Αποφεύγετε Στασιαστικές Τάσεις

«Έκραζον, και σεις δεν υπηκούετε· . . . αλλά κατεφρονείτε πάσας τας συμβουλάς μου, και τους έλεγχους μου δεν εδέχεσθε.»—Παροιμ. 1:24, 25.

1, 2. Ποιος ήταν ο πρώτος τύπος αμαρτίας; Σε τι μπορεί αυτή να οφείλεται, και πώς κορυφώνεται;

ΣΤΑΣΙΑΣΜΟΣ ήταν η πρώτη πράξις αμαρτίας, στον ουρανό και στη γη. Κατέληξε σε δυσμενή κρίσι εναντίον εκείνων που ακολούθησαν μια στασιαστική πορεία. Τώρα, επειδή ο πρώτος στασιαστής προβάλλει την τελική του αντίστασι εναντίον του Ιεχωβά και των πιστών Του δούλων, χρησιμοποιώντας ποικίλα και ύπουλα μέσα, αρμόζει σε όλους να εξετάσουν προσεκτικά σκέψεις, ελατήρια, διαγωγή και κάθε μορφή συμπεριφοράς, για να προφυλαχθούν.

² Επαγρυπνώντας στις σκέψεις μας, πρέπει ν’ αναγνωρίζωμε ότι η κρίσις ή τα συμπεράσματα του ανθρώπου είναι ορθά μόνο όταν συμπίπτουν μ’ εκείνα του Ιεχωβά καθώς εκδηλώνονται μέσω του λόγου του. Όταν διαφέρουν από κάποια άποψι, αυτό αποκαλύπτει ότι υπάρχει τάσις να οδηγούμεθα από τις σκέψεις πλασμάτων. Αυτό είναι μια μορφή στασιασμού. Μπορεί να είναι σε μικρό μόνο βαθμό στην αρχή, αλλά όταν μολύνεται εξακολουθητικά από τις ιδιότροπες σκέψεις και αποφάσεις ανθρώπων, μπορεί να οδηγήση στην κατάστασι που ανέφερε ο Ιάκωβος: «Πειράζεται δε έκαστος, υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας παρασυρόμενος και δελεαζόμενος. Έπειτα η επιθυμία αφού συλλάβη, γεννά την αμαρτίαν η δε αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά τον θάνατον.»—Ιάκ. 1:14, 15.

3. Τι καθορίζει τη διαγωγή των ανθρώπων, και πώς μπορεί αυτό να μεταβληθή;

³ Όταν παρατηρούμε τις πράξεις εκείνων που ανήκουν στον παλαιό κόσμο, βλέπομε ότι οι σκέψεις των και η διαγωγή των μιμούνται το υπόδειγμα του ‘θεού του κόσμου τούτου’, του αρχικού στασιαστού ο οποίος έγινε Σατανάς. Όπως ακριβώς τα χαρακτηριστικά και διακριτικά γνωρίσματα των τέκνων επηρεάζονται από τους γονείς των, έτσι και όλο το ανθρώπινο γένος επηρεάζεται από τους αρχικούς στασιαστάς γονείς και την αμαρτωλή πορεία των στον κήπο της Εδέμ, η δε αμαρτία του στασιασμού είναι ισχυρή στους ανθρώπους σήμερα. Είναι ανάγκη, λοιπόν, να στραφούν όλοι στην πατρική προμήθεια που έκαμε ο Ιεχωβά Θεός για τον άνθρωπο, δηλαδή, στον Υιό του Ιησού Χριστό. (Ιωάν. 3:16) Όχι ότι τα άτομα τότε λαμβάνουν μια νέα γέννησι από φυσική άποψι, αλλά η αποδοχή αυτή του Υιού γίνεται με τη μεταμόρφωσι της διανοίας των και με το να ενδυθούν τον «νέον [άνθρωπον], τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν.»—Κολ. 3:10.

4, 5. (α) Σε τι εβασίζετο το τέλειο παράδειγμα του Ιησού; (β) Γιατί είναι τόσο σπουδαία η τελεία υποταγή στο θέλημα του Πατρός;

⁴ Ο Χριστός Ιησούς ακολούθησε την τελεία πορεία, ήταν εντελώς απηλλαγμένος από οποιαδήποτε στασιαστικά χαρακτηριστικά και ήταν, επομένως, το τέλειο υπόδειγμα. Δεν ελάμβανε αποφάσεις μόνος του. «Δεν δύναμαι εγώ να κάμνω απ’ εμαυτού ουδέν. Καθώς ακούω, κρίνω· και η κρίσις η εμή δικαία είναι· διότι δεν ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με.» «Κατέβην εκ του ουρανού, ουχί δια να κάμω το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με.» «Εγώ κάμνω πάντοτε τα αρεστά εις αυτόν.» Εδώ βρίσκεται ένα ωραίο παράδειγμα τελείας και αποκλειστικής αφοσιώσεως στον Πατέρα—ένα παράδειγμα τελείως απηλλαγμένο από στασιαστικές τάσεις. Αληθινά αυτή είναι μια ασύγκριτη επίδειξις τελείας υποταγής. Όπως ακριβώς αυτός ακολούθησε απαρεγκλίτως τον Πατέρα του, έτσι προσεκάλεσε άλλους να τον ακολουθήσουν: «Εάν τας εντολάς μου φυλάξητε, θέλετε μείνει εν τη αγάπη μου· καθώς εγώ εφύλαξα τας εντολάς του Πατρός μου, και μένω εν τη αγάπη αυτού.» Η δήλωσις αυτή έγινε, βέβαια, σ’ εκείνους που είχαν εξέλθει από τον κόσμο και ευθυγραμμισθή με τον Διδάσκαλον όπως ο ίδιος επιστοποίησε: «Εκ του κόσμου δεν είναι, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου.»—Ιωάν. 5:30· 6:38· 8:29· 15:10· 17:16.

⁵ Από τα λόγια του είναι προφανές ότι η τελεία συνταύτισις μ’ αυτόν και τον Πατέρα του είναι επιτακτική για ν’ αναγνωρισθούμε ως τέκνα. Επομένως, η εκτροπή είναι δυσάρεστη και αποτελεί στασιασμό εναντίον εκείνου που είναι ορθόν. Συνεπώς, οι αποφάσεις που κυβερνούν τις πράξεις και τα έργα και τα ελατήρια πρέπει να φρουρούνται καλά για την αποφυγή στασιασμού.

6. Τι προκύπτει όταν ένα πλάσμα λαμβάνη προσωπικές ελευθερίες σε αντίθεσι με τον λόγον του Ιεχωβά;

⁶ Ο Πατήρ καθώρισε δίκαιες οδηγίες· και εφόσον είναι τέλειες και επιτακτικές, δεν μπορούν ν’ απαλλαγούν απ’ αυτές ούτε άγγελοι ούτε άνθρωποι. Ένα εξέχον ουράνιο πλάσμα έλαβε μια προδοτική ή ανυπότακτη πορεία προσωπικώς στον κήπο της Εδέμ και έπειτα παρεκίνησε και άλλους ν’ ακολουθήσουν. Εκείνοι που είναι στασιαστικής φύσεως σχεδόν πάντοτε ζητούν να κάμουν και άλλους να έχουν το ίδιο φρόνημα που έχουν κι αυτοί, και έτσι ζητούν ακολούθους στη δική τους στασιαστική πορεία. Η πορεία του στασιαστού σχετικά με τούτο ωδήγησε στην έξωσί του. Αποκοπή από την επικοινωνία ή αφορισμός επήλθε αργότερα στους «αγγέλους οίτινες δεν εφύλαξαν την αρχικήν των θέσιν», αλλά εβασίσθησαν στη δική τους νόησι. Το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, ο Αδάμ και η Εύα, εξωρίσθησαν από τον παραδείσιο οίκο και θέσι διαμονής που τους έδωσε ο Ιεχωβά, λόγω της ιδιοτελούς και άπληστης επιθυμίας που εξεδήλωσαν προτιμώντας να προσέξουν τον Όφιν και έτσι αρνούμενοι τον αληθινό λόγο του Θεού. Αφού ο Ιεχωβά ‘δεν αλλοιούται’, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Αδάμ και η Εύα εγνώριζαν καλά μια νουθεσία του Ιεχωβά όπως αυτή: «Έλπιζε επί τον Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την νόησίν σου· εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου», όπως ανεγράφη αργότερα στις Παροιμίες 3:5, 6, ΜΝΚ.—Ιούδ. 6, ΜΝΚ.

7. Όταν και οι δύο κατέληξαν σε αμαρτία, ποια ήταν η διαφορά μεταξύ της αμαρτίας της Εύας και της παραβάσεως του Αδάμ;

⁷ Η στασιαστική πορεία της Εύας εξεδηλώθη λόγω απάτης, καθώς πληροφορούμεθα από την αφήγησι της Γενέσεως: «Και είδεν η γυνή, ότι το δένδρον ήτο καλόν εις βρώσιν, και ότι ήτο αρεστόν εις τους οφθαλμούς, και επιθυμητόν το δένδρον ως δίδον γνώσιν· και λαβούσα εκ του καρπού αυτού, έφαγε· και έδωκε και εις τον άνδρα αυτής μεθ’ εαυτής, και αυτός έφαγε.» Η στασιαστική πορεία του Αδάμ ήταν εσκεμμένη και χωρίς τύψεις συνειδήσεως, είχε δε ως αποτέλεσμα τη δυσμενή κρίσι του Ιεχωβά εναντίον του καθώς και εναντίον της συζύγου του.—Γεν. 3:6, 17-19.

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΙΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

8, 9. Ποιο στασιαστικό σφάλμα διέπραξαν οι Ισραηλίται;

⁸ Οι Ισραηλίται, μολονότι είχαν αυτό το ιστορικό υπόμνημα του τι συνέβη αρχικά στον κήπο της Εδέμ και ακολούθως στον καιρό του Κατακλυσμού, καθώς και πείραν της δυνάμεως του Ιεχωβά που εξεδηλώθη υπέρ αυτών όταν τους απηλευθέρωσε από την καταδυναστευτική χείρα της Αιγύπτου, εστράφησαν σε μια πορεία αυτοπεποιθήσεως, εγκαταλείποντας την ευνοημένη θέσι που τους είχε δώσει ο Ιεχωβά μεταξύ των εθνών. Εκτός του ότι είχαν τον γραπτόν λόγον του Θεού για να τους κατευθύνη, είχαν και άμεση μαρτυρία από τους προπάτοράς των για την αξιοσημείωτη επίδειξι της δυνάμεως και αγάπης του Ιεχωβά που εξεδηλώθη υπέρ αυτών. Ο Ιεχωβά προχώρησε ακόμη και πέρα απ’ αυτό παρέχοντας προστασία για τον λαό του όταν τους έδωσε ένα νόμο μέσω του Μωυσέως. Όχι μόνο τους έδωσε τις Δέκα Εντολές, με άμεση γραφή από το ίδιο του δάκτυλο, αλλά και πολλοί άλλοι νόμοι για μικρότερες υποθέσεις εδόθησαν για προστασία της διαγωγής των και κάθε ενεργείας των.

⁹ Όταν μπήκαν στη γη που τους εδόθη από τον Ιεχωβά, προειδοποιήθησαν ειδικώς απ’ αυτόν για τις ειδωλολατρικές πράξεις των «εθνικών» κατοίκων. Τους εδόθη η εντολή να κατακρημνίσουν όλους τους τόπους της λατρείας του Βάαλ για να μην παγιδευθούν. Η παράλειψίς των να το κάμουν αυτό ήταν άμεση απείθεια. Εκεί που εχαλαρώθη η αυστηρή προσκόλλησις στον λόγον του Ιεχωβά, πολλοί Ισραηλίται έστρεψαν την προσοχή των σ’ αυτή την ψευδή λατρεία που είχαν λάβει εντολή να την καταστρέψουν, και έτσι ο στασιασμός των ωδήγησε στη δουλεία των στην ψευδή λατρεία. Υπήρξε κάποτε ανάγκη να προκαλέση ο Ιωάς τη δύναμι του ψευδούς θεού Βάαλ λέγοντας στους Ισραηλίτας: «Μήπως σεις θέλετε διεκδικήσει υπέρ του Βάαλ; ή σεις θέλετε σώσει αυτόν; Όστις διεκδικήση υπέρ αυτού, θέλει θανατωθή.» (Κριτ. 6:31) Το ότι έκαμε αυτή την πρόκλησι δείχνει ότι μερικοί ακολουθούσαν αυτή την ειδωλολατρία και προσπαθούσαν να υποστηρίξουν και προασπίσουν την ξένη αυτή θρησκεία, περιφρονώντας την εντολή του Ιεχωβά να καταστρέψουν κάθε της ίχνος.

10. Ποια ήταν, σε αντιπαραβολή, η θέσις των Ισραηλιτών στα όμματα του Ιεχωβά όταν ήσαν ευπειθείς και όταν ήσαν στασιαστικοί;

¹⁰ Περαιτέρω, οι Ισραηλίται ειδοποιήθησαν να μη στήσουν για τον εαυτό τους γλυπτή εικόνα από πέτρα ή ξύλο στη γη τους για να την προσκυνήσουν, διότι αυτό θα ήταν μια λατρεία όμοια με των ειδωλολατρικών εθνών που ήσαν γύρω τους. Σημειώστε την καταλληλότητα της οδηγίας που δίδεται στο εικοστό έκτο κεφάλαιο του Λευιτικού: «Εάν περιπατήτε εις τα προστάγματά μου, και φυλάττητε τας εντολάς μου, και εκτελήτε αυτάς, τότε θέλω δώσει τας βροχάς σας εις τους καιρούς αυτών, και η γη θέλει δώσει τα γεννήματα αυτής, και τα δένδρα του αγρού θέλουσι δώσει τον καρπόν αυτών. Και το αλώνισμά σας θέλει σας φθάσει μέχρι του τρυγητού.» (Λευιτ. 26:3-5) Σ’ αυτό το ίδιο κεφάλαιο ο Θεός προχωρεί να δείξη πώς θα προνοήση για όλες τις ανάγκες των και ακόμη θα τους βοηθήση και θα είναι μαζί τους καθώς αυτοί θ’ απομακρύνουν τους ξένους από τη γη. Ωστόσο, προειδοποίησις για τις ποινές που θα επεβάλλοντο για παράλειψι υπακοής, δίδεται στα εδάφια 14-16: «Εάν δεν μου υπακούσητε, και δεν εκτελήτε πάσας ταύτας τας εντολάς μου, και εάν καταφρονήσητε τα προστάγματα μου, . . . ώστε να εξουθενώσητε την διαθήκην μου· και εγώ θέλω κάμει τούτο εις εσάς· θέλω βάλει εφ’ υμάς τρόμον.» Η γλώσσα αυτή είναι πολύ σαφής· και όμως βρίσκομε τους Ισραηλίτας να παραβλέπουν αυτά τα διατάγματα. Η πορεία αυτή ήταν πορεία στασιασμού. Μπορεί, πράγματι, να άρχισε σε περιωρισμένο βαθμό, αλλά, όταν οι Ισραηλίται επέμειναν στην πορεία αυτή, ωδηγήθησαν σε πλήρη παρακοή, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη δυσμένεια του Ιεχωβά. Από τούτο πρέπει να μάθωμε να υπακούωμε και όχι να στασιάζωμε.

11. (α) Ποια ποινή επεβάλλετο στους παραβάτας; (β) Τι ήταν επιβεβλημένο σ’ εκείνους που είχαν εξουσία;

¹¹ Για περιπτώσεις στασιασμού εναντίον των διατάξεων της διαθήκης από μέρους ανδρός ή γυναικός στον Ισραήλ, ανελαμβάνετο θετικά πειθαρχική ενέργεια. Εδίδοντο οδηγίες σ’ εκείνους που κατείχαν υπεύθυνες θέσεις στο έθνος να φροντίζουν για την απομάκρυνσι και τον λιθοβολισμό των παραβατών, επειδή ήσαν άξιοι θανάτου (αφωρισμένοι) εξ αιτίας της βεβηλώσεως του λόγου του Θεού. Πράγματι, αν εκείνοι, στους οποίους ήταν εμπιστευμένη η ευθύνη να κρατούν τις ενέργειες του έθνους καθαρές και απηλλαγμένες από στασιασμό, παρέλειπαν το καθήκον των, θα ελάμβαναν και αυτοί επίσης τη δυσμενή κρίσι του Ιεχωβά· διότι τούτο έδειχνε επιστήριξι στις δικές των ιδέες, το αποτέλεσμα δε ήταν παράλειψις εκτελέσεως των απαιτήσεων του Θεού. Αυτοί είχαν τη μεγαλύτερη ευθύνη. Τούτο διευκρινίζεται στο Δευτερονόμιο 17:2-7, ΜΝΚ: «Εάν ευρεθή εν μέσω σου, εν τινι των πόλεων σου τας οποίας Ιεχωβά ο Θεός σου δίδει εις σε, ανήρ ή γυνή όστις έπραξε κακόν ενώπιον Ιεχωβά του Θεού σου, παραβαίνων την διαθήκην αυτού, και απελθών ελάτρευσεν άλλους θεούς, και προσεκύνησεν αυτούς, τον ήλιον, ή την σελήνην, ή οποιονδήποτε εκ της στρατιάς του ουρανού, το οποίον δεν προσέταξα· και αναγγελθή προς σε, και ακούσης, και επιμελώς εξετάσης, και ιδού, είναι αλήθεια και βέβαιον το πράγμα, ότι επράχθη τοιούτον βδέλυγμα εν τω Ισραήλ· τότε θέλεις φέρει έξω εις τας πύλας σου τον άνδρα εκείνον ή την γυναίκα εκείνην, οίτινες έπραξαν το κακόν τούτο πράγμα, τον άνδρα ή την γυναίκα και θέλεις λιθοβολήσει αυτούς με λίθους, και θέλουσιν αποθάνει. . . . Ούτω θέλεις εκβάλει το κακόν εκ μέσου σου.» Ήταν επιβεβλημένο στους υπευθύνους να φροντίζουν να εξαλείφωνται κάθε είδους στασιαστικές πράξεις που ενηργούντο από εκείνους οι οποίοι είχαν εγκαταλείψει τον Ιεχωβά. Ήταν σαφές ότι ο Ιεχωβά απεστρέφετο τον στασιασμό και απαιτούσε να φυλάττεται ο λαός Του από την ακαθαρσία του.

12. Πώς μπορεί να σκέπτονται μερικοί για την αδικοπραγία επειδή απλώς δεν παρατηρούνται στη δύστροπη πορεία των;

¹² Η ελεύθερη συναναστροφή με ανθρώπους των ειδωλολατρικών εθνών εσημείωσε την αρχή της εγκαταλείψεως του Ιεχωβά, ο οποίος απαιτούσε πλήρη αποχωρισμό από τα έθνη αυτά. Αποτέλεσμα της συναναστροφής αυτής ήταν ο μολυσμός και γρήγορα πολλοί από το έθνος Ισραήλ απέκτησαν την ίδια διάθεσι καρδιάς με τους ειδωλολάτρας. Έλεγαν, λοιπόν: «Ο Θεός δεν θέλει ιδεί ποτέ ό,τι κάμνομεν!» (Ιερεμ. 12:4, ΜΜ) Προφανώς εσκέπτοντο ότι οι αισχρές πράξεις των και ο φανερός στασιασμός των δεν παρετηρούντο από τον Θεό και ένοιωθαν ότι κάτι απέκρυπταν αλλά η όρασις του Θεού ποτέ δεν εξασθενούσε. Το γεγονός αυτό το κατέστησε σαφές λέγοντας: «Είναι απογοητευμένοι με τας συγκομιδάς των, λόγω του φλογερού θυμού του Αιωνίου.» (Ιερεμ. 12:13, ΜΜ) Αληθινά, όταν εξετίθεντο, έδρεπαν αγκάθια. Καρποφορία δεν μπορούσε να προέλθη από τον εσκεμμένο των στασιασμό—μόνο αγκάθια. Δεν υπάρχει καρποφόρος εσοδεία από βδελυκτά έργα. Σήμερα, επίσης, άτομα του ίδιου φρονήματος απογοητεύονται, όταν η οργή του Θεού εξασκήται εναντίον των μέσω της οργανώσεώς του, και αποβάλλονται· ή ακόμη αν οι μυστικές των κακές πράξεις δεν είναι γνωστές στην ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά ώστε να μπορή ν’ αναληφθή πειθαρχική ενέργεια, ο Ιεχωβά ωστόσο τα γνωρίζει αυτά και γρήγορα αυτοί γίνονται πολύ ασθενείς πνευματικώς, επειδή δεν έχουν πια την εύνοια του Ιεχωβά, τις ευλογίες του ή το πνεύμα του. Ο Ιεχωβά δεν ανέχεται τους ανόμους. Η ενέργεια που αναλαμβάνεται για ανυπότακτη στάσι ακόμη και σήμερα είναι η ίδια όπως στις ημέρες του έθνους Ισραήλ, και ένας στασιαστής αποβάλλεται από την εύνοια του Ιεχωβά επειδή δεν εμμένει στις αυστηρές και δίκαιες αρχές του. Οι αληθινοί δούλοι του, εξ άλλου, είναι αφιερωμένοι σε πλήρη νομιμοφροσύνη.

13, 14. (α) Τι προκύπτει όταν κανείς βασίζεται σε προσωπική κρίσι; (β) Ποιές ποινές επιβάλλει ο Ιεχωβά;

¹³ Η αμαρτία της εγκαταλείψεως του Ιεχωβά είναι η αμαρτία του στασιασμού και οφείλεται στο ότι βασίζεται κανείς στον εαυτό του ή στις κρίσεις ενός άλλου ανθρωπίνου πλάσματος. Ο Ιερεμίας είχε κάτι να πη σχετικά με τούτο: «Επικατάρατος ο άνθρωπος, όστις ελπίζει επί άνθρωπον και κάμνει σάρκα βραχίονα αυτού, και του οποίου η καρδία απομακρύνεται από του Αιωνίου!» Ένας δούλος του Θεού, εγκαταλείποντας τον Ιεχωβά, θα εύρισκε τον εαυτό του στη θέσι που περιγράφεται με τα εξής λόγια: «Διότι δύο κακά έπραξεν ο λαός μου· εμέ εγκατέλιπον την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ.» Εκεί που δεν υπάρχει πόσις πνευματικών αληθειών, τα άτομα υποφέρουν από πνευματική δίψα, και η συνέχισις τούτου θα ωδηγούσε σε τελικό θάνατο. Περαιτέρω, ο Θεός ερώτησε τον αρχαίον Ισραήλ: «Πώς θέλω συγχωρήσει εις σε δια τούτο; οι υιοί σου με εγκατέλιπον, και ώμνυον εις τους μη θεούς· αφού εχόρτασε αυτούς, τότε εμοίχευον, και συνεσωρεύοντο εις οίκον πόρνης. . . . η ψυχή μου δεν θέλει εκδικηθή εναντίον έθνους τοιούτου;»—Ιερεμ. 17:5, ΜΜ· 2:13· 5:5-9.

¹⁴ Εκείνοι που εστράφησαν σε οδηγίες ή συμβουλές άλλες παρά σ’ εκείνες που έδωσε ο Ιεχωβά βρέθηκαν άμεσα επιπληγμένοι απ’ αυτόν. Στο Δευτερονόμιο 28:20 (ΜΝΚ) αναγράφεται: «Ο Ιεχωβά θέλει εξαποστείλει επί σε την κατάραν, την θλίψιν, και την φθοράν, εις πάντα όσα επιβάλης την χείρά σου δια να πράξης, εωσού εξολοθρευθής, και εωσού αφανισθής ταχέως, δια την πονηρίαν των έργων σου, διότι εγκατέλιπες εμέ.» Τι κατάστασις εντελώς κενή και γεμάτη συμφορές για κείνους που με τη στασιαστική τους πορεία εγκατέλειψαν τον νόμο του Ιεχωβά!

15. Περιγράψτε τη στασιαστική φύσι που εξεδηλώθη στους ακολούθους του Ιησού.

¹⁵ Μολονότι παρουσιάσθησαν πολλές αποδείξεις όσον αφορά την παγίδα του να μην προσέχη κανείς ανεπιφύλακτα στον λόγον του Ιεχωβά αφού συνήψε διαθήκη μαζί του, δεν ετελείωσε τότε το ζήτημα της εγκαταλείψεως του Ιεχωβά. Ακόμη και στην εποχή του Ιησού, λίγο προτού έλθη ο καιρός της αναλήψεώς του από τη γη, ο Ιησούς ανεγνώρισε ότι υπό πίεσιν μερικοί από τους μαθητάς του θα εγόγγυζαν, καθώς είπε: «Είναι τινές από σας οίτινες δεν πιστεύουσι.» Όταν ένα άτομο δεν πιστεύη πια στον λόγον του Ιεχωβά, αυτό σημαίνει ότι με το να επιστηρίζεται στη δική του σοφία ή στη γνώμη άλλων ατελών πλασμάτων, η προσοχή του διευθύνεται μακριά από μια πορεία σοφίας. Αυτό σημειώνει στασιασμό. Κάτω από μια τέτοια περίστασι, ο Ιησούς ερώτησε τους μαθητάς του: «Μήπως και σεις θέλετε να υπάγητε;» Η κατάλληλη απάντησις εδόθη από τον Πέτρο: «Κύριε, προς τίνα θέλομεν υπάγει; λόγους ζωής αιωνίου έχεις· και ημείς επιστεύσαμεν και εγνωρίσαμεν ότι συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος.» Εκείνοι που συνέχισαν την πορεία του γογγυσμού εγκατέλειψαν τότε τον Διδάσκαλο. Μια εξακολουθητική πορεία γογγυσμού σήμερα θα έχη ως αποτέλεσμα το να εγκαταλείψη ο Ιεχωβά τον γογγυστήν.—Ιωάν. 6:64, 67-69.

16. Δείξτε ποιος περαιτέρω στασιασμός θα εξεδηλώνετο στην εκκλησία λίγο αργότερα.

¹⁶ Κατόπιν ο απόστολος Παύλος ειδοποίησε ότι μια μεγάλη εγκατάλειψις της οδού του Θεού θα ελάμβανε χώραν αργότερα, όταν είπε: «Εγώ εξεύρω τούτο, ότι μετά την αναχώρησίν μου θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς, μη φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ υμών αυτών θέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, δια να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών.» Αυτό δείχνει ότι θα επεστηρίζοντο μάλλον στη δική τους νόησι και θα εστασίαζαν και θα ωδηγούσαν ένα μεγαλύτερον ακόμη αριθμό μαθητών να κάμη το ίδιο πράγμα. Περαιτέρω, ο Ιησούς προειδοποίησε ότι στις ‘έσχατες ημέρες’, στις οποίες βρισκόμαστε τώρα, θα υπήρχε επίσης μια όμοια αποστασία, ιδιαίτερα στον καιρό της αοράτου δευτέρας παρουσίας του. Την διευκρίνισε μιλώντας για μια τάξι ‘μωρών παρθένων’, οι οποίες θα είχαν ανεπαρκή προμήθεια ελαίου στις λυχνίες των για την περίοδο του σκότους που θα επικρατούσε. Είχαν λάβει τη νουθεσία να επιστηρίζωνται στον λόγον του Ιεχωβά και να επιτρέπουν να είναι αυτός η κυβερνώσα και διευθύνουσα δύναμις στη ζωή τους, αλλά οι λυχνίες των ήσαν ανεπαρκώς εφωδιασμένες και έτσι δεν είχαν πνευματικό φως για να τις διευθύνη. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα επιστηρίξεως στη δική τους κρίσι στο ζήτημα των πνευματικών πραγμάτων, και πάρα πολλοί έπεσαν στην άκρη του δρόμου.—Πράξ. 20:29, 30· Ματθ. 25:1-13.

17. Από ποιο είδος πλάνης πρέπει να φυλάγεται σήμερα ένας Χριστιανός;

¹⁷ Ας είμεθα, λοιπόν, ενήμεροι και άγρυπνοι για να μην πέσωμε στην παγίδα του να εξαγάγωμε δικά μας συμπεράσματα και να στραφούμε σε μια πορεία στασιασμού. Για να προφυλαχθούμε από μια τέτοια άνομη πορεία, πάρα πολλές σελίδες της Γραφής έχουν αναγράψει πληροφορίες για την καθοδηγία εκείνων που επιθυμούν δικαιοσύνη και θέλουν ν’ ακολουθήσουν μια πιστή πορεία. Ο Ιεχωβά δεν επιτρέπει να επηρεάζη κρίσις ανθρώπου την οργάνωσί του επάνω στη γη, αλλ’ απαιτεί την πλήρη συγκατάθεσι του ανθρώπου στη θεία του κρίσι. Αποκλειστική αφοσίωσις σ’ αυτόν είναι η υποχρέωσις εκείνων που προσέφεραν εθελοντικά την υποταγή τους και την αφιέρωσι της ζωής τους σ’ αυτόν.—Ιησ. Ναυή 24:19, 20.

ΣΤΑΣΙΑΣΜΟΣ ΣΤΟΝ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ»

18. (α) Με ποιόν τρόπο εστασίασε ο κατ’ όνομα Χριστιανισμός εναντίον των κανόνων και αρχών του Ιεχωβά; (β) Ποιες αντίθετες διδασκαλίες προήσπισαν, οι οποίες ατιμάζουν τον Ιεχωβά;

¹⁸ Τα θρησκευτικά δόγματα του διηρημένου «Χριστιανικού κόσμου» εστασίασαν εναντίον της αποδοχής της διακυβερνήσεως του Ιεχωβά μέσω του εκτελεστικού του αξιωματούχου Ιησού Χριστού, στον σημερινό καιρό. Όχι μόνο απέρριψαν τις αποδείξεις που παρουσιάζουν εκείνοι που προασπίζουν την κυριαρχία του Θεού μέσω του Υιού του, αλλά και καταδιώκουν τους αληθινούς δούλους του Θεού. Ενώ ο λόγος του Θεού λέγει ότι ο Χριστιανός πρέπει να είναι αποχωρισμένος από τον κόσμο, αυτοί συνταυτίζονται μαζί του και αποτελούν αναπόσπαστο, σύμμαχο μέρος των πολιτικών και εμπορικών στοιχείων του κόσμου. (Ιάκ. 4:4· 2 Κορ. 6:17) Ο Θεός απαιτεί από τους Χριστιανούς να απέχουν από ενοχή αίματος· εν τούτοις, ο «Χριστιανικός κόσμος» συμμετέχει ελεύθερα σ’ αυτή την αμαρτία κάνοντας συνασπισμό με τα έθνη που μάχονται. Ο «Χριστιανικός κόσμος» εστασίασε εναντίον των δικαίων αρχών του Ιεχωβά ως τον βαθμό που η μοιχεία είναι ανεκτή στην επικράτειά του. Εγκρίνει τη μοιχεία με την άρνησί του να αποβάλη εκείνους που διαπράττουν μοιχεία και άλλες παραβάσεις. (1 Κορ. 6:9, 10) Εστασίασε εναντίον της υπεροχής του Ιεχωβά Θεού με το να υποστηρίζη και να προασπίζη τη διδασκαλία της τριάδος, στην οποία ο Ιεχωβά και ο Ιησούς λέγεται ότι είναι ίσοι και συνυπάρχοντες. (Ιωάν. 14:28· Αποκάλ. 3:14) Στασιασμός εκδηλώνεται στο ότι απορρίπτουν τη Γραφική αλήθεια ότι η ψυχή πεθαίνει, και στο ότι δέχονται την ψευδή και ειδωλολατρική διδασκαλία της συμφύτου αθανασίας της ψυχής. (Ιεζ. 18:4· Εκκλησ. 9:5, 10· 1 Κορ. 15:53) Αποτελούν μέρος του κόσμου όπως ακριβώς και οι λάτρεις του Βάαλ Ισραηλίται, και μπορούν να παραβληθούν με τους γραμματείς και Φαρισαίους της εποχής του Ιησού.—Ματθ. 23:9, 13, 15.

19. Ποια διάκρισι πρέπει να ασκήση ο Χριστιανός;

¹⁹ Πόσο φανερό είναι, λοιπόν, ότι ο αληθινός Χριστιανός πρέπει να διατηρή πλήρη αποχωρισμό από τις πολιτικές, τις εκκλησιαστικές, τις εμπορικές και τις υλιστικές επιρροές αυτού του συστήματος πραγμάτων. Επιστροφή σε μια τέτοια πορεία σαν εκείνη που ακολουθείται τώρα από τον κόσμο, θ’ αποτελούσε ασφαλώς επιστήριξι στα προσωπικά διανοητικά συμπεράσματα ενός ατόμου και θα ήταν απομάκρυνσις από την υγιά συμβουλή του λόγου του Θεού. Ένας και μόνο ασφαλής οδηγός υπάρχει που θα οδηγήση ορθά την πορεία μας, και ο οδηγός αυτός είναι ο λόγος του Ιεχωβά, η Αγία Γραφή.

ΑΠΟΦΕΥΓΕΤΕ ΥΛΙΣΤΙΚΕΣ ΤΑΣΕΙΣ

20. Ποια παραδείγματα έχομε που δείχνουν το κατάλληλο Χριστιανικό ελατήριο;

²⁰ Το ελατήριο του Χριστιανού πρέπει να είναι αγνό και να είναι απλό στην εκδήλωσί του. Ο Χριστιανός δεν πρέπει να βλέπη ούτε δεξιά ούτε αριστερά· αυτό είναι το πρότυπον που εδόθη από τον Ιησού Χριστό, ο οποίος είπε ‘Χαίρω, Θεέ μου να πράττω το θέλημά σου!’ Καμμιά άλλη πορεία που ετέθη ενώπιόν του, όπως ο υλιστικός πειρασμός από τον μεγάλο στασιαστή Σατανά να του δώση όλα τα βασίλεια του κόσμου, δεν είχε αποτέλεσμα επάνω του. Ο Παύλος είχε την ίδια αδαμάντινη διάνοια όταν έλεγε ότι τίποτε δεν θα μπορούσε να τον αποτρέψη από την ευθεία του πορεία της πλήρους υποταγής στον Ιεχωβά. (Φιλιππησ. 3:7-14) Δεν θα μπορούσαν άλλα συμφέροντα να εξαπατήσουν τον απόστολο Παύλο, και αυτό περιελάμβανε το εγώ του ή υλικά πράγματα για να κάμη τη ζωή του ανετώτερη.

21. Πώς η επί του όρους ομιλία προειδοποιεί τους Χριστιανούς να μην κάνουν ακατάλληλη αποτίμησι των σπουδαίων πραγμάτων της ζωής;

²¹ Αυτή η συμβουλή εναντίον του υλισμού υποστηρίζεται πολύ καλά στην επί του όρους ομιλία, όπου ο Ιησούς έδωσε τη νουθεσία: «Μη μεριμνάτε περί της ζωής σας, τι να φάγητε και τι να πίητε· μηδέ περί του σώματος σας, τι να ενδυθήτε. Δεν είναι η ζωή τιμιώτερον της τροφής, και το σώμα του ενδύματος;» (Ματθ. 6:25) Ο Ιησούς προέβλεψε ότι μερικοί άνθρωποι θα ενδιεφέροντο πολύ για τα πράγματα της ζωής αυτής· πραγματικά, σε τέτοιο βαθμό, ώστε θα επέτρεπαν τα υλικά αυτά πράγματα και η αγάπη γι’ αυτά να γίνουν εμπόδιο στην ανάληψι της διακονίας της Βασιλείας. Όταν η σκέψις μας κατευθύνεται και συνεχώς προσηλώνεται σε τέτοιες σαρκικές επιθυμίες, αυτό σημαίνει επιστήριξι στον εαυτό μας και στην προσωπική μας κρίσι. Ο Ιεχωβά Θεός γνωρίζει τις υλικές ανάγκες του λαού του και φροντίζει να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των αυτές. Με την πορεία της ενεργείας μας καταδεικνύομε αν πραγματικά το πιστεύωμε αυτό ή όχι. Οι επιθυμίες μας μπορεί να υπερβαίνουν πολύ τις ανάγκες μας, και μπορεί να κάνουν πολλούς να εξαπατώνται ή να γίνωνται υπερβολικά ανήσυχοι για τις επιθυμίες των. Ο Ιησούς μάς καθιστά προσεκτικούς σ’ αυτό με τα εξής λόγια: «Μη μεριμνήσητε λοιπόν, λέγοντες, Τι να φάγωμεν, ή τι να πίωμεν, ή τι να ενδυθώμεν;» (Ματθ. 6:31) Αυτή την ανησυχία δοκιμάζουν οι άνθρωποι του παλαιού αυτού κόσμου λόγω της ανικανοποίητης επιθυμίας των για άνετες κατοικίες, για πολυτελή αυτοκίνητα, για ωραίο περιβάλλον και πολλές ανέσεις της ζωής. «Διότι πάντα ταύτα ζητούσιν οι εθνικοί.» Αυτά δεν είναι τα αναγκαία πράγματα για την επιτυχή εκτέλεσι της διακονίας. Η αξιόπιστη συμβουλή που εκτίθεται στον λόγον του Θεού είναι: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού· και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή. Μη μεριμνήσητε, λοιπόν περί της αύριον· διότι η αύριον θέλει μεριμνήσει τα εαυτής.»—Ματθ. 6:32-34.

22. Ποια οφέλη προκύπτουν για το άτομο που οικοδομεί επάνω στη συμβολική πέτρα;

²² Ο Χριστιανός που διαμορφώνει τη ζωή του εντελώς σύμφωνα με τον λόγον του Ιεχωβά, θα ομοιωθή με τον φρόνιμο άνθρωπο που οικοδόμησε το σπίτι του επάνω στην πέτρα. Κατόπιν οι θύελλες, οι πλημμύρες και οι άνεμοι θα μπορούσαν να προσβάλουν το σπίτι εκείνο, αλλά δεν θα μπορούσαν να το μετακινήσουν από το στερεό του θεμέλιο. Εν τούτοις, όταν το άτομο επιστηρίζεται στη δική του νόησι και απομακρύνεται από τη σοφή συμβουλή του Ιεχωβά σχετικά με το ζήτημα αυτό, στρέφη τις σκέψεις του και την προσοχή του στο ν’ ακολουθή μια συνήθεια κοινή στα έθνη, δηλαδή να συσσωρεύη μεγάλον πλούτο, τότε αρχίζει εσκεμμένως να μετακινήται από το σπίτι του με το στερεό θεμέλιο και να στρέφεται σ’ ένα σπίτι οικοδομημένο επάνω στο αμμώδες θεμέλιο του υλισμού. Η πορεία του είναι πορεία στασιασμού εναντίον της καλυτέρας γνώσεως, επειδή έχει τελείως νουθετηθή ως προς την μωρία αυτής της πορείας. Το ακατάλληλο θεμέλιο είναι η δική του προσωπική κρίσις του να ζητή πρώτα τον πλούτο των εθνών και να θέτη τα συμφέροντα της Βασιλείας σε δευτέρα μοίρα.—Ματθ. 7:24-27.

23. Ποιες επιδιώξεις παγιδεύουν πολλούς;

²³ Άνθρωποι που είναι Χριστιανοί, απορροφώνται ενίοτε τόσο πολύ από τα δικά των σχέδια και την εξάρτησί των από πράγματα υλικής αξίας, ώστε λησμονούν το πιο σπουδαίο πράγμα, δηλαδή, το να ζουν σύμφωνα με την ευχή της αφιερώσεώς των στον Θεό, και έτσι δαπανούν την ενέργειά των στο ν’ αποκτήσουν πλούτη. Η ανόητη αυτή πορεία προελέχθη από τον Σολομώντα: «Είδον και άλλην ματαιότητα υπό τον ήλιον—άνθρωπος μόνος, χωρίς συγγενείς, χωρίς υιόν ή αδελφόν, και όμως μοχθεί δι’ απόκτησιν χρημάτων δεν δύναται να ικανοποιηθή με ό,τι κερδίζει, και μοχθεί και στερεί εαυτόν από τέρψεως. Και τούτο είναι ματαιότης, και περισπασμός λυπηρός.» Ένας τέτοιος άνθρωπος, με το να επιζητή χρήματα και τέρψεις του κόσμου τούτου, γρήγορα στασιάζει εναντίον της υπηρεσίας του Θεού και απομακρύνεται από την τέρψι της. Ο απόστολος Παύλος έδωσε την εξής συμβουλή: «Εις τους πλουσίους του κόσμου τούτου παράγγελλε να μη υψηλοφρονώσι, μηδέ να ελπίζωσιν επί την αδηλότητα του πλούτου, αλλ’ επί τον Θεόν.» Όταν ένας θέτη την εμπιστοσύνη του στον υλικό πλούτο, τούτο σημαίνει ότι βασίζεται σ’ αυτόν για σωτηρία. Το χρήμα είναι δύναμις και υπεράσπισις, αλλά δεν οδηγεί τον εκζητητήν του στην αιώνια ζωή. Μάλλον, η ευσέβεια μετά αυταρκείας είναι μεγάλος πλουτισμός. Ο πιστός Μωυσής ειδοποίησε: «Μήπως . . . πολυπλασιασθή το αργύριόν σου, και το χρυσίον σου, και πάντα όσα έχεις αυξήσωσι, μήπως τότε υψωθή η καρδία σου και λησμονήσης τον Ιεχωβά . . . όστις σε έθρεψεν εν τη ερήμω με το μάννα.» Είναι, λοιπόν, καλύτερα να βασιζώμεθα στον στερεόν βραχίονα του Ιεχωβά παρά στην ασθενή υποστήριξι που παρέχει ο πλούτος· ή ακόμη και στη δύναμι των αρχόντων.—Εκκλησ. 4:7, 8, ΜΜ· 1 Τιμ. 6:17· Δευτ. 8:13, 14, 16· Ψαλμ. 118:9· 146:3.

24. (α) Αποτελεί η κατοχή πλούτου αυτή καθ’ εαυτήν αμαρτία; (β) Δείξτε πώς η αγάπη του χρήματος μπορεί ν’ αποτελέση στασιασμό.

²⁴ Όσοι κατέχουν πλούτο γνωρίζουν ότι εκείνο που είναι κακό δεν είναι η κατοχή του πλούτου· αλλά η αγάπη του πλούτου ή το να θέτωμε τη σωτηρία μας σ’ αυτόν είναι εκείνο που φέρνει κακά αποτελέσματα. Όσον αφορά εκείνους που δεν κατέχουν πλούτο, αλλά τον ποθούν, ο συνεχής των πόθος και η επιδίωξις του πλούτου είναι εκείνο που φέρνει τα κακά αποτελέσματα· επειδή αυτό σημαίνει χρησιμοποίησι χρόνου και ενεργείας, που είναι αφιερωμένα στην υπηρεσία του Ιεχωβά, για την απόκτησι πλούτου, και είναι μια πορεία που μπορεί να φέρη μόνο απογοήτευσι στον εκζητητή του πλούτου, διότι ακόμη και υπό τις πιο καλές συνθήκες η δύναμις του πλούτου να υποστηρίζη είναι ολιγόζωη. Πόσο, λοιπόν, τελείως ανόητο είναι να εγκαταλείπωμε τα πλούτη της υπηρεσίας του Ιεχωβά γι’ αυτό το προσωρινό κομμάτι ασφαλείας. «Βεβαίως ο άνθρωπος περιπατεί εν φαντασία βεβαίως εις μάτην ταράττεται· θησαυρίζει, και δεν εξεύρει τις θέλει συνάξει αυτά.» (Ψαλμ. 39:6) Είναι μυστηριώδες πώς η αγάπη του χρήματος εισβάλλει στη διάνοια ενός ατόμου και γίνεται σαν κακοήθης αύξησις. Εύκολα αντικαθιστά την αγάπη για τον Θεό και γίνεται μια ακόρεστη επιθυμία. Όμως το χρήμα δεν φέρνει διαρκή τέρψι ούτε σ’ εκείνον που το αποκτά, όπως δείχνει ο Εκκλησιαστής 5:10-12: «Ο αγαπών το αργύριον, δεν θέλει χορτασθή αργυρίου· ουδέ εισοδημάτων ο αγαπών την αφθονίαν· ματαιότης και τούτο. Πληθυνομένων των αγαθών, πληθύνονται και οι τρώγοντες αυτά· και τις η ωφέλεια εις τους κυρίους αυτών, ειμή το να θεωρώσιν αυτά δια των οφθαλμών αυτών; . . . ο δε του πλουσίου χορτασμός δεν αφίνει αυτόν να κοιμάται.» Η απατηλότης των υλικών πραγμάτων τονίζεται επίσης στις Παροιμίες 11:4: «Τα πλούτη δεν ωφελούσιν εν ημέρα οργής· η δε δικαιοσύνη ελευθερόνει εκ θανάτου.» Συχνά όταν ένα άτομο αρχίζη να έχη επιτυχία προς μια εμπορική ή υλιστική κατεύθυνσι, μπορεί να πη: ‘Λοιπόν, θα δαπανήσω τον χρόνον μου προς αυτή την κατεύθυνσι επί ένα μικρό μόνο χρονικό διάστημα ακόμη, και κατόπιν θα έχω αρκετά για να φροντίσω για τον εαυτό μου, ώστε να μπορέσω να μπω στην ολοχρόνια διακονία.’ Κατόπιν έρχεται περισσότερη επιτυχία προς αυτή την κατεύθυνσι και γίνεται επανάληψις των ιδίων σκέψεων. Πρέπει να καταβληθή εξαιρετική προσοχή για να μην υπερνικηθή το άτομο αυτό, όπως το διευκρίνισε ο Ιησούς στην περίπτωσι του πλουσίου που είχε επίσης επιτυχία. Έπειτα από ένα χρονικό διάστημα είπε: «Δεν έχω πού να συνάξω τους καρπούς μου.» Αντί να βρη ικανοποίησι σε ό,τι κατείχε, είπε: «Τούτο θέλω κάμει· θέλω χαλάσει τας αποθήκας μου, και θέλω οικοδομήσει μεγαλητέρας, και συνάξει εκεί πάντα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου· και θέλω ειπεί προς την ψυχήν μου, Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά εναποτεταμιευμένα δι’ έτη πολλά· αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου.» Αυτή είναι η φυσική γραμμή συλλογισμού όταν ένας βασίζεται στις δικές του σκέψεις. Αλλά σημειώστε τις καταστρεπτικές συνέπειες που θα μπορούσε να περιμένη κανείς, στην απάντησι που δίδεται σ’ εκείνον που κάνει τέτοιους συλλογισμούς: «Είπε δε προς αυτόν ο Θεός, Άφρον, ταύτην την νύκτα την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου· . . . Ούτω θέλει είσθαι όστις θησαυρίζει εις εαυτόν, και δεν πλουτεί εις Θεόν.» Ο απόστολος Παύλος επίσης επιστοποίησε το πόσο απατηλό είναι να βασίζεται κανείς στις δικές του σκέψεις και ν’ ακολουθή την πορεία που χαράσσει ο κόσμος, λέγοντας: «Να μη περιπατήτε πλέον, καθώς και τα λοιπά έθνη περιπατούσιν, εν τη ματαιότητι του νοός αυτών, εσκοτισμένοι την διάνοιαν, απηλλοτριωμένοι όντες από της ζωής του Θεού, δια την άγνοιαν την ούσαν εν αυτοίς, δια την πώρωσιν της καρδίας αυτών.» Οι άνθρωποι του κόσμου φυσικά βρίσκονται σε διανοητικό σκοτάδι, και είναι, επομένως, αποξενωμένοι από τον Ιεχωβά. Το ν’ ακολουθούμε, λοιπόν, το υπόδειγμα που δίδεται από τον κόσμο είναι μια «ασύμφορη πορεία» και θα ήταν μια πορεία στασιασμού εναντίον της σοφής διδασκαλίας του Ιεχωβά. Οι Χριστιανοί πρέπει ν’ αποφεύγουν μια τέτοια πορεία και να μην εξαπατώνται από τις σκέψεις και τα παραδείγματα των άλλων.»—Λουκ. 12:16-21· Εφεσ. 4:17, 18.

ΓΟΓΓΥΣΜΟΣ

25, 26. (α) Πώς οι Ισραηλίται έδειξαν στασιαστικό πνεύμα; (β) Πώς ο Παύλος προειδοποίησε εναντίον του γογγυσμού; Ποιος γογγυσμός πρέπει ν’ αποφεύγεται σήμερα, και γιατί;

²⁵ Οι Ισραηλίται είχαν πολλές ευλογίες στη διάρκεια της μεταναστεύσεως των από την Αίγυπτο στη Γη της Επαγγελίας, με πολλά θαύματα που επετελέσθησαν προς χάριν των· εν τούτοις, εγόγγυζαν εναντίον του Ιεχωβά. Με αυτή τη νοοτροπία δεν εβράδυναν να λησμονήσουν τα οφέλη που είχαν απολαύσει από το στοργικό χέρι του Ιεχωβά. Έχασαν την εμπιστοσύνη τους στον Ιεχωβά και κατόπιν άρχισαν να επιστηρίζωνται στη δική τους νόησι και το αποτέλεσμα ήταν ότι εγόγγυζαν εναντίον Του επειδή δεν είχαν αρκετά από τα αγαθά του κόσμου τούτου. Μολονότι ετρέφοντο καλά, ζητούσαν περισσότερη και καλύτερη τροφή· ζητούσαν κρέας, και μέσα στη μεμψιμοιρία τους ανέφεραν ότι θα ήταν καλύτερα αν παρέμεναν στη δουλεία της Αιγύπτου. Αυτή ήταν μια εντελώς στασιαστική διάθεσις από μέρους των εναντίον του Ιεχωβά. Τούτο μπορεί να είναι ένα καλό παράδειγμα για τους Χριστιανούς σήμερα, για να μην πέσουν στην κατηγορία των στασιαστών γογγύζοντας εναντίον του Ιεχωβά ή και εναντίον της οργανώσεώς του στον τωρινό καιρό. Ο Παύλος έδωσε νουθεσία για το τι θα συνέβαινε στους γογγυστάς, και θετικά ειδοποίησε τους Χριστιανούς να το αποφύγουν αυτό, λέγοντας: «Μηδέ γογγύζετε, καθώς και τίνες αυτών εγόγγυσαν, και απωλέσθησαν υπό του εξολοθρευτού.» (1 Κορ. 10:10) Αυτό εδόθη ως παράδειγμα, ώστε οι Χριστιανοί που ζουν σήμερα να μπορέσουν ν’ αποφύγουν μια τέτοια τραγική πορεία. Αν κανείς δεν είναι ενήμερος και άγρυπνος εναντίον αυτής της νοοτροπίας, γρήγορα βρίσκει τον εαυτό του δυστυχή με την κατεύθυνσι που ο Ιεχωβά διευθύνει την οργάνωσί του, με το πώς διορίζει τους διαφόρους δούλους του σε θέσεις ευθύνης όπου αυτός θέλει να υπηρετήσουν.

²⁶ Γογγυσμός από μέρους ενός ο οποίος ισχυρίζεται ότι είναι πιστός αφιερωμένος δούλος θα μπορούσε να σημαίνη την αρχή μιας στασιαστικής διαθέσεως και θα έκανε ένα άτομο που εντρυφά σ’ αυτή τη μορφή του στασιασμού να υποστή τελικά πειθαρχική τιμωρία, αν συνεχισθή μια τέτοια πορεία. Ο Ιεχωβά δυσηρεστήθη από το στασιαστικό πνεύμα του λαού του σε περασμένους καιρούς, και κατέστησε γνωστά τα αισθήματά του σχετικά με το ζήτημα αυτό, έτσι ώστε εκείνοι που θα ενέμεναν σε μια τέτοια πορεία σήμερα, να μπορούν να γνωρίζουν με βεβαιότητα ότι θα ήρχοντο κάτω από τη δυσμένειά του. Μια εκστρατεία γογγυσμού εναντίον του Ιεχωβά ή κάποιου μέρους της οργανώσεώς του δεν θα εγίνετο ανεκτή. Εκείνοι που έχουν την εποπτεία στις εκκλησίες θα ήσαν υποχρεωμένοι να αναλάβουν ενέργεια εναντίον εκείνων που ενσπείρουν διχόνοια με τους γογγυσμούς των και τη στασιαστική πορεία των.

27. Ποια στασιαστική διάθεσις αποκαλύπτεται από τον Ιάκωβον 3:14-17;

²⁷ Σε μια πορεία στασιασμού υπάρχει συχνά το πνεύμα του ανταγωνισμού και της ζηλοτυπίας. Αυτό το πνεύμα του συναγωνισμού και του φθόνου είναι αντίθετο προς το πνεύμα της αγάπης που επικρατεί στην οργάνωσι του Ιεχωβά· και θα έκανε κανείς εχθρό του τον αδελφό του ακολουθώντας μια τέτοια πορεία διαγωγής. Στην επιστολή του Ιακώβου 3:14-17 δίδεται συμβουλή σχετικά με τούτο: «Εάν όμως έχητε εν τη καρδία υμών φθόνον πικρόν και φιλονεικίαν, μη κατακαυχάσθε και ψεύδεσθε κατά της αληθείας. Η σοφία αυτή δεν είναι άνωθεν καταβαίνουσα, αλλ’ είναι επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης· διότι όπου είναι φθόνος και φιλονεικία, εκεί ακαταστασία, και παν αχρείον πράγμα.» Κατόπιν, σημειώστε την αντίθεσι: «Η άνωθεν όμως σοφία, πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος.» Η ζηλοτυπία και ο ανταγωνισμός είναι ενδείξεις πνευματικής ασθενείας και μπορούν, όπως και οι άλλες μορφές στασιασμού, να οδηγήσουν σε απώλεια της ζωής.

ΙΔΙΟΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΠΕΙΣΜΑ

28. Τίνος απόδειξιν αποτελούν η ιδιογνωμοσύνη και το πείσμα;

²⁸ Η ιδιογνωμοσύνη και το πείσμα δεν είναι Χριστιανικές ιδιότητες και δεν εκδηλώνονται μέσα στην οργάνωσι του Ιεχωβά. Οι αληθινοί δούλοι του Ιεχωβά ενεργούν σε πλήρη αρμονία με τον θείον λόγον του. Ενθαρρύνονται να συνεχίσουν αυτή την πορεία και να αγωνίζωνται εξακολουθητικά να βελτιωθούν σε ώριμη διαγωγή και έτσι να γίνουν Χριστιανοί. Όταν ένας εκδηλώνη πείσμα και ιδιογνωμοσύνη, είναι φανερό ότι ο λόγος του Θεού δεν βρίσκεται αρκετά στις σκέψεις του. Ο Ιεχωβά έδωσε σταθερή συμβουλή επάνω στο ζήτημα αυτό εις 2 Βασιλέων 17:14, 15: «Πλην αυτοί δεν υπήκουσαν, αλλ’ εσκλήρυναν τον τράχηλον αυτών, ως τον τράχηλον των πατέρων αυτών, οίτινες δεν επίστευσαν . . . απέρριψαν τα διατάγματα αυτού, και την διαθήκην αυτού . . . και υπήγαν . . . οπίσω των εθνών των πέριξ αυτών.» Στο Ιερεμίας 7:24 (ΑΣ) ο Ιεχωβά εδήλωσε περαιτέρω σχετικά με αυτό: «Πλην δεν ήκουσαν, ουδέ έκλιναν το ωτίον αυτών, αλλά περιεπάτησαν εν ταις βουλαίς, εν τω πείσματι της πονηράς αυτών καρδίας, και υπήγον εις τα οπίσω, και ουχί εις τα εμπρός.»

29. Τι κάνει πραγματικά κανείς όταν αρνήται τη συμβουλή του Θεού;

²⁹ Όταν ένα άτομο αρνήται τη συμβουλή του Θεού ή αποστρέφεται τον έλεγχο, είτε από τον λόγο του Ιεχωβά είτε από την οργάνωσί του, απορρίπτει τη συμβουλή του Παντοδυνάμου Θεού. «Επιστρέψατε προς τους ελέγχους μου· . . . αλλά κατεφρονείτε πάσας τας συμβουλάς μου, και τους ελέγχους μου δεν εδέχεσθε.»—Παροιμ. 1:23-25.

30. Ποια τιμωρία επέβαλλε ο Ιεχωβά στα πείσμονα παιδιά;

³⁰ Στην περίπτωσι τέκνων, συχνά εκδηλώνεται πείσμα απ’ αυτά. Αποτελεί ευθύνην των γονέων να οδηγούν κατάλληλα το παιδί σχετικά με τούτο, ώστε να εμποδίσουν ν’ αυξηθή αυτή η τάσις και να γίνη χαρακτηριστικό της φύσεως του παιδιού καθώς μεγαλώνει. Τούτο θα μπορούσε κάλλιστα να κάμη το παιδί να λάβη τη δυσμένεια του Ιεχωβά αργότερα στη ζωή, αν δεν δοθή κατάλληλη διαπαιδαγώγησις και καθοδηγία όταν γίνεται για πρώτη φορά φανερή η τάσις αυτή. Όταν οι γονείς δεν μπορούν ν’ αντιμετωπίσουν την κατάστασι, μπορούν να ζητήσουν τη βοήθεια ενός ώριμου αδελφού ή μελών της υπηρεσιακής επιτροπής της εκκλησίας. Ο λόγος του Ιεχωβά επάνω στο ζήτημα αυτό παρέχεται στο Δευτερονόμιο 21:18-21: «Εάν τις έχη υιόν πεισματώδη και απειθή, όστις δεν υπακούει εις την φωνήν του πατρός αυτού, ή εις την φωνήν της μητρός αυτού, και, αφού παιδεύσωσιν αυτόν, δεν υπακούη εις αυτούς, τότε ο πατήρ αυτού και η μήτηρ αυτού θέλουσι πιάσει αυτόν, και θέλουσιν εκφέρει αυτόν προς τους πρεσβυτέρους της πόλεως αυτού, και εις την πύλην του τόπου αυτού· και θέλουσιν ειπεί προς τους πρεσβυτέρους της πόλεως αυτού, Ούτος ο υιός ημών είναι πεισματώδης και απειθής· δεν υπακούει εις την φωνήν ημών είναι λαίμαργος, και μέθυσος· και πάντες οι άνθρωποι της πόλεως αυτού θέλουσι λιθοβολήσει αυτόν με λίθους, και θέλει αποθάνει. Και θέλεις εξαφανίσει το κακόν εκ μέσου σου· και πας ο Ισραήλ θέλει ακούσει και φοβηθή.» Ασφαλώς, σήμερα ο νεαρός δούλος του Θεού μπορεί να γνωρίζη ότι θα έλθη στη δυσμένεια του Θεού του Ιεχωβά με το ν’ ακολουθή την πορεία του πείσματος και της ιδιογνωμοσύνης. Οι ιδιότητες αυτές εκδηλώνονται μόνο στον κόσμο που ανήκει στον Σατανά· το να εκδηλώνη δε αυτές τις ιδιότητες ένα τέκνο του Ιεχωβά, νεαρό ή ηλικιωμένο, και να εμμένη σ’ αυτές, θα ωδηγούσε στο ν’ αποκοπή από την καθαρή και αγνή οργάνωσι του Ιεχωβά.

Η ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

31. Γιατί πολλοί στασιάζουν εναντίον του δικαίου κώδικος του Ιεχωβά;

³¹ Πολλά άτομα έξω από την οργάνωσι του Ιεχωβά σήμερα εξασκούν εκείνο που ορίζουν ως «πλήρη ελευθερία» σκέψεως και ενεργείας. Υιοθετούν μια φιλοσοφία που τους επιτρέπει να ικανοποιούν κάθε τους φαντασιοπληξία. Επειδή δεν επιθυμούν να είναι περιωρισμένοι με οποιαδήποτε έννοια, αρνούνται να δεχθούν τον αγνόν λόγον του Θεού ως οδηγόν, και συνεχίζουν την πορεία της αυτοσχεδίου ελευθερίας των. Αυτή είναι μια στασιαστική πορεία, και κάνει εκείνους που την ακολουθούν να είναι κατάλληλοι μόνο για καταστροφή στη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Πολλά τέτοια άτομα υιοθετούν αυτή τη στάσι επειδή βλέπουν τη σύγκρουσι μεταξύ της πλάνης της κατ’ όνομα θρησκείας και της φιλοσοφίας των θρησκευτικών ηγετών και φρονούν ότι είναι εξίσου ικανοί να εκλέξουν και καθιδρύσουν τον δικό τους κώδικα ηθικής.

32. Γιατί είναι δημοφιλής η φιλοσοφία των «ελευθέρων στοχαστών», και γιατί είναι δελεαστική; Τι θα συμβή σ’ εκείνους που εξαπατώνται από αυτή τη φιλοσοφία;

³² Ο τύπος, λοιπόν, αυτός της φιλοσοφίας επιτρέπει στο άτομο να πράττη ό,τι θέλει να πράττη, όταν θέλη να το πράττη, χωρίς παραβίασι των επιθυμιών του. Οι κανόνες του και η ηθική του μπορούν να είναι ατομικής επινοήσεως. Με τέτοια εικασία τόσο δημοφιλή στον κόσμο, εκείνοι που δεν είναι δεσμευμένοι από τους ευθείς και αξιέπαινους ηθικούς κανόνες του Θεού, γρήγορα βρίσκουν τον εαυτό τους δελεασμένο και αποπλανημένο σε μια ευτελή, ιδιότροπη πορεία, συνταυτιζόμενοι ακόμη με άλλους ομοίας αντιλήψεως έτσι ώστε να συμμετέχουν στην εξαχρειωμένη και πορνική φιληδονία τους. Οι Χριστιανοί, αν δεν τους καθοδηγή ο αγνός λόγος και η οργάνωσις του Ιεχωβά, θα μπορούσαν επίσης να γίνουν θύματα αυτών των ψευδών συλλογισμών και να πέσουν στην παγίδα που συνέλαβε τον κόσμο των «ελευθέρων στοχαστών».

33. Αντιθέτως, τι γνωρίζουν οι Χριστιανοί; Πώς φυλάττουν τον εαυτό τους;

³³ Ο Ιεχωβά δεν έχει εγκαταλείψει τον λαό του, ώστε να είναι ο λαός αυτός τόσο εξαπατημένος και παραπλανημένος. Ο κόσμος των ελευθέρων στοχαστών μπορεί να επιτρέπη στον εαυτό του να πέση στην ανήθικη πορεία που ακολουθεί αυτόν τον τύπο του ορθολογισμού. Αλλά οι δούλοι του Ιεχωβά γνωρίζουν καλά ότι οι μοιχοί και οι πόρνοι δεν μπορούν να επιτύχουν τη Βασιλεία, και έχουν πάντοτε υπ’ όψιν αυτή τη συμβουλή, η οποία είναι διευθύνουσα δύναμις στη ζωή τους, που τους κρατεί εντελώς καθαρούς και αγνούς για την υπηρεσία του Ιεχωβά. Γνωρίζουν καλά τις ισχυρές δυνάμεις που βρίσκονται μέσα στο ανθρώπινο σώμα, οι οποίες, αν δεν ελέγχωνται κατάλληλα, μπορούν να οδηγήσουν σε μια πορεία καταπτώσεως Για τούτο οι νεαροί άνδρες και γυναίκες μέσα στην οργάνωσι του Ιεχωβά είναι άγρυπνοι να τηρούν τον εαυτό τους καθαρόν και άθικτον από ανήθικη διαγωγή, για να μη διαφθαρούν από τις ίδιες των ιδιοτελείς ορέξεις. Το να μην έχουν υπό έλεγχον τις συγκινήσεις των θα ήταν εξάσκησις του δικού των θελήματος, ή του θελήματος της σαρκός, μάλλον παρά του θελήματος του Ιεχωβά και θα ωδηγούσε σε άμεσο στασιασμό εναντίον της σοφής συμβουλής του Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά δεν επιτρέπει να περιληφθούν τέτοιες συνήθειες στην οργάνωσί του επειδή απλώς το περιβάλλον του «Χριστιανικού κόσμου» τα συγχωρεί αυτά.

34. (α) Ποια πρέπει να είναι η στάσις των γονέων που έχουν τέκνα εξαπατημένα από ανήθικες πράξεις; (β) Πώς μπορούν οι γονείς να γίνουν συμμέτοχοι σε μια κακή πορεία;

³⁴ Όταν γονείς μαθαίνουν για τα σφάλματα των τέκνων των σχετικά με τούτο, αν αυτά έχουν πέσει θύματα μιας ανηθίκου σχέσεως μ’ έναν του αντιθέτου φύλου, μερικές φορές αποφεύγουν να το αναφέρουν αυτό στους υπευθύνους της οργανώσεως που έχουν την υποχρέωσι να κρατούν την οργάνωσι καθαρή από τέτοιες πράξεις. Έτσι οι γονείς γίνονται συμμέτοχοι σε μια άνομη πορεία ενεργείας επειδή εκείνος που είναι αναμεμιγμένος είναι δική τους σάρκα και αίμα. Αυτή η στενή συγγένεια δεν πρέπει να επηρεάση τη δικαιοσύνη, και πρέπει το ζήτημα να αναφερθή στους υπευθύνους της εκκλησίας, είτε πρόκειται για έναν τόσο στενόν συγγενή όπως το ίδιο το παιδί μας είτε για κάποιον άλλον στη Χριστιανική εκκλησία. Αν ένας στην οργάνωσι γνωρίζη μια τέτοια κατάστασι και παραλείπη να την αναφέρη, γίνεται άμεσα συμμέτοχος σ’ αυτήν, και επομένως και αυτός επίσης λαμβάνει μέρος σε μια πορεία στασιασμού. Η αδικοπραγία δεν έχει μέρος ή θέσι στην καθαρή οργάνωσι του Ιεχωβά, και ένας πιστός δούλος δεν θα την συγχωρούσε παραμένοντας σιωπηλός και παραλείποντας να την αναφέρη σ’ εκείνους που έχουν εξουσία να ενεργήσουν στην υπόθεσι αυτή. Αν ένας παραμελή αυτό το Χριστιανικό καθήκον, βασίζεται στις δικές του σκέψεις και στην ιδιογνωμοσύνη του, πορεία που οδηγεί σε στασιασμό εναντίον της καθαρής οργανώσεως του Ιεχωβά.

35. Πώς εκδηλώνεται χονδροειδής έλλειψις ωριμότητος από έναν αφιερωμένο Χριστιανό όταν νυμφεύεται ένα μη αφιερωμένο πρόσωπο;

³⁵ Ένας αφιερωμένος Χριστιανός αναγνωρίζει ότι πρέπει να παραμένη τελείως αποχωρισμένος από τον κόσμο. Τούτο περιλαμβάνει το να είναι αποχωρισμένος από τον κόσμο ακόμη και στο ζήτημα της εκλογής συντρόφου. Όπως ακριβώς ο Ιεχωβά δεν επέτρεπε στους Ισραηλίτας να συνάψουν σχέσεις γάμου με τις ειδωλολάτριδες γυναίκες τότε, έτσι και οι Χριστιανοί σήμερα αντιτίθενται άμεσα στη συμβουλή του Ιεχωβά όταν εκλέγουν σύντροφο μη αφιερωμένου στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Ο ζυγός ενός τέτοιου δεσμού θα εγίνετο βαρύς και αφόρητος, επειδή δεν έχει την ευλογία του Ιεχωβά επάνω του. (2 Κορ. 6:14) Αν μερικοί αντιτίθενται άμεσα στην εντολή και νουθεσία του Ιεχωβά σ’ αυτό το ζήτημα, δεν δείχνει μήπως αυτό επιστήριξι στην ατομική τους κρίσι και ιδιογνωμοσύνη, και τάσι προς το να είναι στασιαστικοί; Θα έδειχνε χονδροειδή έλλειψι ωριμότητος από μέρους εκείνου που το πράττει αυτό, εκείνος δε που λαμβάνει μια τέτοια πορεία δεν θα ήταν κατάλληλος ν’ αντιπροσωπεύη την αγνή οργάνωσι του Ιεχωβά υπό την ιδιότητα ενός επισκόπου της εκκλησίας.