Από Ήρωας Πολέμου Στρατιώτης του Χριστού

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΛΟΥΙ ΛΟΛΙΟ

Στις 16 Αυγούστου 1944 ήμουν στο πλευρό των Συμμαχικών δυνάμεων που αποβιβάστηκαν στα παράλια της νότιας Γαλλίας, στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Έπειτα από μια εβδομάδα συγκρούσεων στην ακτή της Μεσογείου, η ίλη των αρμάτων μάχης στην οποία ανήκε και το δικό μου άρμα μπήκε στο λιμάνι της Μασσαλίας και προχώρησε ανοίγοντας δρόμο προς το λόφο στον οποίο ήταν χτισμένη η Βασιλική της Νοτρ-Νταμ-ντε-λα-Γκαρντ. Η αποστολή μας ήταν να καταλάβουμε τα γερμανικά οχυρώματα που υπήρχαν εκεί.

Η ΜΑΧΗ ήταν σκληρή. Ένα από τα άρματα μάχης της ομάδας μου χτυπήθηκε και τρεις από τους συντρόφους μου που επέβαιναν σε αυτό σκοτώθηκαν. Έπειτα, κάποια νάρκη έκοψε μια από τις ερπύστριες του δικού μου άρματος και το ακινητοποίησε. Εφόσον ήμασταν αποφασισμένοι να μην υποχωρήσουμε, συνεχίσαμε να πολεμάμε επί αρκετές ώρες.

Κρατώντας με το ένα χέρι το πολυβόλο και με το άλλο τη γαλλική σημαία, επωφελήθηκα από μια παροδική ανάπαυλα της μάχης και προχώρησα προς τα εμπρός πεζός μαζί με κάποιον πολεμιστή του στρατού των Ελεύθερων Γάλλων. Εξαντλημένος και μουντζουρωμένος από την πυρίτιδα, έστησα τη γαλλική σημαία στην είσοδο της βασιλικής.

Η Απελευθέρωση

Τις επόμενες εβδομάδες προελάσαμε προς τα βόρεια καταδιώκοντας τα γερμανικά στρατεύματα που οπισθοχωρούσαν. Οι ελεύθεροι σκοπευτές καθώς και τα συρματόσχοινα που ήταν τοποθετημένα κατά πλάτος των δρόμων στο ύψος όρθιου ανθρώπου μάς ανάγκαζαν να προχωράμε με κλειστές τις θυρίδες των αρμάτων μας.

Τον Οκτώβριο το απόσπασμά μας έφτασε στο Ραμονσά, μια μικρή πόλη που βρίσκεται στα Βόσγια Όρη, στη βορειοανατολική Γαλλία. Η πόλη φαινόταν εγκαταλειμμένη. Καθώς στεκόμουν στον πυργίσκο του άρματός μου και παρατηρούσα την περιοχή, ξαφνικά μια ρουκέτα που εκτοξεύτηκε από κάποιο παράθυρο μπήκε στο άρμα, εξερράγη και σκοτώθηκαν ακαριαία τρεις από τους άντρες μου. Εγώ και ένας άλλος στρατιώτης τραυματιστήκαμε σοβαρά, και το άρμα ακινητοποιήθηκε. Παρά το ότι είχαν μπει στο πόδι μου 17 θραύσματα από την έκρηξη της ρουκέτας, ανέλαβα να οδηγήσω το άρμα ενώ κάποιο άλλο μάς ρυμουλκούσε.

Για αυτό το επεισόδιο έλαβα εύφημη μνεία. Ύστερα από λίγες ημέρες, όταν ο στρατηγός ντε Λατρ ντε Τασινί, διοικητής της 1ης Γαλλικής Στρατιάς, με παρασημοφόρησε για τη δράση μου στη Μασσαλία, μου είπε: «Θα ξαναϊδωθούμε σύντομα».

Προτού περάσει πολύς καιρός, διορίστηκα προσωπικός ακόλουθος του στρατηγού. Αργότερα, τον συνόδευσα στο Βερολίνο, όπου εκπροσώπησε τη Γαλλία στην υπογραφή της συνθηκολόγησης της Γερμανίας στις 8 Μαΐου 1945. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια, υπηρέτησα υπό τις διαταγές του.

Πώς, όμως, αναμείχθηκα τόσο πολύ σε σημαντικά γεγονότα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου;

Εκπαιδεύτηκα στη Θρησκεία και στον Πόλεμο

Ανατράφηκα ως ευλαβής Ρωμαιοκαθολικός και η επιθυμία μου ήταν να υπηρετήσω τον Θεό και την πατρίδα. Στις 29 Αυγούστου 1939, λίγες μόλις ημέρες πριν μπει η Γαλλία στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατατάχθηκα στο τεθωρακισμένο ιππικό. Ήμουν μόνο 18 χρονών. Αφού εκπαιδεύτηκα επί πέντε μήνες στη Στρατιωτική Ακαδημία του Παρισιού, στάλθηκα ως νεαρός υπαξιωματικός στο ανατολικό μέτωπο της Γαλλίας.

Η περίοδος εκείνη ήταν γνωστή ως ψευτοπόλεμος, και ονομαζόταν έτσι επειδή το μόνο που κάναμε ήταν να περιμένουμε τα γερμανικά στρατεύματα που ήταν απασχολημένα σε άλλα μέτωπα. Κατόπιν, όταν τελικά επιτέθηκαν οι Γερμανοί, πιάστηκα αιχμάλωτος τον Ιούνιο του 1940. Ύστερα από δύο μήνες δραπέτευσα, και τελικά κατάφερα να καταταχθώ στις γαλλικές δυνάμεις της Βόρειας Αφρικής.

Στην εκστρατεία που κάναμε στην Τυνησία κατά των γερμανικών στρατευμάτων που βρίσκονταν υπό τις διαταγές του στρατηγού Έρβιν Ρόμελ, της Αλεπούς της Ερήμου, έπαθα εγκαύματα στο 70 τοις εκατό και πλέον του σώματός μου και ήμουν σε κώμα επί εννιά ημέρες. Έμεινα τρεις μήνες σε ένα νοσοκομείο του Σίντι-μπελ-Αμπές, στη βορειοδυτική Αλγερία, όπου βρισκόταν η έδρα της Γαλλικής Λεγεώνας των Ξένων. Ενώ ήμουν στη Βόρεια Αφρική, παρασημοφορήθηκα με το Κρουά ντε Γκερ, τον Πολεμικό Σταυρό.

Οι Καθολικοί στρατιωτικοί ιερείς μάς πρότρεπαν να εκτελούμε το «Χριστιανικό» μας καθήκον. Ακολουθώντας τις προτροπές τους, ήμουν έτοιμος να θυσιάσω τη ζωή μου για τη Γαλλία. Όποτε μπορούσα, κοινωνούσα πριν από τη μάχη. Και όταν βρισκόμουν στην καρδιά της μάχης, προσευχόμουν στον Θεό και στην Παρθένο Μαρία.

Σεβόμουν τους στρατιώτες του εχθρού, πολλοί από τους οποίους ήταν και οι ίδιοι ευσεβείς Ρωμαιοκαθολικοί. Μερικοί φορούσαν μια ζώνη, στην αγκράφα της οποίας ήταν γραμμένα τα λόγια Γκοτ μιτ ουνς (Ο Θεός είναι μαζί μας). Δεν είναι άραγε παράξενο να πιστεύει κανείς ότι ο Θεός απαντάει στις προσευχές στρατιωτών που μάχονται σε αντίθετες παρατάξεις ενώ έχουν την ίδια θρησκεία;

Μεταπολεμικές Αλλαγές

Μετά τον πόλεμο, στις 10 Απριλίου 1947, παντρεύτηκα τη Ρεν, μια κοπέλα από τη γενέτειρα του στρατηγού ντε Λατρ ντε Τασινί, το Μουαγιερό-α-Παρά της Βαντέ. Ο στρατηγός ήταν μάρτυράς μου στο γάμο. Όταν πέθανε, τον Ιανουάριο του 1952, κράτησα τη σημαία του στην κηδεία του, η οποία έγινε δημοσία δαπάνη.

Αργότερα, μια Κυριακή πρωί προς το τέλος του 1952, καθώς η σύζυγός μου και εγώ ετοιμαζόμασταν να πάμε στη Θεία Λειτουργία μαζί με τη μικρή μας κόρη, χτύπησαν το κουδούνι μας δύο Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τα όσα μας είπαν σχετικά με την Αγία Γραφή κίνησαν το ενδιαφέρον μας. Μολονότι η σύζυγός μου και εγώ ήμασταν πολύ θρησκευόμενοι, δεν γνωρίζαμε πολλά πράγματα για την Αγία Γραφή, επειδή η εκκλησία αποθάρρυνε την ανάγνωσή της. Ο Μάρτυρας που προσφέρθηκε να μελετήσει την Αγία Γραφή μαζί μας ήταν ο Λεοπόλ Ζοντέ, ο οποίος ήταν τότε επίσκοπος του γραφείου τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γαλλία. Με τη Γραφική μας μελέτη, μπόρεσα επιτέλους να βρω τις απαντήσεις σε ερωτήματα που με απασχολούσαν από την παιδική μου ηλικία.

Παραδείγματος χάρη, προβληματιζόμουν ανέκαθεν με το «Πάτερ Ημών», ή αλλιώς την Κυριακή Προσευχή. Ως Καθολικός, πίστευα ότι όλοι οι καλοί άνθρωποι πηγαίνουν στον ουρανό όταν πεθαίνουν, γι’ αυτό και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί προσευχόμαστε στον Θεό: «Ας γίνει το θέλημά σου . . . πάνω στη γη». (Ματθαίος 6:9, 10· τα πλάγια γράμματα δικά μας.) Οι ιερείς με τους οποίους είχα συζητήσει είτε απέφευγαν την ερώτηση που τους έκανα σχετικά με αυτό είτε έλεγαν ότι αυτή η προσευχή θα απαντηθεί όταν όλοι γίνουν Ρωμαιοκαθολικοί. Αλλά δεν με ικανοποιούσε αυτή η απάντηση.

Ούτε μπορούσαν οι ιερείς να μου δώσουν ικανοποιητικές απαντήσεις στα ερωτήματά μου σχετικά με την Τριάδα. Αυτή η Καθολική διδασκαλία λέει, σύμφωνα με τα λόγια ενός εκκλησιαστικού συμβόλου πίστης, ότι “ο Πατέρας είναι Θεός, ο Γιος είναι Θεός και το Άγιο Πνεύμα είναι Θεός και εντούτοις δεν υπάρχουν τρεις Θεοί αλλά ένας Θεός”. Επομένως, η ανακάλυψη της ξεκάθαρης διδασκαλίας της Αγίας Γραφής όσον αφορά το ότι ο Ιησούς είναι ο Γιος του Θεού και όχι ο ίδιος ο Παντοδύναμος Θεός αποτέλεσε σημαντική πηγή χαράς για τη σύζυγό μου και εμένα.—Μάρκος 12:30, 32· Λουκάς 22:42· Ιωάννης 14:28· Πράξεις 2:32· 1 Κορινθίους 11:3.

Νιώσαμε και οι δυο μας ότι τα μάτια μας ανοίγονταν για πρώτη φορά και ότι είχαμε βρει ένα ανεκτίμητο μαργαριτάρι για το οποίο άξιζε οποιαδήποτε θυσία. (Ματθαίος 13:46) Συνειδητοποιήσαμε ότι θα έπρεπε να κάνουμε κάποια επιλογή για να αποκτήσουμε αυτόν το θησαυρό. Σύντομα υιοθετήσαμε μια άποψη παρόμοια με εκείνη του αποστόλου Παύλου, ο οποίος είπε ότι θεωρούσε “τα πάντα ζημιά για χάρη της υπερέχουσας αξίας της γνώσης του Χριστού Ιησού”. Γι’ αυτό, κάναμε προσαρμογές στη ζωή μας προκειμένου να υπηρετήσουμε τον Θεό.—Φιλιππησίους 3:8.

Λαβαίνω τη Στάση Μου

Τον Απρίλιο του 1953, λίγους μόνο μήνες αφότου είχαμε αρχίσει να μελετούμε την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες, έλαβα την εντολή να συμμετάσχω στο γαλλικό εκστρατευτικό σώμα που πήγαινε να πολεμήσει στην Ινδοκίνα. Εκείνον τον καιρό, υπηρετούσα ως υπασπιστής του διοικητή στη Γερουσία στο Παρίσι. Εφόσον είχα ήδη κατανοήσει τη Γραφική αρχή της ουδετερότητας, αντιλήφθηκα ότι έπρεπε να πάρω μια απόφαση. (Ιωάννης 17:16) Πληροφόρησα τους ανωτέρους μου ότι αρνιόμουν να υπακούσω στην εντολή να πολεμήσω στην Ινδοκίνα και τους ανέφερα ότι επιθυμούσα να μη συμμετάσχω ξανά στον πόλεμο.—Ησαΐας 2:4.

«Καταλαβαίνεις ότι πρόκειται να στιγματιστείς και ότι όλες οι πόρτες θα είναι κλειστές για εσένα;» με ρώτησαν οι ανώτεροί μου. Από εκείνη τη στιγμή τέθηκα, όπως θα λέγαμε, στο περιθώριο. Αλλά αυτό αποτέλεσε προστασία, επειδή δεν με καλούσαν πια σε στρατιωτικές ασκήσεις. Πολλά μέλη της οικογένειάς μου καθώς και πολλοί φίλοι μου δεν καταλάβαιναν πώς μπορούσα να αρνηθώ μια θέση την οποία εκείνοι θεωρούσαν προνομιούχα στην κοινωνία.

Λόγω του στρατιωτικού μου υπομνήματος, είχα προνομιακή μεταχείριση από τις αρχές, οι οποίες με σέβονταν παρά τις πεποιθήσεις μου. Τα επόμενα δύο χρόνια, μου δόθηκε μια παρατεταμένη άδεια για λόγους υγείας και δεν χρειάστηκε να ασχοληθώ ξανά με κανένα από τα καθήκοντά μου. Στο μεταξύ, παρακολουθούσα μαζί με τη σύζυγό μου τις συναθροίσεις στην τοπική εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά και είχαμε φτάσει στο σημείο να μεταδίδουμε τις καινούριες μας πεποιθήσεις σε άλλους.

Επιτέλους—Στρατιώτης του Χριστού!

Τελικά, στις αρχές του 1955, απαλλάχτηκα από οποιαδήποτε στρατιωτική υποχρέωση. Ύστερα από δεκαπέντε ημέρες, στις 12 Μαρτίου, η σύζυγός μου και εγώ συμβολίσαμε την αφιέρωσή μας στον Ιεχωβά Θεό με βάφτισμα, σε μια συνέλευση στις Βερσαλίες. Εφόσον η επαγγελματική μου κατάσταση είχε αλλάξει, έπρεπε να βρω άλλη εργασία προκειμένου να φροντίζω για τις ανάγκες της οικογένειάς μου. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια, εργάστηκα ως θυρωρός στην Αλ (την κεντρική αγορά) του Παρισιού. Αν και δεν ήταν εύκολο να κάνω αυτή την προσαρμογή, ο Ιεχωβά ευλόγησε τις προσπάθειές μου.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, η σύζυγός μου και εγώ μπορέσαμε να βοηθήσουμε πολλούς ανθρώπους να δεχτούν το άγγελμα της Αγίας Γραφής. Είχα την ευκαιρία να εξηγήσω τη Χριστιανική στάση όσον αφορά το ζήτημα της ουδετερότητας σε διάφορες στρατιωτικές και πολιτικές αρχές. Η προηγούμενη σταδιοδρομία μου ως στρατιώτη αποδείχτηκε πολλές φορές χρήσιμη στην καταπολέμηση της προκατάληψης που είχαν πολλά άτομα σχετικά με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μου έδωσε την ευκαιρία να εξηγήσω την ουδέτερη στάση που διακρατούμε ως Χριστιανοί στους πολέμους των εθνών, δείχνοντας ότι την ίδια αυτή στάση διακρατούσαν και οι πρώτοι ακόλουθοι του Χριστού. Παραδείγματος χάρη, ο καθηγητής Σ. Τζ. Καντού έγραψε στο βιβλίο του Η Πρώτη Εκκλησία και ο Κόσμος (The Early Church and the World): «Τουλάχιστον μέχρι τη βασιλεία του Μάρκου Αυρήλιου [161-180 Κ.Χ.], κανένας Χριστιανός δεν γινόταν στρατιώτης μετά το βάφτισμά του».

Μια από τις δυσκολότερες δοκιμασίες που αντιμετώπισα ήταν ο θάνατος της συζύγου μου το 1977. Πέθανε ύστερα από ασθένεια ενός χρόνου, ενώ μέχρι την ώρα του θανάτου της μιλούσε με θάρρος για την πίστη της. Η θαυμάσια ελπίδα της ανάστασης με στήριξε. (Ιωάννης 5:28, 29) Ένα επιπλέον βοήθημα για να υπερνικήσω τη λύπη μου ήταν το ότι ανέλαβα την υπηρεσία τακτικού σκαπανέα, όπως ονομάζονται οι ολοχρόνιοι διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Το έκανα αυτό το 1982, όταν πήρα σύνταξη από την κοσμική μου εργασία. Πόσο χάρηκα όταν αργότερα, το 1988, υπηρέτησα ως εκπαιδευτής στη σχολή που διδάσκει τους σκαπανείς!

Από τότε που πέθανε η σύζυγός μου, χρειάστηκε κατά καιρούς να τα βγάλω πέρα με περιόδους κατάθλιψης. Αλλά κάποιοι στενοί μου φίλοι, που είναι ισχυροί πνευματικά, με βοήθησαν να σταθώ και πάλι στα πόδια μου. Σε όλες αυτές τις δοκιμασίες, αισθανόμουν πάντοτε τη δύναμη και τη στοργική καλοσύνη του Ιεχωβά, ο οποίος φροντίζει όλους όσους εμπιστεύονται σε αυτόν. (Ψαλμός 18:2) Πιστεύω επίσης ότι οι δοκιμασίες που περνάμε μας βοηθούν να εκπαιδευτούμε προκειμένου να συνεχίσουμε τον πνευματικό μας πόλεμο. (1 Πέτρου 1:6, 7) Ως πρεσβύτερος, μπόρεσα και εγώ με τη σειρά μου να βοηθήσω άλλους που υπέφεραν από κατάθλιψη.—1 Θεσσαλονικείς 5:14.

Όταν ήμουν παιδί, ονειρευόμουν να γίνω στρατιώτης, και από μια άποψη παρέμεινα στρατιώτης μέχρι τώρα. Άφησα τον ένα στρατό για να καταταχθώ στον άλλον και να γίνω «στρατιώτης του Χριστού Ιησού». (2 Τιμόθεο 2:3) Σήμερα, παρά το ότι δεν έχω καλή υγεία, αγωνίζομαι όσο καλύτερα μπορώ να συνεχίσω τη μάχη ως στρατιώτης του Χριστού στον «καλό πόλεμο» που θα οδηγήσει τελικά στη νίκη, προς τιμή και δόξα του Θεού μας, του Ιεχωβά.—1 Τιμόθεο 1:18.

Ο Λουί Λολιό πέθανε την 1η Μαρτίου 1998, καθώς ετοιμαζόταν αυτό το άρθρο για δημοσίευση.

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Ο γάμος μας, στον οποίο παρευρέθηκε ο στρατηγός ντε Λατρ ντε Τασινί

[Εικόνα στη σελίδα 15]

LO Λουί Λολιό και η σύζυγός του Ρεν το 1976