«Ό,τι και να Κυνηγάει το Πουλί στη Βροχή...»

Από τον ανταποκριτή του Ξύπνα! στη Νιγηρία

ΟΤΑΝ η μικρή εκκλησία μας στη νότια Νιγηρία έλαβε την ποσότητα που της αντιστοιχούσε από το φυλλάδιο Νέα της Βασιλείας Αρ. 34, το οποίο διανεμήθηκε παγκόσμια, ανυπομονούσαμε να το μοιράσουμε σε όλα τα μέρη του τομέα μας. Αυτό δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Ο τομέας μας περιλαμβάνει αγροτικούς καταυλισμούς στους οποίους καλλιεργούν κασσάβα, διοσκορέα και άλλες τροφές. Αυτοί οι αγροτικοί καταυλισμοί βρίσκονται βαθιά μέσα στο τροπικό βροχερό δάσος. Το να φτάσει κάποιος εκεί θα ήταν δύσκολο, αλλά όχι αδύνατον. Άλλωστε, είναι θέλημα του Θεού να φτάσουν τα καλά νέα σε ανθρώπους κάθε είδους, ακόμα και σε αγρότες που ζουν στη ζούγκλα.—1 Τιμόθεο 2:3, 4.

Έτσι, στις 16 Οκτωβρίου 1995, 18 άτομα ξεκινήσαμε στις 7:30 π.μ. για να πάμε σε έναν τέτοιον αγροτικό καταυλισμό που λέγεται Αμπομπάντα και απέχει 3,5 χιλιόμετρα. Σε κάποιο σημείο χρειάστηκε να διασχίσουμε ένα ποτάμι. Το νερό έφτανε μέχρι τη μέση μας.

Για να φτάσουμε σε έναν άλλον καταυλισμό την ίδια μέρα, χρειάστηκε να διασχίσουμε κάποιο μεγαλύτερο ποτάμι. Αυτή τη φορά, πέρασαν μόνο τέσσερις αδελφοί και μια αδελφή. Η υπόλοιπη ομάδα έμεινε πίσω.

Εκείνη τη μέρα βρήκαμε πολλά ευήκοα αφτιά. Το τραπέζι που μας έκανε η ζούγκλα, όπως λέγαμε, αύξησε τη χαρά μας. Καθώς προχωρούσαμε, κόβαμε και τρώγαμε άγριους καρπούς. Συναντήσαμε φιλόξενους αγρότες οι οποίοι εκτίμησαν τις προσπάθειες που καταβάλαμε προκειμένου να τους συναντήσουμε· μας έδωσαν πορτοκάλια για να σβήσουμε τη δίψα μας. Ήρθαμε σε επαφή με 250 άτομα περίπου, και μοιράσαμε όλα τα φυλλάδια που είχαμε μαζί μας.

Μια Μεγάλη Πρόκληση

Η πραγματική πρόκληση ήρθε δύο μέρες αργότερα. Δώδεκα χιλιόμετρα μακριά βρισκόταν το Όσε Ανάσι, ένας καταυλισμός στον οποίο πιθανώς δεν είχε δοθεί ποτέ οργανωμένη μαρτυρία. Μερικοί είχαν επιφυλάξεις για το αν έπρεπε να πάμε εκεί. Ήταν επικίνδυνο να διασχίσουμε τον ποταμό Ουράσι, και πολλοί από εμάς δεν ήξεραν κολύμπι. Το να τον διασχίσουμε με τα πόδια μπορεί να ήταν επικίνδυνο εξαιτίας των αιχμηρών ξύλων. Οι λασπώδεις περιοχές θα ήταν γλιστερές, και αν κάποιος έπεφτε μπορεί να τραυματιζόταν. Μερικές από τις γέφυρες δεν ήταν γερές. Υπήρχαν φίδια, κροκόδειλοι και ποτάμια γεμάτα βδέλλες.

Δεκαέξι άτομα αποφασίσαμε να πάμε ούτως ή άλλως. Διανύσαμε περίπου 1,5 χιλιόμετρο με τα πόδια προτού επιβιβαστούμε σε κάποιο κανό για να διασχίσουμε τον ορμητικό και επικίνδυνο ποταμό Ουράσι. Για να φτάσουμε εκεί που ήταν το κανό έπρεπε να κατεβούμε έναν απότομο λόφο. Ήταν η εποχή των βροχών, και ο ποταμός ήταν πλημμυρισμένος. Ολόκληρη η περιοχή έχει αργιλώδες έδαφος· και την εποχή των βροχών γίνεται πολύ ολισθηρό. Όταν βγήκαμε από το κανό, ανακαλύψαμε ότι το μονοπάτι είχε μετατραπεί σε χείμαρρο, ο οποίος σε μερικά σημεία είχε βάθος ένα μέτρο. Τότε άρχισαν τα πραγματικά μας προβλήματα.

Βαδίσαμε κατά μήκος αυτού του μονοπατιού που είχε γίνει χείμαρρος επί 30 λεπτά περίπου. Το έδαφος ήταν τόσο γλιστερό ώστε πολλοί πέσαμε στα λασπόνερα, βρέχοντας τις Γραφές, τα περιοδικά και τα φυλλάδιά μας. Η διάθεσή μας ήταν καλή, και έτσι όταν έπεφτε κάποιος, όλοι γελούσαμε με την καρδιά μας, περιλαμβανομένου και εκείνου που είχε πέσει.

Καθώς διασχίζαμε ένα ρυάκι, βδέλλες κόλλησαν στα πόδια μας. Μια νεαρή αδελφή έβγαλε μια τρομακτική κραυγή όταν κόλλησε στο πόδι της κάποια βδέλλα. Εξακολούθησε να φωνάζει και αφού της έβγαλαν τη βδέλλα. Το δεχτήκαμε και αυτό με χιούμορ ως μέρος της περιπέτειας, και συνεχίσαμε το δρόμο μας.

Καθώς διασχίζαμε έναν άλλο χείμαρρο, κάποιος αδελφός αποφάσισε να μην τον περάσει περπατώντας όπως έκαναν οι υπόλοιποι, αλλά πηδώντας. Κατάφερε να αποφύγει το νερό αλλά όχι και τη λάσπη. Γλίστρησε και έπεσε φαρδύς πλατύς στη λάσπη. Σηκώθηκε, κοιτάχτηκε, διαπίστωσε ότι δεν είχε χτυπήσει πουθενά και κατόπιν είπε: «Κανένα πρόβλημα· είναι μέρος της εμπειρίας». Θυμηθήκαμε ότι ο απόστολος Παύλος επίσης αντιμετώπισε «κινδύνους από ποταμούς», πιθανώς πολύ μεγαλύτερους από εκείνους που αντιμετωπίσαμε εμείς.—2 Κορινθίους 11:26.

Διασχίσαμε μια γέφυρα, η οποία φαινόταν επικίνδυνη, ωστόσο καταφέραμε όλοι μας να περάσουμε. Στη συνέχεια, η περιοχή έγινε τόσο γλιστερή ώστε οι πτώσεις ήταν πιο συχνές.

Είχαμε μαζί μας έναν τακτικό σκαπανέα ο οποίος είναι σχεδόν 70 ετών. Εκείνο το πρωί είχε βγει για να μας ευχηθεί καλό ταξίδι. Αλλά αφού προσευχηθήκαμε ζητώντας την ευλογία του Ιεχωβά, ρώτησε: «Πώς μπορώ να μείνω εγώ πίσω, ενώ εσείς θα κηρύττετε;» Επέμενε να έρθει μαζί μας, και τίποτα από όσα είπαμε δεν μπορούσε να τον κάνει να μείνει πίσω. Είπε ότι ο Ιεχωβά θα ήταν μαζί του. Έτσι ήρθε.

Όταν έπεσε ανάσκελα στο γλιστερό έδαφος, κανένας δεν γέλασε. Γεμάτοι ανησυχία, τον ρωτήσαμε μήπως χτύπησε. Απάντησε: «Όχι. Έπεσα αργά αργά για να μην τραυματίσω το χώμα». Γελάσαμε με ανακούφιση και θυμηθήκαμε το εδάφιο Ησαΐας 40:31 όπου λέει ότι ‘οι προσμένοντες τον Ιεχωβά θέλουσιν ανανεώσει την δύναμιν αυτών’.

Ακροατές Γεμάτοι Εκτίμηση

Τελικά φτάσαμε στον προορισμό μας. Η ανταπόκριση των ανθρώπων ήταν άκρως ενθαρρυντική. Κάποιος άντρας φοβήθηκε όταν μας είδε να πλησιάζουμε στην καλύβα του, αλλά όταν έμαθε ποιοι ήμασταν, είπε: «Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι κάνατε αυτό το δύσκολο ταξίδι μόνο και μόνο για να κηρύξετε σε εμάς. Το εκτιμούμε αυτό». Απαντήσαμε με μια τοπική παροιμία: «Ό,τι και να κυνηγάει το πουλί στη βροχή είναι σημαντικό για αυτό». Ο άντρας κατάλαβε.

Ένας άλλος αγρότης είπε: «Αν το κήρυγμα έφτασε εδώ, αυτό σημαίνει ότι έφτασε η σωτηρία μας». Πολλοί είχαν ερωτήσεις, στις οποίες απαντήσαμε. Μας ζήτησαν να ξαναπάμε, και υποσχεθήκαμε να το κάνουμε.

Στο Όσε Ανάσι δώσαμε περίπου 112 φυλλάδια—όλα όσα είχαμε. Συνολικά, δώσαμε μαρτυρία σε περίπου 220 ανθρώπους.

Στο δρόμο της επιστροφής χαθήκαμε. Θα χρειαζόταν μιάμιση ώρα για να γυρίσουμε πίσω στον καταυλισμό, και η νύχτα πλησίαζε γοργά. Προσευχηθήκαμε σιωπηλά στον Ιεχωβά και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε, αν και αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να διασχίσουμε έναν απειλητικό χείμαρρο που έφτανε μέχρι τους γοφούς μας.

Αφού περάσαμε απέναντι, βρήκαμε το δρόμο μας και προς έκπληξή μας ανακαλύψαμε ότι τώρα είχαμε διασχίσει τα τέσσερα πέμπτα της διαδρομής για το σπίτι. Το ότι χαθήκαμε μας βοήθησε να βρούμε έναν πιο σύντομο δρόμο που μείωσε το ταξίδι μας τουλάχιστον κατά μία ώρα! Ασφαλώς, όλοι ήμασταν ευτυχισμένοι και ευχαριστήσαμε τον Ιεχωβά. Καθώς ο ήλιος έδυε, φτάσαμε στο σπίτι—κουρασμένοι και πεινασμένοι αλλά πολύ ευτυχισμένοι.

Αργότερα, καθώς μιλούσαμε για τις εμπειρίες της μέρας, μια αδελφή είπε: «Είχα ακούσει διάφορες ιστορίες για εκείνο το μέρος, έτσι ήξερα ότι θα έπεφτα. Αν δεν ήταν για τα καλά νέα, δεν θα πήγαινα σε εκείνο το μέρος ούτε για όλο το χρυσάφι του κόσμου!» Κάποιος αδελφός αναφώνησε: «Τελικά τα καλά νέα έφτασαν στο Όσε Ανάσι!»

[Εικόνες στη σελίδα 23]

Διασχίζοντας μια τοπική γέφυρα

Διασχίσαμε πολλούς χειμάρρους γεμάτους βδέλλες

Στο τέρμα αυτού του επικίνδυνου μονοπατιού, μπήκαμε σε ένα κανό για να διασχίσουμε τον ποταμό Ουράσι