Πνευματικά Λουλούδια «Φύτρωσαν» στο Μπρούερι Γκαλτς

ΠΡΙΝ από αιώνες, η ηφαιστειακή δραστηριότητα έλιωσε χαλκό, ασήμι και χρυσάφι στα βάθη της γης. Ατμός υπό πίεση ανάγκασε μεγάλες ποσότητες από αυτά τα μέταλλα να εισχωρήσουν σε ρωγμές και τα απόθεσε σε αυτά που σήμερα ονομάζονται Όρη Μιούλ στη νότια Αριζόνα, των Η.Π.Α. Το 1877, ο Τζακ Νταν, ανιχνευτής του στρατού ο οποίος υπηρετούσε στο γειτονικό Οχυρό Γουατσούκα, έψαχνε για νερό και ανακάλυψε στοιχεία που αποδείκνυαν την ύπαρξη αυτού του τεράστιου ορυκτού πλούτου. Χρηματοδότησε κάποιον ερευνητή κοιτασμάτων, τον Τζορτζ Γουόρεν, για να εκμεταλλευτεί τη γη.

Ο Τζορτζ Γουόρεν πήρε πολλούς τίτλους ιδιοκτησίας γης αλλά ανέντιμα το απέκρυψε από το συνεταίρο του, τον Τζακ Νταν. Αυτή η γη θα έκανε τον Γουόρεν πολύ πλούσιο, αλλά επηρεασμένος από το πολύ ουίσκι, ανόητα πόνταρε τα ευρήματά του σε έναν αγώνα, στοιχηματίζοντας ότι θα ξεπερνούσε ένα άλογο στο τρέξιμο. Φυσικά, έχασε τα πάντα. Αυτή η γη έγινε τελικά το Μεταλλείο Κουίν. Στο πέρασμα των ετών, μεγάλες μεταλλευτικές επιχειρήσεις εξόρυξαν περίπου τέσσερα εκατομμύρια τόνους χαλκού καθώς επίσης χρυσό και ασήμι σε κολοσσιαίες ποσότητες από τα Όρη Μιούλ προτού κλείσουν τα μεταλλεία το 1975.

Η εξόρυξη από σκληρά πετρώματα απαιτεί ειδικούς μεταλλωρύχους. Αυτοί ήρθαν από την Αγγλία, τη Γερμανία, την Ιρλανδία, την Ιταλία και τη Σερβία. Λόγω των προγραμμάτων για παροχή κινήτρων που είχαν τα περισσότερα μεταλλεία, οι μεταλλωρύχοι σκληρών πετρωμάτων ήταν επίσης σκληρά εργαζόμενοι μεταλλωρύχοι. Επειδή αυτοί οι μεταλλωρύχοι βρίσκονταν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τις οικογένειές τους, έγιναν και «σκληροί» πότες—γι’ αυτό κάποιος Γερμανός ζυθοποιός με επιχειρηματικό μυαλό άνοιξε ένα ζυθοποιείο κοντά στα μεταλλεία. Τα ζυθοποιεία παράγουν ένα προϊόν που χρειάζεται μόνο λίγη επεξεργασία πριν από την κατανάλωση. Πολλοί προτιμούν να πίνουν την μπίρα παγωμένη, σε φιλική ατμόσφαιρα και με κάποια ψυχαγωγία. Έτσι, σε ένα δρόμο κοντά στο ζυθοποιείο άνοιξαν πολλά μπαρ. Αυτά γέμιζαν με σκληρά εργαζόμενους μεταλλωρύχους σκληρών πετρωμάτων οι οποίοι ήταν «σκληροί» πότες. Μαζί με το ποτό προσφερόταν και ψυχαγωγία, δηλαδή πορνεία και τυχερά παιχνίδια—ένα μείγμα που έμοιαζε με δυναμίτη. Αυτός ο δρόμος έγινε γνωστός ως Μπρούερι Γκαλτς (Ζυθοποιείο της Χαράδρας) και απέκτησε τη φήμη ότι ήταν πιο επικίνδυνος ακόμη και από τη διαβόητη κωμόπολη Τούμστοουν, 40 χιλιόμετρα πιο κάτω.

Τελικά, οι περισσότεροι μεταλλωρύχοι παντρεύτηκαν και έχτισαν σπίτια για τις οικογένειές τους. Τα σπίτια που έχτισαν οι Άγγλοι μεταλλωρύχοι έμοιαζαν με τα σπίτια των Άγγλων μεταλλωρύχων του 19ου αιώνα· οι Σέρβοι έχτισαν σπίτια όμοια με τα σπίτια των Σέρβων μεταλλωρύχων· οι Γερμανοί όμοια με των Γερμανών· οι Ιταλοί με των Ιταλών και οι Ιρλανδοί με των Ιρλανδών. Η αρχική πόλη, η Ολντ Μπίζμπι, χτίστηκε σε ένα φαράγγι με απότομες πλαγιές· έτσι, τα σπίτια της κρέμονταν ολόγυρα στις πλαγιές του φαραγγιού, οπουδήποτε μπορούσαν οι άνθρωποι να σκάψουν το βραχώδες έδαφος. Αυτή η μοναδική συλλογή σπιτιών τελικά στέγασε πάνω από 20.000 ανθρώπους, κυρίως μεταλλωρύχους και τις οικογένειές τους, και τώρα προσελκύει τουρίστες από όλο τον κόσμο. Η πόλη ονομάστηκε Μπίζμπι από τον άνθρωπο που επένδυσε πολλά χρήματα στα μεταλλεία αλλά ποτέ δεν επισκέφτηκε την ομώνυμη πόλη.

Καθώς μεγάλωνε η πόλη, μεγάλωνε και ο αριθμός των μπαρ στο Μπρούερι Γκαλτς. Σε κάποια περίοδο υπήρχαν πάνω από 30 μπαρ σε δύο τετράγωνα, και πιο πέρα στο φαράγγι ευημερούσε μια μεγάλη περιοχή με οίκους ανοχής.

Μερικές οικογένειες Μαρτύρων του Ιεχωβά μετακόμισαν στην Μπίζμπι γύρω στο 1950. Το κήρυγμά τους οδήγησε στο σχηματισμό μιας εκκλησίας Μαρτύρων του Ιεχωβά, η οποία έφτασε τα 12 μέλη το 1957. Αυτοί χρειάζονταν κάποιο μέρος για να συναθροίζονται, και έτσι νοίκιασαν ένα χώρο ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνατότητες—μια αποθήκη στο Μπρούερι Γκαλτς, απέναντι από το μπαρ Σεντ Έλμο. Λίγα προβλήματα αντιμετώπιζαν από τους ανθρώπους που σύχναζαν στα γειτονικά ανήθικα κέντρα. Μερικές φορές, κάποιος μεθυσμένος μπορεί να ερχόταν στη βραδινή συνάθροιση, αλλά καθόταν στο πίσω μέρος της αίθουσας και άκουγε—μερικοί μάλιστα πρόσφεραν και κάποια συνεισφορά προτού φύγουν.

Αργότερα η εκκλησία αγόρασε κάποιο οικόπεδο για να χτίσει μια Αίθουσα Βασιλείας—11 χιλιόμετρα μακριά από το Μπρούερι Γκαλτς και την ανήθικη ατμόσφαιρά του. Η οικοδόμηση και η αφιέρωση της αίθουσας έγινε το 1958. Το κτίριο ανακαινίστηκε και επεκτάθηκε τρεις φορές και εξακολουθεί να εξυπηρετεί την εκκλησία.

Όταν έκλεισαν τα μεταλλεία το 1975, η πόλη σχεδόν πέθανε μαζί τους. Οι μεταλλωρύχοι και οι οικογένειές τους μετακόμισαν σε πόλεις στις οποίες λειτουργούσαν ακόμα μεταλλεία. Όσοι έμειναν ήταν κυρίως συνταξιούχοι μεταλλωρύχοι και οι οικογένειές τους.

Το φημισμένο Μπρούερι Γκαλτς είναι τώρα απλώς ένα αξιοθέατο. Εκεί λειτουργεί μόνο ένα μπαρ, και το ζυθοποιείο στεγάζει τώρα ένα οικογενειακό εστιατόριο. Η περιοχή με τους οίκους ανοχής έχει γκρεμιστεί, αν και μπορεί κανείς να δει τα ίχνη της στους φράχτες μερικών σπιτιών της περιοχής. Είναι φτιαγμένοι από σκουριασμένους σομιέδες και σκελετούς κρεβατιών. Το κάποτε φοβερά ανήθικο Μπρούερι Γκαλτς αποτελεί τώρα ένα παράξενο θέαμα που προσελκύει τους περίεργους.

Η εκκλησία έχει 48 ευαγγελιζομένους και συνεχίζει να αυξάνεται. Το κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Οι Μάρτυρες συναντούν συνταξιούχους μεταλλωρύχους που κατάγονται από την Αγγλία, τη Γερμανία, την Ιρλανδία, την Ιταλία και τη Σερβία, καθώς επίσης και πολλούς καλλιτέχνες, μερικοί από τους οποίους εκθέτουν τα έργα τους στις βεράντες των σπιτιών τους.

Μέρος της αύξησης οφείλεται στο ότι μια γυναίκα η οποία κάποτε σύχναζε στο μοναδικό θορυβώδες μπαρ που απέμεινε στο Μπρούερι Γκαλτς, το Σεντ Έλμο, δεν συχνάζει πια εκεί. Το όνομά της είναι Τζούλι. Η Τζούλι όχι μόνο πήγαινε εκεί τακτικά αλλά ήταν και από τους πιο σαματατζήδες πελάτες. Συνήθως συμμετείχε σε όλες τις μορφές ανήθικης διασκέδασης που προσφέρονταν εκεί, καθώς και στους συχνούς καβγάδες, μερικές φορές με άντρες. Η Τζούλι ελκύστηκε από το άγγελμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά επειδή οι άνθρωποι που ήρθαν στην πόρτα της ήταν εμφανώς διαφορετικοί. Η Τζούλι έπρεπε να κάνει τρομερές αλλαγές, και αυτό της πήρε αρκετά χρόνια, αλλά τώρα είναι μια δραστήρια, βαφτισμένη Μάρτυρας του Ιεχωβά. Επίσης ο σύζυγός της και τα τρία της παιδιά παρακολουθούν τακτικά τις συναθροίσεις και σημειώνουν πρόοδο.

Η πόλη Μπίζμπι δημιουργήθηκε χάρη στο γεωλογικό θησαυρό που αποτέθηκε εκεί πριν από αιώνες. Οι άνθρωποι δεν αναζητούν πλέον αυτόν το θησαυρό, αλλά πολλοί αναζητούν τον αληθινό θησαυρό, τη γνώση για τον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά, και για τη Βασιλεία του. Η ατμόσφαιρα γύρω από την παλιά Αίθουσα Βασιλείας στο Μπρούερι Γκαλτς χαρακτηριζόταν από έντονη ηθική σήψη, ωστόσο μέσα σε εκείνη την αίθουσα «ανατράφηκαν» πνευματικά λουλούδια. Από τους 12 ευαγγελιζομένους που συναθροίζονταν αρχικά στην παλιά αίθουσα, οι 7 ήταν τακτικοί σκαπανείς. Υπήρχαν επίσης εφτά παιδιά. Φαίνεται ότι η θετική πνευματική ατμόσφαιρα που απολάμβανε αυτή η μικρή γεμάτη ζήλο ομάδα μέσα στην αίθουσα νίκησε την εξωτερική ανήθικη ατμόσφαιρα.

Έξι από αυτά τα παιδιά ακολούθησαν κάποια μορφή ολοχρόνιας υπηρεσίας ως διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ο Τζον Γκρίφιν πήγε στη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς. Αν και δεν είναι πια στην ιεραποστολική υπηρεσία, εξακολουθεί να υπηρετεί τον Ιεχωβά ως πρεσβύτερος στη χώρα του διορισμού του, την Κόστα Ρίκα. Η αδελφή του, η Κάρολαϊν (τώρα Τζάσοου), είναι τακτική σκαπάνισσα στη Σιέρα Βίστα της Αριζόνα. Η Νάνσι Πιού επίσης πήγε στη Γαλαάδ, υπηρέτησε ως ιεραπόστολος στη Χιλή, και είναι ακόμα εκεί, αν και δεν είναι πια ιεραπόστολος. Ο αδελφός της, ο Πίτερ, έκανε σκαπανικό και πήγε στην Ισπανία για να υπηρετήσει εκεί όπου υπήρχε ανάγκη. Η Σούζαν και η Μπέθανι Σμιθ έχουν υπηρετήσει συνολικά 50 χρόνια ως τακτικές σκαπάνισσες στην Μπίζμπι και εξακολουθούν να υπηρετούν εκεί.

Ο Λόγος του Θεού αληθινά «ασκεί δύναμη», μέχρι του σημείου να κάνει να μεγαλώσουν πνευματικά λουλούδια στο Μπρούερι Γκαλτς. (Εβραίους 4:12)—Από Συνεργάτη.

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Η Αίθουσα Βασιλείας βρισκόταν παλιά στο πάνω πάτωμα αυτού του κτιρίου