Στα Αφτιά ενός Νηπίου

ΚΑΠΟΙΑ μέρα, όταν ήμουν κοριτσάκι, ένας κύριος μας επισκέφτηκε στο σπίτι μας στο Κόμπερν της Βιρτζίνια, στις Η.Π.Α., και ενώ μιλούσε με τον πατέρα μου, ο σύντροφός του μου μιλούσε για να με απασχολεί. Τα λόγια του σκιαγραφούσαν την εικόνα μιας παραδεισένιας γης, όπου θα μπορούσα να παίζω με τα άγρια ζώα τα οποία δεν θα με έβλαπταν. (Ησαΐας 11:6-9) Εξήγησε ότι δεν θα χρειαζόταν καν να πεθάνω αλλά ότι θα μπορούσα να ζω για πάντα εδώ πάνω στη γη. Το μέλλον φαινόταν υπέροχο! Τα όσα είπε αυτός ο άντρας για τη ζωή στη γη μού έκαναν βαθιά εντύπωση.—Ησαΐας 25:8· Αποκάλυψη 21:3, 4.

Λαχτάρα για τη Θρησκεία

Οι γονείς μου, οι οποίοι είχαν πολλά προβλήματα στο γάμο, λίγα χρόνια αργότερα πήραν διαζύγιο, και εγώ έμεινα με τη μητέρα μου. Εκείνη δεν ενδιαφερόταν καθόλου για τη θρησκεία. Έτσι από μόνη μου πήγαινα στο κατηχητικό όποιας εκκλησίας βρισκόταν κοντά στο σπίτι μας. Σύντομα η μητέρα ξαναπαντρεύτηκε, και μετακομίσαμε με τον πατριό μου στην Ιντιάνα. Κάθε καλοκαίρι, ωστόσο, επέστρεφα στη Βιρτζίνια για να επισκεφτώ τον πατέρα μου.

Ο πατέρας έγινε Μορμόνος λίγο μετά το διαζύγιο, και προσπαθούσε να ενσταλάξει σε εμένα τη νέα του θρησκεία. Στη διάρκεια του καλοκαιριού του 1960, όταν ήμουν οχτώ χρονών, με βάφτισε. Εντούτοις, όταν ήμουν στην Ιντιάνα, πήγαινα σε όποια εκκλησία βρισκόταν κοντά στο σπίτι. Όλες δίδασκαν ότι αν ήμασταν καλοί θα πηγαίναμε στον ουρανό και αν ήμασταν κακοί θα πηγαίναμε στην κόλαση όπου θα βασανιζόμασταν. Επειδή δεν πίστευα ότι θα κατανοούσε κανένας την επιθυμία μου να ζω στη γη μάλλον παρά στον ουρανό, ποτέ δεν μίλησα σε κάποιον για αυτό.

Όταν ήμουν 11 χρονών, ο πατέρας μου μετακόμισε στο Όρεγκον. Ένιωθα εγκαταλειμμένη και πολύ αγανακτισμένη. Ο πατριός μου ήταν άθεος και αλκοολικός, και μου έφερνε δυσκολίες λόγω της πίστης μου. Με φώναζε «μικρή Δεσποινίς Θρησκόληπτη», και όταν άρχιζα να κλαίω, έλεγε: «Γιατί δεν επικαλείσαι τον Θεό σου να σε βοηθήσει;» Κανένας στο σπίτι δεν ενδιαφερόταν για τον Θεό. Εκείνα ήταν σκοτεινά, δύσκολα χρόνια. Έπεσα θύμα σωματικής, προφορικής και σεξουαλικής κακοποίησης. Αντλούσα παρηγοριά μιλώντας στον Θεό επειδή πολλές φορές ένιωθα ότι ήταν ο μόνος που ενδιαφερόταν για εμένα.

Η μητέρα μου εγκατέλειψε τον πατριό μου και η κακοποίηση σταμάτησε. Ήμασταν πολύ φτωχοί, όμως, και ήταν δύσκολο για τη μαμά να τα βγάλει πέρα από οικονομική άποψη. Όταν ήμουν 13 χρονών, πήγαμε στη Βιρτζίνια για να επισκεφτούμε τη θεία μου. Ήταν μια ευγενική, ειλικρινής Βαπτίστρια. Την αγαπούσα πολύ. Όταν μου ζήτησε να πάω μαζί της στην εκκλησία, δέχτηκα. Ακόμη και η μαμά μάς συνόδευσε, και θυμάμαι πόσο υπέροχα ένιωθα που είχα την οικογένειά μου εκεί μαζί μου. Όταν έφτασε το τέλος της επίσκεψής μας, έτρεμα στη σκέψη ότι θα επέστρεφα στο σπίτι. Φοβόμουν ότι, αν το έκανα, θα έπεφτα στην ανηθικότητα. Έτσι παρακάλεσα τη θεία μου να με κρατήσει στο σπίτι της, και η μητέρα μου με άφησε να μείνω μαζί της.

Η θεία μου μού αγόρασε τη μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου της Αγίας Γραφής. Ήμουν πολύ περήφανη για αυτό και διάβαζα ένα μέρος της κάθε βράδυ. Διάβασα στο τελευταίο κεφάλαιο της Αγίας Γραφής ότι, «αν κάποιος προσθέσει κάτι σε αυτά τα πράγματα, ο Θεός θα του προσθέσει τις πληγές που είναι γραμμένες σε αυτό το βιβλίο». (Αποκάλυψη 22:18, 19, Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου) Έτσι συλλογίστηκα: ‘Πώς μπορώ να πιστεύω ότι το Βιβλίο του Μόρμον είναι μέρος των ιερών Γραφών;’ Γι’ αυτό, αποφάσισα να γίνω Βαπτίστρια.

Μολονότι είμαι σίγουρη ότι ο πατέρας μου πληγώθηκε όταν του έγραψα και του είπα για την απόφασή μου, το μόνο του σχόλιο ήταν πως χαιρόταν που πήγαινα στην εκκλησία. Συχνά συνόδευα το Βαπτιστή διάκονό μας στα σπίτια των ανθρώπων για να τους προσκαλέσουμε στις τελετές θρησκευτικής αφύπνισης που διεξήγαμε. Ένιωθα ότι έκανα το θέλημα του Θεού με το να επισκέπτομαι τους ανθρώπους στα σπίτια τους και να τους μιλάω όπως και ο Ιησούς.

Εντούτοις, με κυνηγούσε ακόμη η επιθυμία μου να ζήσω σε έναν επίγειο παράδεισο μάλλον παρά στον ουρανό. Αλλά κατόπιν διάβασα το ακόλουθο Γραφικό απόσπασμα και αυτό μου έδωσε ελπίδα: «Να ζητάτε και θα σας δοθεί· να ψάχνετε και θα βρείτε· να χτυπάτε και θα σας ανοιχτεί. Διότι ο καθένας που ζητάει λαβαίνει, και ο καθένας που ψάχνει βρίσκει, και στον καθένα που χτυπάει θα ανοιχτεί».—Ματθαίος 7:7, 8, ΒΙ.

Γάμος και Οικογένεια

Το επόμενο έτος επέστρεψα για να μείνω με τη μητέρα μου στην Ιντιάνα. Όταν ήμουν ακόμη μόνο 15 χρονών, ήμουν παντρεμένη, έγκυος, και ταξίδευα με το λεωφορείο προς τη νότια Καλιφόρνια. Δεν γνώριζα καλά την οικογένεια του συζύγου μου, αλλά ήθελα να γίνω αποδεκτή από αυτούς. Ήταν Πεντηκοστιανοί και η αδελφή του συζύγου μου μού είπε για το χάρισμα της γλωσσολαλιάς. Έτσι, όταν πήγα μαζί τους στη λειτουργία της προσευχής κάποιο βράδυ, προσευχήθηκα να μου δοθεί η γλωσσολαλιά.

Ξαφνικά, στη λειτουργία με κυρίεψε ένα παράξενο αίσθημα. Άρχισα να τρέμω ολόκληρη και η γλώσσα μου άρχισε να μουρμουρίζει ανεξέλεγκτα. Ο κήρυκας φώναξε ότι το πνεύμα ερχόταν μέσα από εμένα, και άρχισε να με χτυπάει φιλικά στην πλάτη. Κατόπιν, όλοι με αγκάλιασαν και μου είπαν πόσο θαυμάσιο ήταν που ο Θεός με είχε χρησιμοποιήσει με αυτόν τον τρόπο. Αλλά εγώ ένιωθα μπερδεμένη και τρομαγμένη. Δεν είχα ιδέα για το τι είχα πει.

Λίγο αργότερα, υπήρξαν επιπλοκές στη διάρκεια του τοκετού μου στο πρώτο μας παιδί. Ο πάστορας της εκκλησίας είπε στο σύζυγό μου ότι ο Θεός αύξανε τους πόνους του τοκετού μου επειδή δεν ήταν Χριστιανός. Ο σύζυγός μου ήρθε με δάκρυα στα μάτια και είπε ότι αν νόμιζα πως αυτό θα βοηθούσε, θα βαφτιζόταν. Του είπα πως ήμουν βέβαιη ότι ο Θεός δεν εκβιάζει τους ανθρώπους να τον υπηρετούν.

Εγκαταλείπω την Εκκλησία

Κάποια Κυριακή, μετά το κήρυγμά του, ο πάστορας ζήτησε από την εκκλησία συνεισφορές. Ο ναός χρειαζόταν επισκευή εξαιτίας της ζημιάς που είχε προκληθεί από έναν πρόσφατο σεισμό. Όταν περιφέρθηκε ο δίσκος των εισφορών έβαλα όλα τα χρήματα που είχα. Αφού μέτρησε τα χρήματα, ο πάστορας, αντί να ευχαριστήσει την εκκλησία, τους συμβούλεψε να ανοίξουν τις τσέπες τους και τις καρδιές τους για αυτόν τον αξιόλογο σκοπό. Κατόπιν περιέφερε ξανά το δίσκο. Δεν είχα άλλα χρήματα και έτσι με μεγάλη αμηχανία έδωσα βιαστικά το δίσκο στον επόμενο. Ο πάστορας μέτρησε ξανά τα χρήματα γρήγορα και, πάλι χωρίς να τους ευχαριστήσει, είπε απλώς ότι δεν ήταν αρκετά. «Σίγουρα κανένας δεν θα φύγει μέχρι να πάρουμε τα χρήματα που χρειάζονται για να κάνουμε το έργο του Θεού», είπε.

Ο σύζυγός μου περίμενε έξω και ήξερα ότι είχε αρχίσει να ανυπομονεί. Δεν ήταν ο μόνος. Άρχισα και εγώ να χάνω την υπομονή μου με την αχαριστία του πάστορα. Έτσι, με το μωρό μου στην αγκαλιά μου και δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπό μου, έφυγα από το ναό ενώ όλοι με κοιτούσαν. Τότε ορκίστηκα ότι δεν επρόκειτο ποτέ ξανά να αναμειχθώ με κάποια εκκλησία. Μολονότι έπαψα να πηγαίνω στο ναό, δεν έπαψα να πιστεύω στον Θεό. Εξακολουθούσα να διαβάζω την Αγία Γραφή μου και προσπαθούσα να είμαι καλή σύζυγος.

Μαθαίνω την Αλήθεια της Αγίας Γραφής

Αφού γεννήθηκε το δεύτερο παιδί μας, κάποιοι φίλοι μας που μετακόμιζαν στο Τέξας είπαν στο σπιτονοικοκύρη τους να μας νοικιάσει το σπίτι στο οποίο ζούσαν. Καθώς η φίλη μου, η Πατ, έφευγε, είπε ότι μια γυναίκα τής χρωστούσε χρήματα και ότι θα ερχόταν να τα φέρει. Η Πατ μού ζήτησε να της τα ταχυδρομήσω στο Τέξας. Λίγες μέρες αργότερα, δυο γυναίκες χτύπησαν την πόρτα. Νομίζοντας ότι έφεραν τα χρήματα, τις προσκάλεσα αμέσως μέσα. Εξήγησα ότι η Πατ είχε μετακομίσει αλλά ότι μου είχε πει πως θα περνούσαν από εδώ. «Αυτό ήταν ωραίο εκ μέρους της Πατ», είπε μια από τις γυναίκες, η Σαρλίν Πέριν. «Πραγματικά απολαμβάναμε τη μελέτη μαζί της».

«Τι πράγμα;» ρώτησα. «Μελετούσατε; Πρέπει να κάνετε λάθος». Η Σαρλίν εξήγησε ότι είχαν αρχίσει Γραφική μελέτη με την Πατ. Όταν έμαθε ότι η Πατ είχε μετακομίσει, η Σαρλίν με ρώτησε αν θα ήθελα να μελετήσω την Αγία Γραφή. «Βέβαια», απάντησα με πεποίθηση. «Θα σας διδάξω οτιδήποτε θέλετε να μάθετε». Ήμουν περήφανη για το ότι είχα διαβάσει την Αγία Γραφή και νόμιζα ότι μπορούσα να τις ενθαρρύνω.

Η Σαρλίν μού έδειξε το βιβλίο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή, και διαβάσαμε το εδάφιο Ψαλμός 37:9: ‘Οι πονηρευόμενοι θέλουσιν εξολοθρευθή· οι δε προσμένοντες τον Ιεχωβά, ούτοι θέλουσι κληρονομήσει την γην’. Έμεινα κατάπληκτη. Εκεί, στη δική μου Αγία Γραφή, έλεγε ότι οι άνθρωποι θα κληρονομούσαν τη γη. Έπειτα από αυτό έκανα πολλές ερωτήσεις μονομιάς. Η Σαρλίν χαμογέλασε και είπε: «Μια στιγμή! Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά». Εξήγησε ότι ήταν ανάγκη να γίνεται μια τακτική, συστηματική Γραφική μελέτη. Αμέσως, με προσκάλεσε στην Αίθουσα Βασιλείας, όπως ονομάζεται ο τόπος όπου συναθροίζονται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Είπα στη Σαρλίν για την εμπειρία που είχα με το δίσκο των εισφορών και ότι δεν ήθελα να ξαναπάω σε ναό. Μου έδειξε το εδάφιο Ματθαίος 10:8, το οποίο αναφέρει: «Δωρεάν λάβατε, δωρεάν δώστε». Μου εξήγησε ότι δεν περιφέρεται δίσκος εισφορών στις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά και ότι όλες οι συνεισφορές είναι προαιρετικές. Είπε επίσης ότι υπάρχει ένα κουτί συνεισφορών στην αίθουσα και ότι όποιος θέλει μπορεί να βάλει συνεισφορές σε αυτό. Αποφάσισα να δώσω στη θρησκεία άλλη μια ευκαιρία.

Καθώς μελετούσα, έμαθα γιατί είχα νιώσει τόσο άβολα με τη γλωσσολαλιά στην Πεντηκοστιανή εκκλησία. Το χάρισμα της ομιλίας σε διάφορες γλώσσες δόθηκε από τον Θεό στους πρώτους Χριστιανούς για να παρέχει απόδειξη ότι είχαν το άγιο του πνεύμα. Αυτό το θαυματουργικό χάρισμα εξυπηρέτησε επίσης τον πρακτικό σκοπό τού να γίνουν διαθέσιμες οι Βιβλικές αλήθειες σε ανθρώπους από διαφορετικές χώρες οι οποίοι συγκεντρώθηκαν μαζί την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ. (Πράξεις 2:5-11) Ωστόσο, η Αγία Γραφή δηλώνει ότι το χάρισμα της γλωσσολαλιάς από τον Θεό θα σταματούσε, και αυτό προφανώς έγινε μετά το θάνατο των αποστόλων. (1 Κορινθίους 13:8) Αλλά για να τυφλώσουν τις διάνοιες των ανθρώπων, ο Σατανάς και οι δαίμονές του έχουν κάνει μερικούς να μουρμουρίζουν ασυνάρτητα με έναν τρόπο ο οποίος έχει κάνει πολλούς να πιστέψουν ότι αυτοί έχουν το άγιο πνεύμα του Θεού.—2 Κορινθίους 4:4.

Οικογενειακή Εναντίωση

Σύντομα, κατανόησα το σκοπό του Θεού για τη γη καθώς και ότι δεν πρέπει να είμαι μέρος του ασεβούς κόσμου. (Ιωάννης 17:16· 18:36) Επίσης έμαθα ότι έπρεπε να κόψω κάθε δεσμό με τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, η οποία είναι σύμβολο που χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή για την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψεύτικης θρησκείας. (Αποκάλυψη 18:2, 4) Όταν είπα στον πατέρα μου ότι επρόκειτο να βαφτιστώ, αυτή τη φορά ως Μάρτυρας του Ιεχωβά, εκείνος κατέρρευσε. Με παρακάλεσε να μη γίνω Μάρτυρας του Ιεχωβά. Ήταν η πρώτη φορά που τον είδα να κλαίει. Έκλαψα μαζί του επειδή πραγματικά δεν ήθελα να τον πληγώσω. Αλλά ήξερα ότι είχα βρει την αλήθεια και ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να στρέψω τα νώτα μου στον Ιεχωβά.

Ολόκληρη η οικογένειά μου εναντιώθηκε που έγινα Μάρτυρας του Ιεχωβά. Για κάποιο διάστημα έπαψα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις. Αυτό σταμάτησε την εναντίωση από τα μέλη της οικογένειας, αλλά εγώ ήμουν δυστυχισμένη. Γνώριζα ότι δεν θα είχα ποτέ ειρήνη αν δεν έκανα το θέλημα του Ιεχωβά. Κάποια μέρα, την ώρα του διαλείμματος από την εργασία μου, πέρασα από το σπίτι της Σαρλίν και της είπα ότι έπρεπε να βαφτιστώ. «Δεν νομίζεις ότι πρέπει πρώτα να αρχίσεις να έρχεσαι ξανά στις συναθροίσεις;» ρώτησε. Της είπα ότι ήμουν αποφασισμένη αυτή τη φορά πως τίποτα δεν θα παρενέβαινε ανάμεσα σε εμένα και τον Ιεχωβά. Βαφτίστηκα στις 19 Σεπτεμβρίου 1973.

Αυτό έγινε πριν από 23 και πλέον χρόνια. Ευτυχώς, η οικογένειά μου τελικά σεβάστηκε την απόφασή μου και κανένας τους δεν με πιέζει να εγκαταλείψω την αλήθεια, την οποία εκτιμώ πάρα πολύ. Επιπλέον, η μεγαλύτερη κόρη μου, η Κιμ, είναι μέχρι τώρα η μόνη που έχει γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά. Η όσια υπηρεσία της στον Ιεχωβά αποτελεί μεγάλη πηγή ενθάρρυνσης για εμένα όλα αυτά τα χρόνια.

Μια Αξέχαστη Συνάθροιση

Το 1990, όταν επέστρεψα στο Κόμπερν, στη Βιρτζίνια, για μια επίσκεψη, ζήτησα από τη μητέρα μου να σταματήσει στην Αίθουσα Βασιλείας ώστε να μάθω τι ώρα θα άρχιζαν οι συναθροίσεις την Κυριακή. Καθώς μπαίναμε στο δρόμο, μου είπε ότι παλιά μέναμε σε ένα σπίτι ακριβώς πίσω από την αίθουσα, απέναντι από τις σιδηροδρομικές γραμμές. Το σπίτι είχε καεί προ πολλού και μόνο μια πλίνθινη καπνοδόχος είχε απομείνει. «Ήσουν κοριτσάκι τότε», είπε, «όχι παραπάνω από τριών ή τεσσάρων χρονών».

Την Κυριακή με καλωσόρισαν ένθερμα στην Αίθουσα Βασιλείας. Όταν μίλησα με τον Στάφορντ Τζόρνταν, του ανέφερα τυχαία ότι όταν ήμουν παιδί έμενα στο σπίτι το οποίο κάποτε βρισκόταν πίσω από την Αίθουσα Βασιλείας. Με κοίταξε προσεκτικά. «Σε θυμάμαι!» αναφώνησε. «Ήσουν ένα κατάξανθο κοριτσάκι τόσο περίπου [έδειξε με το χέρι του]. Καλύπταμε αυτόν τον τομέα όταν ο σύντροφός μου άρχισε συζήτηση με τον πατέρα σου. Εγώ προσπαθούσα να σε απασχολώ με το να σου μιλάω για τον Παράδεισο».

Έμεινα άναυδη. Η φωνή μου πνιγόταν από τη συγκίνηση καθώς του έλεγα σχετικά με την έρευνα που έκανα για να βρω την αλήθεια της Αγίας Γραφής. «Όταν ήμουν νήπιο, φύτεψες τους σπόρους της αλήθειας στην καρδούλα μου!» είπα. Έπειτα μου είπε ότι κάποιος συγγενής του παππού μου, ο Στίβεν Ντίνγκους, ήταν πιστός Μάρτυρας. Η οικογένεια δεν είχε ποτέ μιλήσει για αυτόν, επειδή ήταν πολύ εναντιούμενοι. «Αυτός θα ήταν πραγματικά περήφανος για εσένα!» είπε ο αδελφός Τζόρνταν.

Καθώς αναλογίζομαι τα χρόνια που βρίσκομαι στην οργάνωση του Ιεχωβά, είμαι πράγματι ευγνώμων για την αγάπη και την καλοσύνη που μου έδειξαν. Ναι, υπάρχουν ακόμη φορές στην Αίθουσα Βασιλείας που το να βλέπω οικογένειες να υπηρετούν τον Ιεχωβά μαζί με κάνει να νιώθω λίγο λυπημένη, επειδή συχνά είμαι εκεί μόνη. Αλλά γρήγορα θυμάμαι ότι ο Ιεχωβά είναι μαζί μου. Πάντοτε με πρόσεχε, και όταν η καρδιά μου ήταν σε θέση να δεχτεί την αλήθεια η οποία είχε ειπωθεί στα αφτιά ενός μικρού παιδιού πριν από τόσο πολλά χρόνια, εκείνος επέτρεψε να βλαστήσει και να ανθήσει.

«Σε ευχαριστώ, αδελφέ Τζόρνταν», είπα, «που διέθεσες χρόνο να μιλήσεις για τον Παράδεισο σε ένα ζωηρό κοριτσάκι!»—Όπως το αφηγήθηκε η Λουίζ Λόσον.

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Με τον Στάφορντ Τζόρνταν όταν τον συνάντησα πάλι το 1990