ΣΤΑΣΙΑΣΜΟΣ

Ανυπακοή ή αντίσταση σε ανώτερη εξουσία και περιφρόνησή της. Μερικές κύριες αιτίες για τις οποίες οι άνθρωποι στασιάζουν είναι η υπερηφάνεια, η ιδιοτέλεια, οι εξωτερικές πιέσεις, η διαφωνία με την κρίση ενός ανωτέρου και η επιθυμία να ελευθερωθούν από την υποταγή ή την καταδυνάστευση—αληθινή ή φανταστική.

Οι Απαρχές Του. Ο στασιασμός εναντίον του Θεού ξεκίνησε στο αόρατο βασίλειο. Ένα πνευματικό πλάσμα το οποίο αργότερα έγινε γνωστό ως Σατανάς ο Διάβολος επιδίωξε, μέσω ενός φιδιού, να υποκινήσει την πρώτη γυναίκα, την Εύα, να στασιάσει ενάντια στον Δημιουργό της. Έκανε το στασιασμό να φαίνεται ελκυστικός, παρουσιάζοντάς τον σαν μια πορεία που θα οδηγούσε στη διαφώτιση. Η Εύα ενέδωσε στην ιδιοτελή φιλοδοξία να “είναι σαν τον Θεό”, δηλαδή να αποφασίζει μόνη της τι είναι καλό και τι κακό αντί να δέχεται την κρίση του Θεού σε αυτό το ζήτημα. (Βλέπε ΔΕΝΤΡΟ [Μεταφορική Χρήση].) Επειδή φαντάστηκε ότι στερούνταν κάτι που τώρα πλέον θεωρούσε ότι της ανήκε δικαιωματικά, επέλεξε να παραβεί την εντολή του Θεού. Αργότερα, ο σύζυγός της, ο Αδάμ, υποχώρησε στην πίεση που του άσκησε και ενώθηκε μαζί της σε αυτόν το στασιασμό. Αυτό το έκανε, όχι επειδή απατήθηκε και πίστεψε ότι το φίδι έλεγε την αλήθεια, αλλά προφανώς επειδή επέλεξε ιδιοτελώς τη συντροφιά της αμαρτωλής συζύγου του παρά την επιδοκιμασία του Θεού.—Γε 3:1-6· 1Τι 2:14.

Στους αιώνες που ακολούθησαν, φαίνεται ότι η πλειονότητα της ανθρωπότητας δεν ήθελε να υποταχθεί στον Θεό. Από τον καιρό του θανάτου του Άβελ μέχρι τη γέννηση του Νώε—περισσότερο από 926 χρόνια—μόνο ο Ενώχ αναφέρεται συγκεκριμένα ως άτομο που περπάτησε με τον Θεό. (Γε 5:22) Ο στασιασμός συνέχισε επίσης να εξαπλώνεται και στο ουράνιο βασίλειο. Στις ημέρες του Νώε, ορισμένοι άγγελοι, επιθυμώντας αισθησιακή απόλαυση, έγιναν ανυπάκουοι και εγκατέλειψαν τις ουράνιες θέσεις τους, υλοποιήθηκαν προσλαμβάνοντας ανθρώπινα σώματα, παντρεύτηκαν γυναίκες και απέκτησαν απογόνους.—Γε 6:4· 1Πε 3:19, 20· 2Πε 2:4, 5· Ιου 6.

Τον καιρό του Νώε το πνεύμα του στασιασμού είχε ήδη διαποτίσει την ανθρωπότητα τόσο πολύ ώστε ο Ιεχωβά Θεός θεώρησε πρέπον να καταστρέψει την ανθρώπινη φυλή μέσω ενός κατακλυσμού. Μόνο ο Νώε και η άμεση οικογένειά του, συνολικά οχτώ άτομα, θεωρήθηκαν άξιοι διαφύλαξης.—Γε 6:5-8· 7:13, 23.

Στον Ισραήλ. Χρόνια αργότερα, ο Ιεχωβά Θεός άρχισε να πολιτεύεται αποκλειστικά με το έθνος του Ισραήλ. Ωστόσο, σε ολόκληρη την ιστορία του Ισραήλ υπήρξαν πολλές περιπτώσεις στασιασμού ενάντια στον Ιεχωβά και ενάντια στους εκπροσώπους του, σε εθνικό, ομαδικό ή ατομικό επίπεδο. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτοί που στασίασαν δεν ήταν συνεχώς στασιαστικά άτομα. Για παράδειγμα, ο Μωυσής και ο Ααρών υπηρέτησαν πιστά τον Ιεχωβά Θεό πολλά χρόνια. Όταν όμως κάποτε πιέστηκαν από τους φιλόνικους Ισραηλίτες, έχασαν την αυτοκυριαρχία τους και, ενεργώντας στασιαστικά, δεν δόξασαν τον Θεό για το νερό που τους είχε προμηθεύσει θαυματουργικά. (Αρ 20:12, 24· 27:13, 14) Αλλά το έθνος ως σύνολο ενέμενε τόσο πολύ στη στασιαστική του πορεία ώστε το εδάφιο Ιεζεκιήλ 44:6 εφαρμόζει το όνομα «Στασιαστικότητα» στον οίκο του Ισραήλ, σαν να κατέληξε το έθνος του Ισραήλ να αποτελεί την προσωποποίηση της στασιαστικότητας.

Ο Ιεχωβά Θεός δεν άφηνε ατιμώρητη τέτοιου είδους στασιαστικότητα. (1Σα 12:15· 15:23· 1Βα 13:21, 22, 26· Ψλ 5:10· Ησ 1:20· 63:10· Ιερ 4:16-18· Ιεζ 20:21· Ωσ 13:16) Ο νόμος του όριζε τη θανατική ποινή για όσους επέμεναν να στασιάζουν ενάντια στους γονείς τους. (Δευ 21:18-21) Θεϊκή εκτέλεση επήλθε στους υπερήφανους και φιλόδοξους Κορέ, Δαθάν, Αβιρών και όσους ενώθηκαν μαζί τους στο στασιασμό εναντίον του Μωυσή και του Ααρών, των διορισμένων εκπροσώπων του Θεού. Όταν οι Ισραηλίτες αμφισβήτησαν την ορθότητα αυτής της εκτέλεσης και εκδήλωσαν στασιαστικό πνεύμα κατά του Μωυσή και του Ααρών, άλλοι 14.700 αφανίστηκαν από μια μάστιγα που επέφερε ο Ιεχωβά. (Αρ 16:1-3, 25-50) Πολλές φορές ο Ιεχωβά επέτρεπε σε άλλα έθνη να αποτελέσουν τα όργανα με τα οποία επέβαλλε τιμωρία στους Ισραηλίτες όταν αυτοί ενέδιδαν στην πίεση που τους ασκούνταν να είναι σαν τα γύρω έθνη και εγκατέλειπαν στασιαστικά την αληθινή λατρεία.—Κρ 2:3, 11-16· 3:4, 5· Νε 9:26, 27.

Ο Βασιλιάς Σεδεκίας στασιάζει παραβιάζοντας τη διαθήκη. Όταν ο Βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ κατέστησε υποτελή τον Βασιλιά Σεδεκία του Ιούδα, τον υποχρέωσε να συνάψει διαθήκη στο όνομα του Ιεχωβά. Συνεπώς, όταν ο Σεδεκίας στασίασε εναντίον του Ναβουχοδονόσορα, θέλοντας να ελευθερωθεί από την υποταγή σε μια ξένη δύναμη, στασίασε επίσης εναντίον του Ιεχωβά, στου οποίου το όνομα είχε αναλάβει την υποχρέωση να είναι όσιος ως υποτελής βασιλιάς. Εξαιτίας αυτού του στασιασμού, ο Ιεχωβά όρισε ότι ο Σεδεκίας θα πέθαινε αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα.—2Βα 24:17-20· 2Χρ 36:11-21· Ιεζ 17:12-18.

Ανάμεσα στους Χριστιανούς. Και οι Χριστιανοί έχει χρειαστεί να αντιμετωπίσουν στασιαστικά άτομα. Ο απόστολος Παύλος προείπε ότι θα λάβαινε χώρα αποστασία, δηλαδή στασιασμός, ανάμεσα σε εκείνους που ομολογούσαν ότι είναι Χριστιανοί (2Θε 2:3), και στην εποχή του υπήρχαν ήδη αποστάτες. (1Τι 1:19, 20· 2Τι 2:16-19) Ο μαθητής Ιούδας έγραψε για αυτούς που μιλούσαν υβριστικά για «τους ενδόξους» στη Χριστιανική εκκλησία. Εφόσον η καταστροφή αυτών των στασιαστών ήταν βέβαιη, ο Ιούδας αναφέρθηκε σε αυτήν σαν να είχε ήδη λάβει χώρα, λέγοντας: «Έχουν αφανιστεί με τη στασιαστική ομιλία του Κορέ!»—Ιου 8, 11· βλέπε ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ.

Η υποταγή στην κυβερνητική εξουσία είναι πρέπουσα. Αντί να στασιάζουν, όσοι επιθυμούν να αποκτήσουν την επιδοκιμασία του Θεού ως ακόλουθοι του Χριστού καλούνται να είναι υπάκουοι σε εκείνους που αναλαμβάνουν την ηγεσία μέσα στην εκκλησία (Εβρ 13:17) και στις κυβερνητικές εξουσίες έξω από αυτήν. (Τιτ 3:1, 2) Ο στασιασμός εναντίον της κοσμικής κυβερνητικής εξουσίας συνιστά στασιασμό εναντίον του Θεού, διότι αυτές οι εξουσίες υπάρχουν με την άδεια του Θεού και είναι θέλημά του να υποτάσσονται οι Χριστιανοί σε αυτές εφόσον αυτό που απαιτούν δεν συγκρούεται με το νόμο του.—Ρω 13:1-7· Πρ 5:29.

Εναντίον της Ρωμαϊκής Εξουσίας. Η λέξη στάσις του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου, η οποία βασικά αναφέρεται στην ενέργεια του ρήματος “στέκομαι” (Εβρ 9:8), κατέληξε να σημαίνει «στασιασμός». (Μαρ 15:7· Λου 23:19, 25) Μπορεί επίσης να αποδοθεί «διένεξη» (Πρ 15:2), και μερικές φορές εμπεριέχει την έννοια της βίας.—Πρ 23:7, 10.

Υπό το ρωμαϊκό νόμο, η ανάμειξη σε στασιασμό και η υποκίνηση οχλοκρατικών ενεργειών ή η συμμετοχή σε αυτές ήταν αδικήματα που επέσυραν το θάνατο. Επομένως, ο γραμματέας της πόλης της Εφέσου εφιστούσε την προσοχή του στασιαστικού όχλου στον κίνδυνο που διέτρεχαν, όταν είπε: «Στην πραγματικότητα, κινδυνεύουμε να κατηγορηθούμε για στασιασμό σχετικά με τη σημερινή υπόθεση, επειδή δεν υπάρχει ούτε μία αιτία που θα μας επιτρέψει να δικαιολογήσουμε τη συγκέντρωση αυτού του άτακτου όχλου». (Πρ 19:40) Η κατηγορία δε που εξέφερε ο Τέρτυλλος ενώπιον του Ρωμαίου Κυβερνήτη Φήλικα, σύμφωνα με την οποία ο Παύλος “υποκινούσε στασιασμούς μεταξύ όλων των Ιουδαίων”, ήταν πολύ σοβαρή. Αν ο Παύλος κρινόταν ένοχος, θα είχε τιμωρηθεί με θάνατο.—Πρ 24:5.