Τώρα Χαίρομαι που Είμαι Ζωντανή!

«Καταλαβαίνεις ότι θα πεθάνεις, έτσι δεν είναι;» ρώτησε ο γιατρός. Η ειρωνεία είναι ότι, σε δύο προηγούμενες περιπτώσεις, ο θάνατος θα αποτελούσε πολυπόθητη ανακούφιση. Αλλά όχι αυτή τη φορά. Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω.

ΜΕΓΑΛΩΣΑ σε κάποιο προάστιο του Λονγκ Άιλαντ της Νέας Υόρκης, όπου ο πατέρας μου ήταν διάσημος οδηγός αγώνων. Ήταν τελειομανής, και ο ανταγωνισμός ήταν το στοιχείο του. Ήταν επίσης άστατος και ανικανοποίητος. Η μαμά, από την άλλη μεριά, είχε πιο ήρεμο και πράο χαρακτήρα, και φοβόταν τόσο που ο μπαμπάς έπαιρνε μέρος σε αγώνες ταχύτητας ώστε δεν μπορούσε ούτε να τον βλέπει να συμμετέχει στους αγώνες.

Ο αδελφός μου και εγώ μάθαμε από μικροί να περνάμε απαρατήρητοι στο σπίτι, κάτι που η μαμά είχε ήδη συνηθίσει να κάνει. Αλλά αυτό είχε το κόστος του. Όλοι ζούσαμε με το φόβο του μπαμπά. Αυτό με επηρέασε μέχρι του σημείου να πιστεύω ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα σωστά. Ο αυτοσεβασμός μου υπέστη μεγαλύτερο πλήγμα όταν, στην αρχή της εφηβείας μου, ένας οικογενειακός «φίλος» με κακοποίησε σεξουαλικά. Μη μπορώντας να αντέξω τα αισθήματα που με κατέκλυζαν, αποπειράθηκα να αυτοκτονήσω. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που είδα το θάνατο σαν πολυπόθητη ανακούφιση.

Ένιωθα ότι δεν άξιζα τίποτα και ότι κανένας δεν με αγαπούσε, και έπαθα διαταραχή της διατροφής η οποία είναι κοινή σε νεαρές γυναίκες με χαμηλό αυτοσεβασμό. Άρχισα να ζω μια ζωή η οποία χαρακτηριζόταν από την αναζήτηση έντονων συγκινήσεων, τη χρήση εθιστικών ουσιών, την πορνεία και τις εκτρώσεις—«έψαχνα για την αγάπη σε όλα τα λάθος μέρη», όπως λέει ο στίχος ενός τραγουδιού. Έπαιρνα μέρος σε αγώνες με μοτοσικλέτες ή με αυτοκίνητα, έκανα αυτόνομες καταδύσεις και, κατά καιρούς, πήγαινα και έπαιζα τυχερά παιχνίδια στο Λας Βέγκας. Επίσης, ζητούσα συμβουλές από κάποια μάντισσα και χρησιμοποιούσα τον πίνακα Ουίτζα για διασκέδαση, μη συνειδητοποιώντας τους κινδύνους του πνευματισμού.—Δευτερονόμιον 18:10-12.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η αναζήτηση συγκινήσεων με οδήγησε σε παράνομες δραστηριότητες, όπως η διακίνηση ναρκωτικών και οι κλοπές από καταστήματα. Στην προσπάθειά μου να βρω αγάπη και επιδοκιμασία απέκτησα ένα σωρό φίλους και αρραβωνιαστικούς. Ο συνδυασμός όλων αυτών των παραγόντων δημιουργούσε έναν τρόπο ζωής πολύ πιο επικίνδυνο από ό,τι αντιλαμβανόμουν.

Κάποιο βράδυ, αφού πήρα ένα κοκτέιλ από αλκοόλ και ναρκωτικά ενώ βρισκόμουν στα πιτς της πίστας των αγώνων, άφησα, χωρίς να το σκεφτώ, το φίλο μου να με πάει στο σπίτι με το αυτοκίνητο. Ενώ καθόμουν στο μπροστινό κάθισμα λιποθύμησα, και όπως φαίνεται το ίδιο συνέβη και σε εκείνον. Ξαναβρήκα τις αισθήσεις μου από το τράνταγμα της σύγκρουσης. Νοσηλεύτηκα στο νοσοκομείο με πολλά τραύματα, αλλά τελικά το μόνο που μου έμεινε ήταν κάποια βλάβη στο δεξί γόνατο.

Επιθυμία για Κάτι Καλύτερο

Μολονότι είχα λίγη εκτίμηση για τη δική μου ζωή, ενδιαφερόμουν πολύ για την ασφάλεια και τα δικαιώματα των παιδιών και των ζώων, καθώς και για την προστασία του περιβάλλοντος. Λαχταρούσα να έρθει ένας καλύτερος κόσμος και, στην προσπάθειά μου να βοηθήσω στη δημιουργία του, ήμουν ενεργό μέλος σε πολλές οργανώσεις. Αυτή η επιθυμία για έναν καλύτερο κόσμο με έλκυσε αρχικά στα όσα μου έλεγε μια συνάδελφος, η οποία ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Όποτε κάτι δεν πήγαινε καλά στη δουλειά, εκείνη μιλούσε γεμάτη εκνευρισμό για «αυτό το σύστημα». Όταν τη ρώτησα τι εννοούσε, μου εξήγησε ότι σύντομα η ζωή θα απαλλασσόταν από όλες τις ανησυχίες. Επειδή τη σεβόμουν πολύ, την άκουγα με ενδιαφέρον.

Δυστυχώς χάσαμε την επαφή μας, αλλά ποτέ δεν ξέχασα τα πράγματα που μου είχε πει. Καταλάβαινα ότι κάποια μέρα θα έπρεπε να κάνω μεγάλες αλλαγές στον τρόπο ζωής μου αν ήθελα να ευαρεστώ τον Θεό. Αλλά δεν ήμουν έτοιμη. Ωστόσο, ανακοίνωνα στους υποψήφιους γαμήλιους συντρόφους μου ότι κάποια μέρα θα γινόμουν Μάρτυρας του Ιεχωβά και ότι, αν δεν τους άρεσε αυτό, ήταν καιρός να χωρίσουμε.

Ως αποτέλεσμα, ο τελευταίος φίλος μου ήθελε να μάθει περισσότερα, λέγοντας ότι, αν ενδιαφερόμουν εγώ, ίσως ενδιαφερόταν και εκείνος. Έτσι αρχίσαμε να ψάχνουμε για τους Μάρτυρες. Αντί να τους βρούμε εμείς, μας βρήκαν εκείνοι όταν χτύπησαν την πόρτα μου. Αρχίσαμε Γραφική μελέτη, αλλά τελικά, ο φίλος μου αποφάσισε να σταματήσει τη μελέτη και να επιστρέψει στη σύζυγό του.

Η Γραφική μου μελέτη δεν διεξαγόταν τακτικά. Μου πήρε αρκετό χρόνο προκειμένου να εκτιμήσω την άποψη του Ιεχωβά για την ιερότητα της ζωής. Ωστόσο, όταν προσάρμοσα τον τρόπο σκέψης μου, διέκρινα την ανάγκη να σταματήσω τις ελεύθερες πτώσεις με αλεξίπτωτο και να κόψω το κάπνισμα. Καθώς η ζωή γινόταν ολοένα και πιο πολύτιμη για εμένα, ήμουν έτοιμη να κατασταλάξω και να σταματήσω να ριψοκινδυνεύω. Στις 18 Οκτωβρίου 1985, συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά με το βάφτισμα. Ούτε που φανταζόμουν ότι σύντομα η ζωή μου θα κρεμόταν από μια κλωστή.

Εύχομαι Ξανά να Πεθάνω

Λίγους μήνες αργότερα—τη νύχτα της 22ας Μαρτίου 1986—βρισκόμουν μπροστά από το σπίτι μου και έβγαζα τα πλυμένα ρούχα από το αυτοκίνητό μου, όταν ένα αυτοκίνητο που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα με χτύπησε και με παρέσυρε πάνω από τριάντα μέτρα! Ο οδηγός με εγκατέλειψε αβοήθητη. Αν και είχα τραυματιστεί στο κεφάλι, δεν έχασα καθόλου τις αισθήσεις μου.

Καθώς ήμουν πεσμένη μπρούμυτα στη μέση του σκοτεινού δρόμου, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η φρίκη ενός δεύτερου χτυπήματος. Ο πόνος ήταν φρικτός, αφόρητος. Γι’ αυτό προσευχόμουν συνεχώς στον Ιεχωβά να με αφήσει να πεθάνω. (Ιώβ 14:13) Εμφανίστηκε μια γυναίκα η οποία έτυχε να είναι νοσοκόμα. Της ζήτησα να βάλει τα πόδια μου στη σωστή θέση, επειδή ήταν κατακρεουργημένα. Το έκανε, και έφτιαξε επίσης έναν αιμοστατικό επίδεσμο με ένα κομμάτι από το φόρεμά της, προκειμένου να σταματήσει την αιμορραγία εξαιτίας των πολλών καταγμάτων στο ένα πόδι. Βρήκαν τις μπότες μου ένα τετράγωνο πιο κάτω, γεμάτες αίμα!

Οι περαστικοί, μη συνειδητοποιώντας ότι ήμουν πεζή, με ρωτούσαν πού ήταν το αυτοκίνητό μου. Επειδή δεν ήξερα πόσο είχα παρασυρθεί, νόμιζα ότι βρισκόμουν ακόμα δίπλα του! Όταν έφτασε το ασθενοφόρο, οι νοσοκόμοι νόμιζαν ότι θα πέθαινα. Έτσι κάλεσαν την αστυνομία, εφόσον η ανθρωποκτονία σε τροχαίο θεωρείται κακούργημα. Ο οδηγός τελικά συνελήφθη. Απέκλεισαν όλη εκείνη την περιοχή με ταινίες επειδή θεωρήθηκε τόπος εγκλήματος και κατάσχεσαν το αυτοκίνητό μου ως αποδεικτικό στοιχείο. Και οι δύο πόρτες της μιας πλευράς είχαν ξεκολλήσει.

Αντιμετωπίζω μια Κρίσιμη Κατάσταση

Στο μεταξύ, όταν έφτασα στο τοπικό νοσοκομείο, επαναλάμβανα συνεχώς, ακόμα και όταν μου έβαλαν τη μάσκα οξυγόνου: «Όχι αίμα, όχι αίμα. Είμαι Μάρτυρας του Ιεχωβά!» Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι ένα μεγάλο ψαλίδι να κόβει τα ρούχα μου κατά μήκος της πλάτης και ότι άκουγα την ιατρική ομάδα να δίνει φωναχτά οδηγίες.

Όταν ξύπνησα, απόρησα που ήμουν ζωντανή. Έχανα παροδικά τις αισθήσεις μου και συνερχόμουν. Κάθε φορά που ξυπνούσα, ζητούσα από την οικογένειά μου να ενημερώσει το ζευγάρι που είχε μελετήσει μαζί μου την Αγία Γραφή. Στην οικογένειά μου δεν άρεσε καθόλου που είχα γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά, έτσι «ξεχνούσαν» εύκολα να τους ενημερώσουν. Αλλά εγώ επέμενα—ήταν το πρώτο πράγμα που ζητούσα σχεδόν κάθε φορά που άνοιγα τα μάτια μου. Τελικά, η επιμονή μου απέδωσε, και μια μέρα όταν ξύπνησα, ήταν εκεί. Τι ανακούφιση ένιωσα! Οι ομόπιστοί μου από το λαό του Ιεχωβά γνώριζαν πού βρισκόμουν.

Ωστόσο, η χαρά μου δεν κράτησε πολύ, επειδή ο αιματοκρίτης μου άρχισε να πέφτει και παρουσίασα υψηλό πυρετό. Μου αφαίρεσαν τα οστά που θεωρήθηκε ότι προξενούσαν τη λοίμωξη, και μου έβαλαν τέσσερα σίδερα στην κνήμη. Αλλά σύντομα ο υψηλός πυρετός επανεμφανίστηκε, και η κνήμη μου μαύρισε. Είχε αρχίσει η γάγγραινα, και η επιβίωσή μου εξαρτιόταν από τον ακρωτηριασμό του ποδιού.

Πίεση να Δεχτώ Αίμα

Επειδή ο αιματοκρίτης μου είχε πέσει πολύ χαμηλά, θεωρούνταν αδύνατον να χειρουργηθώ χωρίς μετάγγιση αίματος. Γιατροί, νοσοκόμες, μέλη της οικογένειάς μου και παλιοί φίλοι ήρθαν για να με πιέσουν να δεχτώ. Κατόπιν, άρχισαν οι ψίθυροι μπροστά στην πόρτα μου. Άκουσα τυχαία τους γιατρούς να σχεδιάζουν κάτι, αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω τι. Ευτυχώς, μια Μάρτυρας του Ιεχωβά που είχε έρθει να με επισκεφτεί τους άκουσε να σχεδιάζουν να μου κάνουν μετάγγιση αίματος δια της βίας. Αμέσως επικοινώνησε με τους τοπικούς Χριστιανούς πρεσβυτέρους, οι οποίοι έσπευσαν σε βοήθειά μου.

Οι γιατροί κάλεσαν έναν ψυχίατρο για να αξιολογήσει τη διανοητική μου κατάσταση. Η ξεκάθαρη πρόθεσή τους ήταν να δηλώσει εκείνος πως ήμουν ανίκανη και έτσι να αγνοήσουν τις επιθυμίες μου. Αυτό το σχέδιο απέτυχε. Κατόπιν έφεραν κάποιον ιερέα, ο οποίος είχε ήδη κάνει μετάγγιση αίματος, για να με πείσει ότι ήταν σωστό να δεχτώ αίμα. Τελικά, η οικογένειά μου ζήτησε δικαστική εντολή για να μου γίνει μετάγγιση δια της βίας.

Γύρω στις δύο το πρωί, μια ομάδα γιατρών, μια στενογράφος από το δικαστήριο, ένας δικαστικός κλητήρας, δικηγόροι που εκπροσωπούσαν το νοσοκομείο και ένας δικαστής μπήκαν στο δωμάτιό μου στο νοσοκομείο. Άρχισε η συνεδρίαση του δικαστηρίου. Δεν είχα ειδοποιηθεί εκ των προτέρων, δεν είχα Αγία Γραφή ούτε δικηγόρο και βρισκόμουν υπό την επήρεια ισχυρών παυσίπονων. Το αποτέλεσμα της συνεδρίασης; Ο δικαστής δεν έδωσε δικαστική εντολή, λέγοντας ότι τώρα ήταν πιο εντυπωσιασμένος από την ακεραιότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά από ό,τι ήταν προηγουμένως.

Κάποιο νοσοκομείο στο Κάμντεν του Νιου Τζέρσι δέχτηκε να ασχοληθεί με την υπόθεσή μου. Επειδή η διεύθυνση του νοσοκομείου της Νέας Υόρκης ήταν έξω φρενών, σταμάτησαν να μου παρέχουν οποιαδήποτε θεραπευτική αγωγή, ακόμα και παυσίπονα. Επίσης δεν επέτρεψαν να προσγειωθεί το ελικόπτερο που θα με μετέφερε στο νοσοκομείο του Νιου Τζέρσι. Ευτυχώς, επέζησα από το ταξίδι με το ασθενοφόρο. Μόλις έφτασα, άκουσα τα λόγια που ανέφερα στην αρχή αυτής της αφήγησης: «Καταλαβαίνεις ότι θα πεθάνεις, έτσι δεν είναι;»

Επιτυχημένη Εγχείρηση

Ήμουν τόσο αδύναμη ώστε μια νοσοκόμα χρειάστηκε να με βοηθήσει να βάλω ένα Χ στο έντυπο συναίνεσης προκειμένου να δώσω τη συγκατάθεσή μου για την εγχείρηση. Χρειάστηκε να ακρωτηριάσουν το δεξί μου πόδι πάνω από το γόνατο. Στη συνέχεια, το επίπεδο της αιμοσφαιρίνης μου έπεσε κάτω από 2, και οι γιατροί υποψιάζονταν ότι είχα πάθει σοβαρή εγκεφαλική βλάβη. Αυτό συνέβη γιατί δεν αντέδρασα όταν φώναξαν στο αφτί μου: «Βιρτζίνια, Βιρτζίνια»—το όνομα που υπήρχε στα έγγραφα εισαγωγής στο νοσοκομείο. Αλλά όταν λίγο αργότερα άκουσα κάποιον να μου ψιθυρίζει απαλά: «Τζίντζερ, Τζίντζερ», άνοιξα τα μάτια μου και είδα έναν κύριο που δεν τον είχα ξαναδεί.

Ο Μπιλ Τέρπιν ανήκε σε μια από τις τοπικές εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Νιου Τζέρσι. Είχε μάθει το χαϊδευτικό μου, Τζίντζερ—με το οποίο με φώναζαν από τότε που γεννήθηκα—από Μάρτυρες στη Νέα Υόρκη. Μου έκανε ερωτήσεις στις οποίες μπορούσα να απαντάω ανοιγοκλείνοντας τα μάτια μου, επειδή είχα αναπνευστική συσκευή και δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου. «Θέλεις να συνεχίσω να σε επισκέπτομαι», ρώτησε, «και να πω στους Μάρτυρες στη Νέα Υόρκη για εσένα;» Δεν σταματούσα να ανοιγοκλείνω τα μάτια μου! Ο αδελφός Τέρπιν είχε διακινδυνεύσει τρυπώνοντας στο δωμάτιό μου, εφόσον η οικογένειά μου είχε δώσει εντολή να μη με επισκέπτονται Μάρτυρες.

Έπειτα από έξι μήνες στο νοσοκομείο, μπορούσα να κάνω μόνο τα βασικά καθημερινά πράγματα, όπως να τρώω μόνη μου και να βουρτσίζω τα δόντια μου. Τελικά, μου έβαλαν τεχνητό πόδι και μπορούσα να περπατάω λίγο με ένα βαδιστικό υποστήριγμα. Όταν βγήκα από το νοσοκομείο το Σεπτέμβριο του 1986 και επέστρεψα στο διαμέρισμά μου, έμεινε μαζί μου μια νοσοκόμα για περίπου έξι μήνες προκειμένου να με βοηθάει.

Βοήθεια από την Αδελφότητά Μας

Ακόμα και προτού επιστρέψω στο σπίτι, είχα αρχίσει πράγματι να εκτιμώ τι σημαίνει να είσαι μέρος της Χριστιανικής αδελφότητας. (Μάρκος 10:29, 30) Οι αδελφοί και οι αδελφές φρόντιζαν στοργικά όχι μόνο για τις φυσικές μου ανάγκες αλλά και για τις πνευματικές μου ανάγκες. Με τη στοργική βοήθειά τους, μπόρεσα να αρχίσω ξανά να παρακολουθώ τις Χριστιανικές συναθροίσεις και, με τον καιρό, ακόμα και να συμμετέχω στη διακονία βοηθητικού σκαπανέα, όπως λέγεται.

Η αστική αγωγή κατά του οδηγού του αυτοκινήτου, η οποία συνήθως χρειάζεται τουλάχιστον πέντε χρόνια προτού καν πάρει σειρά για να εκδικαστεί, διευθετήθηκε μέσα σε μερικούς μήνες—προς έκπληξη του δικηγόρου μου. Με την αποζημίωση που πήρα μπόρεσα να μετακομίσω σε ένα πιο λειτουργικό σπίτι. Επίσης, αγόρασα ένα φορτηγάκι εξοπλισμένο με μηχανισμό που σηκώνει το αναπηρικό καροτσάκι και με χειροκίνητα χειριστήρια. Έτσι, το 1988, μπήκα στις τάξεις των τακτικών σκαπανέων, αφιερώνοντας τουλάχιστον 1.000 ώρες στο έργο κηρύγματος κάθε χρόνο. Στο πέρασμα των ετών, έχω απολαύσει το έργο σε διάφορους τομείς στις πολιτείες της Βόρειας Ντακότας, της Αλαμπάμα και του Κεντάκι. Έχω κάνει πάνω από 150.000 χιλιόμετρα με το φορτηγάκι μου, τα περισσότερα στη Χριστιανική διακονία.

Είχα πολλές διασκεδαστικές εμπειρίες με το τρίτροχο ηλεκτρικό όχημά μου. Δύο φορές έχει αναποδογυρίσει ενώ βρισκόμουν στο έργο κηρύγματος με τις συζύγους περιοδευόντων επισκόπων. Μια φορά, στην Αλαμπάμα, υπολόγισα εσφαλμένα ότι μπορούσα να περάσω πάνω από ένα μικρό ρυάκι και βρέθηκα στο έδαφος καταλασπωμένη. Ωστόσο, η αίσθηση του χιούμορ και το ότι δεν παίρνω τον εαυτό μου πολύ στα σοβαρά με έχουν βοηθήσει να διατηρώ θετική στάση.

Με Στηρίζει μια Σίγουρη Ελπίδα

Σε όλη μου τη ζωή αναζητούσα συναρπαστικές συγκινήσεις, αλλά τώρα συνειδητοποιώ ότι οι πιο συναρπαστικοί καιροί είναι μελλοντικοί. Η πεποίθησή μου ότι ο Θεός πρόκειται να γιατρέψει όλες τις παρούσες αναπηρίες στο νέο του κόσμο που πλησιάζει γοργά είναι αυτό που με κάνει να χαίρομαι που είμαι ζωντανή τώρα. (Ησαΐας 35:4-6) Σε εκείνον το νέο κόσμο, λαχταρώ να κολυμπήσω με τις φάλαινες και τα δελφίνια, να εξερευνήσω τα βουνά μαζί με μια λιονταρίνα και τα λιονταράκια της, καθώς και να κάνω κάτι τόσο απλό, όπως το να περπατήσω στην ακροθαλασσιά. Με ευχαριστεί να οραματίζομαι ότι κάνω όλα τα πράγματα που ο Θεός μάς δημιούργησε να απολαμβάνουμε σε εκείνον τον Παράδεισο στη γη.—Όπως το αφηγήθηκε η Τζίντζερ Κλάους.

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Όταν τα τυχερά παιχνίδια ήταν μέρος της ζωής μου

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Οι υποσχέσεις του Θεού με στηρίζουν