλο αλλά όχι σύμφωνα με ακριβή γνώση. (Ρωμαίους 10:2) Γνωρίζαμε τι είπε ο Ιησούς στα εδάφια Ματθαίος 28:19, 20—ότι πρέπει να κηρύξουμε τα καλά νέα και να κάνουμε μαθητές. Εκείνον τον καιρό πηγαίναμε σε μια εκκλησία που είχε 2.000 μέλη και ονομαζόταν Βιβλική Πόλη, και εμείς ανήκαμε σε μια νεανική ομάδα περίπου 100 ατόμων, ηλικίας 17 έως 30 ετών. Ο Σκοτ προσπάθησε να τους κάνει να ασχοληθούν με κάποιο είδος κηρύγματος—αλλά μάταια.

Έτσι, αρχίσαμε τη δική μας εκστρατεία κηρύγματος. Ο Σκοτ σκέφτηκε να στήσουμε έναν πάγκο στην τοπική υπαίθρια αγορά και να μοιράζουμε φυλλάδια και Άγιες Γραφές. Έτσι και κάναμε. Πήγαμε σε ένα τοπικό «Χριστιανικό» βιβλιοπωλείο και αγοράσαμε ένα μεγάλο απόθεμα φυλλαδίων και Αγίων Γραφών, πήγαμε στην υπαίθρια αγορά, στήσαμε δύο τρίποδα, βάλαμε πάνω ένα μεγάλο κομμάτι κοντραπλακέ, τοποθετήσαμε πάνω του τα φυλλάδια και τις Άγιες Γραφές μας και προσπαθήσαμε να γίνουμε «εκτελεστές του λόγου, και όχι μόνο ακροατές».—Ιακώβου 1:22.

Καθώς οι εβδομάδες περνούσαν, οι λεγόμενες διακονίες της υπαίθριας αγοράς αυξάνονταν, και δίναμε έντυπα τόσο στην αγγλική όσο και στην ισπανική γλώσσα. Επίσης, είχαμε Άγιες Γραφές, 30 διαφορετικά είδη φυλλαδίων, ακόμα και καρφίτσες που έλεγαν «Ο Θεός σε αγαπάει». Λίγο αργότερα, ο Σκοτ αγόρασε ένα μηχάνημα για να τυπώνει στάμπες με σύντομα Γραφικά μηνύματα σε μπλουζάκια—φράσεις όπως: «Διάβασες την Αγία Γραφή σου σήμερα;», «Αναρωτιέσαι γιατί χαμογελάω; Έχω τον Ιησού στην καρδιά μου», και πολλά άλλα. Ένα έλεγε «Αποκάλυψη» και είχε μια εικόνα με τους τέσσερις ιππείς.

Νομίζαμε ότι, φορώντας τα μπλουζάκια παντού, δίναμε σιωπηλή μαρτυρία. Κάθε Σάββατο και Κυριακή, από τις 8 π.μ. ως τη 1 μ.μ., οι διακονίες μας της υπαίθριας αγοράς ήταν ευδιάκριτες. Αν διασχίζατε κάποιο χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων και βλέπατε φυλλάδια στα αυτοκίνητα, αυτό σήμαινε ότι εμείς είχαμε περάσει από εκεί. Όλα τα έντυπα δίνονταν με εθελοντικές συνεισφορές, αν και τα χρήματα που παίρναμε ήταν ελάχιστα. Κάποια χρονιά υπολογίσαμε τα ετήσια έξοδα, και ξεπέρασαν τα 10.000 δολάρια (περ. 2,3 εκατ. δρχ.).

Συναντάμε ένα Μάρτυρα του Ιεχωβά

Μια φορά, ενώ κολυμπούσαμε σε κάποια από τις παραλίες στο Μπονίτα Σπρινγκς, μας πλησίασε ένας ηλικιωμένος άντρας και είπε ότι είχε δει τα αυτοκόλλητα που υπήρχαν στον προφυλακτήρα του φορτηγού μας και είχε παρατηρήσει τα μπλουζάκια μας. Άρχισε να μας μιλάει για την Αγία Γραφή και να συζητάει λογικά από τις Γραφές. Έθιξε το σημείο που υπάρχει στο εδάφιο Πράξεις 2:31, ρωτώντας: «Αν υπήρχε πύρινη κόλαση και αν μόνο κακοί άνθρωποι πήγαιναν εκεί, τότε γιατί να λέει η Αγία Γραφή ότι ο Ιησούς ήταν εκεί;» Συνέχισε, εξετάζοντας πολλά άλλα εδάφια. Τελικά, ο Σκοτ είπε: «Πρέπει να είστε Μάρτυρας του Ιεχωβά». Εκείνος αποκρίθηκε: «Ναι, είμαι». Τότε ο Σκοτ του είπε: «Εσείς δεν πιστεύετε στον Ιησού». Για τα επόμενα 20 λεπτά, ο Μάρτυρας μιλούσε για τον Ιησού, αλλά δεν ξέρω γιατί δεν το προσέξαμε καθόλου.

Συνεχίσαμε τις διακονίες της υπαίθριας αγοράς τα σαββατοκύριακα. Το κάναμε αυτό επί τρία χρόνια—όλο αυτόν τον καιρό πιστεύαμε ότι είχαμε την αλήθεια και ότι κάναμε το σωστό. Επισκεπτόμασταν ακόμα τους ναούς, ένα διαφορετικό κάθε Κυριακή βράδυ, και ποτέ δεν μείναμε ικανοποιημένοι με κάποιον από αυτούς που πήγαμε. Οι ναοί που μας απέμεναν να επισκεφτούμε τελείωναν, έτσι ένα βράδυ αποφασίσαμε να πάμε σε ένα «ναό των Μαρτύρων του Ιεχωβά», όπως τον λέγαμε. Σκοπεύαμε να τους κηρύξουμε για τον Ιησού. Βρήκαμε τη διεύθυνση στον τηλεφωνικό κατάλογο και πήγαμε εκεί μια Κυριακή βράδυ. Μόλις μάθαμε ότι δεν είχαν συνάθροιση την Κυριακή το βράδυ όπως όλες οι άλλες εκκλησίες, συμπεράναμε ότι πραγματικά δεν πίστευαν στον Ιησού. Στην πινακίδα με τις ώρες των συναθροίσεων, είδαμε ότι είχαν μελέτη βιβλίου τη Δευτέρα το βράδυ. Γι’ αυτό, ξαναπήγαμε κρατώντας τις Άγιες Γραφές μας και φορώντας τα μπλουζάκια μας. Θυμόμαστε ότι χρειαστήκαμε λίγα λεπτά για να αποφασίσουμε ποιο μπλουζάκι να φορέσουμε—ποιο θα έδινε καλή μαρτυρία. Φτάσαμε εκεί κάπως νωρίς, και μας πλησίασαν μερικοί αδελφοί. Ήταν θερμοί και φιλικοί. Αμέσως αρχίσαμε μια πολύ βαθιά συζήτηση για την Αποκάλυψη. Μας ζήτησαν να μείνουμε στη συνάθροιση. Μας έδωσαν το βιβλίο Ενωμένοι στη Λατρεία, και έτσι καθήσαμε.a Ένας αδελφός ξεκίνησε τη μελέτη με προσευχή.

Ακούγαμε προσεκτικά. Τελειώνοντας, αυτός είπε: «Στο όνομα του Ιησού. Αμήν». Κοιταχτήκαμε συγκλονισμένοι. «Ακούσαμε καλά; Προσευχήθηκε στο όνομα του Ιησού!» Εκείνη τη στιγμή νιώσαμε τα μάτια μας να ανοίγουν. Αν η καρδιά μας είχε την ορθή διάθεση, τώρα ήταν ο καιρός να δώσουμε προσοχή. Ο αδελφός ζήτησε από όλους να γυρίσουν στο κεφάλαιο 21 του βιβλίου Ενωμένοι στη Λατρεία, το οποίο αναφερόταν στον Ιησού και στο να μην είμαστε μέρος του κόσμου. Δεν υπήρχε καλύτερη μελέτη από αυτήν για να παρακολουθήσουμε. Είχε σχέση με τη ζωή και τη διακονία του Ιησού, τις τελευταίες ημέρες και την ουδετερότητα. Ακούσαμε νεότερα άτομα να κάνουν σχόλια σε πολλά σημεία που μας ήταν άγνωστα. Έπειτα ξανά, στο τέλος της συνάθροισης, ο αδελφός προσευχήθηκε στο όνομα του Ιησού!

Τρεφόμαστε Πνευματικά

Μπήκαμε στην αίθουσα διψώντας για την αλήθεια, και τη βρήκαμε εκεί· ποτέ δεν ήταν μακριά μας. Φύγαμε γνωρίζοντας ότι είχαμε τραφεί πνευματικά, και ποτέ δεν ξαναπατήσαμε σε κάποιο ναό. Το επόμενο βράδυ, ενώ ήμασταν σε κάποιο κοινόχρηστο πλυντήριο για να πλύνουμε τα ρούχα μας, παρατηρήσαμε μια μεγάλη στοίβα από περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! δίπλα στο μηχάνημα με τα αναψυκτικά—ήταν τουλάχιστον 150 περιοδικά. Ποτέ προηγουμένως δεν θα τα διαβάζαμε, αλλά τώρα τα πήραμε όλα επειδή μας ενδιέφεραν πολλά θέματα.

Ένα από τα άρθρα ρωτούσε: «Πιστεύετε στην Τριάδα;» Κάποιο άλλο έλεγε: «Υπάρχει πραγματικά κόλαση;» Σε κάποιο Ξύπνα! υπήρχε ένα άρθρο για τις εικόνες. Το ίδιο βράδυ ο Στιβ διάβασε εκείνο που μιλούσε για την Τριάδα, έκανε πολλή έρευνα, έλεγξε όλα τα εδάφια και ξύπνησε τον Σκοτ στις 12:30 τη νύχτα για να του πει τι είχε μάθει. Την επομένη, την Τετάρτη, μετά τη δουλειά, ο Στιβ διάβασε το άρθρο για την κόλαση. Εκείνο ανέπτυσσε λογικά το εδάφιο Ιωάννης 11:11, όπου ο Ιησούς είπε ότι ο Λάζαρος κοιμόταν. Όταν ο Στιβ είδε τον Σκοτ, του είπε: «Η Αγία Γραφή μου δεν διδάσκει ότι υπάρχει πύρινη κόλαση». Αφού διαβάσαμε το Ξύπνα! σχετικά με τις εικόνες και τα διάφορα είδη σταυρών, πετάξαμε τα δικά μας αντικείμενα σε ένα απορριμματοφόρο και τα βλέπαμε να απομακρύνονται. Κοιταχτήκαμε, κουνήσαμε τα κεφάλια μας και χαμογελάσαμε. Ξέραμε ότι είχαμε βρει κάτι πολύ ξεχωριστό—την αλήθεια.

Μια ημέρα αργότερα, έφτασαν δύο κουτιά. Σε αυτά υπήρχαν 5.000 φυλλάδια που έλεγαν ότι αν κάποιος δεν μετανοήσει θα πάει στην κόλαση. Τώρα γνωρίζαμε ότι πολλά από αυτά τα φυλλάδια δεν ήταν σε αρμονία με τις Γραφικές διδασκαλίες. Νιώθοντας λίγο μπερδεμένοι, παρακολουθήσαμε ξανά τη μελέτη βιβλίου τη Δευτέρα το βράδυ και φέραμε πολλά από τα φυλλάδιά μας. Ρωτούσαμε: «Είναι εντάξει αυτό;» Μια νύχτα εξετάσαμε όλα τα φυλλάδια. Σύντομα ένας σωρός από φυλλάδια κείτονταν στο πάτωμα· ούτε ένα από αυτά δεν συμφωνούσε με τις Γραφικές διδασκαλίες. Τα πετάξαμε όλα. Γνωρίζαμε ότι από τη νεοαποκτημένη πίστη μας εξαρτιόταν η ζωή μας και η ζωή εκείνων στους οποίους κηρύτταμε. Θέλαμε να φύγουμε μακριά για να μελετήσουμε την Αγία Γραφή χωρίς καμιά παρέμβαση.

Μετακομίσαμε στην Αλάσκα. Στην πρώτη μας συνάθροιση εκεί, ζητήσαμε από κάποιον πρεσβύτερο να μελετάει μαζί μας κάθε ημέρα. Νομίζω ότι όλοι οι παρόντες μας άκουσαν. Σημειώσαμε θαυμάσια πρόοδο, τελειώσαμε το βιβλίο Ζείτε για Πάντα, και θέλαμε να βαφτιστούμε σε μια διήμερη συνέλευση.b Αλλά έπρεπε να περιμένουμε λίγο. Ο στόχος μας ήταν να κάνουμε σκαπανικό. Απροσδόκητα, ο πατέρας μας αρρώστησε, και έπρεπε να επιστρέψουμε στη Φλόριντα για να βοηθήσουμε.

Προοδεύουμε σε Πνευματική Ωριμότητα

Στη Φλόριντα σημειώσαμε θαυμάσια πρόοδο, τελειώσαμε το βιβλίο Ενωμένοι στη Λατρεία και κατόπιν βαφτιστήκαμε το 1987. Είχαν περάσει 11 μήνες από τότε που πρωτοξεκινήσαμε. Αμέσως γίναμε βοηθητικοί σκαπανείς για έξι μήνες και κατόπιν τακτικοί σκαπανείς. Μόλις ενάμιση χρόνο αργότερα, διοριστήκαμε και οι δύο διακονικοί υπηρέτες. Δύο χρόνια μετά το βάφτισμά μας, αρχίσαμε να υπηρετούμε στο Μπέθελ του Μπρούκλιν, όπου ο Σκοτ υπηρετεί μέχρι σήμερα και, εδώ και δύο χρόνια, μαθαίνει την κινεζική γλώσσα. Ο Στιβ υπηρετεί τώρα στη Μόσχα της Ρωσίας, ως τακτικός σκαπανέας. Διαπιστώσαμε και οι δύο ότι η αλήθεια και η αναζήτησή της συμφωνούν απόλυτα με την περιγραφή των εδαφίων Παροιμίαι 2:1-5: ‘Υιέ μου, εάν δεχθής τους λόγους μου και ταμιεύσης τας εντολάς μου παρά σεαυτώ, ώστε να προσέξη το ωτίον σου εις την σοφίαν, να κλίνης την καρδίαν σου εις την σύνεσιν· και εάν επικαλεσθής την φρόνησιν, και υψώσης την φωνήν σου εις την σύνεσιν· εάν ζητήσης αυτήν ως αργύριον και εξερευνήσης αυτήν ως κεκρυμμένους θησαυρούς, τότε θέλεις εννοήσει τον φόβον του Ιεχωβά και θέλεις ευρεί την επίγνωσιν του Θεού’.

Πώς Κατέληξε ο Στιβ στη Μόσχα

Ζώντας στη Νέα Υόρκη, όπου η γνώση μιας επιπλέον γλώσσας μπορεί να κάνει το κήρυγμα πιο ενδιαφέρον—και σκεπτόμενος ότι ίσως ο Ιεχωβά να άνοιγε την πόρτα για τη Ρωσία σύντομα—εγώ αποφάσισα να μάθω τη ρωσική γλώσσα. Τότε, ενώ υπηρετούσα στο Μπέθελ του Μπρούκλιν, άρχισα να παρακολουθώ τη μελέτη βιβλίου στη ρωσική. Υπήρχε μόνο ένας ρωσικός όμιλος μελέτης βιβλίου και συναθροίζονταν κάθε Παρασκευή. Καθώς ο καιρός περνούσε, άρχισα να συμμετέχω όλο και περισσότερο στο ρωσικό όμιλο. Έβγαινα μαζί τους στο έργο κηρύγματος, πράγμα που ήταν πολύ απολαυστικό λόγω της θέρμης των Ρώσων. Έγραψα στο Τμήμα Υπηρεσίας ζητώντας τους να μεταφερθώ στο ρωσικό όμιλο. Χάρηκα όταν συμφώνησαν.

Κάποια ημέρα στην πρωινή λατρεία στο Μπέθελ, ο πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, Μίλτον Τζ. Χένσελ, είπε στην οικογένεια ότι θα υπήρχε μια ειδική έκθεση. Κατόπιν ανακοίνωσε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν αναγνωριστεί νομικά στη Ρωσία και ότι οι αδελφοί μας θα απολάμβαναν τώρα ελευθερία λατρείας. Δεν νομίζω ότι θα ξεχάσει κανείς από όσους βρίσκονταν στο Μπέθελ εκείνο το πρωί τη χαρά που νιώσαμε όταν ακούσαμε αυτά τα υπέροχα νέα. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι θα ήταν μεγάλο προνόμιο να μπορέσω να αποτελέσω μέρος εκείνου του αχανούς καινούριου τομέα.

Άρχισα να αλληλογραφώ με ένα Ρώσο αδελφό ονόματι Βολόντια, ο οποίος ζει στο Κρασνοντάρ της Ρωσίας. Με προσκάλεσε να επισκεφτώ τη Ρωσία. Έτσι, τον Ιούνιο του 1992, πακετάρισα τα πράγματά μου και έφυγα για τη Μόσχα. Μόλις έφτασα, χάρηκα πολύ που είδα τον αδελφό Βολόντια να με περιμένει στο αεροδρόμιο. Έμεινα με τον αδελφό Στέφαν Λεβίνσκι—ο οποίος ήταν στην αλήθεια 45 χρόνια. Ήταν ο πρώτος Μάρτυρας που συνάντησα στη Μόσχα, και είχε μείνει πολλά χρόνια στη φυλακή λόγω της στάσης του σε σχέση με την αλήθεια. Η φιλοξενία των αδελφών ήταν πραγματικά θαυμάσια.

Έτσι, βρέθηκα στη Μόσχα, μη γνωρίζοντας και πολύ καλά τη γλώσσα. Εκείνον τον καιρό, υπήρχαν μόνο τέσσερις εκκλησίες, και φαινόταν ότι γνωρίζαμε όλους τους αδελφούς. Από τότε, με διάφορους τρόπους καταφέρνω να ανανεώνω τη βίζα μου. Μπορώ να εργάζομαι κατά καιρούς για να καλύπτω τα έξοδά μου. Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα ήταν το να μάθω αρκετά καλά τη ρωσική ώστε να μπορώ να επικοινωνώ και να τρέφομαι πνευματικά στις συναθροίσεις. Σιγά σιγά προόδευσα, και ασφαλώς εξακολουθώ να προσπαθώ.

Είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω πολλές συνελεύσεις και να δω την καταπληκτική αύξηση και έναν πρωτοφανή αριθμό ανθρώπων να βαφτίζονται σε αυτές. Το να βλέπω τον αγνό ζήλο που έχουν οι αδελφοί μας εδώ είναι πολύ ενισχυτική εμπειρία για την πίστη. Δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Πολλοί από τους αδελφούς και τις αδελφές που συνάντησα όταν ήρθα, και οι οποίοι τότε μελετούσαν ή είχαν μόλις βαφτιστεί, υπηρετούν τώρα ως ολοχρόνιοι σκαπανείς ή ως διακονικοί υπηρέτες ή ως Μπεθελίτες στο Σολνέτσνογιε, κοντά στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας.

Στην εκκλησία που πηγαίνω συνωστίζονται περίπου 530 άτομα κάθε Κυριακή, και κάθε μήνα έχουμε κατά μέσο όρο 12 καινούριους αβάφτιστους ευαγγελιζομένους. Σύμφωνα με την τελευταία μέτρηση, η εκκλησία μας είχε 380 ευαγγελιζομένους, 3 πρεσβυτέρους και 7 διακονικούς υπηρέτες. Η εκκλησία μας αναφέρει πάνω από 486 οικιακές Γραφικές μελέτες. Το Φεβρουάριο του 1995, είχα το προνόμιο να επισκεφτώ και τα 29 κέντρα μας μελέτης βιβλίου για να εκφωνήσω μια υπηρεσιακή ομιλία. Επισκεπτόμουν τέσσερα κέντρα την εβδομάδα. Επίσης, είμαστε πολύ απασχολημένοι πριν από κάθε συνέλευση με τις ερωτήσεις για τους υποψηφίους για βάφτισμα. Το Μάιο του 1995, είχαμε μια ημέρα ειδικής συνέλευσης στην οποία βαφτίστηκαν 30 άτομα από την εκκλησία μας. Συνολικά, βαφτίστηκαν 607 άτομα σε σύνολο 10.000 παρόντων. Στη συνέλευση περιφερείας του καλοκαιριού, 24 άτομα από την εκκλησία μας ήταν ανάμεσα στους 877 που βαφτίστηκαν! Στην εκκλησία μας έχουμε 13 σκαπανείς και 3 ειδικούς σκαπανείς. Συνολικά αυτοί έχουν γύρω στις 110 μελέτες! Τώρα, έχουμε 132 αβάφτιστους ευαγγελιζομένους.

Στην Ανάμνησή μας το 1995, είχαμε 1.012 παρόντες! Η Εταιρία μόλις έστειλε έναν Πολωνό αδελφό, τον Ματίς, στην εκκλησία μας. Αυτός αποφοίτησε από τη Σχολή Διακονικής Εκπαίδευσης και θα μας προσφέρει μεγάλη βοήθεια. Τώρα έχουμε τρεις πρεσβυτέρους. Γι’ αυτό θα σχηματιστεί μια ακόμα εκκλησία, και ο τομέας μας—σχεδόν ένα εκατομμύριο κάτοικοι—θα μοιραστεί στα δύο. Η καθεμιά από τις δύο εκκλησίες θα έχει γύρω στους 200 ευαγγελιζομένους. Η μια εκκλησία θα έχει δύο πρεσβυτέρους και η άλλη έναν πρεσβύτερο. Σύντομα θα έχουμε άλλη μια συνέλευση, και έτσι τώρα ανασκοπούμε τις ερωτήσεις με τα 44 άτομα που θα είναι έτοιμα για βάφτισμα τότε. Μοιάζει απίστευτο! Πραγματικά ένας πνευματικός παράδεισος! Είναι καταπληκτικό! Πρόκειται στ’ αλήθεια για το χέρι του Ιεχωβά σε δράση. Φαίνεται ότι το άρμα του προχωρεί γοργά σε όλη τη Ρωσία αυτή την εποχή. Τον Οκτώβριο του 1995, υπήρχαν 40 εκκλησίες στη Μόσχα. Θα μπορούσαν εύκολα να διπλασιαστούν αν υπήρχαν αρκετοί πρεσβύτεροι.

Η εποχή των διακονιών μας της υπαίθριας αγοράς έχει περάσει για τα καλά. Ο Σκοτ είναι στο Μπέθελ του Μπρούκλιν, ο Στιβ υπηρετεί ως πρεσβύτερος σε μια από τις εκκλησίες της Μόσχας—και οι δυο μας είμαστε πολύ ευγνώμονες στον Θεό που μας άφησε να τον βρούμε. Προσευχόμαστε να τον αναζητήσουν και άλλα εκατομμύρια άνθρωποι, και να τους αφήσει ο Θεός να τον βρουν.—Όπως το αφηγήθηκαν ο Σκοτ και ο Στιβ Ντέιβις.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Ο Σκοτ

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Ο Στιβ

[Εικόνα στη σελίδα 14]

Μια εκκλησία της Μόσχας έχει πάνω από 530 παρόντες κάθε Κυριακή