Η «Νέα Παγκόσμια Τάξη»—Ασταθής από την Αρχή

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΗ ΤΟΥ ΞΥΠΝΑ! ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

ΤΗΝ αυγή του 1991, οι άνθρωποι ήταν αισιόδοξοι. Ο Ψυχρός Πόλεμος είχε τελειώσει. Είναι αλήθεια ότι υπήρχε το πρόβλημα του Κουβέιτ, στο οποίο είχε εισβάλει το Ιράκ τον περασμένο Αύγουστο. Αλλά τα Ηνωμένα Έθνη σε μια επίδειξη δύναμης διέταξαν το Ιράκ να αποσυρθεί ως τις 15 Ιανουαρίου. Την απαίτηση αυτή την υποστήριζε ένας στρατιωτικός συνασπισμός του Ο.Η.Ε., από 28 κράτη, ο οποίος είχε οργανωθεί γρήγορα και ήταν έτοιμος να αναγκάσει το Ιράκ να υπακούσει. Υπήρχαν μεγάλες ελπίδες ότι η σκληρή στάση της παγκόσμιας κοινότητας θα σηματοδοτούσε την έναρξη μιας νέας εποχής.

Ο Τζορτζ Μπους, τότε πρόεδρος των Η.Π.Α., ανέφερε ότι υπήρχε «η πιθανότητα, για εμάς και τις ερχόμενες γενιές, να διαμορφώσουμε μια νέα παγκόσμια τάξη, έναν κόσμο στον οποίο η ευνομία, και όχι ο νόμος της ζούγκλας, θα κατευθύνει τη διεθνή συμπεριφορά».

Το Ιράκ στη συνέχεια αγνόησε την προθεσμία της 15ης Ιανουαρίου, και το αποτέλεσμα ήταν ισχυρά πλήγματα από αεροσκάφη και πυραύλους εναντίον στρατιωτικών ιρακινών στόχων. Σαφώς, η παγκόσμια κοινότητα εκδήλωνε αποφασιστικότητα. Λιγότερο από τρεις μήνες αργότερα, στις 11 Απριλίου, ο Ο.Η.Ε. δήλωσε ότι ο Πόλεμος του Κόλπου είχε τελειώσει. Η υπόσχεση για μια ειρηνική, οικονομικά και πολιτικά σταθερή νέα παγκόσμια τάξη φάνηκε να αποκτά σάρκα και οστά.

Ανησυχητικά Σταθεροί Πόλεμοι

Στα μέσα του 1991, δύο δημοκρατίες, η Σλοβενία και η Κροατία, κήρυξαν ανεξαρτησία από την τότε Γιουγκοσλαβία, ξεκινώντας έναν εμφύλιο πόλεμο που τελικά οδήγησε στο σχηματισμό αρκετών χωριστών κρατών. Λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα, ο Γάλλος πολιτικός αναλυτής Πιερ Ασνέρ είπε: «Σαν την Ευρώπη πριν από το 1914, η νέα παγκόσμια τάξη του Τζορτζ Μπους πέθανε στο Σεράγεβο». Εντούτοις, οι προοπτικές για ειρήνη έγιναν πιο λαμπρές όταν άρχισαν οι συνομιλίες στο Ντέιτον του Οχάιο, στις Η.Π.Α., το Νοέμβριο του 1995 και υπογράφτηκε μια συμφωνία ειρήνης στο Παρίσι στις 14 Δεκεμβρίου. Καθώς πλησίαζε το τέλος του 1995, αναβίωσαν οι ελπίδες ότι τελικά ίσως να μην είχε πεθάνει η νέα παγκόσμια τάξη.

Το χάσμα μεταξύ των δημοκρατιών της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών μεγάλωνε σταδιακά. Το 1991, η Λιθουανία, η Εσθονία και η Λετονία ήταν οι πρώτες που αποχώρησαν, και σύντομα ακολούθησαν και άλλες. Μια χαλαρή ένωση γνωστή ως Κοινοπολιτεία των Ανεξάρτητων Κρατών ιδρύθηκε το Δεκέμβριο, μολονότι μερικά πρώην μέλη της Σοβιετικής Ένωσης αρνήθηκαν να συμμετάσχουν. Κατόπιν, στις 25 Δεκεμβρίου ο Γκορμπατσόφ παραιτήθηκε από την προεδρία της Σοβιετικής Ένωσης.

Ωστόσο, ακόμη και οι μεμονωμένες δημοκρατίες άρχισαν να αποσπούνται. Για παράδειγμα, η Τσετσενία, ένας μικρός Μουσουλμανικός θύλακος στη βόρεια περιοχή του Καυκάσου της Ρωσίας, αγωνιζόταν για ανεξαρτησία. Η απόπειρά της να αποσχιστεί στα τέλη του 1994 πυροδότησε την επίθεση των ρωσικών στρατευμάτων προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις. Μολονότι έχουν χαθεί περίπου 30.000 ζωές από τότε που ξεκίνησε η κρίση στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο πόλεμος συνεχίστηκε και το 1996.

Τον Οκτώβριο του 1995, από 27 έως 46 συρράξεις—ανάλογα με την ταξινόμηση—μαίνονταν σε όλο τον κόσμο.

Στα Πρόθυρα Χρεοκοπίας

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η νέα παγκόσμια τάξη αποδείχτηκε ότι ήταν όχι μόνο πολιτικά αλλά και οικονομικά ασταθής.

Το 1991, η Νικαράγουα υποτίμησε το νόμισμά της, αλλά εντούτοις 25 εκατομμύρια κόρδοβα άξιζαν μόνο ένα δολάριο Η.Π.Α. Στο μεταξύ, το Ζαΐρ είχε πληθωρισμό 850 τοις εκατό, αναγκάζοντας τους πολίτες του να ζουν έχοντας ένα από τα χαμηλότερα βιοτικά επίπεδα στον κόσμο. Η ρωσική οικονομία επίσης υπέφερε. Ο πληθωρισμός έφτασε 2.200 τοις εκατό το χρόνο το 1992, κάνοντας τα χρήματα σχεδόν άχρηστα. Μολονότι τα πράγματα βελτιώθηκαν στη συνέχεια, το 1995 τα οικονομικά προβλήματα κάθε άλλο παρά είχαν τελειώσει.

Το οικονομικό σκάνδαλο του αιώνα συνέβη το 1991, όταν κατέρρευσε η Διεθνής Πιστωτική και Εμπορική Τράπεζα (BCCI), εξαιτίας απάτης και αξιόποινων δραστηριοτήτων. Καταθέτες σε 62 χώρες υπέστησαν απώλειες που ισοδυναμούσαν με δισεκατομμύρια δολάρια Η.Π.Α.

Δεν κλονίστηκαν μόνο τα οικονομικά αδύναμα κράτη· η ισχυρή Γερμανία καταβαρύνθηκε από το κόστος της ενοποίησης. Η ανεργία αυξήθηκε καθώς οι εργάτες απαιτούσαν περισσότερες διακοπές και καλύτερη υγειονομική περίθαλψη. Οι πολλές απουσίες από την εργασία και οι εκτεταμένες απάτες εις βάρος του συστήματος πρόνοιας επιβάρυναν ακόμη περισσότερο την οικονομία.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, μια σειρά σοβαρών καταστροφών έσπειρε τον όλεθρο στις ασφαλιστικές εταιρίες, οι οποίες δέχτηκαν φοβερές πιέσεις για να πληρώσουν ασφαλιστικές αποζημιώσεις. Μάλιστα το 1993 το βιβλίο Χρεοκοπία 1995: Η Επερχόμενη Κατάρρευση της Αμερικής και Πώς να τη Σταματήσετε (Bankruptcy 1995: The Coming Collapse of America and How to Stop It) προειδοποίησε σχετικά με τους κινδύνους που εγκυμονούσε η εκτίναξη στα ύψη του εθνικού χρέους και του ελλείμματος στον προϋπολογισμό. Ακόμη και η σταθερότητα της βρετανικής ασφαλιστικής εταιρίας Λόιντς του Λονδίνου, η οποία παρομοιάζεται με το Βράχο του Γιβραλτάρ, αμφισβητήθηκε. Τσακισμένη από οικονομικές ζημιές, αναγκάστηκε να σκεφτεί το αδιανόητο—πιθανή χρεοκοπία.

Θρησκεία, Σταθεροποιητικός Παράγοντας;

Το 1991, η γερμανική εφημερίδα Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) σχολίασε: «Αυτό το όραμα της νέας παγκόσμιας τάξης ακολουθεί μια παλιά παράδοση αμερικανικών απόψεων για τον κόσμο, απόψεις που είχαν όλες θρησκευτικό πυρήνα και διατυπώθηκαν με Χριστιανικούς όρους».

Αυτό το θρησκευτικό υπόβαθρο, θα σκεφτόταν κάποιος, θα έπρεπε να έχει κάνει πιο σταθερή τη νέα παγκόσμια τάξη. Αλλά στην πραγματικότητα η θρησκευτική μισαλλοδοξία και οι θρησκευτικές διαμάχες οδήγησαν σε εκτεταμένη αστάθεια. Η Αίγυπτος και η Αλγερία ήταν μόνο δύο από τις πολλές περιπτώσεις χωρών των οποίων οι κυβερνήσεις διαφωνούσαν με τους Ισλαμιστές θεμελιωτιστές. Ένα κύμα τρομοκρατίας, υποκινούμενο από τη θρησκεία, έπληξε και τις δύο χώρες. Θρησκευτικές διαδηλώσεις στην Ινδία, το 1993, περιέλαβαν μια περίοδο εννέα ημερών βίας μεταξύ αιρέσεων στη Βομβάη, η οποία στοίχισε πάνω από 550 ζωές.

Η έλλειψη θρησκευτικής ενότητας επιβράδυνε την πρόοδο της οικουμενικής κίνησης το 1994 όταν η Αγγλικανική Εκκλησία χειροτόνησε 32 γυναίκες ιερείς. Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ το αποκάλεσε αυτό «τεράστιο εμπόδιο για κάθε ελπίδα επανένωσης της Καθολικής Εκκλησίας και της Αγγλικανικής κοινωνίας».

Στις 19 Απριλίου 1993, η ένταση μεταξύ της κυβέρνησης των Η.Π.Α. και μελών μιας θρησκευτικής αίρεσης, του Κλάδου του Δαβίδ—ένταση που είχε ήδη προκαλέσει αποκλεισμό των εγκαταστάσεων της αίρεσης στο Γουάκο του Τέξας και το θάνατο τεσσάρων ομοσπονδιακών πρακτόρων—αφαίρεσε τη ζωή τουλάχιστον 75 μελών της αίρεσης. Δύο χρόνια αργότερα, έγιναν έρευνες για να διαπιστωθεί αν η τρομοκρατική βομβιστική ενέργεια που σκότωσε 168 άτομα σε ένα ομοσπονδιακό κτίριο στην Οκλαχόμα ήταν αντίποινα για την επίθεση στο Γουάκο.

Ο κόσμος συγκλονίστηκε στις αρχές του 1995 όταν άκουσε για μια τρομοκρατική επίθεση με δηλητηριώδες αέριο στο σύστημα των υπόγειων σιδηροδρόμων του Τόκιο. Δέκα άτομα πέθαναν, και χιλιάδες άλλα αρρώστησαν. Ο κόσμος συγκλονίστηκε ακόμη περισσότερο όταν αποδόθηκαν ευθύνες στην εσχατολογική αίρεση Αούμ Σινρί Κίο, δηλαδή Υπέρτατη Αλήθεια.

Σπουδαίες Επέτειοι, Κενοί Εορτασμοί

Το 1492, ο Κολόμβος βρέθηκε απρόσμενα στο Δυτικό Ημισφαίριο. Η 500ή επέτειος αυτού του γεγονότος, το 1992, αμαυρώθηκε από διενέξεις. Περίπου 40 εκατομμύρια απόγονοι των Ινδιάνων δυσανασχέτησαν με το υπονοούμενο ότι ένας Ευρωπαίος «ανακάλυψε» τόπους στους οποίους οι πρόγονοί τους είχαν ζήσει και ευημερήσει πολύ προτού γεννηθεί καν εκείνος. Μερικοί αποκάλεσαν αυτόν τον εξερευνητή «πρόδρομο της εκμετάλλευσης και των κατακτήσεων». Πράγματι, η άφιξη του Κολόμβου στο Δυτικό Ημισφαίριο ήταν περισσότερο καταστροφή παρά ευλογία για τους ιθαγενείς. Οι λεγόμενοι Χριστιανοί κατακτητές τούς έκλεψαν τη γη, την κυριαρχία, την αξιοπρέπεια και τη ζωή.

Το Σεπτέμβριο του 1995, το Ισραήλ ξεκίνησε ένα 16μηνο εορτασμό για να τιμήσει τα 3.000 χρόνια από την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ από τον Βασιλιά Δαβίδ. Αλλά η επέτειος είχε τραγικό ξεκίνημα όταν ο πρωθυπουργός Γιτζάκ Ραμπίν έπεσε νεκρός στις 4 Νοεμβρίου από τις σφαίρες ενός δολοφόνου λίγα λεπτά αφότου είχε εκφωνήσει ένα λόγο σε μια συγκέντρωση για την ειρήνη. Αυτό σκίασε την ειρηνευτική διαδικασία στη Μέση Ανατολή, καταδεικνύοντας ότι υπάρχουν σοβαρές θρησκευτικές διαφορές όχι μόνο μεταξύ Εβραίων και Παλαιστινίων αλλά και μεταξύ των ίδιων των Εβραίων.

Αρκετές επέτειοι γιορτάστηκαν μεταξύ του 1991 και του 1995 για τα 50 χρόνια από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο—η επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, η οποία οδήγησε στην είσοδο των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο· η απόβαση των Συμμάχων στην Ευρώπη· η απελευθέρωση των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης· η νίκη των Συμμάχων στην Ευρώπη· και η πτώση της πρώτης ατομικής βόμβας στην Ιαπωνία. Αν λάβουμε υπόψη το αίμα και τα δάκρυα που χύθηκαν σε αυτά τα συμβάντα, μερικοί αναρωτιούνται αν στ’ αλήθεια αξίζει να τα γιορτάσει κανείς.

Ακολούθησε η επέτειος ενός άλλου σημαντικού γεγονότος, της ίδρυσης του οργανισμού Ηνωμένων Εθνών τον Οκτώβριο του 1945. Τότε υπήρχαν μεγάλες ελπίδες ότι επιτέλους είχε βρεθεί το κλειδί για την επίτευξη παγκόσμιας ειρήνης.

Τα Ηνωμένα Έθνη, όπως είπε πρόσφατα ο γενικός γραμματέας τους Μπούτρος Μπούτρος-Γκάλι για να τα υπερασπιστεί, έχουν πολλές επιτυχίες. Αλλά δεν έχουν πετύχει να εκπληρώσουν το σκοπό του καταστατικού τους χάρτη, δηλαδή «να διατηρούν τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια». Συχνά οι στρατιώτες τους έχουν προσπαθήσει να διατηρήσουν την ειρήνη σε μέρη όπου δεν υπήρχε ειρήνη για να τη διατηρήσουν. Ως το 1995, είχαν αποτύχει να δώσουν πνοή ζωής στην ασταθή νέα παγκόσμια τάξη.

Ενώ η Νέα Παγκόσμια Τάξη Παράπαιε, η Αληθινή Θεοκρατία Ευημερούσε!

Έχοντας υπόψη την πολιτική, την οικονομική και τη θρησκευτική αστάθεια που έκανε το όραμα μιας νέας παγκόσμιας τάξης να διαλυθεί μπροστά στα μάτια τους, μερικοί άρχισαν να μιλάνε για μια νέα παγκόσμια αταξία. Στις εξελίξεις αυτές, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είδαν περαιτέρω αποδείξεις για το ότι μόνο ένας νέος κόσμος διαμορφωμένος από τον Θεό θα φέρει σταθερότητα στην ανθρώπινη κοινωνία.

Σε μερικές χώρες, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου σήμανε μεγαλύτερη ελευθερία για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, επιτρέποντάς τους να διεξάγουν σημαντικές διεθνείς συνελεύσεις στην Αγία Πετρούπολη, στη Βαρσοβία, στη Βουδαπέστη, στο Κίεβο, στη Μόσχα, στην Πράγα, και αλλού. Αυτές ενίσχυσαν την παγκόσμια εκκλησιαστική διευθέτηση των Μαρτύρων του Ιεχωβά και βοήθησαν να επιταχυνθεί το έργο κηρύγματός τους. Έτσι, δεν εκπλήσσει το ότι ο αριθμός των δραστήριων Μαρτύρων μόνο σε μία από αυτές τις περιοχές αυξήθηκε από 49.171 το 1991 σε 153.361 το 1995. Στα ίδια τέσσερα χρόνια, ο αριθμός των Μαρτύρων σε όλο τον κόσμο αυξήθηκε από 4.278.820 σε 5.199.895. Η αληθινή θεοκρατία ευημερεί όσο ποτέ προηγουμένως!

Ναι, εκατομμύρια άνθρωποι τώρα βασίζουν τις ελπίδες τους για το μέλλον στην υπόσχεση του Ιεχωβά Θεού σχετικά με «νέους ουρανούς και νέα γη» όπου «δικαιοσύνη θα κατοικεί». (2 Πέτρου 3:10, 13) Πόσο πιο σοφό είναι αυτό από το να αποβλέπουν σε μια ανθρώπινη νέα παγκόσμια τάξη, η οποία, μετά το ασταθές ξεκίνημά της, σύντομα θα ταρακουνηθεί μέχρι αφανισμού!—Δανιήλ 2:44.