Το Ντύσιμο και η Εμφάνιση μού Ήταν Πρόσκομμα

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΪΛΙΝ ΜΠΡΑΜΠΑ

ΜΕΓΑΛΩΣΑ σύμφωνα με τη θρησκεία των Παλαιών Γερμανών Αδελφών Βαπτιστών, που έχει ομοιότητες με τη θρησκεία των Άμις και των Μενονιτών. Το κίνημα των Αδελφών ξεκίνησε στη Γερμανία το 1708 ως μέρος του κινήματος πνευματικής αφύπνισης που ονομάζεται Πιετισμός. Η Εγκυκλοπαίδεια της Θρησκείας (The Encyclopedia of Religion) λέει ότι χαρακτηριστικό του Πιετισμού ήταν το «όραμα για μια ανθρωπότητα που έχει ανάγκη από το ευαγγέλιο του Χριστού». Αυτή η πεποίθηση οδήγησε το κίνημα στη διεξαγωγή επιτυχημένων ιεραποστολικών εκστρατειών σε διάφορες χώρες.

Το 1719 μια μικρή ομάδα υπό την ηγεσία του Αλεξάντερ Μακ ήρθε στη σημερινή Πενσυλβανία, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από τότε έχουν σχηματιστεί και άλλες ομάδες και έχουν αποχωριστεί η μία από την άλλη. Κάθε ομάδα προσκολλήθηκε στη δική της ερμηνεία των διδασκαλιών του Αλεξάντερ Μακ. Η μικρή εκκλησία μας αποτελούνταν από 50 περίπου μέλη. Δινόταν έμφαση στην ανάγνωση της Γραφής και στη στενή προσκόλληση στις επίσημες αποφάσεις των μελών της εκκλησίας.

Επί τρεις τουλάχιστον γενιές, η οικογένειά μου ακολουθούσε αυτή την πίστη και αυτόν τον τρόπο ζωής. Έγινα μέλος της εκκλησίας και βαφτίστηκα σε ηλικία 13 χρονών. Ανατράφηκα με την πεποίθηση ότι ήταν εσφαλμένο να έχει ή να χρησιμοποιεί κανείς αυτοκίνητο, τρακτέρ, τηλέφωνο, ακόμη και ραδιόφωνο ή οποιαδήποτε άλλη εφεύρεση που λειτουργούσε με ρεύμα. Οι γυναίκες ντυνόμασταν λιτά και δεν κόβαμε τα μαλλιά μας ούτε αφήναμε ακάλυπτο το κεφάλι μας. Οι άντρες άφηναν γένια. Όπως πιστεύαμε, το να μην είμαστε μέρος του κόσμου περιλάμβανε και το να αποφεύγουμε τα μοντέρνα ρούχα, το μακιγιάζ και τα κοσμήματα, πράγματα που θεωρούσαμε εκφράσεις αμαρτωλής υπερηφάνειας.

Διδαχτήκαμε να σεβόμαστε βαθιά τη Γραφή, την οποία θεωρούσαμε πνευματική μας τροφή. Κάθε πρωί, πριν από το πρόγευμα, μαζευόμασταν στο σαλόνι και ακούγαμε τον μπαμπά να διαβάζει ένα κεφάλαιο από τη Γραφή και να σχολιάζει αυτά που είχε διαβάσει. Έπειτα γονατίζαμε όλοι καθώς ο μπαμπάς προσευχόταν. Στη συνέχεια η μαμά επαναλάμβανε την Κυριακή Προσευχή. Πάντοτε περίμενα με ανυπομονησία αυτή την πρωινή μορφή λατρείας μας, επειδή ολόκληρη η οικογένεια ήταν μαζί, συγκεντρωμένη σε πνευματικά πράγματα.

Ζούσαμε σε ένα αγρόκτημα κοντά στην πόλη Ντέλφι, στην Ιντιάνα, όπου και καλλιεργούσαμε διάφορα προϊόντα. Τα μεταφέραμε στην πόλη με άλογα και άμαξες, και έπειτα τα πουλούσαμε στο δρόμο ή από σπίτι σε σπίτι. Πιστεύαμε ότι η σκληρή εργασία αποτελούσε μέρος της υπηρεσίας μας προς τον Θεό. Επικεντρώναμε, λοιπόν, την προσοχή μας σε αυτήν, εκτός από την Κυριακή, κατά την οποία δεν έπρεπε να κάνουμε χειρωνακτική εργασία. Κατά καιρούς, όμως, όλη η οικογένεια ήμασταν τόσο απασχολημένοι με την εργασία μας στο αγρόκτημα ώστε ήταν δύσκολο να συγκεντρώνουμε την προσοχή μας στα πνευματικά πράγματα.

Γάμος και Οικογένεια

Το 1963, όταν ήμουν 17 χρονών, παντρεύτηκα τον Τζέιμς, ο οποίος ήταν επίσης μέλος των Παλαιών Αδελφών. Οι ρίζες του στη θρησκεία των Παλαιών Αδελφών έφταναν μέχρι τους προπαππούδες του. Και οι δύο είχαμε έντονη επιθυμία να υπηρετούμε τον Θεό και πιστεύαμε ότι η δική μας εκκλησία ήταν η μόνη αληθινή.

Το 1975 είχαμε ήδη αποκτήσει έξι παιδιά, και το 1983 γεννήθηκε το έβδομο και τελευταίο μας παιδί. Το δεύτερο στη σειρά παιδί μας, η Ρεμπέκα, ήταν το μοναδικό κορίτσι. Εργαζόμασταν σκληρά, ξοδεύαμε λίγα και ζούσαμε απλά. Προσπαθούσαμε να ενσταλάξουμε στα παιδιά μας τις ίδιες Γραφικές αρχές τις οποίες είχαμε μάθει από τους γονείς μας και από άλλους Παλαιούς Αδελφούς.

Η εξωτερική εμφάνιση σήμαινε πολλά για τους Παλαιούς Αδελφούς. Πιστεύαμε ότι, εφόσον κανένας δεν μπορούσε να διαβάσει την καρδιά, ο τρόπος με τον οποίο ντυνόταν κάποιος αποκάλυπτε τι ήταν εσωτερικά. Έτσι λοιπόν, αν κάποια γυναίκα, μέλος της εκκλησίας, περιποιούνταν πολύ τα μαλλιά της, αυτό θεωρούνταν ένδειξη υπερηφάνειας. Αν το σχέδιο στο λιτό φόρεμά μας ήταν πολύ μεγάλο, αυτό επίσης αποτελούσε ένδειξη υπερηφάνειας. Μερικές φορές, αυτά τα ζητήματα ήταν πιο σημαντικά ακόμη και από τις ίδιες τις Γραφές.

Εμπειρία στη Φυλακή

Κατά το τέλος της δεκαετίας του 1960, ο αδελφός του συζύγου μου, ο Τζέσι, ο οποίος είχε επίσης μεγαλώσει σύμφωνα με το θρήσκευμα των Παλαιών Αδελφών, καταδικάστηκε σε φυλάκιση επειδή αρνήθηκε να υπηρετήσει στο στρατό. Εκεί γνώρισε Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι επίσης πιστεύουν ότι η ανάμειξη σε πολέμους δεν συμβαδίζει με τις Γραφικές αρχές. (Ησαΐας 2:4· Ματθαίος 26:52) Ο Τζέσι έκανε πολλές Γραφικές συζητήσεις με τους Μάρτυρες και παρατήρησε τις ιδιότητές τους από κοντά. Έπειτα από πολλή μελέτη της Γραφής, βαφτίστηκε ως Μάρτυρας του Ιεχωβά​—προς μεγάλη μας απογοήτευση.

Ο Τζέσι μίλησε στο σύζυγό μου για τα πράγματα που είχε μάθει. Επίσης, διευθέτησε να λαβαίνει τακτικά ο Τζέιμς τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! Το ενδιαφέρον του Τζέιμς για τη Γραφή μεγάλωσε όταν διάβασε αυτά τα περιοδικά. Εφόσον είχε πάντα την επιθυμία να υπηρετεί τον Θεό αλλά συχνά ένιωθε ότι βρισκόταν σε απόσταση από Εκείνον, έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για οτιδήποτε μπορούσε να τον βοηθήσει να πλησιάσει περισσότερο τον Θεό.

Οι πρεσβύτεροί μας μάς παρότρυναν να διαβάζουμε θρησκευτικά περιοδικά των Άμις, των Μενονιτών, καθώς και άλλων δογμάτων των Παλαιών Αδελφών, παρά το ότι θεωρούσαμε εκείνες τις θρησκείες μέρος του κόσμου. Ο πατέρας μου, όμως, ήταν πολύ προκατειλημμένος με τους Μάρτυρες. Πίστευε ότι δεν πρέπει ποτέ να διαβάσουμε τη Σκοπιά και το Ξύπνα! Έτσι λοιπόν, θορυβήθηκα όταν είδα τον Τζέιμς να τα διαβάζει. Φοβόμουν ότι θα υιοθετούσε ψεύτικες διδασκαλίες.

Ωστόσο, ο Τζέιμς είχε αρχίσει να αμφισβητεί εδώ και αρκετό καιρό μερικά από τα πιστεύω των Παλαιών Αδελφών τα οποία θεωρούσε πως έρχονταν σε αντίθεση με τη Γραφή​—ιδιαίτερα τη διδασκαλία ότι είναι αμαρτία να κάνεις οποιαδήποτε χειρωνακτική εργασία την Κυριακή. Οι Παλαιοί Αδελφοί, λόγου χάρη, δίδασκαν ότι επιτρέπεται να ποτίζεις τα ζώα σου την Κυριακή αλλά όχι να ξεριζώσεις ένα αγριόχορτο. Οι πρεσβύτεροι δεν μπορούσαν να του δώσουν Γραφική εξήγηση για αυτόν τον κανόνα. Με τον καιρό, άρχισα και εγώ να έχω αμφιβολίες για τέτοιου είδους διδασκαλίες.

Επειδή χρόνια ολόκληρα πιστεύαμε πως η δική μας εκκλησία ήταν η εκκλησία του Θεού και καταλαβαίναμε τι θα αντιμετωπίζαμε αν την εγκαταλείπαμε, το θεωρούσαμε δύσκολο να φύγουμε από τους Παλαιούς Αδελφούς. Ωστόσο, η συνείδησή μας δεν μας επέτρεπε να παραμείνουμε άλλο σε μια θρησκεία που νιώθαμε ότι δεν προσκολλούνταν πλήρως στη Γραφή. Το 1983, λοιπόν, γράψαμε μια επιστολή εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους φεύγαμε και ζητήσαμε να διαβαστεί η επιστολή μας στην εκκλησία. Μας απέκοψαν από την ομάδα.

Αναζήτηση της Αληθινής Θρησκείας

Κατόπιν, αρχίσαμε να ψάχνουμε την αληθινή θρησκεία. Αναζητούσαμε συνέπεια, μια θρησκεία της οποίας οι πιστοί θα παρήγαν τους καρπούς που δίδασκαν τους άλλους να παράγουν. Πρώτα από όλα, αποκλείσαμε όλες τις θρησκείες που λάβαιναν μέρος στον πόλεμο. Οι «λιτές» θρησκείες εξακολουθούσαν να μας ελκύουν, επειδή πιστεύαμε πως ο απλός τρόπος ζωής και το λιτό ντύσιμο ήταν ενδείξεις ότι μια θρησκεία δεν αποτελούσε μέρος του κόσμου. Από το 1983 μέχρι το 1985, αφιερώσαμε χρόνο για να ταξιδέψουμε στη χώρα, εξετάζοντας τη μία θρησκεία μετά την άλλη​—τους Μενονίτες, τους Κουάκερους και άλλες «λιτές» ομάδες.

Εκείνη την περίοδο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μάς επισκέπτονταν στο αγρόκτημά μας, κοντά στο Κάμντεν της Ιντιάνα. Τους ακούγαμε, ζητώντας τους να χρησιμοποιούν μόνο τη Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου. Εκτιμούσα τη στάση των Μαρτύρων απέναντι στον πόλεμο. Αλλά μου ήταν δύσκολο να τους ακούσω επειδή, εφόσον δεν μπορούσαν να διακρίνουν την ανάγκη να είναι ξεχωρισμένοι από τον κόσμο με το να ντύνονται λιτά, πίστευα ότι δεν μπορούσαν να είναι η αληθινή θρησκεία. Πίστευα ότι η υπερηφάνεια έκανε τους ανθρώπους να ντύνονται διαφορετικά από εμάς. Θεωρούσα ότι τα αποκτήματα ήταν αυτά που έκαναν κάποιον υπερήφανο.

Ο Τζέιμς άρχισε να πηγαίνει στην Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά, παίρνοντας μαζί του κάποιους από τους γιους μας. Αναστατώθηκα πολύ. Ο σύζυγός μου με παρότρυνε να πηγαίνω και εγώ μαζί του αλλά αρνιόμουν. Μια μέρα, λοιπόν, είπε: «Ακόμη και αν δεν συμφωνείς με όλες τις διδασκαλίες τους, απλώς έλα και δες μόνη σου πώς συμπεριφέρονται ο ένας στον άλλον». Αυτό τον είχε εντυπωσιάσει.

Τελικά, αποφάσισα να πάω αλλά να είμαι πολύ προσεκτική. Μπήκα στην Αίθουσα Βασιλείας με το λιτό φόρεμά μου και με το κεφάλι μου καλυμμένο. Κάποιοι γιοι μας ήταν ξυπόλητοι και φορούσαν και αυτοί λιτά ρούχα. Εντούτοις, οι Μάρτυρες μας πλησίασαν και μας συμπεριφέρθηκαν με αγάπη. Σκέφτηκα: “Είμαστε διαφορετικοί αλλά εκείνοι μας αποδέχονται”.

Εντυπωσιάστηκα από τη στοργική τους στάση αλλά ήμουν αποφασισμένη να παραμείνω απλή παρατηρήτρια. Στους ύμνους τους δεν σηκωνόμουν ούτε έψελνα. Έπειτα από τη συνάθροιση τους κατέκλυζα με ερωτήσεις σχετικά με πράγματα τα οποία πίστευα ότι δεν έκαναν σωστά ή σχετικά με το τι σήμαινε κάποιο συγκεκριμένο εδάφιο. Αν και εγώ δεν ήμουν τόσο διακριτική, κάθε άτομο το οποίο ρωτούσα μου έδειχνε πραγματικό ενδιαφέρον. Εντυπωσιάστηκα επίσης από το γεγονός ότι, ενώ έκανα την ίδια ερώτηση σε διαφορετικά άτομα, έπαιρνα απαντήσεις που συμφωνούσαν μεταξύ τους. Μερικές φορές έγραφαν την απάντηση, πράγμα πολύ υποβοηθητικό, επειδή μπορούσα αργότερα να μελετήσω την ύλη μόνη μου.

Το καλοκαίρι του 1985, πήγαμε οικογενειακώς σε μια συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μέμφις του Τενεσί​—απλώς για να δούμε. Ο Τζέιμς είχε ακόμη γένια και εμείς φορούσαμε ακόμη τα λιτά ρούχα μας. Στα διαλείμματα δεν περνούσε λεπτό που να μη βρίσκεται κάποιος κοντά μας. Μας έλκυσε η αγάπη, η προσοχή και η αποδοχή που λάβαμε. Μας εντυπωσίασε επίσης η ενότητα, επειδή όπου και αν συναθροιζόμασταν, οι διδασκαλίες ήταν οι ίδιες.

Ο Τζέιμς, συγκινημένος από το προσωπικό ενδιαφέρον των Μαρτύρων, δέχτηκε να κάνει Γραφική μελέτη. Έψαχνε εξονυχιστικά τα πάντα, θέλοντας να βεβαιώνεται για αυτά που μάθαινε. (Πράξεις 17:11· 1 Θεσσαλονικείς 5:21) Με τον καιρό, ο Τζέιμς κατάλαβε ότι είχε βρει την αλήθεια. Ωστόσο, εγώ ένιωθα μοιρασμένη μέσα μου. Ήθελα να κάνω το σωστό, αλλά δεν ήθελα να «γίνω μοντέρνα» και να θεωρούμαι «κοσμική». Όταν δέχτηκα για πρώτη φορά να παρακολουθήσω τη Γραφική μελέτη, είχα τη Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου στο ένα πόδι και την πιο σύγχρονη Μετάφραση Νέου Κόσμου στο άλλο. Έλεγχα κάθε εδάφιο και στις δύο μεταφράσεις για να βεβαιωθώ ότι δεν θα με παροδηγούσαν.

Πώς Πείστηκα

Καθώς μελετούσαμε με τους Μάρτυρες, μάθαμε ότι ο ουράνιος Πατέρας μας είναι ένας Θεός, όχι τρεις σε έναν, και ότι εμείς είμαστε ψυχές και δεν έχουμε αθάνατη ψυχή. (Γένεση 2:7· Δευτερονόμιο 6:4· Ιεζεκιήλ 18:4· 1 Κορινθίους 8:5, 6) Μάθαμε επίσης ότι ο άδης είναι ο κοινός τάφος όλης της ανθρωπότητας, όχι ένας τόπος πύρινων βασάνων. (Ιώβ 14:13· Ψαλμός 16:10· Εκκλησιαστής 9:5, 10· Πράξεις 2:31) Το ότι μάθαμε την αλήθεια σχετικά με τον άδη ήταν πολύ σημαντικό, εφόσον οι Παλαιοί Αδελφοί δεν μπορούσαν να καταλήξουν σε μια εξήγηση κοινής αποδοχής.

Ωστόσο, εξακολουθούσα να αναρωτιέμαι πώς μπορούσαν οι Μάρτυρες να είναι η αληθινή θρησκεία όταν, στο μυαλό μου, συνέχιζαν να αποτελούν μέρος του κόσμου. Δεν ζούσαν τη «λιτή» ζωή, η οποία πίστευα ότι ήταν τόσο απαραίτητη. Παράλληλα, όμως, διαπίστωσα ότι εκπλήρωναν την εντολή που έδωσε ο Ιησούς να κηρυχτούν τα καλά νέα της Βασιλείας σε όλους τους ανθρώπους. Ήμουν τόσο μπερδεμένη!​—Ματθαίος 24:14· 28:19, 20.

Εκείνη την κρίσιμη εποχή, η αγάπη των Μαρτύρων με βοήθησε να συνεχίσω την έρευνά μου. Ολόκληρη η εκκλησία έδειχνε ενδιαφέρον για την οικογένειά μας. Καθώς μας επισκέπτονταν διάφορα μέλη της εκκλησίας​—μερικές φορές προβάλλοντας ως λόγο της επίσκεψής τους το ότι ήθελαν να αγοράσουν γάλα και αβγά—​αρχίσαμε να τους βλέπουμε ως πραγματικά καλούς ανθρώπους. Δεν απέφευγαν να μας επισκεφτούν επειδή εμείς κάναμε μελέτη με έναν συγκεκριμένο Μάρτυρα. Αντιθέτως, κάθε φορά που άτομα από την εκκλησία ήταν κοντά στο σπίτι μας, μας επισκέπτονταν. Είχαμε απελπιστική ανάγκη από αυτή την ευκαιρία να γνωριστούμε με τους Μάρτυρες, και εκτιμήσαμε το ειλικρινές ενδιαφέρον και την αγάπη τους.

Αυτό το προσωπικό ενδιαφέρον δεν εκδηλώθηκε μόνο από τους Μάρτυρες της πιο κοντινής σε εμάς εκκλησίας. Καθώς πάλευα με το θέμα του κατάλληλου ντυσίματος και της εμφάνισης, με επισκέφτηκε η Κέι Μπριγκζ, μια Μάρτυρας του Ιεχωβά από κάποια γειτονική εκκλησία, η οποία προτιμούσε να ντύνεται απλά και να μη χρησιμοποιεί μακιγιάζ. Ένιωσα άνετα μαζί της και μπορούσα να κουβεντιάζω πιο ελεύθερα με αυτήν. Έπειτα, κάποια μέρα με επισκέφτηκε ο Λιούις Φλόρα, ο οποίος επίσης είχε μεγαλώσει σε μια «λιτή» θρησκεία. Διέκρινε στο πρόσωπό μου το δίλημμα που αντιμετώπιζα και μου έστειλε μια 10σέλιδη επιστολή προσπαθώντας να καθησυχάσει το αναστατωμένο μου μυαλό. Η καλοσύνη του με έκανε να κλάψω, και διάβασα την επιστολή του πολλές φορές.

Ζήτησα από έναν περιοδεύοντα επίσκοπο, τον αδελφό Ο’ Ντελ, να μου εξηγήσει τα εδάφια Ησαΐας 3:18-23 και 1 Πέτρου 3:3, 4. «Δεν δείχνουν αυτά τα εδάφια ότι το λιτό ντύσιμο είναι απαραίτητο για να ευαρεστείται ο Θεός;» ρώτησα. Εκείνος απάντησε: «Είναι λάθος να φοράμε κάλυμμα στο κεφάλι; Είναι λάθος το πλέξιμο των μαλλιών;» Στους Παλαιούς Αδελφούς, πλέκαμε τα μαλλιά των κοριτσιών, και οι γυναίκες φορούσαν κάλυμμα στο κεφάλι. Μπόρεσα να διακρίνω την ασυνέπεια και εντυπωσιάστηκα από την υπομονή και τον ευγενικό τρόπο του περιοδεύοντα επισκόπου.

Σταδιακά, πειθόμουν ολοένα και περισσότερο, αλλά υπήρχε ένα ζήτημα το οποίο εξακολουθούσε να με απασχολεί πολύ​—το ότι οι γυναίκες κούρευαν τα μαλλιά τους. Οι Χριστιανοί πρεσβύτεροι μου ανέφεραν το επιχείρημα ότι τα μαλλιά μερικών γυναικών μεγαλώνουν μέχρις ενός μόνο σημείου ενώ άλλων γυναικών μπορεί να μακραίνουν πολύ. Μήπως σήμαινε αυτό ότι τα μαλλιά της μιας γυναίκας ήταν καλύτερα από της άλλης; Με βοήθησαν επίσης να δω το ρόλο που παίζει η συνείδηση σε ό,τι αφορά το ντύσιμο και την εμφάνιση και μου έδωσαν γραπτές πληροφορίες για να τις διαβάσω στο σπίτι.

Ενεργούμε Σύμφωνα με Αυτά που Μάθαμε

Αναζητούσαμε καλή καρποφορία και τη βρήκαμε. Ο Ιησούς είπε: «Από αυτό θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη μεταξύ σας». (Ιωάννης 13:35) Ήμασταν πεπεισμένοι ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι λαός που εκδηλώνει πραγματική αγάπη. Παρ’ όλα αυτά, εκείνος ο καιρός ήταν δύσκολος για τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μας, τον Νέιθαν και τη Ρεμπέκα, που βρίσκονταν σε σύγχυση επειδή είχαν δεχτεί το θρήσκευμα των Παλαιών Αδελφών και είχαν βαφτιστεί σύμφωνα με αυτό. Τελικά, υποκινήθηκαν από τις Γραφικές αλήθειες που τους μεταδώσαμε καθώς και από την αγάπη που τους έδειξαν οι Μάρτυρες.

Η Ρεμπέκα, για παράδειγμα, λαχταρούσε πάντοτε να έχει θερμή σχέση με τον Θεό. Έγινε ευκολότερο για εκείνη να προσεύχεται στον Θεό όταν έμαθε ότι αυτός δεν προκαθορίζει τις ενέργειες κάποιου ή το μέλλον του. Επίσης πλησίασε περισσότερο τον Θεό όταν κατάλαβε πως, αντί να είναι μέρος μιας μυστηριώδους Τριάδας, είναι ένα πραγματικό πρόσωπο, κάποιος τον οποίο εκείνη μπορούσε να μιμηθεί. (Εφεσίους 5:1) Χαιρόταν επίσης που δεν χρειαζόταν να χρησιμοποιεί την απαρχαιωμένη γλώσσα της Μετάφρασης Βασιλέως Ιακώβου κάθε φορά που του μιλούσε. Όταν έμαθε τις απαιτήσεις του Θεού αναφορικά με την προσευχή, καθώς και το μεγαλειώδη σκοπό που έχει να ζήσουν οι άνθρωποι για πάντα σε έναν επίγειο παράδεισο, ένιωσε ακόμη πιο κοντά στον Δημιουργό της.​—Ψαλμός 37:29· Αποκάλυψη 21:3, 4.

Προνόμια που Όλοι μας Απολαμβάνουμε

Ο Τζέιμς, εγώ και τα πέντε μεγαλύτερα παιδιά μας​—ο Νέιθαν, η Ρεμπέκα, ο Τζορτζ, ο Ντάνιελ και ο Τζον—​βαφτιστήκαμε ως Μάρτυρες του Ιεχωβά το καλοκαίρι του 1987. Ο Χάρλεϊ βαφτίστηκε το 1989 και ο Σάιμον το 1994. Ολόκληρη η οικογένειά μας παραμένει αφοσιωμένη στο έργο το οποίο ανέθεσε ο Ιησούς Χριστός στους ακολούθους του, δηλαδή στο κήρυγμα των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού.

Οι πέντε μεγαλύτεροι γιοι μας​—ο Νέιθαν, ο Τζορτζ, ο Ντάνιελ, ο Τζον και ο Χάρλεϊ—​καθώς και η κόρη μας η Ρεμπέκα έχουν υπηρετήσει στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στις ΗΠΑ. Ο Τζορτζ είναι ακόμη εκεί έπειτα από 14 χρόνια, ο δε Σάιμον ο οποίος τελείωσε το σχολείο το 2001 έγινε πρόσφατα και αυτός μέλος του προσωπικού του γραφείου τμήματος. Όλοι οι γιοι μας είναι είτε πρεσβύτεροι είτε διακονικοί υπηρέτες σε εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ο σύζυγός μου υπηρετεί ως πρεσβύτερος στην Εκκλησία Θέιερ, στο Μισούρι, και εγώ παραμένω πολυάσχολη στη διακονία.

Τώρα έχουμε τρία εγγόνια​—την Τζέσικα, τη Λατίσα και τον Κέιλεμπ—​και χαιρόμαστε που βλέπουμε τους γονείς τους να ενσταλάζουν αγάπη για τον Ιεχωβά στις τρυφερές καρδιές τους. Ως οικογένεια, χαιρόμαστε για το γεγονός ότι ο Ιεχωβά μάς έλκυσε κοντά του και μας βοήθησε να διακρίνουμε το λαό που φέρει το όνομά του από τη θεϊκή αγάπη την οποία εκδηλώνουν.

Καταλαβαίνουμε όσους έχουν την έντονη επιθυμία να ευαρεστούν τον Θεό αλλά των οποίων η συνείδηση μπορεί να έχει εκπαιδευτεί από το περιβάλλον τους μάλλον παρά από την ίδια τη Γραφή. Ελπίζουμε ότι θα βρουν τη χαρά την οποία έχουμε εμείς τώρα καθώς πηγαίνουμε από πόρτα σε πόρτα, όχι με τα προϊόντα μας, αλλά με το άγγελμα της Βασιλείας του Θεού και των θαυμάσιων πραγμάτων που θα επιτελέσει. Τα μάτια μου γεμίζουν με δάκρυα εκτίμησης όταν αναλογίζομαι όλη την υπομονή και την αγάπη που μας έδειξαν οι άνθρωποι που φέρουν το όνομα του Ιεχωβά!

[Εικόνες στη σελίδα 19]

Όταν ήμουν περίπου εφτά χρονών, και αργότερα ως ενήλικη

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Ο Τζέιμς, ο Τζορτζ, ο Χάρλεϊ και ο Σάιμον, ντυμένοι λιτά

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Αυτή η φωτογραφία, στην οποία φαίνομαι εγώ ενώ φέρνω προϊόντα στην αγορά, δημοσιεύτηκε σε μια τοπική εφημερίδα

[Ευχαριστίες]

Journal and Courier, Lafayette, Indiana

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Με την οικογένειά μας σήμερα