Σεισμός στην Αϊτή​—Πίστη και Αγάπη στην Πράξη

Την Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010, στις 4:53 μ.μ., η Έβελιν άκουσε μια βοή σαν τον ήχο ενός τεράστιου αεροπλάνου κάτω από τα πόδια της, ενώ το έδαφος άρχισε να σείεται. Παραδίπλα, τσιμεντένιες δοκοί ράγιζαν με θόρυβο, και κτίρια γκρεμίζονταν συθέμελα. Όταν σταμάτησε ο σεισμός, η Έβελιν ανέβηκε σε ένα ψηλότερο σημείο και κοίταξε γύρω. Από παντού ακούγονταν σπαρακτικές κραυγές. Ένα σύννεφο σκόνης ανέβαινε από το Πορτ-ο-Πρενς, την πρωτεύουσα της Αϊτής.

ΜΕΣΑ σε δευτερόλεπτα, σπίτια, κρατικά κτίρια, τράπεζες, νοσοκομεία και σχολεία κατέρρευσαν. Πάνω από 220.000 άνθρωποι από όλα τα κοινωνικά στρώματα έχασαν τη ζωή τους, ενώ γύρω στους 300.000 τραυματίστηκαν.

Πολλοί επιζώντες κάθονταν αποσβολωμένοι και αμίλητοι δίπλα στα χαλάσματα των σπιτιών τους. Άλλοι έσκαβαν αλλόφρονες μέσα στα μπάζα με γυμνά χέρια για να σώσουν συγγενείς και γείτονες. Το ρεύμα κόπηκε και σε λίγο σκοτείνιασε, πράγμα που ανάγκασε τους διασώστες να συνεχίσουν τη δουλειά τους με φακούς και κεριά.

Στην πόλη Ζακμέλ, ο 11χρονος Ραλφέντι παγιδεύτηκε κάτω από ένα μισογκρεμισμένο κτίριο. Ένα δημοτικό σωστικό συνεργείο εργαζόταν πυρετωδώς ώρες ολόκληρες για να τον απεγκλωβίσει. Λόγω των συνεχών μετασεισμών, εγκατέλειψαν τις προσπάθειες φοβούμενοι ότι οι ετοιμόρροποι επάνω όροφοι θα έπεφταν και θα τους καταπλάκωναν. Ο Φιλίπ, ιεραπόστολος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αρνήθηκε να σταματήσει. «Δεν άντεχα να αφήσω τον Ραλφέντι εκεί να πεθάνει», εξήγησε.

Ο Φιλίπ και άλλα τρία άτομα στριμώχτηκαν μέσα από ένα στενό άνοιγμα κάτω από το κατεστραμμένο κτίριο και σύρθηκαν προσεκτικά προς το σημείο όπου βρισκόταν ο Ραλφέντι με τα πόδια του σφηνωμένα στα συντρίμμια. Από τα μεσάνυχτα και μετά, απομάκρυναν με πολλή προσοχή τα μπάζα κομμάτι κομμάτι. Με κάθε δόνηση, άκουγαν τις τσιμεντένιες πλάκες από πάνω τους να μετακινούνται και να ραγίζουν. Στις 5:00 π.μ., 12 ώρες και πλέον μετά το σεισμό, ανέσυραν τον Ραλφέντι ζωντανό από τα ερείπια.

Δυστυχώς, δεν είχαν αίσιο τέλος όλες οι προσπάθειες διάσωσης. Στην πόλη Λεογκάν, η οποία πλήγηκε ιδιαίτερα, ο Ροζέ και ο μεγαλύτερος γιος του, ο Κλιντ, κατάφεραν να βγουν από το σπίτι τους που κατέρρεε. Ο μικρότερος γιος του, ο Κλαράνς, σκοτώθηκε. Η σύζυγος του Ροζέ, η Κλέινα, ήταν ζωντανή και σε θέση να μιλήσει, αλλά το κεφάλι της είχε ακινητοποιηθεί κάτω από το πεσμένο ταβάνι. Ο Ροζέ και ένας φίλος του πάσχιζαν να την ελευθερώσουν. «Κάντε γρήγορα!» φώναζε εκείνη κάτω από τα χαλάσματα. «Σβήνω! Δεν μπορώ να αναπνεύσω!» Τρεις ώρες αργότερα, ήρθε ένα σωστικό συνεργείο. Αλλά όταν την ανέσυραν, ήταν ήδη νεκρή.

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου, Ημέρα 2η

Το ξημέρωμα αποκάλυψε το μέγεθος της καταστροφής. Μεγάλο μέρος του Πορτ-ο-Πρενς είχε ερειπωθεί. Καθώς τα νέα έκαναν το γύρο του κόσμου, οργανισμοί παροχής βοήθειας και αυτοθυσιαστικά άτομα από κάθε γωνιά της γης κινητοποιήθηκαν για να βοηθήσουν. Οι εθελοντές στο γραφείο των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Δομινικανή Δημοκρατία, γύρω στα 300 χιλιόμετρα μακριά, είχαν αισθανθεί το σεισμό. Με το που έμαθαν οι Δομινικανοί Μάρτυρες ότι το επίκεντρο ήταν κοντά στο πυκνοκατοικημένο Πορτ-ο-Πρενς, όπου ζει σχεδόν το ένα τρίτο των εννιά εκατομμυρίων κατοίκων της Αϊτής, άρχισαν αμέσως να οργανώνουν την παροχή βοήθειας.

Είχαν περάσει 150 χρόνια από τον τελευταίο μεγάλο σεισμό που χτύπησε την Αϊτή. Γι’ αυτό, οι Αϊτινοί είχαν εν πολλοίς πάψει να κατασκευάζουν αντισεισμικά κτίρια και προτιμούσαν κατασκευές που παρέχουν προστασία από τους τυφώνες και τις πλημμύρες. Αλλά οι τοίχοι από τσιμεντόλιθους και οι βαριές τσιμεντένιες οροφές δεν μπόρεσαν ως επί το πλείστον να αντέξουν στα 7 Ρίχτερ του σεισμού. Ωστόσο, το γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αϊτή, το οποίο αποπερατώθηκε το 1987, είχε σχεδιαστεί σύμφωνα με τους καθιερωμένους αντισεισμικούς κανονισμούς. Παρότι βρίσκεται κοντά στο ανατολικό άκρο του Πορτ-ο-Πρενς, δεν υπέστη σχεδόν καθόλου ζημιές.

Σε διάστημα ωρών, το γραφείο μετατράπηκε σε κέντρο παροχής βοήθειας που έσφυζε από δραστηριότητα. Επειδή, λόγω των συνθηκών, δεν μπορούσαν πλέον να βασιστούν στις διεθνείς τηλεπικοινωνίες και στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, μέλη του προσωπικού πήγαιναν οδικώς στα σύνορα με τη Δομινικανή Δημοκρατία δύο φορές την ημέρα για να στέλνουν εκθέσεις. Στο μεταξύ, εκατοντάδες θύματα, πολλά με σοβαρούς τραυματισμούς, συνέρρεαν στις εγκαταστάσεις του γραφείου της Αϊτής. Πολλοί άλλοι μεταφέρθηκαν στα λίγα νοσοκομεία της περιοχής που λειτουργούσαν ακόμη, τα οποία σύντομα ήταν υπερπλήρη.

Ολόγυρα στα νοσοκομεία, τα θύματα κείτονταν στο έδαφος αιμορραγώντας και ουρλιάζοντας. Ανάμεσά τους ήταν και η Μάρλα, η οποία είχε μείνει οχτώ ώρες θαμμένη στα συντρίμμια ενός κτιρίου. Δεν ένιωθε τα πόδια της ούτε μπορούσε να τα κουνήσει. Οι γείτονες την είχαν ανασύρει και την είχαν μεταφέρει σε ένα νοσοκομείο​—αλλά σε ποιο; Ο Έβαν, ένας Μάρτυρας γιατρός που είχε έρθει προ ολίγου από τη Δομινικανή Δημοκρατία, πήγε να τη βρει γνωρίζοντας μόνο το όνομά της.

Είχαν ήδη περάσει πάνω από 24 ώρες από το σεισμό, και η νύχτα είχε πέσει και πάλι. Περνώντας πάνω από τα πτώματα που κείτονταν έξω από κάποιο νοσοκομείο, ο Έβαν προσευχόταν σιωπηλά και φώναζε συνέχεια τη Μάρλα. Κάποια στιγμή άκουσε μια φωνή να λέει: «Ναι!» Ήταν η Μάρλα, που τον κοίταζε από το έδαφος με ένα πλατύ χαμόγελο. «Γιατί χαμογελάς;» τη ρώτησε έκπληκτος. «Επειδή τώρα είναι μαζί μου ένας πνευματικός αδελφός μου», απάντησε εκείνη. Ο Έβαν δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του.

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου, Ημέρα 3η

Τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στις Ηνωμένες Πολιτείες​—σε συνεργασία με τα γραφεία τμήματος στη Γαλλία, στη Γερμανία, στη Γουαδελούπη, στη Δομινικανή Δημοκρατία, στον Καναδά, στη Μαρτινίκα και αλλού—​συντόνισαν τις προσπάθειες για παροχή βοήθειας προκειμένου να αξιοποιηθούν στο έπακρο τα υλικά, τα μέσα μεταφοράς, οι τηλεπικοινωνίες, οι πόροι και το ανθρώπινο δυναμικό που είχαν στη διάθεσή τους. Συνολικά 78 επαγγελματίες του ιατρικού κλάδου που είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήρθαν για να βοηθήσουν, μαζί με πολλούς ακόμα εθελοντές. Κατά τις 2:30 π.μ., το πρώτο φορτηγό ξεκίνησε από το γραφείο τμήματος της Δομινικανής Δημοκρατίας για την Αϊτή, φορτωμένο με περίπου 6,8 τόνους τρόφιμα, νερό, φάρμακα και άλλα είδη.

Όταν η αποστολή έφτασε στον προορισμό της το πρωί, το προσωπικό του γραφείου τμήματος της Αϊτής άρχισε να οργανώνει τη διανομή των προμηθειών. Για να μην τραβήξουν την προσοχή κάποιων που ίσως θα ήθελαν να κλέψουν τα τρόφιμα για να τα πουλήσουν, καμουφλάρισαν τα φορτία. Οι εθελοντές εργάζονταν νυχθημερόν συσκευάζοντας τρόφιμα και άλλες προμήθειες σε σακούλες για οικογένειες και μεμονωμένα άτομα. Στους μήνες που ακολούθησαν, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διένειμαν δωρεάν πάνω από 450 τόνους δωρηθέντων υλικών, μεταξύ αυτών 400.000 και πλέον γεύματα.

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου, Ημέρα 4η

Ως το μεσημέρι, 19 Μάρτυρες γιατροί, νοσοκόμες και άλλοι επαγγελματίες του ιατρικού κλάδου από τη Δομινικανή Δημοκρατία και τη Γουαδελούπη είχαν καταφθάσει στην Αϊτή. Έστησαν γρήγορα έναν σταθμό πρώτων βοηθειών. Ανάμεσα στους τραυματίες που έλαβαν περίθαλψη εκεί ήταν και κάποια από τα δεκάδες παιδιά ενός ορφανοτροφείου. Επιπρόσθετα, οι Μάρτυρες έδωσαν στο ορφανοτροφείο τρόφιμα και μουσαμάδες για να φτιάξουν στέγαστρα. «Είμαι πολύ ευγνώμων στους Μάρτυρες του Ιεχωβά», λέει ο Ετιέν, ο διευθυντής του ορφανοτροφείου. «Δεν ξέρω τι θα κάναμε χωρίς αυτούς».

Το Κοριτσάκι που Χάθηκε και Βρέθηκε

Την ώρα του σεισμού, η εφτάχρονη Ισλάντ κοίταξε έξω από το σπίτι της και είδε τα ηλεκτρικά καλώδια να κόβονται και τις σπίθες να πέφτουν βροχή. Μέσα στο σπίτι, οι τοίχοι λύγισαν και οι τσιμεντόλιθοι έπεσαν σωρηδόν πάνω της σπάζοντας το πόδι της και τραυματίζοντάς την σοβαρά. Όταν την ανέσυραν από τα χαλάσματα, ο πατέρας της, ο Τζόνι, την πήγε οδικώς σε ένα νοσοκομείο της Δομινικανής Δημοκρατίας κοντά στα σύνορα. Από εκεί τη μετέφεραν αεροπορικώς σε κάποιο νοσοκομείο στην πρωτεύουσα, τον Άγιο Δομίνικο. Όταν, όμως, ο Τζόνι τηλεφώνησε αργότερα στο νοσοκομείο, η Ισλάντ δεν ήταν εκεί.

Επί δύο ημέρες ο Τζόνι έψαχνε παντού να βρει την Ισλάντ, αλλά μάταια. Είχε μεταφερθεί σε άλλο νοσοκομείο, όπου μια εθελόντρια την άκουσε να προσεύχεται στον Ιεχωβά. (Ψαλμός 83:18) «Αγαπάς τον Ιεχωβά;» τη ρώτησε. «Ναι», απάντησε η Ισλάντ κλαίγοντας. «Ε, τότε μη φοβάσαι», την καθησύχασε εκείνη. «Ο Ιεχωβά θα σε βοηθήσει».

Ο Τζόνι ζήτησε βοήθεια από το γραφείο των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Δομινικανή Δημοκρατία για να βρει την κόρη του. Μια Μάρτυρας του Ιεχωβά ονόματι Μέλανι προσφέρθηκε να ψάξει. Όταν ρώτησε σε ένα νοσοκομείο, η εθελόντρια που είχε ακούσει την Ισλάντ να προσεύχεται άκουσε τυχαία τη συζήτηση και τους έδειξε ποιο ήταν το κοριτσάκι. Λίγο αργότερα, η Ισλάντ ξανάσμιξε με την οικογένειά της.

Εγχειρήσεις και Αποκατάσταση

Πολλοί τραυματίες είχαν λάβει ελάχιστη ή καθόλου περίθαλψη προτού έρθουν στο σταθμό πρώτων βοηθειών που είχε στηθεί στο γραφείο των Μαρτύρων στην Αϊτή, και τα πληγωμένα άκρα τους είχαν πάθει γάγγραινα. Σε πάμπολλες περιπτώσεις, ο μόνος τρόπος για να σωθεί η ζωή του ασθενούς ήταν ο ακρωτηριασμός. Τις πρώτες ημέρες μετά το σεισμό, υπήρχαν ελλείψεις σε χειρουργικό εξοπλισμό, φάρμακα, ακόμα και αναισθητικά. Η εμπειρία ήταν τραυματική ακόμα και για τους γιατρούς. Ένας από αυτούς είπε: «Υπάρχουν εικόνες και ήχοι που θα ήθελα να σβήσει ο Θεός από τη μνήμη μου».

Τη δεύτερη εβδομάδα μετά το σεισμό, άρχισαν να καταφθάνουν Μάρτυρες γιατροί από την Ευρώπη οι οποίοι διέθεταν την πείρα και τον ανάλογο εξοπλισμό για πιο περίπλοκες και επείγουσες επεμβάσεις. Η ιατρική ομάδα έκανε 53 εγχειρήσεις και παρείχε ιατρική φροντίδα σε χιλιάδες ακόμα περιπτώσεις. Η Γουιντελίν, μια 23χρονη Μάρτυρας του Ιεχωβά, είχε έρθει στο Πορτ-ο-Πρενς την προηγούμενη του σεισμού. Όταν έγινε ο σεισμός, συνθλίφτηκε το δεξί της χέρι και χρειάστηκε να ακρωτηριαστεί σε ένα τοπικό νοσοκομείο. Αργότερα, οι συγγενείς της τη μετέφεραν σε κάποιο νοσοκομείο κοντά στο σπίτι τους στο Πορ-ντε-Παι, εφτά ώρες μακριά. Αλλά η κατάστασή της επιδεινώθηκε, και το προσωπικό του νοσοκομείου έπαψε να ασχολείται μαζί της, θεωρώντας βέβαιο ότι θα πεθάνει.

Όταν μαθεύτηκε η δεινή θέση της Γουιντελίν, μια ιατρική ομάδα των Μαρτύρων ταξίδεψε από το Πορτ-ο-Πρενς για να της παράσχει περίθαλψη και να τη φέρει πίσω για περαιτέρω φροντίδα. Μόλις οι άλλοι ασθενείς είδαν ότι οι πνευματικοί της αδελφοί είχαν σπεύσει στο πλευρό της, ξέσπασαν σε χειροκροτήματα. Με τη βοήθεια της οικογένειάς της και της εκκλησίας της, η Γουιντελίν προσαρμόζεται τώρα στις νέες της περιστάσεις.

Στη Δομινικανή Δημοκρατία, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά νοίκιασαν σπίτια τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ως κέντρα αποκατάστασης για ασθενείς που στέλνονταν εκεί. Τα σπίτια αυτά επανδρώθηκαν με ομάδες Μαρτύρων εθελοντών που εργάζονταν εκ περιτροπής και αποτελούνταν από γιατρούς, νοσοκόμες, φυσιοθεραπευτές και άλλους. Όλοι τους φρόντιζαν με χαρά για τις ανάγκες των ασθενών που ανέρρωναν.

Μεταδίδουν Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη

Μόνο 6 από τις 56 Αίθουσες Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην πληγείσα περιοχή της Αϊτής υπέστησαν σοβαρές ζημιές. Οι περισσότεροι Μάρτυρες που έχασαν τα σπίτια τους στο σεισμό έμειναν στις αίθουσες που δεν είχαν υποστεί ζημιές ή σε άλλους ανοιχτούς χώρους. Όντας συνηθισμένοι να συγκεντρώνονται σε μεγάλους αριθμούς, οργανώθηκαν όπως θα έκαναν και για μια από τις τακτικές τους συνελεύσεις.

«Διατηρήσαμε το τακτικό πρόγραμμα πνευματικών δραστηριοτήτων της εκκλησίας, παρέχοντας έναν ζωτικό παράγοντα σταθερότητας για νέους και ηλικιωμένους», εξήγησε ο Ζαν-Κλοντ, ντόπιος επίσκοπος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Το αποτέλεσμα; Κάποιος κύριος είπε: «Χαίρομαι πολύ που βλέπω τους Μάρτυρες του Ιεχωβά να κηρύττουν ακόμα. Αν δεν σας βλέπαμε, θα νιώθαμε ότι η κατάσταση είναι πολύ πιο σοβαρή».

Οι Μάρτυρες έφεραν παρηγοριά στους ανθρώπους. «Σχεδόν όλοι όσοι συναντούμε πιστεύουν ότι ο σεισμός ήταν τιμωρία από τον Θεό», εξήγησε ένας Μάρτυρας. «Τους διαβεβαιώνουμε ότι ο σεισμός ήταν φυσική καταστροφή και όχι έργο του Θεού. Τους δείχνουμε το εδάφιο Γένεση 18:25. Εκεί ο Αβραάμ δηλώνει ότι είναι αδιανόητο να καταστρέψει ο Θεός καλούς ανθρώπους μαζί με τους κακούς. Τους δείχνουμε επίσης το εδάφιο Λουκάς 21:11. Εκεί ο Ιησούς προείπε μεγάλους σεισμούς για την εποχή μας, και εξηγούμε ότι σύντομα εκείνος θα αναστήσει τα αγαπημένα μας πρόσωπα που πέθαναν και θα τερματίσει όλα τα παθήματα. Πολλοί εκφράζουν βαθιά ευγνωμοσύνη για αυτή τη γνώση».a

Μολαταύτα, οι δυσκολίες παραμένουν. «Η πρώτη συμφορά που μας βρήκε ήταν ο σεισμός. Τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα επακόλουθα», σχολίασε ο Ζαν-Εμανουέλ, Μάρτυρας γιατρός. «Εκτός από την απειλή των πολλών ασθενειών που ξεσπούν στους υπερπλήρεις, μουσκεμένους από τη βροχή καταυλισμούς οι οποίοι δεν έχουν εγκαταστάσεις υγιεινής, υπάρχουν και τα συναισθηματικά τραύματα που καταπνίγονται αλλά δεν επουλώνονται».

Εβδομάδες μετά το σεισμό, ένας Μάρτυρας ήρθε στο σταθμό πρώτων βοηθειών παραπονούμενος για ασταμάτητο πονοκέφαλο και αϋπνία​—κοινά συμπτώματα έπειτα από κάποια καταστροφή. «Μήπως σε χτύπησε κάτι στο κεφάλι;» τον ρώτησε μια νοσοκόμα που ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά. «Όχι», απάντησε εκείνος στωικά. «Σκοτώθηκε η γυναίκα μου. Ήμασταν μαζί 17 χρόνια. Αλλά αναμένουμε να συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Το προείπε ο Ιησούς».

Διακρίνοντας την πιθανή αιτία του προβλήματος, η νοσοκόμα είπε: «Ναι, αλλά έχασες τη σύντροφο της ζωής σου. Αυτό είναι τρομερό! Δεν είναι κακό να νιώσεις θλίψη, να κλάψεις. Ο Ιησούς έκλαψε όταν πέθανε ο φίλος του ο Λάζαρος». Τότε ο πονεμένος άνθρωπος ξέσπασε σε κλάματα.

Από τους 10.000 και πλέον Μάρτυρες της περιοχής, 154 πέθαναν εξαιτίας του σεισμού. Υπολογίζεται ότι πάνω από το 92% των κατοίκων του Πορτ-ο-Πρενς έχασαν ένα ή περισσότερα αγαπημένα τους πρόσωπα. Για να βοηθήσουν αυτούς τους πενθούντες, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά κάνουν επανειλημμένες επισκέψεις σε ανθρώπους που τραυματίστηκαν σωματικά και συναισθηματικά, δίνοντάς τους την ευκαιρία να ανοίξουν την καρδιά τους σε κάποιον που να μπορούν να εμπιστευτούν. Οι δε πενθούντες Μάρτυρες, αν και ήξεραν ήδη τη Γραφική υπόσχεση περί ανάστασης και παραδεισένιας γης, ένιωθαν και οι ίδιοι την ανάγκη να εκφράσουν τα αισθήματά τους σε σπλαχνικούς συγχριστιανούς τους και να ακούσουν συμπονετικά λόγια ενθάρρυνσης.

Πώς Βλέπουν το Παρόν και το Μέλλον

Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Μένει η πίστη, η ελπίδα, η αγάπη, αυτά τα τρία· αλλά το μεγαλύτερο από αυτά είναι η αγάπη». (1 Κορινθίους 13:13) Χάρη σε αυτές τις ιδιότητες, οι πολλοί Μάρτυρες της Αϊτής καταφέρνουν να αντέχουν υπό τις παρούσες περιστάσεις, να ενθαρρύνουν άλλους και να ατενίζουν άφοβα το μέλλον. Η αληθινή πίστη, η ενότητα και η θέρμη αποτελούν προφανώς την κινητήρια δύναμη της συνεχιζόμενης διεθνούς προσπάθειας για παροχή βοήθειας. «Πρώτη φορά βλέπω τέτοιον χείμαρρο αγάπης», είπε η Πέτρα, μια Μάρτυρας του Ιεχωβά που είναι γιατρός και ήρθε από τη Γερμανία για να βοηθήσει. «Έχω κλάψει πάρα πολύ, κυρίως όμως από χαρά παρά από λύπη».

Σύμφωνα με την εφημερίδα The Wall Street Journal, ο σεισμός του 2010 στην Αϊτή ήταν «από ορισμένες απόψεις η πιο ολέθρια φυσική καταστροφή που έπληξε ποτέ μία χώρα». Εντούτοις, έκτοτε ο κόσμος έχει δει και άλλες τραγωδίες, είτε εξαιτίας φυσικών καταστροφών είτε εξαιτίας ανθρώπινων ενεργειών. Θα τερματιστούν ποτέ όλα αυτά; Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Αϊτή και παγκοσμίως είναι πεπεισμένοι ότι πλησιάζει η ημέρα κατά την οποία ο Θεός θα εκπληρώσει τη Γραφική υπόσχεση: «Θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια. Τα παλιά έχουν παρέλθει».​—Αποκάλυψη 21:4.

[Υποσημείωση]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 15]

«Δεν άντεχα να αφήσω τον Ραλφέντι εκεί να πεθάνει»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 19]

«Χαίρομαι πολύ που βλέπω τους Μάρτυρες του Ιεχωβά να κηρύττουν ακόμα»

[Πλαίσιο/​Εικόνες στη σελίδα 17]

ΣΠΙΤΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ

Μέσα σε έναν μήνα μετά το σεισμό, Μάρτυρες του Ιεχωβά που είναι πολιτικοί μηχανικοί άρχισαν να ελέγχουν ποια σπίτια ήταν ασφαλή για να επιστρέψουν οι οικογένειες. Πολλοί που έχασαν τα σπίτια τους χρειάζονταν προσωρινά καταλύματα για να εξυπηρετηθούν ώσπου να βρουν κάτι πιο μόνιμο.

«Βασιζόμενοι στην πείρα των διεθνών οργανισμών παροχής βοήθειας, σχεδιάσαμε ένα οικονομικό, εύκολα συναρμολογούμενο κατάλυμα, παρόμοιο σε μέγεθος με τα σπίτια στα οποία έμεναν προηγουμένως πολλοί από τους πληγέντες», εξηγεί ο Τζον, μέλος του προσωπικού στο γραφείο τμήματος της Αϊτής. «Αυτό το είδος καταλύματος προστατεύει από τη βροχή και τον άνεμο, ενώ η οικογένεια δεν θα κινδυνέψει να σκοτωθεί σε περίπτωση περαιτέρω σεισμικών δονήσεων». Μόλις τρεις εβδομάδες μετά το σεισμό, μια ομάδα Αϊτινών και διεθνών εθελοντών άρχισε την κατασκευή προσωρινών σπιτιών.

Οι άνθρωποι στους δρόμους ζητωκραύγαζαν όταν περνούσαν τα φορτηγά με τα προκατασκευασμένα τμήματα αυτών των σπιτιών. Ένας Αϊτινός τελωνειακός, καθώς ενέκρινε την εισαγωγή των οικοδομικών υλικών, σχολίασε: «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν από τους πρώτους που πέρασαν τα σύνορα για να φέρουν βοήθεια. Δεν μιλούν απλώς για βοήθεια, την προσφέρουν κιόλας». Τους πρώτους λίγους μήνες μετά το σεισμό, οι Μάρτυρες είχαν ήδη κατασκευάσει 1.500 σπίτια για άτομα που είχαν χάσει τα δικά τους.

[Χάρτης στη σελίδα 14]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΑΪΤΗ

ΠΟΡΤ-Ο-ΠΡΕΝΣ

Λεογκάν

Επίκεντρο

Ζακμέλ

ΔΟΜΙΝΙΚΑΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

[Εικόνα στη σελίδα 16]

Μάρλα

[Εικόνα στη σελίδα 16]

Ισλάντ

[Εικόνα στη σελίδα 16]

Γουιντελίν

[Εικόνα στη σελίδα 18]

Ομάδα Αϊτινών Μαρτύρων του Ιεχωβά ξεκινάει για να παρηγορήσει τα θύματα της καταστροφής

[Εικόνα στη σελίδα 18]

Γιατρός περιθάλπει ένα αγοράκι στο σταθμό πρώτων βοηθειών που έστησαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά