Θείες Απαιτήσεις Βαρύνουν τους Υπηρέτας
1. Πώς οι δούλοι αποδεικνύουν επιτυχώς την αγάπη τους για τον Ποιμένα;
ΚΑΘΩΣ ο Κύριος συναθροίζει ολοένα περισσότερα πρόβατα στην ποίμνη του, κάνει επαρκή προμήθεια για κάθε ανάγκη τους διορίζοντας υπηρέτας οι οποίοι με αγάπη βοηθούν και συντρέχουν το ποίμνιο στο δρόμο που κατευθύνει ο Κύριος. Η Θεοκρατική αυτή πορεία εκτίθεται στη Γραφή. Υπενθυμίζομε ότι ο απόστολος Πέτρος είχε εντυπώσει πολύ έντονα στην καρδιά του και στη διάνοιά του ότι ήταν ανάγκη ν’ αποδείξη την αγάπη του για τον Χριστό τρέφοντας τα πρόβατα του Κυρίου και φροντίζοντας γι’ αυτά. Ο Πέτρος ποτέ δεν ελησμόνησε αυτή την αλήθεια, διότι, τριάντα χρόνια αργότερα, παρώτρυνε ένθερμα άλλους δούλους του Κυρίου να αποδείξουν όμοια την αγάπη τους τρέφοντας τα «πρόβατα». Αυτή η επιστολή του Πέτρου, καθώς και οι άμεσες εντολές του Χριστού προς τους δούλους γενικώς, διαφυλάχθηκαν για την διδασκαλία και την καθοδηγία εκείνων που έχουν ειδικές ευθύνες στη Θεοκρατική οργάνωσι σήμερα. Οι υπηρέται, λοιπόν, θα κάμουν καλά αν μελετήσουν τη συμβουλή αυτή και επίσης την θέσουν σε εφαρμογή. «Εάν εξεύρητε ταύτα, μακάριοι είσθε, εάν κάμνητε αυτά,» είπε ο Ιησούς.—Ιωάννης 13:17· Φιλιππησίους 4:9.
2. Ποιοι είναι οι «πρεσβύτεροι» στους οποίους ο Πέτρος λέγει να τρέφουν το ποίμνιο;
2 «Τους μεταξύ σας πρεσβυτέρους παρακαλώ εγώ ο συμπρεσβύτερος·» έτσι αρχίζει ο Πέτρος τη συμβουλή του. (1 Πέτρου 5:1) Ο όρος «πρεσβύτεροι» δεν αναφέρεται στους «δι’ εκλογής πρεσβυτέρους» που γίνονται τέτοιοι με τη λαϊκή ψήφο κάποιας συναθροίσεως έπειτα από μια φλογερή πολιτική εκστρατεία. Ο Πέτρος απευθύνεται σ’ εκείνους που είναι πρεσβύτεροι σε Χριστιανική ανάπτυξι, σ’ εκείνους που είναι ώριμοι και έμπειροι στο Θεοκρατικό νόμο και τις σχετικές με την οργάνωσι απαιτήσεις. Αυτοί δεν είναι κατ’ ανάγκην οι πιο ηλικιωμένοι στο σώμα και στη διάνοια ή εκείνοι που υπήρξαν πολύν καιρό στην αλήθεια, αλλά μάλλον εκείνοι που είναι ώριμοι σε πνευματική αύξησι και ανάπτυξι. Ο Τιμόθεος, αν και νεανίας που πλησίαζε ίσως τα είκοσί του χρόνια, ήταν, ωστόσο, ώριμος σε πνευματική ανάπτυξι, και επομένως πρεσβύτερος. Τέτοιοι ώριμοι, ακριβώς εκλέγονται για τα πιο υπεύθυνα καθήκοντα ως υπηρέται μεταξύ των «προβάτων» του Κυρίου. Είτε, λοιπόν, είσθε διωρισμένος για να επιμελείσθε τα συμφέροντα της Βασιλείας ως ένας υπηρέτης ομάδος σε μια συνάθροισι του λαού του Κυρίου, είτε ως ένας βοηθός υπηρέτου προσδιωρισμένος να φροντίζετε για άλλες λεπτομέρειες διοργανώσεως, θα κάμετε καλά να προσέξετε ιδιαίτερα σε όσα λέγει ο Πέτρος, διότι μιλεί ως συμπρεσβύτερός σας, ως ένας τελείως ώριμος δούλος του Κυρίου.
3. Πώς πρέπει οι πρεσβύτεροι αυτοί να αναλάβουν τα καθήκοντά τους ως υπηρέται;
3 «Τους μεταξύ σας πρεσβυτέρους παρακαλώ εγώ ο συμπρεσβύτερος και μάρτυς των παθημάτων του Χριστού, ο και κοινωνός της δόξης ήτις μέλλει να αποκαλυφθή· ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού, επισκοπούντες μη αναγκαστικώς, αλλ’ εκουσίως· μηδέ αισχροκερδώς, αλλά προθύμως· μηδέ ως κατακυριεύοντες την κληρονομίαν του Θεού, αλλά τύποι γινόμενοι του ποιμνίου.» (1 Πέτρου 5:1-3) Σεις που είσθε υπηρέται δεν πρέπει να δεχθήτε τον διορισμό «αναγκαστικώς», «ωσάν να σας επεβλήθη» (Μία Αμερ. Μετ.), «απρόθυμα» (Γουέυμάουθ), «επειδή είσθε αναγκασμένοι» να το κάμετε. (Νέα Διαθήκη 20ού Αιώνος) Μάλλον, αναλάβετε τα καθήκοντα του υπηρέτου «εκουσίως», με την ελευθέρα σας θέλησι, με προθυμία και ετοιμότητα, χαρούμενοι και ευτυχείς για το προνόμιο να υπηρετήτε υπό οποιαδήποτε ιδιότητα μπορεί ο Κύριος να σας χρησιμοποιήση. Εκείνοι που ζητούν το υπούργημα του υπηρέτου ζητούν ένα καλό πράγμα. Πρέπει να δεχθούν επίσης τις ευθύνες που συνδέονται μ’ αυτό.—1 Τιμόθεον 3:1.
4. Τι πρέπει να κάνουν όσοι δεν αισθάνονται τον εαυτό τους ικανό, και ενθυμούμενοι αυτούς;
4 Αλλά τι πρέπει να γίνη αν ένας που λαμβάνει διορισμό ως υπηρέτης αισθάνεται πως δεν είναι ικανός να χειρισθή τα καθήκοντα; Τι πρέπει να κάνη αυτός; Η απάντησις είναι απλή: Δεχθήτε τον διορισμό σαν από τον Κύριο, και προσευχηθήτε να είναι επάνω σας το πνεύμα και η δύναμις του Θεού για να σας βοηθήση να χειρισθήτε το έργο σας πιστά και αποτελεσματικά. Θυμηθήτε ότι η οργή του Ιεχωβά εξήφθη εναντίον του Μωυσέως όταν διεμαρτυρήθη λέγοντας ότι ήταν ακατάλληλος για το έργο που του ανετίθετο. Διωρισμένος από τον Θεό ως ειδικός υπηρέτης και μάρτυς για να παρουσιασθή στον πονηρόν εκείνον Φαραώ της Αιγύπτου ο Μωυσής κατ’ ουσίαν είπε: ‘Ποιον; εμένα ορίζεις Κύριε; Εγώ δεν μπορώ να μιλήσω! Στείλε κάποιον άλλον.’ (Έξοδος 4:10-14) Θυμηθήτε επίσης την περίπτωσι του Ιερεμία. Όταν διωρίσθηκε ως ο δούλος και προφήτης του Κυρίου, ο Ιερεμίας τίναξε απάνω τα χέρια του και φώναξε: ‘Ω Κύριε, εγώ είμαι ένα παιδί· δεν μπορώ να μιλήσω· στείλε καλύτερα κάποιον άλλον.’ (Ιερεμίας 1:6, 7) Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, το ότι διετύπωναν παράπονο ότι δεν είχαν τα προσόντα για το διορισμό, ήταν το ίδιο σαν να έλεγαν, στον Κύριο ότι είχε κάνει λάθος που τους εξέλεξε.
5. Ποια παραδείγματα μας δείχνουν ότι οι υπηρέται δεν έχουν ανάγκη από σχολική, θεολογική εκπαίδευσι;
5 Λίγοι από τους δούλους του Κυρίου είναι απόφοιτοι σχολών, εκπαιδευμένοι και με προσόντα για να χειρισθούν τα καθήκοντα που βαρύνουν τους υπηρέτας της οργανώσεως του Κυρίου. (1 Κορινθίους 1:26-29) Πολλοί έχουν το επάγγελμα και την εξάσκησι γεωργών, ξυλουργών, ψαράδων και εργατών που δουλεύουν σε εργοστάσια. Αλλά θυμηθήτε ότι ο Νώε δεν εξελέγη για το ειδικό έργο του επειδή είχε επάγγελμα ναυπηγού. Ο Μωυσής δεν εξελέγη επειδή ήταν ένας εύγλωττος ρήτωρ που θα μπορούσε να πείση και να νικήση τον ισχυρό Φαραώ με επιτήδεια τεχνάσματα λόγου. Οι απόστολοι δεν διορίσθηκαν ως ειδικοί διάκονοι και υπηρέται του Κυρίου διότι ήταν απόφοιτοι μιας μεγάλης ραββινικής θεολογικής σχολής. Ο Μωυσής και ο Δαβίδ είχαν ως επάγγελμα το να βόσκουν κτήνη. (Έξοδος 3:1· Ψαλμός 78:70-72· Αμώς 7:14, 15) Ο Πέτρος και ο Ανδρέας και άλλοι απόστολοι ήξεραν και ασκούσαν την τέχνη του ψαρά. (Μάρκος 1:16-20) Ο Λουκάς είχε σπουδάσει γιατρός. (Κολοσσαείς 4:14) Και ο Ιησούς, ο Πρώτος Δούλος του Κυρίου, είχε εξασκηθή μόνο ως βοηθός ξυλουργού προτού να χρισθή. (Ματθαίος 13:55) Σε καθεμιά απ’ αυτές τις περιπτώσεις, το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά ή η ενεργός εξουσία και δύναμίς του που ήταν επάνω στους δούλους του, ήταν εκείνο που τους καθιστούσε ικανούς να αναλάβουν και να εκτελέσουν τα νέα καθήκοντα που είχαν ανατεθή σ’ αυτούς ως ειδικούς υπηρέτας του Κυρίου. Καλλιεργούσαν τα χαρίσματα που ελάμβαναν, και ο Κύριος τους ευλογούσε. Το ίδιο άγιο πνεύμα του Θεού θα είναι επάνω σε οποιονδήποτε δούλο του Κυρίου σήμερα αν δεχθή πρόθυμα ό,τι του ανατίθεται και εργασθή με επιμέλεια σ’ αυτό, προσπαθώντας να εκτελέση πιστώς τα προσδιωρισμένα καθήκοντα.
6. Για ποιο σκοπό δεν πρέπει οι υπηρέται να μεταχειρίζωνται τα πρόβατα; Γιατί;
6 Ο Πέτρος καθιστούσε προσεκτικούς εκείνους που είναι υπηρέται μεταξύ του ποιμνίου του Θεού να μη δέχωνται εκείνο που τους ανατίθεται, «αισχροκερδώς», «για χαμερπή αγάπη κέρδους» (1 Πέτρου 5:2, Μία Αμερ. Μετ.), «με την ελπίδα ευτελούς κέρδους.» (Νέα Μετ. του Νοξ) Οι υπηρέται μεταξύ του ποιμνίου του Θεού δεν πρέπει να απογυμνώνουν το ποίμνιο ή να τρέφουν τον εαυτό τους αντί να τρέφουν το ποίμνιο. Δεν πρέπει να διαρπάζουν το ποίμνιο σαν κλέφτες που μπαίνουν για να ‘κλέψουν και να θύσουν και να απολέσουν’. (Ιωάννης 10:10) Δεν πρέπει να αναλαμβάνουν τη στάσι ή να ακολουθούν την αμαρτωλή πορεία του ιδιοτελούς κλήρου του «Χριστιανισμού», που καταχράται και καταστρέφει τα «πρόβατα», που διασκορπίζει το ποίμνιο, και ακόμη ληστεύει και καταβροχθίζει τα σπίτια των χηρών για να ικανοποιήση τις άπληστες και πλεονεκτικές ορέξεις του. (Ματθαίος 23:14· Μάρκος 12:40· Λουκάς 20:47) Μη κάνετε λάθος· αν οποιοσδήποτε υπηρέτης στην ποίμνη του Κυρίου θα εκμεταλλευόταν τους αδελφούς του ή με οποιονδήποτε τρόπο θα ακολουθούσε μια τέτοια πορεία αδικίας οι άγιοι άγγελοι του Καλού Ποιμένος θα εκινούντο τόσο γοργά για να ρίψουν έξω τον ανάξιον και άθλιον αυτόν δούλον που τα δόντια του θα άρχιζαν να κτυπούν και να τρίζουν. Αν θα έμενε αμετανόητος, το τέλος του θα ήταν το ίδιο με το τέλος των ψευδών ποιμένων: αιώνια καταστροφή!—Ματθαίος 13:41, 42.
7. Γιατί πρέπει οι υπηρέται να μην κατακυριεύουν το ποίμνιο;
7 Γι’ αυτό ακριβώς ο Πέτρος προειδοποιεί επίσης τους συνδούλους του να μη συμπεριφέρονται ως «κύριοι» της κληρονομίας του Θεού, όπως κάνουν στα ποίμνιά τους οι αλαζονικοί θρησκευτικοί ποιμένες. «Μηδέ ως κατακυριεύοντες την κληρονομίαν του Θεού, αλλά τύποι γινόμενοι του ποιμνίου,» αυτή είναι η καλή συμβουλή του αποστόλου. (1 Πέτρου 5:3) Ως υπηρέτης έχετε τάχα μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σας; Ασφαλώς η θέσις ευθύνης που κατέχετε δεν είναι τίποτε αν συγκριθή με την θέσι του Μωυσέως ο οποίος ήταν επί κεφαλής ενός μεγάλου έθνους ή συναγωγής λαού που αριθμούνταν σε εκατομμύρια. Γιατί, λοιπόν, να έχετε φουσκωμένη ιδέα για τον εαυτό σας, όταν είναι γεγραμμένο: «Ο άνθρωπος ο Μωυσής ήτο πραΰς σφόδρα υπέρ πάντας τους ανθρώπους, τους επί της γης.» (Αριθμοί 12:3) Αν οποιοσδήποτε υπηρέτης νομίζει ότι είναι σπουδαίος και ότι πρέπει να τεθή σ’ ένα βάθρο πιο πάνω από τους αδελφούς του για να τον κυττάζουν εκεί και να τον τιμούν, τότε ας διαβάση τι έγραψε ο Παύλος: «Εάν τις νομίζη ότι είναί τι ενώ είναι μηδέν, εαυτόν εξαπατά.» (Γαλάτας 6:3) Ας μη σας φυσιώση το γεγονός ότι είσθε υπηρέτης. Μην είσθε ένας αυταρχικός διευθυντής ή ένας σκληρός δικτάτωρ των «προβάτων». Μη λησμονείτε ότι τα «πρόβατα» ανήκουν σε κάποιον άλλον. Δεν είναι δικά σας «πρόβατα». Είναι τα «πρόβατα τα εμά», λέγει ο Καλός Ποιμήν, και καθώς τα καλεί το καθένα με το όνομά του «γνωρίζουσι την φωνήν αυτού». «Δεν γνωρίζουσι την φωνήν των ξένων»· επομένως, αν τους μιλήσετε με μια αυταρχική φωνή, με τη φωνή ενός ξένου, δεν θ’ απαντήσουν. (Ιωάννης 10:3-5) Πραότης, λοιπόν, και ταπεινοφροσύνη είναι ο κανών που κυβερνά τη μάνδρα των προβάτων του Κυρίου· όλοι δε εκεί μέσα, και οι υπηρέται μαζί, πρέπει να υπακούουν σ’ αυτόν το νόμο. Όλοι πρέπει να μιμούνται το τέλειο υπόδειγμα πραότητος και ταπεινοφροσύνης που βρίσκομε στον Χριστό, τον αρχιποιμένα. «Πάντες δε υποτασσόμενοι εις αλλήλους, ενδύθητε την ταπεινοφροσύνην· διότι “ο Θεός ανατάσσεται εις τους υπερήφανους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.” Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού.»—1 Πέτρου 5:5, 6.
ΤΥΠΟΙ ΤΟΥ ΠΟΙΜΝΙΟΥ ΣΕ ΔΙΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ
8. Ποιες απαιτήσεις για τους επόπτας έγραψε ο Παύλος στον Τιμόθεο;
8 Ο απόστολος Παύλος στις επιστολές του προς τον Τιμόθεο και τον Τίτο εκθέτει τις απαιτήσεις προς τις οποίες πρέπει να ανταποκριθούν οι υπηρέται και επόπται στη Θεοκρατική οργάνωσι. «Πρέπει, λοιπόν ο επίσκοπος [επόπτης] να είναι άμεμπτος [ανεπίληπτος, Κείμενον], μιας γυναικός ανήρ, άγρυπνος [νηφάλιος, Κείμενον], σώφρων [φρόνιμος, συνετός], κόσμιος [καλής διαγωγής], φιλόξενος, διδακτικός [ικανός να διδάσκη]· ουχί μέθυσος, ουχί πλήκτης, [όχι φιλόνεικος], ουχί αισχροκερδής· αλλ’ επιεικής, άμαχος, αφιλάργυρος [όχι άπληστος για ιδιοτελές κέρδος]· κυβερνών [διευθύνων] καλώς τον εαυτού οίκον, έχων τα τέκνα αυτού εις υποταγήν μετά πάσης σεμνότητος.» (1 Τιμόθεον 3:2-4) Επιπλέον ο Παύλος συνεχίζει: «(διότι εάν τις δεν εξεύρη να κυβερνά τον εαυτού οίκον, πώς θέλει επιμεληθή την εκκλησίαν του Θεού;) να μη ήναι νεοκατήχητος [αρχάριος ή νεοενδιαφερόμενος], δια να μη υπερηφανευθή και πέση εις την καταδίκην του διαβόλου. Πρέπει δε αυτός να έχη και παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν, δια να μη πέση εις ονειδισμόν και παγίδα του διαβόλου.» (1 Τιμόθεον 3:5-7) Όχι, ένας που διορίζεται ως επόπτης δεν πρέπει να είναι νεοενδιαφερόμενο πρόσωπο, αλλά μάλλον πρέπει να είναι ένας που παρουσιάζει ανάπτυξι και ωριμότητα, ένας που είναι τελείως αφιερωμένος στον Θεό και στην υπηρεσία του, και επομένως ένας που έχει υποβληθή στο εν ύδατι βάπτισμα.
9. Ποιες απαιτήσεις τού έγραψε ο Παύλος για τους βοηθούς υπηρέτας;
9 Αφού εξαντλεί τις απαιτήσεις που αφορούν τους επόπτας του ποιμνίου του Κυρίου, ο Παύλος υποδεικνύει έπειτα στον Τιμόθεο ότι και οι βοηθοί υπηρέται (διάκονοι) πρέπει ν’ ανταποκρίνωνται στον ίδιον υψηλό κανόνα σε πνευματικότητα και διαγωγή. «Οι διάκονοι ωσαύτως πρέπει να είναι σεμνοί, ουχί δίγλωσσοι, ουχί δεδομένοι εις οίνον πολύν, ουχί αισχροκερδείς, έχοντες το μυστήριον της πίστεως μετά καθαράς συνειδήσεως· και ούτοι δε ας δοκιμάζωνται πρώτον, έπειτα ας γίνωνται διάκονοι, εάν είναι άμεμπτοι. Αι γυναίκες ωσαύτως, σεμναί, ουχί κατάλαλοι, εγκρατείς, πισταί κατά πάντα· [Η Φοίβη, που ήταν μια τέτοια γυναίκα, είχε διορισθή ως διάκονος στην εκκλησία των Κεγχρεών. (Ρωμαίους 16:1, επίσης τελική υποσημείωσις εις Ρωμαίους, Κριτική Έκδοσις Κειμένου, περιθώριον)] οι διάκονοι ας είναι μιας γυναικός άνδρες, κυβερνώντες καλώς τα τέκνα αυτών και τους οίκους αυτών. Διότι οι καλώς διακονήσαντες, αποκτώσιν εις εαυτούς βαθμόν καλόν, και πολλήν παρρησίαν εις την πίστιν την εις τον Ιησούν Χριστόν.»—1 Τιμόθεον 3:8-13.
10. Ποιες απαιτήσεις για τους επόπτας έγραψε ο Παύλος στον Τίτο;
10 Στην επιστολή του με οδηγίες προς τον Τίτο ο απόστολος Παύλος έδωσε όμοια συμβουλή για κείνους που θα τους ανετίθετο η ευθύνη να φροντίζουν για το ποίμνιο του Θεού στη νήσο Κρήτη. «Δια τούτο σε αφήκα εν Κρήτη,» γράφει ο Παύλος «δια να διορθώσης τα ελλείποντα, και να καταστήσης εν πάση πόλει πρεσβυτέρους, καθώς εγώ σε διέταξα· όστις είναι ανέγκλητος, μιας γυναικός ανήρ, έχων τέκνα πιστά, μη κατηγορούμενα ως άσωτα, ή ανυπότακτα. Διότι πρέπει ο επίσκοπος να είναι ανέγκλητος, ως οικονόμος Θεού· μη αυθάδης, μη οργίλος, μη μέθυσος, μη πλήκτης, μη αισχροκερδής· αλλά φιλόξενος, φιλάγαθος, σώφρων, δίκαιος, όσιος, εγκρατής· προσκεκολλημένος εις τον πιστόν λόγον της διδασκαλίας, δια να είναι δυνατός και να προτρέπη δια της υγιαινούσης διδασκαλίας, και να εξελέγχη τους αντιλέγοντας.»—Τίτον 1:5-9.
11. Από ποιες απόψεις πρέπει οι υπηρέται να είναι παραδείγματα του ποιμνίου;
11 Αν οι υπηρέται πρόκειται να είναι κατάλληλα παραδείγματα για τους αδελφούς των στην εκκλησία του Θεού, πρέπει σταθερά και με συνέπεια να παράγουν τον «καρπόν του Πνεύματος», ο οποίος είναι «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις.» (Γαλάτας 5:22) «Ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται, αλλά να ήναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας· μήποτε δώση εις αυτούς ο Θεός μετάνοιαν, ώστε να γνωρίσωσι την αλήθειαν.» (2 Τιμόθεον 2:24, 25) «Γίνου τύπος των πιστών εις λόγον, εις συναναστροφήν, εις αγάπην, εις πνεύμα, εις πίστιν, εις καθαρότητα. Έως να έλθω, καταγίνου εις την ανάγνωσιν, εις την προτροπήν, εις την διδασκαλίαν. Μη αμέλει το χάρισμα το οποίον είναι εν σοι . . . Ταύτα μελέτα, εις ταύτα μένε, δια να ήναι φανερά εις πάντας η προκοπή σου· πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν· επίμενε εις αυτά. Διότι τούτο πράττων, και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε.» (1 Τιμόθεον 4:12-16) Και επειδή ο Τιμόθεος ακολουθούσε αυτή τη συμβουλή, και επειδή ο Παύλος ο ίδιος εκτελούσε εκείνο που εκήρυττε, ο Παύλος μπορούσε να επιστήση την προσοχή των Θεσσαλονικέων στο πώς αυτός και ο Τιμόθεος και ο Σιλουανός υπήρξαν κατάλληλα παραδείγματα μεταξύ τους. «Επειδή σεις εξεύρετε πώς πρέπει να μιμήσθε ημάς· διότι δεν εφέρθημεν ατάκτως μεταξύ σας . . . δια να σας δώσωμεν εαυτούς τύπον εις το να μιμήσθε ημάς.»—2 Θεσσαλονικείς 1:1· 3:7-9.
12. Ποια προτροπή, λοιπόν, δίνει στους υπηρέτας Η Σκοπιά;
12 Υπηρέται, ακολουθήστε στη διαγωγή σας τα ίχνη του Αρχιποιμένος! Μιμηθήτε τους αποστόλους! Παρουσιάστε στους αδελφούς σας κατάλληλα παραδείγματα σε λόγο και έργο! Να είσθε πιστοί, σταθεροί, τακτικοί, ήρεμοι, σοβαροί, προσεκτικοί, ταπεινοί, πράοι, ειρηνικοί, αξιόπιστοι, φιλαλήθεις, ειλικρινείς. Επάνω απ’ όλα, εκδηλώστε αγάπη. Με αγάπη και με μεγάλο έλεος, τρυφερότητα και μακροθυμία αναζητήστε τα «άλλα πρόβατα» του Κυρίου που είναι χαμένα, και όταν τα βρήτε, θρέψατέ τα. Η τροφή είναι το σπουδαίο πράγμα. Καθώς λέγει ο σοφός: «Ματαιότητα και λόγον ψευδή απομάκρυνε απ’ εμού· πτωχείαν και πλούτον μη δώσης εις εμέ· τρέφε με μέ αυτάρκη τροφήν.» (Παροιμίαι 30:8) Αυτή η αναγκαία τροφή, που την προμηθεύει ο καλός και δίκαιος Ποιμήν, είναι ο αποκεκαλυμμένος λόγος του Θεού, όσοι δε την τρώγουν, έχουν την υπόσχεσι αιωνίου ζωής. (Ιωάννης 6:68) «Το στόμα του δικαίου είναι πηγή ζωής· . . . Τα χείλη του δικαίου βόσκουσι πολλούς.» (Παροιμίαι 10:11, 21) Θρέψατε όχι μόνο τα πνευματικώς ισχνά «πρόβατα» που βρίσκετε στον αγρό, αλλά επίσης, υπηρέται, θρέψατε το ποίμνιο του οποίου αποτελείτε μέρος, και φροντίστε γι’ αυτό. «Προσέχετε, λοιπόν, εις εαυτούς, και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το Πνεύμα το Άγιον σας έθεσεν επισκόπους.»—Πράξεις 20:28.
13. Πώς οι υπηρέται αποδεικνύονται αληθινοί ποιμένες, και όχι μισθωτοί;
13 Οι διωρισμένοι υπηρέται του Κυρίου δεν είναι μισθωτοί. Είναι αληθινοί ποιμένες και φύλακες των «προβάτων». Οι μισθωτοί δεν φροντίζουν για τα «πρόβατα», και αν εισχωρήσουν λύκοι για να ακρωτηριάσουν και να θανατώσουν, αυτοί τρέχουν για να σώσουν τον εαυτό τους. (Ιωάννης 10:12, 13) Οι αληθινοί ποιμένες, εξ άλλου, πολεμούν υπέρ των προβάτων, όχι εναντίον των, και όπως ο Καλός Ποιμήν, είναι ακόμη πρόθυμοι να καταθέσουν τη ζωή τους για τα πρόβατα. (Ιωάννης 10:11) Όπως ο Αρχιποιμήν, οι πιστοί υπηρέται είναι πρόθυμοι να θέσουν την ευημερία των αδελφών τους πιο πάνω από τις δικές τους ανέσεις. Πρόθυμοι να καταθέσουν τη ζωή των για τους αδελφούς των είναι πιο πρόθυμοι να βγουν έξω από το δρόμο τους για να βοηθήσουν τους ασθενεστέρους στην επίλυσι των προβλημάτων τους. Αν οι ευαγγελιζόμενοι δημιουργούν βάρη για τους εαυτούς των και για τους υπηρέτας, τότε οι υπηρέται, όχι με δυσαρέσκεια, αλλά με χαρά και από αγάπη για τα ασθενέστερα μέλη, προσφέρονται να δώσουν βοήθεια και ενίσχυσι με τον τρόπο που φαίνεται να είναι ο καλύτερος ανάλογα με τις περιστάσεις. (Γαλάτας 6:1, 2) Αντίθετα με τους μισθωτούς και ψευδείς ποιμένας του «Χριστιανισμού» οι υπηρέται στη Θεοκρατική οργάνων ενισχύουν πνευματικώς τα ασθενή, ιατρεύουν τα κακώς έχοντα, επιδένουν τα συντετριμμένα, επαναφέρουν τα πεπλανημένα και ζητούν τα απολωλότα πρόβατα. (Ιεζεκιήλ 34:4) Είναι θέλημα του Θεού να μη χαθή ούτε ένα πρόβατο.—Ματθαίος 18:10-14.
14. Γιατί ζητούνται τόσο πολλά από τους υπηρέτας; Αλλά με ποιες ανταμοιβές;
14 Αν όλα αυτά φαίνεται να δείχνουν ότι ζητούνται πολλά από τους υπηρέτας, τούτο συμβαίνει διότι εδόθησαν πολλά σ’ αυτούς προς την κατεύθυνσι των ευλογητών προνομίων υπηρεσίας που προέρχονται από τα χέρια του Κυρίου. Από εκείνον στον οποίον εδόθη πολύ—είναι ο κανών—πολύ θα ζητηθή απ’ αυτόν. (Λουκάς 12:48) Έχετε υπ’ όψι ότι ως υπηρέται είσθε υπεύθυνοι απέναντι του Μεγάλου Ποιμένος και του Αρχιποιμένος, η δε υπηρεσία που αποδίδεται στους αδελφούς σας λογαριάζεται πως αποδίδεται στον Κύριο. Τα «πρόβατα» είναι του Κυρίου. Μην είσθε, λοιπόν, νωθροί υπηρέται ή ανωφελείς δούλοι, για να μη ριφθήτε έξω, όχι μόνο από τη θέσι σας ως υπηρετών, αλλά «εις το σκότος το εξώτερον» χωρίς περαιτέρω ευκαιρία ζωής. (Ματθαίος 24:48, 51· 25:26) Η πιστότης στην εκτέλεσι των καθηκόντων είναι εκείνη που φέρνει καλά αποτελέσματα, υπό την μορφήν ανταμοιβών, τώρα και στους επερχομένους αιώνας τόσο στους υπηρέτας όσο και στο ποίμνιο. Εφόσον οι υπηρέται και τα «πρόβατα» εξακολουθούν να «ακούουν» τη φωνή του Κυρίου των και να τον ακολουθούν, θα υπάρχη κοινή χαρά και αγαλλίασις, και θα γίνη γοργή πρόοδος προς αυτόν τον ένδοξο νέο κόσμο της αιωνίου ειρήνης και ευτυχίας, στον οποίον δεν θα υπάρχουν άγρια θηρία, απογυμνωμένες εκτάσεις, και αποξηραμένα ρέματα. Πόσο ευλογητή είναι τώρα η μερίδα μας! Τι ένδοξες προσδοκίες βρίσκονται μπροστά μας! Με φωνές και καρδιές ενωμένες σε ευχαριστία και αίνο προς τον Ιεχωβά, ψάλλομε: «Ημείς δε ο λαός σου, και τα πρόβατα της βοσκής σου, θέλομεν σε δοξολογεί εις τον αιώνα· από γενεάς εις γενεάν θέλομεν αναγγέλλει την αίνεσίν σου.»—Ψαλμός 79:13.