Κυνηγοί Έντονων Συγκινήσεων​—Γιατί Αυτή η Ολέθρια Γοητεία;

ΣΤΗΝ αρχαία ρωμαϊκή αρένα, το συνεπαρμένο πλήθος​—50.000 άτομα—​αδημονούσε. Ημέρα με την ημέρα η προσμονή τους μεγάλωνε καθώς παντού διαφημιζόταν ότι οι επικείμενοι αγώνες θα πρόσφεραν «θέαμα και έντονες συγκινήσεις τις οποίες δεν έπρεπε να χάσει κανείς».

Μολονότι τα τοπικά θέατρα προσέλκυαν ακόμη τα πλήθη με ταχυδακτυλουργικά νούμερα, παντομίμες, γελωτοποιούς και κωμωδίες, οι εκδηλώσεις στην αρένα ήταν πολύ διαφορετικές. Οι θεατές σύντομα θα ξεχνούσαν τα άβολα σκληρά καθίσματα και τις ανησυχίες της ημέρας καθώς θα παρακολουθούσαν ένα συναρπαστικό θέαμα γεμάτο έντονες συγκινήσεις.

Εμφανίστηκαν οι τραγουδιστές και έπειτα ο ιερέας με την επίσημη περιβολή του. Στη συνέχεια βγήκαν οι φορείς θυμιάματος, οι οποίοι προηγούνταν μιας ακολουθίας ειδώλων που απεικόνιζαν θεούς και θεές και μεταφέρονταν σηκωμένα ψηλά για να τα βλέπουν όλοι. Με αυτόν τον τρόπο φαινόταν ότι οι εκδηλώσεις είχαν θεϊκή ευλογία.

Σφαγή Ζώων

Τώρα, είχε φτάσει η ώρα για να αρχίσουν οι μεγάλες ψυχαγωγικές εκδηλώσεις. Αρχικά, στρουθοκάμηλοι και καμηλοπαρδάλεις​—ζώα τα οποία λίγοι θεατές είχαν δει ποτέ—​αφέθηκαν ελεύθερες στην αρένα χωρίς να μπορούν να διαφύγουν. Πολλοί επιδέξιοι τοξότες με τόξα και βέλη σκότωσαν τα αβοήθητα ζώα, μέχρι και το τελευταίο, προς τέρψη των θεατών που διψούσαν για έντονες συγκινήσεις.

Έπειτα, το πλήθος που επευφημούσε παρακολούθησε μια μάχη ζωής και θανάτου ανάμεσα σε δύο τεράστιους ελέφαντες στων οποίων τους χαυλιόδοντες είχαν προσαρμοστεί μακριά, αιχμηρά σιδερένια καρφιά. Ακούγεται ένα βροντερό χειροκρότημα όταν το ένα δυνατό ζώο καταρρέει στην αιματοβαμμένη άμμο πληγωμένο θανάσιμα. Αυτή η σκηνή ανοίγει απλώς την όρεξη των θεατών για την κύρια εκδήλωση που θα αρχίσει σε λίγα μόνο λεπτά.

Η Κύρια Εκδήλωση

Μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα, το πλήθος που αναζητάει έντονες συγκινήσεις σηκώνεται όρθιο καθώς εμφανίζονται στην αρένα οι μονομάχοι. Μερικοί είναι οπλισμένοι με σπαθιά, ασπίδες και μεταλλικές περικεφαλαίες ή με στιλέτα ενώ άλλοι έχουν λίγα όπλα και είναι ελαφριά ντυμένοι. Μάχονται σώμα με σώμα, συνήθως μέχρι το θάνατο του ενός ή και των δύο ενώ οι θεατές επευφημούν. Γραπτές πηγές αποκαλύπτουν ότι σε μια σειρά αγώνων θανατώθηκαν 5.000 ζώα μέσα σε 100 ημέρες. Σε κάποιους άλλους αγώνες σφαγιάστηκαν 10.000 μονομάχοι. Ωστόσο, το κοινό κραύγαζε ζητώντας περισσότερες σφαγές.

Εγκληματίες και αιχμάλωτοι πολέμου τροφοδοτούσαν διαρκώς το δυναμικό των αντρών που χρησιμοποιούνταν για τα αγωνίσματα. Εντούτοις, όπως αναφέρει κάποια πηγή, «αυτοί δεν πρέπει να συγχέονται με την ομάδα των επιδέξιων μονομάχων οι οποίοι μάχονταν ένοπλοι, κέρδιζαν αξιοσημείωτα χρηματικά ποσά και δεν εξέτιαν ισόβιες καταδίκες». Σε μερικά μέρη οι μονομάχοι παρακολουθούσαν ειδικές σχολές όπου διδάσκονταν την τέχνη της μάχης σώμα με σώμα. Με την αδρεναλίνη τους ανεβασμένη στα ύψη, τους συνέπαιρνε η έντονη συγκίνηση και η ολέθρια γοητεία του αγωνίσματος. Η μεγάλη επιθυμία για άλλη μία μάχη αποτελούσε κυρίαρχο πάθος. «Ο μονομάχος που ολοκλήρωνε μια σταδιοδρομία πενήντα μαχών προτού αποσυρθεί θεωρούνταν πολύ πετυχημένος», καταλήγει κάποια πηγή.

Ταυρομαχίες

Σήμερα ο κόσμος έχει εισέλθει σε μια νέα χιλιετία. Αλλά είναι φανερό ότι τα πάθη πολλών ανθρώπων οι οποίοι σαγηνεύονται από ριψοκίνδυνα αθλήματα, ιδιαίτερα αυτά που αψηφούν το θάνατο, δεν έχουν καταλαγιάσει και πολύ. Λόγου χάρη, οι ταυρομαχίες είναι δημοφιλείς εκδηλώσεις στη Νότια Αμερική και στο Μεξικό επί αιώνες. Στη Λατινική Αμερική, στην Πορτογαλία και στην Ισπανία οι ταυρομαχίες ακμάζουν σήμερα.

Αναφέρεται ότι υπάρχουν 200 περίπου αρένες στο Μεξικό και πάνω από 400 στην Ισπανία. Μία αρένα στο Μεξικό χωράει 50.000 ανθρώπους. Πολλές από αυτές τις αρένες γεμίζουν ασφυκτικά από κόσμο ο οποίος έρχεται να παρακολουθήσει ανθρώπους που δοκιμάζουν την ανδρεία τους απέναντι σε επιτιθέμενους ταύρους. Οποιαδήποτε ένδειξη δειλίας από μέρους του ταυρομάχου επιφέρει τη δυσαρέσκεια και την αποδοκιμασία του πλήθους.

Τώρα έχουν γίνει ματαδόρ και γυναίκες, οι οποίες κερδίζουν εκατομμύρια ευρώ σκοτώνοντας ταύρους. Μια ματαδόρ σε συνέντευξή της στην τηλεόραση δήλωσε ότι τίποτε δεν μπορούσε να ικανοποιήσει το πάθος της για έντονες συγκινήσεις όσο το να βρίσκεται μέσα στην αρένα μαζί με ένα επιτιθέμενο ζώο, παρά τη διαρκή απειλή να τραυματιστεί θανάσιμα από τα κέρατα του ταύρου.

Η Ταυροδρομία

«Το πλήθος σχηματίζει τέσσερις σειρές στο Σίξτο, στην Κάγιε Εσταφέτα της Παμπλόνα, και επικρατεί μια μόνιμη βοή», ανέφερε κάποιο δημοσίευμα. «Ακούγονται συζητήσεις σε διάφορες γλώσσες​—βασκική, καστιλιανή, καταλανική, αγγλική». Τα πλήθη συγκεντρώνονται νωρίς για να παρακολουθήσουν το θέαμα. Οι ταύροι που έχουν ξεχωριστεί για τις ταυρομαχίες στεγάζονται σε μαντριά μόλις οχτακόσια μέτρα μακριά από την αρένα.

Κάθε πρωί στη διάρκεια των αγώνων, οι πόρτες των μαντριών ανοίγουν ορμητικά απελευθερώνοντας έξι ταύρους, καθώς και έναν αναπληρωματικό, οι οποίοι θα αγωνιστούν εκείνο το βράδυ. Στο δρόμο υπάρχουν κτίρια στη σειρά, και οδοφράγματα απαγορεύουν την είσοδο σε στενά. Έτσι, διαμορφώνεται ένα κατάλληλο πέρασμα για την ταυροδρομία προς την αρένα, η οποία θα διαρκέσει δύο λεπτά αν όλα πάνε καλά.

Πριν από χρόνια μερικοί, αψηφώντας το θανάσιμο κίνδυνο, αποφάσισαν να δοκιμάσουν αν μπορούν να ξεπεράσουν σε ταχύτητα τους ταύρους. Κάθε χρόνο ορισμένοι συνεχίζουν την προσπάθεια. Με τον καιρό η εκδήλωση πήρε διεθνή χαρακτήρα. Πολλοί έχουν τραυματιστεί σοβαρά από τους ταύρους και άλλοι κερατίστηκαν θανάσιμα. «Αν νομίζετε ότι μπορείτε να τους ξεπεράσετε», είπε ένας δρομέας, «κάνετε μεγάλο λάθος». Σε μια 20ετή περίοδο, σύμφωνα με τον Ερυθρό Σταυρό της Ισπανίας, σημειωνόταν «κατά μέσο όρο ένας τραυματισμός από κεράτισμα ταύρου κάθε ημέρα». Άλλοι 20 με 25 άνθρωποι λάβαιναν καθημερινά φροντίδα για τραύματα.

Γιατί αυτή η ολέθρια γοητεία; Κάποιος δρομέας απάντησε: «Εκείνα τα δευτερόλεπτα που βρίσκεσαι εκεί με τους ταύρους, παραβγαίνοντας μαζί τους, μυρίζοντας την οσμή τους, ακούγοντας το θόρυβο από τις οπλές τους και παρακολουθώντας τα κέρατά τους να ανεβοκατεβαίνουν λίγα εκατοστά μακριά σου​—αυτό κάνει το [τρέξιμο] πραγματική συγκίνηση». Οι δρομείς παρακινούνται από τα πλήθη που τους επευφημούν. Θα απογοητευτούν άραγε κάποιοι αν δεν δουν τον επιτιθέμενο ταύρο βάρους περίπου 700 κιλών να κερατίζει θανάσιμα ή να πετάει βίαια πάνω από την πλάτη του κάποιον δρομέα; Θα μπορούσε η αιματοχυσία να ασκεί σε μερικούς την ίδια γοητεία που ασκούσε και στο πλήθος των ρωμαϊκών αρένων;

Παιχνίδι με το Θάνατο

Έπειτα υπάρχουν εκείνοι που το πάθος τους είναι να παίζουν με το θάνατο με άλλους τρόπους. Υπάρχουν μοτοσικλετιστές κασκαντέρ οι οποίοι αψηφούν το θάνατο και τους σοβαρούς τραυματισμούς κάνοντας άλματα πάνω από 50 παρκαρισμένα αυτοκίνητα το ένα δίπλα στο άλλο ή πάνω από πολλά ψηλά λεωφορεία ή πάνω από ένα μεγάλο φαράγγι. Λέγεται ότι ένας τέτοιος κασκαντέρ είχε σπάσει 37 κόκαλα του σώματός του και βρισκόταν σε κώμα επί 30 ημέρες. Ο ίδιος είπε: «Τα σπασμένα κόκαλα ή χέρια δεν σημαίνουν πια τίποτα για εμένα. . . . Έκανα δώδεκα μεγάλες εγχειρήσεις ανοιχτής ανάταξης. Σε τέτοιες εγχειρήσεις σε ανοίγουν και σου τοποθετούν μια λάμα ή μια βίδα. Υποθέτω ότι μου έχουν τοποθετήσει περίπου τριάντα πέντε ή σαράντα βίδες, για να κρατάνε συνδεδεμένα τα κόκαλα. Συνέχεια μπαινοβγαίνω στα νοσοκομεία». Κάποια φορά που τραυματίστηκε σε μια άσκηση και δεν μπορούσε να κάνει το άλμα του πάνω από μερικά αυτοκίνητα, το πλήθος έδειξε την απογοήτευσή του με αποδοκιμασίες.

Πολλοί κυνηγοί έντονων συγκινήσεων λαβαίνουν μέρος σε επικίνδυνα αθλήματα στα οποία περιλαμβάνονται εγχειρήματα που αψηφούν το θάνατο, όπως αναρρίχηση στις πλευρές κάποιου ουρανοξύστη χωρίς εξοπλισμό ασφαλείας, κατάβαση από απότομα βουνά ύψους 6.000 μέτρων με χιονοσανίδα, άλμα μπάντζι από ψηλούς πύργους και γέφυρες, πτώση με αλεξίπτωτο από αεροπλάνο κατά την οποία ο αθλητής είναι δεμένος στην πλάτη ενός άλλου αθλητή ή αναρρίχηση απόκρημνων, καλυμμένων με πάγο βράχων μόνο με ένα ζευγάρι μικρές αξίνες στο χέρι. «Ξέρω ότι θα χάσω τρεις με τέσσερις φίλους το χρόνο», είπε με θλίψη μια ορειβάτισσα των πάγων. Αυτά είναι μόνο λίγα από τα εγχειρήματα που αψηφούν το θάνατο τα οποία έχουν γίνει δημοφιλή στον κόσμο των αθλημάτων. «Η πιθανότητα δυστυχήματος είναι αυτή που κάνει τα επικίνδυνα αθλήματα τόσο δελεαστικά», δήλωσε κάποιος συγγραφέας.

«Ακόμη και τα πιο επικίνδυνα από τα επικίνδυνα αθλήματα αυξάνουν κατακόρυφα τη δημοτικότητά τους», έγραψε το περιοδικό Νέα των ΗΠΑ & Παγκόσμιες Ειδήσεις (U.S.News & World Report). «Το σερφ στον αέρα, κατά το οποίο έμπειροι αλεξιπτωτιστές εκτελούν ακροβατικούς ελιγμούς και στροφές πάνω σε σανίδες από γραφίτη σε ελεύθερη πτώση από ύψος 4.000 μέτρων, δεν υπήρχε το 1990. Τώρα γοητεύει χιλιάδες οπαδούς. Ένα άθλημα δε γνωστό ως άλμα BASE (από τα αρχικά των λέξεων Buildings [κτίρια], Antennas [κεραίες], Spans [γέφυρες] και Earth [γη]), που καθιερώθηκε επίσημα το 1980, ελκύει τώρα εκατοντάδες άτομα, τα οποία πέφτουν με αλεξίπτωτο​—συνήθως παράνομα και τη νύχτα—​από συγκεκριμένα σημεία όπως πύργους ραδιοφωνικών σταθμών ή γέφυρες». Εξαιτίας αυτού του αθλήματος έχουν ήδη χαθεί δεκάδες ζωές. «Δεν υπάρχουν πολλοί τραυματισμοί στο άλμα BASE», είπε ένας πεπειραμένος άλτης. «Ή ζεις ή πεθαίνεις».

Χιλιάδες άνθρωποι γοητεύονται από την αναρρίχηση βράχων σε απόκρημνες πλαγιές βουνών όπου υπάρχουν μικρές μόνο σχισμές και εξογκώματα για να πιαστούν με τα δάχτυλά τους και να στηρίξουν τα πόδια τους. Ακόμη και διαφημίσεις στην τηλεόραση και στα περιοδικά που προωθούν από φορτηγά έως παυσίπονα για τον πονοκέφαλο δείχνουν αναρριχητές να κρέμονται επικίνδυνα από απόκρημνα ορεινά σημεία εκατοντάδες μέτρα στον αέρα, πιασμένοι μόνο από ένα λεπτό σκοινί. Αναφέρεται ότι το 1989 περίπου 50.000 άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες τολμούσαν να συμμετέχουν σε αυτό το άθλημα. Πιο πρόσφατα υπολογίζεται ότι μισό εκατομμύριο άνθρωποι ελκύονται από την ολέθρια γοητεία του. Σε όλο τον κόσμο οι αριθμοί αυξάνονται.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, «ένας αυξανόμενος αριθμός “μέσων” αγοριών και κοριτσιών χάνουν τη ζωή τους ή ακρωτηριάζονται συμμετέχοντας σε παράξενα καινούρια επικίνδυνα παιχνίδια», ανέφερε το περιοδικό Οικογενειακός Κύκλος (Family Circle). Ένα είδος σερφ, κατά το οποίο κάποιος αναρριχάται από το παράθυρο στην οροφή ενός αυτοκινήτου που τρέχει και στέκεται πάνω της ενώ εκείνο αναπτύσσει ταχύτητα ή στέκεται στην οροφή ενός κινούμενου ανελκυστήρα ή στην οροφή ενός τρένου του υπόγειου σιδηρόδρομου ενώ αυτό τρέχει, έχει κοστίσει τη ζωή νέων ανθρώπων.

Ακόμη και το επιβλητικό όρος Έβερεστ χρησιμοποιείται για τέτοιου είδους αθλήματα όσο ποτέ προηγουμένως. Αναρριχητές χωρίς επαρκή εκπαίδευση πληρώνουν ως και 65.000 δολάρια (περ. 71.000 ευρώ) για να οδηγηθούν στην κορυφή και στη συνέχεια να επιστρέψουν. Από το 1953 περισσότεροι από 700 αναρριχητές έχουν φτάσει στην κορυφή. Πολλοί δεν επέστρεψαν ποτέ. Μερικά από τα πτώματα βρίσκονται ακόμη εκεί πάνω. «Οι αναρριχητές ανταγωνίζονται τώρα να δημιουργήσουν ρεκόρ ως οι νεότεροι, οι γηραιότεροι, οι γρηγορότεροι που ανέβηκαν στο Έβερεστ», έγραψε κάποιος δημοσιογράφος. «Ανόμοια με οποιοδήποτε άλλο άθλημα», έγραψε ένας άλλος, «η ορειβασία αξιώνει να είναι αυτοί που συμμετέχουν διατεθειμένοι να πεθάνουν». Πρέπει άραγε κάποιος να αψηφά τη συμφορά για να αποδείξει ότι είναι θαρραλέος; «Θάρρος δεν δείχνει όποιος κάνει ανόητα πράγματα», προειδοποίησε κάποιος παλαίμαχος αναρριχητής. Ανάμεσα στα «ανόητα πράγματα», συγκαταλέγει «τις “περιπετειώδεις περιηγήσεις” στο όρος Έβερεστ από άπειρους αναρριχητές».

Και η κατάσταση εξελίσσεται με αυτόν τον τρόπο. Ο αριθμός και οι μορφές των ενασχολήσεων που αψηφούν το θάνατο και οι οποίες αποκτούν δημοτικότητα σε όλο τον κόσμο περιορίζονται μόνο από τη φαντασία εκείνων που επιθυμούν να δημιουργούν καινούριες ενασχολήσεις τέτοιου είδους. Κάποιος ψυχολόγος προβλέπει ότι τα επικίνδυνα αθλήματα, στα οποία οι συμμετέχοντες ζουν για λίγο στα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου, «θα γίνουν τα κυριότερα αθλήματα του 21ου αιώνα όσον αφορά την παρακολούθηση και τη συμμετοχή».

Γιατί το Κάνουν Αυτό;

Πολλοί δικαιολογούν τη συμμετοχή τους σε επικίνδυνα αθλήματα που αψηφούν το θάνατο ως απόδραση από την ανία. Νιώθοντας πλήξη από τη ρουτίνα της εργασίας, μερικοί έχουν αφήσει το επάγγελμά τους και έχουν επιδιώξει μια νέα σταδιοδρομία στον κόσμο των επικίνδυνων αθλημάτων. «Ξεκίνησα το άλμα μπάντζι σαν να ήταν ναρκωτικό, ένας τρόπος να κάνω μια νέα αρχή», είπε κάποιος. «Έκανα άλματα και ένιωθα ότι δεν είχα κανένα πρόβλημα». «Πρόκειται για πολύ έμπειρο αθλητή με 456 άλματα. Έχει πηδήξει από το Ελ Καπιτάν στο Γιοσέμιτι, από τη Γέφυρα Μπέι του Σαν Φρανσίσκο και από το ψηλότερο τελεφερίκ του κόσμου στη Γαλλία», ανέφερε ένα περιοδικό.

Κάποιος άλλος αθλητής που συμμετέχει σε επικίνδυνα αθλήματα δήλωσε: «Ο χρόνος σταματάει. Δεν σε απασχολεί τι συμβαίνει στον κόσμο». Ένας άλλος είπε: «Αυτό που εμείς κάνουμε για ευχαρίστηση [το οποίο για πολλούς συνεπάγεται οικονομικό όφελος], οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα το έκαναν ακόμη και αν τους έβαζες ένα όπλο στο κεφάλι». Το περιοδικό Νιούζγουικ (Newsweek) σχολίασε: «Όλοι αυτοί είναι αποφασισμένοι να ζήσουν έντονες συγκινήσεις».

Μερικοί ψυχολόγοι έχουν κάνει εκτεταμένη έρευνα σχετικά με την αναζήτηση έντονων συγκινήσεων. Κάποιος κατατάσσει τους κυνηγούς έντονων συγκινήσεων στις προσωπικότητες τύπου Τ. “Το γράμμα Τ είναι το αρχικό της αγγλικής λέξης “thrills” που σημαίνει έντονες συγκινήσεις​—την αγάπη για τον κίνδυνο, την αναζήτηση της διέγερσης, της έξαψης και της δράσης”. Ο ίδιος λέει: «Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που θέλουν να πιαστούν από κάτι σταθερό στη ζωή τους​—από κανόνες και παραδόσεις. Οι άνθρωποι Τύπου Τ δεν αναζητούν κάτι σταθερό. Δημιουργούν τη δική τους ζωή». Ισχυρίζεται ότι οι μελέτες έχουν αποκαλύψει πως οι προσωπικότητες τύπου Τ πέφτουν θύματα διπλάσιων τροχαίων δυστυχημάτων από ό,τι οι άλλοι. «Τα δυστυχήματα είναι η κύρια αιτία θανάτου μεταξύ των εφήβων, συνήθως επειδή αυτοί θέτουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο αναζητώντας έντονες συγκινήσεις».

Επιστήμονες και ψυχολόγοι παραδέχονται ότι δεν είναι φυσιολογικό για κανέναν να αναζητάει αθλήματα τα οποία έχουν μεγάλες πιθανότητες να προκαλέσουν θάνατο. Το γεγονός ότι πολλοί έχουν υποστεί σοβαρούς τραυματισμούς που έθεσαν σε κίνδυνο τη ζωή τους, μόνο και μόνο για να αναρρώσουν έπειτα από μακροχρόνια νοσηλεία σε νοσοκομεία και σε κέντρα αποκατάστασης και κατόπιν να συνεχίσουν τις επιδιώξεις που αψηφούν το θάνατο, δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά με την ικανότητα σκέψης τους. Ωστόσο, συχνά αυτά τα άτομα μπορεί να είναι πολύ ευφυή.

Οι ειδικοί δεν είναι βέβαιοι σχετικά με το τι υποκινεί τους κυνηγούς έντονων συγκινήσεων να θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή τους και την αρτιμέλειά τους. Οι απαντήσεις, όπως πιστεύουν, ίσως βρίσκονται στον εγκέφαλο. «Δεν μπορείς να σταματήσεις αυτή την αναζήτηση έντονων συγκινήσεων», λένε, «αλλά προσπαθείς να τους αποτρέψεις από το να εκτίθενται σε θανάσιμους κινδύνους. Στο κάτω κάτω δεν θέλεις να κινδυνέψουν και άλλοι άνθρωποι εξαιτίας τους».

Η Χριστιανική Άποψη

Οι Χριστιανοί θεωρούν τη ζωή πολύτιμο δώρο από τον Ιεχωβά Θεό. Όταν κάποιος θέτει σκόπιμα τη ζωή του σε κίνδυνο ενεργώντας έτσι χωρίς λόγο απλώς για να κάνει επίδειξη της τόλμης του​—του «ανδρισμού» του—​ή για να ενθουσιάσει το πλήθος ή για να ικανοποιήσει τη δική του ανάγκη να ζήσει ένα συναισθηματικό ξέσπασμα, ουσιαστικά καταφρονεί το θαυμάσιο δώρο της ζωής το οποίο μας έχει δώσει ο Θεός. Ο Ιησούς έδειξε βαθύ σεβασμό για τη ζωή του και δεν την έθεσε άσκοπα σε κίνδυνο. Αρνήθηκε να υποβάλει τον Θεό σε δοκιμή.​—Ματθαίος 4:5-7.

Παρόμοια, οι Χριστιανοί έχουν υποχρέωση να δείχνουν σεβασμό για τη ζωή. «Κάποτε αναρριχήθηκα σε έναν απότομο βράχο και δεν μπορούσα να πάω ούτε πίσω ούτε μπροστά», έγραψε κάποια Χριστιανή. «Μέχρι σήμερα με πιάνει ρίγος όταν σκέφτομαι πόσο κοντά έφτασα στο θάνατο. Με πόσο ανόητο τρόπο θα είχα χάσει τη ζωή μου!»

“Στο μέρος όπου μένω”, έγραψε μια Χριστιανή νεαρή, “τα παιδιά συμμετέχουν σε πολλά από αυτά τα αθλήματα έντονων συγκινήσεων. Συνεχώς προσπαθούν να με κάνουν να πάρω και εγώ μέρος. Στις ειδήσεις, όμως, βλέπω συχνά περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι πεθαίνουν ή τραυματίζονται σοβαρά από τα ίδια εκείνα υποτιθέμενα διασκεδαστικά αθλήματα για τα οποία μου μιλούν τα παιδιά. Καταλαβαίνω ότι θα ήταν άσοφο να θέσω σε κίνδυνο τη ζωή που μου έδωσε ο Ιεχωβά Θεός, μόνο και μόνο για μια σύντομη έντονη συγκίνηση”. Είθε να δείχνετε και εσείς την ίδια σωφροσύνη και καλή κρίση.

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 21]

© Reuters NewMedia Inc./CORBIS

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 24]

Steve Vidler/SuperStock