ΞΕΦΡΕΝΟ ΓΛΕΝΤΙ

Η λέξη κῶμος του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου, η οποία αποδίδεται «ξέφρενο γλέντι», εμφανίζεται τρεις φορές στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, πάντοτε με κακή ή αρνητική έννοια. Το Ελληνοαγγλικό Λεξικό της Καινής Διαθήκης (Greek-English Lexicon of the New Testament), του Τζόζεφ Θάγιερ, επισημαίνει ότι στην αρχαία ελληνική γραμματεία η λέξη αυτή αναφερόταν σε «μια νυχτερινή και θορυβώδη πομπή μισομεθυσμένων και εύθυμων γλεντοκόπων οι οποίοι μετά το δείπνο παρελαύνουν στους δρόμους με πυρσούς και με συνοδεία μουσικής προς τιμήν του Βάκχου ή άλλου θεού [ή κάποιου που αναδείχτηκε νικητής σε αγώνες], τραγουδώντας και παίζοντας μπροστά από τα σπίτια των φίλων τους—αντρών και γυναικών». (1889, σ. 367) Τέτοια ακόλαστη και άσωτη διαγωγή, με πομπές στους δρόμους παρόμοιες με τις σύγχρονες καρναβαλικές εκδηλώσεις που γίνονται σε ορισμένες χώρες, ήταν κάτι το συνηθισμένο στις ελληνικές πόλεις τον καιρό των αποστόλων. Ως εκ τούτου, οι προειδοποιητικές συμβουλές σχετικά με αυτό το θέμα ήταν κατάλληλες και ωφέλιμες για τους αληθινούς λάτρεις.

Τα ξέφρενα γλέντια οπωσδήποτε δεν αρμόζουν σε Χριστιανούς και καταδικάζονται από το Λόγο του Θεού. Μερικοί από εκείνους στους οποίους έγραψε ο Πέτρος την επιστολή του κατοικούσαν στις επαρχίες της Μικράς Ασίας, όπου κυριαρχούσε το ελληνικό στοιχείο (1Πε 1:1), και προτού γίνουν Χριστιανοί είχαν «πορευτεί σε πράξεις έκλυτης διαγωγής, σαρκικούς πόθους, υπερβολές στο κρασί, ξέφρενα γλέντια, συναγωνισμούς στο ποτό και παράνομες ειδωλολατρίες». Όταν, όμως, έγιναν Χριστιανοί τα σταμάτησαν όλα αυτά. (1Πε 4:3, 4) Τα ξέφρενα γλέντια, λόγω του χυδαίου αισθησιασμού και της ακολασίας που τα χαρακτήριζαν, αποτελούσαν “έργο του σκοταδιού” στο οποίο δεν έπρεπε να περπατούν οι Χριστιανοί.—Ρω 13:12-14.

Η Αγία Γραφή δεν αποκλείει τη χαρά και τη διασκέδαση. Ο άνθρωπος παροτρύνεται να χαίρεται σε σχέση με τον Δημιουργό του, ο σύζυγος να χαίρεται σε σχέση με τη σύζυγό του, ο εργάτης το έργο των χεριών του και ο γεωργός τους καρπούς του μόχθου του. (Ψλ 32:11· Παρ 5:18· Εκ 3:22· Δευ 26:10, 11) Το φαγητό και το ποτό μπορεί να συνοδεύουν και να συμπληρώνουν τη χαρά (Εκ 9:7· Ψλ 104:15), αλλά πρέπει να επικρατεί μετριοπάθεια. (Παρ 23:20· 1Τι 3:2, 11· 1Κο 10:31) Η διασκέδαση που φτάνει μέχρι το σημείο της μέθης, συνδυαζόμενη με σκηνές ακαταστασίας και αισθησιασμού, συνιστά ξέφρενο γλέντι. Ο Παύλος συγκαταρίθμησε τα ξέφρενα γλέντια με τα «έργα της σάρκας», και εκείνοι που πράττουν αυτά τα έργα «δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού».—Γα 5:19-21.