Ενισχύθηκα για να Αντιμετωπίσω τις Μελλοντικές Δοκιμασίες

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΜΙΧΑΛΕΚ

Ο σερίφης του Γουόρτον στο Τέξας των Η.Π.Α. ήταν έξω φρενών. Οδηγώντας με στη φυλακή για τέταρτη φορά, ούρλιαξε: «Γιατί δεν συμμορφώνεσαι με τις διαταγές;»

«Έχω κάθε δικαίωμα να το κάνω αυτό», απάντησα αυθόρμητα. Αυτό εξόργισε το σερίφη ακόμα περισσότερο και άρχισε να με χτυπάει με ένα ρόπαλο. Ήρθαν και οι άλλοι αστυνομικοί και άρχισαν να με χτυπούν με τις λαβές των όπλων τους.

ΑΥΤΟ έγινε πριν από 60 χρόνια περίπου. Αναπολώντας το παρελθόν, μπορώ να δω ότι ο Ιεχωβά Θεός χρησιμοποίησε τέτοιες καταστάσεις για να με εκπαιδεύσει προκειμένου να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες που συνεπαγόταν το γεγονός ότι θα ήμουν ο ένας από τους δύο μοναδικούς Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Βολιβία, μια νοτιοαμερικανική χώρα στο μέγεθος της Γαλλίας. Η εμπειρία μου ίσως σας βοηθήσει να δείτε πώς ο Ιεχωβά μπορεί να σας κάνει ισχυρούς όταν αντιμετωπίζετε διάφορες δοκιμασίες.

Το 1936, ενώ εργαζόμουν σε ένα κατάστημα που επισκεύαζε ραδιόφωνα στο Μπόλινγκ του Τέξας, άκουσα στο ραδιόφωνο μια ομιλία του Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, τότε προέδρου της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Η ομιλία του αναφερόταν στις ευλογίες που θα φέρει η Βασιλεία του Θεού στην υπάκουη ανθρωπότητα. Κέντρισε όντως το ενδιαφέρον μου. (Ματθαίος 6:9, 10· Αποκάλυψη 21:3, 4) Αργότερα βρήκα μερικά βιβλία του Ρόδερφορντ στη βιβλιοθήκη του σπιτιού μας και άρχισα να τα διαβάζω.

Η μητριά μου θορυβήθηκε από το ενδιαφέρον το οποίο έδειξα για εκείνα που αποκαλούσε «ξεπερασμένα θρησκευτικά βιβλία». Τα έκρυψε και απείλησε ότι θα τα κάψει. Όταν έγραψα στην Εταιρία Σκοπιά για να γίνω συνδρομητής στα περιοδικά Η Σκοπιά και Ο Χρυσούς Αιών, ένα από τα πρώην ονόματα του περιοδικού Ξύπνα!, η Εταιρία ζήτησε από τον Γουίλιαμ Χάρπερ, ο οποίος ανήκε στη νεοσχηματισμένη Εκκλησία Γουόρτον, να με επισκεφτεί. Σύντομα, η μητριά μου, ο αδελφός μου, ο μικρότερος ετεροθαλής αδελφός μου και εγώ μελετούσαμε την Αγία Γραφή με τον αδελφό Χάρπερ. Προτού περάσει πολύς καιρός, όλοι μας συμβολίσαμε την αφιέρωσή μας στον Ιεχωβά με το βάφτισμα.

Το 1938, ο Σιλντ Τουτζιάν, περιοδεύων εκπρόσωπος της Εταιρίας, επισκέφτηκε το σπίτι μας στο Μπόλινγκ και εκφώνησε μια Γραφική ομιλία. Το καθιστικό μας ήταν ασφυκτικά γεμάτο—άνθρωποι στέκονταν ακόμα και στις πόρτες των διπλανών δωματίων. Ο αδελφός Τουτζιάν μίλησε για την υπομονή που εκδήλωσε ο προφήτης Ιερεμίας καθώς κήρυττε στους ανθρώπους της εποχής του παρά την εναντίωσή τους. (Ιερεμίας 1:19· 6:10· 15:15, 20· 20:8) Με τέτοιες ομιλίες, ο Ιεχωβά μάς ενίσχυε για τις δοκιμασίες που θα αντιμετωπίζαμε.

Μια Απόφαση και οι Συνέπειές Της

Σύντομα συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να πάρω μια απόφαση. Στο παρελθόν, είχα σπουδάσει οικονομικές επιστήμες και επιδίωκα να διακριθώ στον κόσμο των επιχειρήσεων. Είχα ένα κατάστημα πώλησης και επισκευής ραδιοφώνων και εργαζόμουν σε μια τηλεφωνική εταιρία εγκαθιστώντας τηλεφωνικές γραμμές. Αλλά τώρα άρχισα να καταλαβαίνω ότι η αληθινή επιτυχία στη ζωή περιλαμβάνει το να ευαρεστούμε τον Δημιουργό μας, τον Ιεχωβά Θεό. Γι’ αυτό έκλεισα την επιχείρησή μου και ανακαίνισα ένα τροχόσπιτο. Την 1η Ιανουαρίου 1939 είχα ήδη ενωθεί με μια ομάδα σκαπανέων, ολοχρόνιων διακόνων, κοντά στην πόλη Θρι Ρίβερς, στην κομητεία Καρνς του Τέξας.

Το Σεπτέμβριο του 1939 ξέσπασε στην Ευρώπη ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Οι ενάντιοι εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση για να συκοφαντήσουν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ισχυρίστηκαν ότι ήμασταν πεμπτοφαλαγγίτες, δηλαδή κατάσκοποι των Δυνάμεων του Άξονα. Πολλοί πίστεψαν αυτές τις ψεύτικες κατηγορίες και άρχισαν να μας δημιουργούν προβλήματα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, με φυλάκισαν εννιά με δέκα φορές, περιλαμβανομένης και εκείνης της φοράς που ανέφερα παραπάνω, όταν ο σερίφης και οι βοηθοί του με ξυλοκόπησαν άσχημα. Έπειτα από αυτό χρειάστηκα ιατρική περίθαλψη.

Παρεμπιπτόντως, αργότερα ο ίδιος σερίφης πρότεινε σε κάποιον άντρα να μην τον πάει στο δικαστήριο για παράνομη χαρτοπαιξία με αντάλλαγμα μια χάρη—ο άντρας, ένας γεροδεμένος εργάτης πετρελαιοπηγών, έπρεπε να με δείρει. Ως αποτέλεσμα, μια μέρα ενώ πρόσφερα τα περιοδικά στο δρόμο, ο άντρας μου επιτέθηκε με μια αλυσίδα! Εμφανίστηκαν μερικοί βοηθοί του σερίφη, αλλά αντί να συλλάβουν εκείνον, έκλεισαν εμένα στη φυλακή! Αργότερα, αυτός που μου επιτέθηκε μου είπε το λόγο που βρισκόταν πίσω από την αναίτια επίθεσή του και μου ζήτησε συγνώμη.

Μαθήματα που Πήρα από τις Δοκιμασίες

Το γεγονός ότι αντιμετώπισα τέτοιες δοκιμασίες ενίσχυσε την πίστη μου στον Θεό. Κατ’ αρχήν, δεν θυμάμαι να ένιωθα πόνο όταν με έδερναν, αλλά θυμάμαι την ηρεμία και τη γαλήνη που ένιωθα κατόπιν. (Πράξεις 5:40-42) Έτσι, έμαθα να ακολουθώ την προτροπή του Παύλου: «Ας αγαλλόμαστε ενώ βρισκόμαστε σε θλίψεις, αφού γνωρίζουμε ότι η θλίψη παράγει υπομονή». (Ρωμαίους 5:3) Έπειτα, όταν έφερνα στη μνήμη μου τους ξυλοδαρμούς που είχα υποστεί, ενισχυόταν η απόφασή μου να μην επιτρέψω ποτέ, με τη βοήθεια του Ιεχωβά, σε κανένα από τα όργανα του Σατανά να με κάνουν να σωπάσω.

Επιπλέον, πήρα άλλο ένα πολύτιμο μάθημα. Η αγενής απάντησή μου: «Έχω κάθε δικαίωμα να το κάνω αυτό» είχε εξαγριώσει το σερίφη. Αργότερα, ήρθαμε αντιμέτωποι ξανά, και αυτή τη φορά ήταν έξω φρενών επειδή οι Μάρτυρες δεν συμμετέχουν στον πόλεμο. (Ησαΐας 2:4) Προσπαθώντας να με προκαλέσει, ρώτησε: «Αν σε καλούσαν να υπηρετήσεις την πατρίδα σου, θα πήγαινες;»

Εφόσον τώρα είχα μάθει πια να είμαι διακριτικός, απάντησα: «Αν ήμουν σίγουρος ότι ήταν το θέλημα του Ιεχωβά, ασφαλώς και θα πήγαινα». Αυτή η απάντηση τον αφόπλισε, και δεν συνέβη τίποτα περαιτέρω.

Εκπαιδεύομαι για το Έργο της Ζωής Μου

Ένα ορόσημο στη ζωή μου ήταν η παρακολούθηση της τρίτης τάξης της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς, το 1944. Αυτή η σχολή προσφέρει μια πεντάμηνη εκπαιδευτική σειρά μαθημάτων για το ιεραποστολικό έργο. Προτού πάω στη σχολή, φοβόμουν να μιλήσω μπροστά σε ακροατήριο. Αλλά το γεγονός ότι έπρεπε τακτικά να εκφωνώ ομιλίες μπροστά σε εκατό περίπου σπουδαστές, πολλές φορές έξω σε ένα υπαίθριο αμφιθέατρο, πραγματικά με βοήθησε. Ο εκπαιδευτής μας για τις δημόσιες ομιλίες, ο Μάξγουελ Φρεντ, με διέκοπτε και φώναζε: «Αδελφέ Μιχάλεκ, δεν σε ακούω!» Έτσι, συνειδητοποίησα ότι στην πραγματικότητα είχα πολύ δυνατή φωνή.

Αφού ανακοίνωσε ο Νάθαν Ο. Νορ, τότε πρόεδρος της σχολής, ότι ο ιεραποστολικός μου διορισμός ήταν η Βολιβία, θυμάμαι πως μου έδωσε την εξής νουθεσία: «Θα βρεις πολλούς ταπεινούς ανθρώπους εκεί. Να είσαι στοργικός και υπομονετικός μαζί τους και να δείχνεις στοχαστικό ενδιαφέρον». Επειδή μαινόταν ακόμα ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, έπρεπε να περιμένουμε λίγο προτού αναχωρήσουμε για τους διορισμούς μας. Τελικά, στις 25 Οκτωβρίου 1945, ο Χάρολντ Μόρις—ένας συμμαθητής μου—και εγώ φτάσαμε στο Αεροδρόμιο Ελ Άλτο, λίγο έξω από τη Λα Πας, την πρωτεύουσα της Βολιβίας. Έτσι γίναμε οι δύο μοναδικοί Μάρτυρες στην τρίτη σε μέγεθος χώρα της Νότιας Αμερικής.

Ένα λεωφορείο μας κατέβασε από το αεροδρόμιο, που βρίσκεται 4.100 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, στην πρωτεύουσα, τη Λα Πας, η οποία εκτείνεται στη βάση και στις πλαγιές ενός μεγάλου φαραγγιού. Ήταν δύσκολο να προσαρμοστούμε στη ζωή σε υψόμετρο τριών χιλιομέτρων και πλέον.

Μικρό, Ταραχώδες Ξεκίνημα

Αρχίσαμε αμέσως να επισκεπτόμαστε τους ανθρώπους από σπίτι σε σπίτι. Ήταν ευγενικοί και υπομονετικοί μαζί μας, καθώς προσπαθούσαμε να τους μιλήσουμε με τα λίγα ισπανικά μας. Σύντομα, ο καθένας μας διεξήγε 18 με 20 εβδομαδιαίες οικιακές Γραφικές μελέτες. Έξι μήνες αργότερα, στις 16 Απριλίου 1946, μια μικρή, χαρούμενη ομάδα συναθροίστηκε μαζί μας για τον ετήσιο εορτασμό του θανάτου του Χριστού. Έπειτα από λίγο καιρό, ήρθαν τέσσερις ακόμα απόφοιτοι της Γαλαάδ, περιλαμβανομένης της Ελίζαμπεθ Χόλινς, η οποία αργότερα έγινε σύζυγός μου.

Ο αδελφός Μόρις και εγώ σύντομα αρχίσαμε να επισκεπτόμαστε άλλες πόλεις, περιλαμβανομένης της Κοτσαμπάμπα και της Ορούρο, πόλεις που τότε ήταν αντίστοιχα η δεύτερη και η τρίτη σε μέγεθος στη Βολιβία. Όταν πληροφόρησα τον αδελφό Νορ για το ενδιαφέρον που βρήκαμε και για τα Βιβλικά έντυπα που διαθέσαμε, πρότεινε να επισκεπτόμαστε αυτές τις πόλεις κάθε τρεις μήνες περίπου, για να βοηθήσουμε εκείνους οι οποίοι εκδήλωσαν ενδιαφέρον. Πολλοί από εκείνους τους φιλικούς, φιλόξενους ανθρώπους έγιναν αργότερα Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Επειδή ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει μόλις πριν από ένα χρόνο, υπήρχαν πολιτικές αναταραχές στη Βολιβία. Οι πολιτικές αντιζηλίες και ο φόβος της αναβίωσης του ναζισμού στη Νότια Αμερική οδήγησαν σε εκρηκτικές διαδηλώσεις και σε δολοφονίες. Το καλοκαίρι του 1946, σκότωσαν τον πρόεδρο της χώρας και κρέμασαν το σώμα του σε μια ηλεκτρική κολόνα απέναντι από το προεδρικό μέγαρο. Μερικές φορές, οι άνθρωποι δεν μπορούσαν καν να βγουν από τα σπίτια τους εξαιτίας της βίας.

Μια μέρα, καθώς η Ελίζαμπεθ περνούσε από την κεντρική πλατεία με το λεωφορείο, είδε τρεις απαγχονισμένους νεαρούς να κρέμονται από κάτι στύλους. Έντρομη, έβγαλε μια πνιχτή κραυγή. Κάποια συνεπιβάτισσα τής είπε: «Αν δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις, γύρισε το κεφάλι σου». Τέτοια περιστατικά μας εντύπωσαν την ανάγκη που υπήρχε να στηριζόμαστε πλήρως στον Ιεχωβά.

Ωστόσο, παρά την αναταραχή, η αλήθεια της Αγίας Γραφής ρίζωνε σε ταπεινές καρδιές. Το Σεπτέμβριο του 1946 ιδρύθηκε στη Λα Πας γραφείο τμήματος, και διορίστηκα επίσκοπος τμήματος. Το ενοικιαζόμενο διαμέρισμα που στέγαζε το γραφείο ήταν και ιεραποστολικός οίκος. Λίγους μήνες αργότερα, όταν σχηματίστηκε η πρώτη εκκλησία στη Βολιβία, το ίδιο διαμέρισμα χρησιμοποιήθηκε ως χώρος για τις συναθροίσεις μας.

Το 1946, αρχίσαμε επίσης να εκφωνούμε δημόσιες ομιλίες. Για την πρώτη ομιλία εξασφαλίσαμε την αίθουσα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης που υπήρχε στο κέντρο της Λα Πας. Ένας φιλικός Γιουγκοσλάβος, ο οποίος μελετούσε μαζί μας, έβαλε μια διαφήμιση στην τοπική εφημερίδα για την ομιλία μας. Η αίθουσα ήταν γεμάτη. Επειδή ακόμα δεν τα κατάφερνα καλά με τα ισπανικά, είχα μεγάλο άγχος για εκείνη την ομιλία που θα εκφωνούσα. Αλλά με τη βοήθεια του Ιεχωβά, η συνάθροιση είχε επιτυχία. Όπως αποδείχτηκε, αυτή ήταν η πρώτη από μια σειρά τεσσάρων ομιλιών που είχαμε σε εκείνη την αίθουσα.

Το 1947 ήρθαν έξι ακόμα ιεραπόστολοι από τη Γαλαάδ, και το 1948 ήρθαν άλλοι τέσσερις. Τα σπίτια που μπορέσαμε να νοικιάσουμε είχαν πολύ λίγες σύγχρονες ανέσεις ή ευκολίες. Εκτός του ότι έπρεπε να ανταποκρινόμαστε στο γεμάτο ιεραποστολικό μας πρόγραμμα, εμείς οι πρώτοι ιεραπόστολοι τελικά αναγκαστήκαμε να βρούμε εργασία μερικής απασχόλησης για να μπορέσουμε να αντικαταστήσουμε τα φθαρμένα ρούχα μας. Επίσης η μετάβαση από τη μια πόλη στην άλλη ήταν δύσκολη. Πολλές φορές, διέσχιζα τα παγωμένα ορεινά περάσματα στην καρότσα κάποιου ανοιχτού φορτηγού. Αλλά ο Ιεχωβά συνέχισε να μας παρέχει ενισχυτική ενθάρρυνση μέσω της οργάνωσής του.

Το Μάρτιο του 1949, ο αδελφός Νορ και ο γραμματέας του, ο Μίλτον Χένσελ, ήρθαν από τη Νέα Υόρκη και επισκέφτηκαν τους τρεις ιεραποστολικούς μας οίκους, στη Λα Πας, στην Κοτσαμπάμπα και στην Ορούρο. Πόσο ενθαρρυνθήκαμε όταν μάθαμε για τις μεγάλες αυξήσεις που υπήρχαν σε πολλές χώρες, καθώς και για το νέο Οίκο Μπέθελ και τις εκτυπωτικές εγκαταστάσεις που κατασκευάζονταν στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν! Ο αδελφός Νορ πρότεινε να μεταφέρουμε τον οίκο και την Αίθουσα Βασιλείας μας σε μια πιο κεντρική τοποθεσία στη Λα Πας. Επίσης, μας είπε ότι θα στέλνονταν και άλλοι ιεραπόστολοι.

Αργότερα το 1949, είχαμε την πρώτη μας συνέλευση περιοχής στην πόλη Ορούρο. Ήταν ενθαρρυντικό για πολλούς από τους καινούριους Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές μας να συναντηθούν για πρώτη φορά. Τότε η Βολιβία είχε έναν ανώτατο αριθμό από 48 διαγγελείς της Βασιλείας και είχε τρεις εκκλησίες.

Η Πιστή μου Σύντροφος

Ως αποτέλεσμα της πολύχρονης συμμετοχής και των δυο μας στην ιεραποστολική υπηρεσία, η Ελίζαμπεθ και εγώ γνωριστήκαμε καλύτερα και αγαπηθήκαμε. Τελικά, παντρευτήκαμε το 1953. Εκείνη είχε αρχίσει να κάνει σκαπανικό τον Ιανουάριο του 1939, όπως και εγώ. Τα πρώτα χρόνια του σκαπανικού ήταν δύσκολα και για αυτήν επίσης. Λόγω του θάρρους της στο έργο κηρύγματος, την είχαν φυλακίσει και εκείνη και την είχαν περιφέρει στους δρόμους σαν κοινό εγκληματία.

Η Ελίζαμπεθ παραδέχεται ότι φοβόταν όταν έπαιρνε μέρος σε πορείες πληροφόρησης και φορούσε τα πλακάτ που έλεγαν: «Η Θρησκεία Είναι Παγίδα και Απάτη». Αλλά ενεργούσε σύμφωνα με τις οδηγίες που είχαμε τότε από την οργάνωση του Ιεχωβά. Όπως έλεγε, το έκανε για τον Ιεχωβά. Αυτές οι εμπειρίες την ενίσχυσαν για τις δοκιμασίες που υπέμεινε τα πρώτα χρόνια στη Βολιβία.

Διάφοροι Διορισμοί

Για μερικά χρόνια μετά το γάμο μας, δαπανούσαμε τον περισσότερο χρόνο μας στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου. Επισκεπτόμασταν όχι μόνο τις τέσσερις εκκλησίες της Βολιβίας αλλά και όλους τους απομονωμένους ομίλους ενδιαφερόμενων ατόμων, καθώς επίσης κάθε πόλη που είχε πληθυσμό πάνω από 4.000. Σκοπός μας ήταν να εντοπίσουμε και να καλλιεργήσουμε το ενδιαφέρον που τυχόν έδειχναν για την αλήθεια της Αγίας Γραφής οι κάτοικοι εκείνων των περιοχών. Ήταν συγκινητικό για εμάς το γεγονός ότι στα μέσα της δεκαετίας του 1960 υπήρχαν εκκλησίες σχεδόν σε όλες τις μικρές πόλεις που είχαμε επισκεφτεί δέκα χρόνια νωρίτερα.

Στο μεταξύ, είχα προβλήματα υγείας τα οποία επιδεινώνονταν από το μεγάλο υψόμετρο της Λα Πας. Έτσι, το 1957 κάποιος άλλος αδελφός ανέλαβε την ευθύνη της επίβλεψης του τμήματος, και η Ελίζαμπεθ και εγώ διοριστήκαμε στον ιεραποστολικό οίκο της Κοτσαμπάμπα, μιας πόλης που βρισκόταν σε κάποια κοιλάδα με χαμηλότερο υψόμετρο. Στην πρώτη μας συνάθροιση ήταν παρόντες λίγοι ιεραπόστολοι αλλά ούτε ένας Βολιβιανός. Όταν φύγαμε από την Κοτσαμπάμπα 15 χρόνια αργότερα, το 1972, υπήρχαν δύο εκκλησίες. Τώρα υπάρχουν 35 εκκλησίες στην κοιλάδα της Κοτσαμπάμπα, με πάνω από 2.600 διαγγελείς της Βασιλείας!

Το 1972 μετακομίσαμε στη Σάντα Κρους, στις τροπικές πεδιάδες. Μένουμε ακόμα εδώ σε δύο δωμάτια που υπάρχουν πάνω από μια Αίθουσα Βασιλείας. Όταν ήρθαμε, η Σάντα Κρους είχε επίσης δύο εκκλησίες, αλλά τώρα υπάρχουν πάνω από 45, ενώ 3.600 ευαγγελιζόμενοι και πλέον συμμετέχουν στη Χριστιανική διακονία.

Πόσο χαιρόμαστε που παραμείναμε στον ιεραποστολικό μας διορισμό πάνω από 50 χρόνια για να δούμε τη σύναξη των περίπου 12.300 μελών του λαού του Ιεχωβά σε αυτή τη χώρα! Πράγματι είμαστε χαρούμενοι που μπορέσαμε να υπηρετήσουμε αυτά τα αγαπητά μας πρόσωπα.

Μια Ευτυχισμένη Ζωή στην Υπηρεσία των Άλλων

Προτού αναχωρήσω για τον ιεραποστολικό μου διορισμό, ο νομικός σύμβουλος της Εταιρίας Σκοπιά, ο Χέιντεν Κ. Κάβινγκτον, Τεξανός και αυτός, είπε: «Εντ, στο Τέξας είχαμε πολύ χώρο για να κινούμαστε. Αλλά στον ιεραποστολικό οίκο θα είσαι στριμωγμένος μαζί με άλλους. Αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστεί να κάνεις αλλαγές». Είχε δίκιο. Το να ζει κανείς πολύ κοντά με άλλους είναι δύσκολο, αλλά είναι μόνο μία από τις πολλές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας Χριστιανός ιεραπόστολος.

Έτσι, αν σκέφτεστε να μετακομίσετε μακριά από το σπίτι σας για να υπηρετήσετε τον Ιεχωβά σε μια άλλη περιοχή, να θυμάστε ότι η ζωή του αληθινού ακολούθου του Χριστού είναι να υπηρετεί άλλους. (Ματθαίος 20:28) Ο ιεραπόστολος, λοιπόν, θα πρέπει να προετοιμαστεί διανοητικά για να δεχτεί μια ζωή αυταπάρνησης. Μερικοί ίσως φαντάζονται ότι θα είναι το επίκεντρο της προσοχής. Πιθανώς να γίνει αυτό—όταν θα αποχαιρετούν τους φίλους και τους συγγενείς τους στο σπίτι. Αλλά αυτά τελειώνουν όταν κάποιος φτάνει στη γειτονιά ενός μικρού χωριού ή μιας φτωχής πόλης που αποτελεί το διορισμό του. Ποια είναι η συμβουλή μου;

Όταν αντιμετωπίζετε δυσκολίες, όπως προβλήματα υγείας, αισθήματα απομόνωσης από την οικογένειά σας ή ίσως δυσκολίες στις σχέσεις με τους Χριστιανούς αδελφούς σας σε κάποιο διορισμό, δεχτείτε τα όλα αυτά ως μέρος της εκπαίδευσής σας. Αν το κάνετε αυτό, θα ανταμειφτείτε στον κατάλληλο καιρό, όπως έγραψε ο απόστολος Πέτρος: «Αφού υποφέρετε για λίγο, ο Θεός κάθε παρ’ αξία καλοσύνης . . . θα τελειώσει ο ίδιος την εκγύμνασή σας, θα σας κάνει σταθερούς, θα σας κάνει ισχυρούς».—1 Πέτρου 5:10.

Ο Έντουαρντ Μιχάλεκ πέθανε στις 7 Ιουλίου 1996, όταν αυτό το άρθρο έπαιρνε την τελική του μορφή για να τυπωθεί.

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Στη Βολιβία το 1947

[Εικόνα στη σελίδα 20, 21]

Τα μαθήματα για τις δημόσιες ομιλίες πολλές φορές γίνονταν στο ύπαιθρο, όπως φαίνεται σε αυτή τη μεταγενέστερη φωτογραφία του αμφιθεάτρου της Γαλαάδ

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Με τη σύζυγό μου