Από τη «Σιωπηλή Υπηρεσία» στην Ιερή Υπηρεσία

Αφήγηση από τον Άντριου Χογκ

«Αν ποτέ χρειαστεί να εκτοξεύσουμε τις πυρηνικές κεφαλές μας», είπε ο διοικητής του υποβρυχίου μας, «τότε θα έχουμε αποτύχει στην αποστολή μας». Αυτά τα λόγια πυροδότησαν ζωηρές συζητήσεις γύρω από την ηθική πλευρά του πυρηνικού πολέμου. Πώς, όμως, βρέθηκα να υπηρετώ στα υποβρύχια, στη «σιωπηλή υπηρεσία» όπως έχει αποκληθεί λόγω των προσπαθειών που κάναμε για να μη μας εντοπίσουν;

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας, στις ΗΠΑ, το 1944. Καθώς μεγάλωνα, δεχόμουν επιρροές από τον πατέρα μου, τον παππού μου και το θείο μου, που είχαν και οι τρεις υπηρετήσει στις ένοπλες δυνάμεις, θεωρώντας αυτή την υπηρεσία ύψιστη ανθρώπινη επιδίωξη. Όταν ήμουν παιδί, επισκέφτηκα το ναύσταθμο που υπήρχε εκεί κοντά, και τότε για πρώτη φορά είδα υποβρύχιο. Από εκείνη τη στιγμή, έβαλα στόχο να υπηρετήσω σε υποβρύχιο. Στην τελευταία τάξη του λυκείου, έγινα δεκτός στη Ναυτική Ακαδημία των ΗΠΑ. Αποφοίτησα τέσσερα χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του 1966.

Εντάχθηκα στο Πρόγραμμα Πυρηνικής Πρόωσης του Ναυτικού για να εκπαιδευτώ στην πυρηνική μηχανική και στις υποβρύχιες επιχειρήσεις. Κατόπιν, τον Απρίλιο του 1967, παντρεύτηκα τη Μαίρη Λι Κάρτερ, η οποία παραμένει αγαπημένη μου σύντροφος μέχρι σήμερα. Τελικά, το Μάρτιο του 1968, είδα να πραγματοποιούνται τα παιδικά μου όνειρα όταν διορίστηκα στο πρώτο μου πλοίο, το υποβρύχιο USS Jack. Έπειτα από έναν περίπου χρόνο, η Μαίρη Λι γέννησε το πρώτο από τα δύο μας παιδιά, την Άλισον.

Το 1971, έγινα αξιωματικός μηχανικός στο υποβρύχιο USS Andrew Jackson, του οποίου ο κυβερνήτης έκανε τη δήλωση που αναφέρεται στον πρόλογο. Εν πλω με αυτό το υποβρύχιο που ήταν εξοπλισμένο με βλήματα Πολάρις, ζήσαμε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης που είναι ο τρόμος όλων όσων υπηρετούν σε υποβρύχιο​—τη φωτιά. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, ενώ χαλαρώναμε παρέα με άλλους αξιωματικούς, νιώσαμε έναν δυνατό χτύπο. Τότε ήχησε ο γενικός συναγερμός και ακούστηκαν τα λόγια: «Φωτιά στο μηχανοστάσιο ένα!»

Καθώς ήμουν υπεύθυνος για όλα σχεδόν τα μηχανικά και τα ηλεκτρικά συστήματα, έτρεξα προς την πρύμνη για να επιθεωρήσω τη ζημιά. Είχε εκδηλωθεί στιγμιαία φωτιά σε μια από τις συσκευές παραγωγής οξυγόνου, οι οποίες διοχετεύουν καθαρό αέρα. Τέσσερις από εμάς φορέσαμε γρήγορα τις μάσκες οξυγόνου και απομακρύναμε όλα τα εύφλεκτα αέρια από το χώρο. Ευτυχώς, δεν τραυματίστηκε κανένας. Παρά το ατύχημα αυτό, μπορέσαμε να μείνουμε στον τομέα περιπολίας μας​—πράγμα που κατέδειξε την εξαίρετη εκπαίδευση του πληρώματος.

Επέλεξα να Διαβάσω για Κάποιον Ειρηνοποιό

Για να αντεπεξερχόμαστε στο άγχος της εργασίας, παροτρυνόμασταν να αφιερώνουμε λίγες ώρες κάθε εβδομάδα διαβάζοντας κάτι επιμορφωτικό. Εγώ συνήθως προτιμούσα τις βιογραφίες αξιόλογων στρατιωτικών. Κάποια φορά, όμως, αποφάσισα να διαβάσω για κάποιον διάσημο ειρηνοποιό​—τον Ιησού Χριστό. Χρησιμοποιώντας την Αγία Γραφή που μου είχαν δώσει κατά την αποφοίτησή μου από τη ναυτική ακαδημία, ξεκίνησα από τα Ευαγγέλια. Με το διάβασμα απαντήθηκαν μεν μερικά ερωτήματά μου αλλά εγέρθηκαν πολύ περισσότερα. Χρειαζόμουν βοήθεια.

Κάποια φορά, προς το τέλος της περιπολίας μας, ο διοικητής μας συγκάλεσε σύσκεψη στο καρέ των αξιωματικών και μας ανακοίνωσε: «Κύριοι, ο μηχανικός μας μόλις διορίστηκε στην καλύτερη υπηρεσία του Πολεμικού Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών. Θα είναι αξιωματικός μηχανικός στο πρώτο πλοίο της νεότερης κλάσης επιθετικών υποβρυχίων του ναυτικού». Έμεινα άναυδος!

Λόγω του καινούριου μου διορισμού, μετακομίσαμε οικογενειακώς στο Νιούπορτ Νιους της Βιρτζίνια, όπου κατασκευαζόταν το υποβρύχιο USS Los Angeles. Η εργασία μου περιλάμβανε την επίβλεψη των δοκιμών στα μηχανικά συστήματα όπως επίσης τη σύνταξη εξειδικευμένων εγχειριδίων και την προετοιμασία εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Επρόκειτο για εξαιρετικά περίπλοκη αλλά συνάμα απολαυστική εργασία. Στο μεταξύ, η Μαίρη Λι έφερε στον κόσμο το γιο μας τον Ντρου. Τώρα πια είχα δύο παιδιά, και οι σκέψεις μου στράφηκαν και πάλι στον Θεό: “Ποια να είναι άραγε η άποψή του για τον πόλεμο; Τι συμβαίνει όταν πεθαίνει ο άνθρωπος; Υπάρχει κόλαση;”

Επιτέλους Απαντήσεις!

Εκείνον περίπου τον καιρό, η σύζυγός μου άρχισε να κάνει κάποιες συζητήσεις με δύο Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μια μέρα που τηλεφώνησα στο σπίτι από το ναυπηγείο, η Μαίρη Λι είπε: «Είναι εδώ δύο κυρίες που μιλάνε για τη Γραφή».

«Από ποια θρησκεία είναι;» ρώτησα.

«Είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά», απάντησε.

Δεν είχα ιδέα ποιοι ήταν οι Μάρτυρες, ήθελα όμως να καταλάβω τη Γραφή. «Πες τους να έρθουν κάποιο βράδυ», είπα. Λίγο αργότερα, η μία από αυτές ήρθε με το σύζυγό της, και η Μαίρη Λι και εγώ αρχίσαμε να μελετάμε τη Γραφή.

Εν τέλει, άρχισα να βρίσκω απαντήσεις σε ερωτήματα που με προβλημάτιζαν χρόνια ολόκληρα. Για παράδειγμα, έμαθα ότι οι νεκροί «δεν γνωρίζουν τίποτα απολύτως», είναι σαν να κοιμούνται βαθιά​—όπως είπε μεταφορικά ο Ιησούς. (Εκκλησιαστής 9:5· Ιωάννης 11:11-14) Επομένως, οι νεκροί ούτε βρίσκονται σε κατάσταση ευδαιμονίας ούτε υφίστανται βάσανα, αλλά «κοιμούνται» τον ύπνο του θανάτου περιμένοντας ανάσταση.

Η Μαίρη Λι και εγώ αρχίσαμε επίσης να παρακολουθούμε Χριστιανικές συναθροίσεις στην τοπική Αίθουσα Βασιλείας. Εκεί βλέπαμε Μάρτυρες με ποικίλο πολιτιστικό, μορφωτικό και εθνικό υπόβαθρο να υπηρετούν όλοι τον Θεό με ειρήνη και ενότητα. «Η Γραφή μπορεί πράγματι να βελτιώσει τη ζωή των ανθρώπων», συμπεράναμε και οι δύο.​—Ψαλμός 19:7-10.

Καιρός Αποφάσεων

Όταν ξέσπασε ο Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος του 1973, τα αμερικανικά υποβρύχια που υπάγονταν στο Στόλο του Ατλαντικού αναπτύχθηκαν σε σχηματισμό μάχης. Η κατάσταση θα μπορούσε εύκολα να κλιμακωθεί, και τότε άρχισα να συνειδητοποιώ ότι μόνο η Βασιλεία του Θεού, και όχι η ανθρώπινη πολιτική, θα φέρει αληθινή και μόνιμη ειρήνη. Στην πραγματικότητα, πολλές φορές είχα προσευχηθεί: «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου . . . επί της γης», αλλά δεν ήξερα τι σήμαινε αυτό. (Ματθαίος 6:9,10, Μετάφραση του Βάμβα) Τώρα όμως καταλάβαινα ότι η Βασιλεία του Θεού είναι μια ουράνια κυβέρνηση που σύντομα θα αναλάβει την εξουσία επί ολόκληρης της γης, καθαρίζοντάς την εντελώς από την κακία και από όσους πράττουν το κακό.​—Δανιήλ 2:44· 7:13, 14.

Μια Γραφική περικοπή που με απασχολούσε ιδιαίτερα ήταν τα εδάφια 2 Κορινθίους 10:3, 4. Εκεί λέει ότι οι αληθινοί Χριστιανοί “δεν διεξάγουν πόλεμο σύμφωνα με αυτό που είναι στη σάρκα. Διότι τα όπλα του πολέμου μας δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά από τον Θεό”. Έμαθα ότι αυτά τα «όπλα» είναι πνευματικής φύσης και περιλαμβάνουν «το σπαθί του πνεύματος»​—την Αγία Γραφή.​—Εφεσίους 6:17.

Είχα πλέον φτάσει σε ένα σταυροδρόμι στη ζωή μου. Θα συνέχιζα τη σταδιοδρομία μου, η οποία ήταν απαιτητική αλλά και απολαυστική, ή θα εναρμόνιζα τη ζωή μου με τη Γραφική αλήθεια; Έπειτα από πολλή σκέψη και προσευχή, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι, αν ήθελα ειλικρινά να είμαι ειρηνοποιός, έπρεπε να το κάνω αυτό με τον τρόπο του Θεού.

Ο Νέος μου «Ανώτατος Διοικητής»

Με τη Μαίρη Λι συζητήσαμε με προσευχή για το μέλλον μας και αποφασίσαμε να υπηρετούμε τον έναν και μοναδικό «Ανώτατο Διοικητή»​—τον Ιεχωβά Θεό. Ο καθένας μας πήρε την απόφαση να αφιερώσει τη ζωή του στον Ιεχωβά, και εγώ υπέβαλα την παραίτησή μου από το ναυτικό. Κατόπιν μετατέθηκα στο Νόρφοκ της Βιρτζίνια, περιμένοντας να αποστρατευτώ. Οι περισσότεροι συνάδελφοί μου δεν μπορούσαν να καταλάβουν την απόφασή μου, και κάποιοι μου φέρονταν εχθρικά. Άλλοι όμως έδειξαν γνήσιο ενδιαφέρον για τη Γραφική μου θέση και σεβάστηκαν την απόφασή μου.

Αποστρατεύτηκα το 1974. Εκείνο το έτος, η σύζυγός μου και εγώ συμβολίσαμε την αφιέρωσή μας στον Θεό με το βάφτισμα στη Συνέλευση Περιφερείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Θείος Σκοπός» στο Χάμπτον της Βιρτζίνια. (Ματθαίος 28:19, 20) Η καινούρια μας ζωή είχε αρχίσει.

Αντιμετωπίζουμε Καινούριες Δυσκολίες

Η Μαίρη Λι και εγώ είχαμε δύο μικρά παιδιά, κανένα εισόδημα και χρήματα που αρκούσαν για να περάσουμε μόνο έναν δυο μήνες. Έστειλα το βιογραφικό μου σημείωμα σε αρκετούς εργοδότες και άφησα το ζήτημα στα χέρια του Θεού. Λίγο αργότερα, με προσέλαβαν σε μια εταιρία κοινής ωφελείας. Έπαιρνα τα μισά χρήματα από ό,τι στο ναυτικό, αλλά χάρη σε αυτή την εργασία μπορέσαμε να παραμείνουμε σε εκείνη την περιοχή.

Καθώς η σύζυγός μου και εγώ προοδεύαμε πνευματικά, θέλαμε να κάνουμε περισσότερα στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Μια οικογένεια Μαρτύρων που γνωρίζαμε είχε μετακομίσει στην κεντρική Βιρτζίνια για να υπηρετήσει εκεί όπου η ανάγκη για δασκάλους της Γραφής ήταν μεγαλύτερη, και μας προσκάλεσαν να τους επισκεφτούμε. Μια επίσκεψη ήταν αρκετή για να αρχίσουμε αμέσως να κάνουμε σχέδια για μετακόμιση. Υπέβαλα αίτηση για μετάθεση και, προς μεγάλη μου χαρά, έγινε δεκτή. Μου έδωσαν μάλιστα και προαγωγή! Επιπλέον, η εταιρία μου συμφώνησε να καλύψει τα έξοδα της μετακόμισης. Τότε σκεφτήκαμε: “Ναι, ο Θεός όντως φροντίζει εκείνους που αγωνίζονται να κάνουν το θέλημά του”.​—Ματθαίος 6:33.

Επειδή ως οικογένεια έχουμε κρατήσει τον τρόπο της ζωής μας σχετικά απλό, η Μαίρη Λι και εγώ είμαστε σε θέση να υπηρετούμε στην ολοχρόνια διακονία. Αυτό μας επέτρεψε να αφιερώνουμε πολύ χρόνο στα δύο υπέροχα παιδιά μας καθώς μεγάλωναν. Τα αποτελέσματα μας έχουν φέρει ανείπωτη χαρά διότι και η Άλισον και ο Ντρου συνεχίζουν να «περπατούν στην αλήθεια».​—3 Ιωάννη 4· Παροιμίες 23:24.

Ναι, υπήρξαν περιπτώσεις που ανησυχούσαμε για τα οικονομικά, τη στέγαση, την υγεία ή απλώς για το ότι μεγαλώναμε. Ο Ιεχωβά όμως ήταν πάντα στο πλευρό μας. Δεν μετανιώνω καθόλου που εγκατέλειψα τη «σιωπηλή υπηρεσία»! Καθώς η Μαίρη Λι και εγώ αναπολούμε τη ζωή μας, μπορούμε να πούμε χωρίς ίχνος αμφιβολίας ότι το να υπηρετούμε τον Ιεχωβά είναι ασυζητητί η ευγενέστερη και ανταμειφτικότερη ανθρώπινη επιδίωξη.​—Εκκλησιαστής 12:13.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 14]

Αποφασίσαμε να υπηρετούμε τον έναν και μοναδικό «Ανώτατο Διοικητή»

[Εικόνα στη σελίδα 12, 13]

USS “Los Angeles”

[Ευχαριστίες]

U.S. Navy photo

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Με τη Μαίρη Λι σήμερα