Από τους Αναγνώστες Μας
Παροχή Φροντίδας—Αντιμετώπιση των Δυσκολιών Αυτή η θαυμάσια σειρά των άρθρων (8 Φεβρουαρίου 1997) με ενθάρρυνε πολύ. Είμαι 17 ετών, και φροντίζω τον παππού μου που έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο και τη μητέρα μου η οποία έπαθε νευρικό κλονισμό. Ηρέμησα όταν διάβασα ότι είναι φυσιολογικό να αναστατώνεται κάποιος με τους ασθενείς μερικές φορές και να αναρωτιέται: “Γιατί συνέβη αυτό σε εμένα;” Εκτίμησα επίσης το άρθρο που αναφερόταν στην πρακτική βοήθεια η οποία μπορεί να δοθεί σε εκείνον που παρέχει φροντίδα.
Π. Τ., Ιταλία
Η περιγραφή σας για τα αισθήματα των ανθρώπων οι οποίοι φροντίζουν άρρωστα αγαπημένα πρόσωπα ήταν ακριβής και γεμάτη κατανόηση. Ευχαριστώ τον Ιεχωβά που σας υποκίνησε να γράψετε αυτά τα όμορφα άρθρα. Είμαι βέβαιη ότι θα βοηθήσουν όλους εμάς που βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση να το πάρουμε απόφαση και να συνεχίσουμε να υπηρετούμε τον Ιεχωβά με χαρά και ζήλο.
Μπ. Β., Τσεχία
Πρόσφατα πήρα διαζύγιο, είμαι μητέρα δύο εφήβων, και ο γιος μου πάσχει από βαριάς μορφής Διαταραχή Ελαττωματικής Προσοχής με Υπερκινητικότητα (ADHD). Η ένταση που συνδέεται με αυτό το φορτίο είναι τρομερή. Με τα πρόσφατα άρθρα για την παροχή φροντίδας, μπόρεσα να καταλάβω τα αισθήματα αμηχανίας, θυμού, κατάθλιψης και απόγνωσης που έχω. Κάτι θετικό σε όλα αυτά είναι ότι μερικοί μεγαλύτεροι σε ηλικία αδελφοί στην εκκλησία έχουν πάρει το γιο μου υπό την προστασία τους. Τι χαρά που νιώθω όταν βλέπω την αγάπη να εκφράζεται με έργα!
Κ. Κ., Ηνωμένες Πολιτείες
Ο σύζυγός μου υποφέρει από άνοια και εξαρτάται από τη φροντίδα μου. Φοβόμουν ότι δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω. Η Τζίνι, η οποία αναφέρεται στα άρθρα, μου έδωσε θάρρος όταν συμβούλεψε: «Πολλές φορές ο φόβος τού τι μπορεί να συμβεί είναι χειρότερος από την πραγματικότητα».
Α. Π., Σλοβακία
Κάποτε φρόντιζα κάποιο άτομο και ένιωσα πολλά από τα αισθήματα που περιγράφονται στα άρθρα. Πολλές φορές δεν μπορούσα να μιλήσω σε άλλους για την απογοήτευση και την ενοχή που ένιωθα. Αυτά τα άρθρα με βοήθησαν να συζητώ τα αισθήματά μου.
Φ. Φ., Νιγηρία
Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα δημοσιεύονταν τέτοια ειδικά άρθρα. Η μητέρα μου είναι κατάκοιτη από το 1989. Επειδή είμαι ο μοναδικός της γιος, και δεν έχω αδέλφια ούτε πατέρα, έπρεπε να αναλάβω την ευθύνη της φροντίδας της. Συμφωνώ με την τελευταία παράγραφο της σειράς—ότι ο Ιεχωβά και ο Γιος του, ο Ιησούς Χριστός, παρέχουν φροντίδα με τον πιο συμπονετικό τρόπο. Σε πολλές περιπτώσεις όταν η κατάσταση γινόταν απελπιστική και νόμιζα ότι δεν θα μπορούσα να αντέξω, στρεφόμουν στον Ιεχωβά με προσευχή και τον παρακαλούσα να με βοηθήσει. Απλώς και μόνο το γεγονός ότι ήξερα πως με άκουγε με έκανε να νιώθω ότι αποκτούσα ξανά δύναμη.
Μ. Α. Μ., Περού
Ο σύζυγός μου είναι άρρωστος, και έχω αντιμετωπίσει σχεδόν όλα αυτά που αναφέρθηκαν στο περιοδικό. Θυμάμαι πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες αδελφοί και αδελφές ρωτούσαν για το σύζυγό μου. Μερικές φορές ένιωθα ενοχλημένη και αναρωτιόμουν: “Γιατί ρωτούν πάντοτε για αυτόν; Γιατί δεν ρωτούν για εμένα;” Τώρα καταλαβαίνω ότι αυτά τα αισθήματα είναι εντελώς φυσιολογικά.
Μ. Α. Ι. Ι., Ισπανία
Διαταραχές της Μάθησης Είμαι μητέρα ενός δεκάχρονου αγοριού που πάσχει από βαριάς μορφής ADHD. Έχω τη χαρά να σας πω ότι, από τότε που δημοσιεύτηκε η σειρά «Βοήθεια για Παιδιά με Διαταραχές της Μάθησης» (22 Φεβρουαρίου 1997), πολλοί αδελφοί μού έχουν πει ότι, μολονότι είχαν προσπαθήσει να καταλάβουν τη διαταραχή και να με βοηθήσουν, δεν είχαν ποτέ καταλάβει πλήρως πώς νιώθαμε ο γιος μου και εγώ. Οι περισσότεροι είπαν ότι τώρα θα ήταν ακόμη πιο πρόθυμοι να βοηθήσουν. Κάποια αδελφή στην εκκλησία διέθεσε χρόνο για να ανασκοπήσει το άρθρο με το γιο μου και να τον ενθαρρύνει. Ο γιος μου αργότερα με πλησίασε και ζήτησε να διαβάσουμε ξανά το περιοδικό.
Λ. Α. Ντ., Ηνωμένες Πολιτείες