Χρησιμοποιήστε Επωφελώς τον Υπόλοιπο Καιρό — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Χρησιμοποιήστε Επωφελώς τον Υπόλοιπο Καιρό

1. Ποιες επίγειες ευκαιρίες εγκατέλειψε ο Ιησούς για τη Βασιλεία;

Ο ΙΗΣΟΥΣ δεν ήταν ένας που άλλα εκήρυττε και άλλα έπραττε. Η πορεία της ενεργείας του ήταν συνεπής με τα λόγια του. Όλα όσα είχε ο Ιησούς τα έδωσε χάριν της Βασιλείας, ακόμη και την ίδια τη ζωή του. Αλλά εγκατέλειψε πάρα πολλά προτού η ζωή του δοθή ως θυσία. Πρώτα εγκατέλειψε την ουράνια ύπαρξί του ως του Αρχιεργάτου και Εκπροσώπου του Δημιουργού. Έπειτα εξετάστε τις επίγειες προσδοκίες του. Ο λαμπρότατος αυτός νέος άνθρωπος (η διάνοιά του ήταν πράγματι τελεία) θα μπορούσε να είχε αφιερώσει τον καιρό του στο να προαγάγη την επιστήμη, στο να κάνη μακρότερο το μήκος της ζωής των ανθρώπων μέσω ιατρικών και κοινωνικών αναζητήσεων· θα μπορούσε να είχε οικοδομήσει μεγάλες πόλεις με υποδειγματικές κατοικίες ή πελώριες εμπορικές οργανώσεις. Με το τέλειο σώμα του θα μπορούσε να είχε αφιερώσει τον καιρό του σε φυσικά κατορθώματα όπου θα μπορούσε βέβαια να υπερέχη, θα μπορούσε να είναι ένας κυνηγός που να μην έχη τον όμοιό του, ένας καλλιτέχνης με ανυπέρβλητη δεξιότητα· ναι, για οτιδήποτε που θα έβαζε στο νου του θα ήταν αναμφιβόλως ο καλύτερος. Ήταν ο μόνος τέλειος άνθρωπος επάνω στη γη. Αλλά ο Ιησούς έστρεψε τα νώτα σε όλα αυτά τα πράγματα, και η απόφασίς του εστράφη γύρω σε ό,τι αυτός—με την τελεία του αντίληψι—εθεώρησε πως ήταν η πιο επωφελής χρήσις του χρόνου.

2. Γιατί ειδικώς ο Ιησούς είναι για μας παράδειγμα εξαγοράς χρόνου;

² Ό,τι εδιάλεξε ο Ιησούς να κάμη ο ίδιος, αυτό κατηύθυνε και τους μαθητάς του να πράξουν. Αυτός εκήρυττε. Ναι, εκήρυττε για τη βασιλεία του Θεού· κοντά στην ακρογιαλιά, στην έρημο, στα βουνά, στο ναό, στους δρόμους και στα σπίτια των ανθρώπων, σε κάθε ευκαιρία εμεγάλυνε το όνομα και τον σκοπό του Πατρός του. Επειδή είχε εκλέξει αυτή την πορεία, ήξερε πως οι μέρες του ήταν μετρημένες, αλλά εξαγόραζε τον καιρό, εξοικονομούσε κάθε ευκαιρία, χρησιμοποιούσε επωφελώς τον χρόνο που του απέμενε. Βλέποντας, λοιπόν, ότι ο Ιησούς που είχε τόσο μεγάλες δυνατότητες σε κάθε πεδίον της ανθρωπίνης προσπαθείας, εδιάλεξε να αφιερώση τον καιρό του στη διακονία του Θεού, δεν έπεται ότι ο πρωταρχικός μας αντικειμενικός σκεπός πρέπει να είναι ο ίδιος; Βεβαιότατα! Ο Ιησούς εδίδασκε όλους όσοι ζητούσαν την εύνοιά του να ‘άρουν τον σταυρόν των καθ’ ημέραν και να τον ακολουθήσουν’. (Λουκάς 9:23) Καθημερινή υπηρεσία, ναι, ολοχρόνια υπηρεσία πρέπει να είναι ο σκοπός κάθε δούλου του Θεού.

3. Ποια αφιέρωσι χρόνου επιδοκιμάζει ο Θεός; Ποιο όμως είναι το ιδεώδες;

³ Είναι αλήθεια ότι δεν θα μπορέσουν όλοι να επιτύχουν αυτόν τον σκοπό. Ο Ιησούς ήταν άγαμος· δεν είχε οικογενειακές υποχρεώσεις, δεν είχε βάρη. Ο Θεός γνωρίζει τις περιστάσεις του καθενός από τους δούλους του και ευαρεστείται με την υπηρεσία του καθενός—αδιάφορο πόσο μικρή μπορεί να είναι η υπηρεσία αυτή—αν οι δούλοι προσφέρουν παν ό,τι μπορούν. Ο Ιησούς έδειξε ότι αυτό είναι αληθινό όταν επέστησε την προσοχή των μαθητών του στην επιδοκιμασία του Θεού για τη χήρα που έδωσε παν ό,τι είχε αν και αυτό ήταν ένα πολύ μικρό ποσόν. (Μάρκος 12:41-44) Αυτό, ωστόσο, δεν ελαττώνει, αλλά υποστηρίζει την αλήθεια ότι η ολοχρόνια υπηρεσία στον Θεό είναι η ιδεώδης κατάστασις για οποιονδήποτε Χριστιανό. Ο καθένας, λοιπόν, μπορεί να χρησιμοποιήση επωφελώς ένα μικρό μέρος του χρόνου του για να εξετάση με προσοχή και προσευχή τις περιστάσεις του ώστε να εξακριβώση αν υπάρχει ή όχι η δυνατότης ολοχρονίου υπηρεσίας γι’ αυτόν.

4. Με ποια σταθερή στάσι δεν αφήνομε τις ευκαιρίες να διαφεύγουν;

⁴ Για τον ολοχρόνιο εργάτη ή για κείνους που εργάζονται μέρος μόνο του χρόνου τους και που αποτελούν την πλειονότητα από όσους κηρύττουν τώρα για τη βασιλεία του Ιεχωβά, οι Γραφικές απαιτήσεις είναι οι ίδιες. Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες ευκαιρίες, αλλά όλοι μπορούν να εξαγοράσουν τις ευκαιρίες τους, πάντοτε άγρυπνοι για μια περίστασι να διαφωτίσουν έναν άλλον. Όχι μόνο στον καιρό που διατίθεται ειδικώς για κήρυγμα, αλλά και σε όλο το διάστημα των ασχολιών της ημέρας θα προβάλουν ευκαιρίες να παρουσιάσουμε ή να υπερασπίσωμε την αλήθεια. Ο Πέτρος νουθετεί σχετικά με τις ευκαιρίες αυτές: «Έστε πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν μετά πραότητος και φόβου, προς πάντα τον ζητούντα από σας λόγον περί της ελπίδος της εν υμίν.» (1 Πέτρου 3:15) Δεν είναι αυτή η διαρκής ετοιμότης ο μόνος τρόπος για να είμεθα βέβαιοι ότι δεν αφήνομε τις ευκαιρίες να διαφεύγουν, για να είμεθα βέβαιοι ότι κάθε στιγμή τίθεται σε επωφελή χρήσι; Μεγάλη χαρά προκύπτει συχνά από το να μιλήτε για την αλήθεια σ’ ένα πρόσωπο που μπορεί να είσαστε διατεθειμένοι να το αφήσετε να φύγη χωρίς να το περιλάβετε στη συνομιλία σας. «Μακάριοι οι φυλάττοντες κρίσιν, οι πράττοντες δικαιοσύνην εν παντί καιρώ.»—Ψαλμός 106:3.

5. Γιατί δεν είναι ορθό, όταν δεν κηρύττομε να διάγωμε χαλαρόν βίο;

⁵ Η σημασία του να ‘φυλάττωμεν κρίσιν’ δεν περιορίζεται στο ότι ο Χριστιανός πρέπει να κηρύττη σε κάθε ευκαιρία, έπειτα δε να αισθάνεται τον εαυτό του ελεύθερον να δαπανήση απρόσεκτα τον άλλο του καιρό. Ο Παύλος νουθετεί σχετικά με τούτο, λέγοντας: «Δαμάζω το σώμά μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας, εγώ γείνω αδόκιμος.» Και πάλι λέγει: «Ο νομίζων ότι ίσταται, ας βλέπη μη πέση.» (1 Κορινθίους 9:27· 10:12) Εκείνο που προσδιορίζει ένα άτομο ως επωφελή ή ανωφελή δούλον δεν είναι το πώς εδαπάνησε τον καιρό του στο παρελθόν, αλλά πώς τον δαπανά τώρα και στο μέλλον. Δεν μπορεί να αναμίξη ένας την υπηρεσία του Θεού με χαλαρόν βίο. Ο Διάβολος ξέρει καλά τη σύμφυτη αδυναμία της ανθρωπίνης σαρκός· γνωρίζει κάθε πανούργο τέχνασμα για να κάνη τους απρόσεκτους να σκοντάψουν. Γι’ αυτό ακριβώς ο Παύλος ετόνισε την ανάγκη τού να κρατούμε πάντοτε το σώμα σε υποταγή και όχι να ικανοποιούμε τις ιδιοτελείς και σαρκικές επιθυμίες του ή να αφήνωμε τη διάνοια να ενδιατρίβη σε τέτοια πράγματα.

6. Πώς πρέπει να θεωρηθή ο περασμένος καιρός που εδαπανήσαμε στον κόσμο;

⁶ Είναι αλήθεια ότι μερικοί, που είναι τώρα ενωμένοι με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, αφιέρωναν άλλοτε όλον τον καιρό τους ή για να προοδεύσουν σ’ αυτόν τον κόσμο του μεγάλου εμπορίου ή για να αποκτήσουν σπίτια ή για να απολαύσουν ηδονές που οδηγούν σε κάθε είδους αμαρτία. Σχετικά με την αλλαγή τους για μια επωφελέστερη χρήσι του χρόνου τους, ο Πέτρος λέγει: «Αρκετός είναι εις ημάς ο παρελθών καιρός του βίου, ότε επράξαμεν το θέλημα των εθνών, περιπατήσαντες εν ασελγείαις, επιθυμίαις, οινοποσίαις, κώμοις, συμποσίοις και αθεμίτοις ειδωλολατρείαις· και δια τούτο παραξενεύονται, ότι σεις δεν συντρέχετε με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας, και σας βλασφημούσιν· οίτινες θέλουσιν αποδώσει λόγον εις εκείνον όστις είναι έτοιμος να κρίνη ζώντας και νεκρούς.»—1 Πέτρου 4:3-5.

7. Γιατί θα ήταν τώρα σπατάλη χρόνου το να επιστρέψωμε σ’ αυτή την πορεία;

⁷ Έχοντας ελευθερωθή από τα έργα της σαρκός μέσω της γνώσεως της αληθείας, πρέπει να μένωμε σταθερά σ’ αυτή. «Διότι εάν ζήτε κατά την σάρκα, μέλλετε να αποθάνητε, αλλ’ εάν δια του Πνεύματος θανατόνητε τας πράξεις του σώματος, θέλετε ζήσει.» (Ρωμαίους 8:13) Στο θάνατο δεν υπάρχει καιρός για να χρησιμοποιηθή επωφελώς ή με άλλον τρόπο. «Δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις, ούτε σοφία, εν τω άδη.» (Εκκλησιαστής 9:10) Καλύτερα να απέχωμε από το να δαπανούμε τον καιρό στα έργα της σαρκός τώρα, παρά να περάσωμε την αιωνιότητα στον τάφο. Κάθε βήμα που κάνει ένας Χριστιανός πρέπει να είναι ζυγισμένο σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού. «Όταν υπό Κυρίου κατευθύνονται τα διαβήματα του ανθρώπου, η οδός αυτού είναι αρεστή εις αυτόν.» (Ψαλμός 37:23) Είναι πολύ καλύτερα να σταθούμε λίγες στιγμές για να σκεφθούμε ήσυχα και να εξετάσωμε πλήρως τις απαιτήσεις του Θεού, παρά να σπεύσωμε σε μια πράξι που μπορεί να επιφέρη την επίπληξι του Θεού. «Ψυχή άνευ γνώσεως βεβαίως δεν είναι καλόν· και όστις σπεύδει με τους πόδας, προσκόπτει.»—Παροιμίαι 19:2.

ΣΠΑΤΑΛΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΕ ΕΠΟΥΣΙΩΔΗ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

8, 9. Πώς ο χρόνος σπαταλάται σε παρεξηγήσεις μεταξύ ατόμων:

⁸ Αλλά δεν είναι μόνο το μεγάλο ή ολοφάνερο πράγμα που γίνεται εμπόδιο στο έργο ενός Χριστιανού ή στη συνάθροισι των Χριστιανών. Συχνά είναι ένα μηδαμινό πράγμα, μια υπόθεσις που δεν είναι άξια του χρόνου που ενδεχομένως καταναλίσκει. Μικρές παρεξηγήσεις είναι βέβαιο ότι θα δημιουργηθούν ενόσω οι άνθρωποι είναι ατελείς. Ο εχθρός θα φροντίση να δημιουργηθούν. Και όταν δημιουργηθούν, τίποτε δεν του αρέσει περισσότερο από το να δη κάποιον να αρχίση να φαντάζεται ότι μια ενέργεια ή παρατήρησις εσήμαινε περισσότερα από ό,τι υπήρχε η πρόθεσις να σημαίνη. Γιατί; Διότι αμέσως ο νους του ατόμου εκείνου διχάζεται. Αντί να σκέπτεται τρόπους για να εξαγοράση ευκαιρίες να υπηρετήση τον Θεό, ενδιατρίβει στο φανταστικό πράγμα. Χρόνος που άλλοτε εδαπανάτο επωφελώς, τώρα σπαταλάται στο να αισθάνεται κανείς λύπη για τον εαυτό του.

⁹ Ο Διάβολος δεν είναι ικανοποιημένος με το ν’ αφήση τον αδικημένο να συλλογίζεται την υπόθεσι. Είναι άπληστος για τον καιρό μας. Αναζητείται συμπάθεια· πρέπει το ζήτημα να ανακοινωθή και στους άλλους· ο καιρός των άλλων πρέπει να καταναλωθή. Ένα απρόσεκτο άτομο, ακούοντας αυτή την ιστορία για κακομεταχείρισι, μπορεί να είναι διατεθειμένο να αναμιχθή στην ανωμαλία αυτή, εκείνο δε που ήταν άλλοτε μια μηδαμινή υπόθεσις μπορεί να περάση μέσα από όλη τη συνάθροισι σαν μια πυρκαϊά, να διασπάση την τακτική και επωφελή υπηρεσία του Θεού και να κάμη να εγερθούν κατηγορίες και αντικατηγορίες, που να εκτίθενται δημοσία ενώπιον όλων. Ευτυχώς, αυτό δεν είναι κάτι το συνηθισμένο μεταξύ των μαρτύρων του Θεού, αλλά αφού υπάρχει η δυνατότης να συμβή, οι χρήσιμοι δούλοι που έχουν συναίσθησι του χρόνου θα κάμουν καλά να έχουν υπ’ όψι αυτή την προειδοποίησι.

10. Πώς είπε ο Ιησούς να τακτοποιούμε τα ατομικά αδικήματα;

¹⁰ Είναι μια αναψυκτική αντίθεσις το να παρατηρήσωμε τι μεγάλη ποσότης χρόνου, διανοητικής απασχολήσεως και παραγωγικής προσπαθείας μπορεί να διασωθή, όταν ακολουθείται ο Γραφικός κανών. «Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε, και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου· εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου· εάν όμως δεν ακούση, παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο, δια να βεβαιωθή πας λόγος επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών. Και εάν παρακούση αυτών, ειπέ τούτο προς [εκείνους που αντιπροσωπεύουν] την εκκλησίαν· αλλ’ εάν και της εκκλησίας παρακούση, ας είναι εις σε ως ο εθνικός και ο τελώνης.»—Ματθαίος 18:15-17.

11. Πώς το ν’ ακολουθή κανείς αυτή την πορεία τον ωφελεί ως προς τον χρόνο;

¹¹ Συνήθως οι ανωμαλίες μπορούν να τακτοποιηθούν μεταξύ των δύο ενδιαφερομένων αν ο καθένας είναι πρόθυμος να θέση σε δευτέρα, μοίρα τα αισθήματά του και να αγαπά τον αδελφό του σαν τον εαυτό του. Ούτε μια νύχτα ανησυχίας δεν πρέπει να δαπανηθή ενώ το κακό, πραγματικό ή φανταστικό, αυξάνει στη διάνοια. «Ο ήλιος ας μη δύη επί τον παροργισμόν σας.» (Εφεσίους 4:26) Ο ύπνος είναι γλυκός και αναψυκτικός για έναν που ωμολόγησε το αδίκημά του στον αδελφό του ή που έπαυσε να έχη παράπονο εναντίον εκείνου που τον αδίκησε και ετακτοποίησε το ζήτημα όπως ταιριάζει σε ωρίμους αδελφούς. Αυτός, ξυπνώντας το πρωί, πηγαίνει με χαρά στην υπηρεσία του Θεού του, αντί να περιφέρεται με βαριά καρδιά.

12. Πώς το ν’ αποφεύγωμε ανάμιξι γλυτώνει τον καιρό μας;

¹² Ένας δούλος του Θεού, απασχολημένος με το έργο του κυρίου του, δεν επιτρέπει στον εαυτό του να αναμιχθή στις φιλονεικίες των άλλων. Γνωρίζει ότι «όστις διαβαίνων ανακατόνεται εις έριδα μη ανήκουσαν εις αυτόν, ομοιάζει τον πιάνοντα κύνα από των ωτίων». (Παροιμίαι 26:17) Πριν μπορέση να απαλλαγή από την κατάστασι στην οποία θα έχη δαπανήσει πολύ περισσότερον καιρό από ό,τι είχε την πρόθεσι να δαπανήση, τα πράγματα θα δείξουν καθαρά ότι ο χρόνος αυτός δεν δαπανήθηκε επωφελώς. Όχι, αυτός δεν έχει καιρό ούτε καν να ακούση τις λεπτομέρειες του ζητήματος· δεν έχει καιρό να τις ακούση και, πολύ περισσότερο, δεν έχει καιρό να τις επαναλάβη.

13. Γιατί είναι σπατάλη χρόνου το να σπερμολογούμε και να βρίσκωμε λάθη στους άλλους;

¹³ Η επανάληψις μιας αφηγήσεως, άσχετα με το πόσο καλές είναι οι προθέσεις, καταντά ανάμιξις σε ξένες υποθέσεις και σπερμολογία. Η γλώσσα, μικρό μέλος του σώματος, αλλά που πάρα πολύ δύσκολα μπορεί να το διευθύνη κανείς, δεν θα είναι πια ικανοποιημένη με απλή επανάληψι. Γίνετε λοιπόν προσεκτικοί· ‘προσέχετε εις τας οδούς σας δια να μη αμαρτάνητε δια της γλώσσης σας.’ (Ψαλμός 39:1) Η ίδια πηγή δεν μπορεί να βγάλη και πικρό και γλυκό νερό. (Ιάκωβος 3:11) Η γλώσσα δεν μπορεί να αινή τον Θεό και συγχρόνως να δυσφημή έναν αδελφό· ούτε ο χρόνος μπορεί να δαπανάται στο να αινούμε τον Θεό και συγχρόνως να σκεπτώμεθα ή να μιλούμε για το σφάλμα που έκαμε ένας άλλος. Ο καιρός μπορεί να δαπανηθή πολύ επωφελέστερα αν εξετάζετε τα δικά σας σφάλματα που είσθε σε θέσι να τα διορθώσετε, παρά αν ενδιαφέρεσθε για τις ατέλειες ενός άλλου που δεν μπορείτε να τις αλλάξετε. Εκτός τούτου, ο Ιησούς λέγει, «δια τι βλέπεις το ξυλάριον το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε δοκόν την εν τω οφθαλμώ σου δεν παρατηρείς; Ή πώς θέλεις ειπεί προς τον αδελφόν σου, Άφες να εκβάλω το ξυλάριον από του οφθαλμού σου, ενώ η δοκός είναι εν τω οφθαλμώ σου;» (Ματθαίος 7:3, 4) Προφανώς, αυτό είναι σπατάλη χρόνου και είναι πιθανόν ότι θα προκύψη περισσότερη βλάβη παρά καλό.

14. Συνεπώς, ποια χρήσις της διανοίας είναι επωφελής; Γιατί;

¹⁴ Τα πράγματα με τα οποία επιτρέπει ένα άτομο ν’ απασχολείται ο νους του, καθορίζουν στη μακρά διαδρομή του χρόνου, αν το άτομο αυτό θα επιδιώξη μια επωφελή ή μια σπάταλη πορεία. «Καθώς φρονεί εν τη ψυχή αυτού, τοιούτος είναι,» λέγει η Παροιμία (23:7) Μια διάνοια που είναι γεμάτη από κακά πράγματα θα κατευθύνη το σώμα σε κακές πράξεις. Μια διάνοια γεμάτη από φανταστικά αδικήματα είναι επιρρεπής στο να ζητή ευκαιρία για φιλονεικία, κακολογία ή εκδίκησι. Σταματήστε αυτή την κακή διάθεσι και τη σπατάλη του χρόνου αμέσως μόλις αρχίση να παρουσιάζεται, με το να κρατήτε το νου σας σε έλεγχο, με το να τον ετοιμάζετε για επωφελές έργο, με το να τον στρέφετε σε δίκαιες κατευθύνσεις. «Το λοιπόν, αδελφοί,» ο Παύλος έγραψε, «όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχη τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε. Εκείνα τα οποία και εμάθετε και παρελάβετε, και ηκούσατε, και είδετε εν εμοί, ταύτα πράττετε· και ο Θεός της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ’ υμών.» (Φιλιππησίους 4:8, 9) Μια διάνοια που είναι γεμάτη με αλήθεια και σκέψεις να υπηρετή κανείς τον Θεό, δεν γίνεται εύκολα λεία των απονεκρωτικών δυνάμεων που εξαπολύει ο Διάβολος.

15. Ποιες συζητήσεις αποτελούν σπατάλη χρόνου και ποιες είναι ευεργετικές;

¹⁵ Επιχειρηματολογία για ασήμαντα ζητήματα, μακρές συζητήσεις για υποθετικές καταστάσεις και προσωπικές θεωρίες, και αυτά επίσης αφαιρούν πολύτιμο χρόνο από εκείνους που είναι αρκετά ανόητοι να το επιτρέπουν αυτό. Ο Παύλος έλεγε στον Τιμόθεο: «Τας δε μωράς και απαιδεύτους φιλονεικίας παραιτού, εξεύρων ότι γεννώσι μάχας. Ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται, αλλά να ήναι πράος προς πάντας.» (2 Τιμόθεον 2:23) Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι, μωροί μέσα στην έπαρσί τους, οι οποίοι επιθυμούν μόνο να κάνουν επίδειξι της σοφίας τους και δεν έχουν επιθυμία να αποκτήσουν την αληθινή σοφία του λόγου του Θεού. Ώρες μπορούν να δαπανηθούν μαζί τους σε συζήτησι των προσφιλών τους θεωριών αλλά δεν έχουν καιρό να ακούσουν το ευαγγέλιο. Ένας που ‘εξαγοράζει κάθε ευκαιρία’ να κηρύττη, θα προσπαθήση, φυσικά, να κατευθύνη τη συζήτησι προς ένα επωφελές τέλος, αλλά δεν θα κάμη περιττή δαπάνη χρόνου μ’ εκείνους που ‘εκουσίως αγνοούν’ τους σκοπούς του Θεού. «Μη δώσητε το άγιον εις τους κύνας,» προειδοποίησε ο Ιησούς, «μηδέ ρίψητε τους μαργαρίτας σας έμπροσθεν των χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αυτούς με τους πόδας αυτών, και στραφέντες σας διασχίσωσιν.» (Ματθαίος 7:6) Υπάρχουν πάρα πολλοί στον κόσμο με τους οποίους ο χρόνος μπορεί να δαπανηθή επωφελώς, οι οποίοι είναι πιο ανυπόμονοι ν’ ακούσουν και να μάθουν παρά να μιλήσουν. Ο κήρυξ μπορεί να δαπανήση επωφελώς το χρόνο του αναζητώντας ακριβώς τέτοιους πράους, διότι «θέλει οδηγήσει τους πράους εν κρίσει, και θέλει διδάξει τους πράους την οδόν αυτού.»—Ψαλμός 25:9.

16. Τι μας κάνουν συχνά να ευχώμεθα οι επιθέσεις και η αδιαφορία;

¹⁶ Πολλοί που μισούν την αλήθεια, δεν αρκούνται στο να την αγνοούν, τόσο αυτήν όσο και εκείνους που αφιερώνουν τον καιρό τους στη διακήρυξί της. Συχνά ενεργούν, κατά γράμμα, σαν βάναυσα κτήνη, στρέφονται εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά με μια προσπάθεια να τους ποδοπατήσουν και να τους κατασιωπήσουν. Οι φαύλες επιθέσεις τους, συνδυασμένες με την αδιαφορία που δείχνουν οι περισσότεροι από την πονηρή αυτή και διεστραμμένη γενεά προς το προειδοποιητικό άγγελμα, αποτελούν συχνά δοκιμασία για τους δούλους του Θεού. Αυτοί είναι διατεθειμένοι να κράξουν, «Κύριε, έως πότε;» και να ευχηθούν να τελειώση σύντομα ο καιρός στον οποίον πρέπει να εξακολουθήσουν να κηρύττουν. Έχοντας την όρασι των πολλών ευλογιών της Βασιλείας, θα ήθελαν να επιταχύνουν την έλευσί της και αποβλέπουν στο σύντομο ξέσπασμα της μανίας του Αρμαγεδδώνος.

ΕΠΩΦΕΛΗΘΗΤΕ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ

17. Γιατί δεν πρέπει να αποκάμνωμε πράττοντας το καλό κάτω από τέτοιες περιστάσεις;

¹⁷ Αλλά ασφαλώς κανείς δούλος του Θεού—ούτε ακόμη εκείνοι που γίνονται ανυπόμονοι—δεν έχει την αίσθησι ότι πηγαίνει χαμένο το έργο της διακηρύξεως του ευαγγελίου που εκτελεί. Αυτοί βλέπουν τα αποτελέσματα των μόχθων των, ανθρώπους που ακούουν και στρέφουν για να υπακούσουν στις εντολές του Θεού, ένα διαρκώς αυξανόμενο πλήθος κηρύκων του ευαγγελίου που χρησιμοποιούν επωφελώς τον υπόλοιπο καιρό. Βλέπουν επίσης και αντιλαμβάνονται καθαρά την απόδειξι της επιδοκιμασίας του Θεού επάνω στις ενέργειές τους, τη βεβαίωσί Του ότι έπραξαν καλά. Ο Θεός αμείβει κάθε άνθρωπο σύμφωνα με τα έργα του, θα χορηγηθή δε αιώνιος ζωή σ’ εκείνους που εξακολουθούν υπομονητικά να κάνουν το καλό. (Ρωμαίους 2:7) Ο απόστολος, λοιπόν, προειδοποιεί, «Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν· διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ.»—Γαλάτας 6:9.

18. Σε ποιο παράδειγμα αποβλέποντας δεν πρέπει να είμεθα ανυπόμονοι;

¹⁸ Αν εξετάσωμε όλα τα πράγματα, δεν έχομε αιτία για να είμεθα ανυπόμονοι. Ο Θεός είναι εκείνος που ορίζει τον καιρό για όλα, και η άτοπη ανησυχία μας για το πότε θα έλθη ο Αρμαγεδδών, δεν επιταχύνει την έλευσί του. Ο Ιεχωβά γνωρίζει την πονηρία των ανθρώπων πληρέστερα από ό,τι την γνωρίζομε εμείς. Το όνομά Του είναι εκείνο που δυσφημούν κατά πρώτο λόγο και η κτίσις Του είναι εκείνη που διέφθειραν επί αιώνες. Αν αυτός είναι αρκετά υπομονητικός ώστε να χορηγή στους ανθρώπους λίγον ακόμη καιρό για να προσέξουν και να στραφούν από την πορεία τους που είναι πορεία σπατάλης του χρόνου, σπατάλης της ζωής, ασφαλώς πρέπει να έχωμε την υπομονή να τους δώσωμε την ευκαιρία, αφού γνωρίζομε ότι, αν ήταν δυνατόν, ο Θεός θα ήθελε όλοι οι άνθρωποι να πιστεύσουν και να σωθούν.—1 Τιμόθεον 2:4.

19. Γιατί εμείς οι αναγνώσται έχομε αιτία να χαίρωμε για τη μακροθυμία του Θεού;

¹⁹ Οι πιο πολλοί από κείνους που διαβάζουν αυτή τη σελίδα έχουν αιτία να χαίρουν για τη μακροθυμία του Θεού. Η δικαιοσύνη θα ήταν ικανοποιημένη αν ο πόλεμος που άρχισε ο Ιησούς εναντίον του Διαβόλου εκτοπίζοντάς τον από τους ουρανούς, συνεχιζόταν με την εξαφάνισι όλων των πονηρών από τη γη. (Αποκάλυψις 12:7-13) Αλλά η αγάπη και η μακροθυμία του Θεού εργάσθηκαν προς όφελος μας. Καθώς έδειξε ο Ιησούς: «Και αν δεν συνετέμνοντο αι ημέραι εκείναι, δεν ήθελε σωθή ουδεμία σαρξ· δια τους εκλεκτούς όμως θέλουσι συντμηθή αι ημέραι εκείναι.» (Ματθαίος 24:22) Ζούμε τώρα στην περίοδο που μεσολαβεί μεταξύ της αρχής της ανατροπής του πονηρού κόσμου και της τελικής της πραγματοποιήσεως, η περίοδος δε αυτή της χάριτος έγινε δυνατή με το ότι ο Θεός ‘συνέταμε τας ημέρας εκείνας’. Ο λαός του Θεού δεν δυσφορεί αλλά χαίρεται για τη μακροθυμία Του.

20. Αφού ο υπόλοιπος καιρός υπήρξε τόσο μακρός, βραδύνει τάχα ο Θεός; Γιατί;

²⁰ Το γεγονός ότι ο υπόλοιπος καιρός συνεχίσθηκε τόσο που συνεχίσθηκε δεν σημαίνει ότι ο Θεός βραδύνει ή ότι ελησμόνησε τη χρονολογία που ώρισε για το οριστικό τέλος. «Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα· αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν. Θέλει δε ελθεί η ημέρα του Κυρίου, ως κλέπτης εν νυκτί· καθ’ ήν οι ουρανοί θέλουσι παρέλθει με συριγμόν, τα στοιχεία δε πυρακτούμενα θέλουσι διαλυθή, και η γη και τα εν αυτή έργα θέλουσι κατακαή. Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν, προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Θεού.»—2 Πέτρου 3:9-12.

21. Πώς μπορούμε να επισπεύσωμε την παρουσία της ημέρας του Θεού;

²¹ Όχι, ο Θεός, ‘παρά τω οποίω χίλια έτη είναι ως ημέρα μία’, δεν βραδύνει επιτρέποντας να χρησιμοποιηθούν αυτά τα λίγα χρόνια που μεσολαβούν για τον επωφελή σκοπό της διακηρύξεως του ευαγγελίου. Γι’ αυτόν είναι λίγες μόνο στιγμές· οι ημέρες δε που απομένουν μπορούν να περάσουν γοργά και για σας επίσης. Μπορείτε να ‘επισπεύσετε την ημέρα της παρουσίας του Θεού’ λαμβάνοντας μέρος στην εκπλήρωσι του σκοπού για τον οποίον είναι προσδιωρισμένες αυτές οι ημέρες. «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε [και όχι πρωτύτερα] θέλει ελθεί το τέλος.» Αν οι ημέρες που απομένουν διατεθούν σε επωφελή υπηρεσία, δεν θα σας φανούν μακρές· θα παρέλθουν σαν να έχουν φτερά.

22. Ποια είναι η πιο επωφελής άμεση χρήσις του χρόνου από νέους ακροατάς του αγγέλματος;

²² Αν είσθε ένας από τους ανθρώπους καλής θελήσεως προς τον Θεό που δεν έχετε ακούσει προηγουμένως για τις ευλογίες της Βασιλείας, η πιο επωφελής χρήσις του καιρού σας που πρέπει να κάμετε αμέσως, είναι να μελετήσετε και να μάθετε για τη Βασιλεία τώρα που η μακροθυμία του Κυρίου κρατεί ακόμη την καταστροφή σε εκκρεμότητα. Μην επιτρέπετε η ψευδής αίσθησις ασφαλείας του κόσμου τούτου να σας νανουρίση ώστε ν’ αποκοιμηθήτε νομίζοντας ότι η μακροθυμία του Θεού θα εξακολουθή επ’ άπειρον. Και αν ακόμη οι περισσότεροι από το ανθρώπινο γένος μπορεί να χλευάζουν τη δυνατότητα μιας αλλαγής τόσο καταστρεπτικής εκτάσεως ή να εμπαίζουν εκείνους που χρησιμοποιούν τον υπόλοιπο χρόνο για να κηρύττουν ένα τέτοιο άγγελμα, οι περισσότεροι μπορεί να έχουν άδικο.

23. Ποιο παράδειγμα έχομε του ότι οι περισσότεροι μπορούν να έχουν άδικο κάνοντας κακή χρήσι του χρόνου;

²³ Οι περισσότεροι ήταν εκείνοι που δεν είχαν καιρό να ακούσουν τι τους έλεγε ο Νώε, πολύ λιγώτερο να στραφούν από την ισχυρογνωμοσύνη τους και να ενωθούν μαζί του σ’ εκείνο που αυτοί θεωρούσαν μεγάλη σπατάλη χρόνου—την κατασκευή ενός μεγάλου «πλοίου» και τη διακήρυξι της καταδίκης της γενεάς εκείνης. Ποιου ο καιρός εδαπανάτο πιο επωφελώς, μπορείτε να κρίνετε. Πάλι μια γενεά είναι ‘εξαιρετικά πολυάσχολη’ για να παύση να χρησιμοποιή τον υπόλοιπο χρόνο της με τον τρόπο στον οποίον είναι συνηθισμένη. Πολλοί θα πληρώσουν ένα μεγάλο τίμημα για να μάθουν ότι εσπατάλησαν τις υπόλοιπες μέρες τους, όταν η ζωή τους θα σβήνη κάτω από τη δίκαιη οργή του Θεού.

24. Πώς οι διάκονοι χρησιμοποιούν τώρα τον καιρό, για να μη μετανοιώσουν ποτέ;

²⁴ Κάθε ημέρα κάνει συντομώτερον τον «επίλοιπον καιρόν». Κάθε ημέρα παρουσιάζει ευκαιρίες να διακηρύξωμε το όνομα και τον σκοπό του Θεού, ευκαιρίες που ποτέ δεν θα επαναληφθούν. Και κάθε ημέρα οι πιστοί διάκονοι εξαγοράζουν τις ευκαιρίες τους, με αποτέλεσμα ότι ένα αυξανόμενο πλήθος σταματά από το βύθισμα με το κεφάλι κάτω, προς το οποίο φέρονται τα έθνη για καταστροφή. Καθώς αυτοί σταματούν και ακούουν και μαθαίνουν, καθιερώνουν πρόσχαρα τη ζωή τους στην υπηρεσία του Ιεχωβά και λαμβάνουν μέρος στην πιο επωφελή δράσι που παρουσιάσθηκε ποτέ στον άνθρωπο. Σ’ αυτούς ο υπόλοιπος καιρός δεν φαίνεται πολύ μακρός· μάλλον, είναι εξαιρετικά σύντομος για να επιτελεσθή το έργο που πρέπει ακόμη να γίνη. «Ο μεν θερισμός είναι πολύς, οι δε εργάται ολίγοι.» (Λουκάς 10:2) Αλλά μολονότι ο καιρός είναι σύντομος, ο Ιεχωβά υπόσχεται, «Το ελάχιστον θέλει γείνει χίλια· και το ολιγοστόν, ισχυρόν έθνος· εγώ ο Ιεχωβά θέλω επιταχύνει τούτο κατά τον καιρόν αυτού.» (Ησαΐας 60:22, Α.Σ.Μ.) Ένα αναρίθμητο ακόμη πλήθος θα προσέξη το προειδοποιητικό άγγελμα και αυτοί θα ενώσουν τις φωνές τους στον αίνο του ονόματος του Ιεχωβά, και μπορεί να είναι η ευτυχισμένη μερίδα σας να τους βοηθήσετε να μάθουν την αλήθεια. Στις χιλιάδες των ετών που είναι μπροστά μας και στα οποία μπορεί να απολαύσετε τις ευλογίες που έχει αποθηκεύσει ο Ιεχωβά για κείνους που τον υπηρετούν, ποτέ δεν θα έχετε αιτία να μετανοιώσετε διότι είσαστε ανάμεσα σ’ εκείνους οι οποίοι ‘δεν ενήργησαν απερίσκεπτα, αλλά, σαν συνετοί άνθρωποι, επωφελήθηκαν όσο το δυνατόν περισσότερο από τις ευκαιρίες τους σ’ αυτούς τους πονηρούς καιρούς που πρόκειται να έχουν σύντομο τέλος’.