ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΗΣ ΤΥΧΗΣ, ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΥ

Την εποχή του Ησαΐα, οι αποστάτες Ιουδαίοι είχαν αναμειχθεί στη λατρεία “του θεού της Καλής Τύχης” (εβρ., γκαδ) και “του θεού του Πεπρωμένου” (εβρ., μενί). Οι λάτρεις αυτών των θεοτήτων παρέθεταν ενώπιόν τους φαγητό και ποτό. Ο Ιεχωβά είπε σε αυτούς τους λάτρεις ότι τους προόριζε για σφαγή με σπαθί.—Ησ 65:11, 12.

Οι Ασσύριοι και οι Βαβυλώνιοι ετοίμαζαν συχνά φαγητό και ποτό για τους θεούς τους. Οι κάτοικοι της Χαρράν έκαναν ευχές ελπίζοντας ότι θα τις δεχόταν ο «Κύριος της Τύχης». Ο Ιερώνυμος, σχολιάζοντας το εδάφιο Ησαΐας 65:11, έγραψε ότι «σε όλες τις πόλεις, και ιδιαίτερα στην Αίγυπτο και στην Αλεξάνδρεια, υπήρχε ένα αρχαίο ειδωλολατρικό έθιμο, σύμφωνα με το οποίο, την τελευταία ημέρα του τελευταίου μήνα του έτους τους, έστρωναν ένα τραπέζι στο οποίο παρέθεταν διάφορα φαγητά και μια κούπα με ανάμεικτο γλυκό κρασί, για να διασφαλίσουν καλοτυχία για τη γονιμότητα είτε του περασμένου έτους είτε του επόμενου».—Κόρπους Χριστιανών, Λατινική Σειρά, 73 Α, Έργα Σ. Ιερώνυμου του πρεσβυτέρου (Corpus Christianorum, Series Latina, LXXIII A, S. Hieronymi presbyteri opera), Τμήμα 1, 2Α, Τούρνχαουτ, Βέλγιο, 1963, σ. 754.