Πώς Διαθέτετε τον Καιρό Σας; — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Πώς Διαθέτετε τον Καιρό Σας;

«Καιρός παντί πράγματι υπό τον ουρανόν.»—Εκκλησιαστής 3:1.

1. Γιατί ο Παύλος έγραψε ότι ο ‘επίλοιπος καιρός ήταν σύντομος’;

Ο ΙΕΧΩΒΑ ενέπνευσε τον απόστολο Παύλο να προειδοποιήση ως εξής μια Χριστιανική συνάθροισι προ δεκαεννέα αιώνων: «Ο επίλοιπος καιρός είναι σύντομος.» (1 Κορινθίους 7:29) Η σοβαρή αυτή δήλωσις που επρόφεραν τα χείλη μιας από τις πρώτιστες αυθεντίες του κόσμου στα Χριστιανικά ζητήματα, πρέπει να εξετασθή με μεγάλη προσοχή από τους ανθρώπους που ζουν στον εικοστόν αυτόν αιώνα. «Αλλά γιατί,» μπορεί να ρωτήσετε, «πρέπει να ενδιαφερθούμε ιδιαίτερα τώρα; Ποιος καιρός, που ήταν τότε τόσο σύντομος, θα μπορούσε να επηρεάση πιθανώς αυτή τη γενεά;» Ο Παύλος απέβλεπε με εμπιστοσύνη προς το τέλος του παρόντος συστήματος πραγμάτων μαζί με τη σύγχυσι, τη διαφθορά και τη βία που το διακρίνουν· η εμπιστοσύνη του δε εβασίζετο στην Αγία Γραφή και στα λόγια του Κυρίου του, του Ιησού Χριστού. Δεν είχε πει ο Ιησούς στους μαθητάς του ότι θα ερχόταν, και ότι ο παλαιός αυτός κόσμος θα ετελείωνε; Μάλιστα· το πίστεψαν, λοιπόν, και ζήτησαν απ’ αυτόν περισσότερες πληροφορίες. Απαντώντας στην ερώτησί τους, «Τι το σημείον της παρουσίας σου, και της συντελείας του αιώνος;» ο Ιησούς απαρίθμησε γεγονότα που θα συνέβαιναν για να μαρτυρήσουν την έλευσί του ως ενθρονισμένου Βασιλέως και να σημειώσουν την αρχή του τέλους του συστήματος του κόσμου τούτου. Ο Παύλος απέβλεπε στο τέλος και στα σημεία που το συνοδεύουν, όταν έδωσε την προειδοποίησι που παραθέσαμε πιο πάνω. Το πέρασμα των πολλών ετών που εμεσολάβησαν δεν εχρησίμευσε για να κάνη μακρότερον τον «επίλοιπον καιρόν». Αν ο καιρός ήταν σύντομος στην εποχή του Παύλου, πρέπει να είναι πολύ συντομώτερος τώρα.

2, 3. Γιατί ο καιρός πρέπει να είναι τώρα συντομώτερος παρά στην εποχή του Παύλου;

² Αλλά για να κατανοηθή καλύτερα το ζήτημα: Ξέρετε ότι τα σημεία ακριβώς που προείπε ο Ιησούς και στα οποία απέβλεπαν οι απόστολοι εκπληρώθηκαν στη σημερινή αυτή γενεά; Κυττάξτε μόνοι σας στο 24ο κεφάλαιο του Ματθαίου, στο 21ο του Λουκά και στο 13ο του Μάρκου για να δήτε ποια σημεία ήταν εκείνα που ώρισε ο Ιησούς: έγερσις έθνους εναντίον έθνους σε ολοκληρωτικό πόλεμο, πείνες, λοιμοί και σεισμοί, με προσδοκία περισσοτέρων θλίψεων. Κατόπιν θυμηθήτε τι έλαβε χώραν στη γη τα περασμένα 36 χρόνια. Δεν σημειώνετε το εκπληκτικό παράλληλο, ότι αυτά τα ίδια συμβάντα έχουν ήδη επέλθει στη σημερινή ακριβώς γενεά;

³ Το γεγονός ότι η σειρά αυτή των συμβάντων, μαζί με άλλα που προείπε επίσης ο Ιησούς, εκτυλίχθηκε ειδικώς από το 1914, μπορεί να μη σας εκπλήξη ως κάτι το σημαντικό προτού σας επιστηθή επίσης η προσοχή στο ότι το έτος 1914, σύμφωνα με τη Βιβλική χρονολογία, σημειώνει το τέλος των καιρών των Εθνών, ή την περίοδο των 2.520 ετών που προελέχθη ότι θα μεσολαβούσε μεταξύ της απορρίψεως από τον Θεό του απίστου έθνους του Ισραήλ το 607 π.Χ. και της αποκαταστάσεως της Θεοκρατικής κυβερνήσεως με την ενθρόνισι του Χριστού Ιησού ως ουρανίου Βασιλέως. Τα σημεία αυτά στέκουν σαν χιλιομετρικοί δείκτες, ειδοποιώντας ανθρώπους και έθνη για το πού βρίσκονται μέσα στο ρεύμα του χρόνου. Ενώ ο Παύλος είχε μόνο το μάτι της πίστεως για ν’ αποβλέπη μ’ αυτό στο τέλος του κόσμου και της πονηρίας που τον παρακολουθεί, εμείς έχομε μπροστά στα ίδια τα μάτια μας τη σειρά αυτή των συμβάντων που με το μέγεθός των συνταράττουν τον κόσμο και που μαρτυρούν ότι ζούμε στις έσχατες ημέρες!

4. Αφού πέρασαν 1900 χρόνια αφότου ο Παύλος έγραψε ότι ο καιρός ήταν σύντομος, γιατί είναι τώρα σύντομος;

⁴ Θα μπορούσε ακόμη να προβληθή η αντίρρησις ότι ο Παύλος ενόμιζε πως ο καιρός ήταν σύντομος τότε στην εποχή του· ενώ, λοιπόν, μπορούμε εύκολα να δούμε τα σημεία που ο Ιησούς προείπε ότι θα εσημείωναν την αρχή του καιρού του τέλους, γιατί δεν έχομε το δικαίωμα να συμπεράνωμε ότι απομένει ακόμη πολύς καιρός; Ίσως αρκετές γενεές ακόμη θα έλθουν και θα παρέλθουν προτού εκδηλωθή η οργή του Θεού εναντίον της πονηρίας και πραγματοποιηθή το οριστικό τέλος της. Ένα τέτοιο συμπέρασμα πρέπει να αποβληθή γρήγορα από το νου, διότι ο Ιησούς είπε περαιτέρω, όταν μιλούσε για τα σημεία: «Δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη εωσού γείνωσι πάντα ταύτα.» (Ματθαίος 24:34) Τα λόγια αυτά αφορούν πρωτίστως τη γενεά στην οποία σεις ζήτε.

5. Γιατί εφιστούμε εδώ την προσοχή στο ότι ο καιρός είναι σύντομος;

⁵ Δεν εφιστάται εδώ η προσοχή σας στα γεγονότα αυτά για να σας παραλύσουν και να σας οδηγήσουν σε μια γεμάτη φόβο αδράνεια, αλλά μάλλον για να σας αφυπνίσουν ως προς τη σημασία των καιρών μας, ως προς το σπάνιο προνόμιο που μπορεί να είναι δικό σας και ως προς τον πιο επωφελή τρόπο χρησιμοποιήσεως του καιρού που απομένει. Από όλους τους καιρούς στους οποίους θα μπορούσε να έχη ζήσει κανείς, αναμφιβόλως ο καιρός αυτός είναι ο πιο μακάριος, παρ’ όλες τις δοκιμασίες που θλίβουν τώρα το ανθρώπινο γένος, Ζούμε στο κορύφωμα των αιώνων, οπότε ένας διεφθαρμένος κόσμος βρίσκεται στην επιθανάτια αγωνία του και ένας λαμπρός νέος κόσμος, με αυξανόμενη δύναμι, συνωθεί σε μια γωνιά την πονηρία, για να την συντρίψη εκεί και να απαλλάξη τη γη απ’ αυτήν για πάντα. ‘Η μεγάλη ημέρα του Κυρίου σπεύδει σφόδρα’, προειδοποίησε ο προφήτης Σοφονίας. (1:14) Καθώς αυτή έρχεται γοργά, ας μη βρεθούμε ανάμεσα στους εμπαίκτας που απωθούν το τέλος στο μακρινό μέλλον, λέγοντας, «Ίσως κάποτε, αλλά όχι στην εποχή μας!» Ένα τέτοιο πλήθος έζησε στη γη αυτή στο παρελθόν.

6, 7. Ποιο ιστορικό παράδειγμα μας προειδοποιεί να μη χλευάζωμε τώρα;

⁶ Αν αισθάνεσθε την τάσι να χλευάσετε την απόδειξι ότι είναι σύντομος ο καιρός που υπολείπεται, θα μπορούσατε να δαπανήσετε επωφελώς μερικές στιγμές από τον ακαθόριστο χρόνο που απομένει για σας, για να εξετάσετε ένα συμβάν που έλαβε χώραν μετά 1.656 χρόνια αφότου ο άνθρωπος ετέθη επάνω στη γη. Ο δίκαιος Νώε είχε μόλις τελειώσει την κατασκευή ενός γιγαντιαίου καραβιού. Σε όλο το διάστημα της κατασκευής του έδιδε επίσης ένα άγγελμα στην πονηρή και διεφθαρμένη γενεά των ανθρώπων που είχαν στρέψει τα νώτα στις δίκαιες απαιτήσεις του Δημιουργού, του Ιεχωβά Θεού, και είχαν ακολουθήσει εκουσίως την αρχηγία του εχθρού, Σατανά ή Διαβόλου. Αυτοί δεν είχαν καιρό για ν’ ακούσουν αυτόν τον «κήρυκα της δικαιοσύνης». Αντί να προσέξουν την προειδοποίησί του για την εγγύτητα της επικειμένης καταστροφής, απησχολούντο με την ιδιοτελή ατομική τους ευχαρίστησι. Τότε, με καταπληκτικά αιφνίδιο τρόπο, εξέσπασαν τα νερά του κατακλυσμού! Φόβος εγέμισε την καρδιά τους και τους έφερε την τρομερή διαπίστωσι ότι ο καιρός τους δεν είχε δαπανηθή επωφελώς στο να χλευάζουν και να επιρρίπτουν όνειδος επάνω στο Νώε και την οικογένειά του. Καθώς δε έσβηνε η ζωή των πονηρών, ο Νώε και οι επτά που είχαν επωφελώς δαπανήσει το χρόνο τους όπως τους είχε διατάξει ο Θεός, βρίσκονταν σε άνετη θέσι προστατευμένοι μέσα στην κιβωτό. Πριν χλευάση κανείς είναι καλό να γνωρίζη ότι ο απόστολος Πέτρος περιέγραψε ένα όμοιο τέλος για κείνους που ζουν σήμερα και εκούσια αγνοούν τα σημεία που αποδεικνύουν την εγγύτητα του τέλους του κόσμου τούτου.

⁷ Ο Πέτρος είπε σχετικά: «Τούτο πρώτον γνωρίζοντες, ότι θέλουσιν ελθεί εν ταις εσχάταις ημέραις εμπαίκται, περιπατούντες κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας· και λέγοντες, Πού είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού; διότι αφ’ ης ημέρας οι πατέρες εκοιμήθησαν, τα πάντα διαμένουσιν ούτως απ’ αρχής της κτίσεως. Διότι εκουσίως αγνοούσι τούτο, ότι με τον λόγον του Θεού οι ουρανοί έγειναν έκπαλαι, και η γη συνεστώσα εξ ύδατος και δι’ ύδατος· δια των οποίων ο τότε κόσμος απωλέσθη κατακλυσθείς υπό του ύδατος· οι δε σημερινοί ουρανοί και η γη, δια του αυτού λόγου είναι αποτεταμιευμένοι, φυλαττόμενοι δια το πυρ εις την ημέραν της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων.» (2 Πέτρου 3:3-7) Η μαρτυρία αυτή επιβεβαιώνεται πλήρως από τον ίδιο τον Ιησού, ο οποίος είπε: «Και καθώς αι ημέραι του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου. Διότι καθώς εν ταις ημέραις ταις προ του κατακλυσμού ήσαν τρώγοντες και πίνοντες, νυμφευόμενοι και νυμφεύοντες, έως της ημέρας καθ’ ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν· και δεν ενόησαν, εωσού ήλθεν ο κατακλυσμός, και εσήκωσε πάντας· ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.»—Ματθαίος 24:37-39.

8. Γιατί δεν πρέπει να μας εξαπατήση η στερεή εμφάνισις του κόσμου;

⁸ Αν, από εξωτερικές ενδείξεις, σας φαίνεται ότι δεν υπάρχει σημείο ότι ο παλαιός κόσμος βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, αλλά ότι τα ιδρύματά του είναι ισχυρά και στερεά, θυμηθήτε το σημαντικό αυτό περιστατικό: Όταν το έθνος Ισραήλ έφευγε από τον καταδυνάστη Φαραώ, οι στρατιές των Αιγυπτίων δεν ήταν ποτέ πιο καλά συγκροτημένες. Οι δυνάμεις του Φαραώ βρίσκονταν στον κολοφώνα της στρατιωτικής τους ισχύος και δόξης· οι Ισραηλίτες που έφευγαν, καθώς ήταν παγιδευμένοι μπροστά στους Αιγυπτίους, έμοιαζαν μια εύκολη λεία. Από εξωτερικές ενδείξεις ο Αιγυπτιακός στρατός είχε ακόμη μπροστά του πολλά χρόνια δράσεως. Αλλά ο καιρός του στρατού αυτού δεν δαπανήθηκε επωφελώς όταν ώρμησε ανάμεσα στα υψηλά τείχη του θαλασσίου νερού που ο Ιεχωβά έκαμε να διαχωρισθή για να περάση το εκλεκτό του έθνος. Σε λίγες στιγμές ο άλλοτε ισχυρός αυτός στρατός μετεβλήθη σ’ ένα σωρό σιδερικών και σιωπηλών πτωμάτων.—Έξοδος, κεφάλαια 14, 15.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΣ

9. Εν όψει της αποδείξεως, ποιο ερώτημα τίθεται;

⁹ Η μαρτυρία αυτή ότι η σημερινή δύναμις των εθνών δεν θα διαφύγη την ημέρα της καταστροφής, μαζί με την Γραφική απόδειξι ότι ο καιρός που απομένει είναι σύντομος, θέτει στους σκεπτομένους ανθρώπους το εξής ερώτημα: Τι θα κάνωμε στον υπολειπόμενο καιρό για να μπορέσωμε να τον χρησιμοποιήσωμε κατά τον επωφελέστερο τρόπο; Ή όπως το έθεσε ο Πέτρος: «Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν;» (2 Πέτρου 3:11) Περιγράφεται επίσης έντονα η αντίθεσις ως προς το τι επιφυλάσσει το μέλλον για κείνους που κάνουν σοφή χρήσι ή άσοφη χρήσι του χρόνου τους. Ένας συνετός άνθρωπος, που δέχεται τη σαφή Γραφική απόδειξι για τον καιρό στον οποίον ζούμε, βρίσκει τι να κάνη και πότε να το κάνη. Ενεργώντας έτσι, δεν έχει ανάγκη να φοβάται την εκδήλωσι της κρίσεως του Θεού γι’ αυτόν. «Η καρδία του σοφού γνωρίζει τον καιρόν και τον τρόπον.»—Εκκλησιαστής 8:5.

10, 11. Ποιας αξίας ή βλάβης είναι το να κερδίσωμε τώρα υλικό πλούτο;

¹⁰ Προφανώς, αν ο παλαιός κόσμος πρόκειται γρήγορα να καταστραφή, ένας σοφός άνθρωπος ξέρει ότι δεν μπορεί να δαπανήση τον χρόνο του όπως τον δαπανά ο κόσμος. Ο κόσμος, ενεργώντας επί της αρχής ότι ‘η ευσέβεια είναι πλουτισμός’ (1 Τιμόθεον 6:5), ορμά τυφλά πίσω από τον πλούτο και τη δύναμι. Ο πλούτος τους χρησιμοποιείται για την προμήθεια πολυτελών πραγμάτων που στρέφουν το νου ακόμη πιο μακριά από τον Θεό. Δεν απολαμβάνουν όμως ευτυχία και ικανοποίησι. Προτού υποχωρήσετε στον πειρασμό να επιδιώξετε πλούτη στον καιρό που απομένει, ή ακόμη και για ένα μικρό μέρος του καιρού αυτού, ακούστε τη συμβουλή του Παύλου προς τον Τιμόθεο επάνω στο ζήτημα αυτό. «Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι, πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα, και εις επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν. Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία· την οποίαν τινές ορεγόμενοι, απεπλανήθησαν από της πίστεως, και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς.»—1 Τιμόθεον 6:9, 10.

¹¹ Ο σοφός Βασιλεύς Σολομών αναγράφει ότι αφού απήλαυσε κήπους, σπίτια, δούλους, πλούτο, τόπους και κάθε είδους πολυτέλεια, αναγκάσθηκε να συμπεράνη ότι «τα πάντα ματαιότης, και θλίψις πνεύματος, και ουδέν όφελος υπό τον ήλιον». (Εκκλησιαστής 2:1-11) Μολονότι ένας άνθρωπος μπορεί να αποδειχθή τόσο επιδέξιος στο να συσσωρεύη πλούτη ώστε να κερδίση όλο τον κόσμο, δεν θα μπορούσε να πη αληθινά ότι εδαπάνησε επωφελώς τον καιρό του. «Επειδή τι ωφελείται άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή;» (Ματθαίος 16:26) Ο Σολομών παρετήρησε περαιτέρω, «Είδον πάντα τα έργα τα γινόμενα υπό τον ήλιον, και ιδού, τα πάντα ματαιότης, και θλίψις πνεύματος.»—Εκκλησιαστής 1:14.

12. Γιατί μας παραχωρείται ο σύντομος καιρός που απομένει;

¹² Πόσο ανόητο είναι, λοιπόν, να δαπανούμε χρόνο για να αποθηκεύσωμε πλούτη, τα οποία ‘σκώληξ και σκωρία αφανίζει, και κλέπται διατρυπούσι και κλέπτουσιν’ ή ακόμη να δαπανούμε για την προμήθεια των αναγκαίων της ζωής περισσότερο χρόνο από ό,τι είναι απαραίτητο! (Ματθαίος 6:19) Το να κάνωμε τούτο στρέφει μόνο το νου μακριά από τα πιο σπουδαία πράγματα. Ο καιρός που απομένει για τον παλαιό αυτόν κόσμο δεν απομένει για να μπορέσωμε ν’ ακολουθήσωμε τέτοιες επιδιώξεις. Το θέλημα του Θεού είναι, στον σύντομο καιρό που υπολείπεται, να μάθουν όλοι οι άνθρωποι γι’ αυτόν και ν’ αποκτήσουν ζωή. Και πώς πρόκειται οι άνθρωποι να μάθουν για τον Θεό και τις απαιτήσεις του; Ο απόστολος Παύλος προβάλλει το ίδιο ερώτημα και έπειτα δίδει την απάντησι, εις Ρωμαίους 10:14: «Πώς λοιπόν θέλουσιν επικαλεσθή εκείνον εις τον οποίον δεν επίστευσαν; Και πώς θέλουσι πιστεύσει εις εκείνον περί του οποίου δεν ήκουσαν; και πώς θέλουσιν ακούσει χωρίς να υπάρχη ο κηρύττων;» Ο Ιεχωβά, ο οποίος ‘έχει καιρόν για κάθε πράγμα’ (Εκκλησιαστής 3:1), ώρισε αυτόν τον καιρό για το κήρυγμα του ευαγγελίου, άνθρωποι δε πρέπει να είναι οι κήρυκες. Για να τονίση το γεγονός ότι το κήρυγμα του ευαγγελίου θα εγίνετο αμέσως πριν από το οριστικό τέλος, ο Ιεχωβά κατηύθυνε τον μονογενή του Υιό να δηλώση: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.»—Ματθαίος 24:14.

13. Γιατί πρέπει να θεωρούμε το κήρυγμα ως ένα πάρα πολύ επωφελή τρόπο για να δαπανήσωμε το χρόνο μας;

¹³ Είναι τόσο μεγάλο προνόμιο το να συμμετέχη κανείς σ’ αυτή τη δράσι, ώστε οι Γραφές δείχνουν ότι ακόμη και οι άγγελοι του ουρανού θα έχαιραν να είχαν μια τέτοια ευκαιρία. (1 Πέτρου 1:12) Δεν θεωρούν κατώτερο από την αξιοπρέπειά τους ή σπατάλη χρόνου το να υποστηρίζουν τον Ιεχωβά ως τον κυρίαρχο του σύμπαντος και να καθιστούν γνωστό ότι ο Βασιλεύς του Ιησούς Χριστός ενεθρονίσθη. Το προνόμιο όμως αυτό προορίζεται για τους ανθρώπους· αλλά και αν ακόμη επρόκειτο κάθε άνθρωπος να αποτύχη να κηρύττη, το κήρυγμα οπωσδήποτε θα επραγματοποιείτο, διότι ο Ιησούς διεκήρυξε ότι εάν οι ακόλουθοί του σιωπούσαν ‘οι λίθοι θα έκραζαν’. (Λουκάς 19:40) Ο Ιησούς, λοιπόν, έδωσε το κατάλληλο υπόδειγμα. Δεν συγκρατήθηκε από το να κηρύττη, αλλά με ζέσι αφωσίωσε τη ζωή του στο ένα αυτό πράγμα. Αφού ‘μας άφησε παράδειγμα για να ακολουθήσωμε τα ίχνη του’ (1 Πέτρου 2:21), δεν είναι το κήρυγμα ο πιο επωφελής τρόπος με τον οποίο θα μπορούσαμε πιθανώς να δαπανήσωμε το χρόνο μας;

14. Γιατί να δαπανήσωμε χρόνο για τη βελτίωσι των ικανοτήτων μας ως διακόνων;

¹⁴ Πράγματι, δεν είναι μικρή ευθύνη το να είναι κανείς εκπρόσωπος ή πρέσβυς της Κυβερνήσεως του Παντοδυνάμου Θεού. Η ζωή σας και η ζωή των άλλων εξαρτάται απ’ το πόσο καλά κηρύττετε, πόσο πειστικά είναι τα επιχειρήματά σας, πόσο σταθερές οι προσπάθειές σας. Άνθρωποι του κόσμου αυτού που καταρρέει, δράττονται της ευκαιρίας να γίνουν πρέσβεις κυβερνήσεων που είναι προωρισμένες να εκλείψουν για πάντα. Δαπανούν χρόνια της ζωής τους για να προετοιμασθούν να εκτελέσουν το έργο τους καλά. Δεν σας φαίνεται, λοιπόν, ότι εμείς, που έχει εναποτεθή στα χέρια μας μια ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη, μπορούμε να δαπανήσωμε επωφελώς μέρος του χρόνου μας για να βελτιώσωμε τις ικανότητές μας ως διακόνων του Θεού μέσω της μελέτης;

ΜΕΛΕΤΗ

15. Σε ποιους δίδεται συμβουλή να μελετούν; Γιατί η σπουδή είναι αναγκαία γι’ αυτούς;

¹⁵ Η μελέτη είναι αληθινά ένα ωφέλιμο πράγμα, και κανείς Χριστιανός δεν πρέπει να επιτρέψη στον εαυτό του να έχη την εσφαλμένη αντίληψι ότι μπορεί να αποκτήση την επιδοκιμασία του Θεού χωρίς να μελετά, ή ότι είναι πάρα πολύ απασχολημένος ώστε να μη μπορή να διαθέση επωφελώς χρόνο για σπουδή. Η συμβουλή, «Σπούδασον να παραστήσης σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν,» δεν ανεγράφη προς όφελος ατόμων που δεν έχουν ακόμη λάβει γνώσι της αληθείας. Χωρίς συνεχή σπουδή οι αλήθειες που κάποτε αποθησαυρίσαμε μ’ ένα θαυμαστό τρόπο, θολώνονται και σβήνουν. Για να κηρύττωμε επωφελώς στους άλλους, πρέπει η πηγή της αληθείας να κρατείται γεμάτη. Οι κληρικοί, που σπαταλούν τον καιρό τους στη φιλοσοφία και στα ανθρώπινα συγγράμματα αντί να μελετούν το λόγο του Θεού, αναφέρονται στη Γραφή ως «πηγαί άνυδροι». Κι εμείς, επειδή είμεθα διαρρέοντα σκεύη, μπορούμε να γίνωμε το ίδιο εκτός αν αναπληρώνεται το ύδωρ της αληθείας. Μια τέτοια αποξηραμμένη πηγή δύσκολα μπορούμε να περιμένωμε ότι θα σβήση τη δίψα ενός ατόμου που εκζητεί την αλήθεια, αν ίσως τύχη να τη βρη. Ο καιρός και του ακροατού και του κήρυκος θα ήταν χαμένος.

16. Γιατί πρέπει να προσέχωμε όταν μελετούμε και κηρύττομε;

¹⁶ Ο Παύλος εβεβαίωσε τη στενή σχέσι μεταξύ κηρύγματος, διδασκαλίας και μελέτης όταν νουθετούσε τον νεαρό κήρυκα Τιμόθεο: «Καταγίνου εις την ανάγνωσιν, εις την προτροπήν, εις την διδασκαλίαν.» (1 Τιμόθεον 4:13) Και δεν περιέχουν τα λόγια του Παύλου περαιτέρω καθοδηγία για τον δούλο του Θεού που έχει συναίσθησι του χρόνου; «Καταγίνου [πρόσεχε, Κείμενον]», λέγει. Πόσο εύκολο είναι, όταν μελετούμε, ν’ αφήσωμε το νου να περιπλανάται σε πράγματα όχι σχετικά, έτσι ώστε, ακόμη και ενώ το μάτι προχωρεί στις γραμμές και στις σελίδες, ο καιρός να μη δαπανάται επωφελώς. Η θαμπή εντύπωσις που αποκτάται ξεγλιστρά γρήγορα από το νου, διότι στην πραγματικότητα ποτέ δεν στερεώθηκε εκεί. Για να χρησιμοποιήση κανείς επωφελώς το χρόνο του πρέπει να συγκεντρωθή αποκλειστικά στο έργο που έχει στα χέρια του. Όταν μελετάτε, επιδοθήτε σταθερά στη μελέτη· όταν κηρύττετε, αφήστε να γεμίσουν το νου οι σκέψεις που θα επιτελέσουν το μεγαλύτερο καλό στον διαθέσιμο χρόνο· και το ίδιο για κάθε καθήκον που αναλαμβάνει να εκτελέση ο Χριστιανός, «Πάντα όσα εύρη η χειρ σου να κάμη, κάμε κατά την δύναμίν σου,» νουθετούν οι Γραφές (Εκκλησιαστής 9:10)· για να κάμη δε κανείς δυνατά έργα δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος με το να ‘κτυπά τον αέρα’. (1 Κορινθίους 9:26) Η γνώσις είναι ουσιώδης για επωφελές κήρυγμα.

17. Ποια είναι η αποτελεσματική μέθοδος για τη μελέτη της Γραφής; Γιατί;

¹⁷ Αυξανόμενη αποτελεσματικότης στη μελέτη χρησιμεύει στο να κάνη μεγαλύτερη την αξία του χρόνου που δαπανήθηκε έτσι. Ενώ η ανάγνωσίς της Γραφής από βιβλίο σε βιβλίο θα ευρύνη αναμφιβόλως την εκτίμησι ενός ατόμου για την αλήθεια, η γνώσις συσσωρεύεται γρηγορώτερα με τη χρησιμοποίησι της μεθόδου μελέτης κατά θέματα. Λόγου χάριν, εδάφια που πραγματεύονται την ανάστασι είναι διανεμημένα σε όλη τη Γραφή. Ένας που ενδιαφέρεται ειδικώς για το θέμα αυτό θα ωφεληθή πάρα πολύ αν συγκεντρώση όλα αυτά τα διασκορπισμένα εδάφια μαζί, έτσι ώστε να μπορή να γίνη σύγκρισις του ενός με το άλλο και επομένως να προσδιορισθή τι λέγει ο Θεός γι’ αυτό το ζήτημα. Από την άποψι αυτή ακριβώς έχουν ιδιαίτερη αξία οι δημοσιεύσεις της Εταιρίας Σκοπιά, διότι παρουσιάζουν μια επωφελή παράθεσι συγκεντρωμένων Γραφικών εδαφίων που μόνος του ένας ερευνητής θα χρειάζονταν πολλές κουραστικές ώρες για να τα συγκεντρώση. Η πληροφορία που αποκτάται μέσω ατομικής μελέτης, ‘με στίχον επί στίχον και διδασκαλίαν επί διδασκαλίαν’ (Ησαΐας 28:10), προμηθεύει ένα απόθεμα γνώσεως από το οποίο μπορούμε να αντλούμε όταν εξετάζομε τη Γραφή μαζί με άλλους.

18. Μπορούμε να θεωρήσωμε ως εξασφαλισμένο το να έχωμε πάντοτε τα Γραφικά βοηθήματα; Επομένως;

¹⁸ Στα τελευταία χρόνια ο Κύριος έκαμε τόσο άφθονη προμήθεια για τους δούλους Του ώστε μερικοί μπορεί να είναι επιρρεπείς στο να αρχίσουν να θεωρούν ως εξασφαλισμένη την πνευματική τροφή. Ο κόσμος έχει τόσο σταθερά υιοθετήσει τη στάσι, «Αυτό δεν μπορεί να συμβή σ’ εμάς,» ώστε υπάρχει κίνδυνος μεταξύ των Χριστιανών να λησμονήσουν ότι ο εχθρός δεν συνεπλήρωσε ακόμη τις μέρες που περιέρχεται τη γη ζητώντας ποιον να καταπιή. Περαιτέρω δοκιμασίες μπορούν να αναμένωνται με βεβαιότητα. Αυτό μπορεί να συμβή και θα συμβή σ’ εμάς. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψη ποια μορφή θα λάβη προσεχώς η επίθεσις του Σατανά, δεν είναι, όμως, τάχα δυνατόν να ενεργήση πάλι όπως ενήργησε τόσες φορές στο παρελθόν, να κατακρατήση, δηλαδή, την Αγία Γραφή και τις σχετικές δημοσιεύσεις; Σε μια τέτοια περίπτωσι ευτυχισμένος είναι ο Χριστιανός που έκαμε όπως νουθετήθηκε: «Υιέ μου, μη λησμονής τους νόμους μου, και φύλαττε κατά νουν τας εντολάς μου.» (Παροιμίαι 3:1, Μία Αμερ. Μετ.) Ναι, χρόνος που διατίθεται για να στερεωθούν καλά οι αλήθειες του Θεού στη διάνοια μέσω της μελέτης, είναι χρόνος που διατίθεται επωφελώς.

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΙΣ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΩΝ

19. Γιατί η συνάθροισις μαζί με άλλους για μελέτη είναι επωφελής;

¹⁹ Περισσότερη βοήθεια για αποτελεσματικό κήρυγμα του ευαγγελίου παρέχεται μέσω εκπαιδεύσεως που μεταδίδεται σε Χριστιανικές συναθροίσεις σαν αυτές που διεξάγουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Κανένα άτομο δεν μπορεί αληθινά να πη ότι έχει προοδεύσει σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορεί να μάθη από άλλους. Είτε εξετάζει κανείς τη Γραφή την ίδια ή Γραφικά βοηθήματα όπως είναι Η Σκοπιά, η παρουσία άλλων αποδεικνύεται παροτρυντική και βοηθητική. Ο επόμενος κανών έχει ορισθή από τον Θεό: «Ο σίδηρος ακονίζει τον σίδηρον· και ο άνθρωπος ακονίζει το πρόσωπον του φίλου αυτού.» (Παροιμίαι 27:17) Θα μπορούσε περαιτέρω να παρατηρηθή: «Όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών.» (Ματθαίος 18:20) Το πνεύμα του Θεού ζωογονεί τις διάνοιες εκείνων που ευπειθώς συναθροίζονται για να εξετάσουν το λόγο του. Συμμετέχοντας κανείς σε μια συμμελέτη του λαού του Θεού, όχι μόνο κερδίζει από τις σκέψεις που εκφράζουν οι άλλοι, αλλά βοηθεί ανιδιοτελώς τους αδελφούς του να ωφεληθούν από την πληροφορία που παρέχει αυτός επάνω στο θέμα που εξετάζεται. Έτσι, ο χρόνος δαπανάται επωφελώς από όλους.

20. Γιατί ο χρόνος παρακολουθήσεως των εβδομαδιαίων συναθροίσεων υπηρεσίας είναι καλά δαπανημένος χρόνος;

²⁰ Ειδική εκπαίδευσις για το κήρυγμα του ευαγγελίου παρέχεται στην εβδομαδιαία συνάθροισι υπηρεσίας των μαρτύρων του Ιεχωβά. Κατά μέγα μέρος η γοργή αύξησις του αριθμού των ενεργών μαρτύρων του Θεού τα τελευταία χρόνια μπορεί να αποδοθή στην κατάρτισι που αποκτάται εκεί. Δεν είναι εκπαίδευσις για ν’ αποκτήση κανείς εξαιρετική ικανότητα πωλητού· η συνάθροισις εφιστά απλώς την προσοχή στην Γραφική μέθοδο του κηρύγματος που υιοθέτησαν ο Χριστός και οι απόστολοι, και εισηγείται πρακτικούς τρόπους διεξαγωγής του ιδίου έργου σήμερα. Τακτική παρακολούθησις των μελετών της Σκοπιάς, των συναθροίσεων υπηρεσίας και άλλων, είναι επωφελής τρόπος για να δαπανήση ο δούλος του Θεού τον χρόνο που διατίθεται γι’ αυτό το σκοπό,

21. Ποιον σκοπό πρέπει να θέσωμε για την παρακολούθησι των συναθροίσεων; Γιατί;

²¹ Στο σημείο αυτό θα μπορούσε κάποιος να εκφράση τη σκέψι ότι έχομε γίνει υπερβολικοί, ότι τώρα υπάρχουν πάρα πολλές συναθροίσεις που καταλαμβάνουν πολύ μεγάλο μέρος από τον ολίγο διαθέσιμο χρόνο. Δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερος χρόνος διαθέσιμος για κήρυγμα αν εδαπανάτο ολιγώτερος για συναθροίσεις; Ο χρόνος θα μπορούσε να είναι διαθέσιμος, μάλιστα· αλλά χωρίς την εκπαίδευσι και την Χριστιανική επικοινωνία που παρέχεται με το να συναθροιζώμεθα μαζί, γρήγορα θα έτειναν άλλα συμφέροντα να πάρουν τον «διαθέσιμο» χρόνο. Καιρός που δαπανάται σε επικοινωνία με άνδρες και γυναίκες που οι διάνοιές τους και οι καρδιές τους είναι προσηλωμένες στην υπηρεσία του Θεού, είναι για το αιώνιο καλό σας. Καθώς πλησιάζει το οριστικό τέλος, η πονηρία αυξάνει και ο καιρός που δαπανάται σε επαφή με τον κόσμο γίνεται περισσότερο επικίνδυνος. Ο Θεός, προγνωρίζοντας τούτο, ωδήγησε τον Παύλο να γράψη στην προς Εβραίους επιστολή του: «Μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» (Εβραίους 10:25) Μερικοί θα παραμελήσουν το να συνέρχωνται μαζί, σύμφωνα με τα όσα συνιστά ο Παύλος, και θα προβάλουν το ένα ή το άλλο επιχείρημα για την πορεία τους αυτή, δεν είναι όμως αυτή η επωφελής πορεία για να την ακολουθήση κανείς. Ο Χριστιανός, θέτοντας και επιτυγχάνοντας το σκοπό να μη χάση ποτέ καμμιά από τις συναθροίσεις που ο Κύριος προμηθεύει για το λαό Του, προφυλάσσεται από το να αναμιχθή στις υποθέσεις του κόσμου τούτου. Δεν έχει καιρό γι’ αυτό!

22. Γιατί είναι οικονομία χρόνου το να εμμένωμε στο δρόμο των καλών συνηθειών;

²² Είναι καλό να έχωμε πάντοτε υπ’ όψι ότι το υπόδειγμα που ακολουθεί η ατομική μας ζωή, ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούμε τον καιρό μας, καθορίζεται κατά μέγα μέρος από τις συνήθειες που αποκτήσαμε, είτε καλές είτε κακές. Συνήθως η πορεία που φαίνεται ότι είναι η δυσκολώτερη, όταν εξετασθή προσεκτικά, αποδεικνύεται ότι είναι η καλύτερη. Ο Σατανάς κατασκευάζει έναν πλατύ δρόμο για να οδηγήση τους ακολούθους του στο θάνατο. Ο οδοιπόρος που βρίσκεται στην οδό της ζωής δύσκολα μπορεί να δαπανήση το χρόνο του σε περιπλανήσεις μακριά από τον στενό, αν και περισσότερο δύσκολο δρόμο. Μπορεί μια μέρα να βρη ότι έχει οδοιπορήσει πολύ μακριά· μπορεί να έχη τόσο υποδουλωθή στις συνήθειές του, ώστε ο καιρός που απομένει να αποδειχθή πολύ σύντομος για να κατορθώση ν’ απαλλαγή απ’ αυτές και να επιστρέψη στο μονοπάτι της ζωής. Μην επιτρέψετε στον εαυτό σας να δελεασθή ώστε να γίνη ‘φιλήδονος μάλλον παρά φιλόθεος’ σαν εκείνους απ’ τους οποίους οι Χριστιανοί νουθετούνται να απομακρύνωνται. (2 Τιμόθεον 3:4) «Μη εισέλθης εις την τρίβον των ασεβών, και μη υπάγης εις την οδόν των πονηρών. Απόφευγε αυτήν, μη περάσης δι’ αυτής, έκκλινον απ’ αυτής, και διάβα.» Αν και θα απαιτηθή προσπάθεια για να δαπανηθή επωφελώς ο χρόνος για να λάβωμε εκπαίδευσι, η ανταμοιβή είναι μεγάλη, «Δράξον την παιδείαν, μη αφήσης αυτήν· φύλαττε αυτήν, διότι είναι η ζωή σου.»—Παροιμίαι 4:14, 15, 13.

23. Ποιο πλούσιο χάρισμα έχομε; Πώς το διακρατούμε σταθερά;

²³ Το να έχη κανείς μελετήσει και συναθροισθή μαζί με άλλους Χριστιανούς και να έχη έτσι αποκτήσει γνώσι, δεν αποτελεί εγγύησι ότι θα διακρατή πάντοτε τη γνώσι αυτή. Ο Παύλος προειδοποίησε, «Πρέπει ημείς να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμεν ποτέ.» (Εβραίους 2:1) Πόσο αποθαρρυντικό θα ήταν, αφού δαπανήσαμε ημέρες, μήνες ή έτη στο να μάθωμε για το λόγο του Θεού, να βρούμε ότι η γνώσις μας αφαιρέθηκε πάλι από εκείνον που μας την έδωσε! Πολύς καιρός, πράγματι, θα είχε τότε άδικα σπαταληθή. Δεν πρέπει όμως να συμβή ένα τέτοιο πράγμα, ο καλύτερος δε τρόπος να εξασφαλισθούμε από αυτό είναι να κρατούμε λαμπρή την αλήθεια με το να την χρησιμοποιούμε. Ο Ιεχωβά έδωσε ένα πλούσιο χάρισμα σ’ εκείνους που αποκτούν κατανόησι των σκοπών του, «Μη αμέλει το χάρισμα το οποίον είναι εν σοι,» είπε ο Παύλος, «Ταύτα μελέτα, εις ταύτα μένε, δια να ήναι φανερά εις πάντας η προκοπή σου.» (1 Τιμόθεον 4:14, 15) Πρέπει να γίνεται χρήσις του χαρίσματος, αν αυτό δεν πρέπει να αμεληθή και αν όλοι πρόκειται να διακρίνουν πώς ο δούλος επρόκοψε ή προώδευσε. Αυτό συμφωνεί μ’ εκείνο που ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του σε μια από τις παραβολές του, «Διότι εις πάντα τον έχοντα θέλει δοθή, και περισσευθή· από δε του μη έχοντος, και εκείνο το οποίον έχει, θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού.»—Ματθαίος 25:29.

24. Ποια παραβολή δείχνει ότι εκείνος που δεν χρησιμοποιεί το χάρισμα αποτυγχάνει;

²⁴ Με τα παραπάνω λόγια, ο Ιησούς έδειχνε τι θα γινόταν με το τάλαντο που ήταν εμπιστευμένο σ’ έναν οκνηρό δούλο ο οποίος αρνήθηκε ή αμέλησε να το ‘πραγματευθή’ και να φέρη αύξησι στον κύριο στον οποίον αυτό ανήκε. Το τάλαντο του αφαιρέθηκε αναγκαστικά και δόθηκε στο δούλο που είχε χρησιμοποιήσει επωφελώς τον χρόνο του για να αποφέρη αύξησι! Το καθαρό αποτέλεσμα στο δούλο που παραλείπει να χρησιμοποιήση το χάρισμά του και ο οποίος δεν φέρει καρπό για τη Βασιλεία, δείχνεται με τα επόμενα λόγια του Ιησού: «Τον αχρείον δούλον ρίψατε εις το σκότος το εξώτερον.» (Ματθαίος 25:30) Ναι, το φως της κατανοήσεως του λόγου του Θεού γίνεται σκοτεινό και σβήνει από το νου εκείνου που παραλείπει αμελώς να πραγματευθή το τάλαντο ή τα συμφέροντα της Βασιλείας που έχουν τεθή στα χέρια του. Όσον αφορά τον Κύριο, ένα τέτοιο άτομο είναι «αχρείο» και δεν είναι άξιο να έχη κατανόησι των σκοπών Του.

25. Τι σημαίνει να φέρωμε αύξησι; Γιατί αυτό οφείλεται στον Θεό;

²⁵ Όταν ο Ιησούς έλεγε ότι πρέπει να φέρωμε αύξησι ή καρπό, εννοούσε το να βοηθούμε τους άλλους να καταλάβουν και το να γίνωμε μάρτυρες της μεγαλειότητος του Ιεχωβά, κηρύττοντας τον λόγον της ζωής. Αυτή, σύμφωνα με τον Παύλο, είναι η θυσία που ευαρεστεί τον Θεό. «Δι’ αυτού λοιπόν ας αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι, καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού.» (Εβραίους 13:15) Η επιθυμία να διδάξουμε και να βοηθήσωμε τους άλλους, που τόσο μας γεμίζει όταν αρχίζομε να μαθαίνωμε για τις εύσπλαχνες προμήθειες του Ιεχωβά, δεν πρέπει να παρεκκλίνη ή να αγνοηθή ή να συμπνιγή με κοσμικές φροντίδες. Όταν ένας δέχεται τον Χριστό ως Λυτρωτή του και καθιερώνει τη ζωή του να πράξη το θέλημα του Θεού, ο χρόνος του δεν είναι πια δικός του για να τον αχρηστεύη ή να τον σπαταλά. Ο καιρός του, ναι, η ίδια του η ζωή ανήκει στην υπηρεσία του Θεού. «Δια τιμής ηγοράσθητε.»—1 Κορινθίους 7:23.

26. Τι μας φέρνει η μελέτη και η χρησιμοποίησις των όσα μαθαίνομε; Πώς;

²⁶ Αυτή η συνεχής μελέτη και χρησιμοποίησις της αληθείας των Γραφών φέρνει μεγάλη ειρήνη στη διάνοια: «Θέλεις φυλάξει εν τελεία ειρήνη το πνεύμα επί σε επιστηριζόμενον, διότι επί σε θαρρεί.» (Ησαΐας 26:3) Όσοι στερούνται αυτό το προπύργιο, βρίσκουν τη διάνοιά τους πολιορκημένη με κάθε είδους φροντίδες και μέριμνες. Παρατηρήστε τι τεράστιο ποσόν χρόνου σπαταλάται καθημερινά μόνο με τη μέριμνα! Η μέριμνα δεν πραγματοποιεί τίποτε. Ο Ιησούς ερώτησε: «Τις δε εξ υμών μεριμνών δύναται προσθείναι επί την ηλικίαν αυτού πήχυν ένα;» (Ματθαίος 6:27, Κείμενον) Δεν μπορεί κανείς να κάνη μακρότερον τον χρόνο που υπολείπεται γι’ αυτόν με το να μεριμνά, ούτε μπορεί να χρησιμοποιήση επωφελώς εκείνον που έχει ήδη στη διάθεσί του. Και πώς μπορεί να εκδιωχθή αποτελεσματικά η μέριμνα που καταναλίσκει τον χρόνο; Ο Παύλος λέγει: «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Πατήρ των οικτιρμών και Θεός πάσης παρηγορίας, ο παρηγορών ημάς εν πάση τη θλίψει ημών, δια να δυνώμεθα ημείς να παρηγορώμεν τους εν πάση θλίψει, δια της παρηγορίας με την οποίαν παρηγορούμεθα ημείς αυτοί υπό του Θεού.» (2 Κορινθίους 1:3, 4) Η συμμετοχή στην παρηγορία, η διακήρυξις των αληθειών του ευαγγελίου, θα ελευθερώση τις ζαλισμένες διάνοιες για να χρησιμοποιηθούν επωφελώς. Ο Παύλος ετόνιζε ότι ο Θεός τον είχε παρηγορήσει για να μπορή με τη σειρά του να παρηγορή άλλους. Κάνοντας τούτο, ακολουθούσε το Υπόδειγμά του, τον Ιησού Χριστό, του οποίου η αποστολή ήταν, μεταξύ άλλων, ‘να παρηγορήση πάντας τους πενθούντας’.—Ησαΐας 61:2.

ΚΗΡΥΓΜΑ

27. Πώς θεωρούν το κήρυγμά μας οι άνθρωποι του κόσμου; Γιατί εσφαλμένως το θεωρούν έτσι;

²⁷ Είναι αλήθεια ότι το να δαπανά κανείς τον καιρό του στη διακήρυξι του ευαγγελίου θεωρείται και παράξενο και ανόητο από εκείνους που δεν έχουν όρασι να ιδούν τα σημεία των καιρών. Με μια έννοια, είναι παράξενο ή ασυνήθιστο το να περιέρχεται κανείς και να λέγη στους ανθρώπους ότι τους περιμένει καταστροφή αν συνεχίσουν την απρόσεκτη πορεία τους· και θα είναι κάτι παράξενο και ασυνήθιστο όταν ο Ιεχωβά θα επιφέρη την καταστροφή αυτή, διότι έχουν περάσει πολλοί αιώνες αφότου η δύναμίς του εκδηλώθηκε έτσι στους ανθρώπους. Το γεγονός όμως ότι το έργο αυτό είναι παράξενο, δεν μεταβάλλει την αλήθεια. Μάλλον χρησιμεύει στο να την επιβεβαιώση, διότι ο Ησαΐας, ένας προφήτης του Ιεχωβά, ανέγραψε: «Διότι ο Ιεχωβά θέλει σηκωθή ως εν τω όρει Φερασείμ, θέλει θυμωθή ως εν τη κοιλάδι του Γαβαών, δια να ενεργήση το έργον αυτού, το παράδοξον έργον αυτού, και να εκτελέση την πράξιν αυτού, την εξαίσιον πράξιν αυτού. Τώρα λοιπόν μη ήσθε χλευασταί, δια να μη γείνωσι δυνατώτερα τα δεσμά σας· διότι εγώ ήκουσα παρά Ιεχωβά του Θεού των δυνάμεων συντέλειαν και απόφασιν επί πάσαν την γην.» (Ησαΐας 28:21, 22, Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις) Αυτή, λοιπόν, είναι μία περίπτωσις που το παράξενο πράγμα, το ανόητο πράγμα, είναι το επωφελές πράγμα. Τόσο επωφελές ώστε οδηγεί στη ζωή. Τι μεγαλύτερο όφελος απ’ αυτό μπορεί να υπάρξη; «Ηυδόκησεν ο Θεός δια της μωρίας του κηρύγματος να σώση τους πιστεύοντας.»—1 Κορινθίους 1:21.

28. Πρέπει ο χλευασμός να μας κάνη να περικόψωμε το κήρυγμα; Τι δείχνει ο Ιώβ;

²⁸ Τι, λοιπόν, αν χλευάζουν και περιγελούν οι σοφοί του κόσμου τούτου; Αυτό δεν αποτελεί αιτία για να τους φοβόμαστε και να μας εμπνέουν δέος ως το σημείο τού να αποτύχωμε να κηρύττωμε και έτσι να υστερήσωμε από το να χρησιμοποιούμε τον χρόνο για το μεγαλύτερο όφελος. «Το μωρόν του Θεού είναι σοφώτερον των ανθρώπων· και το ασθενές του Θεού είναι ισχυρότερον των ανθρώπων.» (1 Κορινθίους 1:25) Ο κήρυξ ας είναι βέβαιος ότι θα χλευασθή. Η εναντίωσις αυτή και ο χλευασμός μπορούν να προέλθουν ακόμη και από την ίδια του την οικογένεια. Θα έπρεπε όμως τάχα να τον εμποδίση αυτό από το να βγη έξω και να πάη στις θύρες των γειτόνων του για να τους φέρη φιλάγαθα λόγια προειδοποιήσεως; Χειρότερη θλίψις από εκείνην που επισκέφθηκε τον δούλο του Θεού Ιώβ δύσκολα θα μπορούσε να αναμένεται, και όμως ο βασανιζόμενος εκείνος μάρτυς του Ιεχωβά έλεγε: «Μήπως εφοβούμην μέγα πλήθος, ή με ετρόμαζεν η καταφρόνησις των οικογενειών, ώστε να σιωπήσω, και να μη εκβώ εκ της θύρας;» (Ιώβ 31:34) Η πορεία του να διακρατή ακεραιότητα προς τον Ιεχωβά ήταν επωφελής πορεία. Όχι μόνο ο Κύριος έδωσε στον Ιώβ ‘διπλάσια των όσα είχε πρότερον’ και ‘ευλόγησε τα έσχατα του Ιώβ μάλλον παρά τα πρώτα’ (Ιώβ 42:10, 12), αλλά αύξησε και τον υπόλοιπο χρόνο του Ιώβ επάνω στη γη τότε. Και ο Ιώβ έχει βεβαίωσι ότι θα λάβη ζωή αιώνια επάνω στη γη ως ένας από τους «άρχοντας επί πάσαν την γην».—Ψαλμός 45:16.

29. Ποιος φόβος είναι επωφελής ως προς τον χρόνο; Πώς το έδειξε αυτό ο Νώε;

²⁹ Ο φόβος είναι ένα όπλο που χρησιμοποιεί ο εχθρός για να παραλύση τη δραστηριότητα των ανθρώπων, για να τους παγιδεύση να πράττουν το θέλημά του. «Ο φόβος του ανθρώπου στήνει παγίδα· ο δε πεποιθώς επί Κύριον θέλει είσθαι εν ασφαλεία.» (Παροιμίαι 29:25) Το πνεύμα του φόβου έχει εγκατασταθή επάνω σ’ αυτόν τον θνήσκοντα παλαιό κόσμο, και αν κανείς έφευγε από όλα τα πράγματα που ο κόσμος αυτός φοβάται και φεύγει απ’ αυτά, δεν θα είχε βέβαια καιρό για τίποτε άλλο, επωφελές ή όχι. Αλλά ο Θεός δεν έδωσε στο λαό του το πνεύμα του φόβου. (2 Τιμόθεον 1:7) Οι ασεβείς καταναλίσκουν τον καιρό τους φεύγοντας ενώ κανείς δεν καταδιώκει (Παροιμίαι 28:1), αλλά ο Χριστιανός, θαρραλέος σαν λέων, στέκει σταθερά στη γνώσι τού ότι ο Θεός του είναι ο υπέρτατος και αφιερώνει τον χρόνο του σε επωφελείς επιδιώξεις. Η τελεία αγάπη διώχνει έξω τον φόβο (1 Ιωάννου 4:18), αφήνοντας το νου ελεύθερο να σκέπτεται με διαύγεια και να κατευθύνη το σώμα σε επωφελή έργα αίνου. Ένας που ενδιαφέρεται να έχη περισσότερον καιρό για να τον αφιερώση σε επωφελή έργα, θέτει κατά μέρος τις κοσμικές φροντίδες και φοβάται μόνο τον Θεό. «Ο φόβος του Κυρίου προσθέτει ημέρας· τα δε έτη των ασεβών θέλουσιν ελαττωθή.» (Παροιμίαι 10:27) Ευσεβής φόβος ήταν εκείνος που υπεκίνησε τον Νώε να κατασκευάση την κιβωτό για τη σωτηρία του οίκου του. Αν αυτός επέτρεπε να διακόψη ο φόβος του ανθρώπου το έργο του, έστω και για ένα μικρό χρονικό διάστημα, πιθανώτατα η κιβωτός δεν θα είχε συμπληρωθή εγκαίρως για να χρησιμεύση για τον σκοπό που προωρίζετο. Σε μια τέτοια περίπτωσι, όλος ο χρόνος και η προσπάθεια που θα είχε καταβάλει ο Νώε για το ασυμπλήρωτο έργο του θα είχαν πάει εντελώς χαμένα. Αντί να έχουν πολλά μακρά έτη μετά τον κατακλυσμό για εξακολουθητική επωφελή υπηρεσία προς τον Δημιουργό τους, αυτός και οι αγαπητοί του θα είχαν χαθή μαζί με τους υπολοίπους απειθείς ανθρώπους. Αντί να σταματήσετε ή να διακόψετε το έργο σας ένεκα φόβου, μάλλον «αντιστάθητε εις τον διάβολον, και θέλει φύγει από σας.»—Ιάκωβος 4:7.

30. Γιατί η τακτικότης στο κήρυγμα είναι ουσιώδης όσον αφορά το χρόνο;

³⁰ Τακτικότης στο έργο της διακηρύξεως είναι επίσης ουσιώδης. Όχι μόνο ο νους κρατείται έτσι πολύ απασχολημένος ώστε να μην τον θέτη σε πειρασμό και να τον κάνη να προσκόπτη ο Διάβολος, αλλά η συνεχής δραστηριότης αυξάνει την ικανότητα του κήρυκος έτσι ώστε να μπορούν να πραγματοποιηθούν περισσότερα στον διαθέσιμο χρόνο. Όταν ένας σταματά, χάνει τον παλμό της θεοσεβούς υπηρεσίας, γίνεται νωθρός στη χρήσι της μαχαίρας του πνεύματος, νέες δε κακές συνήθειες συσσωρεύονται και παίρνουν τη θέσι των προηγουμένων καλών συνηθειών. Επομένως, όχι μόνο χάνεται ο χρόνος που δεν δαπανάται στον αίνο του Θεού, αλλά καταναλίσκεται επίσης χρόνος για να αποκτήση κανείς και πάλι την προηγουμένη του ικανότητα. Ο καιρός που απομένει είναι πάρα πολύ σύντομος και δεν επιτρέπει τέτοιες απώλειες· και υπάρχει ο πάντοτε παρών κίνδυνος να καταποθούμε τελείως μέσα στον παλαιό κόσμο. Τώρα είναι καιρός να είμεθα άγρυπνοι και δραστήριοι και συνεπείς στην υπηρεσία του Θεού.

31. Πώς ενεργούμε ως σοφοί σ’ αυτούς τους πονηρούς καιρούς;

³¹ Αυτή η ανάγκη για αγρυπνία τονίσθηκε από τον Παύλο, ο οποίος, αφού επέπληξε μερικούς στην εκκλησία της Εφέσου διότι ξανάπεσαν σε πράξεις διαφθοράς, είπε, «Σηκώθητι ο κοιμώμενος, και ανάστηθι εκ των νεκρών, και θέλει σε φωτίσει ο Χριστός. Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς· μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί.» (Εφεσίους 5:14-16) Τα συμβουλευτικά αυτά λόγια εδόθησαν από τον Παύλο για να κατευθύνουν την μέλλουσα πορεία των Χριστιανών. Ό,τι ήταν αληθινό για τους Εφεσίους εκείνους, το ίδιο είναι και για μας σήμερα· δεν μπορεί να αλλάξη εκείνο που εκάναμε ή που παρελείψαμε να κάνωμε στο παρελθόν. Ο καιρός εκείνος πέρασε, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθή και πάλι. Αλλά στο παρόν και στο μέλλον υπάρχουν ακόμη πολλές ευκαιρίες που περιμένουν εκείνον που θα ήθελε να υπηρετήση τον Θεό. Οι ευκαιρίες αυτές μπορεί να παρουσιάζονται με ποικίλους τρόπους. Οπωσδήποτε, όμως, και αν έρχονται, οι συνετοί θα επωφεληθούν απ’ αυτές όσο το δυνατόν περισσότερο, με το να τις εξαγοράζουν και να τις θέτουν σε καλή χρήσι έτσι ώστε να μη σπαταληθούν.

32. Πώς κερδίζομε περισσότερες ευκαιρίες; Γιατί αυτό είναι άξιο της δαπάνης;

³² Είναι απλώς λογικό ότι εκείνος που δαπανά περισσότερον καιρό στο να υπηρετή τον Θεό, θα μπορή να εξαγοράση ή να χρησιμοποιήση περισσότερες από τις πολύτιμες αυτές ευκαιρίες. Αδιάφορο πόσο μπορεί να μας στοιχίση αυτό σε πλούτο που εγκαταλείπομε και καλή υπόληψι σ’ αυτόν τον κόσμο, οι ευκαιρίες αυτές να υπηρετήσουμε τον Θεό και τον Χριστό θα είναι με το παραπάνω άξιες της δαπάνης. Ο Χριστός ανέφερε μια παραβολή στους αποστόλους του, λέγοντας; «Πάλιν, ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών με θησαυρόν κεκρυμμένον εν τω αγρώ, τον οποίον ευρών άνθρωπος έκρυψε, και από της χαράς αυτού υπάγει και πωλεί πάντα όσα έχει, και αγοράζει τον αγρόν εκείνον.» (Ματθαίος 13:44) Τίποτε απ’ όσα μπορεί τώρα να κατέχωμε ή να ελπίζωμε να αποκτήσουμε στο μέλλον, δεν θα μπορούσε να παραβληθή σε αξία με τη βασιλεία του Θεού και τις ευλογίες που αυτή θα φέρη σ’ εκείνους που θα ζουν σ’ αυτή. Ακόμη και αν θα έδινε κανείς τη ζωή του για τη Βασιλεία, αυτό θα ήταν επωφελές: «διότι όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν· και όστις απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρεί αυτήν.» (Ματθαίος 16:25) Ο Χριστός μπορεί να αναστήση και θα αναστήση από το θάνατο εκείνους που αφιερώνουν πιστά τον καιρό τους στην υπηρεσία του.—Ιωάννης 5:28, 29.